Η διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας είναι πάγια τακτική της άρχουσας τάξης, προκειμένου να ελέγξει και να χειραγωγήσει τη σκέψη των μαζών. Η περίπτωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή είναι από τις χαρακτηριστικότερες αυτής της πραγματικότητας. Τα αστικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 100 χρόνων από τη γέννησή του, παρουσίασαν για άλλη μια φορά τον συγκεκριμένο αστό πολιτικό ως «εθνάρχη», ως «αναμορφωτή της χώρας και της οικονομίας μετά τον πόλεμο», ως «εγγυητή της δημοκρατίας μετά τη Χούντα» και ως «εμπνευσμένο ηγέτη που έβαλε τη χώρα στην Ευρώπη».
Η εικόνα αυτή είναι φυσικά αποδεκτή και από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, που φαίνεται να αγνοεί όλα αυτά που ο ελληνικός λαός έζησε στα μαύρα χρόνια της διακυβέρνησης της χώρας από αυτόν τον αντιδραστικό αστό ηγέτη, πιστό υπηρέτη της άρχουσας τάξης και του ιμπεριαλισμού.
Παιδί της «εμφυλιακής» Δεξιάς και αρχιερέας «βίας και νοθείας»
Η πολιτική καριέρα του Καραμανλή ξεκινάει το 1935, ως βουλευτή του Λαϊκού Κόμματος. Στην κρίσιμη εποχή της Κατοχής, η δράση του φαίνεται να «χάνεται», μέχρι να επανεμφανιστεί ως υπουργός Εργασίας το 1948 στις κυβερνήσεις που πολεμούσαν το επαναστατημένο λαϊκό κίνημα. Μετά το θάνατο του αντιδραστικού στρατάρχη Παπάγου, τον Οκτώβρη του 1955, ο βασιλιάς Παύλος τον διορίζει πρωθυπουργό της χώρας, κατόπιν προσωπικής επιλογής του αρχηγού της αμερικανικής ΚΥΠ, Άλλεν Ντάλλες. Η επιλογή αυτή δεν είναι καθόλου τυχαία, όπως φαίνεται και από το γράμμα που έστειλε η Φρειδερίκη στον Αμερικανό στρατηγό Μάρσαλ: «… Μέσα σε μερικές ώρες, ο σύζυγός μου διόρισε πρωθυπουργό ένα νέο άνδρα, αυτοδημιούργητο, από τη Μακεδονία», και συμπληρώνει, «Από τότε εξασφαλίσαμε και πάλι ήσυχο ύπνο τη νύχτα, κάτι που τελευταίως είχαμε πάψει να έχουμε...» Το βασιλικό ζεύγος μπορούσε πλέον να κοιμηθεί ήσυχα, αφού εκτός τον άλλων ο νέος πρωθυπουργός θα προωθούσε την υπογραφή της Συνθήκης Ζυρίχης-Λονδίνου για το Κυπριακό, που ρύθμιζε το θέμα, σύμφωνα με τις επιταγές και τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού.
Η « περίεργη» σχέση του Καραμανλή με τα μαθηματικά φάνηκε και την επόμενη χρονιά, στις εκλογές του 1956. Η ΕΡΕ, με ποσοστό 47,38%, πήρε 165 βουλευτές, ενώ το Κέντρο με την Αριστερά, με 48,15%, εξέλεξαν μόλις 132 βουλευτές! Το δεύτερο κόμμα χάρη στον καραμανλικό εκλογικό νόμο εξασφάλισε άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία!
Στις εκλογές του 1958, η ΕΡΕ με το 41,7% των ψήφων πήρε το 57% των εδρών και η ΕΔΑ προς έκπληξη όλων έλαβε το 24,4%. Οχτώ μόλις χρόνια μετά την ήττα του εμφυλίου και σε καθεστώς σκληρής αστυνομικής καταστολής, ο ένας στους τέσσερις Έλληνες εμφανιζόταν ακόμα φιλοκουμμουνιστής, γεγονός πολύ δυσάρεστο ιδιαίτερα για τη CIA, που κατέστρωσε ένα πρόγραμμα τεχνητής ελάττωσης των δυνάμεων της Αριστεράς. Η «απαράδεκτη» αυτή κατάσταση λοιπόν για το κατεστημένο «διορθώθηκε» στις περίφημες «εκλογές βίας και νοθείας» του 1961, που ψηφίσαν κάμποσα δέντρα, πολλοί πεθαμένοι και πολλοί ζωντανοί πήγαν στα εκλογικά κέντρα και ψήφισαν στα φανερά έξω από τα τμήματα από το φόβο των διώξεων.
Το 1965, επί κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου, τα στελέχη της ΕΡΕ παραδέχτηκαν ότι όλα αυτά έγιναν στη βάση του γενικότερου αντικομμουνιστικού σχεδίου «Περικλής», στο κείμενο του οποίου είχε παρεισφρήσει μερικές φορές «ατυχώς» η λέξη «εκλογαί», εξ αιτίας της συγγραφικής απειρίας του γραμματέως της επιτροπής αντισυνταγματάρχη του Πυροβολικού και κατοπινού δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου!
Σκάνδαλα και «παρακράτος»
Πέρα όμως από τα εκλογικά μαγειρέματα, η πρώτη διακυβέρνηση Καραμανλή συνοδεύτηκε από ένα πλήθος οικονομικών και άλλων σκανδάλων. Χαρακτηριστική είναι η υπόθεση Μέρτεν. Ο Μαξ Μέρτεν ήταν κατά τη διάρκεια της Κατοχής αναπληρωτής Διοικητής της Στρατιωτικής Διοίκησης Θεσσαλονίκης και Αιγαίου. Ονομάστηκε «Δήμιος της Θεσσαλονίκης», καθώς έστειλε 50.000 Εβραίους σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, αφανίζοντας τη μεγαλύτερη ισραηλιτική κοινότητα της Νοτιανατολικής Ευρώπης. Ο Μέρτεν το Μάη του 1957, κατέχοντας υψηλή κυβερνητική θέση στη Δυτική Γερμανία, ήρθε ως τουρίστας στην Ελλάδα! Τα θύματά του τον αναγνώρισαν, συνελήφθη και καταδικάστηκε ως εγκληματίας πολέμου σε 25ετή κάθειρξη. Η κυβέρνηση του «εθνάρχη» όμως μετά από εφτά μήνες αποφυλάκισε το ναζιστή εγκληματία και τον έστειλε πίσω στη Δυτική Γερμανία. Με μια ιδιότυπη πράξη «ευγνωμοσύνης», ο ναζιστής, γυρνώντας στην πατρίδα του, κατονόμασε τον Καραμανλή και δύο υπουργούς του ως συνεργάτες του κατά την διάρκεια της Κατοχής! Το σκάνδαλο που ξέσπασε πήρε διαστάσεις, αλλά η κυβέρνηση το «έθαψε» και φυσικά ποτέ δε διαλευκάνθηκε.
Το 1962-63, το βάρος των σκανδάλων ήταν δυσβάσταχτο, η λαϊκή αντίδραση έντονη με 185 απεργίες, η εκλογική ήττα σίγουρη, η σταγόνα όμως που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η δολοφονία του Γρήγορη Λαμπράκη από το παρακράτος της Δεξιάς, που το Παλάτι εξέθρεψε και ο ίδιος ο Καραμανλής προστάτευσε. Μερικές μέρες μετά τη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ, ο ίδιος κάρφωνε την Φρειδερίκη, αναρωτούμενος «ποιος κυβέρνα αυτή τη χώρα», ξεχνώντας όμως ποιος τον είχε διορίσει πρωθυπουργό. Ο «εμπνευσμένος ηγέτης», παραδεχόμενος έμμεσα ότι τόσα χρόνια ήταν εντολοδόχος του παλατιού, δεν του έμενε άλλη λύση παρά οι δεκάχρονες διακοπές στη Γαλλία. Είναι χαρακτηριστικό για τη «δημοκρατικότητα» του ανδρός το ότι ο Γλίξμπουργκ αργότερα τον κατηγόρησε ότι προωθούσε τη λύση μιας δικτατορίας για την αποφυγή της ήττας του 1963.
Στη διάρκεια των διακοπών του στη Γαλλία, ο «εθνάρχης» θυμήθηκε ότι στη χώρα υπήρχε στρατιωτική Χούντα και έδωσε μια σχετική συνέντευξη (27/11/67) περιγράφοντας την κατάσταση στην Ελλάδα γενικά και αφηρημένα ως «επικίνδυνη». Ιδού ολόκληρη η φράση του, για να καταλάβουμε ποιος ήταν κατά τη γνώμη του ο κίνδυνος: «Επικίνδυνον δε διότι εάν παραταθεί υπέρμετρον η παρούσα κατάστασις και δεν έχει προγραμματισθεί με σύνεσιν και τόλμην η αποκατάστασις της ομαλότητας, υπάρχει κίνδυνος να καταλήξωμεν εις τον κομμουνισμόν». Οι εξηγήσεις είναι περιττές. Η Χούντα για τον Καραμανλή ήταν επικίνδυνη, γιατί ο λαός, όταν θα την έριχνε, μπορεί να επέλεγε τον κομμουνισμό! Έτσι, συνεπής με τον εαυτό του ο Κ. Καραμανλής, για να αποφύγει η χώρα αυτό τον κίνδυνο, όταν η καταρρέουσα Χούντα επεδίωξε πολιτική λύση το 1974, επέστρεψε ως εθνοσωτήρας.
Στην επταετή διακυβέρνηση που ακολούθησε, τίμησε αυτή την επιλογή χουντικών, αμνηστεύοντας πολλούς από αυτούς, ανασυντάσσοντας το κράτος της Δεξιάς, φιμώνοντας τον Τύπο, ψηφίζοντας το αντιδραστικό Σύνταγμα του 1975 και κάνοντας πραγματικότητα την κοινή επιδίωξη του δυτικού ιμπεριαλισμού και της ελληνικής πλουτοκρατίας για ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ. Η παράταξή του αργότερα τον επιβράβευσε για την προσφορά του στην υπηρεσία της αντίδρασης, κάνοντάς τον δύο φορές πρόεδρο της Δημοκρατίας, θέση που επί διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να χρησιμοποιήσει ως φραγμό ακόμα και για τις πιο μετριοπαθείς φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις από αυτές που επέβαλαν σε εκείνη την κυβέρνηση οι εργαζόμενοι.
Σε ό,τι αφορά το εργατικό κίνημα, αυτό «τίμησε» στη δεύτερη επταετία του τον «εθνοσωτήρα» με μαζικές απεργίες, με 3.000.000 απεργούς, με 15.000 απολυμένους συνδικαλιστές και με εκατοντάδες τραυματίες στα συλλαλητήρια. Με αυτό τον τρόπο, οι εργαζόμενοι αντιλήφθηκαν στην πράξη το ρόλο του Καραμανλή και είναι αυτή η ιστορική εμπειρία που από μόνη της αρκεί να δώσει απαντήσεις στους σημερινούς πλαστογράφους της Ιστορίας.
