Οι εκλογές στην Ελλάδα διεξάγονται μέσα στις συνθήκες της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης για χώρα της Δύσης στα μεταπολεμικά χρονικά. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι οι εκλογές της 6ης Μάη είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής αστάθειας που δημιούργησε το ισχυρό, διετές μαζικό κίνημα που κορυφώθηκε τον περασμένο Φλεβάρη, με 18 ημέρες γενικής απεργίας συνολικά και μεγαλειώδεις διαδηλώσεις.
Όπως οι μαζικοί αγώνες στην Ελλάδα αποτέλεσαν τον προάγγελο για τα μαζικά κινήματα που αρχίζουν να πυκνώνουν πλέον σε όλη την Ευρώπη, έτσι και τα αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Μάη αναμένεται να σηματοδοτήσουν την πολιτική κατεύθυνση της κοινωνικής συνείδησης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Γι’ αυτό, οι ευρωπαίοι καπιταλιστές έχουν στρέψει τα βλέμματά τους με τρομερή ανησυχία στην Ελλάδα, φοβούμενοι πάνω απ’ όλα, την εκλογική άνοδο των κομμάτων της Αριστεράς.
Ήδη στη Γαλλία – παρότι στον αστικό (και τον αριστερό) Τύπο κυριάρχησε το γεγονός της ανόδου της ακροδεξιάς – τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών έδειξαν μια ξεκάθαρη τάση κίνησης της κοινωνικής συνείδησης προς τ’ αριστερά, με τα αστικά κόμματα (Σαρκοζί, Μπαιρού, Λεπέν) αθροιστικά να χάνουν 5,5 ποσοστιαίες μονάδες συγκριτικά με το 2007 και τα παραδοσιακά εργατικά κόμματα (Σοσιαλιστικό και Κομμουνιστικό Κόμμα) να κερδίζουν αντίστοιχα σχεδόν 12 μονάδες.
Σαν να μην τους έφθανε η πολιτική αστάθεια και η στροφή στ’ αριστερά, οι ευρωπαίοι καπιταλιστές πονοκεφαλιάζουν πλέον και με την βύθιση ολόκληρης της ηπείρου στην ύφεση. Σε αυτές τις συνθήκες, η Ισπανία τρέχει ολοταχώς προς τον «Μηχανισμό Στήριξης», η Πορτογαλία οδεύει προς ένα νέο δάνειο από την τρόικα και στο σύνολό τους, τα ευρωπαϊκά κράτη αντιμετωπίζουν παντού το φάσμα της μαζικής ανεργίας και της υπερχρέωσης. Ακόμα και στο κράτος – θεματοφύλακα της λιτότητας, την Ολλανδία, η αστική κυβέρνηση κατέρρευσε σαν αποτέλεσμα της κοινωνικής δυσαρέσκειας από τις σχεδιαζόμενες μαζικές περικοπές.
Μέσα σε αυτή την οξυμένη κρίση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, στο γενικότερο πλαίσιο της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, τα σενάρια που μιλούν για την έξωση των πιο αδύναμων καπιταλιστικών κρατών από την Ευρωζώνη και για την ίδια τη διάλυση της τελευταίας, επανέρχονται πιο έντονα στο προσκήνιο. Ήδη η Eυρωπαϊκή Tράπεζα Eπενδύσεων στις νέες δανειακές της συμβάσεις με τις ελληνικές επιχειρήσεις ζητά εξασφαλίσεις για την περίπτωση εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, ενώ το ίδιο αρχίζει να απαιτεί και από τις αντίστοιχες της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας.
Η Ελλάδα σαν ο πιο αδύναμος κρίκος του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, είναι έτοιμη να μπει βαθύτερα στο «φαύλο κύκλο» της ύφεσης και των νέων δραματικών περικοπών που προβλέπουν τα Μνημόνια, με την ύφεση να κινείται ήδη στο 5% φέτος σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας. Η ελληνική άρχουσα τάξη, οργανικά ανίκανη να παίξει τον παραμικρό προοδευτικό ρόλο, προσπαθεί να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητά της με τον πλέον παρασιτικό τρόπο – όχι ασφαλώς επενδύοντας στην παραγωγή και τη νέα τεχνολογία – αλλά τσακίζοντας το εργατικό κόστος και σπρώχνοντας τους εργαζόμενους της χώρας στον βάλτο της μόνιμης εξαθλίωσης και της πείνας. Ενδεικτικά σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας (ΤτΕ) πάνω από 2 εκ. άνθρωποι δεν μπορούν να καλύψουν ούτε καν τις στοιχειώδεις ανάγκες τους…
Η τρόικα και οι Έλληνες καπιταλιστές προσπαθούν να πείσουν την κοινωνία ότι το πρόβλημα της χώρας είναι τάχα, οι «υψηλοί μισθοί» που πλήττουν την ανταγωνιστικότητα. Όμως τα πιο πρόσφατα στοιχεία από την Eurostat και την ΤτΕ καταρρίπτουν αυτό τον προκλητικό μύθο. Σύμφωνα με τη Eurostat το ωριαίο κόστος εργασίας στην Ελλάδα το 2010 – δηλαδή πριν ακόμα την εξελισσόμενη επίθεση στους μισθούς – ήταν μόλις 17,5 ευρώ, όταν στην Ευρωζώνη ήταν κατά μέσο όρο 26,9 ευρώ. Τα επίσημα ψέματα μιλούν για την ύπαρξη στην Ελλάδα μεγαλύτερων μισθών από την Ισπανία, όμως η Eurostat αναφέρει ότι εκεί το ωριαίο κόστος εργασίας ήταν την ίδια περίοδο 20,2 ευρώ, δηλαδή αρκετά μεγαλύτερο από την Ελλάδα. Επίσης, σύμφωνα πάλι με την τελευταία έκθεση της ΤτΕ, κατά το διάστημα 2001-2011 η απώλεια ανταγωνιστικότητας του ελληνικού καπιταλισμού οφειλόταν κύρια στην ανατίμηση του ευρώ και όχι στο ύψος των μισθών.
Εκλογές – ορόσημο
Οι εκλογές αυτές είναι εξαιρετικά κρίσιμες για την άρχουσα τάξη. Αν μετά την 6η Μάη οι αστοί δεν μπορέσουν να σχηματίσουν σταθερή κυβέρνηση, τότε το δεύτερο δανειακό πακέτο θα «παγώσει» και η θέση της Ελλάδας στο ευρώ θα αμφισβητηθεί.
Άλλος δρόμος δεν υπάρχει τώρα για να διασωθεί ο ελληνικός καπιταλισμός παρά μόνο να συνθλίψει τις ζωές εκατομμυρίων εργαζόμενων για να μείνει γαντζωμένος στο ευρώ, με τον «αναπνευστικό σωλήνα» των δανείων της τρόικας. Οι αστοί δημαγωγοί ηγέτες όπως ο Καμμένος και ο Καρατζαφέρης και οι όμοιοί τους μικροαστοί όπως ο Κουβέλης και η Κατσέλη που υπόσχονται στους εργαζόμενους δρόμους «διατήρησης στο ευρώ» και «ανάπτυξης» μέσα στον καπιταλισμό, κοροϊδεύουν για ψηφοθηρικούς λόγους. Δρόμος ευημερίας μέσα στον καπιταλισμό δεν υπάρχει, παρά μόνο διαφορετικές εκδοχές της ίδιας εξαθλίωσης, με ευρώ ή χωρίς ευρώ, μέσα ή έξω από την ΕΕ. Το μόνο που αλλάζει στις διάφορες εκδοχές, είναι είτε ο ρυθμός εξάπλωσης της εξαθλίωσης, είτε η ακριβής της έκταση.
Ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι ο αγώνας για το σοσιαλισμό στην Ελλάδα και την Ευρώπη, που μέσα από την κοινωνικοποίηση των βασικών τομέων της οικονομίας και τον δημοκρατικό σχεδιασμό της, μπορεί να αλλάξει πραγματικά τη μαύρη μοίρα που επιφυλάσσει σε εκατομμύρια ανθρώπους ο καπιταλισμός. Αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να δείξουν στους εργαζόμενους οι ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, ενώνοντας σήμερα τις δυνάμεις των δυο κομμάτων στον αγώνα για την εξουσία.
Το μεγαλύτερο πολιτικό πρόβλημα της άρχουσας τάξης είναι η εικόνα τέλματος και απαξίωσης που εμφανίζει το παραδοσιακό της κόμμα, η Ν.Δ. Έχοντας ήδη υποστεί δύο διασπάσεις, με την δεύτερη του Καμμένου να είναι πολύ πιο μεγάλη και σοβαρή από εκείνη της Μπακογιάννη, ο Σαμαράς προσπαθεί να διασώσει την εκλογική απήχηση της ΝΔ εμφανιζόμενος σαν ο επίδοξος βοναπάρτης που θα «επιβάλει το νόμο και την τάξη». Προσπαθεί να μετριάσει τις απώλειες της ΝΔ προς τους «ΑΝ.ΕΛ» και τη «Χρυσή Αυγή», υποσχόμενος ότι θα διώξει τους μετανάστες και θα περιορίσει τις διαδηλώσεις. Μόνο που όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο επίδοξος βοναπάρτης έχει ξεμείνει από «εφεδρείες», καθώς η απήχηση της ΝΔ βρίσκεται σταθερά σχεδόν 10 μονάδες κάτω από το ιστορικό χαμηλό του κόμματος στις εκλογές του 2009. Σε κάθε περίπτωση, ο συναγωνισμός των αστικών κομμάτων και ηγεσιών σε αντιδραστικές θέσεις, φανερώνει το πραγματικό πρόσωπο και την πολιτική κατεύθυνση στην οποία σαν σύνολο κινείται πλέον η ελληνική άρχουσα τάξη.
Ανάλογη πολιτική φθορά με τη ΝΔ έχουν υποστεί και οι πάλαι ποτέ «αστέρες» της αστικής πολιτικής, Ν. Μπακογιάννη και Γ. Καρατζαφέρης, που έχουν ήδη καταδικαστεί σε πολιτική περιθωριοποίηση. Αυτή η κατάσταση έχει διαμορφώσει ένα κενό στοιχειωδώς αποδεκτής ηγεσίας στο αστικό στρατόπεδο, που έχει φθάσει να αναδείξει στο προσκήνιο ξανά το μέχρι πρότινος «καμένο χαρτί» του Κ. Καραμανλή. Σε αυτές τις συνθήκες, μια πολύ πιθανή αδυναμία του Σαμαρά να αποσπάσει ένα ποσοστό που θα εξασφαλίσει σταθερή συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ, είναι αναπόφευκτό μετεκλογικά να οδηγήσει σε νέα αλλαγή ηγεσίας στη ΝΔ και σε μια προσπάθεια επανένωσης όλων των τμημάτων της που έχουν διασπαστεί τα τελευταία 2,5 χρόνια.
Η νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ από την άλλη πλευρά, ανταποκρίνεται με ζήλο στο νέο της ρόλο σαν υποψήφιο «συμπλήρωμα» σε μια κυβέρνηση της ΝΔ και συνεχίζει να προκαλεί τους εργαζόμενους ισχυριζόμενη ότι «έσωσε τη χώρα». Το μεγάλο λαϊκό ρεύμα υπέρ μιας ψήφου τιμωρίας των κυβερνητικών αστικών κομμάτων και ηγεσιών, έχει σαν βασικό στόχο την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και αυτό σημαίνει ότι ο Βενιζέλος μπορεί να προσδοκά πολύ λίγα από τους αναποφάσιστους ψηφοφόρους. Αντίθετα η μεγάλη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ, που στηρίζεται στην αδιάκοπη υπεράσπιση της ενότητας της Αριστεράς – αν δεν την ανακόψει με την βαθύτατα λαθεμένη τακτική της έναντι του κόμματος του Καμμένου η ίδια η ηγεσία του – μπορεί να οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ σε θέση χαμηλότερη από τη δεύτερη, με καταστροφικά αποτελέσματα για τα πολιτικά σχέδια της τρόικας και της ελληνικής άρχουσας τάξης.
Η Αριστερά σήμερα δεν έχει καμία ανάγκη από τη στήριξη ενός αντιδραστικού αστικού κόμματος όπως αυτό του Καμμένου. Το κόμμα των «ΑΝ.ΕΛ», ούτε πρόκειται να στηρίξει μια κυβέρνηση της Αριστεράς χωρίς να θέσει τους δικούς του αντιδραστικούς όρους, ούτε και πρέπει να συγκαταλέγεται στους πραγματικούς εχθρούς του Μνημονίου, γιατί απλά αποτελεί ένα συνονθύλευμα αστών δημαγωγών. Αυτό που έχει ανάγκη η Αριστερά για να κυβερνήσει είναι η ενότητα των κομμάτων της και το κατάλληλο πρόγραμμα.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σε γενικές γραμμές τηρεί ως σήμερα μια στάση που κινείται στη σωστή ενωτική κατεύθυνση. Όμως δυστυχώς δε διαθέτει το κατάλληλο πρόγραμμα για τη διέξοδο από τον κοινωνικό βάλτο του σύγχρονου καπιταλισμού, εξαιτίας των αυταπατών της για τη δυνατότητα ενός «μη νεοφιλελεύθερου» δρόμου ανάπτυξης, μέσα σε μια προοδευτική, κοινωνική ΕΕ, δρόμου που όπως επίμονα εξηγούμε δεν μπορεί να υπάρξει μέσα στις συνθήκες της βαθιάς ιστορικής κρίσης του συστήματος. Παρά τις καλές προθέσεις της, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με αυτό το πρόγραμμα, δίνει άλλοθι στην επιμονή της σεχταριστικής ηγεσίας του ΚΚΕ να αρνείται τις ιστορικά επιβεβλημένες εκκλήσεις για ενότητα.
Παρ’ όλα αυτά, ο αγώνας για την εκλογική ενίσχυση της μόνης πολιτικής δύναμης που έχει θέσει σήμερα τη ζωτική διεκδίκηση της κυβέρνησης της Αριστεράς μπροστά στα μάτια των μαζών, δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ, είναι καθήκον για κάθε αριστερό αγωνιστή, ασφαλώς μέσα στο γενικότερο πλαίσιο της πάλης ώστε συνολικά οι δυνάμεις της Αριστεράς να γίνουν ο νικητής των εκλογών, κερδίζοντας την πλειοψηφία.
Οι αγωνιστές της Αριστεράς σήμερα έχουν μπροστά τους τον ζωτικό αγώνα της διεκδίκησης μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ με ένα επαναστατικό, σοσιαλιστικό πρόγραμμα. Για να έρθει πιο κοντά όμως αυτός ο σκοπός, επιβάλλεται τα δυο κόμματα – και ιδιαίτερα ο σταθερά ενωτικός ΣΥΡΙΖΑ – να αποσπάσουν σε αυτές τις εκλογές το μεγαλύτερο δυνατό ποσοστό. Γιατί μ’ ένα μεγάλο αθροιστικό ποσοστό για τα δυο κόμματα, η ώθηση προς την εξουσία θα είναι ακατανίκητη, παρά τις προθέσεις και τα σχέδια της όποιας ηγεσίας.
- ΨΗΦΟ ΣΤΟ ΣΥΡΙΖΑ – ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ!
- ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΑΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ
- ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ
- ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ Η ΜΟΝΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
- ΕΝΩΜΕΝΕΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
