Οι σημερινές αντικειμενικές συνθήκες χαρακτηρίζονται από τα μαζικά χτυπήματα κατά της εργατικής τάξης που την οδηγούν στην εξαθλίωση, από την αδυναμία της άρχουσας τάξης να αντιμετωπίσει τα δομικά προβλήματα του καπιταλισμού και από την ολιγωρία των κομμάτων της εργατικής τάξης να δώσουν μια ουσιαστική προοπτική και λύση εξουσίας με άμεσο στόχο τον σοσιαλισμό.
Η συνεχόμενη αύξηση του χρέους προς τους Ευρωπαίους δανειστές, που παραδέχονται και οι ίδιοι οι αστοί αναλυτές και οικονομολόγοι, η συνεχόμενη αύξηση της ανεργίας που προκαλείται από τις μαζικές απολύσεις εργαζόμενων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, καθώς και η μείωση των αποδοχών σε εργαζόμενους και συνταξιούχους είναι αποδεικτικά στοιχεία της ιστορικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος που ξέσπασε στην Ελλάδα και βιώνουν καθημερινά οι εργαζόμενοι.
Παράλληλα, η αστική τάξη και οι πολιτικοί εκπρόσωποί της, σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο, επιδίδονται σε τακτικές άγριας λιτότητας ως το μόνο μέσο αντιμετώπισης της παγκόσμιας ύφεσης, ενώ παράλληλα στις χώρες σε πιο προχωρημένο στάδιο κρίσης, όπως η Ελλάδα, καθυστερούν με σωρεία τεχνασμάτων (κυβερνητικούς ανασχηματισμούς, επικοινωνιακούς πολέμους στα ΜΜΕ, τρομοκρατία από τα ΜΜΕ κ.λπ.) το αναπόφευκτο, δηλαδή την έκρηξη της ταξικής πάλης.
Ο κύριος εκπρόσωπος των εργαζομένων, που σήμερα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, εμφανίζει μια σαφή αδυναμία να αναλάβει το ιστορικό του καθήκον να οδηγήσει την εργατική τάξη προς την εξουσία και τον δρόμο του σοσιαλισμού. Η αδυναμία αυτή εμφανίζεται με τη μορφή της δεξιάς στροφής στην ηγεσία και φαίνεται από μια σειρά συγκεκριμένων γεγονότων. Για παράδειγμα η ασάφεια για το πώς θα αντιμετωπίσει το χρέος (διαγραφή ή επαναδιαπραγμάτευση;), η άρνηση δεσμεύσεων για την αποκατάσταση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και η απόπειρα προσαρμογής των προσδοκιών του λαού μέσα στα υποτιθέμενα “όρια αντοχής της οικονομίας, με ρήτρα ανάπτυξης”.
Επίσης η δημιουργία δεσμών πολιτικής συνεργασίας με αστικά κόμματα (ΑΝ.ΕΛΛ.) και η προσπάθεια να εμφανιστεί μια “ρεαλιστική” και “υπεύθυνη” πολιτική αντιμετώπισης των προβλημάτων με τη δημιουργία σχέσεων συνεννόησης με διάφορους κλάδους της αστικής τάξης συμπληρώνουν την απόπειρα σοσιαλδημοκρατικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Παράλληλα η παθητική στάση του κόμματος στους μαζικούς ταξικούς αγώνες με το πρόσχημα της διατήρησης της “αυτονομίας των κινημάτων”, σε συνδυασμό με τη χρήση του συνθήματος της “αλληλεγγύης” χωρίς κανένα ταξικό περιεχόμενο, απογοητεύει τους εργαζόμενους, που δεν βλέπουν να κλιμακώνεται πολιτικά ο αγώνας τους με μια γενική απεργία διαρκείας. Η στάση αυτή είναι η κύρια αιτία στασιμότητας των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ σε πολλά γκάλοπ των τελευταίων μηνών, τη στιγμή που η κυβέρνηση εντείνει τις επιθέσεις στους εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι, έχοντας αποδείξει τη μαχητικότητά τους τα τελευταία χρόνια, αντιμετωπίζουν με δικαιολογημένο σκεπτικισμό τη στάση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Η αιτία της δεξιάς στροφής της ηγεσίας είναι ένα κράμα πολιτικών αυταπατών για τον καπιταλισμό, υποχωρήσεων στις πιέσεις της άρχουσας τάξης και έλλειψης εμπιστοσύνης στις δυνατότητες της εργατικής τάξης να αλλάξει την κοινωνία και στις ίδιες τις ιδέες του επιστημονικού σοσιαλισμού. Η ηγεσία ισχυρίζεται ότι μπορεί να διαχειριστεί την κρίση με διαπραγματεύσεις και μεταρρυθμίσεις χωρίς να θίξει το κεφάλαιο και το ιδιοκτησιακό καθεστώς. Παράλληλα, προσπαθεί σε αρκετές περιπτώσεις να εμφανιστεί στα ΜΜΕ ως μια μη επαναστατική δύναμη, παρέχοντας εγγυήσεις νομιμότητας και αποδεικνύοντας την υποχώρηση στις πιέσεις της αστικής τάξης.
Μη δίνοντας ένα σαφή στόχο στον αγώνα των καθηγητών και των εργαζομένων της ΕΡΤ, επιβεβαίωσε την έλλειψη εμπιστοσύνης στο κίνημα. Τέλος, όταν θέτει τον σοσιαλισμό σαν ένα μελλοντικό στόχο χωρίς να προσδιορίζει πώς θα επιτευχθεί, ουσιαστικά αποδέχεται τις λανθασμένες θεωρίες του μίνιμουμ και μάξιμουμ προγράμματος.
Το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ είναι ευκαιρία για τα μέλη του κόμματος να σταματήσουν τη δεξιά στροφή μέσα από μια συνεχή μάχη για έναν σταθερά και ουσιαστικά επαναστατικό ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό όμως μπορεί να συμβεί μόνο αν αγωνιστούμε για την επικράτηση των γνήσιων ιδεών και των προγραμματικών θέσεων του κομμουνισμού, μέσα από ένα επαναστατικό, σοσιαλιστικό πρόγραμμα.
Ένα τέτοιο πρόγραμμα προτείνει η Κομμουνιστική Τάση του ΣΥΡΙΖΑ καταθέτοντας ως εναλλακτικό κείμενο στο Κείμενο Θέσεων της Κ.Ε. την Κομμουνιστική Πλατφόρμα, υπογεγραμμένη από 130 μέλη. Η στήριξή της τόσο στον προσυνεδριακό διάλογο όσο και στο Συνέδριο του κόμματος είναι ο μόνος δρόμος για το χτίσιμο ενός ΣΥΡΙΖΑ χρήσιμου στην υπόθεση της υπεράσπισης των συμφερόντων των εργαζόμενων.
Γιώργος Αρναούτογλου – ΣΥΡΙΖΑ Καλλιθέας
{fcomment}
