Η καταιγίδα των προαπαιτούμενων του 3ου Μνημονίου “καλά κρατεί” και η κυβέρνηση αποκαλύπτει όλο και πιο πολύ τον ρόλο της σαν όργανο των δανειστών και της καπιταλιστικής ολιγαρχίας.
Πριν από δύο εβδομάδες νομοθετήθηκε με τη μορφή πολυνομοσχεδίου το πρώτο σκληρό «πακέτο» των προαπαιτούμενων μέτρων του 3ου Μνημονίου, ενώ το δεύτερο «πακέτο» βρίσκεται ήδη στη Βουλή, με την τρόικα ήδη να επιτηρεί αυστηρά και τακτικά την εφαρμογή των μνημονιακών μέτρων.
Το πρώτο πακέτο αποτέλεσε το πρώτο τμήμα από τα 127 συνολικά προαπαιτούμενα μέτρα που πρέπει να περάσει η κυβέρνηση από τη Βουλή μέχρι το τέλος του έτους. Σε πλήρη αναντιστοιχία με τις διάφορες κατά καιρούς επικλήσεις του ΣΥΡΙΖΑ στον «σεβασμό της δημοκρατικής κοινοβουλευτικής διαδικασίας» και στην ανάγκη για απλότητα στη διατύπωση των νομοσχεδίων (για την ευκολία κατανόησής τους), το πρώτο πολυνομοσχέδιο προαπαιτούμενων ψηφίστηκε με διαδικασίες-εξπρές, ενώ τα άρθρα του βρίθουν από παραπομπές σε παλιότερα νομοσχέδια. Ας δούμε τα μέτρα πιο αναλυτικά.
Χτύπημα ασφαλιστικών-συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων και νέα φορολογικά βάρη για το λαό
Όσον αφορά το φλέγον ζήτημα του Ασφαλιστικού το πολυνομοσχέδιο περιλαμβάνει την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 62 έτη με 40 χρόνια ασφάλισης και στα 67 έτη με 15-40 χρόνια ασφάλισης στο Δημόσιο, αναδρομικά από τις 19 Αυγούστου 2015 μέχρι και την 1η Ιανουαρίου 2022 και επιβολή προστίμου 10% για πρόωρη συνταξιοδότηση. Επίσης, καταργείται αναδρομικά από την 1η Σεπτεμβρίου 2015 μέχρι και τις 31 Δεκεμβρίου 2018 η δυνατότητα χρηματοδότησης των ελλειμματικών ασφαλιστικών ταμείων από το ΑΚΑΓΕ (Ασφαλιστικό Κεφάλαιο Αλληλεγγύης Γενεών). Ακόμα, το πολυνομοσχέδιο προβλέπει την κατάργηση της δυνατότητας επιλογής ως δύο κατώτερων ασφαλιστικών κλάσεων στο ΕΤΑΑ (Ενιαίο Ταμείο Ανεξάρτητα Απασχολούμενων) που αφορά μηχανικούς, γιατρούς και δικηγόρους, την κατάργηση της δυνατότητας συμψηφισμού ληξιπρόθεσμων χρεών και μελλοντικής σύνταξης ασφαλισμένων του ΟΑΕΕ (Οργανισμός Ασφάλισης Ελεύθερων Επαγγελματιών) και την αποποινικοποίηση των οφειλών στον ΟΑΕΕ. Τέλος, οι συνταξιούχοι με σύνταξη πάνω από 1000 ευρώ το μήνα θα απολέσουν μία έως τρεις συντάξεις το χρόνο, ενώ καταργείται η χορήγηση και η επαναχορήγηση συντάξεων μέσω του ΟΓΑ ύψους 360 ευρώ σε περισσότερους 30 χιλιάδες ανασφάλιστους υπερήλικες.
Όσον αφορά τη φορολογία και τον ΕΝΦΙΑ, μειώνεται από τα 5 σε 1 ευρώ το ποσό που δεν θα απαιτείται από το Δημόσιο άμεσα για είσπραξη και το οποίο δεν θα υπόκειται σε τόκους εκπρόθεσμης καταβολής. Παράλληλα, απαλλάσσονται από τον ΕΝΦΙΑ όλες οι εταιρίες «ειδικού σκοπού» που υπάγονται στο ΤΑΙΠΕΔ. Για τα ενοίκια, καταργείται αναδρομικά από την 1η Ιανουαρίου του 2015 η δυνατότητα εκχώρησης ανείσπρακτων ενοικίων από τους ιδιοκτήτες ακινήτων. Άρα, πρακτικά, υποχρεούνται να καταβάλουν φόρους για ενοίκια που δεν έχουν εισπραχθεί και πιθανώς να μην εισπραχθούν ποτέ. Επίσης, αναδρομικά από την αρχή του έτους αυξάνονται οι φορολογικοί συντελεστές για εισοδήματα από ενοίκια. Συγκεκριμένα, για εισοδήματα μέχρι 12.000 ευρώ ο συντελεστής αυξάνεται από 11% σε 15%, ενώ από 12.000 και πάνω αυξάνεται από 33% σε 35%. Όσον αφορά τις 100 δόσεις, αυστηροποιούνται τα κριτήρια για τη ρύθμιση, αυξάνεται το επιτόκιο με πιθανότερη προοπτική στο μέλλον την πλήρη κατάργησή τους. Πιο συγκεκριμένα, αυξάνεται το επιτόκιο από 3% σε 5,05% για οφειλές άνω των 5.000 ευρώ, ενώ για να ισχύσει το 3% επιτόκιο για οφειλές κάτω αυτού του ορίου, πρέπει ο οφειλέτης να μην ασκεί επιχειρηματική δραστηριότητα, η αντικειμενική αξία της περιουσίας του να μην υπερβαίνει τα 150.000 ευρώ και να έχει ετήσιο εισόδημα μέχρι 10.000 ευρώ.
Ο μύθος των «ισοδύναμων» και η «ταξική μεροληψία»
Ένα από τα βασικά στοιχεία της ρητορικής του ΣΥΡΙΖΑ και προεκλογικά και μετεκλογικά είναι ότι παρά την (άκρως υποκριτική φυσικά) αντίθεσή του στη λογική τέτοιων μέτρων, ο πόνος του λαού θα μετριαστεί από ένα υποτιθέμενο «παράλληλο πρόγραμμα», με «ισοδύναμα» μέτρα. Όμως για να εφαρμοστεί ένα τέτοιο «πρόγραμμα» είναι προφανέστατο ότι δεν αρκεί κάποια αφηρημένη επίκληση σε «κοινωνικές ευαισθησίες», αλλά χρειάζονται πόροι. Τα προαπαιτούμενα του Μνημονίου επιτίθενται, κυρίως, στα στρώματα εκείνα του πληθυσμού, τον πόνο των οποίων η κυβέρνηση θέλει υποτίθεται να μετριάσει. Έτσι, λοιπόν προκύπτει με την κοινή λογική η εξής αντίφαση, η οποία καθιστά το ενδεχόμενο εφαρμογής του «παράλληλου προγράμματος» ανεδαφικό: γιατί χρειάζεται να παρθούν πρώτα μέτρα περικοπών και αύξησης της φορολογίας σε αυτά τα στρώματα και μετά να παρθούν κάποια άλλα για την «ελάφρυνσή» τους;
Η βαθιά κρίση του ελληνικού καπιταλισμού, η ύφεση που αναμένεται (ακόμα και στις πάντα αισιόδοξες εκτιμήσεις της τρόικας), η μείωση (είτε ονομαστικών είτε πραγματικών) μισθών-συντάξεων σε συνδυασμό με τη φορολεηλασία που στερεύουν τη φοροδοτική ικανότητα των λαϊκών στρωμάτων και η πιο ακραία εντατικοποίηση της επιτήρησης και των αξιολογήσεων της Τρόικας από την πρώτη στιγμή εφαρμογής των Μνημονίων συνηγορούν στο ότι όχι μόνο δεν υπάρχει το περιθώριο εφαρμογής κάποιου «παράλληλου προγράμματος», αλλά αντίθετα, θα έρθουν κι άλλα, πρόσθετα μέτρα (απελευθέρωση ομαδικών απολύσεων, επιπρόσθετες ιδιωτικοποιήσεις κλπ), για να μπορεί να εξυπηρετείται η αποπληρωμή του χρέους και να συνεχίζει η κρίση του καπιταλισμού να φορτώνεται στις πλάτες της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Ο ΣΥΡΙΖΑ από την πρώτη στιγμή που έγινε κυβερνητικό κόμμα διακήρυττε την «ταξική μεροληψία» του υπέρ των φτωχών στρωμάτων. Ασφαλώς, μέτρα όπως αυτά που περιλαμβάνει το πρώτο πακέτο μέτρων και αυτά που έπονται άμεσα, εμπεριέχουν έντονα το στοιχείο της ταξικής μεροληψίας, αλλά από την ανάποδη: κατά των λαϊκών στρωμάτων και υπέρ της άρχουσας τάξης.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο της διαρκούς «βύθισης» του βιοτικού επιπέδου του εργαζόμενου λαού σε επίπεδα εξαθλίωσης, είναι αναγκαία η μεγαλύτερη δυνατή ενότητα όλων των μαζικών οργανώσεων της εργατικής τάξης, του ΚΚΕ, της ΛΑΕ και των συνδικάτων στη βάση ενός κλιμακούμενου σχεδίου αγωνιστικής δράσης που θα «σπάσει» την απελπισία στην οποία έχουν περιέλθει οι μάζες της εργατικής τάξης και με τελικό σκοπό να ανατραπούν αυτά τα μέτρα, η λιτότητα, τα Μνημόνια και ο καπιταλισμός, η βαθιά κρίση του οποίου τα έχει επιβάλει.
