Μέσα σ’ ένα διεθνές περιβάλλον βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και μεγάλων ταξικών μαχών, η Ελλάδα βαδίζει ολοταχώς προς την ανοιχτή χρεοκοπία και την έξοδο από την Ευρωζώνη.
Η επερχόμενη ανοιχτή χρεοκοπία θα αποτελέσει συνέπεια της βαθιάς ύφεσης που συνεχίζεται φέτος για 5ο χρόνο, καθώς και του αδηφάγου και παρασιτικού ρόλου των τοκογλύφων δανειστών, ορισμένοι από τους οποίους μάλιστα, μέσω της αγοράς των περίφημων CDS έχουν στοιχηματίσει στο ενδεχόμενο ανοικτής αδυναμίας πληρωμών από το ελληνικό κράτος.
Η τρόικα και η ελληνική άρχουσα τάξη γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο ελληνικός καπιταλισμός δεν μπορεί να ανακάμψει και να σηκώσει το βάρος των χρεών του. Από κοινού συνειδητοποιούν ότι η έξοδος από το ευρώ είναι πλέον αναπόφευκτη, μια και σε συνθήκες γενικευμένης ύφεσης και υπερχρέωσης στην Ευρώπη, ο ελληνικός «αδύναμος κρίκος» δεν μπορεί να χρηματοδοτείται διαρκώς από τα ισχυρότερα αστικά κράτη και θα πρέπει να βρει ένα πιο αποτελεσματικό μέσο «εσωτερικής υποτίμησης» στη μορφή ενός εθνικού νομίσματος. Έτσι πλέον προσπαθούν να αξιοποιήσουν κάθε μέρα που περνά μέχρι την ανοικτή χρεοκοπία και την έξοδο από το ευρώ, ώστε με την τρομοκρατική τους επίκληση να αποσπάσουν όσα μπορούν περισσότερα από την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Η κυβέρνηση Παπαδήμου υπηρετεί πιστά αυτή την τακτική. Αποτελώντας το πολιτικό τερατούργημα που γέννησε ο φόβος της άρχουσας τάξης για τις δυσάρεστες εκπλήξεις που μπορεί να της επιφυλάξει μια άμεση προσφυγή στις κάλπες, η κυβέρνηση Παπαδήμου γαντζώνεται στην εξουσία για να διεκπεραιώσει τη βρώμικη δουλειά που δεν πρόλαβε η προκάτοχός της. Με προθυμία παρέχει στους δανειστές εγγυήσεις που αλυσοδένουν τον ελληνικό λαό και δεσμεύουν τον πλούτο που θα έπρεπε να του ανήκει, ενώ παράλληλα προωθεί τη δραστική μείωση των μισθών και την κατάργηση κάθε τυπικής δέσμευσης των αφεντικών σχετικά με το εργατικό εισόδημα και τις εργασιακές σχέσεις.
Πολύτιμος σύμμαχος της κυβέρνησης είναι για μια ακόμα φορά η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Την ώρα που οι καπιταλιστές κλιμακώνουν τον καθημερινό πόλεμο στην εργατική τάξη με μαζικές απολύσεις, μειώσεις και καθυστερήσεις μισθών, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δείχνει πρόθυμη να συζητήσει μαζί τους για νέες παραχωρήσεις, καλλιεργώντας την απατηλή εντύπωση ότι οι εγχώριοι ταξικοί αντίπαλοι των εργαζόμενων είναι «κοινωνικοί εταίροι» και αποτελούν τάχα και οι ίδιοι θύματα των «παράλογων» πολιτικών της τρόικας….
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία αποτελεί σήμερα το πιο άμεσο εμπόδιο για τους αγώνες του εργατικού κινήματος. Μετά από δύο χρόνια μεγάλων ταξικών μαχών με 15 γενικές απεργίες, δεκάδες απεργίες κατά χώρους και τη γενικευμένη, ορμητική είσοδο των εργαζόμενων μαζών στο προσκήνιο, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία κατάφερε να σπαταλήσει όλη αυτή τη μαχητική διάθεση. Το μέσο που χρησιμοποίησε ήταν η εκτονωτική τακτική της καθυστερημένης και αναιμικής απεργιακής αντίδρασης στις απανωτές επιθέσεις της άρχουσας τάξης. Κάθε φορά που η μαζική ανταπόκριση των εργαζόμενων στις γενικές απεργίες έθετε από τα πράγματα το καθήκον για την κλιμάκωση του αγώνα, εκείνη σιωπούσε προκλητικά, σπρώχνοντας τους εργαζόμενους στην απογοήτευση.
Αποκορύφωμα της προκλητικής αυτής τακτικής ήταν η στάση της μετά την μεγαλειώδη 48ωρη γενική απεργία του περασμένου Οκτώβρη. Παρά τη ενθουσιώδη κινητοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων εργαζόμενων, αρνήθηκε να κλιμακώσει τον αγώνα στέλνοντας ένα καθησυχαστικό μήνυμα στους αστούς και βυθίζοντας στην απόγνωση τους εργαζόμενους, ιδιαίτερα στους χώρους τους οποίους έδιναν πολυήμερες απεργιακές μάχες όπως οι ΟΤΑ. Αυτή η στάση έδωσε στους αστούς και στην τρόικα τον χώρο και τον χρόνο για να σχηματίσουν ανενόχλητοι την αντιδραστική κυβέρνηση Παπαδήμου. Πλέον στα μάτια των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζόμενων που θέλουν να αγωνιστούν, η συμμετοχή σε αναιμικές και σποραδικές 24ωρες γενικές απεργίες όπως εκείνη της 1ης του περασμένου Δεκεμβρίου, φαντάζει ανούσια και μάταιη.
Αυτοί οι κύριοι, τους οποίους η κυβέρνηση και το κεφάλαιο αναγνωρίζουν σαν αποκλειστικούς εκπρόσωπους των εργαζόμενων, στην πραγματικότητα είναι απονομιμοποιημένοι στη συνείδηση του εργατικού κινήματος και δεν δικαιούνται να φέρουν αυτό τον τίτλο. Οι εργαζόμενοι που βρίσκονται σήμερα σε κινητοποιήσεις (εργαζόμενοι στον Τύπο, απεργοί στην Ελληνική Χαλυβουργία και σε άλλες βιομηχανίες, εργαζόμενοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα κ.α), καθώς και οι αριστερές παρατάξεις και δυνάμεις σε κάθε εργατικό χώρο, πρέπει να πάρουν την πρωτοβουλία για την διεξαγωγή ενός πραγματικά πανεργατικού συνεδρίου με εκλεγμένους εκπροσώπους από όλα τα σωματεία και τους εργατικούς χώρους. Το συνέδριο αυτό θα πρέπει να συζητήσει τον απολογισμό των αγώνων της τελευταίας διετίας, την τακτική και τις διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος, να ενοποιήσει το κίνημα σε μια ενιαία συνομοσπονδία καταργώντας τον αναχρονιστικό χωρισμό ανάμεσα σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, να εκλέξει μια νέα ηγεσία και να θεμελιώσει μια αυθεντικά δημοκρατική λειτουργία στα συνδικάτα, που θα επιτρέπει την άμεση αντικατάσταση κάθε ανίκανης ή γραφειοκρατικής ηγεσίας από τη βάση.
Στην παρούσα φάση, οι εργαζόμενοι δίνουν σκληρούς και ηρωικούς αγώνες στους χώρους που η επίθεση στις θέσεις εργασίας και τους μισθούς είναι δυνατότερη. Ταυτόχρονα, οι πλατιές μάζες της εργατικής τάξης βλέποντας τον δρόμο της γενικευμένης και ενιαίας απεργιακής πάλης του εργατικού κινήματος φραγμένο από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία, για να απαντήσει στην αχαλίνωτη επίθεση τρόικας και της ελληνικής άρχουσας τάξης στρέφουν το βλέμμα τους στο πολιτικό πεδίο. Αυτή είναι η αιτία για την ραγδαία άνοδο της Αριστεράς στις δημοσκοπήσεις.
Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν τις μεγάλες προσδοκίες που έχουν οι εργαζόμενοι από την Αριστερά. Την ώρα που εγκαταλείπουν το ΠΑΣΟΚ, δείχνοντας ξεκάθαρα ότι υπό την οποιαδήποτε δεξιά ηγεσία το κόμμα δεν θα μπορέσει να ανακτήσει την μεγάλη απήχηση που παραδοσιακά διέθετε στις τάξεις τους, οι εργαζόμενοι δηλώνουν έτοιμοι να ψηφίσουν μαζικά το ΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΔΗΜΑΡ.
Η μεγάλη δημοκοπική άνοδος της ΔΗΜΑΡ εκφράζει εντελώς αντίθετες προσδοκίες από τις πολιτικές προθέσεις της ηγεσίας αυτού του κόμματος. Η δημιουργία της ΔΗΜΑΡ πριν από 2 χρόνια, αποτέλεσε σε τελική ανάλυση, την έκφραση μιας απόπειρας διάσπασης και αποδυνάμωσης της Αριστεράς προς όφελος της άρχουσας τάξης. Τώρα η εκλογική της απήχηση αυξάνεται εκπλήσσοντας και τους ίδιους της τους ηγέτες, όχι ασφαλώς εξαιτίας του «υπεύθυνου», αντιπολιτευτικού (;) τους λόγου, αλλά γιατί στα μάτια των πλατιών εργαζόμενων μαζών το κόμμα αποτελεί τμήμα της παραδοσιακής Αριστεράς και συνεπώς, συνιστά μια εκλογική επιλογή που εκφράζει από τη φύση της μια αριστερόστροφη αποδοκιμασία της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ.
Αλλά και τα επίσης υψηλά ποσοστά του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζουν προσδοκίες που οι ηγεσίες των δυο κομμάτων δείχνουν να φοβούνται. Στις τάξεις των πλατιών μαζών που στρέφονται στα δύο αυτά κόμματα, κυριαρχεί η δίψα για την ενότητας της Αριστεράς γύρω από ένα πρόγραμμα που θα μπορέσει να διασφαλίσει τα συμφέροντα και τα δικαιώματά τους, το οποίο, όπως υπομονετικά εξηγούν οι μαρξιστές, μπορεί να είναι μόνο ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα.
Οι ευθύνες των ηγεσιών του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα ιστορικές, καθώς ηγούνται των μόνων κομμάτων που υποστηρίζουν τους εργατικούς αγώνες και εναντιώνονται στην επίθεση του κεφαλαίου και της τρόικας. Οι άνεργοι ξεπέρασαν κατά πολύ το 1 εκατομμύριο και η εργατική τάξη στο σύνολό της οδηγείται σε πρωτοφανή εξαθλίωση. Δεν υπάρχει χρόνος και χώρος για υπεκφυγές από το καθήκον της πάλης για την εξουσία με σκοπό το ξερίζωμα του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν την πολυτέλεια να περιμένουν. Οι ηγεσίες έχουν το καθήκον να δώσουν μια λύση εξουσίας στους εργαζόμενους. Από την στιγμή που κανένα από τα δύο κόμματα δεν έχει από μόνο του τη αναγκαία δυναμική για την εξουσία, το ιστορικό τους χρέος είναι να προχωρήσουν σε μια πολιτική συμμαχία. Είναι βέβαιο ότι αυτή η συμμαχία θα ενθουσιάσει τους εργαζόμενους, θα αυξήσει την αυτοπεποίθηση τους και θα τους ξαναδώσει πίσω τη χαμένη τους ελπίδα.
Για τους μαρξιστές, τα βάθρα πάνω στα οποία θα πρέπει να στηριχθεί η πολιτική συμμαχία του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ είναι τα ακόλουθα:
- Κοινή δράση στους εργατικούς χώρους, τις γειτονιές και τους χώρους της νεολαίας γύρω από το πολιτικό αίτημα να φύγει άμεσα η δοτή από την τρόικα και την άρχουσα τάξη κυβέρνηση Παπαδήμου.
- Κοινός αγώνας για την εκλογή μιας αριστερής κυβέρνησης που θα εφαρμόσει ένα πρόγραμμα ανατροπής του καπιταλισμού και θεμελίωσης του σοσιαλισμού, το οποίο θα πρέπει να περιλαμβάνει για το διάστημα των 100 πρώτων ημερών τα ακόλουθα μέτρα:
- Παύση πληρωμής του ληστρικού χρέους, κατάργηση των Μνημονίων και όλων των μέτρων που απορρέουν από αυτά, διοχέτευση των χρημάτων που προορίζονται για το χρέος στην βελτίωση του επιπέδου της δημόσιας Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας και κοινωνικής Ασφάλισης, καθώς και του επιπέδου μισθών, συντάξεων και επιδομάτων.
- Κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος με τη δημιουργία μιας ενιαίας εθνικής τράπεζας που θα συγκεντρώσει όλες τις καταθέσεις, θα διαγράψει τα χρέη των εργαζόμενων και του φτωχού λαού, θα διαθέσει τις απαιτούμενες φθηνές πιστώσεις για την ανάπτυξη της οικονομίας προς όφελος των εργαζόμενων.
- Κοινωνικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων, λειτουργία τους κάτω από εργατικό έλεγχο και διοίκηση, ενοποίησή τους κατά κλάδο για να τεθούν κάτω από ένα ενιαίο, κεντρικό, δημοκρατικό σχεδιασμό, με την ενεργή συμμετοχή των μαζικών εργατικών οργανώσεων στην εκπόνηση και υλοποίηση του.
- Έναρξη της εφαρμογής ενός σχεδίου αντικατάστασης του διεφθαρμένου αστικού κρατικού μηχανισμού από μια απλή στη λειτουργία της κρατική μηχανή που θα υπηρετεί τους εργαζόμενους, με άμεση διάλυση των ειδικών σωμάτων αστυνόμευσης και καταστολής των εργατικών αγώνων, εκλογή και δυνατότητα ανάκλησης των αξιωματούχων σε όλα τα επίπεδα και αμοιβή τους με το μισθό ενός ειδικευμένου εργάτη.
- Έκκληση στους εργαζόμενους και το φτωχό λαό για αυτο-οργάνωση με σκοπό την περιφρούρηση της εφαρμογής αυτού του προγράμματος. Άμεση δημιουργία επιτροπών επαγρύπνησης σε όλες τις στρατιωτικές μονάδες από τους φαντάρους και τους χαμηλόβαθμους αξιωματικούς για την άμεση αποκάλυψη και κατάπνιξη πραξικοπηματικών συνομωσιών.
- Ταξική, διεθνιστική έκκληση στους εργαζόμενους των Βαλκανίων, της Ευρώπης και ολόκληρου του κόσμου για έμπρακτη αλληλεγγύη στην απόπειρα ανατροπής του καπιταλισμού στην Ελλάδα και για άμεση μίμηση του σοσιαλιστικού της παραδείγματος, με σκοπό τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης και του κόσμου.
Η Σύνταξη
