Η ανάλυσή μας για τις διεθνείς τάσεις, την ελληνική κατάσταση και τις προοπτικές.
Η ιστορική κρίση του καπιταλισμού συνεχίζει να εκφράζεται παγκόσμια με μια γενικευμένη τάση για οικονομική ύφεση ή επιβράδυνση, με νέα συμπτώματα έντασης στις διεθνείς σχέσεις, απότομες αλλαγές στην κοινωνική συνείδηση και την πολιτική κατάσταση, αλλά και φαινόμενα ωμής βαρβαρότητας.
Τα αδιέξοδο στην παγκόσμια οικονομία επιτείνεται. Η πολιτική της λεγόμενης ποσοτικής χαλάρωσης, δηλαδή της εκτύπωσης χρήματος από τις κεντρικές τράπεζες για φτηνό δανεισμό, που έχει ήδη μεταφερθεί από τις ΗΠΑ στην Ευρωζώνη, αντί για υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και επενδύσεις, ενθαρρύνει την παρασιτική κερδοσκοπία και διογκώνει τα ήδη γιγάντια χρέη. Τα χρέη αυτά, έχουν μετατρέψει τη λιτότητα σε παγκόσμιο πρόγραμμα των αστικών κυβερνήσεων και εκείνη με τη σειρά της, γίνεται παράγοντας που συρρικνώνει ακόμα πιο πολύ την αγορά και επιδεινώνει την ύφεση και την επιβράδυνση. Έτσι ο καπιταλισμός παγκόσμια είναι εγκλωβισμένος σ’ έναν «φαύλο κύκλο», που έχει δημιουργήσει τους όρους για μια παρατεταμένη περίοδο «λιμνάσματος» των παραγωγικών δυνάμεων.
Πάνω στο έδαφος των πρώτων σταδίων αυτού του «λιμνάσματος», ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις μεγάλες, αλλά και τις μικρότερες, περιφερειακές, ιμπεριαλιστικές δυνάμεις γίνεται οξύτερος και βιαιότερος. Η ρωσοτουρκική σύγκρουση με αφορμή τη Συρία, είναι ένα αυθεντικό δείγμα αυτής της όξυνσης, που υπογραμμίζει την οργανική αδυναμία του καπιταλισμού να δημιουργήσει όρους στοιχειώδους σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή, αλλά και την ανάγκη η εργατική τάξη να βάλει τη σφραγίδα της στις εξελίξεις, δρώντας για τις δικές της διεκδικήσεις, σε πλήρη ανεξαρτησία από τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.
Αντανακλώντας την κατάρρευση των αυταπατών για ένα καπιταλιστικό μέλλον ειρήνης και ευημερίας, η κοινωνική συνείδηση παγκόσμια, εμφανίζει μια διαρκή τάση προς την «πόλωση», που αντανακλάται στο πολιτικό εποικοδόμημα με απότομες στροφές είτε προς τα δεξιά, είτε προς τ’ αριστερά.
Έτσι από τη μια πλευρά, όπως ήταν απόλυτα αναμενόμενο, στον απόηχο της τρομοκρατικής επίθεσης στο Παρίσι είδαμε την ενίσχυση των εκλογικών ποσοστών της ακροδεξιάς στη Γαλλία και επίσης προς την ίδια κατεύθυνση, είδαμε στη Λατινική Αμερική τις εκλογικές ήττες για τις μπολιαβαριανές δυνάμεις στη Βενεζουέλα και τον «περονισμό» στην Αργεντινή, σαν αποτέλεσμα της αδυναμίας να μείνουν ζωντανές οι φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις πάνω στο έδαφος του καπιταλισμού και σε συνθήκες διεθνούς πτώσης των τιμών του πετρελαίου και των πρώτων υλών.
Από την άλλη πλευρά, προς την αντίθετη κατεύθυνση, στην Πορτογαλία είδαμε την πτώση της κυβέρνησης της Δεξιάς και την άνοδο στην εξουσία μιας κυβέρνησης του Σοσιαλιστικού Κόμματος που υπόσχεται το σταμάτημα της λιτότητας, με κοινοβουλευτική στήριξη από το ΚΚ και το «Μπλόκο της Αριστεράς» και επίσης, βλέπουμε να εξελίσσεται στη Βρετανία η θεαματική αριστερή στροφή του Εργατικού Κόμματος υπό τη νέα ηγεσία του Κόρμπιν, που υποστηρίζεται με ενθουσιασμό από τα πιο πρωτοπόρα στοιχεία της εργατικής τάξης και της νεολαίας.
Επιπρόσθετα, στην Ισπανία, παρά τα μεγάλα πλήγματα που δέχθηκε η απήχηση του PODEMOS από την προδοσία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική ταύτιση του Πάμπλο Ιγκλέσιας μαζί της, την ημέρα που γράφονται αυτές οι γραμμές (10 Δεκέμβρη) θα μπορούσαμε να διακινδυνεύσουμε την πρόβλεψη ότι τα ποσοστά του νέου μεγάλου κόμματος της ισπανικής Αριστεράς στις εκλογές που θα έχουμε σε λίγες μέρες δεν θα είναι στα απογοητευτικά επίπεδα που έδειχναν οι δημοσκοπήσεις του καλοκαιριού, εξαιτίας της επιτακτικής ανάγκης της εργατικής τάξης να συσπειρωθεί σ’ ένα άφθαρτο μαζικό κόμμα ενάντια στα κόμματα του ταξικού της αντιπάλου.
Η τρομοκρατική επίθεση του ISIS στο Παρίσι, η εδραίωση ενός μεσαιωνικού φονταμενταλιστικού καθεστώτος σε τμήματα του Ιράκ και της Συρίας, σε χώρες που στο παρελθόν είχαν κάνει βήματα προς μια ανθρώπινη και πολιτισμένη διαβίωση για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού τους, οι διαρκείς ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Μ. Ανατολή, τα πρωτοφανή μαζικά κύματα προσφύγων προς την Ευρώπη και οι ανησυχητικές επιστημονικές εκτιμήσεις για την κλιματική αλλαγή, είναι γεγονότα που αναδεικνύουν τη δυνατότητα δημιουργίας γενικευμένων συνθηκών βαρβαρότητας στον σύγχρονο κόσμο, που μόνο ο συνειδητός, διεθνιστικός αγώνας των εργαζόμενων για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μπορεί να ματαιώσει.
Ο ελληνικός καπιταλισμός σε σταθερή τροχιά χρεοκοπίας
Ο ελληνικός «αδύναμος κρίκος» του ευρωπαϊκού καπιταλισμού συνεχίζει να διατηρείται στην Ευρωζώνη με τη «μηχανική υποστήριξη» των δανείων του δυτικού ιμπεριαλισμού. Όμως αυτή η μέθοδος δεν αντιμετωπίζει κανένα από τα προβλήματα, στο όνομα των οποίων εφαρμόζεται. Απλά μεταθέτει την τυπική χρεοκοπία της Ελλάδας και την έξοδό της από την Ευρωζώνη για λίγο αργότερα, με τίμημα τη συσσώρευση ακόμα πιο εκρηκτικών στοιχείων στα θεμέλια του σαθρού οικοδομήματος του ελληνικού καπιταλισμού.
Είναι απόλυτα ενδεικτικό για το αδιέξοδο και τον βαθμό αντιδραστικότητας του καπιταλισμού, το γεγονός ότι και πάλι – αυτή τη φορά με «αριστερή» κάλυψη από την κλίκα Τσίπρα – εφαρμόζεται σαν «σωτήρια» για τη χώρα η συνταγή του συνδυασμού νέων δανείων και σκληρών περικοπών, που οι ίδιοι οι αστοί αναλυτές και οι επίσημοι «θεσμοί» ομολογούν ότι αποδείχτηκε αναποτελεσματική και ότι θα διογκώσει τόσο το χρέος, όσο και την ύφεση. Πράγματι, το κρατικό χρέος της Ελλάδας είναι σε σταθερά αυξητική τροχιά και με βάση υπολογισμούς της «Eurostat» θα «κλείσει» για φέτος στο 198%, ενώ η ύφεση, παρά την προσωρινή «τονωτική ένεση» του τουρισμού, σύμφωνα με τα στοιχεία για το γ’ τρίμηνο του έτους που παρουσίασε ο ίδιος οργανισμός (-0,9% συγκριτικά με το προηγούμενο τρίμηνο) φαίνεται ότι θα είναι μεγαλύτερη από τις επίσημες αρχικές προβλέψεις.
Κάθε νέα επιδείνωση στο ετήσιο κρατικό έλλειμμα και την ύφεση θα οδηγεί σε νέες πιέσεις από τους δανειστές για ακόμα σκληρότερα μέτρα λιτότητας. Σ’ αυτό το βαθύ «τούνελ» των διαρκών αξιώσεων για περικοπές, αναπόφευκτος σταθμός θα είναι η απόπειρα για μια «συντεταγμένη» ώθηση της Ελλάδας προς το εθνικό νόμισμα, σε μια προσπάθεια να μειωθεί ακόμα πιο αποφασιστικά η τιμή της εργατικής δύναμης και να απαλλαγούν οι βορειοευρωπαίοι καπιταλιστές από τη διαρκή υποχρέωση να δανειοδοτούν ένα κράτος που είναι αδύνατο να εξυπηρετήσει το χρέος του και να ανακάμψει πραγματικά. Με αυτή την έννοια, δεν είναι καθόλου τυχαία η διαρκής δημόσια υπενθύμιση από τον Σόιμπλε της ύπαρξης του σχετικού γερμανικού σχεδίου που ο ίδιος παρουσίασε το καλοκαίρι.
Η κυβερνητική κρίση και οι φόβοι των αστών
Η νέα κυβέρνηση, από τον δεύτερο κιόλας μήνα της θητείας της, έχει περιέλθει σε κρίση και έχει ήδη δει την κοινοβουλευτική της στήριξη να συρρικνώνεται κατά 2 βουλευτές. Η πρώτη απόπειρα για «εθνική συνεννόηση» των αστικών και μνημονιακών κομμάτων και η μετάθεση της ψήφισης του ασφαλιστικού για το νέο έτος, δείχνουν ότι το «πολιτικό κεφάλαιο» του Τσίπρα αρχίζει να εξαντλείται για την άρχουσα τάξη. Αυτή η Βουλή φαίνεται ότι θα δώσει παρά πάνω από μια μνημονιακές κυβερνήσεις συνεργασίας, σε μια προσπάθεια μέσα από ένα διαρκές ανακάτεμα της κυβερνητικής «τράπουλας» να απορροφηθούν οι κραδασμοί από την εκρηκτική οργή που θα αναπτύσσεται στις εργατικές και φτωχές λαϊκές μάζες από την εμπειρία της εφαρμογής ολοένα και περισσότερων μνημονιακών «προαπαιτούμενων».
Ο Τσίπρας, σαν ένας τυπικός μικροαστός καριερίστας που ναρκισσιστικά υπερεκτιμά τις εύθραυστες και εφήμερες πολιτικές επιτυχίες του, δείχνει αποφασισμένος να προσπαθήσει με κάθε είδους «μανούβρες» να κρατηθεί στην εξουσία. Με δεδομένη την πολύ πιθανή απώλεια στήριξης από ορισμένους ακόμα βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στο επερχόμενο ασφαλιστικό, η πρώτη επιλογή του φαίνεται ότι θα είναι η απόπειρα προσέγγισης με την ΚΟ του Λεβέντη και του Ποταμιού, για να αποφύγει την άμεση ταύτιση με τα παλιά αστικά μνημονιακά κόμματα. Καμιά μανούβρα όμως, δεν πρόκειται να αποτρέψει την τύχη της στυμμένης λεμονόκουπας που, αργά ή γρήγορα, του επιφυλάσσουν από κοινού οι δανειστές και η άρχουσα τάξη, όπως συνέβη και με τους προκατόχους του.
Ο Έλληνες αστοί στηρίζονται σήμερα στον Τσίπρα λόγω της παρατεταμένης κρίσης και της εικόνας απαξίωσης που παρουσιάζει το παραδοσιακό πολιτικό τους στρατόπεδο. Όμως κάθε άλλο παρά τυφλή εμπιστοσύνη έχουν στους κυβερνητικούς χειρισμούς του. Τώρα εμφανίζονται να ανησυχούν για την ένταση στις σχέσεις με τη Γερμανία γύρω από το ζήτημα της συμμετοχής του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα. Ο Α. Παπαχελάς έγραφε χαρακτηριστικά στις 9/12 στην «Καθημερινή» : «..Αυτός ο καβγάς θέλει μεγάλη προσοχή. Η Ελλάδα έχει κάνει πολλά τα τελευταία χρόνια και θα ήταν τεράστια αδικία για το λαό της, να γίνει τώρα ένα μοιραίο στραβοπάτημα. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι μετά την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, οι δανειστές και εταίροι δεν έχουν μοχλό πίεσης. Η πρόσφατη Ιστορία έχει, δυστυχώς, δείξει ότι όταν αρχίζει η ένταση, η πραγματική οικονομία και το επενδυτικό κλίμα πληρώνουν βαρύ τίμημα. Πολιτικά μπορεί η σκλήρυνση να οδηγεί στην αποθέωση για λίγο, οικονομικά όμως προκαλεί μεγάλη ζημιά…»
Οι έλληνες αστοί φοβούνται ότι η ενδεχόμενη αποχώρηση του ΔΝΤ θα δώσει το σήμα στους βορειοευρωπαίους καπιταλιστές να αποσύρουν τη χρηματοδοτική στήριξη της Ελλάδας. Ο ίδιος στρατηγικός αστός αναλυτής, τρεις μέρες πριν από το άρθρο που παραθέσαμε πιο πάνω, έγραφε σχετικά τα εξής : «…το ΔΝΤ θα ήθελε να απαγκιστρωθεί από τη χώρα μας …. Εδώ όμως αρχίζουν τα δύσκολα. Ευρωπαίοι αξιωματούχοι που γνωρίζουν σε βάθος τον ελληνικό φάκελο είναι κατηγορηματικοί, αν όχι απόλυτοι: οι Γερμανοί και οι Φινλανδοί, μεταξύ άλλων, αποκλείεται να συνεχίσουν τη χρηματοδότηση της χώρας χωρίς συμμετοχή του ΔΝΤ…».
Γενικότερα, η ελληνική αστική τάξη, παρά το δώρο που της έκανε με την απροκάλυπτη προδοσία της 12ης Ιουλίου η κλίκα του Τσίπρα, βρίσκεται σε μια εξαιρετικά επισφαλή θέση. Η οικονομική βιωσιμότητα του κράτους και των τραπεζών της, αλλά και η θέση της μέσα στην Ευρωζώνη, βρίσκονται σε απόλυτη εξάρτηση από τα άμεσα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των δανειστών της, που εκτός των άλλων, έχουν μεταξύ τους, τους δικούς τους ανταγωνισμούς. Και την ώρα που η άρχουσα τάξη βαδίζει σε ένα «τεντωμένο σκοινί», στηριζόμενη κυβερνητικά σ’ έναν άπειρο, καριερίστα ρεφορμιστή ηγέτη, το παραδοσιακό της κόμμα εμφανίζει μια εικόνα παρακμής, με τους επίδοξους αρχηγούς να μην μπορούν να ενώσουν την αστική παράταξη και να κερδίσουν την παλιά υποστήριξη από τους κατεστραμμένους «νοικοκυραίους». Η βαθιά κρίση στη ΝΔ εκφράζει γλαφυρά το οικονομικό αδιέξοδο του ελληνικού καπιταλισμού, αλλά και επιτείνει με τη σειρά της, το πολιτικό του αδιέξοδο.
Η φάση της ταξικής πάλης και τα εργατικά κόμματα
Η απογοήτευση και ο σκεπτικισμός που απλώθηκαν μέσα στις μάζες μετά την προδοσία της κλίκας του Τσίπρα, συνεχίζουν να κυριαρχούν. Οι 24ωρες κατ’ όνομα «γενικές» απεργίες της 12ης Νοέμβρη και της 3ης Δεκέμβρη είχαν χαμηλή συμμετοχή και αυτό ήταν απόλυτα φυσιολογικό. Η σποραδική διοργάνωση τέτοιων απεργιών, δίχως σχέδιο κλιμάκωσης και ηγεσίες αποφασισμένες για αγώνα μέχρι τη νίκη, 6 χρόνια τώρα δεν κατόρθωσε να ματαιώσει «ούτε μισό» μνημονιακό νόμο. Οι εργαζόμενοι δεν είναι ηλίθιοι. Διαισθάνονται ότι αυτές οι απεργίες καλούνται από τη γραφειοκρατία για να δικαιολογήσει απλά την ηγετική της θέση στα συνδικάτα και να φανεί τάχα, πως είναι οι εργαζόμενοι εκείνοι που δεν θέλουν να αγωνιστούν και όχι η ίδια. Σε συνθήκες μαζικής φτώχειας οι εργαζόμενοι δεν είναι διατεθειμένοι να χάσουν μεροκάματα σε συμβολικές απεργίες, που γνωρίζουν ότι δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα.
Είναι πολύ σοβαρό λάθος από την πλευρά των αριστερών συνδικαλιστικών ηγεσιών να υποστηρίζουν από κοινού με τους κεντροαριστερούς και κεντροδεξιούς γραφειοκράτες τέτοιου είδους «γενικές» απεργίες και να φτάνουν μάλιστα στο σημείο να υπερτονίζουν τη σημασία και την (ανύπαρκτη) «επιτυχία» τους. Αυτό που οφείλει να κάνει σήμερα η Αριστερά αντί να γίνεται «ουρά» υποστήριξης των συμβολικών κινητοποιήσεων της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, είναι να ξεκινήσει μια δραστήρια εκστρατεία στους εργατικούς χώρους για να εξηγήσει τα αίτια της προδοσίας του Τσίπρα, να πείσει υπομονετικά για την αναγκαιότητα της ρήξης με τους δανειστές και την ελληνική άρχουσα τάξη, υπερασπίζοντας ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και να προωθήσει την υπόθεση του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου, με σκοπό την αναδιοργάνωση και αντεπίθεση του εργατικού κινήματος.
Το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο, είναι σήμερα περισσότερο ποτέ μια ζωτική αναγκαιότητα για την αναζωογόνηση του κινήματος. Όλες οι μαζικές οργανώσεις που δηλώνουν ότι θέλουν να παλέψουν για τα εργατικά συμφέροντα, πρέπει να ενωθούν με το «νήμα» της κοινής δράσης, διατηρώντας φυσικά στο ακέραιο τις προγραμματικές και πολιτικές τους αντιλήψεις και το δικαίωμα της ελεύθερης δημόσιας κριτικής η μία στην άλλη. Ο ταξικός αντίπαλος και οι εκπρόσωποί του, με την ενιαία ψήφιση του 3ου Μνημονίου και τη βέβαιη, από κοινού ψήφιση (αν χρειαστεί προκειμένου να περάσουν) των αντιδραστικών ασφαλιστικών και άλλων εφαρμοστικών του νόμων, δίνει μαθήματα ταξικής ενότητας. Το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο σήμερα, θα μπορούσε να ενώσει την εργατική τάξη γύρω από ένα καλά προετοιμασμένο από επιτροπές αγώνα σε κάθε χώρο, πρόγραμμα δράσης, που τραβώντας προοδευτικά στον αγώνα τα φτωχά λαϊκά στρώματα και τη σπουδάζουσα και άνεργη νεολαία, θα κλιμακώνεται μέχρι μια γενική πολιτική απεργία διαρκείας, με αίτημα την κατάργηση των Μνημονίων και τη διαγραφή του ληστρικού χρέους.
Το ΚΚΕ σαν το ισχυρότερο και καλύτερα οργανωμένο κόμμα της εργατικής τάξης, με το κύρος του μοναδικού αριστερού, αντικαπιταλιστικού κοινοβουλευτικού κόμματος, πρέπει σήμερα να πρωτοστατήσει στη δημιουργία του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου. Αυτή η τακτική που έχει αναλυθεί και υποστηριχθεί από την ιστορική Κομμουνιστική Διεθνή στα πρώτα της βήματα σε περιόδους υποχώρησης του εργατικού κινήματος όπως η σημερινή, είναι η ενδεδειγμένη για το ΚΚΕ και ανταποκρίνεται, όχι μόνο στις σημερινές ανάγκες της εργατικής τάξης, αλλά και στις γνήσιες λενινιστικές παραδόσεις. Δυστυχώς όμως, η ηγεσία του ΚΚΕ δείχνει να εμμένει στην αδιέξοδη σεχταριστική στάση, η οποία παρά την αριστερή, επαναστατική φρασεολογία, στην πράξη, προωθεί τους συμβολικούς αντί για τους πραγματικούς αγώνες και δεν δείχνει κανένα συγκεκριμένο δρόμο στις μάζες για την εργατική αντεπίθεση και την «εργατική – λαϊκή εξουσία».
Η ΛΑΕ μπορεί και πρέπει να συμβάλει αποφασιστικά στη δημιουργία του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου. Δυστυχώς όμως, ο ηγετικός της πυρήνας, με την κεντρική θέση που συνεχίζει πεισματικά να υπερασπίζει, δηλαδή την ανάγκη για την εφαρμογή ενός σχεδίου μετάβασης στο εθνικό νόμισμα σαν λύση για τα προβλήματα του λαού, υπονομεύει το μέλλον του κόμματος. Η εμμονή στην πανάκεια του νομισματοκοπείου απομονώνει τη ΛΑΕ από την εργατική τάξη και ιδιαίτερα από τα πιο νεαρά της τμήματα, που κατανοούν ότι δεν μπορεί να υπάρξει μια «εθνική», πατριωτική λύση σε ένα ταξικό πρόβλημα, όπως είναι η κρίση του καπιταλισμού και η διαρκής επίθεση δανειστών και άρχουσα τάξης στο βιοτικό τους επίπεδο.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια πόσο θα διαρκέσει η σημερινή φάση υποχώρησης του κινήματος. Το ξέσπασμα μαζικών κινητοποιήσεων από τη σπουδάζουσα ή άνεργη νεολαία, που έχει να εμφανιστεί ανεξάρτητα στο προσκήνιο ουσιαστικά από το Δεκέμβριο 2008, θα μπορούσε να «κεντρίσει» την εργατική τάξη, βγάζοντας τις μάζες τις ξανά στο προσκήνιο. Όμως παρά την διαδήλωση 7 χιλιάδων μαθητών στα τέλη Οκτώβρη, το κίνημα των καταλήψεων ανακόπηκε για μια ακόμα φορά πρόωρα, χωρίς να εξαπλωθεί στα Πανεπιστήμια, δείχνοντας ότι στην παρούσα φάση, η γενική απογοήτευση και έλλειψη εμπιστοσύνης στη δυνατότητα να νικήσουν οι αγώνες έχει κυριαρχήσει προσωρινά και στη νεολαία.
Η απόπειρα των αναρχικών να καλέσουν σε μια «νέα Δεκεμβριανή εξέγερση» στις 6 του μήνα, απέδειξε πόσο χρεοκοπημένες και επιζήμιες είναι οι πολιτικές τους μέθοδοι. Το κάλεσμα σε «εξέγερση» με αντικείμενο τον κλεφτοπόλεμο με την αστυνομία και το σπάσιμο αυτοκινήτων και μαγαζιών οδηγεί σ’ ένα βαθειά αντιδραστικό αποτέλεσμα. Δυσφημεί τους αγώνες και αποτρέπει πλατύτερα στρώματα νεολαίων από τη συμμετοχή σε αυτούς.
Τα ίδια τα απανωτά σοκ από την εφαρμογή των νόμων του νέου Μνημονίου, από τις ασφυκτικές πιέσεις των δανειστών για ολοένα και περισσότερα μέτρα συμπεριλαμβανομένων μεγάλων «οριζόντιων» περικοπών σε όλες τις συντάξεις, αλλά και νόμων που θα περιορίζουν το δικαίωμα στην απεργία και από τις μεγάλες πολιτικές – κυβερνητικές κρίσεις που θα προκαλέσουν, θα δώσουν αργά ή γρήγορα τις αφορμές στις μάζες για να ξαναβγούν στους δρόμους. Τόσο τα εκατομμύρια των απογοητευμένων εργαζόμενων και νέων που απείχαν στις εκλογές του Σεπτέμβρη, όσο και όσοι ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ απλά και μόνο για να μην επιστρέψει το διεφθαρμένο παραδοσιακό κόμμα της άρχουσας τάξης στην εξουσία, δεν έχουν πάψει να βγάζουν πολιτικά συμπεράσματα. Ξεκινώντας από τα πιο πρωτοπόρα και νεανικά της τμήματα, μέσα από την εμπειρία των μεγάλων γεγονότων, η εργατική τάξη θα κινητοποιηθεί μαζικά και θα φτάσει ξανά σε ριζοσπαστικά συμπεράσματα.
Η Κομμουνιστική Τάση καλεί κάθε συνειδητό αριστερό αγωνιστή να οργανωθεί στις γραμμές της γύρω από την υπεράσπιση ενός αντικαπιταλιστικού – σοσιαλιστικού προγράμματος, με σκοπό να προετοιμαστούμε για το νέο επερχόμενο γύρο μεγάλων ταξικών και πολιτικών μαχών και να διασφαλίσουμε ότι αυτές δεν θα καταλήξουν και πάλι σε μια οδυνηρή ήττα. Αυτός είναι ο δρόμος που αντιπροσωπεύει τη μόνη ριζική και πραγματική διέξοδο από τον εφιάλτη της κρίσης, της φτώχειας, της ανεργίας και των Μνημονίων.
Σταμάτης Καραγιαννόπουλος
