Διαβάστε μια αναλυτική εκτίμηση για τα χθεσινά εκλογικά αποτελέσματα από το μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ Σταμάτη Καραγιαννόπουλο.
Τα αποτελέσματα των χθεσινών Δημοτικών και Περιφερειακών εκλογών αντανακλούν χαρακτηριστικά τις τάσεις που επικρατούν στην κοινωνική συνείδηση, καθώς και τον πολιτικό συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στην αστική και την εργατική τάξη, όπως διαμορφώνεται από τις επιλογές των ηγεσιών τους.
Πιο συγκεκριμένα, με μέτρο σύγκρισης τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου του 2012, τα χθεσινά εκλογικά αποτελέσματα αποτύπωσαν τα ακόλουθα φαινόμενα:
1ο Μια σαφή τάση καταψήφισης των πολιτικών εταίρων της συγκυβέρνησης (Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ), που όμως κατευθύνθηκε σε σημαντικό βαθμό σε «εναλλακτικές» επιλογές εντός του αστικού πολιτικού στρατοπέδου.
Οι επιλογές υποψηφίων της κυβέρνησης στους περισσότερους από τους σημαντικότερους Δήμους και Περιφέρειες της χώρας αποδοκιμάστηκαν. Στην Περιφέρεια της Αττικής, όπου ψηφίζει το 1/3 των ψηφοφόρων της χώρας (2.750.708 εγγεγραμμένοι), η επιλογή της Ν.Δ, ο Γ. Κουμουτσάκος απέσπασε μόλις το 14,2% των ψήφων, από 26,38% που είχε λάβει τον Ιούνιο του 2012. Την «παρτίδα» όμως για τις αστικές δυνάμεις έσωσε ο ανεξάρτητος τάχα, Γ. Σγουρός, που στηριζόμενος από κυβερνητικά στελέχη και μεγάλα επιχειρηματικά – εκδοτικά συμφέροντα πέρασε στον Β’ γύρο με ποσοστό 22,12%.
Στον Δήμο της Αθήνας, η επίσημη επιλογή της Ν.Δ, ο Α. Σπηλιωτόπουλος, επίσης καταποντίστηκε, λαμβάνοντας μόλις 16,92% από 30,92% που είχε λάβει η ΝΔ τον Ιούνιο του 2012. Όμως και εδώ, ο εκλεκτός μεγάλων επιχειρηματικών – εκδοτικών συμφερόντων και ευνοούμενος της κυβέρνησης, ψευτο-ανεξάρτητος Γ. Καμίνης, πέρασε στον Β’ Γύρο και μάλιστα πρώτος, με 21,06%. Ίδια ήταν η εικόνα και στο Δήμο Θεσσαλονίκης, όπου ο επίσημος υποψήφιος της ΝΔ Σ. Καλαφάτης απέσπασε 26,20% από 32,42% που είχε λάβει η ΝΔ τον Ιούνιο του 2012, κατατασσόμενος δεύτερος, με τον φιλοκυβερνητικό «ανεξάρτητο» μεγαλοεπιχειρηματία και νυν δήμαρχο Γ. Μπουτάρη να επικρατεί με 36,03%.
Λίγο διαφορετική ήταν η εικόνα στον Πειραιά και την Πάτρα, όπου και οι δυο επίσημοι «Νεοδημοκράτες» υποψήφιοι φαίνεται να χάνουν την πρώτη θέση, με τον Β. Μιχαλολιάκο να έρχεται δεύτερος με 31,31%, πίσω από τον ανεξάρτητο «Μπερλουσκονικό» συνδυασμό του Γ. Μώραλη και του εφοπλιστή, ιδιοκτήτη του Ολυμπιακού Μαρινάκη, ανεβάζοντας όμως εδώ το ποσοστό της Ν.Δ (είχε 27,5% τον Ιούνιο του 2012) και τον «ημιανεξάρτητο» δεξιό Χριστόπουλο στην Πάτρα, να χάνει την πρώτη θέση με 23,94%, ανεβασμένος όμως συγκριτικά με το ποσοστό της ΝΔ τον Ιούνιο του 2012 (22,88%).
Ένα ακόμα χτυπητό παράδειγμα καταποντισμού του επίσημου Νεοδημοκράτη, με ταυτόχρονη όμως πλειοψηφία για τον «ανεπίσημο» δεξιό αστό, ήταν αυτό της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, όπου ο Γ. Ιωαννίδης κατατροπώθηκε αποσπώντας μόλις 18,63% και ο Α. Τζιτζικώστας επικράτησε με 32,79%.
Η ύπαρξη λοιπόν υπερπροβεβλημένων ψευτο – ανεξάρτητων, αστών υποψηφίων, αλλά πάνω από όλα, η αδυναμία των συνδυασμών της Αριστεράς να επωφεληθούν από την υπαρκτή τάση καταψήφισης των επίσημων κυβερνητικών συνδυασμών, οδήγησε σε ένα γενικό αποτέλεσμα για τους αστικούς συνδυασμούς στους βασικούς Δήμους και τις Περιφέρειες που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ήττα, αλλά μάλλον διάσωση των δυνάμεών τους, με περιορισμένες απώλειες. Έτσι την ερχόμενη Κυριακή, με τα σημερινά δεδομένα (συσχετισμός ποσοστών που αναδείχθηκε χθες και υπάρχουσα πολιτική στάση των ηγεσιών της Αριστεράς), σε 11 από τις 13 περιφέρειες της χώρας οι συνδυασμοί του αστικού πολιτικού στρατοπέδου διεκδικούν σαν «φαβορί» την νίκη στον Β΄ γύρο, μόλις σε 2 περιφέρειες έχει σοβαρές πιθανότητες να επικρατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ (Αττική και Ιόνια Νησιά), ενώ από τους μεγάλους Δήμους μόνο η Πάτρα μπορεί με μεγάλες πιθανότητες να κερδηθεί από την Αριστερά.
2ο Μια διακριτή τάση συσπείρωσης στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με μειωμένο αριθμό ψήφων και χωρίς ανάπτυξη της δυναμικής που εκφράστηκε στις εκλογές του Ιούνιου του 2012, εξαιτίας των λαθεμένων, δεξιών πολιτικών επιλογών της ηγεσίας.
Η πρωτιά στην Περιφέρεια Αττικής και το πέρασμα στον Β’ Γύρο στο Δήμο της Αθήνας είναι αντικειμενικά επιτυχίες για τον ΣΥΡΙΖΑ, αν κάποιος θέσει σαν βασικό κριτήριο τις τάσεις των δημοσκοπήσεων. Όμως με μέτρο σύγκρισης τις εκλογές του Ιούνιου 2012 και με δεδομένο ότι ειδικά για αυτές τις δυο υποψηφιότητες – και φυσιολογικά – η ηγεσία έδωσε χαρακτήρα αμιγώς πολιτικής ψήφου, το αποτέλεσμα των συνδυασμών «Δύναμη Ζωής» και «Ανοιχτή Πόλη» είναι πολύ κατώτερο των περιστάσεων.
Στο Δήμο της Αθήνας και στην Περιφέρεια της Αττικής, στα σημαντικότερα αστικά κέντρα και τα σπουδαιότερα προλεταριακά κέντρα της χώρας, κρίθηκε – κατ΄ απαίτηση της ίδια της ηγεσίας – η κεντρική πολιτική και τακτική του κόμματος και το αποτέλεσμα ήταν όχι η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η αισθητή του αποδυνάμωση. Έτσι στην Αθήνα η «Ανοιχτή Πόλη» με τον Γ. Σακελαρίδη απέσπασε 20% και 44.620 ψήφους περίπου, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούνιο του 2012 είχε λάβει 26,96% και 77.460 ψήφους. Στην περιφέρεια της Αττικής, η «Δύναμη Ζωής» έλαβε 23,8% και μόλις 390.00 ψήφους περίπου, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούνιο του 2012 ήταν στο 30,6% και είχε αποσπάσει 563.963 ψήφους!
Ακόμα χειρότερα ήταν τα αποτελέσματα στις υπόλοιπες περιφέρειες και τις άλλες μεγάλες πόλεις, όπου το κριτήριο επίσης είναι βασικά πολιτικό. Πουθενά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έδειξε ότι διαθέτει ένα αυξανόμενο ρεύμα υποστήριξης και βγήκε παντού αποδυναμωμένος, συγκριτικά με τις εκλογές του Ιουνίου του 2012. Στον Πειραιά από 27,79% έπεσε στο 17,09 % (από 28.535 ψήφους έπεσε στους 14.250), στη Θεσσαλονίκη από 24,51% έπεσε στο 10,57% (από 39.232 ψήφους έπεσε στους 14.020), στην Πάτρα από 32,17% έπεσε στο 15,41% (από 58.316 ψήφους έπεσε στους 13.821). Τέλος στις περιφέρειες, πιο ενδεικτική από όλες, είναι η μεγάλη αποδοκιμασία της υποψηφιότητας Βουδούρη, που αντί να διευρύνει – όπως προειδοποιούσε η Κομμουνιστική Τάση αλλά και το σύνολο της αριστερής βάσης του κόμματος – συρρίκνωσε την απήχηση του κόμματος, με ένα ταπεινωτικό 15,9%, με μέσο όρο για τον ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούνιο του 2012 σε αυτή την περιφέρεια το 22%.
Η επίκληση της ύπαρξης πολλών ανεξάρτητων συνδυασμών και πολλών υποψήφιων δημοτικών συμβούλων σαν δικαιολογία για την γενικευμένη αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να αυξήσει τα ποσοστά και τις ψήφους του Ιουνίου του 2012, ευσταθεί μόνο για τις μικρότερες πόλεις και τους Δήμους, όπου το προσωπικό στοιχείο (οικογενειακοί δεσμοί, πελατειακές σχέσεις κ.λ.π) είναι σημαντικό για την διαμόρφωση του αποτελέσματος. Όμως ακόμα και εκεί, κατά κανόνα δεν είχαμε ανεξάρτητους συνδυασμούς διασπασμένους από τις τοπικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ. Η συντριπτική πλειονότητα των «ανεξάρτητων» προέρχονταν από το αστικό πολιτικό στρατόπεδο, με προγράμματα παραπλήσια με εκείνα των επίσημων αστικών συνδυασμών, κάτι που αντικειμενικά ευνοεί την επικράτηση αριστερών συνδυασμών. Συνεπώς, το πρόβλημα για την αδυναμία των συνδυασμών του ΣΥΡΙΖΑ να φτάσουν στα επίπεδα του Ιουνίου του 2012 δεν ήταν κατά βάση «τεχνικό», αλλά πολιτικό. Ήταν πρόβλημα δυσαρέσκειας για την δεξιά στροφή της ηγεσίας, που δεν έπαψε καθ’ όλη την προεκλογική περίοδο να δίνει «νέους καρπούς», με σημαντικά επεισόδια – σταθμούς την επιλογή Βουδούρη και άλλων σοσιαλδημοκρατών – καριεριστών για τα ψηφοδέλτια, τη δήλωση Δραγασάκη για την πρόθεση καταφυγής σε ένα δημοψήφισμα – υπεκφυγή σχετικά με το χρέος όταν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση, τις άθλιες δηλώσεις Σταθάκη για την υπαναχώρηση από την ταπεινή δέσμευση της επαναφοράς του κατώτατου μισθού στα επίπεδα του 2009 και τέλος, μόλις προχθές, την απαράδεκτη και αντικειμενικά υπονομευτική για τη μάχη των εκλογών, δήλωση του σ. προέδρου (συνέντευξη στο «Βήμα της Κυριακής») ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ανοικτός σε κυβερνητική συνεργασία με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αν εκείνα αλλάξουν ηγεσίες…
3ο Την αυξητική τάση της επιρροής της Χρυσής Αυγής και τη διατήρησή της σε υψηλά επίπεδα απήχησης, σαν υποδοχέας ψήφων διαμαρτυρίας από πολιτικά καθυστερημένα και εξαχρειωμένα από την κρίση μικροαστικά ή λούμπεν, εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα.
Η ΧΑ σημείωσε μια σημαντική άνοδο σε ποσοστά στο Δήμο της Αθήνας, με 16,12% από 7,81% και 34.940 ψήφους από 22.450 τον Ιούνιο του 2012. Στην περιφέρεια της Αττικής έλαβε 11,2% και 178.111 ψήφους, από 144.378 ψήφους τον Ιούνιο του 2012. Όπου μείωσε τις δυνάμεις της όπως στον Πειραιά (-3%), αυτό συνέβη γιατί οι ψήφοι της διοχετεύθηκαν σε άλλη αντιδραστική κατεύθυνση (Μώραλης – Μαρινάκης), ενώ και στη Θεσσαλονίκη σημείωσε αύξηση 2%.
Η ΧΑ κατέβασε δικούς της υποψηφίους μόνο σε 8 Δήμους και 12 Περιφέρειες συνολικά και αυτό δείχνει την αδυναμία της να χτίσει ένα ισχυρό φασιστικό κίνημα, με ρίζες στην κοινωνία. Όμως τα αποτελέσματά της όπου κατέβηκε, δείχνουν μια αυξητική δυναμική, αντανακλώντας μια διακριτή – αν και αναμφισβήτητα ακόμα μειοψηφική συγκριτικά με την συνολική υποστήριξη της Αριστεράς – ενδυνάμωση των αντιδραστικών τάσεων σε έναν πόλο της ελληνικής κοινωνίας.
Τα υψηλά ποσοστά της ΧΑ, παρά την πλήρη αποκάλυψη της φασιστικής – εγκληματικής της φύσης, χωρίς να εκφράζουν ένα βαθειά ριζωμένο κοινωνικό ρεύμα εξουσίας όπως εκείνο στην Γερμανία του Μεσοπολέμου, αποτελούν μια προειδοποίηση για τον βίαιο χαρακτήρα που μπορεί να πάρει η επιβολή ενός βοναπαρτιστικού καθεστώτος μετά από μια αποτυχία της εργατικής τάξης και της Αριστεράς να επιφέρουν τις αναγκαίες επαναστατικές κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές, αλλά και για την ανάγκη τα εργατικά κόμματα να κόψουν τον «ομφάλιο λώρο» των φασιστών με τους τσακισμένους μικροαστούς, προβάλλοντας συγκεκριμένες, επαναστατικές θέσεις και όχι γενικόλογα συνθήματα και φλυαρίες σχετικά με την ανεργία και την υπερφορολόγηση, οργανώνοντας πραγματικούς πολιτικούς αγώνες για να τις διεκδικήσουν και να τις επιβάλουν.
4ο Ένα διακριτό, αναπτυσσόμενο κριτικό στον ΣΥΡΙΖΑ ρεύμα προς τ’ αριστερά, που αποτυπώθηκε κύρια με μια ξεκάθαρη ανοδική τάση για το ΚΚΕ και αναλογικά επίσης, με μια ανοδική τάση για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Το ΚΚΕ στην Περιφέρεια της Αττικής, παρά τον απωθητικό σεχταρισμό της ηγετικής του πολιτικής, αύξησε σημαντικά και τις ψήφους και τα ποσοστά του. Στην Περιφέρεια της Αττικής από ένα μέσο ποσοστό κοντά στο 4,5% τον Ιούνιο του 2012, εκτοξεύτηκε στο 10,67% και από 110.047 ψήφους ανέβηκε στις 171.908. Είναι ξεκάθαρο ότι το κόμμα δείχνει ικανό να «επαναπατρίσει» τις ψήφους που τον Ιούνιο του 2012 πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Η πιο θεαματική απόδειξη για αυτό, ήταν το εκλογικό αποτέλεσμα σε έναν από τους μεγαλύτερους Δήμους της χώρας, στην ως επί το πλείστον προλεταριακή πόλη της Πάτρας, όπου ο συνδυασμός του ΚΚΕ ήρθε πρώτος, αφήνοντας τρίτο τον συνδυασμό του ΣΥΡΙΖΑ, λαμβάνοντας το εντυπωσιακό 25,6% από 5,18% τον Ιούνιο του 2012 και 24.880 ψήφους από 5.617!
Τα αποτελέσματα του ΚΚΕ στις άλλες μεγάλες περιφέρειες και μεγάλους Δήμους της χώρας, ήταν σε γενικές γραμμές αισθητά καλύτερα από τις επιδόσεις του κόμματος τον Ιούνιο του 2012 και σε ποσοστά και σε ψήφους, προσεγγίζοντας τα ποσοστά που είχε το κόμμα πριν από την αλματώδη άνοδο της απήχησης του ΣΥΡΙΖΑ. Ενδεικτικά, στην Αθήνα κέρδισε 2,7 μονάδες (από 4,73% ανέβηκε στο 7,41%), στον Πειραιά κέρδισε 2,2 μονάδες (από 4,40% ανέβηκε στο 6,69%) και στη Θεσσαλονίκη 3 μονάδες (από 3,82 ανέβηκε στο 6,22%).
Αυτά τα ποσοστά αντανακλούν μια αυξανόμενη λαϊκή υποστήριξη σε σωστές, βασικές πολιτικές θέσεις που – έστω στο πλαίσιο μιας σεχταριστικής τακτικής – προβάλει το κόμμα εντονότερα μετά το τελευταίο του συνέδριο, όπως η ανάγκη για αντικαπιταλιστική και όχι απλά αντι-Μνημονιακή πολιτική, η υπεράσπιση της αναγκαιότητας του σοσιαλισμού και μιας άλλης, ταξικά διαφορετικής, εργατικής εξουσίας. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που απορρίπτει αυτές τις θέσεις σαν άκαιρες και ανεπίκαιρες, κάθε άλλο παρά δικαιωμένη θα πρέπει να αισθάνεται με την αποδεδειγμένα αυξανόμενη αποδοχή αυτών των θέσεων από το προλεταριάτο της χώρας. Ειδικά το παράδειγμα της σημαντικής πόλης της Πάτρας, όπου ο καθαρά προσδιορισμένος σαν κομμουνιστικός και αντικαπιταλιστικός συνδυασμός του ΚΚΕ ξεπέρασε τον συνδυασμό του ΣΥΡΙΖΑ, που μίλησε τη συνήθη για τον «μέσο όρο» των συνδυασμών του ΣΥΡΙΖΑ, σοσιαλδημοκρατική αταξική γλώσσα, προσφέρει πολύτιμα μαθήματα για την ανάγκη άμεσου, κομμουνιστικού αναπροσανατολισμού της πολιτικής του κόμματος.
Τέλος και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σημείωσε αξιόλογα αποτελέσματα, που εκφράζουν μια κίνηση ενός τμήματος της εργατικής τάξης και της νεολαίας προς μια αριστερή, αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Το πιο χαρακτηριστικό αποτέλεσμά της είναι αυτό στην περιφέρεια της Αττικής, όπου έλαβε 2,09 % και 33.805 ψήφους, ενώ στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 είχε λάβει μόλις 7.385!
5ο Την αυξανόμενη απελπισία και πολιτική σύγχυση που επικρατεί κύρια στις τάξεις των μικροαστικών μαζών και της νεολαίας, αλλά και μια επίμονη τάση συνολικής απαξίωσης των κομμάτων. Την απελπισία και τη σύγχυση τις είδαμε να αποτυπώνονται, τόσο στα αυξανόμενα ποσοστά της Χρυσής Αυγής, όσο και στις επιτυχίες αστικών – δημαγωγικών συνδυασμών, όπως εκείνος του Γ. Μώραλη στον Πειραιά (33,28%) ή του υπόδικου για ποδοσφαιρικά σκάνδαλα Α. Μπέου στον Βόλο (38,29% και πρώτη θέση).
Τις τάσεις για συνολική απαξίωση των κομμάτων, τις είδαμε να αντανακλώνται και στα υψηλά ποσοστά της αποχής που κυμάνθηκαν στα ίδια επίπεδα με τον Ιούνιο του 2012 (η συμμετοχή ήταν 61,46% χθες και 62,49% τότε). Έτσι η αποχή ως πολιτική στάση, μάλλον θα πρέπει να θεωρείται σήμερα ένα εδραιωμένο, μαζικότατο «κόμμα» μέσα στην κοινωνία. Κατά ένα μεγάλο ποσοστό αυτή η πολιτική στάση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που δεν βρίσκουν κίνητρο να πάνε στην κάλπη, δεν μπορεί παρά να εκφράζει μια ενστικτώδη απόρριψη της ψευδεπίγραφης αστικής δημοκρατίας και την εμβρυώδη αναζήτηση ενός άλλου, ριζικά διαφορετικού πολιτικού και κοινωνικού συστήματος, που μόνο τα εργατικά – αριστερά κόμματα μέσα από την θαρραλέα υπεράσπιση και εκλαΐκευση ενός επαναστατικού, σοσιαλιστικού προγράμματος μπορούν να προσφέρουν.
6ο Την αυξανόμενη πόλωση ανάμεσα στις τάξεις.
Συμπεράσματα σχετικά με τον πραγματικό συσχετισμό ανάμεσα στο αστικό και το εργατικό πολιτικό στρατόπεδο και τις βασικές τάσεις που τον διαμορφώνουν, μπορεί να βγάλει με σχετική ασφάλεια κάποιος αν δει τα εκλογικά αποτελέσματα της περιφέρειας της Αττικής, που αντιπροσωπεύει το 1/3 του εκλογικού σώματος της χώρας και συμπεριλαμβάνει τα αστικά κέντρα που παραδοσιακά αποτελούν το βαρόμετρο των διαθέσεων ολόκληρης της κοινωνίας.
Έτσι αν συγκρίνουμε τα αθροιστικά ποσοστά των αστικών – κυβερνητικών πολιτικών δυνάμεων με τα αθροιστικά ποσοστά των δυνάμεων της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ), μοιράζοντας στη μέση το ποσοστό της υπό εξαφάνιση μικροαστικής ΔΗΜΑΡ, έχουμε έναν συσχετισμό 60-40 περίπου, υπέρ των αστικών δυνάμεων, ενώ στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 είχαμε έναν καλύτερο συσχετισμό για την Αριστερά, κοντά στο 55 – 45, πάλι υπέρ των αστικών δυνάμεων. Αυτή είναι σε τελική ανάλυση και η αιτία που τροφοδότησε τα χαμόγελα και τα σχόλια ανακούφισης για τους αστούς, που παρακολουθήσαμε μέσα από τα ΜΜΕ τους τις τελευταίες ώρες.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που αντανακλά αυτός ο συσχετισμός είναι μια φοβερή πολιτική πόλωση ανάμεσα στα δύο ταξικά στρατόπεδα και μια ξεκάθαρη τάση στο εσωτερικό τους να ενισχυθούν τα πιο «ακραία» στοιχεία (ΧΑ από τη μία, ΚΚΕ από την άλλη), με μια παγίωση της τάσης συρρίκνωσης των πιο μετριοπαθών δυνάμεων και στα δύο (εντεινόμενη πτώση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αλλά και εξαφάνιση ΔΗΜΑΡ, αποδοκιμασία σοσιαλδημοκρατικών επιλογών ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ). Αυτό το πολιτικό σκηνικό, πάνω στο έδαφος του οξυνόμενου αδιεξόδου του ελληνικού καπιταλισμού, δεν μπορεί παρά να μας προϊδεάζει για μια επιτάχυνση στο άμεσο μέλλον την πορείας προς μια σφοδρή ταξική σύγκρουση. Ούτε τα κόμματα και οι ηγεσίες της αστικής τάξης, αλλά ούτε και η υπό ραγδαία διαδικασία σοσιαλδημοκρατικοποίηση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, μπορούν να προσφέρουν ένα σχέδιο διεξόδου από την κρίση ικανό να οδηγήσει σε μέρες σταθερότητας, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής, το αστικό καθεστώς στη χώρα.
Πάνω σε αυτή τη βάση, τα πολιτικά καθήκοντα του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ είναι εξαιρετικά κρίσιμα. Αν τα επόμενα λίγα χρόνια, αποτύχουν να δώσουν μια επαναστατική, σοσιαλιστική διέξοδο στις αναζητήσεις των εργατικών μαζών, τότε οι αστοί, επωφελούμενοι από το κλίμα απογοήτευσης και παθητικότητας που θα δημιουργήσει στην πρωτοπορία της εργατικής τάξης αυτή η αποτυχία, θα επιβάλουν αντιδραστικές μορφές διακυβέρνησης, πολύ πιθανά και με την ενεργή συμμετοχή των – μόνο προσωρινά «υπο δικαστικό διωγμό» – φασιστών της ΧΑ.
Όλη η Αριστερά αποφασιστικά και ενωτικά στη μάχη της ερχόμενης Κυριακής!
Με δεδομένη τη μάχη της ερχόμενης Κυριακής για τον Β’ Γύρο των Δημοτικών και Περιφερειακών εκλογών και πάνω από όλα, για τις Ευρωεκλογές, το τελευταίο που χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή είναι ένα πνεύμα ηττοπάθειας. Μια δημοσκόπηση που διενήργησε χθες σε ένα πολύ ευρύ δείγμα ψηφοφόρων μια γνωστή εταιρεία κατά παραγγελία μεγάλης αστικής εφημερίδας («Κάπα Research» για το ΒΗΜΑ), κατέδειξε ότι στις Ευρωεκλογές αναμένεται μια καθαρή πρωτιά για τον ΣΥΡΙΖΑ καταγράφοντας συγκεκριμένα, τα ακόλουθα ποσοστά: ΣΥΡΙΖΑ 27,4%, ΝΔ 22,7%, Χρυσή Αυγή με 8,7%, Ποτάμι 8,1%, ΚΚΕ 6,4%, Ελιά (ΠΑΣΟΚ) 6,2%, Ανεξάρτητοι Έλληνες 4% και ΔΗΜΑΡ 1,4%. Αυτός ο πολύ πιθανά πραγματικός σημερινός συσχετισμός πολιτικών δυνάμεων, θα μπορούσε να γίνει ακόμα καλύτερος για τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά. Αρκεί η Αριστερά να δει ξεκάθαρα τις τάσεις που αποτυπώθηκαν στα χθεσινά αποτελέσματα για την κοινωνική συνείδηση, να αναγνωρίσει τα λάθη της πολιτικής των ηγεσιών της και να δώσει με ενωτικό, ταξικό πνεύμα τη μάχη της Κυριακής.
Υπάρχει ο απαιτούμενος χρόνος, αρκεί να μιλήσουμε και να δράσουμε ταξικά, αποφασιστικά, επαναστατικά και ενωτικά.
Αυτό προϋποθέτει κατά τη γνώμη μας να γίνουν άμεσα τα ακόλουθα βήματα:
– Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να αναγνωρίσει ανοιχτά ότι η σοσιαλδημοκρατική πολιτική και τακτική της μετατόπισης προς στο «κέντρο» απέτυχε και να φέρει στο πολιτικό προσκήνιο ριζοσπαστικές, αριστερές, αντικαπιταλιστικές θέσεις, αναδεικνύοντας τον ταξικό χαρακτήρα του διλλήματος της Κυριακής «με την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ ή με τα αστικά κόμματα».
– Οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ (αλλά και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) να δεσμευθούν για αλληλοϋποστήριξη σε εκείνους τους Δήμους και τις Περιφέρειες που ένας αριστερός συνδυασμός δίνει στον Β’ Γύρο τη μάχη με συνδυασμό από το αστικό στρατόπεδο. Πάνω σε αυτή τη βάση, θα πρέπει να οργανωθούν κοινές πολιτικές συγκεντρώσεις της Αριστεράς ανά Δήμο, που θα δώσουν ένα πεδίο και ένα στίγμα ταξικής, αριστερής συστράτευσης, πλήττοντας το ηθικό των αστικών συνδυασμών και υποψηφίων. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει κινηθεί σωστά προς αυτή την κατεύθυνση. Το ίδιο θα πρέπει να κάνει άμεσα και η ηγεσία του ΚΚΕ. Κάθε διαφορετική στάση θα συνιστά ανεξάρτητα από προθέσεις και επικαλούμενα προσχήματα, πράξη ταξικής λιποταξίας.
Αν αυτά γίνουν πράξη, έστω σε έναν ορισμένο βαθμό, τότε το αποτέλεσμα της Κυριακής θα είναι εντελώς διαφορετικό από το χθεσινό και θα αποτελέσει αποφασιστική αιτία για την άμεση πτώση της συγκυβέρνησης των Μνημονίων, συνιστώντας το άνοιγμα του δρόμου για μια αριστερή, σοσιαλιστική συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ. Το 35 % περίπου, που αθροίζουν με βάση το προαναφερθέν ενδεικτικό γκάλοπ ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ στις Ευρωεκλογές, φανερώνουν ότι είναι απόλυτα εφικτός ο σχηματισμός μιας τέτοιας κυβέρνησης, που θα μπορούσε να ξεριζώσει τα Μνημόνια και τον καπιταλισμό, ανοίγοντας το δρόμο για ανάλογες εξελίξεις σε όλη την Ευρώπη. Οι σύντροφοι της Κομμουνιστικής Τάσης θα είμαστε και στη μάχη της ερχόμενης Κυριακής στην πρώτη γραμμή, παλεύοντας για την πραγματοποίηση αυτής της επαναστατικής πολιτικής λύσης εξουσίας, που δεν είναι μια αφηρημένη προοπτική, αλλά αποτελεί μια επιτακτική αναγκαιότητα και μια απόλυτα ρεαλιστική δυνατότητα.
{fcomment}
