Όχι στο ξεπούλημα και στον Εργασιακό Μεσαίωνα
ΔΕΚΟ 100% κρατικές με Εργατικό Έλεγχο
Tο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τις ΔΕΚΟ σηματοδοτεί ένα κρίσιμο στάδιο στην ταξική πάλη. Συνιστά την πιο αποφασιστική κλιμάκωση της επίθεσης του κεφαλαίου έναντι των εργαζόμενων. Κεντρική επιδίωξη των καπιταλιστών είναι ανοικτά πλέον η συντριβή της ραχοκοκαλιάς της οργανωμένης εργατικής τάξης, αλλά και όσων εργατικών δικαιωμάτων έχουν απομείνει.
Η κυβέρνηση για να δικαιολογήσει την πολιτική της καταφεύγει στα κλασσικά αντιδραστικά επιχειρήματα του κεφαλαίου. Η ιδιωτικοποίηση κερδοφόρων και ζωτικών για την κοινωνία επιχειρήσεων και οργανισμών εμφανίζεται σαν αντίδοτο για τα ελλείμματα, που τάχα δημιούργησαν οι «προνομιούχοι» και «τεμπέληδες» εργαζόμενοι. Η κυβέρνηση προσπαθεί να βρει στηρίγματα μέσα στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα και στα μικροαστικά στρώματα. Εκμεταλλευόμενη τη δυσαρέσκεια που έχουν δημιουργήσει στην κοινωνία τα δεινά της γραφειοκρατίας, της αναξιοκρατίας και του κομματισμού που είναι σύμφυτα με τον αστικό κρατικό μηχανισμό, θέλουν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι οι ιδιωτικοποιήσεις και η κατάργηση των εργατικών δικαιωμάτων στις ΔΕΚΟ είναι μεταρρύθμιση που τάχα επιβάλλεται για λόγους «ισότητας» και «ισοπολιτείας» μεταξύ των εργαζόμενων.
Αυτά τα κυβερνητικά τρυκ όμως είναι πολύ «φθηνά» κι αυτό γίνεται κατανοητό μέρα με τη μέρα από όλο και πιο πλατειές μάζες εργαζομένων. Η προσπάθεια να διασπαστούν οι εργαζόμενοι σε προνομιούχους και μη, που γίνεται από πληρωμένους κονδυλοφόρους και αναλυτές τάχα της κοινής γνώμης, οι οποίοι δημοσιοποιούν γκάλοπ κατά παραγγελία, ακριβώς με τα αποτελέσματα που θέλουν τα αφεντικά τους (βλέπε περίφημα γκάλοπ της «Καθημερινής»), πέφτει στο κενό, αφού η τάση που καθημερινά αναπτύσσεται στις τάξεις των εργαζόμενων είναι – όχι η δυσαρέσκεια για τους δήθεν προνομιούχους του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ – αλλά το ταξικό μίσος για το κεφάλαιο και την κυβέρνησή του.
Η παραίτηση Παλαιοκρασά στη ΔΕΗ που έφερε ξανά στην επιφάνεια το βρώμικο παρασκήνιο διαπλοκής κρατικών «λειτουργών» με μεγάλα συμφέροντα, κηλιδώνοντας ακόμα πιο πολύ την εικόνα του «αδιάφθορου» που θέλει να παρουσιάσει η ΝΔ για την κυβέρνησή της, σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα κυβερνητικά σκάνδαλα που διαδέχονται το ένα το άλλο, απέδειξαν περίτρανα ότι οι «προνομιούχοι» και οι «κατεστημένες συντεχνίες» που επικαλείται δημαγωγικά στους λόγους του ο πρωθυπουργός, είναι μόνο οι καπιταλιστές και οι υψηλόβαθμοι κυβερνητικοί-κρατικοί υπηρέτες τους και όχι ασφαλώς οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ.
Σε τι στοχεύει και τι προβλέπει το νομοσχέδιο για τις ΔΕΚΟ
Είναι καθήκον όλων των εργαζομένων να δώσουν από κοινού τον αγώνα με τους συναδέλφους εργαζόμενους των ΔΕΚΟ, ώστε το νέο νομοσχέδιο – έκτρωμα να μείνει στα χαρτιά. Με αυτό το νομοσχέδιο η κυβέρνηση δεν επιχειρεί απλά να περάσει μερικά ακόμα αντεργατικά μέτρα, αλλά αποπειράται να πλήξει την καρδιά του οργανωμένου εργατικού κινήματος για να εξασφαλίσει την επόμενη περίοδο το ανενόχλητο πέρασμα ακόμα πιο πολλών αντεργατικών αλλαγών. Ο χώρος των ΔΕΚΟ έχει τα ισχυρότερα συνδικάτα, με τις μεγαλύτερες αγωνιστικές παραδόσεις την τελευταία δεκαπενταετία. Οι κατακτήσεις των εργαζόμενων στις ΔΕΚΟ λειτούργησαν για μια ολόκληρη περίοδο σαν ένα ζωντανό παράδειγμα για τις διεκδικήσεις του υπόλοιπου εργατικού κινήματος. Η απώλεια αυτού του παραδείγματος θα σημάνει ένα πισωγύρισμα για όλο το εργατικό κίνημα, με αποτέλεσμα να αναπτυχθούν στις τάξεις των εργαζόμενων τάσεις απογοήτευσης για τις δυνατότητες να φέρει σταθερό αποτέλεσμα κάθε μαζικός και οργανωμένος αγώνας.
Ποια είναι όμως συγκεκριμένα τα αντεργατικά μέτρα και οι στόχοι του νομοσχεδίου; Με το νομοσχέδιο ουσιαστικά καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις, αφού προβλέπεται ότι στις ζημιογόνες επιχειρήσεις θα μπορεί μονομερώς η διοίκηση να επιβάλει τους όρους και τους κανονισμούς εργασίας που επιθυμεί. Οι νεοπροσλαμβανόμενοι στο εξής θα αμείβονται με μισθούς που θα φθάνουν σχεδόν στο μισό των αντίστοιχων σημερινών, ενώ χάνεται κάθε έννοια εξασφάλισης και μονιμότητας για όλους τους εργαζόμενους, με το πεδίο για ελεύθερες απολύσεις να ανοίγει διάπλατα. Τέλος, το κράτος μειώνει αποφασιστικά τη χρηματοδότηση των ΔΕΚΟ και την συμμετοχή του σε αυτές. Στόχος είναι οι ΔΕΚΟ είτε να παραδοθούν ολοκληρωτικά στο κεφάλαιο, είτε να συρρικνωθούν προς όφελος του.
Η αντίδραση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ ήταν «χλιαρή» απέναντι σε αυτό το νομοσχέδιο. Παρότι για λόγους δημαγωγικούς κάτω από την πίεση της εργατικής της βάσης δηλώνει την υποστήριξή της στους εργαζόμενους, υποστηρίζοντας με νόημα «ότι χρειάζονται μεταρρυθμίσεις», έκανε σαφές ότι υποστηρίζει τις ιδιωτικοποιήσεις και την άρση της μονιμότητας, τονίζοντας μάλιστα ότι επιθυμεί την λειτουργία του κράτους απλά ως «συντονιστή της ελεύθερης αγοράς». Με άλλα λόγια, αποδέχθηκε πλήρως την ουσία της κυβερνητικής πολιτικής. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι ήταν η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ που σαν κυβέρνηση την προηγούμενη δεκαετία με τις μετοχοποιήσεις και την έναρξη της λειτουργίας των ΔΕΚΟ με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, προετοίμασε το δρόμο για τις σημερινές σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις της ΝΔ.
Σοβαρές ευθύνες όμως έχει και η συνδικαλιστική ηγεσία της ΓΣΕΕ και των ΔΕΚΟ, με πρώτη και καλύτερη την ηγεσία της ΠΑΣΚΕ, που αποδέχθηκε στο παρελθόν τη «λύση» των μετοχοποιήσεων, ανοίγοντας έτσι την «Κερκόπορτα» στα σχέδια ξεπουλήματος. Με την πρόσφατη στάση της στον ΟΤΕ δε, ήταν αυτή που έδωσε το πράσινο φως για να προχωρήσει η κυβέρνηση στα αντιδραστικά της σχέδια και έγινε έτσι ο καλύτερος της σύμμαχος.
Ποιος δημιούργησε τα ελλείμματα – Τι θα φέρουν οι ιδιωτικοποίησεις
Αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι μια μαχητική εκστρατεία από τα συνδικάτα των ΔΕΚΟ και τη ΓΣΣΕ για να απαντηθεί η βρώμικη καμπάνια ψεμάτων και μύθων που συνοδεύει το νομοσχέδιο σε όλη την κοινωνία. Πρέπει να εξηγηθεί ότι οι αιτίες για τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ, δεν είναι οι εργατικές κατακτήσεις. Πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι οι αιτίες των ελλειμμάτων είναι άλλες. Είναι ο αποκλεισμός των εργαζόμενων από κάθε έλεγχο στη διαχείριση των επιχειρήσεων, που άφησε ανενόχλητες τις διορισμένες διοικήσεις να κακοδιαχειρίζονται και να ξεζουμίζουν με ποικίλα προνόμια τις ΔΕΚΟ. Είναι η λειτουργία τους σαν «κοινωφελείς νησίδες» μέσα σε ένα σάπιο, καπιταλιστικό περιβάλλον, όπου τη βιομηχανία, τις τράπεζες, το εμπόριο και το ίδιο το κράτος τα εξουσιάζει πλήρως το μεγάλο κεφάλαιο.
Τα ελλείμματα έγιναν «βουνό» γιατί από τη μέρα της ίδρυσής τους οι ΔΕΚΟ λειτούργησαν σαν πηγή κερδών για το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, μέσα από αναθέσεις, προμήθειες και παροχές με σκανδαλωδώς ευνοϊκούς όρους για δεκάδες μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις. Είναι γνωστές οι αποικιοκρατικές συμφωνίες της «Ζίμενς» και της «Άι –Τι –Τι» με τον ΟΤΕ για προμήθεια τηλεφωνικών συσκευών ως και 80% ακριβότερων από τις διεθνείς τιμές. Είναι επίσης γνωστές οι προκλητικές συμβάσεις της ΔΕΗ με την Γαλλική «Πεσινέ» από τις οποίες έχανε το κράτος 8 δις ετησίως και ασφαλώς αλησμόνητες οι κομπίνες και οι σπατάλες του Βρετανού μάνατζερ Λίντς που διοίκησε την Ολυμπιακή Αεροπορία και τα παραδείγματα αντίστοιχων σκανδάλων είναι τόσα πολλά που δεν φθάνει ο χώρος μιας εφημερίδας για να μνημονευτούν λεπτομερώς.
Οι ιδιωτικοποιήσεις δεν θα φέρουν ούτε αξιοκρατία, ούτε βελτίωση των ΔΕΚΟ. Αντίθετα λειτουργώντας οι ΔΕΚΟ πλήρως σαν κερδοσκοπικές επιχειρήσεις, θα προκύψει εκτόξευση των τιμών των υπηρεσιών που παρέχουν. Η διοχέτευση των κερδών τους στις τσέπες μιας χούφτας παρασίτων θα αφαιρέσει από το κράτος τεράστιους εν δυνάμει πόρους που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για κοινωνική πολιτική. Οι μαζικές απολύσεις που σίγουρα θα επακολουθήσουν, αφού πλέον το βασικό μέλημα των νέων αφεντικών θα είναι η ύπαρξη όσο το δυνατόν πιο ολιγάριθμου προσωπικού με την μεγαλύτερη δυνατή εκμετάλλευση, θα οξύνουν το πρόβλημα της ανεργίας αυξάνοντας ακόμα πιο πολύ την πίεση στους υπάρχοντες εργαζόμενους και τα μικρομεσαία στρώματα.
Αλλά και η ποιότητα των υπηρεσιών των ΔΕΚΟ, ασφαλώς θα υποβαθμιστεί. Ήδη στις συγκοινωνίες όπου το ιδιωτικό κεφάλαιο έχει εισχωρήσει πλέον βαθιά, συμβαίνει ένα πραγματικό πανδαιμόνιο ανοργανωσιάς, με τα γραμμές του τραμ, του μετρό, των τρόλεϊ, του ηλεκτρικού και των λεωφορείων αντί να αλληλοσυμπληρώνονται στη βάση ενιαίου σχεδιασμού, να λειτουργούν ανταγωνιστικά.
Τέλος η ίδια η διεθνής εμπειρία δείχνει πόσο «κοινωνικά ωφέλιμες» είναι οι ιδιωτικοποιήσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ιδιωτικοποίηση των Βρετανικών σιδηροδρόμων, που μετέτρεψε το καλύτερα οργανωμένο και συντηρημένο σιδηροδρομικό δίκτυο στον κόσμο σε μια κερδοσκοπική επιχείρηση που λειτουργεί χωρίς συνέπεια στα δρομολόγια, με κάκιστη συντήρηση του δικτύου και με την ύπαρξη μιας εικόνας βρωμιάς και εγκατάλειψης στο εσωτερικό των τραίνων. Τα θύματα από το τραγικό ατύχημα του Λονδίνου πριν από λίγα χρόνια μας θυμίζουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ποια είναι τα «αγαθά» των ιδιωτικοποιήσεων.
Ασφαλώς οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να υπερασπιστούν τα χάλια των σημερινών ΔΕΚΟ για τα οποία είναι υπεύθυνες οι αστικές κυβερνήσεις που τις διαχειρίστηκαν και ο τρόπος με τον οποίο λειτούργησαν. Αυτό όμως καθόλου δεν σημαίνει ότι πρέπει να αδιαφορήσουν και να δεχθούν τη χειροτέρευση αυτής τη κατάστασης, με την πλήρη ιδιωτικοποίησή τους και την αφαίρεση όσων εργατικών και κοινωνικών κατακτήσεων έχουν απομείνει στις υπάρχουσες ΔΕΚΟ.
Το ζητούμενο πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν είναι η υπεράσπιση ενός κακού αστικού κράτους, απέναντι σε έναν ακόμα χειρότερο ιδιωτικό τομέα. Αυτή η απλοϊκή και λαθεμένη τοποθέτηση του ζητήματος από τις ρεφορμιστικές ηγεσίες, είναι που συγχύζει και κάνει τα πιο καθυστερημένα στρώματα εργαζόμενων και τους μικροαστούς να αναπτύσσουν αισθήματα μίσους για τους απλούς εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ και στο Δημόσιο και τους κάνει έρμαια της συκοφαντικής προπαγάνδας των αστών και της κυβέρνησης. Αυτό που πρέπει μαχητικά να υπερασπίσουμε είναι όχι το αυταρχικό και διεφθαρμένο αστικό κράτος, αλλά τις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος που το αστικό κράτος αναγκάστηκε, κάτω από την πίεση των αγώνων, να θεσμοθετήσει. Αντιπαλεύουμε τις ιδιωτικοποιήσεις όχι γιατί θέλουμε τις ΔΕΚΟ της αδιαφάνειας και της διαπλοκής, της γραφειοκρατίας και των παχυλά αμειβόμενων συμβούλων και αξιωματούχων, τις ΔΕΚΟ που λειτουργούν για να κερδοσκοπούν οι εργολάβοι και οι προμηθευτές. Θέλουμε ΔΕΚΟ με εργατικό έλεγχο και διοίκηση από τους ίδιους τους εργαζόμενους, για να διασφαλίζεται η αξιοκρατική και διαφανής λειτουργία τους. Θέλουμε ΔΕΚΟ που θα λειτουργούν σαν τμήμα μιας σοσιαλιστικά σχεδιασμένης οικονομίας κι ενός κράτους χωρίς αυταρχικούς, αντεργατικούς και αδιαφανείς θεσμούς και δομές, ενός κράτους υπηρέτη της πλειοψηφίας, ενός δημοκρατικού εργατικού κράτους, με μια εργατική κυβέρνηση που θα εκφράζει τη βούληση των συλλογικών, δημοκρατικών οργάνων των ίδιων των εργαζόμενων.
Η γενική απεργία της 14ης Δεκέμβρη πρέπει να είναι μόνο η αρχή του αγώνα. Η ΓΣΕΕ πρέπει να βοηθήσει αποφασιστικά στον συντονισμό του αγώνα που πρέπει να κλιμακωθεί με κυλιόμενες και επαναλαμβανόμενες απεργίες σε όλες τις ΔΕΚΟ και να ορίσει μια νέα 48ωρη γενική απεργία, η οποία θα συνδέσει τα αιτήματα όλων των μερίδων της εργατικής τάξης με αιχμή την διεκδίκηση λιγότερης δουλειάς – δουλειάς για όλους, επιστροφή του χαμένου από την ακρίβεια και τη λιτότητα εισοδήματος, βαριά φορολογία στο κεφάλαιο, δραστικές αυξήσεις μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών, κρατικοποίηση των εργοστασίων που κλείνουν με εργατικό έλεγχο, ματαίωση όλων των ιδιωτικοποιήσεων, μονιμοποίηση των συμβασιούχων.
Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις τους πρέπει να εκλέξουν απεργιακές επιτροπές και κεντρική απεργιακή επιτροπή για όλες τις ΔΕΚΟ με σκοπό τον καλύτερο συντονισμό του απεργιακού αγώνα.
Η τακτική του «σοκ» που επιλέγει αλαζονικά η κυβέρνηση, μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ σε αυτήν. Οι εργαζόμενοι δείχνουν πως έχουν τη διάθεση να ριχθούν στον αγώνα με επίμονο τρόπο. Όμως ο αγώνας των εργαζόμενων για να βρει αποφασιστική δικαίωση χρειάζεται να αποκτήσει επιτακτικά πολιτική προοπτική. Το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ, μαζί με την εργατική βάση και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που θέλουν να στηρίξουν τον αγώνα του εργατικού κινήματος ενάντια στην επίθεση της κυβέρνησης και του κεφαλαίου, πρέπει να χτίσουν ένα Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο στους αγώνες και παράλληλα, έχουν χρέος να προβάλουν μια άμεση αριστερή – σοσιαλιστική πρόταση εξουσίας, με επίκεντρο τα ίδια τα δημοκρατικά όργανα των εργαζόμενων και με ένα πρόγραμμα ανατροπής του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος και σοσιαλιστικού σχεδιασμού της οικονομίας.
- Όλοι στον αγώνα ενωμένοι σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
- Να επιβάλουμε πανεργατικό συντονισμό και κλιμάκωση του αγώνα!
- ΔΕΚΟ 100% κρατικές με εργατικό έλεγχο στην υπηρεσία του εργαζόμενου λαού!
- Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο ενάντια στην επίθεση κυβέρνησης-κεφαλαίου
- Αγώνας για μια σοσιαλιστική εργατική κυβέρνηση.
- Οργανωθείτε στη Μαρξιστική Τάση – Διαδώστε τη «Μαρξιστική Φωνή», τη δική σας φωνή, τη φωνή του σοσιαλισμού!
