Διαβάστε ένα ενδιαφέρον άρθρο για τις εξελίξεις στην Ουκρανία.
Μόλις λίγες εβδομάδες μετά την υπογραφή της κατάπαυσης του πυρός με τις δημοκρατίες των ανταρτών στις 5 Σεπτεμβρίου, μπορούσε να δει κανείς τον Ποροσένκο στο CSPAN, να ζητά από μια συνεδρίαση του Κογκρέσου των ΗΠΑ πιο θανατηφόρο στρατιωτικό εξοπλισμό. Γίνεται όλο και σαφέστερο κάθε μέρα ότι η κατάπαυση του πυρός ήταν ένας τρόπος για την επίτευξη μιας κάποιας εγχώριας ηρεμίας κατά τη διάρκεια των εκλογών του περασμένου μήνα.
Η κάλπικη Ειρήνη
Ο ουκρανικός στρατός συνέχισε να βομβαρδίζει τις Δημοκρατίες κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, προκαλώντας πάνω από 1000 θανάτους στην περιοχή μετά την κατάπαυση του πυρός, με ιδιαίτερα σκληρές μάχες να συνεχίζονται κοντά στο αεροδρόμιο του Ντόνετσκ. Έχει ακόμη αναφερθεί από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων ότι η Ουκρανία έχει χρησιμοποιήσει απαγορευμένες βόμβες διασποράς στην καρδιά του Ντόνετσκ [1].
Για να προσθέσει στη δυστυχία, η κυβέρνηση κόβει τις συντάξεις (από το καλοκαίρι), επιδόματα τέκνων, σιδηροδρομικών, φυσικό αέριο και την ηλεκτρική ενέργεια, την διανομή αγαθών και υπηρεσιών [2] στην περιοχή, επηρεάζοντας περίπου 7 εκατομμύρια ανθρώπους. Όπως τόνισε η γνωστή στην Ουκρανία δικηγόρος Tetiana Montian: είναι εντελώς παράλογο, το Κίεβο από τη μία να κραυγάζει «Ενωμένη χώρα!», [3], ενώ την ίδια στιγμή αφήνει τους πολίτες στις δημοκρατίες να παγώνουν και να λιμοκτονήσουν» [4]. Η ουκρανική ολιγαρχία, όπως φαίνεται, είναι έτοιμη να κόψει τις βασικές υπηρεσίες στους κατοίκους του Ντονμπάς, αλλά δεν είναι έτοιμη να διαπραγματευτεί σοβαρά με τους εκπροσώπους των δημοκρατιών. Στην πραγματικότητα ήταν πολύ πιο πρόθυμη να διεξαγάγει συνομιλίες με τη ρωσική κυβέρνηση.
Υπάρχουν πολλά μέρη των δημοκρατιών που αντιμετωπίζουν ελλείψεις σε τρόφιμα, φάρμακα, ηλεκτρική ενέργεια και άλλες βασικές ανάγκες. Ένα σημαντικό μέρος της βιομηχανίας έχει καταστραφεί από τους βομβαρδισμούς του ουκρανικού στρατού, και για το 15% των ανθρακωρυχείων εκτιμάται ότι είναι αδύνατο να αποκατασταθεί η λειτουργία τους [5] , καθώς θα χρειάζονται συνεχή συντήρηση για τις στοές ώστε να μην καταρρεύσουν. Αυτή η κατάσταση έχει οξύνει τα προβλήματα με την ανεργία. Λέγεται ότι οι πιο εύποροι είναι όσοι έχουν συγγενείς που εργάζονται στη Ρωσία ή σε άλλα μέρη, καθώς υπάρχουν σήμερα πάνω από ένα εκατομμύριο πρόσφυγες από τη σύγκρουση. Είναι, επίσης, αυτές τις στιγμές που οι κερδοσκόποι και ληστές θα προσπαθήσουν να επωφεληθούν όσο μπορούν από την κατάσταση.
Μια ηρεμία στην καταιγίδα
Παρά το γεγονός ότι ο ουκρανικός στρατός συνέχισε να επιτίθεται στο Ντονμπάς, και οι άνθρωποι συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν καθημερινά το βομβαρδισμό και ελλείψεις βασικών αναγκών, όσο πλησιάζει ο χειμώνας, η «εκεχειρία» έδωσε ένα ορισμένο χώρο για τις αποσχισθείσες δημοκρατίες για να σταθεροποιηθούν, και ακόμη και να διεξάγουν εκλογές στις 2 Νοεμβρίου. Οι εκλογές στο Ντόνετσκ (ΛΔ) και Λούγκανσκ (ΛΔ) φέρεται να είχαν ποσοστά συμμετοχής άνω του 60%, επισκιάζοντας το ποσοστό συμμετοχής για τις ουκρανικές εκλογές (52%) που προηγήθηκαν λίγες εβδομάδες.
Ανάγκασαν ακόμα και τους αντιπάλους των δημοκρατιών να παραδεχθούν ότι όχι μόνο η προσέλευση στις εκλογές ήταν αρκετά υψηλή, με μεγάλες ουρές στα εκλογικά τμήματα, αλλά και ότι σε γενικές γραμμές, οι πολίτες των δημοκρατιών προβάλλουν απαιτήσεις τους προς τις νέες αρχές, ενώ είναι στην καλύτερη περίπτωση απαθείς, και στη χειρότερη αισθάνονται βαθιά δυσαρέσκεια για τις αρχές του Κιέβου. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις τακτικές αναφορές των ΜΜΕ της Ουκρανίας ότι οι κάτοικοι του Ντονμπάς απαιτούν από τον ουκρανικό στρατό να έρθει και να “τους σώσει” από τους “τρομοκράτες”. Το Κίεβο κατήγγειλε ακόμη τις εκλογές ως εικονικές, ενώ με τον φυσικά υποκριτικό τρόπο τους, ανακοίνωναν την ίδια στιγμή ότι οι τυχόν παρατηρητές των εκλογών στις δημοκρατίες θα κηρυχθούν «persona non grata» στην Ουκρανία.
Οι σημερινοί ηγέτες των ΛΔΝτ και ΛΔΛ, Αλεξάντρ Ζαχαρτσένκο και Ιγκόρ Plotnitsky, και οι δύο κέρδισαν συντριπτική πλειοψηφία, με 79% και 68%, αντίστοιχα.
Στα υψηλά επίπεδα της συμμετοχής αντανακλάται γνήσια λαϊκή υποστήριξη για τις δημοκρατίες και διαδεδομένη αντίθεση προς τις ουκρανικές αρχές. Οι λεγόμενες «αντι τρομοκρατικές επιθέσεις”, που συμπεριλάμβαναν αδιάκριτους βομβαρδισμούς του άμαχου πληθυσμού, είχαν ως αποτέλεσμα να πιέζουν πολλούς που ήταν ουδέτεροι κατά την έναρξη σε απόλυτη αντίθεση με το Κίεβο. Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχουν και ανησυχητικές εξελίξεις στις δημοκρατίες.
Ως προς τη φύση του κινήματος των ανταρτών
Σε σχέση με το κίνημα Euromaidan, το αντι-Μαϊντάν κίνημα – η πηγή της λαϊκής υποστήριξης προς τους αντάρτες – είχε έναν σαφώς πιο ξεκάθαρα εργατικό χαρακτήρα. Πολλοί υποστηρικτές του Euromaidan από την αριστερά ακόμα προσπαθούν να υποστηρίξουν ότι είχε προοδευτικά στοιχεία, επικαλούμενοι τα συνθήματα «κατά της διαφθοράς», λες και η χώρα έχει γίνει λιγότερο διεφθαρμένη από τότε. Το γεγονός παραμένει ότι ανεξάρτητα από τις όποιες προοδευτικές ελπίδες κάποιων ακτιβιστών του Euromaidan, το κίνημα έμεινε χωρίς κάποιο προοδευτικό ή κοινωνικό περιεχόμενο. Εκείνοι που έθεσαν κάποια προοδευτικά αιτήματα είτε τέθηκαν εντελώς στο περιθώριο είτε ακόμη δέχτηκαν επίθεση. Όπως έχουμε εξηγήσει, αυτό οφείλεται στην ταξική φύση του κινήματος Euromaidan με την υποστήριξη σε αυτό να πηγάζει σε μεγάλο βαθμό στη μεσαία /μικροαστική τάξη [6] , καθώς και στην αδυναμία της Αριστεράς και των οργανώσεων των εργαζομένων της χώρας γενικότερα, και ιδιαίτερα στην Δυτική Ουκρανία.
Η εξέγερση στο Ντονμπάς βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στους ανθρώπους που εργάζονται στην περιοχή. Αυτό φαίνεται, για παράδειγμα, στις διαμαρτυρίες των ανθρακωρύχων τον Μάιο [7], που αργότερα οδήγησαν στο σχηματισμό της ταξιαρχίας των ανθρακωρύχων [8]. Ο ταξικός χαρακτήρας του κινήματος δεν είναι ο μόνος παράγοντας που καθορίζει την έκβαση του. Η εργατική σύνθεση του αντι-Μαϊντάν κινήματος από μόνη της – χωρίς μια επαναστατική ηγεσία – είναι μακριά από το να το μετατρέψει σε μια σοσιαλιστική επανάσταση. Αυτό αντανακλάται στο μεγάλο ποσό των συγχυσμένων, των τυχοδιωκτικών αλλά και των ρωσικών εθνικιστικών στοιχείων που υπάρχουν μέσα στο κίνημα. Σε περιόδους πολέμου, είναι η στρατιωτική τεχνογνωσία που αποτιμάται πάνω από τις πολιτικές ιδέες, και αυτό αντανακλάται στην επιλογή εκείνων που ανήλθαν στην εξουσία. Αυτοί ήταν πάντοτε συνδεδεμένοι με τον ένα ή τον άλλο στρατιωτικό σχηματισμό , που κυμαίνονται από τους ακροδεξιούς Ρώσους εθνικιστές Gubarev και Borodai, τον αντιδραστικό φιλομοναρχικό Strelkov, έως τον πρώην βουλευτή του Κόμματος των Περιφερειών[9] Tsarev.
Μπόρις Λιτβίνωφ κατά την ίδρυσή του ΠΔ Κομμουνιστικού Κόμματος – Φωτογραφία: Konstantin SazonchikΑπό την άλλη πλευρά, υπάρχουν επίσης μια σειρά από διοικητές, ακτιβιστές και πολίτες που θα μπορούσαν να περιγραφούν ως «νοσταλγοί του σοβιετικού παρελθόντος”, “αντι-ολιγαρχικοί» και κομμουνιστές σε διαφορετικούς βαθμούς, όπως οι διοικητές των ανταρτών Mozgovoy και Dremov στην ΛΔΛ, ο βουλευτής Smekalin και ο ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος Λιτβίνωφ στην ΛΔΝτ, μεταξύ άλλων, οι οποίοι έχουν υποστηρίξει τη σύσταση ενός κοινωνικού κράτους πρόνοιας και την εθνικοποίηση των βασικών επιχειρήσεων.
Η παρουσία του στοιχείου υτού μπορεί να αντανακλάται κατ ‘αρχάς στην ονοματολογία και τα σύμβολα των ίδιων των δημοκρατιών ως «Λαϊκές Δημοκρατίες» και «Σοβιέτ», συμπεριλαμβανομένου του εμβλήματος της ΛΔΛ, το οποίο βασίζεται σαφώς σε εκείνα των παλιών σοβιετικών δημοκρατιών [10]. Φυσικά η ιστορία της ΕΣΣΔ περιλαμβάνει διαφορετικές περιόδους, από την αρχικά σχετικά υγιή εργατική δημοκρατία έως την σταλινική εκείνη κατά την οποία η σχεδιασμένη οικονομία και οι πρόοδοι που κατέστησαν δυνατές συνδυάστηκαν με την δικτατορική εξουσία της γραφειοκρατίας και με μια ιδεολογία η οποία περιελάμβανε αντιδραστικές ιδέες αντλώντας τες σε μεγάλο βαθμό από το Μεγάλο- ρώσικο εθνικισμό (συμπεριλαμβανομένου του αντισημιτισμού). Ωστόσο, η νοσταλγία για τη Σοβιετική Ένωση που υπάρχει στο Ντονμπάς δεν έχει σε τίποτα να κάνει με την αγάπη για ψευδεπίγραφες δίκες, γκουλάγκ, πείνα ή σύμφωνα Μολότοφ-Ρίμπεντροπ.
Υπάρχουν πολύ συγκεκριμένοι λόγοι για τους οποίους ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού στις περιοχές αυτές κοιτάζει πίσω στη Σοβιετική Ένωση ως κάτι το θετικό. Το γεγονός είναι, ότι σε αντίθεση με μεγάλο μέρος της Δυτικής Ουκρανίας[11] , το μεγαλύτερο μέρος της βιομηχανίας έμεινε στο Ντονμπάς, ακόμη και μετά τις πολλές εγκληματικές ιδιωτικοποιήσεις της δεκαετίας του 1990. Οι άνθρωποι του Ντονμπάς έχουν πολύ πραγματικές αναμνήσεις της ζωής τους πριν και μετά την πτώση της ΕΣΣΔ. Αυτές οι αναμνήσεις περιλαμβάνουν την πλήρη απασχόληση, δωρεάν ποιοτική εκπαίδευση, δωρεάν ποιοτική περίθαλψη – όλες τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης.
Υπήρχε μια αίσθηση της αξιοπρέπειας, που έχει σαφώς χαθεί μετά τη βουτιά της Ουκρανίας στον καπιταλισμό της αγοράς. Η επιστροφή του καπιταλισμού έφερε ηγέτες της μαφίας στην εξουσία, απώλεια της απασχόλησης και της αγοραστικής δύναμης, σοβαρή υποβάθμιση της αγροτικής υποδομής, των αστικών υποδομών, του συστήματος υγείας, του εκπαιδευτικόύ συστήματος, υποβάθμιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, θάνατοος χιλιάδων μεταλλωρύχων εξαιτίας της κερδοσκοπικής αμέλειας των αφεντικών, εκατομμύρια αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν και άλλοι βούτηξαν στα βάθη της κατάχρησης αλκοόλ και ναρκωτικών. Και μετά από όλα αυτά η παλινόρθωση του καπιταλισμού φέρνει τώρα τον πόλεμο.
Εκείνοι που επωφελήθηκαν περισσότερο από τη δυστυχία που έφερε η κατάρρευση της ΕΣΣΔ, ακόμη και αυτοί που προέρχονται από την περιοχή του Ντονμπάς, συμπεριλαμβανομένων του πλουσιότερου άνθρωπου της Ουκρανίας Rinat Akhmetov και του Serhiy Taruta – ο οποίος διορίστηκε νέος διοικητής της περιφέρειας Ντόνετσκ από το Κίεβο – μεταξύ άλλων, έχουν ανοιχτά βγει ενάντια στην εξέγερση. Μόνο λίγοι ντόπιοι ολιγάρχες είναι στα αριστερά, κι έτσι μπορεί κανείς να φανταστεί πως το αντι-ολιγαρχικό συναίσθημα είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο, ακόμη και σε σχέση με το αντι-ολιγαρχικός συναίσθημα που υπάρχει ήδη σε όλη την Ουκρανία.
Οι εσωτερικές προκλήσεις για την περιοχή
Πριν από την εκλογή, ο πρωθυπουργός της ΛΔΝτ Αλεξάντερ Ζαχαρτσένκο είχε ανακοινώσει [12], την εθνικοποίηση πολλών μεγάλων εργοστασίων που ανήκουν σε ολιγάρχες όπως ο Rinat Akhmetov. Μαζί με αυτήν την ανακοίνωση ήρθε η δήλωση στήριξης του εργατικού ελέγχου στο εργοστάσιο Zugres από το βουλευτή της ΛΔΝτ Aleksandr Smekalin [13]. Παρ ‘όλα αυτά, η ιδέα της εθνικοποίησης σύντομα ανακοινώθηκε περιορισμένη, δηλαδή ότι θα επιβληθεί υπό την ακόλουθη προϋπόθεση: «αν ο Akhmetov δεν πληρώνει φόρους στην ΛΔ» από τον αναπληρωτή του Ζαχαρτσένκο, Αλέξανδρο Κόφμαν, χωρίς ποτέ στην πραγματικότητα να τεθεί σε εφαρμογή.
Περαιτέρω, ο Ρομαν Μανέκιν, σύμβουλος της ΛΔΝτ, δήλωσε πρόσφατα ότι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστεί η ανακοίνωση της απόσυρσης του συνόλου των ουκρανικών κρατικών θεσμών είναι η δημιουργία μιας εθνικής τράπεζας και η εθνικοποίηση των βασικών τμημάτων της οικονομίας που είναι απαραίτητα για την διαχείριση της καθημερινής ζωής [14] .
Ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες, εξακολουθούν να υπάρχουν στοιχεία ισχυρής επιρροής της ολιγαρχίας. Σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα, η εθνικοποίηση του εργοστασίου Zugres έχει αναβληθεί ή και ματαιωθεί λόγω της πίεσης από ορισμένες τοπικές αρχές πιστές στους παλιούς αφέντες τους. Αυτό φαίνεται να ισχύει επίσης και στην περίπτωση που μια ιδιωτική φρουρά πήρε και πάλι τον έλεγχο της περιουσίας του Rinat Akhmetov.
Παρά το σχετικά υψηλό ποσοστό συμμετοχής, οι εκλογές αποκάλυψαν κάποια σοβαρά αντιδημοκρατικά μέτρα, ακόμη και λαμβάνοντας υπόψη τις επικρατούσες συνθήκες του εμφυλίου πολέμου. Φαίνεται ότι όλα έγιναν για να εξασφαλιστεί ότι οι νυν ηγέτες και νικητές κατέβηκαν χωρίς αντιπάλους, και επιπλέον, για να εξασφαλιστεί η ελάχιστη δυνατή εκπροσώπηση της αντιπολίτευσης στο κοινοβούλιο, είτε αριστερά είτε δεξιά. Πολλοί από τους ανθρώπους που θα μπορούσαν δυνητικά να κατέβουν υποψήφιοι για το κοινοβούλιο ή να ψηφίσουν είναι ακόμα στο πεδίο της μάχης, και δεν υπήρχε κανένας τρόπος για να συμμετάσχουν στη διαδικασία.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν το πρώτο κόμμα που θα ιδρύθηκε επίσημα[15] στη ΛΔΝτ στις 8 Οκτωβρίου . Ωστόσο, υπό το πρόσχημα ότι υπήρχαν «παρατυπίες στα έγγραφα», εμποδίστηκε να κατέβει στις πρόσφατες εκλογές. Στο τέλος, έμειναν με την εναλλακτική λύση να στηρίξουν Ζαχαρτσένκο ή τίποτα. Έτσι ο Ζαχαρτσένκο κατέληξε τρέχει έναντι σχετικά άγνωστων αντιπάλων υποψηφίων, συμπεριλαμβανομένου του προαναφερθέντος αναπληρωτή του. Ο ηγέτης του ΚΚ στη ΛΔΝτ, Λιτβίνωφ, έχει εκφράσει σοβαρές ανησυχίες σχετικά με την κατάσταση που βρέθηκε εκεί το κόμμα. Είναι σαφές από τις προηγούμενες εκλογές ότι το κόμμα έχει σοβαρή στήριξη στην περιοχή και θα μπορούσε να αποτελέσει ένα σοβαρό αντίβαρο στους σημερινούς ηγέτες και στις δύο ΛΔ.
Ο Ρώσος εθνικιστής Gubarev, ο οποίος θα μπορούσε να θεωρηθεί η δεξιά αντιδραστική πλευρά του πολιτικού νομίσματος, εμποδίστηκε επίσης να θέσει υποψηφιότητα. Θεωρείται από μερικούς ότι έχει δημοτικότητα παρόμοια με του Ζαχαρτσένκο και θεωρείται ότι είναι πέρα από τον έλεγχο του Κρεμλίνου και των τοπικών ελίτ. Υπήρξε ακόμη και μια απόπειρα δολοφονίας του στην πορεία προς τις εκλογές.
Η Μόσχα φαίνεται να προτιμά τις δημοκρατίες να παραμείνουν μια «νεκρή ζώνη» για την επέκταση του ΝΑΤΟ, και ένα ακόμη χαρτί στο παζάρι με το Κίεβο και το ΝΑΤΟ. Το Κρεμλίνο επιτρέπει μια σημαντική ροή ενισχύσεων και πυρομαχικών προς τις δημοκρατίες. Οι κοινωνικές και στρατιωτικές προμήθειες είναι ζωτικής σημασίας για την επιβίωση των δημοκρατιών. Ο ουκρανικός στρατός φερόταν να ετοιμάζεται να ανανεώσει την επίθεση κατά των ανταρτών πριν οι αντάρτες κατάφερναν να φέρουν μεγάλη ποσότητα εξοπλισμού στο μέτωπο. Η ιατρική βοήθεια και τα τρόφιμα είναι επίσης ζωτικής σημασίας, αν και όπως και στα όπλα, η διανομή τους ελέγχεται από ανθρώπους πιο ευνοϊκούς απέναντι στο Κρεμλίνο, επιδεινώνοντας τις ελλείψεις που περιγράφονται προηγουμένως, καθώς οι άνθρωποι με αυτές τις προμήθειες είναι σε θέση να αποκτήσουν σημαντική πολιτική δύναμη.
Ο Ρώσος Σοσιαλιστής Μπόρις Kagarlitsky θεωρεί ότι, στην πραγματικότητα, η προτίμησή της Μόσχας είναι η διατήρηση του ουκρανικού καθεστώτος, γιατί ο Poroshenko και οι ολιγάρχες του είναι ένα μέγεθος που μπορεί να είναι προβλέψιμο. [16] Αυτό έχει αποδειχθεί από την προθυμία της Μόσχας να συζητήσει με την κυβέρνηση του Κιέβου και από την αναγνώριση της νομιμότητας του νέου καθεστώτος της Ουκρανίας και των δύο εκλογών του 2014. Έχει, επίσης, πιθανολογηθεί ότι οι αντάρτες του Ντονμπάς αναγκάστηκαν από τους Ρώσους να σταματήσουν λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Μαριούπολη – το μεγαλύτερο λιμάνι της περιοχής – κατά την αντεπίθεση του Αυγούστου, καθώς ο έλεγχός της από τους αντάρτες θα μπορούσε να τους δώσει ένα βαθμό οικονομικής ανεξαρτησίας από τη Ρωσία.
Υπάρχει στο Ντονμπάς ένα βιώσιμο αριστερό επαναστατικό κίνημα;
Κόκκινο τάγμα 404 της Ταξιαρχίας Prizrak – Φωτογραφία: Ibai Trebino Lur GiΥπάρχουν αριστεροί διοικητές πολιτοφυλακών, συμπεριλαμβανομένων τωνταξιαρχιών “Φάντασμα” και “Μάχνο”, που έχουν τεθεί ανοιχτά υπέρ του αγώνα κατά της ολιγαρχίας,με τις τελευταίες ακόμη και να αρχίζουν την υποδοχή ξένων αντιφασιστών εθελοντών, που έχουν διοργανώσει τώρα μία Κομμουνιστική Διμοιρία. Ορισμένοι διοικητές έχουν υποστηρίξει ακόμη την ανάγκη για διεθνή αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό. Ο Mozgovoy – ο ηγέτης της ταξιαρχίας «φάντασμα» Alchevsk – πραγματοποίησε συζητήσεις με κάποια αντι-ολιγαρχικά στοιχεία στο Κίεβο, στις αρχές του Νοεμβρίου.
Υπήρξαν επίσης οι απαρχές μιας πρωτοβουλίας για να ενωθούν οι αριστερές δυνάμεις στο Ντονμπάς με τη δημιουργία ενός σχήματος με τίτλο «Εργατικό Μέτωπο», συμπεριλαμβανομένων των στοιχείων ορισμένων πολιτοφυλακών της αριστεράς, το Κομμουνιστικό Κόμμα, τη Μποροτμπά και άλλους. Παρ ‘όλα αυτά, είναι δύσκολο να πάρουμε μια ακριβή εικόνα της επιρροής που έχουν αυτή τη στιγμή, με την πολιτική τους επιρροή να είναι αναγκαστικά περιορισμένη, όσο πολλοί από αυτούς είναι ακόμα έξω στο πεδίο της μάχης.
Παρά την τεράστια ανάγκη για ανοικοδόμηση των υποδομών της περιοχής που καταστράφηκαν σε μεγάλο βαθμό, αυτό δεν μπορεί να γίνει από πρόθυμους ολιγάρχες ή ΜΚΟ. Αυτό μπορεί να ολοκληρωθεί μόνο από τους εργάτες του Ντονμπάς. Όπως και με τη μεταπολεμική Ευρώπη, αυτό θα απαιτήσει έναν εκτενή σχεδιασμό της οικονομίας και των υποδομών, καθώς η ελεύθερη αγορά έχει ελάχιστο ενδιαφέρον ή αρμοδιότητα στην ανοικοδόμηση μετά την καταστροφή. Υπάρχει επίσης η ανάγκη για έλεγχο των τιμών προκειμένου να καταπολεμηθούν οι κερδοσκόποι και να εξασφάλιστεί ότι ο πληθυσμός δεν θα πεινάσει το χειμώνα. Παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι στο Ντονμπάς είναι πρόθυμοι να ανεχθούν ένα ορισμένο επίπεδο δυσκολίας για να δουν την απόσχιση από το ουκρανικό κράτος, η υπομονή τους θα εξαντληθεί αν οι συνθήκες δεν βελτιώνονται τελικά.
Ως εκ τούτου, πολλές από τις ενέργειες αυτές θα επιβληθούν περισσότερο από ανάγκη παρά από ιδεολογία. Οι κυριότεροι ολιγάρχες του Ντονμπάς – κάποτε η πιο ισχυρή φατρία στην Ουκρανία – υποστήριξαν σχεδόν όλοι τον πόλεμο εναντίον των δημοκρατιών. Στην ουσία, προκειμένου να επιβιώσουν και να αποκτήσουν ισχύ στις διαπραγματεύσεις, οι δημοκρατίες είναι αναγκασμένες να λάβουν μέτρα, όπως οι εθνικοποιήσεις.
Στην πραγματικότητα, έχουμε υποστηρίξει από την αρχή ότι ο μόνος τρόπος που το αντι-Μαϊντάν κίνημα θα μπορούσε να πετύχει, ήταν υιοθετώντας μια σαφή και χωρίς συμβιβασμούς ταξική άποψη αντί για μια εθνικιστική. Πολύς χρόνος έχει ήδη σπαταληθεί. Οι δημοκρατίες στέκονται ενάντια στους υποστηριζόμενους από το ΝΑΤΟ, ολιγάρχες του Κιέβου, οι οποίοι στέλνουν την αεροπορία, το στρατό και φασιστικά τάγματα στην περιοχή, ενώ κόβουν βασικές υπηρεσίες και τις συντάξεις.
Ταυτόχρονα έχουμε τις τοπικές ελίτ, Ρώσους εθνικιστές, και γραφειοκράτες πιστούς στην ολιγαρχία του Κίεβου να προσπαθούν να ελέγξουν τις αρχές στις εξεγερμένες περιοχές και το Κρεμλίνο και τη ρωσική ολιγαρχία που παλεύουν για τα συμφέροντά τους, ενώ παρακωλύουν τις οποιεσδήποτε ενέργειες (όπως εθνικοποιήσεις) που θα μπορούσαν να αποτελέσουν παράδειγμα για τη ρωσική εργατική τάξη και, επομένως, μια απειλή για τα συμφέροντά τους.
Η διακήρυξη των Δημοκρατιών βασίστηκε αρχικά την ψευδαίσθηση ότι, μετά την προσάρτηση της Κριμαίας, το μόνο που χρειαζόταν ήταν να διεξαχθεί ένα δημοψήφισμα, να διακηρυχθεί μια δημοκρατία και αμέσως, η Ρωσία θα έρθει για να τους σώσει. Μέσα από τη δική του πικρή εμπειρία, ο εργαζόμενος λαός του Ντονμπάς έχει μάθει ότι η Ρωσία δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για την προσάρτηση του Ντόνετσκ και Λούγκανσκ και ότι, στην καλύτερη περίπτωση, χρησιμοποιεί τις δημοκρατίες για τα δικά της στενά συμφέροντα.
Αυτό είναι το νόημα της πρόσφατης έξαρσης των δηλώσεων από διάφορες δυνάμεις, εντός των δημοκρατιών, που απαιτούν ένα σαφές αντι-ολιγαρχικό πρόγραμμα, ανοικτή αντίθεσή στον καπιταλισμό και ένα σοσιαλιστικό προσανατολισμό του αγώνα. Αντιπροσωπεύουν τη μοναδική ελπίδα για τις δημοκρατίες: αυτή της εφαρμογής τολμηρών μέτρων απαλλοτρίωσης των καπιταλιστών, που θα μπορούσαν να συνδεθούν μεταξύ τους και να εμπνεύσουν το αναπόφευκτο κίνημα κατά της λιτότητας που επέβαλλε το ΔΝΤ στην υπόλοιπη Ουκρανία.
Ως επαναστάτες, δεν μπορούμε να παραμείνουμε ουδέτεροι σε αυτόν τον αγώνα. Δεν μπορούμε να αφήσουμε αυτές τις δυνάμεις – τόσο στο Ντονμπάς όσο και στην Ουκρανία – να πεθάνουν και να προσποιούμαστε ότι ποτέ δεν υπήρξαν. Πρέπει να τους υποστηρίξουμε με το καλύτερο των δυνατοτήτων μας. Γιατί σε αυτούς τους καιρούς, όταν ο καπιταλισμός προσφέρει τη μία κρίση μετά την άλλη, κάθε μία πιο σφοδρή από την προηγούμενη, το μέλλον, μπορεί να είναι δικό τους και μόνο.
1η Δεκέμβρη, 2014
