Η κυβέρνηση της ΝΔ προσπαθεί από την πρώτη ημέρα της θητείας της να θεσπίσει ένα μεγάλο πακέτο αντιμεταρρυθμίσεων σε όλους τους τομείς. Στην Εκπαίδευση έχει ψηφίσει πολλά νομοθετήματα που οδηγούν σε συρρίκνωση τη δημόσια Παιδεία και ενισχύουν την ιδιωτική, αλλά και σε σοβαρή περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων των φοιτητών στα πανεπιστήμια (κατάργηση πανεπιστημιακού ασύλου, δημιουργία «πανεπιστημιακής αστυνομίας», κ.λπ.). Ένας από αυτούς τους νόμους είναι ο νέος νόμος-πλαίσιο για τα πανεπιστήμια που ψηφίστηκε τον Ιούλιο.
Όπως είχαμε εξηγήσει και παλιότερα, το βασικότερο μέτρο του τελευταίου νόμου για την Εκπαίδευση είναι ο δραστικός αποκλεισμός των φοιτητών, των καθηγητών και των υπολοίπων εργαζομένων από τη διοίκηση των πανεπιστημίων και η συμμετοχή καπιταλιστικών επιχειρήσεων στη διοίκησή τους. Αυτό επιτυγχάνεται μέσα από τη δημιουργία των Συμβουλίων Διοίκησης (ΣΔ) των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, τα οποία θα αποτελούνται από έξι μέλη ΔΕΠ των εκάστοτε ιδρυμάτων και πέντε «εξωπανεπιστημιακούς» εκπροσώπους επιχειρήσεων ή άλλων εκπαιδευτικών οργανισμών. Μάλιστα οι πρυτάνεις, οι αντιπρυτάνεις και οι κοσμήτορες θα ορίζονται από τα ΣΔ και όχι μέσα από εκλογές καθηγητών, φοιτητών και διοικητικών υπαλλήλων. Φυσικά στο ΣΔ δεν θα εκπροσωπούνται φοιτητές, διοικητικοί υπάλληλοι και συμβασιούχοι διδάσκοντες εκτός των μελών ΔΕΠ.
Επιπλέον, τα ΣΔ θα προσλαμβάνουν και από έναν οικονομικό εκτελεστικό διευθυντή για την οικονομική διαχείριση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Αυτοί οι διεύθυντες θα έχουν δηλαδή την ευθύνη υλοποίησης των περικοπών και της «ενδο-πανεπιστημιακής λιτότητας» χωρίς να λογοδοτούν σε κανέναν παρά μόνο στα, πλυμμηρισμένα με εξω-πανεπιστημιακούς «παράγοντες της αγοράς», Συμβούλια Διοίκησης. Ένα άλλο ζήτημα είναι η ίδρυση, συγχώνευση και κατάργηση τμημάτων και σχολών με προεδρικό διάταγμα και όχι με απόφαση της συγκλήτου του εκάστοτε πανεπιστημίου.
Παράλληλα η κρατική χρηματοδότηση της τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης θα συνεχίσει να είναι ισχνή. Η πορεία ιδιωτικοποίησης της ανώτατης Εκπαίδευσης συνεχίζεται. Αντί η κυβέρνηση να προσλάβει περισσότερους καθηγητές, καταργεί τη μονιμότητα των επίκουρων καθηγητών κάνοντας συνολικά ακόμα πιο ελαστικές τις σχέσεις εργασίας του διδακτικού προσωπικού και αξιοποιώντας ακόμα περισσότερο υποψήφιους διδάκτορες και μεταπτυχιακούς φοιτητές στη διδασκαλία στα προπτυχιακά προγράμματα σπουδών, έναντι πενιχρής αμοιβής και σε συνθήκες απόλυτης εργασιακής επισφάλειας. Επίσης βάζει δίδακτρα σε ακόμα περισσότερα προγράμματα μεταπτυχιακών σπουδών που προσφέρονταν δωρεάν μέχρι σήμερα και προσανατολίζει τα πανεπιστήμια στο να εξασφαλίζουν τη χρηματοδότησή τους από καπιταλιστικές επιχειρήσεις ή άλλους οργανισμούς. Τα μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών και οι διδακτορικές διατριβές θα πρέπει να συνδέονται με τη «βιομηχανία» και τις επιχειρήσεις καθώς μέλη ιδιωτικών επιχειρήσεων θα συμμετέχουν στις τριμελείς και επταμελείς επιτροπές αξιολόγησης μαζί με καθηγητές. Η έρευνα δηλαδή θα συνδεθεί πλήρως με τις ανάγκες των επιχειρήσεων υπηρετώντας τον σκοπό της μεγιστοποίησης των κερδών τους.
Για την εφαρμογή αυτών των μέτρων, τα οποία αναπόφευκτα θα προκαλέσουν (και ήδη έχουν προκαλέσει τα τελευταία χρόνια) μεγάλες κινητοποιήσεις φοιτητών αλλά και καθηγητών, η κυβέρνηση δημιούργησε ένα σώμα «πανεπιστημιακής αστυνομίας» με σκοπό την καταστολή του φοιτητικού κινήματος, τις περίφημες Ομάδες Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων (ΟΠΠΙ). Οι ΟΠΠΙ επιχειρείται ήδη να εγκατασταθούν σε τρία ΑΕΙ, το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΚΠΑ), το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) και το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (ΕΜΠ). Αμέσως μετά θα ακολουθήσει η εγκατάστασή τους στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΟΠΑ – η πρώην ΑΣΟΕΕ), αλλά και στο Πανεπιστήμιο Πατρών (ίσως ένας από τους λόγους που όλα τα τμήματα θα στεγαστούν από το νέο ακαδημαϊκό εξάμηνο στην πανεπιστημιούπολη του Ρίο είναι για να μπορούν να τοποθετηθούν οι μπάρες ασφαλείας και να εγκατασταθεί πιο εύκολα η ΟΠΠΙ) και αλλού. Σε αυτή τη φάση έχουν προσληφθεί 400 ειδικοί φρουροί και από Ιανουάριο αναμένεται να προσληφθούν άλλοι 600 για την επάνδρωση των ΟΠΠΙ. Μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου θα πρέπει να ολοκληρωθεί η εγκατάσταση των ειδικών θυρών και μπαρών ασφαλείας (τουρνικέ) και των καμερών παρακολούθησης της αστυνομίας στο εσωτερικό των πανεπιστημίων ώστε να τοποθετηθούν στη συνέχεια οι ΟΠΠΙ στα τρία πανεπιστήμια που προαναφέραμε.
Αυτή η μεγάλη πρόκληση της κυβέρνησης απέναντι στο φοιτητικό κίνημα είναι σίγουρο πως θα έχει το αντίθετο, τελικά, αποτέλεσμα από το επιδιωκόμενο για την κυβέρνηση. Ήδη, στις 5 Σεπτεμβρίου η κυβέρνηση έστειλε αναίτια τα ΜΑΤ στην πανεπιστημιούπολη του ΕΚΠΑ για να επιβάλλει την εγκατάσταση της ΟΠΠΙ στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο (εμφάνιση της ΟΠΠΙ για πρώτη φορά δημόσια). Η γρήγορη απάντηση των φοιτητών με τη συγκέντρωση έξω από την πανεπιστημιούπολη την ίδια μέρα ήταν μια πρώτη γεύση για το τι θα ακολουθήσει εντός πανεπιστημίων στην απόπειρα της κυβέρνησης να βάλει την αστυνομία στα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας.
Το ξέσπασμα μαζικών κινητοποιήσεων στα πανεπιστήμια θα θέσει σοβαρά καθήκοντα στις ηγεσίες της φοιτητικής Αριστεράς. Η επανάληψη των διασπαστικών τακτικών του ΜΑΣ (ΚΝΕ) και της ΕΑΑΚ (εξωκοινοβουλευτική Αριστερά), που είδαμε να εκδηλώνονται πιο έντονα τον Μάιο και τον Ιούνιο, δε θα γίνει πλέον ανεκτή από τους φοιτητές που θα θελήσουν να αγωνιστούν ενάντια στην κυβέρνηση. Όσο ο αγώνας τείνει να οξυνθεί τόσο οι αγωνιζόμενοι φοιτητές θα συνειδητοποιούν ότι χρειάζεται ενιαίος και συντονισμένος αγώνας, με πραγματικά δημοκρατικές μεθόδους πάλης, ώστε να είναι νικηφόρος. Τότε, οι ηγεσίες που θα κρατήσουν την πιο διασπαστική και σεχταριστική στάση θα ξεπεραστούν από τους απλούς αγωνιστές και ιδιαίτερα από αυτούς που θα συμμετάσχουν σε κινητοποιήσεις για πρώτη φορά.
Ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός για το φοιτητικό κίνημα είναι οι μαζικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων και η δημιουργία ενός συντονιστικού οργάνου με δημοκρατικά εκλεγμένους από τις γενικές συνελεύσεις αντιπροσώπους, με σκοπό το συντονισμό του αγώνα σε πανελλαδικό επίπεδο. Θα πρέπει να υιοθετηθεί ένα σχέδιο κλιμάκωσης του αγώνα κατά της κυβέρνησης και σύνδεσης του φοιτητικού κινήματος με τους αγωνιζόμενους καθηγητές, τους υπόλοιπους εργαζόμενους των πανεπιστημίων, και συνολικά τα εργατικά συνδικάτα, με στόχο να πέσει η κυβέρνηση της ιδιωτικής Παιδείας και της αστυνομοκρατίας.
