Δημοσιεύουμε σήμερα τη σύντομη ομιλία του σ. Θόδωρου Μαράκη στην πολιτική κηδεία του αείμνηστου μαρξιστή αγωνιστή Νίκου Ρεμούνδου. Ο σ. Θόδωρος υπήρξε αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας συνιδρυτής μαζι με τον εκλιπόντα, της εφημερίδας και πολιτικής οργάνωσης “Ξεκίνημα”.
Αγαπητοί φίλοι και φίλες, σύντροφοι και συντρόφισσες
Μαζευτήκαμε σ’ αυτό το χώρο για να συνοδεύσουμε, το σεμνό αγωνιστή σύντροφο Νίκο Ρεμούνδο, στη τελευταία του κατοικία. Και αποτίοντας φόρο τιμής στη μνήμη του να βγάλουμε τα διδάγματα από τη ζωή και το έργο του για τη συνέχεια.
Τον γνώρισα το 1974, τότες που ένας μικρός αριθμός αγωνιστών συζητούσε για την ίδρυση και τη δημιουργία του «Ξεκινήματος».
Αγαπητοί σύντροφοι κρατήστε αυτό. Ο σύντροφος Νίκος είχε την δυνατότητα να ζήσει μια άνετη ζωή, χωρίς σκοτούρες και έγνοιες. Θυσίασε την άνετη ζωή και πήρε το δύσκολο δρόμο, για να υπηρετήσει τους σκοπούς και τους στόχους του εργατικού και λαϊκού κινήματος, όπου και αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Δείχνοντας τη βαθειά του πίστη για τις σοσιαλιστικές ιδέες, για το εργατικό κίνημα.
Πίστευε στον ιστορικό ρόλο του εργατικού κινήματος, στη δύναμη και την αντοχή του. Ότι, παρά τις προδοσίες τα χτυπήματα και τις ήττες – για να χρησιμοποιήσω τα δικά του λόγια – θα βρίσκει ξανά το δρόμο του μέσα από τις χαραμάδες που δημιουργεί η κοινωνική κρίση στο σύστημα, στο πολιτικό εποικοδόμημα, για να σηκωθεί στα πισινά του ποδάρια και να συνεχίσει τους αγώνες του προς την εκπλήρωση της ιστορικής του αποστολής.
Δεν ήτανε απλά ένας ιδεολόγος του σοσιαλισμού, ήτανε ένας μαχητής για το σοσιαλισμό. Πάλευε για να αλλάξει τον κόσμο και όχι να τον ερμηνεύσει. Πάλευε για το χτίσιμο μιας νέας διεθνούς μέσα από τις γραμμές της Επιτροπής για μια Εργατική Διεθνή ( CWI ), της οποίας υπήρξε μέλος της κεντρικής επιτροπής και σύνεδρος σ’ όλα τα βασικά συνέδρια. Πάλευε για το χτίσιμο ενός νέου μαζικού εργατικού επαναστατικού κόμματος μέσα από τις γραμμές του «Ξεκινήματος».
Πάλεψε από τις γραμμές του «Ξεκινήματος» σταθερά μέχρι του σημείου που του επέτρεψαν οι δυνάμεις του, σαν ιδρυτής, ηγέτης, στέλεχος, αλλά πάνω απ’ όλα σαν αγωνιστής της πρώτης γραμμής. Μπροστά σ’ όλες τις δραστηριότητες και τις παρεμβάσεις της οργάνωσης. Τον θυμάμαι στις απεργιακές φρουρές, στις εργατικές και πολιτικές συγκεντρώσεις, στις διαδηλώσεις και τις πορείες, με την εφημερίδα στο χέρι. Ξεχώριζε μέσα στο πλήθος από το μπόι και τη βροντερή φωνή του: «Διαβάστε την ανάλυση του «Ξεκινήματος» για το μέτωπο της αριστεράς». Θέση που παλεύει και σήμερα το «Ξεκίνημα».
Δεν ήτανε απλός πωλητής της εφημερίδας. Στις συγκεντρώσεις επεδίωκε συζητήσεις με εργάτες, νεολαίους και συνδικαλιστές της βάσης, όχι της κορυφής – αυτό δεν τον εμπόδιζε από το να είναι μέσα στους πρώτους σε πωλήσεις της εφημερίδας συντρόφους – για να «πάρει τα μηνύματα» όπως συνήθιζε να λέει, της δοσμένης συνείδησης της πρωτοπορίας, πράγμα που βοηθούσε τις πολιτικές αναλύσεις και την σωστή προσέγγιση στην προβολή των συνθημάτων της οργάνωσης.
Συζήταγε με τα απλά μέλη της οργάνωσης για τα προβλήματά τους, για να δει την ψυχολογία τους, το ηθικό τους, τις αδυναμίες τους, το πολιτικό τους επίπεδο, το πώς βλέπουνε την οργάνωση.
Στις συνεδριάσεις των οργάνων συνήθως δεν ήτανε στους πρώτους ομιλητές, ήθελε να ακούσει πρώτα και μίλαγε προς το τέλος όπου η ομιλία του συνήθως ήταν και το κλείσιμο της συζήτησης.
Ήτανε τα πρώτα χρόνια ο ακούραστος μεταφραστής των συντρόφων της διεθνούς. Του οφείλουμε πολλά εμείς που δεν είχαμε την τύχη και την δυνατότητα να γνωρίζουμε τα εγγλέζικα. Βοήθησε σημαντικά το να γίνουν κτήμα μας οι πολύτιμες αναλύσεις και εμπειρίες της Διεθνούς.
Πανηγύριζε τις επιτυχίες της οργάνωσης και του κινήματος με τον ενθουσιασμό και τα επιφωνήματα παιδιού. Σταθερός και ακλόνητος στις αμπώτιδες και στις δύσκολες στιγμές της οργάνωσης. Τα δύσκολα χρόνια της περιόδου 1976 – 1980 μαζί με μια δράκα συντρόφων κράτησε όρθιο το «Ξεκίνημα».
Θα τον θυμόμαστε αναγκαστικά γιατί η ζωή και το έργο του είναι παράδειγμα ιδιαίτερα για τους νέους συντρόφους.
Αντίο σύντροφε Νίκο
{fcomment}
