Ο Λένιν ευθύνεται για «θηριωδίες στον εμφύλιο πόλεμο»;
Πολλοί απολογητές του καπιταλισμού και δεξιοί προπαγανδιστές διαδίδουν τη συκοφαντία ότι ο Λένιν ήταν υπεύθυνος για αμέτρητους θανάτους και περιττή βία κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου μετά τη Ρωσική Επανάσταση.
Αυτές οι κατηγορίες κατά του Λένιν είναι αναληθείς. Γίνεται πολύς θόρυβος για τη λεγόμενη «Κόκκινη Τρομοκρατία» και τα βίαια μέσα που χρησιμοποίησε η επανάσταση για να αμυνθεί. Αλλά αυτό που βολικά ξεχνιέται είναι ότι η ίδια η Οκτωβριανή Επανάσταση ήταν ουσιαστικά ειρηνική. Το πραγματικό λουτρό αίματος συνέβη μετά, στον εμφύλιο πόλεμο, όταν η νεαρή σοβιετική δημοκρατία είχε πλέον δεχθεί εισβολή από 21 ξένους στρατούς.
Οι μπολσεβίκοι κληρονόμησαν μια κατεστραμμένη χώρα και έναν κατεστραμμένο στρατό. Αντιμετώπισαν αμέσως μια ένοπλη εξέγερση από αντιδραστικούς αξιωματικούς και αργότερα από τους στρατούς των ξένων επεμβάσεων. Για ένα διάστημα, η σοβιετική εξουσία συρρικνώθηκε σε μόλις δύο επαρχίες. Ωστόσο, οι μπολσεβίκοι κατάφεραν να νικήσουν την αντεπανάσταση.
Ο πόλεμος περιλαμβάνει αναγκαστικά βία και ο εμφύλιος πόλεμος περισσότερο από κάθε άλλο. Το αδύναμο και μαχόμενο εργατικό κράτος αναγκάστηκε να υπερασπιστεί τον εαυτό του με το όπλο στο χέρι ή αλλιώς να παραδοθεί στο έλεος του στρατού των Λευκών, οι οποίοι, όπως όλοι οι αντεπαναστατικοί στρατοί της παγκόσμιας Ιστορίας, χρησιμοποιούσαν τις πιο κτηνώδεις μεθόδους για να τρομοκρατούν τους εργάτες και τους αγρότες. Αν θριάμβευαν, αυτό θα συνεπαγόταν ένα λουτρό αίματος.
Καπιταλιστική υποκρισία
Ενώ οι δεξιοί υποκριτές παραμένουν σιωπηλοί για τα φρικτά εγκλήματα πολέμου που έχουν διαπραχθεί ιστορικά στο βωμό του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, είναι οι πιο ένθερμοι επικριτές κάθε ενέργειας των μπολσεβίκων κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου.
Σε όλες τις υποκριτικές επιθέσεις κατά των μπολσεβίκων για τη λεγόμενη «Κόκκινη Τρομοκρατία» υπάρχει μια πολύ απλή απάντηση. Ακόμη και η πιο δημοκρατική καπιταλιστική κυβέρνηση στη Γη δεν θα ανεχθεί ποτέ την ύπαρξη ένοπλων ομάδων που επιχειρούν να ανατρέψουν την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων με βίαια μέσα. Τέτοιες ομάδες τίθενται αμέσως εκτός νόμου και οι ηγέτες τους φυλακίζονται ή εκτελούνται. Αυτό θεωρείται απολύτως νόμιμο και αποδεκτό. Ωστόσο, τα ίδια κριτήρια δεν εφαρμόζονται για τη μαχόμενη κυβέρνηση των μπολσεβίκων, που αγωνιζόταν για επιβίωση και δέχθηκε επίθεση από εχθρούς από όλες τις πλευρές. Η αστική υποκρισία είναι ακόμη πιο ενοχλητική αν λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι ήταν ακριβώς οι «δημοκρατικές» δυτικές αστικές κυβερνήσεις εκείνες που οργάνωσαν τις στρατιωτικές επιθέσεις εναντίον των μπολσεβίκων. Η παρέμβαση αυτών των δυτικών κυβερνήσεων ήταν η αιτία που ανάγκασε τους μπολσεβίκους να χρησιμοποιήσουν βίαιες μεθόδους για να αμυνθούν.
Τον Ιανουάριο του 1920, με την έγκριση του Λένιν και του Τρότσκι, η θανατική ποινή καταργήθηκε σε όλη τη χώρα. Όμως μέσα σε 3 μήνες η κατάσταση άλλαξε ξανά. Υποστηριζόμενο από τη Βρετανία και τη Γαλλία, το αντιδραστικό πολωνικό καθεστώς του Πιλσούδσκι επιτέθηκε στη Σοβιετική Ρωσία. Η επανάσταση βρισκόταν σε θανάσιμο κίνδυνο, κάτι που σήμαινε ότι έπρεπε να επανέλθει η θανατική ποινή.
Μόνο ένας υποκριτής θα αρνιόταν το δικαίωμα ενός λαού να αμύνεται ενάντια στην απειλή της αιματηρής αντεπανάστασης με όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του. Φυσικά, αν πιστεύει κανείς ότι είναι καλύτερο για τις εργατικές μάζες απλώς να γυρίσουν το άλλο μάγουλο και να αποδεχτούν με πραότητα την καταπίεση, τότε οι μέθοδοι των μπολσεβίκων πρέπει να είναι καταδικασμένες. Μια τέτοια φιλοσοφία μπορεί να σημαίνει μόνο τη μόνιμη αποδοχή κάθε αντιδραστικού καθεστώτος. Στην πραγματικότητα, αυτή η αποδοχή θα απέκλειε τη διαδικασία της κοινωνικής προόδου γενικότερα. Όχι η ηθική ή η αγάπη για την ανθρωπότητα, αλλά μόνο η δειλή υπεράσπιση του status quo, δηλαδή της κυριαρχίας των εκμεταλλευτών, είναι το πραγματικό κίνητρο όσων κατηγορούν την Οκτωβριανή Επανάσταση για το γεγονός ότι αμύνθηκε.
Πηγή:
Ρωσία: Από την Επανάσταση στην Αντεπανάσταση – Τεντ Γκραντ
Ο Λένιν απαγόρευσε τη θρησκεία;
Ο μαρξισμός απορρίπτει κατηγορηματικά όλες τις πνευματικές ή θεολογικές ερμηνείες του κόσμου. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι οι κομμουνιστές θέλουν να απαγορεύσουν στους ανθρώπους να έχουν αν το επιθυμούν μια θρησκεία και να ασκούν θρησκευτικά καθήκοντα. Οι μπολσεβίκοι ίδρυσαν ένα πραγματικά κοσμικό κράτος μετά τη Ρωσική Επανάσταση, στο οποίο η θρησκεία δεν συμμετείχε στην πολιτική ή την εκπαίδευση, αλλά μπορούσε να υπάρχει ελεύθερα.
Ο Λένιν ούτε περίμενε, ούτε απαίτησε την άμεση εξαφάνιση της θρησκείας μετά την επανάσταση. Καθώς οι υλικές ανάγκες των ανθρώπων ικανοποιούνταν ολοένα και πληρέστερα από τον σοσιαλισμό, η πνευματική τους εξάρτηση από τη θρησκεία σταδιακά θα εξασθενούσε. Αυτή η προοπτική, με τη σειρά της, αποδείχθηκε σωστή μετά τη Ρωσική Επανάσταση.
Η αλήθεια για την προσέγγιση του Λένιν και των μπολσεβίκων απέναντι στη θρησκεία εκτίθεται σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε από τους Βρετανούς τροτσκιστές το 1945 με τίτλο «Θρησκεία στη Σοβιετική Ένωση»: «Το σοβιετικό κράτος διέταξε τον χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος και απελευθέρωσε το εκπαιδευτικό σύστημα από κάθε εκκλησιαστική επιρροή. Σε όλους τους πολίτες δόθηκε το δικαίωμα να διεξάγουν τόσο θρησκευτική, όσο και αντιθρησκευτική προπαγάνδα. Η περιουσία της εκκλησίας κατασχέθηκε, αλλά τα εκκλησιαστικά κτίρια επιστράφηκαν για χρήση από τον κλήρο. Η εκκλησία διατήρησε την ελευθερία της λατρείας, του συνεταιρίζεσθαι, των συναθροίσεων και της προπαγάνδας.
Η εκκλησία συνέχισε να λειτουργεί στη Σοβιετική Ένωση, αλλά οι μάζες είχαν απομακρυνθεί από αυτήν, ειδικά στις πόλεις. Η υποστήριξή της από τη νεολαία ήταν πολύ μικρή και η κύρια βάση της βρισκόταν στις πιο καθυστερημένες μάζες, ειδικά στην παλαιότερη γενιά αγροτών. Ο κλήρος ζούσε με δωρεές από τους υποστηρικτές του και ήταν εντελώς αποκομμένος από τη σοβιετική ζωή. Οι ιερείς δεν είχαν δικαίωμα να ψηφίσουν στις σοβιετικές εκλογές ή να εκλεγούν σε σοβιετικές οργανώσεις. Για τον ταξικά συνειδητοποιημένο σοβιετικό εργάτη, η εκκλησία ήταν ένα λείψανο του παρελθόντος που προοριζόταν να μαραζώσει σταδιακά υπό την επίδραση των αναπτυσσόμενων υλικών και πολιτιστικών προτύπων των μαζών».
Ο Λένιν και οι Εβραίοι
Ένα σαφές παράδειγμα της θέσης του Λένιν απέναντι στη θρησκεία ήταν η υπεράσπιση του εβραϊκού λαού στη Ρωσία ενάντια στις αντισημιτικές επιθέσεις. Σε μια ομιλία του το 1919, ο Λένιν κατήγγειλε τον βάναυσο αντισημιτισμό του πρώην τσαρικού καθεστώτος, το οποίο είχε προωθήσει αμέτρητα βίαια πογκρόμ κατά των εβραϊκών κοινοτήτων, και έκανε έκκληση για εμπιστοσύνη και ενότητα μεταξύ των εργαζόμενων διαφορετικών θρησκειών και εθνικοτήτων: «Αντισημιτισμός σημαίνει διάδοση εχθρότητας προς τους Εβραίους. Όταν η καταραμένη τσαρική μοναρχία ζούσε τις τελευταίες της μέρες προσπάθησε να ξεσηκώσει τους αδαείς εργάτες και αγρότες εναντίον των Εβραίων. Η τσαρική αστυνομία, σε συμμαχία με τους γαιοκτήμονες και τους καπιταλιστές, οργάνωνε πογκρόμ κατά των Εβραίων. Οι γαιοκτήμονες και οι καπιταλιστές προσπάθησαν να εκτρέψουν το μίσος των εργατών και των αγροτών που βασανίζονταν από τη φτώχεια εναντίον των Εβραίων.
Σε άλλες χώρες, επίσης, βλέπουμε συχνά τους καπιταλιστές να υποδαυλίζουν το μίσος κατά των Εβραίων για να τυφλώσουν τους εργάτες, να αποσπάσουν την προσοχή τους από τον πραγματικό εχθρό των εργαζομένων, το κεφάλαιο. Το μίσος προς τους Εβραίους επιμένει μόνο σε εκείνες τις χώρες όπου η σκλαβιά στους γαιοκτήμονες και τους καπιταλιστές έχει δημιουργήσει απύθμενη άγνοια στους εργάτες και τους αγρότες. Μόνο οι πιο αδαείς και καταπιεσμένοι άνθρωποι μπορούν να πιστέψουν τα ψέματα και τις συκοφαντίες που διαδίδονται για τους Εβραίους. Πρόκειται για μια αναβίωση των αρχαίων φεουδαρχικών χρόνων, όταν οι ιερείς έκαιγαν αιρετικούς στην πυρά, όταν οι αγρότες ζούσαν στη σκλαβιά και όταν οι άνθρωποι ήταν τσακισμένοι και αδρανείς. Όταν αυτή η αρχαία, φεουδαρχική άγνοια φεύγει, τα μάτια του λαού ανοίγουν.
Δεν είναι οι Εβραίοι οι εχθροί των εργαζομένων. Εχθροί τους είναι οι καπιταλιστές όλων των χωρών. Μεταξύ των Εβραίων υπάρχουν εργαζόμενοι και αποτελούν την πλειονότητα. Είναι τα αδέρφια μας, που, όπως και εμείς, καταπιέζονται από το κεφάλαιο. Είναι οι σύντροφοί μας στον αγώνα για το σοσιαλισμό. Ντροπή στον καταραμένο τσαρισμό που βασάνιζε και καταδίωξε τους Εβραίους! Ντροπή σ’ αυτούς που υποδαυλίζουν το μίσος προς τους Εβραίους, που υποδαυλίζουν το μίσος προς τα άλλα έθνη! Ζήτω η αδελφική εμπιστοσύνη και η μαχητική συμμαχία των εργατών όλων των εθνών στον αγώνα για την ανατροπή του κεφαλαίου!».
