Μια επανάσταση βρίσκεται σε εξέλιξη στη Μιανμάρ. Οι μάζες αγωνίζονται με θάρρος ενάντια στην βία της στρατιωτικής χούντας. Οι εργαζόμενοι και οι νέοι ετοιμάζονται να αμυνθούν σε συμμαχία με τις οργανώσεις των καταπιεσμένων εθνοτικών ομάδων. Αυτό που χρειάζεται είναι μία ένοπλη εξέγερση των εργαζομένων μαζών και μια γενική απεργία διαρκείας για να ανατρέψει τη χούντα!
Το Σάββατο (27 Μαρτίου) περισσότεροι από 100 άνθρωποι σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων, συμπεριλαμβανομένων αρκετών παιδιών, μεταξύ των οποίων και ενός πεντάχρονου. Αυτή ήταν η πιο αιματηρή ημέρα από το πραξικόπημα της 1ης Φεβρουαρίου. Ο συνολικός αριθμός των δολοφονημένων διαδηλωτών από το καθεστώς ανέρχεται σε πάνω από 500. Τα βίντεο και οι φωτογραφίες δείχνουν ότι οι δυνάμεις ασφαλείας πυροβολούν αδιάκριτα πολίτες, πυροβολώντας ανθρώπους στο κεφάλι και πισώπλατα και στη συνέχεια πανηγυρίζουν.
Παρά τη βάρβαρη καταστολή, ο λαός της Μιανμάρ, οι εργαζόμενοι και οι νέοι, επιδεικνύουν τεράστιο θάρρος και αποφασιστικότητα, βγαίνουν στους δρόμους, ξανά και ξανά, διακινδυνεύοντας τη ζωή τους καθημερινά. «Μας σκοτώνουν τα κοτόπουλα, ακόμη και στα σπίτια μας», είπε ο Thu Ya Zaw στο Reuters, σε μία διαδήλωση στην κεντρική πόλη Myingyan, όπου σκοτώθηκαν τουλάχιστον δύο άνθρωποι. «Θα συνεχίσουμε να διαδηλώνουμε. Πρέπει να πολεμήσουμε μέχρι να πέσει η χούντα.»
Οι στρατηγοί έδειξαν την απόλυτη αλαζονεία τους και την αδιαφορία τους για τον λαό της Μιανμάρ όταν, την ίδια ημέρα με τη σφαγή, πραγματοποίησαν ένα πάρτι για να γιορτάσουν την Ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων. Εκεί οι δικτάτορες εμφανίστηκαν με τα καλύτερα ρούχα τους, έτρωγαν πλουσιοπάροχα και έπιναν σαμπάνια, ενώ απλοί εργαζόμενοι και νέοι δολοφονούνταν στους δρόμους. Την επόμενη μέρα οι δυνάμεις ασφαλείας επιτέθηκαν σε όσους παρευρέθηκαν στην κηδεία διαδηλωτών που είχαν σκοτωθεί τις προηγούμενες ημέρες.
Όλα αυτά προκαλούν τεράστια οργή. Οι απλοί εργαζόμενοι, η νεολαία, οι αγρότες, οι εθνοτικές μειονότητες, βλέπουν καθημερινά ανθρώπους να σκοτώνονται στους δρόμους μπροστά στα μάτια τους και όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν ότι η ειρηνικές διαμαρτυρίες δεν αρκούν για να ανατρέψουν αυτό το μισητό καθεστώς.
Βάρβαρη βία εναντίον των μειονοτήτων και η λαϊκή αντίσταση
Η βία κατά των μειονοτήτων κλιμακώθηκε το Σαββατοκύριακο 27-28 Μαρτίου κοντά στον ποταμό Salween στην περιοχή Mutraw του κρατιδίου Karen. Το Σάββατο το βράδυ, το χωριό Deh Bu Noh στην περιοχή Mutraw, βομβαρδίστηκε, με αποτέλεσμα τουλάχιστον 9 θανάτους και αρκετούς τραυματίες. Την Κυριακή, έγιναν περισσότεροι βομβαρδισμοί και περίπου 3.000 χωρικοί προσπάθησαν να φύγουν στην Ταϊλάνδη, μερικοί από αυτούς αναγκάστηκαν να επιστρέψουν από την Ταϊλανδέζικη συνοριοφυλακή.
Οι Karen απαιτούν αυτοδιάθεση εδώ και δεκαετίες και γνωρίζουν πολύ καλά πόσο βάναυσος μπορεί να είναι ο στρατός της Μιανμάρ. Το κίνημα της μειονότητας Karen καθοδηγείται από την Εθνική Ένωση Karen (KNU), η οποία έχει την ένοπλη πτέρυγα της, τον Εθνικό Απελευθερωτικό Στρατό της Karen. Πρόκειται για μία από τις πολλές εθνοτικές ένοπλες οργανώσεις που αγωνίζονται για μεγαλύτερη αυτονομία από την κεντρική κυβέρνηση.
Παρόμοια κατάσταση υπάρχει στο Kachin στα βόρεια σύνορα με την Κίνα. Εδώ η Οργάνωση Ανεξαρτησίας Kachin που είναι μια από τις πιο σημαντικές ένοπλες ομάδες στη Μιανμάρ, αγωνίζεται από το 1961 και τις τελευταίες εβδομάδες ένοπλες συγκρούσεις ξέσπασαν ξανά σε τέσσερις πόλεις του κρατιδίου. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει στο βόρειο κρατίδιο Shan.
Προς το παρόν, οι ένοπλες εθνοτικές ομάδες είναι η μόνη στρατιωτική δύναμη που στρέφεται ενάντια στο στρατό και την αστυνομία στη Μιανμάρ. Στην πραγματικότητα, στις περιοχές όπου είναι ισχυρές, οι εθνοτικές μειονότητες χρησιμοποιούν τις ένοπλες μονάδες τους για να υπερασπιστούν τους ντόπιους στις κινητοποιήσεις. Στις 14 Φεβρουαρίου, η KNU τάχθηκε επίσημα υπέρ του μαζικού κινήματος, προσθέτοντας ότι θα προστατεύσει όλους τους διαδηλωτές ανεξάρτητα από την εθνοτική ομάδα στην οποία ανήκουν και έκτοτε έχει διαθέσει ένοπλες ομάδες για να περιφρουρήσουν τους διαδηλωτές.
Μπορούμε να δούμε πώς οι ένοπλες εθνοτικές οργανώσεις, με αυτόν τον τρόπο, αναλαμβάνουν έναν πολύ διαφορετικό ρόλο, καθώς οι νέοι στις μεγάλες πόλεις – κυρίως από την εθνοτική πλειοψηφία των Μπαμάρ (68% του πληθυσμού) – έχουν αρχίσει να καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι «ειρηνική διαμαρτυρία» δεν οδηγεί πουθενά, και αυτό που απαιτείται είναι μια οργανωμένη ένοπλη απάντηση για την ανατροπή της στρατιωτικής χούντας, και μερικές από αυτές στρέφονται στις ένοπλες εθνοτικές ομάδες αναζητώντας βοήθεια και στρατιωτική εκπαίδευση.
Ο Guardian ανέφερε στις 20 Μαρτίου 2021 στο άρθρο του με τίτλο «Τα πολιορκημένα όνειρα της Μιανμάρ για το “λαϊκό στρατό” για την αντιμετώπιση της χούντας», πώς οι νέοι καταλήγουν σε επαναστατικά συμπεράσματα. Παραθέτει τα λόγια ενός νεαρού διαδηλωτή που εξηγεί πώς οι νέοι ψάχνουν στο YouTube για να μάθουν πώς να χρησιμοποιούν όπλα, και αναφέρει: «H Yagon μοιάζει με ένοπλη ζώνη αλλά μόνο η μία πλευρά έχει όπλα. Γι ‘αυτό χρειαζόμαστε στρατό. Θα πρέπει να εκπαιδευτούμε και να πολεμήσουμε ταυτόχρονα, δεν έχουμε χρόνο.» Μια νέα γυναίκα που αναφέρεται στο ίδιο άρθρο λέει: «Θα υποστήριζα την CRPH [Επιτροπή που Εκπροσωπεί το Pyidaungsu Hluttaw, ένα όργανο που ισχυρίζεται ότι είναι ο νόμιμος εκπρόσωπος της εκλεγμένης κυβέρνησης] εάν αποφάσιζε να σχηματίσει στρατό. Θα ανάγκαζα τον σύζυγο και τον αδερφό μου να συμμετάσχουν, αλλά εγώ πρέπει να φροντίσω το παιδί μου.»
Μια ενδιαφέρουσα έκθεση εμφανίστηκε στους New York Times στις 24 Μαρτίου 2021, που μας δίνει μια ιδέα για το τι συμβαίνει: «Σε μια ζούγκλα στα σύνορα της Μιανμάρ, τα στρατεύματα πέρασαν τη βασική εκπαίδευση. Έμαθαν πώς να γεμίζουν ένα τουφέκι, να τραβάνε τον πείρο μιας χειροβομβίδας και να συναρμολογούν μία βόμβα. Αυτοί οι στρατιώτες δεν είναι μέλη του στρατού της Μιανμάρ, ο οποίος κατέλαβε την εξουσία τον περασμένο μήνα και γρήγορα επέβαλε τη βία του πεδίου της μάχης στον πληθυσμό της χώρας. Αντ ‘αυτού, είναι ένα σώμα φοιτητών, ακτιβιστών και απλών εργαζομένων γραφείου που πιστεύουν ότι ο ένοπλος αγώνας είναι ο μόνος τρόπος να νικήσουν μια από τις πιο αδίστακτες ένοπλες δυνάμεις του κόσμου. Βλέπω τον στρατό σαν άγρια ζώα, ανίκανα να σκεφτούν και αδίστακτα με τα όπλα τους», είπε μια γυναίκα από τη Yagon, τη μεγαλύτερη πόλη της Μιανμάρ, η οποία ήταν τώρα στο δάσος για μια εβδομάδα σε στρατόπεδο βασικής εκπαίδευσης. Όπως και άλλοι που έχουν ενταχθεί στον ένοπλο αγώνα, δεν ήθελε το όνομά της να δημοσιευτεί από το φόβο πως θα στοχοποιηθεί από τον στρατό της Μιανμάρ. «Πρέπει να αντεπιτεθούμε»,είπε. «Αυτό ακούγεται επιθετικό, αλλά πιστεύω ότι πρέπει να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας».
«Μετά από εβδομάδες ειρηνικών διαδηλώσεων, η εμπροσθοφυλακή της αντίστασης στη Μιανμάρ στο πραξικόπημα της 1ης Φεβρουαρίου οργανώνεται ως ένα είδος ανταρτικής δύναμης. Στις πόλεις, οι διαδηλωτές έχτισαν οδοφράγματα για να προστατεύσουν τις γειτονιές από στρατιωτικές επιδρομές και έμαθαν πώς να φτιάχνουν βόμβες καπνού στο διαδίκτυο. Στα δάση εκπαιδεύονται στα βασικά της τέχνης του πολέμου και σχεδιάζουν να σαμποτάρουν τις στρατιωτικές βάσεις και εγκαταστάσεις.»
Αυτή είναι μια επανάσταση!
Αυτό που έχουμε εδώ είναι μια επανάσταση. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το περιγράψουμε. Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξαν οι νέοι και οι εργαζόμενοι – ή τουλάχιστον τα πιο προηγμένα στρώματα μεταξύ τους – είναι ότι απαιτείται ένοπλη απάντηση στο καθεστώς. Αυτό είναι απολύτως σωστό. Δεν υπάρχει περιθώριο συμβιβασμού με αυτό το καθεστώς. Είναι ένα ζήτημα «είτε… είτε…»: είτε οι μάζες λαμβάνουν αποφασιστικά μέτρα και προχωρούν παντού για να ανατρέψουν αυτό το καθεστώς, είτε θα αντιμετωπίσουν αιματηρές συνέπειες και μια τρομερή ήττα.
Η πίεση από τις μάζες αυξάνεται. Και αυτό εξηγεί αυτό που τονίζει το ίδιο άρθρο, το γεγονός ότι τώρα οι ίδιοι αστοί φιλελεύθεροι, που μέχρι στιγμής έχουν αφήσει τις μάζες ανυπεράσπιστες, άρχισαν να απαιτούν τη δημιουργία ενός «Ομοσπονδιακού Στρατού», που θα περιλαμβάνει τις διάφορες ένοπλες εθνοτικές οργανώσεις :
«… Υπάρχει μια αυξανόμενη αναγνώριση ότι τέτοιες προσπάθειες [δηλ. Ειρηνική διαμαρτυρία] μπορεί να μην είναι αρκετές, ότι το Τατμαδάου [ο στρατός της Μιανμάρ] πρέπει να αντιμετωπιστεί με τους δικούς του όρους. Την περασμένη εβδομάδα, απομεινάρια του παλιού Κοινοβουλίου, που θεωρούν τους εαυτούς τους νόμιμη κυβέρνηση, δήλωσαν ότι χρειαζόταν μια “επανάσταση” για να σωθεί η χώρα. Ζήτησαν τη δημιουργία ομοσπονδιακού στρατού που θα σέβεται τις διάφορες εθνοτικές ομάδες, όχι μόνο την πλειοψηφία των Μπαμάρ ».
Στις 14 Μαρτίου, η CRPH δημοσίευσε μια δήλωση στην οποία εξήγησαν στους πολίτες ότι έχουν το δικαίωμα, σύμφωνα με το νόμο, να αμυνθούν στη βία, προσθέτοντας ότι: «Η Επιτροπή αναγνωρίζει ειλικρινά, καταγράφει και συγχαίρει όλες τις εθνοτικές ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις που καταβάλλουν προσπάθειες με πνεύμα συναδέρφοσης και με την ισχυρή θέληση για την οικοδόμηση μιας ομοσπονδιακής δημοκρατικής ένωσης». Η CRPH έχει επίσης δηλώσει ότι ο στόχος της είναι τώρα να δημιουργήσει μια «ομοσπονδιακή δημοκρατική ένωση».
Είναι πραγματικά ειρωνικό το γεγονός ότι οι ίδιοι οι αστοί φιλελεύθεροι έχουν στραφεί στις ένοπλες εθνοτικές ομάδες για να τους βοηθήσουν στον αγώνα κατά της στρατιωτικής χούντας. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε: όταν οι εθνικές μειονότητες βομβαρδίστηκαν, βιάστηκαν και σκοτώθηκαν, ολόκληρα χωριά κάηκαν, χιλιάδες άνθρωποι έφυγαν από τη Μιανμάρ και μια εκστρατεία «εθνοκάθαρσης» στο Rakhine έσπρωξε 700.000 άτομα που ανήκουν στην εθνοτική μειονότητα των Ροχίνγκια στο Μπαγκλαντές, οι αστοί φιλελεύθεροι του NLD και η Aung San Suu Kyi (αναφέρεται επίσης ως ASSK) υποστήριξαν τον στρατό και δικαιολόγησαν τις ενέργειές τους.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι μάζες της Μιανμάρ δεν πρέπει να εμπιστεύονται αυτές τις κυρίες και τους κυρίους του NLD. Υποσχέθηκαν στο παρελθόν να καταλήξουν σε συμφωνία με τις διάφορες εθνοτικές μειονότητες, αλλά μόλις έρχονταν στην εξουσία, τις πρόδιδαν και τάσσονταν με τον στρατό. Γιατί πρέπει να τους εμπιστευτούν αυτή τη φορά;
Το περιοδικό Time δημοσίευσε ένα άρθρο το 2018 την 30ή επέτειο της εξέγερσης του 1988, επισημαίνοντας τα εξής: «Ακόμη και υπό την κυβέρνηση της Suu Kyi, η Μιανμάρ εξακολουθούσε να κρατά 245 πολιτικούς κρατουμένους πίσω από τα κάγκελα, σύμφωνα με τον AAPP [Ένωση Βοηθών Πολιτικών Κρατουμένων – Βιρμανία], 48 από αυτούς ήταν προφυλακιστέοι. Η NLD – πολλά από τα μέλη της πρώην κρατούμενοι – συνέχισε να επιτρέπει στους νόμους της χούντας να ρυθμίζουν την ελευθερία του λόγου και της συνάθροισης και να πυροβολεί τους επικριτές και έχει προκαλέσει διεθνή οργή για την αποτυχία της να καταδικάσει την εκστρατεία του στρατού κατά των Ροχίνγκια.. Η NLD δεν είναι μια κυβέρνηση που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και το είδος των ελευθεριών για το οποίο διαδηλώνει ο λαός στους δρόμους», λέει ο Mark Farmaner, διευθυντής της Burma Campaign UK, μιας ΜΚΟ υπεράσπισης δικαιωμάτων στο Λονδίνο. «Η κυβέρνηση υπό την ηγεσία του NLD [δεν έχει] απολύτως κανένα συμφέρον να διορθώσει τα λάθη του παρελθόντος»
Επομένως, οι εργαζόμενοι και οι νέοι, οι αγρότες, οι εθνοτικές μειονότητες, δεν πρέπει να εμπιστεύονται τους αστούς φιλελεύθερους. Σήμερα προσποιούνται ότι είναι φίλοι σας, αλλά αύριο θα σας προδώσουν. Δεν υπερασπίζονται τα συμφέροντα των εργαζομένων μαζών της Μιανμάρ. Πάνω απ’ όλα θέλουν να υπερασπίσουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο συμβιβάστηκαν με τον στρατό.
Κανένας ταξικός συμβιβασμός: για μια ένοπλη εργατική εξέγερση
Οι εργαζόμενοι της Μιανμάρ μπορούν να βασίζονται μόνο στις δυνάμεις τους. Υπάρχει τεράστιο επαναστατικό δυναμικό στις θαρραλέες μάζες της Μιανμάρ, όπως φαίνεται καθημερινά στους δρόμους. Πραγματοποιήθηκαν απεργίες, συμπεριλαμβανομένων γενικών απεργιών. Υπήρξαν ακόμη και ορισμένες περιπτώσεις αστυνομικών που εγκατέλειψαν τα πόστα τους και έφυγαν στην Ινδία αντί να πυροβολούν τους δικούς τους ανθρώπους. Αλλά για να γίνει το επαναστατικό δυναμικό μια επιτυχημένη επανάσταση από τις μάζες, αυτό που απαιτείται είναι ένα μαζικό εργατικό επαναστατικό κόμμα ικανό να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις που θα μπορούσαν να ανατρέψουν με επιτυχία αυτό το καθεστώς. Ένα τέτοιο κόμμα σήμερα θα καλούσε σε επαναστατική δράση, συμπεριλαμβανομένης της ένοπλης δράσης.
Μετά από περισσότερους από 500 διαδηλωτές που σκοτώθηκαν από το στρατό της Μιανμάρ, μεταξύ των οποίων και μικρά παιδιά, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο συμβιβασμού με τον στρατό. Αυτό που απαιτείται είναι μια ένοπλη απάντηση στον τρόμο του στρατού. Το ερώτημα είναι: τι είδους ένοπλη απάντηση;
Εδώ είναι μερικές καλές συμβουλές που έδωσε ο Λένιν στους εργάτες και τους νέους της Ρωσίας το 1905, αφού η Αυτοκρατορική Φρουρά του Τσάρου πυροβόλησε άοπλους εργαζόμενους, σκοτώνοντας πάνω από 1.000 και τραυματίζοντας περίπου 2.000 ακόμη σε αυτό που έγινε γνωστό ως «Ματωμένη Κυριακή», (Κυριακή 22 Ιανουαρίου 1905) στην Αγία Πετρούπολη. Η διάθεση πριν από εκείνη την ημέρα ήταν για μια ειρηνική διαμαρτυρία. Μετά τη σφαγή, μετατράπηκε σε διάθεση για ένοπλο αγώνα. Η αγανάκτησή τους ήταν απερίγραπτη.
Ο Λένιν έγραφε: «Πρέπει να οπλιστούμε όσο το δυνατόν καλύτερα (τουφέκια, περίστροφα, βόμβες, μαχαίρια, ραβδιά, κουρέλια εμποτισμένα με κηροζίνη, σχοινιά ή σκάλες, φτυάρια για κατασκευή οδοφραγμάτων, φυσίγγια, συρματοπλέγματα, καρφιά [ενάντια στο ιππικό], κ.λπ., κ.λπ.). Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να περιμένουμε βοήθεια από αλλού, από ψηλά, από έξω. Πρέπει να προμηθευτούμε τα πάντα.»
Ο Λένιν το έγραψε στο άρθρο του 1905, «Καθήκοντα των επαναστατικών στρατιωτικών τμημάτων», και θα συμβούλευα κάθε σκεπτόμενο νεολαίο στη Μιανμάρ σήμερα να διαβάσει ολόκληρο το κείμενο. Πρέπει να θυμόμαστε, ωστόσο, ότι τα πιο επαναστατικά στρώματα των νέων της Μιανμάρ στο παρελθόν κατέληξαν σε παρόμοια συμπεράσματα. Μετά τη βίαιη στρατιωτική καταστολή του κινήματος του 1988, πολλοί μαθητές εγκατέλειψαν τις πόλεις και πήγαν στη ζούγκλα των παραμεθόριων περιοχών για να εκπαιδευτούν από ένοπλες εθνοτικές ομάδες ή στη γειτονική Ταϊλάνδη. Το Πανβιρμανικό Δημοκρατικό Φοιτητικό Μέτωπο πήρε τα όπλα και οργάνωσε ένοπλη πάλη δεκαετιών, αλλά απέτυχαν στις προσπάθειές τους να ανατρέψουν το στρατιωτικό καθεστώς, προδόθηκαν και συντρίφθηκαν, σε πολύ δύσκολες συνθήκες, με ασθένειες, ελλείψεις εφοδιασμού και λιγοστά όπλα.
Η ιδέα, επομένως, της δημιουργίας ενός εναλλακτικού ομοσπονδιακού στρατού υπό τις παρούσες συνθήκες είναι ένα βήμα μπροστά. Θα πρέπει να συσπειρώσει όλα τα καταπιεσμένα στρώματα της κοινωνίας της Μιανμάρ, που αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Οι εθνοτικές μειονότητες καταπιέζονται εδώ και δεκαετίες και μερικές από αυτές εμπλέκονται σε αντάρτικο πόλεμο εναντία στην κεντρική εξουσία. Τα αιτήματά τους για μεγαλύτερη αυτονομία θα πρέπει να αναγνωριστούν από το κίνημα ενάντια στη χούντα και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης πρέπει να τεθεί από το εργατικό κίνημα της Μιανμαρ ως ένας τρόπος να ξεπεραστούν τα χρόνια δυσπιστίας που έχουν καλλιεργηθεί συνειδητά από τον στρατό.
Οι αγρότες στις αγροτικές περιοχές έχουν εμπλακεί σε συνεχείς αγώνες κατά της αρπαγής γης ,τόσο από τον στρατό όσο και από τις πολυεθνικές εταιρείες. Οι αγρότες έχουν κάθε λόγο να ενταχθούν σε έναν τέτοιο στρατό, και μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο στη στήριξη του κινήματος στις πόλεις. Αυτό σημαίνει αναγνώριση των δικαιωμάτων των αγροτών να έχουν τον έλεγχο στη δική τους γη.
Πρέπει να αναρωτηθούμε, ωστόσο, ποιοι είναι οι γενικοί στόχοι ενός τέτοιου ομοσπονδιακού στρατού. Μπορεί να περιοριστεί στην απλή απομάκρυνση του στρατού και την επαναφορά του NLD και της ASSK; Εάν ισχύει αυτό τότε το κίνημα μπορεί μόνο να περιμένει να προδοθεί ξανά από τους αστούς φιλελεύθερους.
Το θέμα είναι ότι δεν μπορεί κανείς να υπηρετεί δύο αφέντες. Τα συμφέροντα των εργατών και των αγροτών δεν είναι τα ίδια με αυτά των καπιταλιστών. Οποιοσδήποτε ταξικός συμβιβασμός σε αυτήν την κατάσταση θα καταλήξει σε ήττα για τις μάζες. Ναι, μπορεί να καταφέρουν να απομακρύνουν προσωρινά τους στρατηγούς από την εξουσία, αλλά θα προχωρήσουν οι φιλελεύθεροι στο ξήλωμα των αξιωματικών του στρατού; Ας μην ξεχνάμε ότι η κάστα των αξιωματικών είναι επίσης σημαντικό μέρος της αστικής τάξης της Μιανμάρ. Θα ξεριζώσουν όλους τους αξιωματικούς και θα καταστρέψουν εντελώς τη στρατιωτική μηχανή όπως είναι σήμερα; Δεν το έκαναν όταν βρίσκονταν στην εξουσία. Όχι, το μόνο που μπορεί κανείς να περιμένει από αυτούς τους ανθρώπους είναι άλλη μια προδοσία.
Αυτό που απαιτείται είναι μια ανεξάρτητη οργάνωση της εργατικής τάξης της Μιανμάρ. Οι εργάτες έχουν ήδη συνδικάτα, αλλά δυστυχώς, καθοδηγούνται κυρίως από γραφειοκράτες που είναι προσδεδεμένοι στο NLD, δηλαδή σε ένα αστικό κόμμα. Ορισμένοι ηγέτες συνδικαλιστικών οργανώσεων, ξεχώρισαν ως πιο μαχητικοί, αλλά το μεγαλύτερο μέρος των ηγετών των συνδικαλιστικών οργανώσεων κινήθηκαν μόνο κάτω από την μεγάλη πίεση που τους άσκησε η βάση τους.
Αυτοί οι λεγόμενοι «ηγέτες» έχουν κάνει εκκλήσεις στα Ηνωμένα Έθνη και ακόμη και στις Ηνωμένες Πολιτείες, σπέρνοντας ψευδαισθήσεις ότι οι «δυτικές δημοκρατίες» επρόκειτο να σώσουν την κατάσταση. Στο προηγούμενο άρθρο μας για τη Μιανμάρ εξηγήσαμε ότι «πέρα από λίγα λόγια καταδίκης και ορισμένες κυρώσεις που επιβλήθηκαν σε μερικά άτομα στην κορυφή του στρατιωτικού καθεστώτος, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν πρόκειται να στείλουν στρατιωτικές δυνάμεις στη Μιανμάρ». Ο λαός της Μιανμαρ έπρεπε να μάθει μέσα από την πείρα του αυτό το πικρό μάθημα.
Γενική Απεργία Διαρκείας
Αυτό που απαιτείται είναι ένας αδιάλλακτος αγώνας για την ανατροπή της στρατιωτικής χούντας με τις μεθόδους της εργατικής τάξης. Αυτό σημαίνει οργάνωση μιας γενικής απεργίας διαρκείας. Υπήρξαν αρκετές γενικές απεργίες που αποκάλυψαν την τεράστια υποστήριξη μιας τέτοιας δράσης στις εργαζόμενες μάζες της Μιανμάρ, αλλά σε μια τέτοια κατάσταση, οι μερικές γενικές απεργίες μιας ή δύο ημερών δεν επαρκούν. Αυτό που απαιτείται είναι ένα συνολικό κλείσιμο της οικονομίας, μια εκτεταμένη γενική απεργία.
Οι εργαζόμενοι έχουν τη δύναμη να το κάνουν αυτό. Θα μπορούσαν να εμποδίσουν όλες τις σιδηροδρομικές και οδικές μεταφορές. Θα μπορούσαν να σταματήσουν την τροφοδοσία και τη διανομή καυσίμων, και με τέτοιες μεθόδους θα μπορούσαν να παραλύσουν τον ίδιο τον στρατό. Μια τέτοια γενική απεργία θα πρέπει να συνοδεύεται από την κατάληψη όλων των χώρων εργασίας και των σχολείων και των πανεπιστημίων, καθώς και κυβερνητικών κτιρίων. Εάν μια τέτοια γενική απεργία οργανωνόταν σε κάθε γωνιά της Μιανμάρ, σε κάθε πολιτεία, σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό, ενώνοντας όλους τους εργαζόμενους, τους Μπαμάρ και όλες τις εθνοτικές μειονότητες, ο στρατός δεν θα είχε αρκετές δυνάμεις για να καταστείλει ολόκληρο τον λαό.
Για να είναι επιτυχής μια τέτοια γενική απεργία, απαιτείται επίσης η εκλογή απεργιακών επιτροπών σε κάθε χώρο δουλειάς και επιτροπών γειτονίας σε όλες τις γειτονιές στα χωριά και τις πόλεις. Αυτά τα όργανα θα μπορούσαν να αναλάβουν τη διαχείριση των υποθέσεων σε τοπικό επίπεδο. Με τη σειρά τους, αυτές οι επιτροπές θα απαιτούσαν συντονισμό σε μια εθνική επιτροπή, η οποία θα γινόταν η έκφραση της δύναμης των εργατών και των αγροτών στη χώρα. Θα έστελνε ένα μήνυμα στις μάζες ότι τώρα υπάρχει μια πραγματική επαναστατική ηγεσία, που εκλέγεται και ελέγχεται από τις ίδιες τις μάζες.
Ωστόσο, όλα αυτά θα πρέπει να έχουν τον σαφή στόχο της οργάνωσης μιας μαζικής ένοπλης εξέγερσης του λαού. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μια ένοπλη εργατική δύναμη αυτοάμυνας – μια εργατική πολιτοφυλακή – υπό τον έλεγχο των απεργιακών επιτροπών είναι ένα επείγον καθήκον.
Οι εργατικές οργανώσεις στη Μιανμάρ πρέπει να απευθύνουν έκκληση στις οργανώσεις των εργαζομένων σε άλλες χώρες για βοήθεια, όχι με τη μορφή επίσημων ψηφισμάτων, αλλά με συγκεκριμένες δράσεις. Σε συνδυασμό με μια γενική απεργία εντός της Μιανμάρ, θα πρέπει να υπάρξει ένα διεθνές μποϊκοτάζ από το διεθνές εργατικό κίνημα ενάντια στο καθεστώς της Μιανμάρ. Σε προηγούμενο άρθρο μας, δώσαμε παραδείγματα μποϊκοτάζ εργαζομένων στο παρελθόν. Μια τέτοια εκστρατεία μποϊκοτάζ θα έβρισκε ανταπόκριση εάν οι οργανώσεις των εργαζομένων στη Μιανμάρ έκαναν μία τέτοια έκκληση για διεθνιστική αλληλεγγύη.
Το εργατικό κίνημα σε άλλες χώρες πρέπει επίσης να συγκεντρώσει χρήματα για να βοηθήσει τους εργαζόμενους και τους νέους της Μιανμάρ να αποκτήσουν τα όπλα που χρειάζονται για να πολεμήσουν αυτό το βάναυσο καθεστώς. Έχουμε ένα ιστορικό προηγούμενο στην Ισπανία τη δεκαετία του 1930. Όταν ο Φράνκο οργάνωσε το πραξικόπημα του, οι εργάτες και οι αγρότες ξεσηκώθηκαν για να πολεμήσουν τους φασίστες. Και εργαζόμενοι σε ολόκληρη την Ευρώπη και τον κόσμο βοήθησαν τους Ισπανούς αδελφούς και αδελφές τους να αγοράσουν τα όπλα που χρειάζονταν. Το γεγονός ότι οι Ισπανοί εργάτες και αγρότες τελικά ηττήθηκαν οφειλόταν στις λανθασμένες πολιτικές και το πρόγραμμα των ηγετών τους. Το κύριο σημείο, ωστόσο, είναι ότι οι εργάτες άλλων χωρών έκαναν ό, τι μπορούσαν για να βοηθήσουν την επανάσταση στην Ισπανία. Αυτό απαιτείται σήμερα.
Εάν διοργανωνόταν μια γενική απεργία, σε συνδυασμό με μια αποφασιστική έκκληση για ένοπλη εξέγερση, θα έστελνε ένα σαφές μήνυμα και στις τάξεις της αστυνομίας και του στρατού. Όπως επισημαίνει το άρθρο The Guardian παραπάνω, «Μια επιτυχημένη ένοπλη αντίσταση θα απαιτούσε πιθανώς την ανταρσία στρατιωτικών ή αστυνομικών μονάδων που θα έφερναν στο κίνημα τα όπλα τους…».
Μία αποφασιστική δράση της οργανωμένης εργατικής τάξης θα μπορούσε να επιταχύνει τη διάσπαση του στρατού και της αστυνομίας σε ταξικές γραμμές και την στροφή των στρατιωτών ενάντια στους αξιωματικούς τους. Αυτό θα ήταν ένα αποφασιστικό σημείο καμπής στον αγώνα που θα οδηγούσε στον εκτεταμένο εξοπλισμό της εργατικής τάξης, τον μόνο τρόπο για να τερματιστεί ο εφιάλτης που αντιμετωπίζουν οι λαϊκές μάζες στη Μιανμάρ.
Για μια γενική απεργία!
Για μια ένοπλη εργατική πολιτοφυλακή!
Προετοιμάστε την ένοπλη εξέγερση του λαού για να ανατρέψετε τη χούντα!
Φρεντ Γουέστον
