Το απεργιακό κίνημα στην Κολομβία κέρδισε τη μάχη ενάντια στην φορολογική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης Ντούκε και βρίσκεται τώρα σε μία κρίσιμη καμπή. Οι σύντροφοί μας από την Κολομβία έχουν γράψει τις ακόλουθες 10 θέσεις στις οποίες εξηγούν τη θέση μας για το πώς πρέπει να συνεχιστεί ο αγώνας. Η ουσία αυτού του αγώνα είναι η πάλη για την εξουσία και ο αγώνας ενάντια στο καθεστώς. Το κύριο σύνθημα πρέπει να είναι: Να φύγει ο Ντούκε!
1. Η γενική απεργία που ξεκίνησε στις 28 Απριλίου σηματοδοτεί μια καμπή στην ταξική πάλη στην Κολομβία. Η απόσυρση του φορολογικού νομοσχεδίου είναι μια τεράστια νίκη, αν και μερική. Ιστορικά μιλώντας, η άρχουσα τάξη της Κολομβίας δεν έχει διστάσει να χρησιμοποιήσει τα πιο άγρια κατασταλτικά μέσα χωρίς να ανησυχεί μήπως πληγεί η φήμη της στη διεθνή κοινότητα. Αυτή τη φορά όμως, η ολιγαρχία αναγκάστηκε να υποχωρήσει μπροστά στη μαζική κινητοποίηση των εργατών, των αγροτών και των αυτοχθόνων πληθυσμών, με τη νεολαία να παίζει ένα πρωταγωνιστικό ρόλο. Ούτε η καταστολή και η επέμβαση του στρατού, ούτε ο φόβος της πανδημίας κατάφεραν να ανακόψουν την ισχυρή κινητοποίηση των μαζών, που παρέμειναν στους δρόμους παρά το γεγονός πως η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, η οποία αρχικά κάλεσε σε απεργία, τελικά τους εγκατέλειψε. Πρέπει να υπογραμμίσουμε την ηρωική εξέγερση στο Κάλι που αποτέλεσε τη σπίθα που άναψε τη φωτιά του κινήματος. Αυτή η νίκη θα δώσει μία αποφασιστική ώθηση στις κινητοποιήσεις και στην οργάνωση των εργατικών μαζών μετά την απεργία.
2. Αυτό το βλέπουμε εν μέρει να συμβαίνει με τη συνέχιση της απεργίας παρά την απόσυρση του φορολογικού νομοσχεδίου. Το «Η απεργία δεν σταματά» και το «Να φύγει ο Ντούκε» έχουν γίνει τα κύρια συνθήματα του κινήματος. Είναι σαφές ότι το κίνημα έχει αρχίσει να βγάζει τα σωστά συμπεράσματα. Αλλά ωστόσο δεν υπάρχει καμία ηγεσία στο κίνημα, ούτε καν από τη ρεφορμιστική Αριστερά. Οι μάζες δεν μπορούν να βρίσκονται στους δρόμους για πάντα. Χρειάζεται ένα σχέδιο δράσης, ένα πρόγραμμα και μια οργάνωση για τον συντονισμό του αγώνα.
3. Το φορολογικό νομοσχέδιο κατατέθηκε προς ψήφιση λόγω της ανάγκης του κράτους της Κολομβίας να μειώσει το αυξανόμενο δημοσιονομικό έλλειμμα, το οποίο θα μπορούσε να φθάσει το 10% του ΑΕΠ φέτος. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού, που επιδεινώθηκε και επιταχύνθηκε από τον αντίκτυπο της πανδημίας. Επιπλέον, η κυριαρχία του ιμπεριαλισμού στην Κολομβία εκφράζεται με ένα ασφυκτικό εξωτερικό χρέος ύψους 156,834 δισ. δολαρίων ΗΠΑ (51,8 % του ΑΕΠ, που προβλέπεται να φτάσει το 62,8%). Κάποιος πρέπει να πληρώσει γι’ αυτήν την κρίση και η άρχουσα τάξη δεν ενδιαφέρεται να το κάνει. Αυτό αποδείχθηκε όταν ο υπουργός Οικονομικών που έγραψε το φορολογικό νομοσχέδιο αγνόησε τις συστάσεις της επιτροπής εμπειρογνωμόνων η οποία πρότεινε να φορολογηθούν πρώτα τα υψηλότερα εισοδήματα. Η απόπειρα να κάνουν τους εργάτες και τα μεσαία στρώματα να πληρώσουν για την κρίση ήταν η σπίθα που πυροδότησε τη οργή των εργατικών μαζών, η οποία για χρόνια συσσωρευόταν με τις δολοφονίες ηγετών και ακτιβιστών συνδικαλιστικών οργανώσεων, με την καταδίκη της νεολαίας στην ανεργία και την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας.
4. Η κολομβιανή άρχουσα τάξη, τα τελευταία χρόνια, δεν μπόρεσε να κυβερνήσει με τον ίδιο τρόπο που το έκανε τις τελευταίες δεκαετίες. Το ποσοστό ψήφων που συγκέντρωσε ο ρεφορμιστής Γκουστάβο Πέτρο στις εκλογές του 2018, η Γενική Απεργία του 2019 και οι εξεγέρσεις τον Σεπτέμβριο του 2020 ενάντια στη δολοφονία του Ξαβιέ Ορντονιέζ από την αστυνομία ήταν όλα σαφή σημάδια μιας αυξανόμενης συσσώρευσης δυσαρέσκειας που απειλούσε να εκραγεί. Αυτό οδήγησε σε διασπάσεις στις γραμμές της ολιγαρχίας. Υπάρχουν υποστηρικτές του φορολογικού νομοσχεδίου, υποστηρικτές μίας αύξησης της φορολογίας στους καπιταλιστές για να αποπληρωθεί το χρέος και μία σειρά από ενδιάμεσα στρατόπεδα. Σε γενικές γραμμές, είναι σαφές ότι δεν υπάρχει ενότητα στην κυβέρνηση όταν πρόκειται να δράσει για να αντιμετωπίσει αυτή την κρίση. Όχι μόνο αυτό, αλλά η πάλη για την εξουσία ανάμεσα στα παραδοσιακά κόμματα του ουρουμπισμού (οπαδοί του διαβόητου σφαγέα, Άλβαρο Ουρίμπε Βέλεθ) και τις ολιγαρχικές οικογένειες (οι Chars, οι Gneccos, οι Gerleins, οι Aguilars) υποσκάπτουν την ικανότητά τους να δρουν όσο αποτελεσματικά το έκαναν στο παρελθόν.
5. Ως αποτέλεσμα της τεράστιας πίεσης από την γενική απεργία, έχουμε δει μικρές και απομονωμένες, αλλά παρ ‘όλα αυτά σημαντικές ρωγμές στον κρατικό μηχανισμό. Υπήρξαν μεμονωμένες περιπτώσεις αδελφοποίησης μεταξύ στρατιωτών και διαδηλωτών. Είναι σημαντικό να προπαγανδίσουμε τις θέσεις μας στους στρατιώτες, που προέρχονται από εργατικές και αγροτικές οικογένειες. Πρέπει να ρίξουμε το σύνθημα για τη δημιουργία επιτροπών στρατιωτών, την απόλυση των διορισμένων αντιδραστικών αξιωματικών και την εκλογή αξιωματικών από τους ίδιους τους στρατιώτες.
6. Ο Ντούκε, ως αποτέλεσμα των αδέξιων αποφάσεών του, και αντιμέτωπος με ένα λαϊκό κίνημα που δεν έχει καμία πρόθεση να υποχωρήσει, θέλει να χρησιμοποιήσει τόσο το καρότο όσο και το μαστίγιο. Την ίδια στιγμή που στέλνει το στρατό στο Κάλι και οι παραστρατιωτικές ομάδες οπλίζονται στις πλούσιες γειτονιές, πρότεινε να ξεκινήσει διάλογο με την ηγεσία του κινήματος και τις ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων που κάλεσαν στην απεργία της 28ης Απριλίου. Πρέπει να είμαστε σαφείς: δεν μπορούμε να κάνουμε διάλογο με τους καταπιεστές των κολομβιανών εργατών, οι οποίοι έχουν κινητοποιήσει την αστυνομία και τον στρατό για να πνίξουν το κίνημα στο αίμα και που μόνο στόχο έχουν την αποδυνάμωση του εργατικού κινήματος. Το κύριο καθήκον του κινήματος είναι να επιδιώξει τη μεγαλύτερη δυνατή ενότητα που θα του επιτρέψει να αντιμετωπίσει την κρατική μηχανή και να διεκδικήσει την πολιτική εξουσία. Το βασικό σύνθημα σε αυτή τη φάση πρέπει να είναι «Να φύγει ο Ντούκε»!
7. Οι επιτροπές γειτονιάς πρέπει να επεκταθούν σε όλη τη χώρα. Βάσει αυτών των οργάνων πρέπει να δημιουργήσουμε δημοκρατικές επιτροπές με εκλεγμένους και ανακλητούς αντιπροσώπους που θα συντονίσουν τον αγώνα σε κάθε πόλη και περιοχή. Οι μάζες έχουν επιδείξει τεράστια δύναμη, πραγματοποιώντας μια γενική απεργία για επτά ημέρες μετά την απόσυρση του περίφημου φορολογικού νομοσχεδίου. Αλλά η ενεργητικότητα των μαζών δεν είναι απεριόριστη. Χωρίς ένα σχέδιο πάλης για την εξουσία, τίποτα δεν μπορεί να επιτευχθεί. Είναι επείγον η Απεργιακή Επιτροπή που ηγείται της απεργίας να καλέσει σε ένα Πανεθνικό Συνέδριο Απεργιακών Συμβουλίων, όπου εκλεγμένοι αντιπρόσωποι από κάθε συμβούλιο θα συγκεντρωθούν για να συζητήσουν το πώς θα συνεχίσουμε τον αγώνα μέχρι την ανατροπή του Ντούκε και της άρχουσας τάξης που τον στηρίζει, και το πώς θα παλέψουμε για την εξουσία μετά την ανατροπή της κυβέρνησης. Ενάντια στην καταπίεση του κράτους και των παραστρατιωτικών ομάδων, είναι επιτακτική ανάγκη το κίνημα να οργανώσει επιτροπές αυτοάμυνας, ακολουθώντας το μοντέλο της Αυτόχθονης Φρουράς (ομάδες αυτοάμυνας αυτοχθόνων πληθυσμών).
8. Η ανάγκη για ένα εργατικό κόμμα με σοσιαλιστικό πρόγραμμα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρη. Το κίνημα εξέπληξε όλους όσους προσπαθούν να εκπροσωπήσουν τα συμφέροντα της κολομβιανής εργατικής τάξης. Το πιο σημαντικό καθήκον της στιγμής είναι να περάσει το κίνημα από το βασίλειο του αυθορμητισμού στο βασίλειο της οργάνωσης. Ένα κόμμα που θα συσπειρώσει τα καλύτερα στοιχεία της εργατικής τάξης (εκείνους που θέλουν να ανατρέψουν το καπιταλιστικό σύστημα και είναι πρόθυμοι να παλέψουν με αυτοθυσία γι’ αυτόν το σκοπό) θα μπορούσε να διαδραματίσει ένα κομβικό ρόλο στο να οδηγήσει το κίνημα στη λογική του κατάληξη.
9. Χρειάζεται να παλέψουμε για το σοσιαλισμό. Οι ρεφορμιστές, τόσο οι ξένοι όσο και Κολομβιανοί, υποστηρίζουν πως η Κολομβία πρέπει να γίνει μια πιο δημοκρατική χώρα και να δημιουργήσει έναν πιο «ανθρώπινο, συνειδητό και δημοκρατικό καπιταλισμό». Πρέπει να είμαστε σαφείς: η κολομβιανή μπουρζουαζία, καθυστερημένη και στενά συνδεδεμένη με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, δεν θέλει και δεν μπορεί να πάρει φιλολαϊκά μέτρα. Αυτό συμβαίνει εν μέρει επειδή το εξωτερικό χρέος και η πίεση του ιμπεριαλισμού δεν αφήνουν περιθώρια παραγωγικών επενδύσεων (λόγω κόστους) ή μεταρρυθμίσεων. Η πάλη της κολομβιανής άρχουσας τάξης ενάντια σε οποιεσδήποτε φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις θα υποστηριχθεί από τις ΗΠΑ, οι οποίες εξακολουθούν να έχουν πολλές βάσεις στα εδάφη της Κολομβίας. Αυτά τα εμπόδια δε θα μπορούσαν να ξεπεραστούν από κανέναν ρεφορμιστή Πρόεδρο. Είναι αναγκαίο η κολομβιανή εργατική τάξη να πάρει τη μοίρα της στα χέρια της και να τεθεί επικεφαλής όλων των καταπιεσμένων ανθρώπων της Κολομβίας. Πρέπει να παλέψει για την άνοδο μίας εργατικής κυβέρνησης, η οποία θα πάρει στα χέρια της τους μοχλούς της οικονομίας, θα αρνηθεί να πληρώσει το ληστρικό χρέος και θα αναλάβει να ολοκληρώσει τα ιστορικά καθήκοντα που η κολομβιανή αστική τάξη στάθηκε ανίκανη να πραγματοποιήσει, δηλαδή πολιτική και οικονομική ανεξαρτησία, αγροτική μεταρρύθμιση, πλήρη δημοκρατικά δικαιώματα. Για να υλοποιήσει αυτά τα καθήκοντα η εργατική τάξη χρειάζεται μία σχεδιασμένη οικονομία και το δημοκρατικό έλεγχο των ίδιων των εργαζομένων.
10. Όλα αυτά τα επιτεύγματα θα ήταν μνημειώδη για μια εργατική τάξη που έχει ζήσει δεκαετίες καταστολής και άθλιες συνθήκες διαβίωσης και εργασίας. Αλλά εάν η τιμή της ηγεσίας της πρώτης σοσιαλιστικής επανάστασης του 21ου αιώνα έπεφταν στα χέρια της εργατικής τάξης της Κολομβίας, θα μπορούσε να τις υπερασπιστεί μόνο καλώντας για τη διεθνή υποστήριξη των εργατικών τάξεων του κόσμου και παλεύοντας για την ανατροπή του καπιταλισμού σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό θα απέτρεπε την απομόνωση που έχουμε δει στις περιπτώσεις της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην Κούβα και στη επανάσταση στη Βενεζουέλα. Το καθήκον της εργατικής τάξης με μια τέτοια νίκη θα ήταν να υψώσει την κόκκινη σημαία στον αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης, για την Σοσιαλιστική Ομοσπονδία της Λατινικής Αμερικής, ως το πρώτο βήμα για την Παγκόσμια Σοσιαλιστική Ομοσπονδία.
Κολομβιανό τμήμα της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης – 12/5/2021
Μετάφραση από την ιστοσελίδα www.marxist.com: Ηλίας Κυρούσης
