Η αρνητική απόφαση του κυπριακού Κοινοβουλίου για το πολύκροτο σχέδιο του «Eurogroup» έβγαλε στην επιφάνεια με έναν εκρηκτικό τρόπο τις συγκρούσεις συμφερόντων και τα όρια των περίφημων σχεδίων «διάσωσης» από τα κρατικά και τραπεζικά χρέη πάνω στο έδαφος του καπιταλισμού.
Με την απόφαση του «Eurogroup» την Παρασκευή, στην πραγματικότητα η άρχουσα τάξη της Γερμανίας και ο υπόλοιπος ευρωπαϊκός καπιταλιστικός Βοράς θέλησαν να ξεκαθαρίσουν ότι δεν προτίθενται να αναλάβουν μόνοι τους το κόστος της χρηματοδότησης των υπερχρεωμένων ευρωπαϊκών τραπεζών. Καταπατώντας τις εγγυήσεις που δίνονταν ως τώρα για τις τραπεζικές καταθέσεις μέχρι 100.000 ευρώ, θέλησαν να περάσουν ένα μεγάλο μέρος του λογαριασμού για τη διάσωση των κυπριακών τραπεζών στους Κύπριους μικροκαταθέτες, αλλά και τους Ρώσους ολιγάρχες και λοιπούς φοροφυγάδες που διαθέτουν πακτωλούς χρημάτων κατατεθειμένους στις τράπεζες του νησιού. Αυτή η κίνηση έδειξε σε όλους τους αστούς του Νότου – συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής άρχουσας τάξης – οι οποίοι προσπαθούν να δημιουργήσουν στους εργαζόμενους προσδοκίες για «γενναιόδωρες» λύσεις περικοπής των χρεών από τη Γερμανία μετά τις εκλογές του Φθινοπώρου, ότι σε μια εποχή που η ύφεση ζυγώνει τον πυρήνα του Ευρωπαϊκού Βορά, τρέφουν «φρούδες ελπίδες».
Όμως αυτή η απόφαση όπως εξηγήσαμε, άνοιξε τους «ασκούς του Αιόλου» σε Κύπρο και Ευρωζώνη. Δημιούργησε ένα κλίμα αστάθειας για το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και ιδιαίτερα για αυτό των υπερχρεωμένων χωρών του Νότου, όπου οι καταθέτες πλέον αισθάνονται ανασφαλείς. Τα χρηματιστήρια άρχισαν να πέφτουν αντανακλώντας την αίσθηση αναζωπύρωσης της κρίσης στην Ευρωζώνη και τα «spreads» πήραν και πάλι την ανιούσα. Στην Κύπρο, η απόφαση δημιούργησε βάσιμους φόβους για μαζική απόσυρση καταθέσεων και μια φρενήρη πορεία προς τη χρεοκοπία και την ύφεση, σε μια «οικονομία φούσκα», που στηρίζεται σε έναν υπερτροφικό τραπεζικό τομέα με μέγεθος επτά φορές το ΑΕΠ της χώρας. Η δίκαιη οργή χιλιάδων μικροκαταθετών εκδηλώθηκε ταυτόχρονα με την δυσαρέσκεια τμημάτων της παρασιτικής κυπριακής άρχουσας τάξης που αξιώνει περισσότερη γενναιοδωρία από τους Γερμανούς αστούς, αλλά και τις πιέσεις της μαφιόζικης ρωσικής ολιγαρχίας δια στόματος Πούτιν και Μεντβέντεφ.
Οι Κύπριοι αστοί – οι ίδιοι που είχαν προσφύγει στην τρόικα με το χέρι απλωμένο για να σωθούν οι Κυπριακές τράπεζες – και οι πολιτικοί υπάλληλοι των Ρώσων ολιγαρχών συνεταίρων τους, επιχείρησαν χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για τους μικροκαταθέτες, να χρησιμοποιήσουν την οργή των Κυπρίων εργαζομένων που φοβούνται ότι η χώρα μέσα σε λίγες μέρες μετατρέπεται σε Ελλάδα, για να διαπραγματευθούν σκληρά με την Γερμανία. Ενδύθηκαν έτσι, τη λεοντή του πατριωτισμού και πέρασαν από το «ναι» του Σαββάτου στο «περήφανο» σημερινό όχι.
Ταυτόχρονα, για να διασφαλιστούν, αναζητούν πλέον ένα «σχέδιο Β» με τη βοήθεια της Ρωσίας, προσπαθώντας να πείσουν τους ολιγάρχες συνεταίρους τους να αγοράσουν τουλάχιστον την «Λαϊκή τράπεζα», ενώ μελετούν ακόμα και το ενδεχόμενο της εξόδου από το ευρώ.
Οι Γερμανοί αστοί από την πλευρά τους έχουν κάθε λόγο να είναι εξοργισμένοι. Ασφαλώς τους προβληματίζει η προοπτική μιας Κυπριακής χρεοκοπίας, καθώς θα κλονίσει το τραπεζικό σύστημα της Ευρωζώνης και το ίδιο το ευρώ. Γι’ αυτό, το πιθανότερο είναι να μην κάνουν πράξη τη διακοπή της χρηματοδότησης των κυπριακών τραπεζών χωρίς πρώτα να επαναδιαπραγματευθούν ένα άλλο σχέδιο με την κυπριακή πλευρά. Σε κάθε περίπτωση όμως, έχουν το μικρότερο περιθώριο υποχώρησης από κάθε άλλη φορά, καθώς δεν θέλουν να στείλουν ένα μήνυμα αδυναμίας στην Ευρωζώνη και ιδιαίτερα στο Νότο. Γιατί ακόμα πιο πολύ και από το ενδεχόμενο χρεοκοπίας των κυπριακών τραπεζών και της ίδιας της Κύπρου, τους προβληματίζει το γεγονός ότι μια αλλαγή στάσης 180 μοιρών, κάτω από το βάρος του «όχι» του Κυπριακού κοινοβουλίου, θα οδηγήσει στην αναζωπύρωση, από τη μία πλευρά των διεκδικήσεων της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων ενάντια στα προγράμματα λιτότητας που οι Γερμανοί αστοί επιβάλουν σε όλη την Ευρώπη και από την άλλη, των πιέσεων από τους αστούς του ευρωπαϊκού Νότου για περισσότερη «γενναιοδωρία».
Το βέβαιο είναι όμως ότι στις παρούσες συνθήκες δεν μπορεί να υπάρξει καμία σταθερή λύση. Όπως συνέβη ως τώρα και με την Ελλάδα, το περισσότερο που μπορούμε να περιμένουμε από την Ευρωζώνη για την Κύπρο είναι λύσεις εύθραυστες και προσωρινές, που θα φορτώσουν δεινά με τη μορφή άγριας λιτότητας στους Κυπρίους εργαζόμενους και θα βυθίζουν το νησί σε μια βαθειά ύφεση. Από την άλλη πλευρά, πάνω στο ίδιο καπιταλιστικό έδαφος, ασφαλώς δεν υπάρχει καμία λύση για την Κύπρο έξω από το ευρώ και κάτω από «ρωσική προστασία». Η αντιδραστική, παρασιτική κυπριακή αστική τάξη, με την επιστροφή σε ένα εθνικό νόμισμα θα τσακίσει τους μισθούς για να διασώσει τα κέρδη της και συνεταιρικά με τη ρωσική μαφιόζικη ολιγαρχία, θα ρημάξουν τον πλούτο της χώρας, σπρώχνοντας τους Κυπρίους εργαζόμενους σε καθεστώς εξαθλίωσης.
Σε μια τόσο κρίσιμη περίσταση, οι βασικοί εκπρόσωποι της ελληνικής και κυπριακής Αριστεράς, εμφανίζονται τραγικά ανέτοιμοι, εξαιτίας της πολιτικής των ηγεσιών τους. Η ηγεσία του ΑΚΕΛ, αρνούμενη να λάβει μια θέση από τη σκοπιά της εργατικής τάξης, πέρασε από την αποδοχή των Μνημονίων – σε συμπόρευση πάντα με τους Κύπριους αστούς – στην αναζήτηση «ενός σχεδίου Β» πάνω στο σαθρό έδαφος του κυπριακού καπιταλισμού. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ από τη δική της πλευρά, εμφανίζει το «όχι» που είπαν μαζί με το ΑΚΕΛ οι Κύπριοι αστοί, σα να πηγάζει τάχα από εθνική υπερηφάνεια και επιχειρεί σε αυτό να βρει ένα παράδειγμα για να δικαιολογήσει τη θέση της υπέρ μιας «πιο μαχητικής διαπραγμάτευσης με την Γερμανία», αντί για τον μονόδρομο της σύγκρουσης με την τρόικα, τα Μνημόνια και τον καπιταλισμό.
Οι εργαζόμενοι της Ελλάδας και ολόκληρης της Ευρώπης από την άλλη πλευρά, χάρηκαν γνήσια για τον πονοκέφαλο της τρόικας μετά το όχι του κυπριακού κοινοβουλίου. Αυτό που έχουν ανάγκη όμως από την ελληνική και κυπριακή Αριστερά, δεν είναι αφηρημένα λόγια και αυταπάτες του είδους «με την εθνική περηφάνια όλα είναι δυνατά», αλλά συγκεκριμένη πολιτική λύση. Η κρίση του καπιταλισμού είναι πολύ βαθειά. Η αναστάτωση στην Κύπρο απειλεί να ξεκινήσει την «ευρωπαϊκή καταιγίδα», που οι αστοί φοβούνταν ότι θα προέλθει από την Ελλάδα. Αντί για «σχέδια Β» πάνω στο έδαφος ενός συστήματος που εξαθλιώνει τους λαούς, η ελληνική και κυπριακή Αριστερά πρέπει να στραφεί στο ιστορικό ιδεολογικό και πολιτικό της οπλοστάσιο για να δώσει στις εργαζόμενες μάζες πραγματικά, επαναστατικά όπλα και όχι θολές, πατριωτικές κορώνες που στρέφουν τους εργαζόμενους σε κοινά «αντι-τροϊκανά» μέτωπα με τους αστούς.
Τώρα είναι ώρα η Αριστερά να εξηγήσει ότι δεν υπάρχει άλλη λύση για τα τεράστια χρέη, κρατικά και τραπεζικά, από τη μονομερή διαγραφή των πρώτων και την κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, που μπορεί να διασφαλίσει στην πράξη και όχι στα χαρτιά τις αποταμιεύσεις όλων των μικροκαταθετών. Και για να μην επιτρέψουμε στους ευρωπαίους αστούς και την τρόικα να απομονώσουν και να εξαθλιώσουν την Ελλάδα και την Κύπρο, χρειάζεται να εγκαθιδρυθεί ο δημοκρατικός σχεδιασμός της οικονομίας και η κοινωνικοποίηση της βιομηχανίας και των άλλων βασικών μοχλών της οικονομίας, με την παράλληλη έκκληση στους εργαζόμενους όλης της Ευρώπης να δείξουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους, παλεύοντας για το ίδιο πρόγραμμα στις δικές τους χώρες. Το ΑΚΕΛ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ πρέπει από σήμερα με κοινά συντονισμένη δράση να αγωνιστούν ώστε η εργατική τάξη στην Ελλάδα, την Κύπρο και σε όλη την Ευρώπη, από θεατής ενός ντόμινο χρεοκοπιών και εξαθλίωσης να γίνει πρωταγωνιστής του ευρωπαϊκού ντόμινο της επανάστασης και του σοσιαλισμού! Για μια σοσιαλιστική Κύπρο και μια σοσιαλιστική Ελλάδα σαν βήμα για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης!
– Κάτω τα Μνημόνια, έξω η τρόικα από Κύπρο και Ελλάδα!
– Καμία εμπιστοσύνη στους διεφθαρμένους και αντιδραστικούς Κυπρίους αστούς και τα “όχι” τους!
– Καμία σωτηρία για τα χρέη δεν υπάρχει μέσα στον καπιταλισμό, μέσα ή έξω από το ευρώ!
– Η λύση είναι ο διεθνιστικός ταξικός αγώνας ελληνικής, κυπριακής και συνολικά της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης για την κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, τη διαγραφή των ληστρικών κρατικών χρεών και το σοσιαλιστικό σχεδιασμό της οικονομίας.
– Η Αριστερά σε Κύπρο και Ελλάδα (ΑΚΕΛ- ΣΥΡΙΖΑ- ΚΚΕ) να πάρει πανευρωπαϊκές πρωτοβουλίες δράσης γύρω από αυτές τις διεθνιστικές, σοσιαλιστικές θέσεις – Δεν υπάρχει κανένας δρόμος “εθνικής περηφάνιας” με αστική εξουσία!
Σταμάτης Καραγιαννόπουλος
{fcomment}
