Μετάφραση : Δημήτρης Γάλλος
Η 26η και 27η του Δεκεμβρίου, συνέπεσαν με τις παραδοσιακές ημέρες θρήνου για τους σιήτες, την «Τασόα» και την «Ασούρα». Οι σιήτες έχουν την παράδοση να θρηνούν αυτές τις μέρες για να τιμήσουν την μνήμη του Ιμάμ Χουσέιν, ενός εγγονού του προφήτη Μοχάμεντ, που σκοτώθηκε στην Ασούρα. Ωστόσο, όπως κάθε θρησκευτική παράδοση αντιμετωπιζόταν γενικά σαν ένα είδος καρναβαλιού από τις μάζες. Φέτος όμως, υπάρχει εδώ και έξι μήνες ένα μαζικό επαναστατικό κίνημα και έχει «τινάξει» την Ιρανική κοινωνία από τα θεμέλιά της. Έτσι ο λαός αποφάσισε να χρησιμοποιήσει αυτές τις μέρες, σαν ημέρες κινητοποιήσεων. Κατά συνέπεια, όλοι γνώριζαν ότι η 26η και η 27η Δεκεμβρίου θα ήταν ημέρες μαζικών διαδηλώσεων. Ωστόσο, η μαζικότητα των διαδηλώσεων ήταν ακόμη μεγαλύτερη από αυτή που πολλοί περίμεναν.
Ενώ εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν σε όλες τις πόλεις του Ιράν την 26η Δεκεμβρίου, η αληθινή επίδειξη δύναμης έγινε την Κυριακή 27 Δεκεμβρίου. Κατά τη διάρκεια αυτής της ημέρας εκατομμύρια διαδηλωτές ξεχύθηκαν στους δρόμους των πόλεων όλου του Ιράν και ήρθαν σε ανοιχτή αντιπαράθεση με τις δυνάμεις του καθεστώτος. Όχι μόνο αυτό, αλλά πολλοί δρόμοι, ειδικά στις κεντρικές περιοχές της Τεχεράνης πέρασαν στην κατοχή των μαζών και τέθηκαν υπό τον έλεγχό τους. Οι διαδηλωτές κατάφεραν να πάρουν πολλά αστυνομικά τμήματα και κτίρια των «Μπασίτζ» υπό τον έλεγχό τους σε διάφορες πόλεις του Ιράν, πυρπολώντας κάποια και προσπαθώντας να πάρουν όπλα από κάποια άλλα.
Μία άλλη σημαντική εξέλιξη είναι ότι σύμφωνα με ανταποκρίσεις, διάφορα σώματα ασφαλείας αρνήθηκαν να πυροβολήσουν τους διαδηλωτές, αψηφώντας τις διαταγές των ανωτέρων τους. Σύμφωνα με μία ανταπόκριση από το «Jaras» (Δίκτυο Κινήματος Πράσινος Δρόμος), που αποτελεί μία από τις πιο αξιόπιστες ενημερωτικές πηγές «οι συγκρούσεις εντείνονται σε ολόκληρη την Τεχεράνη και η αστυνομία έχει χάσει τον έλεγχο πολλών γειτονιών. Στρατιωτικοί διοικητές έχουν ζητήσει από τις δυνάμεις τους στην κεντρική Τεχεράνη, να πυροβολήσουν τους διαδηλωτές, ώστε να διαλύσουν τις διαδηλώσεις. Οι δυνάμεις τους όμως αρνήθηκαν να εκτελέσουν την διαταγή, πράγμα που δημιουργεί μια διαμάχη μεταξύ των δυνάμεων και των διοικητών».
Όπως ανέφερε ο ανταποκριτής του «Jaras» που ήταν παρών κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων στην πλατεία Ενκελάμπ μετά από αυτήν τη διαμάχη, ένας από τους φύλακες Μπασίτζ είπε: «Ποτέ δεν θα σκοτώσω ανθρώπους από την ίδια μου τη χώρα». Ο διοικητής τότε τον χτύπησε και απείλησε ότι θα τον στείλει στο στρατοδικείο.
Οι διαδηλώσεις δεν περιορίστηκαν στην Τεχεράνη. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους στο Κερμανσάχ, Σιράζ, Ισφαχάν, Κομ, Μασάντ, Αράκ, Λαχιτζάν, Νατζάφ Αμπάντ, Σαλμάς, Νακαντέ, Ρομπάτ Καρίμ κ.α.
Όπως και σε κάθε άλλη επανάσταση όμως, όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα στην Τεχεράνη που είναι η πρωτεύουσα. Εκεί έλαβαν χώρα οι σφοδρότερες μάχες μεταξύ των διαδηλωτών και των δυνάμεων του καθεστώτος. Τουλάχιστον 8 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους εκεί, συμπεριλαμβανομένου και του Σεγέντ Αλί Μουσαβί, που είναι ανιψιός του μεταρυθμιστή υποψηφίου για την προεδρία Μιρχουσέιν Μουσαβί. Ο θάνατός του είναι σίγουρο ότι θα έχει πολιτικές επιπτώσεις. Το καθεστώς ήταν τόσο τρομοκρατημένο που έφτασε μέχρι την εκκένωση πολλών αστυνομικών τμημάτων και κτιρίων των Μπασίτζ, ώστε να μην αφήσει τα όπλα να φτάσουν στα χέρια των μαζών.
Ας ρίξουμε μια γρήγορη ματιά στα γεγονότα : ο λαός δεν πολεμά μόνο ενάντια στο καθεστώς, αλλά καταλαμβάνει αστυνομικά τμήματα και δρόμους. Επίσης έχουμε την αντίδραση κάποιων σωμάτων ασφαλείας που δεν θέλουν να πυροβολήσουν τον κόσμο. Ακόμη έχουμε συνθήματα όπως: «Αυτός είναι ο μήνας του αίματος, ο Χαμενεί θα ανατραπεί» και «Ο Χαμενεί πρέπει να ξέρει ότι θα ανατραπεί σύντομα». Είναι ολοφάνερο ότι η εξουσία αρχίζει να «γλιστρά» στους δρόμους!
Αυτή ακριβώς είναι η διάθεση ανάμεσα στους περισσότερους νέους στο Ιράν. Πολλές πολιτικές προσωπικότητες, σχεδόν όλοι όσοι είχαν πρόσβαση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, προσπάθησαν να κάνουν τη λέξη επανάσταση μια λέξη βρώμικη, λέγοντας ότι ο κόσμος δεν πρέπει να πορευτεί προς άλλη μία «αποτυχημένη επανάσταση». Μα τώρα αυτή η λέξη χρησιμοποιείται περισσότερο από ποτέ. Ιρανοί από όλες τις κοινωνικές τάξεις, ακόμα και αυτοί που υποστήριζαν τους μεταρρυθμιστές πριν μερικές μέρες, λένε: «Η επανάσταση έρχεται».
Έτσι οι προοπτικές μας, που εκτιμούσαν πριν από έξι μήνες ότι αυτή ήταν η αρχή της επανάστασης επιβεβαιώθηκαν.
Αν υπήρχε οποιοδήποτε είδος ηγεσίας για το κίνημα, η πτώση του καθεστώτος θα ήταν θέμα ημερών. Η έλλειψη μιας τέτοιας ηγεσίας μπορεί να καθυστερήσει την ανατροπή του καθεστώτος, αλλά δεν μπορεί να την σταματήσει. Οι ημέρες του καθεστώτος είναι κυριολεκτικά μετρημένες.
Το μοναδικό στοιχείο που λείπει είναι ο ανεξάρτητος ρόλος της εργατικής τάξης. Μια γενική απεργία των εργατών θα ήταν η θανατική ποινή για το ισλαμικό καθεστώς. Ωστόσο η έλλειψη μιας επαναστατικής ηγεσίας και η κακή οργάνωση των εργαζομένων, είναι η αιτία που αυτό δεν έχει συμβεί ακόμα.
Γεγονότα σαν αυτά της 27ης Δεκέμβρη απέδειξαν ακόμη μια φορά και πιο αποφασιστικά από ποτέ, ότι η εξουσία του καθεστώτος διαβρώνεται και ότι αυτό θα ανατραπεί αργά ή γρήγορα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Η πτώση του καθεστώτος θα είναι μόνο η αρχή μιας περιόδου οξύτατης ταξικής πάλης στο Ιράν. Το καθήκον των Ιρανών μαρξιστών εξακολουθεί να είναι η δημιουργία ενός ανεξάρτητου επαναστατικού εργατικού κόμματος που θα μπορέσει να οδηγήσει τους εργάτες στην νίκη. Έχουμε σημαντικές μάχες μπροστά μας.
