Μέσα στο Σοσιαλιστικό Κόμμα ακούμε κάποτε την ακόλουθη αντίρρηση: «Πρέπει να κάνουμε την πολιτοφυλακή, μα δεν είναι ανάγκη να το λέμε ανοιχτό». Όσο για τους συντρόφους εκείνους που νοιάζονται να κρύψουν από ενοχλητικά αυτιά και μάτια την πρακτική μεριά της υπόθεσης, αυτούς πρέπει μόνο να τους συγχαρούμε.
Είναι όμως υπερβολική αφέλεια να νομίσουμε πως μπορούμε να δημιουργήσουμε τη λαϊκή πολιτοφυλακή ανεπαίσθητα, μυστικά, μέσα σε τέσσερις τοίχους. Μας χρειάζονται δεκάδες και αργότερα εκατοντάδες χιλιάδες μαχητές. Αυτοί θα έρθουν μόνο όταν εκατομμύρια εργάτες και εργάτριες, και πίσω απ’ αυτούς και οι χωρικοί ακόμα, νοιώσουν την ανάγκη της πολιτοφυλακής και δημιουργήσουν γύρω από τους εθελοντές μια ατμόσφαιρα φλογερής συμπάθειας και ενεργής υποστήριξης.
Με συνωμοτικό τρόπο πρέπει να σκεπαστεί η τεχνική μόνο μεριά της υπόθεσης. Όσο όμως για την πολιτική εκστρατεία αυτή πρέπει να την αναπτύξουμε ανοιχτά, σας συγκεντρώσεις, στα εργοστάσια, στους δρόμους, στις δημόσιες πλατείες.
Οι βασικές δυνάμεις της πολιτοφυλακής πρέπει να είναι εργοστασιακοί εργάτες συγκεντρωμένοι στον τόπο εργασίας τους, γνωρίζονται ανάμεσά τους και μπορούνε να προστατέψουν τα μαχητικά τους αποσπάσματα από τις προβοκάτσιες των πρακτόρων του εχθρού πιο εύκολα και πιο σίγουρα και από τους πιο σπουδαίους γραφειοκράτες. Συνωμοτικά επιτελεία δίχως ανοιχτή κινητοποίηση των μαζών θα μείνουν κρεμασμένα στον αέρα τη στιγμή του κινδύνου. Πρέπει όλες οι εργατικές οργανώσεις να μπούνε σε κίνηση. Στο ζήτημα αυτό δε μπορεί να χωρέσει διάκριση ανάμεσα στα εργατικά κόμματα και τα συνδικάτα. Δίνοντας τα χέρια ο ένας στον άλλο οφείλουν να κινητοποιήσουν τις μάζες. Τότε θα είναι ολότελα εξασφαλισμένη η επιτυχία της εργατικής πολιτοφυλακής.
Μα από πού θα πάρουν οι εργάτες όπλα; αντιτάσσουν οι σταθεροί «ρεαλιστές», δηλαδή οι τρομαγμένοι φιλισταίοι. Ο ταξικός εχθρός έχει όπλα, κανόνια, τανκς, ασφυξιογόνα αέρια, αεροπλάνα. Οι εργάτες έχουν κάμποσες εκατοντάδες πιστόλια και σουγιάδες.
Μέσα σ’ αυτή την αντίρρηση είναι όλα μαζεμένα με τρόπο που να τρομάξουν τους εργάτες. Από τη μία μεριά οι σοφοί μας ταυτίζουν τον εξοπλισμό των φασιστών με τον εξοπλισμό του κράτους. Από την άλλη απευθύνονται στο κράτος ζητώντας του να αφοπλίσει τους φασίστες. Σπουδαία λογική! Πραγματικά η θέση τους είναι και στις δύο περιπτώσεις εσφαλμένη.
Στη Γαλλία οι φασίστες είναι ακόμα μακριά από το να καταλάβουν το Κράτος. Στις 6 Φλεβάρη συγκρούστηκαν ένοπλα με την αστυνομία τους Κράτους. Γι’ αυτό το λόγο θα ήταν λάθος να μιλάμε για κανόνια και για τανκς. όταν πρόκειται τώρα άμεσα για ένοπλη πάλη με τους φασίστες. Οι φασίστες βέβαια είναι πιο πλούσιοι από μας, και τους είναι πιο εύκολο να αγοράζουν όπλα. Μα οι εργάτες είναι πιο πολλοί, πιο αποφασισμένοι, πιο αφοσιωμένοι, τουλάχιστον όταν αισθάνονται δίπλα τους μια γερή επαναστατική διεύθυνση. Ανάμεσα στις άλλες πηγές, οι εργάτες μπορούν να εξοπλιστούν σε βάρος των φασιστών, αφοπλίζοντάς τους συστηματικά.
Αυτό είναι σήμερα μια από τις πιο σοβαρές μορφές πάλης με το φασισμό.
Όταν τα οπλοστάσια των εργατών θα αρχίσουν να γεμίζουν σε βάρος των φασιστικών αποθηκών, οι τράπεζες και τα τραστ θα σκέφτονται πολύ όταν πρόκειται για χρηματοδότηση του εξοπλισμού των δολοφονικών τους φρουρών. Μπορούμε μάλιστα να δεχτούμε ότι σε μια τέτοια περίπτωση – μόνο όμως σ’ αυτή – οι αρχές θα ανησυχήσουν και θα αρχίσουν πραγματικά να εμποδίζουν τον εξοπλισμό των φασιστών για να μη δημιουργηθεί έτσι μια συμπληρωματική πηγή για τον εξοπλισμό των εργατών.
Από πολλά χρόνια ξέρουμε ότι μονάχα μια επαναστατική τακτική γεννάει σαν επακόλουθο αποτέλεσμα, «μεταρρυθμίσεις», ή κυβερνητικές παραχωρήσεις.
Πώς όμως να αφοπλίσουμε τους φασίστες; Φυσικά αυτό δε μπορεί να γίνει αποκλειστικά και μόνο με άρθρα στις εφημερίδες. Πρέπει να δημιουργήσουμε μαχητικά σώματα. Πρέπει να δημιουργήσουμε επιτελεία πολιτοφυλακής Χιλιάδες πρόθυμοι βοηθοί και πληροφοριοδότες θα έλθουν απ’ όλες τις μεριές αν μάθουν πως η δουλειά οργανώνεται σοβαρά από μας.Τα όπλα όμως των φασιστών δεν είναι βέβαια η μοναδική πηγή. Στη Γαλλία υπάρχουν πάνω από ένα εκατομμύριο οργανωμένοι εργάτες Γενικά αν πάρουμε το πράγμα, είναι λίγοι. Μα φτάνουν και με το παραπάνω για να αρχίσει, ο σχηματισμός της εργατικής πολιτοφυλακής. Αν τα κόμματα και τα συνδικάτα όπλιζαν το ένα δέκατο μονάχα από τα μέλη τους. θα είχαμε κιόλας μια πολιτοφυλακή από 100.000 άντρες. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο αριθμός των εθελοντών την άλλη μέρα από την πρόσκληση του Ενιαίου Μετώπου για την πολιτοφυλακή, θα ξεπερνούσε πολύ τον αριθμό αυτό. Οι εισφορές των κομμάτων και των συνδικάτων, οι έρανοι και οι συνδρομές θα έδιναν τη δυνατότητα να εξασφαλιστούν μέσα σ’ ένα ή δύο μήνες όπλα για 100.000 είτε 200.000 πολεμιστές. Τότε τα φασιστικά καθάρματα θα έβαζαν αμέσως την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια. Όλη η προοπτική για την κατοπινή εξέλιξη θα γινόταν ασύγκριτα πιο ευνοϊκή.
Όποιοι φέρνουν σαν επιχείρημα την έλλειψη όπλων και άλλες αντικειμενικές αιτίες για να εξηγήσουν γιατί ίσα με τώρα δεν άρχισε ο σχηματισμός της παλιτοφυλακής, αυτοί ξεγελούν τον εαυτό τους και τους άλλους. Το κυριότερο εμπόδιο, το μοναδικό εμπόδιο μπορούμε να πούμε, έχει τη ρίζα του στο συντηρητικό και παθητικό χαρακτήρα εκείνων που διευθύνουν τις εργατικές οργανώσεις. Οι ηγέτες είναι σκεπτικιστές και δεν πιστεύουν στη δύναμη του προλεταριάτου. Στηρίζουν τις ελπίδες τους σε κάθε λογής θαύματα από τα πάνω, αντί να δώσουν μια επαναστατική διέξοδο στην ενεργητικότητα από τα κάτω. Οι συνειδητοί εργάτες πρέπει να εξαναγκάσουν τους αρχηγούς τους να τραβήξουν αμέσως στη δημιουργία της λαϊκής πολιτοφυλακής, είτε να παραχωρήσουν τη θέση τους σε δυνάμεις πιο νέες και πιο φρέσκες.
Ο εξοπλισμός του προλεταριάτου
Μια απεργία είναι ακατανόητη δίχως προπαγάνδα και δίχως ζύμωση, μα ούτε και δίχως απεργιακές φρουρές που όπου μπορούν, ενεργούν με την πειθώ, αλλά. όπου είναι η ανάγκη το φέρνει, καταφεύγουν και στη φυσική βία. Η απεργία είναι και η στοιχειωδέστερη μορφή πάλης των τάξεων, μορφή που πάντοτε συνδυάζει, σε ποικίλες αναλογίες, τα ιδεολογικά με τα φυσικά μέσα. Η πάλη με το φασισμό στην ουσία της είναι πάλη πολιτική, που ωστόσο έχει ανάγκη από μια πολιτοφυλακή όπως η απεργία χρειάζεται απεργιακές φρουρές. Στο βάθος η απεργιακή φρουρά είναι έμβρυο της εργατικής πολιτοφυλακής. Όποιος πιστεύει ότι πρέπει να παραιτηθούμε από τη φυσική πάλη να παραιτηθεί από κάθε πάλη, γιατί το πνεύμα δε ζει χωρίς τη σάρκα.
Σύμφωνα με την υπέροχη έκφραση του μεγάλου θεωρητικού του πόλεμου Κλαούσεβιτς ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα Ο ορισμός αυτός ταιριάζει τέλεια και στον εμφύλιο πόλεμο. Η φυσική πάλη είναι μόνο ένα «άλλο μέσο» της πολιτικής πάλης. Δε μπορούμε να φέρουμε σε αντίθεση το ένα με το άλλο, γιατί δε μπορούμε να σταματήσουμε τη θέληση για πολιτική πάλη, όταν αυτή από τη δύναμη των εσωτερικών αναγκών μετατρέπεται σε φυσική πάλη. Για ένα επαναστατικό κόμμα, το καθήκον του είναι να προβλέπει ότι είναι αναπόφευκτη η μετατροπή της πολιτικής σε ανοιχτή ένοπλη σύγκρουση και να προετοιμάζεται με όλα του τα μέσα για τη στιγμή αυτή, όπως προετοιμάζονται γι’ αυτή τη στιγμή και οι κυρίαρχες τάξεις.
Τα αποσπάσματα της πολιτοφυλακής για την άμυνα ενάντια στο φασισμό είναι τα πρώτα βήματα στο δρόμο για τον εξοπλισμό του προλεταριάτου. Δεν είναι όμως και το τελευταίο. Το σύνθημα μας είναι. Να εξοπλιστεί το προλεταριάτο και οι επαναστάτες χωρικοί. Τελικά η λαϊκή πολιτοφυλακή πρέπει να περιλάβει όλους τους εργάτες. Ολοκληρωτικά το πρόγραμμα αυτό θα μπορέσει να εκτελεστεί μονό μέσα στο εργατικό κράτος που στα χέρια του θα περάσουν όλα τα μέσα της παραγωγής, κατά συνέπεια και τα μέσα καταστροφής, δηλαδή όλα τα όπλα και όλα τα εργοστάσιο που τα παράγουν .
Ωστόσο, δεν μπορούμε να φτάσουμε στο εργατικό κράτος με τα χέρια άδεια. Για ειρηνικό συνταγματικό πέρασμα στο σοσιαλισμό σήμερα μπορούν να μιλούν μόνο πολιτικοί ανάπηροι τύπου Ρενοντέλ.
Ο συνταγματικός δρόμος κόπηκε απ’ τα χαρακώματα που τα έχουν καταλάβει οι φασιστικές συμμορίες. Έχουμε όχι λίγα τέτοια χαρακώματα μπροστά μας. Η μπουρζουαζία δε θα υποχωρήσει, δε θα διστάσει να κάνει και δύο και πέντε και δέκα πραξικοπήματα με τη βοήθεια της αστυνομίας και του στρατού, φτάνει το προλεταριάτο να μην ανέβει στην εξουσία. Ένα εργατικό σοσιαλιστικό κράτος δε μπορεί να δημιουργηθεί διαφορετικά παρά μόνο με νικηφόρα επανάσταση. Κάθε επανάσταση προετοιμάζεται από την πορεία της οικονομικής και πολιτικής εξέλιξης, μα οριστικά κρίνεται πάντοτε από ανοιχτές ένοπλες συγκρούσεις ανάμεσα στις εχθρικές τάξεις. Για να ολοκληρωθεί μια επαναστατική νίκη, χρειάζεται μακρόχρονη εργασία διαπαιδαγώγησης, μακρόχρονη οργάνωση των μαζών. Μα και η ίδια η ένοπλη σύγκρουση πρέπει κι αυτή να είναι από καιρό πριν προετοιμασμένη. Οι εργάτες πρέπει να ξέρουν ότι θα χρειαστεί να μπούνε σε θανάσιμη πάλη. Πρέπει να φροντίσουν να έχουν όπλα σαν εγγύηση για την απελευθέρωση τους.
Σε μια εποχή τόσο κρίσιμη σαν τη σημερινή, το κόμμα της επανάστασης οφείλει ακούραστα να κηρύσσει στους εργάτες την ανάγκη να οπλιστούν και πρέπει να κάνει το κάθε τι, για να εξασφαλίσει τον εξοπλισμό τουλάχιστον της προλεταριακής πρωτοπορίας. Δίχως αυτό η νίκη είναι αδύνατη.
