Τέσσερις έννοιες περιγράφουν καλύτερα την παγκόσμια κατάσταση σήμερα: οικονομικό χάος, ταξική πόλωση, πολιτική αστάθεια και όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Το οικονομικό χάος εκφράζεται με τη διολίσθηση της παγκόσμιας οικονομίας σε μια νέα ύφεση και με την επανεμφάνιση ορισμένων παλιών φαντασμάτων, που υποτίθεται ότι ο ανεπτυγμένος καπιταλισμός είχε ξορκίσει οριστικά, όπως ο πληθωρισμός και τα εμπόδια στον εφοδιασμό της αγοράς.
Η ταξική πόλωση και η πολιτική αστάθεια εκφράζονται πιο αντιπροσωπευτικά με το ξέσπασμα μόλις τις πρώτες μέρες της νέας χρόνιας μια κλασικής προλεταριακής εξέγερσης, γεμάτης μαθήματα για τους εργάτες σε όλο τον κόσμο, της εξέγερσης στο Καζακστάν, αλλά επίσης και με την ενδυνάμωση της αριστερής στροφής στη Λατινική Αμερική. Εκεί, μετά την εκλογή του επονομαζόμενου «Μεξικανού Τσάβες», Λόπες Ομπραδόρ το 2018, καθώς και αριστερών κυβερνήσεων σε Παναμά και Γουατεμάλα το 2019 και στο Περού το 2020, το 2021 έκλεισε με την εκλογή του υποψηφίου της Αριστεράς, Μπόριτς, στη θέση του προέδρου στη Χιλή, και την επανεμφάνιση του Λούλα ως φαβορί για τις προεδρικές εκλογές στη Βραζιλία την ώρα που η δημοτικότητα του ακροδεξιού Μπολσονάρο έχει καταρρεύσει.
Τέλος, το νέο «επεισόδιο» στην όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, μετά την στρατιωτική συμφωνία AUKUS που συνιστά μια πρόκληση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και των στενών συμμάχων του κατά της Κίνας, είναι η κλιμάκωση της σύγκρουσης ΗΠΑ-Ρωσίας για τον έλεγχο της Ουκρανίας.
Από τη σκοπιά των κομμουνιστών, τη σκοπιά της υπόθεσης της διεθνούς σοσιαλιστικής επανάστασης, τα πιο σημαντικά γεγονότα είναι εκείνα που εκτυλίχθηκαν στο Καζακστάν στις αρχές του νέου χρόνου. Έχουν μεγάλη ιστορική σημασία γιατί επιβεβαίωσαν, για μία ακόμα φορά, τον επαναστατικό ρόλο της εργατικής τάξης στην κοινωνία, και ιδιαίτερα της βιομηχανικής, και έδειξαν ότι στις σημερινές συνθήκες είναι απόλυτα εφικτή μια κλασική προλεταριακή εξέγερση. Συντρίβουν τις γνωστές ανοησίες των ρεφορμιστών και των ακαδημαϊκών μεταμοντέρνων πως τάχα σήμερα δεν υπάρχει εργατική τάξη, ότι τάχα είναι πλήρως κατακερματισμένη και εξατομικευμένη κ.λπ. Επίσης όμως, και η αιματηρή καταστολή της εξέγερσης απέδειξε και πάλι, κόντρα στις παιδιάστικες και ανεύθυνες απόψεις των αναρχικών, τη ζωτική αναγκαιότητα ενός μαζικού επαναστατικού κόμματος για να νικήσει μια εργατική επανάσταση.
Ιμπεριαλιστές αντιεμβολιαστές
Το στοιχείο που αποκαλύπτει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο την αντικοινωνική φύση της άρχουσας τάξης και του καπιταλισμού παγκόσμια, είναι η διαχείριση της πανδημίας της COVID-19. Η ανθρωπότητα είναι παγιδευμένη σε μια ολέθρια αντίφαση: ενώ η επιστήμη έχει δημιουργήσει εμβόλια και φάρμακα που είναι ικανά να τελειώσουν μέσα σε λίγους μήνες την πανδημία, οι άρχουσες τάξεις των ισχυρότερων καπιταλιστικών κρατών για λόγους ταξικού συμφέροντος αρνούνται να τα παράγουν και να τα διανείμουν με τον συντομότερο δυνατό τρόπο σε όλο τον πληθυσμό της γης. Η άρνησή τους να εφαρμόσουν έναν παγκόσμιο συντονισμό για την ταχύτερη δυνατή εξάλειψη της πανδημίας, παρότι τα θεσμικά όργανα συνεργασίας για έναν τέτοιο συντονισμό υπάρχουν, με άξονα τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ), δίνει χώρο για ανάπτυξη σε νέες μεταλλάξεις και σε νέα κύματα ταχύτερης μετάδοσης του ιού.
Τα εμβόλια έχουν κυκλοφορήσει εδώ και πάνω από έναν χρόνο. Ακόμα και με τις σημερινές καπιταλιστικές προτεραιότητες και τους χαμηλούς ρυθμούς παραγωγής έχουν παρασκευαστεί περίπου 12 δισ. δόσεις εμβολίων, δηλαδή ένας αριθμός ικανός να παράσχει ανοσία σε όλο τον πλανήτη και να φρενάρει τις μεταλλάξεις, αν τα εμβόλια είχαν διοχετευθεί σύμφωνα με τις ανάγκες τις ανθρωπότητας και όχι σύμφωνα με τους απάνθρωπους νόμους της καπιταλιστικής αγοράς. Η παρούσα απουσία εφοδιασμού του πλανήτη με τον αναγκαίο αριθμό εμβολίων για να τελειώσει η πανδημία δεν οφείλεται σε κάποιες αδυναμίες της παραγωγής, της τεχνολογίας ή της επιστήμης. Οι ιμπεριαλιστές και οι πολυεθνικές φαρμάκου, για να υπηρετήσουν τα στενά τους συμφέροντα άφησαν τους φτωχούς ανθρώπους του πλανήτη χωρίς εμβόλια. Δεν είναι τυχαίο ότι η μετάλλαξη Δέλτα γεννήθηκε στην Ινδία που είχε εμβολιαστική κάλυψη μόλις 5% και η Όμικρον στην Ν. Αφρική που είχε περίπου 20%.
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι πριν από έναν χρόνο, εκπρόσωποι της Νότιας Αφρικής και της Ινδίας έκαναν έκκληση στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ) να μην εφαρμόσει πατέντες για τα εμβόλια κατά του COVID-19, έτσι ώστε να μπορέσουν να παραχθούν φθηνά από τις φτωχότερες χώρες. Αυτη η έκκληση απορρίφθηκε αμέσως από ορισμένα ιμπεριαλιστικά κράτη – μέλη του ΠΟΕ, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, της ΕΕ και της Βρετανίας, κατ’ εντολή των αντίστοιχων φαρμακοβιομηχάνων αυτών των χωρών, την ώρα που ο υποκριτής Μπάιντεν υποστήριζε στα λόγια την άρση των πατεντών, στην οποία πρέπει να σημειωθεί ότι και η Γερμανία επίσημα παραμένει σθεναρά αντίθετη.
Πανδημία πληθωρισμού στην παγκόσμια οικονομία
Κι ενώ σύμφωνα με τα στοιχεία του Bloomberg Billionaires Index, οι δέκα πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου («Εφημερίδα των Συντακτών» 4/1/2022) έβαλαν πέρσι στα χρηματοκιβώτιά τους ακόμη 400 δισ. δολάρια, η παγκόσμια οικονομία διολισθαίνει προς μια νέα ύφεση. Από τη μία πλευρά έχουμε τις επιπτώσεις από την παράταση της πανδημίας με το νέο κύμα της Όμικρον. Από την άλλη, έχουμε σε εξέλιξη ένα παγκόσμιο κύμα πληθωρισμού, κύρια με μια μεγάλη αύξηση των τιμών στην ενέργεια, στο πλαίσιο του οποίου αυξάνονται αλυσιδωτά οι τιμές σε όλα τα βασικά αγαθά και υπηρεσίες.
Ο πληθωρισμός, παρότι όλα τα διεθνή επιτελεία του κεφαλαίου εκτιμούσαν ότι θα υποχωρήσει μετά το καλοκαίρι, συνεχίζει να αυξάνεται. Στις ΗΠΑ το 2021 έκλεισε κοντά στο 7% και είναι ο μεγαλύτερος από τη δεκ, του 1970, ενώ στην Ευρωζώνη κοντά στο 5%. Ο πληθωρισμός είναι το προϊόν της ίδιας της κερδοσκοπικής και άναρχης φύσης του καπιταλισμού. Όλα τα διαθέσιμα στοιχεία και γεγονότα φανερώνουν ότι ο σημερινός πληθωρισμός είναι το αποτέλεσμα της αχαλίνωτης καπιταλιστικής κερδοσκοπίας και της εκδήλωσης των συνεπειών της αναρχίας της καπιταλιστικής αγοράς. Και αυτό το φαινόμενο, ασφαλώς ενισχύεται από τις μεγάλες ποσότητες χρήματος που έχουν «ρίξει» οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες (πάνω από 25 τρισ. δολάρια), κυρίως στις τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις, από τον Μάρτιο του 2020 μέχρι σήμερα, στο όνομα της αντιμετώπισης της πανδημίας.
Ο πληθωρισμός ως σύμπτωμα σύμφυτο με τον καπιταλισμό δεν μπορεί να εξαλειφθεί πάνω στο έδαφός του. Η αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής είναι η βάση που τείνει να παράγει και να αναπαράγει διαρκώς πληθωριστικές τάσεις. Μόνο στο πλαίσιο της συνένωσης τουλάχιστον μιας ομάδας προηγμένων βιομηχανικά χωρών και στη βάση μιας κεντρικά και δημοκρατικά σχεδιασμένης, κοινωνικοποιημένης οικονομίας, μπορεί να εξαλειφθεί ο πληθωρισμός.
Ο ελληνικός καπιταλισμός στη μέγγενη του πληθωρισμού
Στην ελληνική οικονομία, όπου το πρώτο 9μηνο του 2021 σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία σημειώθηκε ανάπτυξη 9% σε ετήσια βάση, ο συνδυασμός έκρηξης της πανδημίας με την μετάλλαξη Όμικρον και ανόδου του πληθωρισμού, οποίος ανέρχεται πλέον σε πάνω από 5%, έχει καταστήσει ανέφικτη την υπόθεση της ουσιαστικής ανάκαμψης ενός ετήσιου ΑΕΠ που σε σύγκριση με 15 χρόνια πριν, έχει χάσει το 30% της αξίας του και στα τέλη του 2020 είχε πέσει στα επίπεδα του 1999!
Ως αποτέλεσμα της ακρίβειας που δημιουργείται στα βασικά καταναλωτικά αγαθά στο πλαίσιο της ανόδου του πληθωρισμού, το 57% των ελληνικών νοικοκυριών σύμφωνα με την έρευνα της Interview για το Politic.gr που δημοσιεύθηκε στα μέσα Ιανουαρίου δηλώνει ότι έχει περιορίσει τις αγορές βασικών αγαθών εξαιτίας των ανατιμήσεων, 8 στους 10 καταναλωτές δηλώνουν ότι έχουν περιορίσει τη θέρμανση τους, ενώ το 58% δηλώνει δεν χρησιμοποιεί το αυτοκίνητό του επειδή η τιμή των καυσίμων έχει εκτιναχθεί.
Κι όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που στην κατηγορία των ειδών σούπερ μάρκετ με τη νέα χρονιά ανακοινώθηκαν νέες μεγάλες ανατιμήσεις. Μάλιστα, όπως σημείωνε σε δημοσίευμά της η «Καθημερινή» στα τέλη Δεκεμβρίου, ήδη με τις προηγούμενες ανατιμήσεις η επιβάρυνση για μια τετραμελή οικογένεια υπολογιζόταν με «συντηρητικές εκτιμήσεις» στα 151 ευρώ μηνιαίως ή 1.812 ευρώ ετησίως! Πόσο ειρωνική φαντάζει μετά από όλα αυτά η αύξηση στον κατώτατο μισθό για την οποία επαίρεται ο Κ. Μητσοτάκης που διαμόρφωσε τον βασικό μισθό στο αναξιοπρεπές ύψος των 569,38 ευρώ!
Ο πληθωρισμός, επιπλέον, έχει ως συνέπεια την επιδείνωση όλων των κρίσιμων δεικτών της οικονομίας. Έτσι π.χ το 2021 είχαμε σχεδόν διπλασιασμό του εμπορικού ελλείμματος, με αύξηση 93,1%, κάτι που προαναγγέλλει ασφαλώς ύφεση, αφού οι ακριβές πρώτες ύλες υπονομεύουν τη βιωσιμότητα των ελληνικών επιχειρήσεων, κυρίως των εξαγωγικών βιομηχανιών. Επίσης η αύξηση του πληθωρισμού απειλεί με μεγάλο εκτροχιασμό τόσο το δημοσιονομικό έλλειμμα, το οποίο ήδη έχει αυξηθεί πολύ ως αποτέλεσμα των 42 δισ. ευρώ που έχουν χορηγηθεί την περασμένη διετία κυρίως στις επιχειρήσεις με τη μορφή χρηματοδότησης των απωλειών των κερδών τους και κρατικής ανάληψης δικών τους υποχρεώσεων, όσο και το κρατικό χρέος, το οποίο ως ποσοστό του ΑΕΠ το περασμένο Ιούλιο μάλιστα σημείωσε και παγκόσμια πρωτιά.
Αυτό το ύψος ελλείμματος και χρέους σε συνδυασμό με την επιστροφή από το 2023 του στόχου για υψηλά πρωτόγεννη πλεονάσματα που έχει ήδη ψηφιστεί στη Βουλή το καλοκαίρι στο πλαίσιο του «Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2022-2025», πάνω στο έδαφος του καπιταλισμού και με μια αστική κυβέρνηση στην εξουσία δεν μπορεί παρά να οδηγήσουν σε νέα άγρια λιτότητα με νέες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες.
Κυβέρνηση χρεοκοπημένη στη συνείδηση του λαού
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει φέρει τη χώρα πρώτη παγκοσμίως στα θύματα από τον Covid σε αναλογία πληθυσμού, αποδεικνύοντας πόσο αντιδραστική και κοινωνικά ανάλγητη είναι η ελληνική άρχουσα τάξη. Αυτή η θλιβερή πρωτιά είναι το αποτέλεσμα της πολύχρονης εγκατάλειψης του δημόσιου συστήματος Υγείας και της προκλητικής επιλογής της κυβέρνησης να αξιοποιήσει την πανδημία για να ευνοήσει ανοικτά την κερδοσκοπία των ιδιωτικών παρόχων υπηρεσιών Υγείας. Έτσι, έφτασαν ακόμα και στο σημείο να βάλουν «πλαφόν» τιμής στα μοριακά τεστ που περιλαμβάνει υπερκέρδη, όταν διάφοροι δήμαρχοι εξασφάλισαν για τους δημότες τους τα ίδια τεστ σχεδόν στο 1/3 του κυβερνητικού πλαφόν.
Μια ακόμα βίαιη αποκάλυψη του αντιδραστικού χαρακτήρα της κυβέρνησης, αλλά και του συνόλου της αστικής κρατικής μηχανής και του ελληνικού καπιταλισμού, ήρθε στο φως με την πρόσφατη σφοδρή χιονόπτωση στην Αττική. Οι χιλιάδες εγκλωβισμένοι μέσα στο χιόνι οδηγοί, οι πολλές περισσότερες χιλιάδες που που έμειναν για πάνω από μία μέρα χωρίς ρεύμα και οι καταταλαιπωρημένοι επιβάτες των μέσων συγκοινωνίας και ιδιαίτερα των σιδηροδρόμων πλήρωσαν το τίμημα, όχι μόνο για την αδιαφορία και έλλειψη σχεδίου από τα καλοπληρωμένα γαλάζια «γκόλντεν μπόις», αλλά πάνω απ’ όλα για τις άγριες περικοπές κοινωνικών δαπανών της εποχής των Μνημονίων και για τις σκανδαλώδεις ιδιωτικοποιήσεις της ΔΕΗ, των αυτοκινητοδρόμων και των σιδηροδρόμων.
Η εγκληματική κυβερνητική διαχείριση της πανδημίας, τα 2,5 χρόνια συνεχούς επίθεσης στο βιωτικό επίπεδο και τα δικαιώματα των εργαζόμενων και της νεολαίας, σε συνδυασμό με την κρατική-κυβερνητική χρεοκοπία μπροστά στις πυρκαγιές, τις πλημμύρες και τις χιονοπτώσεις, αλλά και την μεγάλη ακρίβεια, έχουν προκαλέσει μεγάλες αλλαγές στη συνείδηση των εργαζόμενων και της νεολαίας. Ήδη από τα μέσα καλοκαιριού έως τις αρχές Φθινοπώρου είδαμε σημαντικές εργατικές κινητοποιήσεις (γενική απεργία, εργαζόμενοι διανομείς, COSCO, μαζική απεργία καθηγητών), οι οποίες δεν είχαν συνέχεια, κύρια λόγω των δύσκολων αντικειμενικών συνθηκών που δημιούργησε το νέο κύμα της πανδημίας. Ακόμα και οι εντελώς αναξιόπιστες δημοσκοπήσεις που δημοσιεύουν τα αστικά ΜΜΕ αντανακλούν αυτή την αλλαγή με την πτώση του ποσοστού δημοτικότητας της κυβέρνησης.
Ήδη, παρά τις σχετικές διαψεύσεις του Μητσοτάκη, οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί όπως διαρρέουν σε δημοσιεύματα του αστικού Τύπου, προβλέπουν πρόωρη προσφυγή σε εκλογές μέσα στο 2022 για να αποτραπούν ακόμα μεγαλύτερες εκλογικές απώλειες της ΝΔ, δείχνουν ετοιμότητα ακόμα και για το ενδεχόμενο μιας τρίτης συνεχόμενης προσφυγής στις κάλπες για να υπάρξει αυτοδύναμη δεξιά κυβέρνηση ή ακόμα και πρόθεση κατασκευής ενός ακόμα πιο ληστρικού υπέρ της ΝΔ εκλογικού νόμου. Στους σχεδιασμούς αυτούς, βαρύνει σημαντικά και η υποχρέωση να ληφθούν νέα μέτρα λιτότητας το 2023 για να πραγματοποιηθούν οι στόχοι για τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα λιτότητας που επανέρχονται.
Για να πετύχει η άρχουσα τάξη στο άμεσο μέλλον την κυβερνητική σταθερότητα που έχει ανάγκη για τα συμφέροντά της, επιχειρεί με κάθε τρόπο να νεκραναστήσει το ΚΙΝΑΛ, ως μια συστημική «εναλλακτική λύση» που θα απορροφήσει ένα μέρος της λαϊκής δυσαρέσκειας. Όμως καθώς θα πλησιάζουμε στις εκλογές, η πόλωση ανάμεσα στα δύο βασικά ταξικά στρατόπεδα της κοινωνίας θα τείνει να μετατραπεί σε πολιτική πόλωση ανάμεσα στα δύο κόμματα που η προηγούμενη ταραχώδης κοινωνικά και πολιτικά περίοδος στη χώρα ανέδειξε ως βασικούς εκλογικούς εκφραστές της αστικής και της εργατικής τάξης, δηλαδή στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ αντίστοιχα, συμπιέζοντας τα εκλογικά ποσοστά του ΚΙΝΑΛ. Ο μόνος παράγοντας που μπορεί να συγκρατήσει τα ποσοστά του ΚΙΝΑΛ σε αυτές τις συνθήκες είναι μια ενδεχόμενη κλιμάκωση της απόπειρας της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ για «ανοίγματα προς το κέντρο», που θα κάνει το κόμμα να μοιάζει όλο και πιο πολύ με το αστικό απομεινάρι – πολιτική σκιά του παλιού ΠΑΣΟΚ, σπρώχνοντας αρκετούς ψηφοφόρους να προτιμήσουν το πρωτότυπο αντί για το αντίγραφο.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κλιμακώνει την «πασοκοποίηση»
Η ηγεσία ΣΥΡΙΖΑ, παρότι στη Βουλή σηκώνει τους τόνους ενάντια στην κυβέρνηση ζητώντας εκλογές και καταθέτοντας «πρόταση μομφής», αποφεύγει να δεσμευθεί ότι όταν εκλεγεί στην κυβέρνηση θα καταργήσει όλα τα αντιδραστικά μέτρα της ΝΔ. Ακόμα χειρότερα, όπως γράφτηκε στην «Καθημερινή» στις 9/1 και δεν διαψεύστηκε από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να περιμένει την έγκριση από το προγραμματισμένο συνέδριο του κόμματος, ετοιμάζει ένα προγραμματικό σχέδιο πανευρωπαϊκής «δημοσιονομικής σταθερότητας» (δηλαδή λιτότητας) με «πινελιές» κοινωνικής πολιτικής (ενιαίο επίδομα ανεργίας και ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα πρόγραμμα κ.α) για να το παρουσιάσει σε διεθνή ημερίδα της ιταλικής Κεντροαριστεράς, σε συνεννόηση με τον Επίτροπο της ΕΕ Τζεντιλόνι.
Ο προφανής σκοπός της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι για μία ακόμα φορά να δώσει διαπιστευτήρια συστημικής υπευθυνότητας και μετριοπάθειας στην ελληνική και ευρωπαϊκή άρχουσα τάξη, προσδοκώντας μια πιο ειρηνική μελλοντική συνύπαρξη μαζί τους στην κυβέρνηση, αλλά και να δημιουργήσει χαμηλές προσδοκίες στην εργατική τάξη, καλλιεργώντας τις λιγότερες δυνατές προσδοκίες από την εργατική τάξη, με την ελπίδα ότι εκείνη θα την αφήσει να κυβερνήσει ανενόχλητη από μαζικούς αγώνες.
Στο πλαίσιο αυτής της δεξιάς μετακίνησης του ΣΥΡΙΖΑ «προς το κέντρο» η ηγετική ομάδα του Α. Τσίπρα επιχειρεί να εισάγει στον ΣΥΡΙΖΑ τη μέθοδο ανάδειξης του προέδρου που εφαρμόζουν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή από ένα τμήμα των ψηφοφόρων του κόμματος, προχωρώντας μάλιστα ακόμα περισσότερο και εισάγοντας την ίδια μέθοδο για την ανάδειξη όλης της ηγεσίας. Με αυτό το εγχείρημα η ηγετική ομάδα Τσίπρα θέλει να ενισχύσει την εσωκομματική της θέση στηριγμένη σε μια μάζα χειροκροτητών – υποστηρικτών του αρχηγού, να ελέγξει πλήρως τα ηγετικά όργανα και να ξεφορτωθεί οριστικά την παλιά γενιά κομματικών στελεχών που επιθυμούν να έχουν μερίδιο συμμετοχής στις ηγετικές επιλογές και αποφάσεις και να περιορίζουν τις προεδρικές εξουσίες. Επιπλέον, με αυτό το νέο απόλυτα αρχηγοκεντρικό – και αντίθετο σε κάθε έννοια εσωκομματικής δημοκρατίας – κομματικό μοντέλο, επιθυμεί να θωρακίσει προληπτικά το κόμμα από την εργατική δυσαρέσκεια που θα αναπτυχθεί ενάντια σε μια επόμενη δική της κυβέρνηση.
ΜέΡΑ25: «ριζοσπαστική στροφή» με πολιτική σύγχυση
Η ηγεσία του ΜέΡΑ25 συνεχίζει στον δρόμο της συγχυσμένης ριζοσπαστικής στροφής που έχει διακηρύξει πριν από λίγους μήνες. Ο Γιάνης Βαρουφάκης, πριν ακόμα διεξαχθεί το συνέδριο του κόμματος που θα προσδιορίσει το περιεχόμενο της ριζοσπαστικής αυτής στροφής, έσπευσε με ένα νέο του βιβλίο, ένα πολιτικό μυθιστόρημα, να θέσει στο προσκήνιο ουτοπικά σχήματα «μετακαπιταλισμού» που δεν θα είναι σοσιαλισμός, δεν θα έχει κοινωνική ιδιοκτησία στην παραγωγή, κεντρικό και δημοκρατικό σχεδιασμό της οικονομίας και μια εξουσία των εργαζόμενων που θα ανοίγει το δρόμο για την αταξική κοινωνία.
Τα μέλη του κόμματος, ξεκινώντας από τους νέους αγωνιστές του, τους λιγότερο μολυσμένους από το δηλητήριο του ρεφορμισμού και της απογοήτευσης που έχουν δημιουργήσει οι ήττες του παρελθόντος, με αφορμή τη συζήτηση για τον «μετακαπιταλισμό» που έχει αρχίσει η ηγεσία του κόμματος θα πρέπει να ανακαλύψουν τις γνήσιες επαναστατικές ιδέες για την αλλαγή της κοινωνίας,. Η ανατροπή του καπιταλισμού και η οικοδόμηση μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο δεν θα έρθει μέσα από την εφαρμογή «νέων» ουτοπικών σχημάτων που θα έχουν εμπνευστεί έξυπνα μυαλά ακαδημαϊκών, αλλά από την οργάνωση και τον αγώνα με όπλο τις ιδέες και τους στόχους πάλης που συνδέθηκαν με την ίδια την ιστορική ανάπτυξη του κινήματος της εργατικής τάξης και εμπλουτίστηκαν από την ίδια την πλούσια επαναστατική του πείρα από τα μέσα σχεδόν του 19ου αιώνα έως σήμερα. Αυτές οι επαναστατικές ιδέες, είναι οι ιδέες του μαρξισμού και οι στόχοι πάλης είναι η εργατική δημοκρατία και ο σοσιαλισμός. Κάθε απόπειρα να βρεθούν «μετακαπιταλιστικές» απαντήσεις που θα παρακάμπτουν αυτές τις ιδέες, δεν συνιστά στροφή σε νέες ιδέες, αλλά πισωγύρισμα στις αρχές του 19ου αιώνα.
Για μια μαζική αγωνιστική αντεπίθεση των εργαζόμενων και της νεολαίας
Μέσα στο σκηνικό ζόφου που διαμορφώνει η εγκληματική κυβερνητική διαχείριση της πανδημίας με τις δεκάδες νεκρούς ημερησίως, καθώς και η επίθεση του καπιταλισμού και της κυβέρνησης στο βιοτικό επίπεδο και τα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας, το φυσικό αντίπαλο δέος είναι οι μαζικοί ταξικοί και πολιτικοί αγώνες των τελευταίων. Οι εργαζόμενοι σε σημαντικό βαθμό έδειξαν με τη μεγάλη συμμετοχή τους και τη γενικότερη υποστήριξη που έδειξαν στην 24ωρη απεργία του περασμένου Ιουλίου ενάντια στο νόμο Χατζηδάκη ότι είναι διατεθειμένοι να δώσουν αυτούς τους αγώνες, ενώ η νεολαία με τις συχνές καταλήψεις σχολών και σχολείων δείχνει πως αναζητά μια σπίθα για να ξεσηκωθεί.
Αυτό που απουσιάζει είναι η δύναμη που θα προπαγανδίσει υπομονετικά και συστηματικά την επιτακτική αναγκαιότητά νέων μαζικών αγώνων, όχι αφηρημένα αλλά προωθώντας στις μαζικές οργανώσεις, του εργατικούς χώρους και του χώρους της νεολαίας ένα συγκεκριμένο σχέδιο μαζικού αγώνα διαρκείας. Αυτό είναι σήμερα το καθήκον ενός εργατικού κομμουνιστικού κόμματος. Το ΚΚΕ όμως δυστυχώς, δεν κινείται σε αυτή την κατεύθυνση. Η ηγεσία του περιορίζεται σε μια γενική, εκλογικού τύπου πολιτική προπαγάνδα, συνδυασμένη με συμβολικές μορφές δράσης, χωρίς να λαμβάνει ουσιαστικές πρωτοβουλίες που θα ανοίγουν τον δρόμο για έναν νικηφόρο μαζικό αγώνα.
Για να ανοίξει αυτός ο δρόμος, η Κομμουνιστική Τάση (ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης) προτείνει και παλεύει στο εργατικό κίνημα και τη νεολαία για να διεξαχθούν μαζικές συνελεύσεις σε όλα τα σωματεία και τους εργατικού χώρους που θα αποφασίσουν μια καλά προετοιμασμένη 24ωρη γενική απεργία ενάντια στη φονική διαχείριση της πανδημίας και την ακρίβεια, με την προοπτική της κλιμάκωσης σε 48ωρη και αργότερα σε γενική απεργία διαρκείας. Για την οργάνωση και την επιτυχία της απεργίας χρειάζεται η εκλογή επιτροπών αγώνα κατά εργατικό χώρο που θα επιδιώξουν να συντονιστούν σε επίπεδο κλάδου, πόλης και πανελλαδικά.
Οι κεντρικές διεκδικήσεις αυτού του αγώνα θα πρέπει να είναι η ανατροπή της κυβέρνησης των καπιταλιστών και η εκλογή μια εργατικής κυβέρνησης η οποία, ως τμήμα της εφαρμογής ενός σοσιαλιστικού προγράμματος θα λάβει όλα τα αναγκαία μέτρα για την αποφασιστική ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας, αλλά και την προστασία του εργατικού εισοδήματος από την ακρίβεια, όπως η κατάργηση των φόρων στα βασικά καταναλωτικά αγαθά και υπηρεσίες, η επιβολή αυτόματης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής στους μισθούς, η γενικευμένη επιβολή εργατικού ελέγχου στις μεγάλες επιχειρήσεις που θα αποκαλύψει την κερδοσκοπία και η κοινωνικοποίηση των καπιταλιστικών μονοπωλίων που ευθύνονται για την ακρίβεια.
Εφημερίδα ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ – www.marxismos.com
