Η υπόθεση με την Έλενα Παναρίτη και τον ρόλο που διαδραμάτισε το τελευταίο διάστημα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ καθώς και η εξέλιξή της, μπορεί να είναι μεν ενθαρρυντική ως κατάληξη, σίγουρα όμως θα πρέπει και να μας προβληματίσει. Η κα Παναρίτη από την πρώτη στιγμή της αριστερής κυβέρνησης, βρέθηκε στο πλευρό του υπ. Οικονομικών και αποτέλεσε μέλος της διαπραγματευτικής ομάδας εκπροσωπώντας την Ελλάδα σε πολλαπλά επίπεδα παρά το μνημονιακό-νεοφιλελεύθερο παρελθόν της. Οι αντιδράσεις για αυτό το γεγονός εντός του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολλές εξαρχής, ωστόσο η κυρία αυτή παρέμεινε ακλόνητη στη θέση της όλους αυτούς τους μήνες μέχρι που, τις παραμονές της κατάληξης της διαπραγμάτευσης και αφού πρωτίστως είχε προταθεί και επιλεχθεί ως εκπρόσωπος της χώρας στο ΔΝΤ, οι μεν αντιδράσεις γιγαντώθηκαν, η δε κυρία αποφάσισε να παραιτηθεί.
Ωστόσο αυτοί που την επέλεξαν, την τοποθέτησαν μέσα στη διαπραγματευτική ομάδα από την πρώτη στιγμή της Αριστερής διακυβέρνησης της χώρας και την απέσυραν από το πλευρό του Γ. Βαρουφάκη μόνο και μόνο για να την ετοιμάσουν για το νέο λαμπρό πεδίο δόξης του ΔΝΤ, δεν έχουν ακουστεί ακόμα και μάλλον περί άλλων τυρβάζουν. Γιατί η κ. Παναρίτη μπορεί όντως να ήταν η εκπρόσωπος της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και των ιδιωτικοποιήσεων, του παλιού, φθαρμένου και αποτυχημένου μοντέλου της συντήρησης του καπιταλισμού και της «πιο ανθρώπινης διαχείρισής του», μπορεί η ίδια να είχε διατελέσει βουλευτής και σύμβουλος αυτών που ο λαός συρρίκνωσε, όμως κάποιοι στην σημερινή κυβέρνηση την επέλεξαν, την στήριξαν, την επέβαλαν. Ή τουλάχιστον προσπάθησαν να την επιβάλλουν. Και φυσικά δεν ήταν μόνο ο Γ. Βαρουφάκης, δεν θα μπορούσε άλλωστε ως εξωγενής παράγοντας. Ήταν και άλλοι μέσα στην ηγετική ομάδα και, κυρίως, ήταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός που την στήριξε. Το γιατί έγινε αυτό, παραμένει ως ερώτημα για προβληματισμό.
Μήπως όμως η Έλενα Παναρίτη είναι η μόνη επιλογή της ηγετικής ομάδας που προβληματίζει –αν και επιεικής ο όρος διότι σε πολλές περιπτώσεις εξοργίζει- την κοινωνία και τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ; Ο Γ. Πανούσης δεν υπήρξε μήπως βουλευτής της ΔΗΜΑΡ, της πολιτικής δύναμης που συνέπραξε με τη χειρότερη δεξιά που πέρασε από τον τόπο και που ο λαός πέταξε έξω από την πόρτα της βουλής; Δεν ήταν μήπως μια επιλογή προσωπική του Αλ. Τσίπρα που από τις πρώτες κιόλας στιγμές της ύπαρξής της (όταν δυο μέρες μετά την τοποθέτησή του στο ΠροΠο δήλωνε πως ο φράχτης-αίσχος του Έβρου πρέπει να παραμείνει…)άφησε να γίνει ευρέως κατανοητό το χάσμα ανάμεσα στην Ριζοσπαστική αντίληψη και τον κ. υπουργό; Η σύμπραξη με τους ΑΝΕΛ ενάντια στις αποφάσεις των συλλογικών οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ; Ο Πρ. Παυλόπουλος ως επιλογή για ΠτΔ; ο Ν. Κοτζιάς στο ΥπΕξ που επισυνάπτει συμφωνίες και βγάζει ανακοινώσεις για την καλή μας σχέση με το Ισραήλ, το κράτος-διεθνή τρομοκράτη αγνοώντας επιδεικτικά το πάγιο αίτημα του ελληνικού λαού για την αναγνώριση του Παλαιστινιακού Κράτους; Και βέβαια, μια σειρά από άλλες επιλογές που δεν έχει νόημα να απαριθμούμε ως πρόσωπα, αλλά οφείλουμε να απαριθμούμε ως ωμές παραβιάσεις των συλλογικών αποφάσεων του πρώτου κόμματος που αποτελεί αυτή την κυβέρνηση και κυρίως, ως ενδείξεις της πολιτικής κατεύθυνσης.
Ας υποθέσουμε δηλαδή πως αύριο το πρωί ο σ. Τσίπρας και η ηγετική ομάδα ξυπνούν και λένε στον πρωινό καφέ ότι «Ok, αφού το λέει η βάση, θα τους ξαποστείλουμε όλους και θα βάλουμε άλλους, καλύτερους, πιο αριστερούς…». Έχει κανείς την αυταπάτη πως θα άλλαζε κάτι επί της ουσίας; Όσο η πολιτική κατεύθυνση παραμένει στην πεποίθηση πως «εμείς θα διαχειριστούμε καλύτερα την καπιταλιστική κρίση», πως «θα εφαρμόσουμε την νεοφιλελεύθερη πολιτική τους ξεπουλώντας ότι έχει απομείνει σε αυτόν τον τόπο και θα τα δώσουμε στους δανειστές για να αποπληρώσουμε ένα ελάχιστο μέρος από ένα χρέος που διαρκώς θα διογκώνεται, μέσα σε ένα φαύλο κύκλο επανα-δανεισμών και στυγνών εκβιασμών», τόσο θα βυθιζόμαστε και πιο βαθιά ως κοινωνία και ως Αριστερά.( Έχουμε ήδη δει εξάλλου το αδιέξοδο που έχουν επέλθει άνθρωποι με πραγματικά αριστερό προσανατολισμό στην κυβέρνηση, με τρανταχτό το παράδειγμα της υπ. Μεταναστευτικής Πολιτικής, Τασίας Χριστοδουλοπούλου).
Για την ακρίβεια, θα έχουμε πάψει να είμαστε Αριστερά.
Αυτό που χρειάζεται να γίνει λοιπόν πέρα από το να αλλάξουν τα φθαρμένα και παράταιρα πρόσωπα μέσα και γύρω από την κυβέρνηση και να μπουν στη θέση τους πραγματικά αριστεροί άνθρωποι, είναι κυρίως το να υπάρξει επιτέλους ανοιχτά στην κοινωνία Αριστερό σχέδιο. Και Αριστερό σχέδιο σημαίνει Αντικαπιταλιστικό. Αυτό είναι εξάλλου που ξεχωρίζει την Αριστερά από την Σοσιαλδημοκρατία: Η πρώτη μάχεται για να ανατρέψει τον καπιταλισμό, ενώ η δεύτερη μάχεται για να τον διαχειριστεί καλύτερα από τους άλλους.
Κρατικοποιήσεις-Κοινωνικοποιήσεις όλων των μεγάλων επιχειρήσεων στη βιομηχανία, το εμπόριο, τις υπηρεσίες και την αγροτική παραγωγή, παύση πληρωμής και διαγραφή του χρέους, οργάνωση στη βάση, λαϊκές συνελεύσεις, εργατικός έλεγχος, ταξιδιωτικά έγγραφα στους μετανάστες-πρόσφυγες αδιαφορώντας για το τι λέει η ΕΕ, είναι μονάχα ορισμένα από αυτά που οφείλει να προτάξει μια πραγματικά Αριστερή κυβέρνηση. Υπάρχουν προτάσεις, ιδέες, επεξεργασίες κατατεθειμένες που μουχλιάζουν σε κάποια συρτάρια, υπάρχουν και άνθρωποι που είναι ικανοί να επεξεργαστούν και πάλι αυτές τις προτάσεις και να τις μετουσιώσουν σε ένα κυβερνητικό πρόγραμμα ρήξης, να εκπροσωπήσουν την Αριστερά και να εφαρμόσουν, να κάνουν πράξη μέσα στην κοινωνία τα σοσιαλιστικά ιδανικά.
Ας μην τυρβάζει περί άλλων λοιπόν η ηγετική ομάδα. Την «αμέριστη στήριξη» και την «τυφλή εμπιστοσύνη» καλά θα κάνουν να συνειδητοποιήσουν πως δεν την έχουν ως λευκή επιταγή. Θα πρέπει να αποδεικνύουν με τις πράξεις τους και με τις επιλογές τους ότι αξίζουν της εμπιστοσύνης μας και ότι αξίζουν να βρίσκονται στις κυβερνητικές καρέκλες. Και να είναι βέβαιοι: Όταν το αποδείξουν αυτό στρίβοντας το τιμόνι που τώρα έχει γείρει αυθαίρετα δεξιά, η κοινωνία θα είναι και πάλι πλάι τους, η βάση του ΣΥΡΙΖΑ θα στηρίζει και το Κίνημα, θα είναι ξανά στους δρόμους για να δώσει την απαιτούμενη ώθηση στην πραγματική Ανατροπή. Έτσι ακριβώς όπως ήταν στις πρώτες μέρες διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, λίγο πριν κάτσει στον καναπέ του για να παρακολουθεί την «σκληρή διαπραγμάτευση» με τους εκβιαστές.
Στην αντίθετη περίπτωση, σε αυτήν που θα συνεχιστεί ο κυβερνητικός κατήφορος και η αλλοτρίωση του Σοσιαλιστικού Αριστερού Οράματος, να είναι επίσης βέβαιοι οι σύντροφοι πως όταν θα θυμηθούν να κοιτάξουν πίσω τους για στήριξη, δεν θα υπάρχει κανείς. Θα είναι παντελώς μόνοι, αυτοί με τις καρέκλες τους.
Ελένη Ανδριοπούλου – μέλος της γραμματείας του τμ. Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ και μέλος της Ν.Ε. Κέρκυρας
