Διαβάστε το άρθρο μιας συντρόφισσας υπαλλήλου σε πολυκατάστημα για τη βάρβαρη επιβολής εργασίας τις Κυριακές.
Την Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013 πολλά καταστήματα στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις ήταν ανοιχτά. Ήταν η πρώτη Κυριακή από τις 7 που η κυβέρνηση έχρισε «εργάσιμες». Το μέτρο τα καταστήματα να λειτουργούν 7 Κυριακές το χρόνο, πλέον εγκρίθηκε και για πολλούς εργαζόμενους η Κυριακή από μέρα ξεκούρασης έγινε μια μέρα όπως όλες οι άλλες. Οι υπάλληλοι των καταστημάτων εγκατέλειψαν τις οικογένειές τους και στερήθηκαν την ψυχική και τη σωματική τους ξεκούραση για να δουλέψουν Κυριακή, κάτι που είχε να συμβεί από το 1905!
Την επόμενη μέρα, Δευτέρα 4 Νοεμβρίου, σε πολυκατάστημα συνάντησα μια συνάδελφο, εμποροϋπάλληλο, 48 ετών, μητέρα 2 μικρών παιδιών, πραγματικά καταρρακωμένη, εξαιτίας της διαβίωσής της σε μια καθημερινότητα εργοδοτικής τρομοκρατίας, υπό το άγχος της απόλυσης, των συνεχόμενων μειώσεων μισθού, των υπερωριών και άλλων πολλών, μα συνηθισμένων πλέον, φαινομένων εργασιακής εκμετάλλευσης. Αποφασίσαμε να συζητήσουμε για το θέμα της κυριακάτικης εργασίας.
Εξυπακούεται πως όλα τα προηγούμενα χρόνια, που ο εργαζόμενος βιώνει τη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος και τις συνέπειες της αντεργατικής πολιτικής των εκάστοτε αστικών κυβερνήσεων, ακόμα και σε περιόδους «ανάπτυξης», δεν απέμενε στη συνάδελφό μου ποτέ χρόνος αρκετός ώστε να φροντίσει τα παιδιά της ή να ψυχαγωγηθούν από κοινού. Οι ώρες εργασίας για μια μέση υπάλληλο στο εμπόριο είναι υπερβολικές και αν συνυπολογίσει κανείς το χρόνο που απαιτείται για την κάλυψη των αποστάσεων μετάβασης από το σπίτι στη δουλειά και το αντίστροφο, είναι εύλογο να νιώθει εξουθενωμένη τόσο ψυχικά, όσο και σωματικά.
Ωστόσο, η κατάσταση στην περίοδο της κρίσης έχει χειροτερέψει σε όλα τα επίπεδα. Οι στοιχειώδεις δεσμοί της οικογένειας, στην καλύτερη περίπτωση αδυνατίζουν κατά πολύ, στη χειρότερη, εξουδετερώνονται πλήρως. Οι συχνότερα εμφανιζόμενες μορφές ενδοοικογενειακής βίας (κακοποίηση γυναικών, κακοποίηση παιδιών) το αποδεικνύουν. Ταυτόχρονα, εκτός από τις αυτοκτονίες (άτυπες δολοφονίες), καταγράφεται ραγδαία αύξηση της χρήσης των ναρκωτικών (κυρίως ενδοφλέβιων), των σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νοσημάτων (κυρίως ιός HIV) και της πορνείας. Η κρίση του καπιταλισμού, γιατί τέτοια είναι ασφαλώς η κρίση και ως τέτοια οφείλει να αντιμετωπίζεται, προκάλεσε κρίση στη συλλογικότητα και στην οικογένεια, ως παραδοσιακό συλλογικό θεσμό. Η ατομικότητα, θεμελιωμένη νομικά και κοινωνικά στην κατοχύρωση της ατομικής ιδιοκτησίας από την αστική τάξη, κυριάρχησε σε όλα τα επίπεδα.
Σε κάποιο σημείο της συζήτησής μας, η φίλη και συνάδελφος ξεσπά λέγοντας: «Στο παρελθόν ψήφιζα Κ.Κ.Ε., όμως στις τελευταίες εκλογές ψήφισα ΣΥ.ΡΙΖ.Α. γιατί με έκανε να πιστέψω ότι θα γίνει το ριζοσπαστικό και ανατρεπτικό κόμμα που προσδοκούν τα στρώματα της εργατικής τάξης που βρίσκονται υπό εκμετάλλευση, όμως τίποτα δεν αλλάζει! Πού είναι οι ηγεσίες της Αριστεράς; Πού είναι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και η στήριξή του στο θέμα των Κυριακών;».
Είναι βέβαιο πως χρέος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι να στηρίξει τους ανθρώπους που αποτελούν τα θύματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, τους εργαζόμενους και τους ανέργους. Ο τρόπος που θα το πετύχει είναι αυτό που θέλει να μάθει ο λαός αρχικά και έπειτα αυτό να υλοποιηθεί. Δεν υπάρχει πολυτέλεια χρόνου, καθώς οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι βρίσκονται ήδη σε κίνδυνο ηθικής, αλλά και φυσικής εξόντωσης! Ακόμα και το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή, δεν είναι ουσιαστικά κατοχυρωμένο για μια μεγάλη μερίδα της εργαζόμενης κοινωνίας που ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, σε συνθήκες εξαθλίωσης. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. οφείλει να κινηθεί πρακτικά και όσο δυνατόν συντομότερα προς την κατεύθυνση της υπηρέτησης των πιεστικών αναγκών των εργαζόμενων και των ανέργων. Αυτή δεν είναι άλλη, από την κατεύθυνση των γνήσιων κομμουνιστικών ιδεών και ενός προγράμματος ριζικής ανατροπής του καπιταλισμού, που θα δώσει ένα συγκεκριμένο σκοπό πάλης στους αποκαμωμένους και απελπισμένους εργαζόμενους, όπως η συνάδελφος και φίλη εμποροϋπάλληλος και μητέρα.
Ελένη Ζαχαριουδάκη
{fcomment}
