Οι σημερινές εξελίξεις στην Κύπρο επιβεβαιώνουν – όχι ασφαλώς τη θεωρία της «μπλόφας», της «μαχητικής διαπραγμάτευσης» και της «εθνικής περηφάνιας» – αλλά τη γυμνή πραγματικότητα της παρασιτικής φύσης των Κυπρίων αστών και των σχέσεων εξάρτησης του Κυπριακού καπιταλισμού από τον συνασπισμένο ιμπεριαλισμό υπό την τρόικα. Οι Κύπριοι αστοί, πανικόβλητοι στο ενδεχόμενο – πραγματικό και όχι «μπλόφα» – να πεταχτούν έξω από το ευρώ, έβγαλαν τη μάσκα της εθνικής περηφάνιας και παρακαλούν την τρόικα να κάνει δεκτό ένα νέο σχέδιο “αντιμετώπισης της κρίσης”, πολύ σκληρότερο από το αρχικό της τρόικας, που προέβλεπε μέχρι σήμερα το πρωί πρακτικά τη δέσμευση, όχι μέρους των καταθέσεων, αλλά των ίδιων των συντάξεων των Κυπρίων εργαζόμενων.
Από την πλευρά τους, οι κυνικοί Γερμανοί αστοί, διασκεδάζοντας με την αναμενόμενη μεταμφίεση των ταξικών αδελφών τους στην Κύπρο, τους εκθέτουν ακόμα πιο πολύ και τους εμπαίζουν εμφανιζόμενοι σαν .. οι υπερασπιστές της κοινωνικής δικαιοσύνης, απορρίπτοντας τη δέσμευση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων. Στην πραγματικότητα βέβαια αυτό το κάνουν, καταλαβαίνοντας ότι οι άφρονες και πανικόβλητοι, επαρχιώτες καπιταλιστές της Κύπρου με τέτοιες κινήσεις μπορούν να ανάψουν μια πραγματική επαναστατική πυρκαγιά στο νησί και ασφαλώς, από οικονομική σκοπιά, να προκαλέσουν μια μεγάλη επιβάρυνση στο κυπριακό χρέος και μια άμεση αδυναμία καταβολής συντάξεων, για την οποία θα έπρεπε πάλι να πληρώσει η τρόικα και οι Γερμανοί αστοί.
Το χαστούκι στους Κύπριους αστούς ήταν ηχηρό και από την Ρωσία. Είναι προφανές ότι οι κυβερνητικοί εκφραστές της ρώσικης καπιταλιστικής μαφίας ζήτησαν από τους Κυπρίους τεράστια ανταλλάγματα για να τους βοηθήσουν. Το 2005 για να δώσουν ένα δάνειο 10 δις ευρώ στον «χασάπη» δικτάτορα Άσαντ της Συρίας, είχαν ζητήσει και έλαβαν σαν αντάλλαγμα ολόκληρο το λιμάνι της Ταρσού. Εύκολα μπορεί να υποθέσει κάποιος ότι αυτή τη φορά θα ζητούσαν από τους Κυπρίους συνεταίρους τους προκαταβολικά ένα πολύ μεγάλο μέρος των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων του νησιού, κάνοντας τη ρωσική «βοήθεια» πολύ ασύμφορη για τους Κύπριους αστούς. Έτσι με βάση τα τωρινά δεδομένα, οι Κύπριοι αστοί σύρονται προς μια ακόμα χειρότερη εκδοχή της αρχικής απόφασης του Eurogroup, προσευχόμενοι να παραμείνουν στο ευρώ.
Οι Κύπριοι εργαζόμενοι και μικροκαταθέτες έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται προδομένοι από τους Κύπριους αστούς. Βγήκαν για πρώτη φορά μαζικά στους δρόμους μετά από πολλά χρόνια και ζήτησαν να φύγει η τρόικα μαζί με τα αντιδραστικά της σχέδια. Πολλοί από αυτούς πίστεψαν ότι είχαν νικήσει, βλέποντας τους Κύπριους αστούς να ψηφίζουν όχι» «στο σχέδιο του Eurogroup και να μιλάνε για εθνική περηφάνια. Αντί αυτού όμως, βλέπουν τώρα την τρόικα και τη Γερμανία να κάνει επίδειξη δύναμης. Μαζί με την συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας για μαζικούς αγώνες, το μάθημα που έλαβαν αυτές της μέρες είναι ανεκτίμητο: ποτέ δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι τους αστούς και τα πατριωτικά τους παραμύθια.
Δυστυχώς όμως το απλά μαθήματα της ταξικής και οικονομικής πραγματικότητας γύρω από το ζήτημα της Κύπρου, είναι σφραγισμένο γράμμα για τις αριστερές ηγεσίες στην Κύπρο και την Ελλάδα. Από αυτή τη διαπίστωση οφείλουμε να εξαιρέσουμε στο συγκεκριμένο ζήτημα την ηγεσία του ΚΚΕ που έλαβε σε γενικές γραμμές μια θέση από ταξική και όχι πατριωτική σκοπιά. Αντίθετα, οι ηγέτες του ΑΚΕΛ δεν έλαβαν καμία ανεξάρτητη πρωτοβουλία από τους αστούς. Από την αρχική υποταγή – με δάκρυα είναι αλήθεια (βλ. Χριστόφια) – στην τρόικα, πέρασαν στον αγοραίο πατριωτισμό και στην ταύτιση με το «όχι» των αστών, σιγοψιθυρίζοντας μάλιστα τη «λύση» της εξόδου από το ευρώ, πάντα βέβαια σε καπιταλιστικό έδαφος. Η μόνη ανεξάρτητη πρόταση που έκαναν ήταν αυτή η γιγάντια υπεκφυγή του «δημοψηφίσματος», χωρίς να μπουν όμως στον κόπο να εξηγήσουν ποια πολιτική – προγραμματική λύση θα προτείνουν στους Κυπρίους εργαζόμενους σε αυτό το δημοψήφισμα.
Από τη δική της πλευρά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, με την εμμονή της στην υπεράσπιση της οδού της διαπραγμάτευσης, έχει βαλθεί να ωραιοποιήσει στα μάτια του λαού τη ρεαλιστική τάχα, στάση υποταγής της συγκυβέρνησης Σαμαρά. Ένα – ένα τα βάθρα της πολιτικής της πρότασης για την έξοδο από την κρίση γκρεμίστηκαν παταγωδώς. Η θεωρία της «μπλόφας» για την έξοδο από το ευρώ έγινε σκόνη μπροστά στην επίδειξη γερμανικής πυγμής με τη ντεφάκτο διακοπή της χρηματοδότησης των κυπριακών τραπεζών και την τοποθέτηση του ενδεχομένου αυτού, επίσημα για συζήτηση στο προχθεσινό Eurogroup. Η θεωρία της «διαπραγμάτευσης», πάνω στην οποία έγιναν μάλιστα και δοκιμές με ταξίδια στις ΗΠΑ και τη Γερμανία, επίσης κατέληξε στα σκουπίδια. Είναι μάλιστα τραγικό μετά από όλα όσα συνέβησαν στην Κύπρο, ο σύντροφος πρόεδρος στη σημερινή του ομιλία στο συνέδριο της Νεολαίας ΣΥΝ να υποστηρίζει ότι «ακόμα υπάρχουν περιθώρια διαπραγμάτευσης»! Μη καταλαβαίνοντας το λάθος της η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί βάσιμους φόβους ότι όταν έρθει στην εξουσία θα ακολουθήσει τον ίδιο αλλοπρόσαλλο δρόμο αυταπατών και “εναλλακτικών λύσεων” μέσα στο καπιταλισμό που ακολούθησε όλο αυτό το διάστημα το πολιτικό μέτωπο Κυπρίων αστών και ηγεσίας του ΑΚΕΛ.
Αυτό που απέδειξε το παράδειγμα της Κύπρου είναι ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο διαπραγμάτευσης με τους συνασπισμένους κερδοσκόπους και καμία λύση μέσα στον σάπιο καπιταλισμό, με ή χωρίς ευρώ, με ή χωρίς εναλλακτικούς προστάτες. Αυτό δεν είναι ούτε ένα υπερ-επαναστατικό σλόγκαν, ούτε ένας γενικόλογος αφορισμός. Είναι η πραγματικότητα που η Αριστερά οφείλει να αναγνωρίσει, για να προετοιμάσει πολιτικά τους εργαζόμενους για τους σκληρούς επαναστατικούς αγώνες που έχουνε μπροστά τους.
Ας μιλήσουμε όμως πιο συγκεκριμένα. Τι θα έπρεπε να κάνει μια αριστερή κυβέρνηση αυτές τις μέρες στην Κύπρο; Θα έπρεπε να διαγράψει το χρέος και να μην αποδεχθεί νέα ληστρικά δάνεια σε βάρους του βιοτικού επιπέδου του λαού. Θα έπρεπε να κοινωνικοποιήσει το τραπεζικό σύστημα, δεσμεύοντας τις καταθέσεις το μεγαλοκαταθετών και επιβάλλοντας βαριές εισφορές σε αυτές για την αντιμετώπιση της κρίσης. Να κοινωνικοποιήσει τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων του νησιού, τις μεγάλες επιχειρήσεις ντόπιες και ξένες – συμπεριλαμβανομένων των όποιων μεγάλων βιομηχανικών μονάδων διαθέτει το νησί – και τις μεγάλες εκτάσεις αγροτικής καλλιέργειας, θεσμοθετώντας τον δημοκρατικό σχεδιασμό της οικονομίας για να εξασφαλιστεί ότι η κρίση θα αντιμετωπιστεί με πραγματικούς όρους κοινωνικής δικαιοσύνης και δεν θα πεινάσει ο κυπριακός λαός. Να προχωρήσει σε κατασχέσεις των περιουσιών και των καταθέσεων των μεγαλομετόχων των τραπεζών και σε δήμευση της σκανδαλώδους εκκλησιαστικής περιουσίας. Να καλέσει τους εργαζόμενους να κινητοποιηθούν και να φτιάξουν επιτροπές εργατικού ελέγχου και λαϊκές πολιτοφυλακές για την αντιμετώπιση της αντίδρασης από τους αστούς. Να επιβάλει κρατικό έλεγχο στην κίνηση των κεφαλαίων και το κρατικό μονοπώλιο στο εξωτερικό εμπόριο. Να απευθύνει ένα κάλεσμα για αλληλεγγύη, υλική και πολιτική συμπαράσταση προς τους Έλληνες εργαζόμενους και προς τους Ευρωπαίους συναδέλφους τους, στα εργατικά κόμματα και συνδικάτα σε όλο τον κόσμο. Να λάβει πρωτοβουλίες έτσι ώστε να συσπειρωθούν στη βάση της υπεράσπισης μιας τέτοιας πολιτικής όσο το δυνατό περισσότερες μαζικές εργατικές οργανώσεις και κόμματα στην Ευρώπη και στον κόσμο. Να καλέσει ιδιαίτερα τους εργαζόμενους στη Γερμανία, τη Γαλλία και τις άλλες ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες να κινητοποιηθούν για να εμποδιστεί ο πόλεμος ενάντια στην Κύπρο των εργαζομένων, την σοσιαλιστική Κύπρο. Να διακηρύξει την διεξαγωγή μιας διεθνούς πολιτικής εκστρατείας υπέρ μιας ενωμένης σοσιαλιστικής Ευρώπης που θα πρέπει να μπει το γρηγορότερο στη θέση της καπιταλιστικής ΕΕ των κερδοσκόπων εκβιαστών.
Δυστυχώς όμως αντί να υιοθετεί αυτό το πρόγραμμα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τοποθετείται ακόμα από τη σκοπιά τη πατριωτικής διαπραγμάτευσης, κάνοντας μάλιστα σήμερα στο πλαίσιο αυτής της αδιέξοδης τακτικής, ειδική συνάντηση για κοινοβουλευτικό συντονισμό πάνω στο Κυπριακό με τον αντιδραστικό Καμμένο και τους ΑΝΕΛ! Συνεπώς η τύχη του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι ταυτισμένη πλήρως με τον ταξικό, επαναστατικό και σοσιαλιστικό του προσανατολισμό, επαφίεται στον κομματικό «πατριωτισμό» των μελών του. Σε αυτόν τον «πατριωτισμό» έχει εμπιστοσύνη η Πρωτ. «Κομμουνιστική Τάση του ΣΥΡΙΖΑ» και καλεί όλους τους συντρόφους σε συσπείρωση για έναν ΣΥΡΙΖΑ των αναγκών της εργατικής τάξης και του σοσιαλισμού, μακριά από τις αυταπάτες για ανύπαρκτους «εύκολους δρόμους» και «πρακτικές» λύσεις μέσα στην διαρκώς εντεινόμενη καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Σταμάτης Καραγιαννόπουλος
{fcomment}
