Διαβάστε την κριτική μας στο Κείμενο που κατέθεσε για την ιδρυτική συνδιάσκεψη της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ το συντονιστικό της.
Το «συντονιστικό Νέων ΣΥΡΙΖΑ» δημοσίευσε, ενόψει της Ιδρυτικής Συνδιάσκεψης της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ (19-22 Δεκέμβρη), το προτεινόμενο κείμενο-Διακήρυξη. Ακολουθεί μια ανάλυση των βασικών αδυναμιών και ελλείψεων του κειμένου αυτού.
Στο στόχαστρο ο «νεοφιλελευθερισμός» και όχι ο καπιταλισμός – «Αφήγηση του μέλλοντος» ο σοσιαλισμός
Η αντίληψη για τις αιτίες της κρίσης, που διακατέχει από την αρχή μέχρι το τέλος το κείμενο του «συντονιστικού», είναι βαθιά λανθασμένη. Παρά τις επιγραμματικές αναφορές στο «δομικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης» και τις «ανεπίλυτες αντιφάσεις του καπιταλισμού», η ουσία της ανάλυσης που γίνεται οδηγεί στο συμπέρασμα πως πρόκειται για μια κρίση του «νεοφιλελεύθερου μοντέλου» που οφείλεται στην εγκατάλειψη του «κεϋνσιανού μοντέλου» από τους αστούς παγκόσμια, στις αρχές και τα μέσα της δεκαετίας του ’70. Ενδεικτικά σημεία από το κείμενο (οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας):
Κεφάλαιο 1 «Εισαγωγή», 1η παράγραφος:
Βρισκόμαστε στο μέσο μιας δομικής καπιταλιστικής κρίσης (σ.: αναιρείται αμέσως μετά). Μιας κρίσης παγκόσμιας έκτασης κι εμβέλειας, που δεν αφήνει καμία πτυχή της ζωής μας ανεπηρέαστη. Η υπερσυσσώρευση πλούτου στα χέρια όλο και λιγότερων, η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζόμενων τάξεων από το κεφάλαιο, η διάλυση του κοινωνικού κράτους και η επέκταση της σφαίρας του κέρδους σε αγαθά που μέχρι πρότινος βρίσκονταν εκτός δραστηριοτήτων του κεφαλαίου (παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση κλπ), έφεραν μια κρίση που κλονίζει συθέμελα τον καπιταλισμό.
Κεφάλαιο 2 «Η νεολαία της κρίσης», 1η παράγραφός:
Οι νέοι και οι νέες αυτής της χώρας δε γνωρίσαμε την επίθεση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού με την έλευση της κρίσης.
Από αυτή την ανάλυση προκύπτει με ένα φυσικό τρόπο και η βασική αδυναμία του κειμένου, η υπεράσπιση της χρεωκοπημένης, ρεφορμιστικής θεωρίας των σταδίων. Σύμφωνα με αυτήν, δεν είναι αναγκαίο σήμερα ένα επαναστατικό, σοσιαλιστικό πρόγραμμα για την Αριστερά. Μπορεί τάχα και πρέπει να προηγηθεί του σοσιαλισμού, ο οποίος είναι μονάχα ένα μακρινό «όραμα», ένα ενδιάμεσο στάδιο στα πλαίσια του καπιταλισμού, που στο κείμενο περιγράφεται ως «αντι-μνημονιακό» και «αντι-νεοφιλελεύθερο»:
Κεφάλαιο 3 «Βαδίζοντας στο δρόμο της ανατροπής», τέλος 2ης παραγράφου:
Για μας ο σοσιαλισμός είναι η επέκταση της δημοκρατίας και της ισότητας σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής:
1. Στην παραγωγή με την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, με τον κοινωνικό κι εργατικό έλεγχο, την άρση κάθε εκμεταλλευτικής σχέσης, καθώς και κάθε διάκρισης μεταξύ διευθυντών και διευθυνόμενων και τον προσανατολισμό της παραγωγής στην εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών
2. στην πολιτική με την ανατροπή των εξουσιαστικών δομών του αστικού κράτους, τη διεύρυνση της δημόσιας σφαίρας, την επέκταση των δομών άμεσης δημοκρατίας και τη δημιουργία γνήσια αντιπροσωπευτικών μορφών, στον αντίποδα του σάπιου κυρίαρχου πολιτικού συστήματος.
3. στην ίδια την καθημερινότητα με τη σκληρή μάχη απέναντι στον ατομισμό, τις διακρίσεις, την έμφυλη καταπίεση, το ρατσισμό και τη δημιουργία εστίων αντίστασης με τα στοιχεία της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης και της ανατροπής να κυριαρχούν.
Για να κάνουμε αυτήν την αφήγηση του μέλλοντος πολιτική δράση στο σήμερα, χρειαζόμαστε ένα άμεσο πολιτικό σχέδιο ανατροπής, χρειάζεται να εκκινήσουμε από την ανατροπή του μνημονιακού καθεστώτος που μας έχει επιβληθεί.
Και πιο κάτω, για το «εγχείρημα» της Κυβέρνησης της Αριστεράς:
Ένα τέτοιο εγχείρημα δεν μπορεί να βασίζεται σε βεβαιότητες, παρά είναι αναγκαίο να πλάθεται συνεχώς μέσα από την αλληλεπίδρασή του με μια κοινωνία σε προοδευτική και ριζοσπαστική κίνηση. Αυτή η κίνηση, σε συνδυασμό με τη ριζοσπαστικότητα των μέτρων μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, είναι που θα δημιουργεί συνεχώς τους όρους για μεγαλύτερης έκτασης ανατροπές κι ένα συσχετισμό δύναμης διαρκώς ευνοϊκότερο για τις δυνάμεις της εργασίας έναντι των δυνάμεων του κεφαλαίου, φέρνοντάς μας κοντύτερα στο στρατηγικό μας στόχο.
Κεφάλαιο 4 «Η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ: μια μαζική, ριζοσπαστική οργάνωση νεολαίας», 9η παράγραφος. Εδώ ο σοσιαλισμός, από «όραμα», γίνεται τελικά «πρίσμα»…
Στο δρόμο προς το ιδρυτικό μας Συνέδριο, δεσμευόμαστε ότι (…) θα συγκεντρώσουμε δυνάμεις στην προσπάθεια σκιαγράφησης μιας δέσμης προγραμματικών μέτρων αλλά και άμεσων, μαχητών αιτημάτων, με αποκλειστικότητα στα ζητήματα της νεολαίας, που θ’ απαντούν στις τρέχουσες ανάγκες, πάντα υπό το πρίσμα του χειραφετητικού προτάγματος του σοσιαλισμού
Ανυπαρξία κριτικής στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και ένδεια προγραμματικών θέσεων
Όσο κι αν ψάξει κανείς στο κείμενο του «συντονιστικού», δεν θα βρει ούτε μια λέξη κριτικής προς την δεξιά πολιτική μετατόπιση της ηγεσίας του κόμματος. Η μετατόπιση αυτή – που διαπιστώνεται και σχολιάζεται αρνητικά καθημερινά από τους εργαζόμενους και τους νέους στις γειτονιές και τους χώρους δουλειάς, αλλά και σημειώνεται όπως είναι φυσικό, θετικά από τους απολογητές της άρχουσας τάξης και της τρόικας στα ΜΜΕ – για τους συντρόφους του «συντονιστικού» είτε είναι ανύπαρκτη, είτε δεν αξίζει αναφοράς και κριτικής.
Αντιθέτως, κινούνται στα «χνάρια» της ηγεσίας του κόμματος. Δεν αναφέρουν κανένα προγραμματικό στόχο για την Αριστερά και την υπό ίδρυση Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ πέρα από την επαναφορά του βασικού μισθού και του επιδόματος ανεργίας στα προ Μνημονίου επίπεδα. Εκτός από αυτόν τον ιδιαίτερα μετριοπαθή στόχο της επαναφοράς του βασικού μισθού στα 750 ευρώ, αρκούνται μόνο στην γνωστή απαρίθμηση συνδικαλιστικών αιτημάτων και αιτημάτων τοπικών και άλλων κινημάτων, όπως η ελεύθερη πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, η κατάργηση των ΜΑΤ κ.α. Πρέπει να σημειωθεί ακόμα, ότι το κείμενο προτείνει τη χορήγηση ιθαγένειας στη δεύτερη γενιά μεταναστών, κάνοντας μια σαφή υποχώρηση από τη θέση για πλήρη εργασιακά και πολιτικά δικαιώματα για όλους τους μετανάστες (Κεφάλαιο 5 «Πεδία πάλης της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ»).
Ο «εκφασισμός της κοινωνίας» και ο «ατομισμός των νέων»
Η ανάλυση του «συντονιστικού» για τις διαθέσεις που αναπτύσσονται στη συνείδηση της κοινωνίας και ιδιαίτερα της νεολαίας βρίσκεται «εκτός τόπου και χρόνου». Αρχικά, υπάρχουν επανειλημμένες αναφορές στον υποτιθέμενο «εκφασισμό της κοινωνίας»:
Κεφάλαιο 2, παράγραφος 8:
Σε αυτά τα συμφραζόμενα, ο εκφασισμός της κοινωνίας βρίσκει τη νεολαία ευάλωτη απέναντι του, καθώς το «μόνος εναντίον όλων» με το οποίο ένας νέος άνθρωπος μάθαινε να μεγαλώνει, αποτελεί το πιο εύφορο έδαφος για την εξάπλωσή του
Κεφάλαιο 5, σημείο 2:
Η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ είναι μια νεολαία αντιφασιστική. Παλεύει ενάντια στη νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής, αλλά και στον προϊόντα εκφασισμό της κοινωνίας
Όπως έχουμε εξηγήσει αναλυτικά, η κοινωνία πλειοψηφικά στρέφεται στ’ αριστερά. Ταυτόχρονα, η εκλογική απήχηση της ΧΑ είναι αποτέλεσμα της πολιτικά καθυστερημένης, παθητικής και τυφλής διαμαρτυρίας τσακισμένων μικροαστών και λουμπενοποιημένων ανέργων απέναντι στο χρεοκοπημένο αστικό πολιτικό σύστημα, και όχι κάποιας μαζικής, ενεργής υποστήριξης στις ιδέες και τις μεθόδους των Ναζί – κάτι που επιβεβαιώνεται από τη μικρή συσπείρωση στις γραμμές της.
Οι νέοι σήμερα βρίσκονται σε μια διαδικασία συνεχούς εξαγωγής ριζοσπαστικών και επαναστατικών ακόμα, συμπερασμάτων. Στη συνείδηση μεγάλων τμημάτων της νεολαίας αναπτύσσεται ιδιαίτερα, μια έντονη απαξίωση για τον αστικό κοινοβουλευτισμό. Παράλληλα, απογοητευόμενοι από τη δεξιά στροφή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και εξαιτίας της απροθυμίας της να οργανώσει τον αγώνα για την ανατροπή της κυβέρνησης, οι νέοι δε δείχνουν κανένα ενδιαφέρον να οργανωθούν μαζικά στο ΣΥΡΙΖΑ και την υπό ίδρυση Νεολαία του. Τα επαναστατικού χαρακτήρα συμπεράσματα των νέων σε σχέση με την υποκρισία του αστικού κοινοβουλευτισμού – πολύ πιο προχωρημένα από τις αντιλήψεις των υπερασπιστών του «αντι-μνημονιακού», «αντι-νεοφιλελεύθερου» σταδίου – περιγράφονται στο κείμενο ως αντιδραστικά και η υγιής τους καχυποψία απέναντι στις διαθέσεις της ηγεσίας του κόμματος, βαφτίζεται «αδιαφορία των νέων για την πολιτική».
Κεφάλαιο 2, παράγραφος 7:
Η τρίτη παράμετρος αφορά στην κρίση του πολιτικού συστήματος κι επομένως, συνολικά, των μορφών αντιπροσώπευσης των νέων ανθρώπων στο πολιτικό γίγνεσθαι. Από τη μία, η ιδεολογία του ατομικού δρόμου παραμένει κυρίαρχη κι από την άλλη η διάψευση των προσδοκιών γεμίζει με οργή τους νέους και τις νέες, που απαξιώνουν, πολλές φορές, συνολικά το πολιτικό σύστημα. Αποτέλεσμα είναι να παράγονται μια σειρά από πολιτικές συμπεριφορές, στις οποίες η απαξίωση της πολιτικής και κυρίαρχα η απαξίωση του κομματικού φαινομένου, είναι κοινός τόπος. Η πολιτική, ως συλλογική προσπάθεια οργάνωσης της ίδιας μας της ζωής, χάνει το νόημά της στα μάτια των νέων, όταν έχουν απέναντί τους ένα καθεστώς που δεν κάνει την παραμικρή υποχώρηση σε κανένα κοινωνικό αίτημα. Ως συνέπεια αυτού, δομές οργάνωσης των νέων, σε επιμέρους χώρους – συνδικάτα, φοιτητικοί σύλλογοι κλπ – απαξιώνονται και αδυνατίζουν. Από την άλλη, βέβαια και τα συνδικάτα πολλές φορές αδυνατούν να προσεγγίσουν τις νέες μορφές εργασίας, τα προβλήματα και το λόγο των νέων, να ενσωματώσουν τις διεκδικήσεις τους και να διαμορφώσουν μαζί με τη νεολαία ένα σχέδιο πάλης ενάντια στην επισφάλεια και την ανεργία.
Είναι αξιοπρόσεχτο ότι στο παραπάνω απόσπασμα, οι ευθύνες για τη μη συμμετοχή των νέων στα συνδικάτα, εντοπίζονται – έστω και «ντροπαλά» – στις συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά για την απροθυμία τους να οργανωθούν στον ΣΥΡΙΖΑ, οι συγγραφείς μας ενημερώνουν πως η ηγεσία του κόμματος δε φέρει καμιά ευθύνη. Αντίθετα, φταίνε οι ίδιοι οι νέοι που «απαξιώνουν την πολιτική» και ακόμα και το «καθεστώς που δεν κάνει την παραμικρή υποχώρηση σε κανένα κοινωνικό αίτημα»!
Κεφάλαιο 4, παράγραφοι 3 και 4:
Απεναντί μας έχουμε μια σειρά προκλήσεων κι εμποδίων, με κυριότερο ζήτημα την επανοηματοδότηση της κομματικής ένταξης στα μάτια ενός νέου και μιας νέας.
Χρειάζεται να ξεπεράσουμε μια χτυπητή αντίθεση μεταξύ της αυξημένης επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ στις νέες ηλικίες – εκλογικά και δημοσκοπικά – και την απόσταση που χαρακτηρίζει αυτούς τους νέους από την οργανωμένη δράση και το κίνημα.
Στην προσπάθειά τους να μεταθέσουν στην ίδια τη νεολαία, τις ευθύνες για την αναιμική συσπείρωση των νέων στον οργανωμένο ΣΥΡΙΖΑ, οι συγγραφείς του κειμένου προχωράνε στη διαπίστωση ότι «χαρακτηρίζει» τους νέους απόσταση από το κίνημα! Η διαπίστωση είναι τόσο εξόφθαλμα λανθασμένη, που αναιρείται ακόμα και στο ίδιο κείμενο, σε άλλα σημεία (πχ. Κεφάλαιο 2, παράγραφος 10 «Καθ’ όλη την τελευταία δεκαετία η νεολαία όχι μόνο ήταν παρούσα αλλά πρωτοστάτησε και δόμησε τα μεγάλα κινηματικά γεγονότα του καιρού μας. Από το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα και τα παγκόσμια/ευρωπαϊκά φόρα, μέχρι τον αγώνα ενάντια στην αναθεώρηση του α.16, την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 και τις καταλήψεις των πλατειών το 2011και όλες τις μεγάλες και μικρές απεργιακές κινητοποιήσεις»).
Όμως οι σύντροφοι προχωράνε και σε μια αποκαλυπτική «ομολογία». Προβάλλοντας την ανάγκη για «επανοηματοδότηση της κομματικής ένταξης», υποστηρίζουν ότι το μέλημα της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να είναι η οργάνωση των νέων στον αγώνα για το σοσιαλισμό, αλλά η αποκατάσταση της «πίστης» τους στην αστική δημοκρατία (ομοίως και στο προηγούμενο απόσπασμα, όπου στοχοποιείται η «απαξίωση του πολιτικού συστήματος συνολικά» και η «απόρριψη του κομματικού φαινομένου» από τους νέους). Αυτό που χρειάζεται σύμφωνα με το «συντονιστικό», είναι να πείσουμε τους νέους ότι είναι καλό να είναι μέλη σε ένα οποιοδήποτε κόμμα (στη ΝΔ; στη ΔΗΜΑΡ; στη Δράση;), να ψηφίζουν, να συμμετέχουν «στα κοινά» κοκ, να είναι με λίγα λόγια «συνεπείς πολίτες».
Η υπεράσπιση της αντίληψης ότι τα κόμματα – εργατικά, αστικά, μικροαστικά – διαφέρουν απλά στην πολιτική που υποστηρίζουν και ο ιδεολογικός αγώνας για να πειστούν οι νέοι να ενταχθούν σε αυτά, είναι υπόθεση των μικροαστών διανοούμενων, απολογητών της αστικής δημοκρατίας. Ένα εργατικό, Αριστερό κόμμα είναι μέσο για την οργάνωση του αγώνα των εργαζόμενων και της νεολαίας. Σήμερα, η «επανοηματοδότηση» στα μάτια των νέων της ένταξης σε ένα τέτοιο κόμμα, απαιτεί μια ηγεσία αποφασισμένη να οργανώσει τον αγώνα για την ανατροπή της κυβέρνησης και την εφαρμογή ενός επαναστατικού, σοσιαλιστικού προγράμματος.
Συνεταιρισμοί και «δίκτυα αλληλεγγύης» υποκαθιστούν το σοσιαλισμό
Στο κείμενο του «συντονιστικού» συναντά κανείς συχνά, απόψεις που αποτελούν κακής ποιότητας αναπαραγωγή ιδεών των προ-μαρξιστικών, Ουτοπικών Σοσιαλιστών, τις οποίες κριτικάρισαν οι Μαρξ και Ένγκελς στην προσπάθειά τους να δώσουν στη θεωρία του Σοσιαλισμού, επιστημονικό χαρακτήρα. Οι απόψεις αυτές κάνουν με χαρακτηριστικό τρόπο την εμφάνισή τους στα σημεία που το κείμενο αναφέρεται στις διάφορες πρωτοβουλίες «κοινωνικής αλληλεγγύης». Ακολουθούν τα δυο πιο ενδεικτικά αποσπάσματα:
Κεφάλαιο 2, παράγραφος 11:
Αυτή η νεολαία είναι που αγωνίζεται στις πιο αντίξοες συνθήκες, που προσπαθεί να βρει διέξοδο σε παραγωγικά εγχειρήματα που κινούνται εκτός πλαισίου καπιταλιστικής εκμετάλλευσης – συνεταιρισμούς, δομές αυτοδιαχείρισης, δίκτυα αλληλεγγύης – αυτή η νεολαία είναι που φτιάχνει καλλιτεχνικές κολλεκτίβες που αμφισβητούν το κυρίαρχο πολιτιστικό πρότυπο και που επαναφέρει την πολιτική στο προσκήνιο διεκδικώντας πραγματική δημοκρατία
Κεφάλαιο 5, σημείο 10:
Η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ παρεμβαίνει και στηρίζει εγχειρήματα συνεταιριστικής κι αλληλέγγυας οικονομίας. Θεωρούμε ότι η έξοδος από την κρίση, προς όφελος του κόσμου της εργασίας, δε θα γίνει παρά με την αμφισβήτηση του κυρίαρχου μοντέλου παραγωγής και των σχέσεων που επιβάλει. Η συμμετοχή των νέων σε εγχειρήματα που τα αμφισβητούν ευθέως, είναι ταυτόχρονα πρόταγμα απελευθέρωσης, αλλά και δύναμη παραγωγικού μετασχηματισμού της κοινωνίας, ικανού να δώσει άμεση απάντηση στα υλικά προβλήματά μας.
Διαβάζοντας κανείς τα παραπάνω μαθαίνει όχι μόνο, ότι οι συνεταιρισμοί αποτελούν «εγχειρήματα που αμφισβητούν το κυρίαρχο μοντέλο παραγωγής και των σχέσεων που επιβάλλει», αλλά και ότι η συμμετοχή των νέων σε αυτούς, καθώς και στις μορφές «αλληλέγγυας οικονομίας» (ανταλλακτικά παζάρια, συλλογικές κουζίνες, συσσίτια κλπ) μπορεί να δώσει «άμεση απάντηση στα υλικά προβλήματά μας»!
Σε συνθήκες ιστορικής, παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού, τα «υλικά προβλήματα» της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας δεν μπορούν να λυθούν παρά μόνο με το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Ο μετασχηματισμός αυτός – η κοινωνικοποίηση των βασικών τομέων της οικονομίας και η εγκαθίδρυση ενός δημοκρατικού, εργατικού κράτους – μπορεί να πραγματοποιηθεί με την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη. Οι πρωτοβουλίες «έμπρακτης αλληλεγγύης» έχουν νόημα μόνο στο πλάι αυτού του αγώνα. Δεν μπορούν να υποκαταστήσουν ούτε αυτόν, ούτε τα αποτελέσματά του.
«Ευρωκομμουνιστικές» θεωρητικές πινελιές
Είναι αλήθεια ότι το κείμενο του «συντονιστικού» – παρά την προσπάθεια των συγγραφέων να αποκτήσει διαννοουμενίστικο και ακατάληπτο από απλούς νέους ύφος – δεν έχει κάποια στέρεη θεωρητική, πολύ περισσότερο μαρξιστική, βάση. Υπάρχουν όμως επιμέρους αναφορές σε γνωστές έννοιες του λεγόμενου «ευρωκομμουνιστικού» ρεύματος ρεφορμιστικής αναθεώρησης του μαρξισμού, όπως το «κράτος έκτακτης ανάγκης» και ο «σοσιαλισμός του 21ου αιώνα».
Η ένταση του αυταρχισμού του αστικού κράτους, ακόμα και μια ενδεχόμενη εγκαθίδρυση ενός ανοιχτά «βοναπαρτιστικού» καθεστώτος, αποτελούν αλλαγές του «πολιτεύματος» και όχι κάποιο νέο «είδος» κράτους. Η χρησιμοποίηση του όρου «κράτος έκτακτης ανάγκης» υπονοεί πως το πολίτευμα που χρησιμοποιείται από τους αστούς όταν δεν υπάρχει «έκτακτη ανάγκη», δηλαδή η τυπική, αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, είναι ένα «άλλο» κράτος που μπορεί και να εκφράζει μερικώς τα συμφέροντα των εργαζόμενων. «Πατέρας» άλλωστε αυτού του όρου είναι ο Νίκος Πουλαντζάς, γνωστός για τον αντιμαρξιστικό ορισμό του για το κράτος, «ως συμπύκνωση ενός ταξικού συσχετισμού δυνάμεων».
Από την άλλη, ο «σοσιαλισμός του 21ου αιώνα» είναι ένας όρος που επινοήθηκε από θεωρητικούς του ρεφορμισμού, γνωστούς για την αρνητική τους θεωρητική επίδραση στα επαναστατικά κινήματα της Λατινικής Αμερικής (Χανς Ντίτριχ, Μάρτα Χάρνεκερ κα). Με άλλοθι την απόρριψη του σταλινισμού – στον οποίο ευγενικά παραχωρείται το δικαίωμα να αποκαλείται επίσης «σοσιαλισμός» (αλλά «του 20ου αιώνα», «υπαρκτός» κλπ) – προχώρησαν στην πραγματικότητα, στην απόρριψη της ίδιας της Οκτωβριανής Επανάστασης και των θεμελιωδών ιδεών του Μαρξισμού. Αυτό που περιγράφεται μέσα από τη θεωρία του «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα» είναι μια εκδοχή του παραδοσιακού ρεφορμισμού, σύμφωνα με την οποία η εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού δε γίνεται με την επαναστατική κίνηση της εργατικής τάξης για την κατάκτηση της εξουσίας, αλλά με σταδιακά, διαδοχικά βήματα μιας αριστερής κυβέρνησης που «αλληλεπιδρά» με «τα κινήματα». Ενδεικτικό είναι στο κείμενο, το απόσπασμα για το «εγχείρημα» της Κυβέρνησης της Αριστεράς που παρατέθηκε και προηγουμένως:
Ένα τέτοιο εγχείρημα δεν μπορεί να βασίζεται σε βεβαιότητες, παρά είναι αναγκαίο να πλάθεται συνεχώς μέσα από την αλληλεπίδρασή του με μια κοινωνία σε προοδευτική και ριζοσπαστική κίνηση. Αυτή η κίνηση, σε συνδυασμό με τη ριζοσπαστικότητα των μέτρων μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, είναι που θα δημιουργεί συνεχώς τους όρους για μεγαλύτερης έκτασης ανατροπές κι ένα συσχετισμό δύναμης διαρκώς ευνοϊκότερο για τις δυνάμεις της εργασίας έναντι των δυνάμεων του κεφαλαίου, φέρνοντάς μας κοντύτερα στο στρατηγικό μας στόχο.
Αυτό που χρειάζεται η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι η αναπαραγωγή των, χρεωκοπημένων όπως απέδειξε η ιστορία, θεωριών αυτών αλλά η θεμελίωση της πολιτικής και της δράσης της στις ιδέες του Επιστημονικού Σοσιαλισμού, του Μαρξισμού και ο αγώνας για την υιοθέτηση από το κόμμα ενός επαναστατικού, σοσιαλιστικού προγράμματος. Σε αυτήν τη βάση τα μέλη της Κομμουνιστικής Τάσης της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, έχουμε καταθέσει ένα μαρξιστικό Εναλλακτικό Κείμενο στη Συνδιάσκεψη, και καλούμε κάθε νεολαίο του ΣΥΡΙΖΑ να το υποστηρίξει.
Πάτροκλος Ψάλτης
