Την ώρα που η κυβερνητική προπαγάνδα για την «αλλαγή του κλίματος στην οικονομία» κλιμακώνεται, η ζωή αλλά και η στατιστική, αντανακλούν την αδιάψευστη πραγματικότητα κατάρρευσης του ελληνικού καπιταλισμού.
Μετά από διαδοχικά Μνημόνια και «Μεσοπρόθεσμα» άγριας λιτότητας, το επίσημα παραδεκτό χρηματοδοτικό κενό ανέρχεται σε 4 δισ ευρώ για την διετία 2013-2014, ενώ σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της Κομισιόν για την διετία 2015-2016 φθάνει στα 8 δισ ευρώ. Ταυτόχρονα, τα ασφαλιστικά ταμεία βρίσκονται στο χείλος της κατάρρευσης, με μια «μαύρη τρύπα» που ανέρχεται σε 2 δισ ευρώ. Μόνο το ΙΚΑ αναγκάστηκε τον Απρίλιο να λάβει έκτακτο δάνειο 450 εκατομμύρια ευρώ για να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις του.
Χέρι – χέρι με τα καταρρέοντα κρατικά και ασφαλιστικά ταμεία βαδίζουν και οι ελληνικές τράπεζες. Οι έλληνες μεγαλομέτοχοί τους, που την προηγούμενη δεκαετία συσσώρευσαν υπερκέρδη, τώρα τις «ανακεφαλαιοποιούν» με δανεικά που χρεώνονται στους φορολογούμενους εργαζόμενους και συνταξιούχους. Ακόμα κι έτσι όμως, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα στις παρούσες συνθήκες βαθειάς ύφεσης βαδίζει σταθερά προς την κατάρρευση, θέτοντας «επί τάπητος» τα σενάρια ενός «κυπριακού» κουρέματος. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι σύμφωνα με τις επίσημες εκτιμήσεις, στα τέλη του 2013 τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια θα ανέρχονται στο 30% του συνόλου, ποσοστό που αντιπροσωπεύει 55 δις ευρώ, την ώρα που το συνολικό ύψος της «ανακεφαλαίοποίησης» των ελληνικών τραπεζών ανέρχεται σε 50 δις ευρώ.
Η βαθειά ύφεση που όπως φαίνεται και φέτος θα ξεπεράσει το 6% και η μαζική ανεργία που τα πραγματικά της ποσοστά βρίσκονται πάνω από 30%, με 2 στους 3 νέους έως 25χρονών να βρίσκονται στους σχετικούς καταλόγους, είναι οι παράγοντες που βουλιάζουν μέρα με τη μέρα τα έσοδα κράτους και ασφαλιστικών ταμείων και – σε αντίθεση με τα κυβερνητικά «ζαχαρωμένα» ψέματα – οδηγούν αναπόφευκτα σε νέες περικοπές, απειλώντας να επαναφέρουν σύντομα στο προσκήνιο το φάσμα της άτακτης χρεοκοπίας και της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα.
Οι απολογητές της κυβέρνησης μιλούν για «αυξημένο ενδιαφέρον» από ξένους επενδυτές, στη βάση του θετικού τάχα, μηνύματος που έστειλε στις αγορές η ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ. Όμως το αληθινό μήνυμα που έστειλε η περίπτωση του ΟΠΑΠ, ήταν εντελώς διαφορετικό : είναι τόσο μεγάλη η οικονομική αβεβαιότητα και η καχυποψία του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου έναντι του ελληνικού καπιταλισμού, που ακόμα και για μια ιδιωτικοποίηση – χάρισμα «πακτωλού» κερδών οι υποψήφιοι «επενδυτές» είναι σήμερα δυσεύρετοι. Σε συνθήκες διολίσθησης σε μια νέα παγκόσμια ύφεση, όπου οι αστοί διεθνώς προτιμούν να τζογάρουν στα χρηματιστήρια ένα μέρος από το «βουνό» κερδών των προηγούμενων χρόνων απέχοντας ολοένα και περισσότερο από νέες επενδύσεις στην παραγωγή, η Ελλάδα των πρόθυρων της χρεοκοπίας, της επανάστασης και της εκλογής μιας αριστερής κυβέρνησης, κάθε άλλο παρά αποτελεί έναν ιδανικό τόπο για επενδύσεις. Οι όποιες «επενδύσεις» καταφέρει να προσελκύσει η κυβέρνηση και ο Σαμαράς αυτοπροσώπως με ταξίδια όπως αυτό στην Κίνα, θα έχουν το χαρακτήρα του πλιάτσικου σε μια ερημωμένη πόλη.
Η επιστράτευση των καθηγητών
Με την απόπειρα να επιστρατεύσει προληπτικά τους απεργούς καθηγητές, η κυβέρνηση θέλησε να τρομοκρατήσει ολόκληρη την εργατική τάξη και να αποθαρρύνει κάθε απόπειρα μαζικού αγώνα ενάντια στην πολιτική της. Όμως οι καθηγητές, με τη συντριπτική υπερψήφιση της αρχικής πρότασης για απεργία διαρκείας απέδειξαν ότι οι εργαζόμενοι είναι αποφασισμένοι να υποστούν θυσίες για την επίτευξη μιας νίκης ενάντια σε κυβέρνηση και τρόικα. Η μαχητική στάση των καθηγητών έναντι της επιστράτευσης – παρά και ενάντια στα εμπόδια που όρθωσε μπροστά τους η γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, αλλά τελικά και της ίδιας της ΟΛΜΕ – δείχνει το μόνο δρόμο που μπορεί να απαλλάξει τους εργαζόμενους από την κυβέρνηση και την πολιτική της : τον δρόμο ενός καλά οργανωμένου και μαζικού αγώνα διαρκείας.
Η προηγούμενη τριετία αγώνων ενάντια στα Μνημόνια απέδειξε ότι οι αποσπασματικές γενικές απεργίες δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα. Τα υστερικά και αφηρημένα καλέσματα του τύπου «όλοι στους δρόμους» δεν φέρνουν επίσης, αποτέλεσμα. Ο αγώνας για να είναι μαζικός και νικηφόρος χρειάζεται σχέδιο, συντονισμό και ξεκάθαρο πολιτικό στόχο. Τα συνδικάτα από μόνα τους δεν μπορούν να καθοδηγήσουν έναν τέτοιο αγώνα, ειδικά από τη στιγμή που η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ ελέγχονται από την ανυπόληπτη στις πλατιές μάζες των εργαζόμενων γραφειοκρατία των ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ. Η μόνη δύναμη που μπορεί να καθοδηγήσει αυτόν τον αγώνα είναι το κοινό μέτωπο ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ, το οποίο ταυτόχρονα θα πρέπει να δώσει στον αγωνιζόμενο εργαζόμενο λαό μια επαναστατική πολιτική λύση εξουσίας.
Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ έχουν χρέος να διεξάγουν από κοινού μια εκστρατεία σε όλα τα συνδικάτα και τους χώρους δουλειάς για τη σοβαρή προετοιμασία και διεξαγωγή μιας γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας, με τη δημιουργία δραστήριων επιτροπών αγώνα. Ο κεντρικός σκοπός πρέπει να είναι η ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά και η εκλογή μιας συγκυβέρνησης των δύο κομμάτων με σοσιαλιστικό πρόγραμμα.
Τα σοβαρά λάθη των αριστερών ηγεσιών
Η ενότητα ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ στον αγώνα για μια επαναστατική σοσιαλιστική κυβέρνηση αποτελεί αδήριτη ταξική και πολιτική αναγκαιότητα, την οποία όμως, δυστυχώς, οι σημερινές αριστερές ηγεσίες με τα σοβαρά τους λάθη κάνουν να φαντάζει ουτοπική.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει μετατοπιστεί ταχύτατα προς μια σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση, προσπαθώντας να δώσει διαπιστευτήρια «υπευθυνότητας» στην άρχουσα τάξη και την τρόικα και δηλώνοντας ευθαρσώς, ότι δεν έχει επαναστατικές και σοσιαλιστικές προθέσεις. Υπερασπίζει απαρέγκλιτα τη θέση της διαπραγμάτευσης με την τρόικα αντί να βγάλει τα απαραίτητα συμπεράσματα από το οδυνηρό ναυάγιο της ανάλογης κυπριακής απόπειρας και να υιοθετήσει μια πολιτική εκδίωξης της τρόικας, ανατροπής των Μνημονίων και του καπιταλισμού και διεθνιστικής, αγωνιστικής έκκλησης για αλληλεγγύη στους εργαζόμενους όλης της Ευρώπης.
Σε αδιέξοδη πολιτικά κατεύθυνση κινείται και η ηγεσία της αντιπολιτευόμενης «Αριστερής Πλατφόρμας», που αντί να υπερασπίσει την επιτακτική αναγκαιότητα της υιοθέτησης ενός σοσιαλιστικού προγράμματος, δυναμώνει την φωνή υπεράσπισης της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα σαν τη δήθεν, βασικότερη προϋπόθεση για να «βγει η χώρα από την κρίση». Η άποψη αυτή όμως, όχι μόνο δεν είναι μαρξιστική, αλλά στην ουσία της δεν είναι καν αριστερή, καθώς οδηγεί την εργατική τάξη της Ευρώπης στην αντιδραστική κατεύθυνση της επιδίωξης χωριστών, «εθνικών» δρόμων προς την κοινωνική πρόοδο και στην υποστήριξη εκείνης της πτέρυγας του κεφαλαίου που σε κάθε χώρα – συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας – την επόμενη περίοδο θα παίξει «το χαρτί» του προστατευτισμού και της επιδίωξης της ανάκτησης του παλιού δικαιώματος για ανταγωνιστικές νομισματικές υποτιμήσεις.
Από τη δική της πλευρά, η ηγεσία του ΚΚΕ, ενώ σωστά στο πρόσφατο συνέδριο έβγαλε από το πρόγραμμα του κόμματος τη ρεφορμιστική «θεωρία των σταδίων» και προβάλει την ανάγκη για την εξουσία της εργατικής τάξης, αρνείται να προτείνει το μόνο συγκεκριμένο πολιτικό σύνθημα που μπορεί να την ενσαρκώσει σήμερα, δηλαδή αυτό της επαναστατικής, σοσιαλιστικής συγκυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτό τον τρόπο, κάνει την εξουσία της εργατικής τάξης να φαντάζει ένα αόριστο και αφηρημένο σχήμα και πρακτικά, απαλλάσσει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ από τις ιστορικές πολιτικές της ευθύνες.
Η Κομμουνιστική Τάση του ΣΥΡΙΖΑ
Οι αγωνιστές της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ είναι οι μόνοι που μπορούν να επιβάλουν στις ηγεσίες την γνήσια μαρξιστική πολιτική που έχει ανάγκη η εργατική τάξη και η νεολαία. Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας πολύ σημαντικός πολιτικός σταθμός γι’ αυτόν τον αγώνα. Τα μέλη του κόμματος έχουμε χρέος να σταματήσουμε τον σοσιαλδημοκρατικό κατήφορο στον οποίο το οδηγεί η ηγεσία.
Το αντικειμενικά θετικό βήμα της δημιουργίας ενός ενιαίου κόμματος στη θέση του σημερινού ομοσπονδιακού σχήματος με τις ποσοστώσεις, τα βέτο, τις παχυλές επιδοτήσεις και τα αντιδημοκρατικά προνόμια μικρών οργανώσεων ή οργανώσεων – σφραγίδα, θα πρέπει απαραίτητα να συνοδευτεί από την πολιτική ισχυροποίηση της νεοϊδρυθείσας Κομμουνιστικής Τάσης του ΣΥΡΙΖΑ. Της μόνης Τάσης μέσα στο κόμμα που διαθέτει ένα επεξεργασμένο σοσιαλιστικό πρόγραμμα και που προτάσσοντας τη μάχη των ιδεών σε βάρος της τεχνητής διαιώνισης μηχανισμών, δεν έχει χώρο στο εσωτερικό της για «παράγοντες» και καριερίστες. Της μόνης Τάσης που αναπτύσσοντας την απήχησή της μπορεί να βάλει τις βάσεις για την αναγκαία ταξική και πολιτική συμπόρευση του ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ, που θα πραγματοποιήσει την επιτακτική αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής – επαναστατικής συγκυβέρνησής τους.
- Συσπειρωθείτε στην Κομμουνιστική Τάση του ΣΥΡΙΖΑ!
- Παλέψτε για έναν ΣΥΡΙΖΑ επαναστατικό και σοσιαλιστικό!
- Για μια επαναστατική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ που θα ανατρέψει τα Μνημόνια και τον καπιταλισμό και θα ανοίξει το δρόμο για τον σοσιαλισμό στην Ελλάδα και την Ευρώπη!
Η Σύνταξη
{fcomment}
