Διαβάστε ένα ενδιαφέρον άρθρο για την αστική τρομο-υστερία και την αναγκαία πολιτική στάση της Αριστεράς.
Το τελευταίο διάστημα καλλιεργείται από τα αστικά ΜΜΕ ένα έντονο κλίμα «τρομολαγνείας», με στόχο να παρουσιαστεί η κυβέρνηση Σαμαρά σαν εγγυητής της τάξης και της ασφάλειας, απέναντι σ’ ένα επικίνδυνο σκηνικό «ανεξέλεγκτης βίας», που πυροδοτεί κυρίως η επανεμφάνιση του φαινομένου της ατομικής τρομοκρατίας. Ταυτόχρονα όμως, κύριος στόχος είναι να στοχοποιηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ως φιλικά προσκείμενος – έστω σ’ ορισμένα τμήματα του – στην «τρομοκρατική» δράση, τόσο για να ανακοπεί η απήχηση του στα πιο καθυστερημένα πολιτικά, μικροαστικά στρώματα, όσο και για να σπρωχτεί η ηγεσία του ακόμα πιο δεξιά, αποκηρύσσοντας τη βία γενικά και εκκαθαρίζοντας τις γραμμές του κόμματος από όσους αρνούνται να κάνουν το ίδιο.
Για τη δημιουργία αυτού του κλίματος, αξιοποιήθηκε τόσο η απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού, καταδικασμένου για συμμετοχή στη «17 Νοέμβρη», η δράση των νεοεμφανισθέντων «Μαχόμενων Λαϊκών Επαναστατικών Ομάδων», που ανέλαβαν την ευθύνη για τη δολοφονία των δύο φασιστών στο Ν. Ηράκλειο και επανήλθαν στην επικαιρότητα με νέα προκήρυξη, καθώς και το νέο βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα. Ακόμα όμως και όπου δεν υπάρχουν γεγονότα για αξιοποίηση κατασκευάζεται με την ευγενική συνδρομή της αντιτρομοκρατικής, που πάντα διαθέτει «στοιχεία» στα ντουλάπια της για να τραβολογάει στη φυλακή «συνήθεις υπόπτους» όπως τον Κ. Σακκά και να δημιουργεί κλίμα, όταν κρίνεται απαραίτητο.
Την ίδια στιγμή, η Αριστερά, έχει μπει με αφορμή, αυτή την επικοινωνιακή αντεπίθεση της κυβέρνησης και του κράτους, σε μια αγχωμένη προσπάθεια προβοκατορολογίας. (βλ. Δηλώσεις ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ για την υπόθεση Ξηρού.)
Όμως, καθήκον της Αριστεράς δεν είναι σε καμία περίπτωση να ασχολείται με αστυνομικά σενάρια, για το ποιος είναι πράκτορας ή προβοκάτορας και ποιος όχι. Σε κάθε περίπτωση, η δράση των ομάδων που ασκούν ατομική τρομοκρατία είναι αντικειμενικά προβοκατόρικη και επιβλαβής για το κίνημα, ανεξαρτήτως των προθέσεων των συγκεκριμένων ατόμων που εμπλέκονται σ’ αυτή. Και είναι μεν ιστορικά διαπιστωμένο, ότι οι περισσότερες από τις συνωμοτικές ομάδες ένοπλης ατομικής βίας, διαβρώνονται στον ένα ή στον άλλο βαθμό από το κράτος και τους μηχανισμούς του, και τελικά αξιοποιούνται με ενεργητικό ή παθητικό τρόπο, για τα συμφέροντα αυτών που θέλουν να χτυπήσουν. Ωστόσο, καθήκον μας είναι να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε τον επιζήμιο χαρακτήρα της ατομικής τρομοκρατίας και την αναγκαιότητα της μαζικής επαναστατικής δράσης, σαν τη μόνη αποτελεσματική μέθοδο για την πάλη ενάντια στην αστική τάξη και το αστικό κράτος.
Ο Λέον Τρότσκι, έχει αναλύσει την θέση των μαρξιστών απέναντι στην ατομική τρομοκρατία και τον αντιδραστικό ρόλο της τελευταίας με τον καλύτερο τρόπο, στο κείμενο του «Γιατί οι μαρξιστές είναι ενάντια στην ατομική τρομοκρατία» (Νοέμβρης 1911):
«Μια απεργία, ακόμη και στην πιο ασήμαντη εκδοχή της, έχει κοινωνικές επιπτώσεις: το δυνάμωμα της εργατικής αυτοπεποίθησης, την ανάπτυξη του συνδικαλισμού και όχι σπάνια και μια βελτίωση στους όρους παραγωγής. Η δολοφονία ενός ιδιοκτήτη εργοστασίου παράγει αποτελέσματα αποκλειστικά αστυνομικού ενδιαφέροντος ή και μια αλλαγή κληρονομική στην ιδιοκτησία χωρίς καμιά κοινωνική σημασία. To εάν μια τρομοκρατική ενέργεια, ακόμη και μια “επιτυχημένη”, θα ρίξει την άρχουσα τάξη σε σύγχυση εξαρτάται από τις συγκεκριμένες πολιτικές συγκυρίες. Αλλά ακόμη και σε αυτή την περίπτωση η σύγχυση έχει μικρή διάρκεια. Το καπιταλιστικό κράτος δεν βασίζεται στους κυβερνητικούς αξιωματούχους και δεν μπορεί να εκλείψει μαζί τους. Η τάξη που το κυβερνάει μπορεί πάντα να βρει νέους ανθρώπους, ο μηχανισμός παραμένει αλώβητος και συνεχίζει να λειτουργεί.
Αλλά η αποδιοργάνωση που προκαλείται στις τάξεις των εργατικών μαζών από μια τρομοκρατική ενέργεια είναι πολύ σοβαρότερη. Αν αρκεί απλώς να εξοπλίσεις έναν άνθρωπο με ένα πιστόλι με σκοπό να πετύχεις τον όποιο στόχο σου, τότε γιατί να κάνεις προσπάθειες ταξικού αγώνα; Αν μια δαχτυλήθρα μπαρουτόσκονης και ένας μικρός πυροσωλήνας αρκεί για να σκοτώσεις τον εχθρό σου, ποιος ο λόγος της ταξικής οργάνωσης; Αν αρκεί απλώς να τρομοκρατήσεις ένα υψηλά ιστάμενο αξιωματούχο με τον κρότο των εκρήξεων, ποιος ο λόγος να φτιάξεις κόμμα; Για ποιο λόγο να γίνουν συζητήσεις και θεωρητική ζύμωση, γιατί να συμμετέχεις σε εκλογές, αν μπορείς τόσο εύκολα να στοχεύσεις και να πετύχεις τους υπουργικούς θώκους από τον εξώστη του κοινοβουλίου; Στην δική μας λογική, η ατομική τρομοκρατία είναι απορριπτέα επειδή ακριβώς εκμηδενίζει το ρόλο των μαζών στην ίδια τους την αυτοσυνείδηση, την συμφιλιώνει με την ίδια της την αδυναμία και στρέφει τα μάτια και τις ελπίδες της σ΄ έναν πιθανό μεγάλο μαχητή και απελευθερωτή που κάποια μέρα θα έρθει για να εκπληρώσει την αποστολή του.
Οι αναρχικοί προφήτες της “προπαγάνδας της πράξης” μπορούν να ισχυρίζονται ότι θέλουν, σχετικά με την ανυψωτική και ενεργητική επιρροή της τρομοκρατίας στις μάζες. Η θεωρητική ανάλυση και η πολιτική εμπειρία αποδεικνύουν το αντίθετο. Οσο περισσότερο “δραστική” είναι η τρομοκρατική ενέργεια, όσο μεγαλύτερος ο αντίκτυπός της, όσο περισσότερο επικεντρώνεται η προσοχή του κόσμου σ΄ αυτήν – τόσο περισσότερο μειώνεται το ενδιαφέρον των μαζών στην αυτοοργάνωση και αυτο-εκπαίδευσή τους. Αλλά κάποια στιγμή ο καπνός της έκρηξης διαλύεται, ο πανικός εξαφανίζεται, ο διάδοχος του δολοφονηθέντος υπουργού αναλαμβάνει το πόστο του, η ζωή κυλάει πάλι στις ράγες της και ο τροχός της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης συνεχίζει όπως και πριν να γυρνάει. Μόνο η αστυνομική καταπίεση γίνεται πιο κτηνώδης και δυναμική. Και σαν αποτέλεσμα στη θέση των καλών προθέσεων και ελπίδων και στον έντεχνα προκαλούμενο ενθουσιασμό, έρχεται η απογοήτευση και η απάθεια.» (Λ. Τρότσκι «Γιατί οι μαρξιστές είναι ενάντια στην ατομική τρομοκρατία» Νοέμβρης 1911- Τροτσκιστικές Εκδόσεις)
Η Αριστερά λοιπόν, πρέπει να πάρει μια ξεκάθαρη θέση ενάντια στον αντιδραστικό ρόλο της ατομικής τρομοκρατίας για την ταξική πάλη. Την ίδια στιγμή, όμως, είναι κατάπτυστος καιροσκοπισμός, να συντάσσεται με τους αστούς ηθικολόγους ενάντια στην τρομοκρατία, για την υπεράσπιση της νομιμότητας, της δημοκρατίας (δηλαδή του αστικού κράτους) ή αφηρημένα της αξίας της ανθρώπινης ζωής. Η Αριστερά, οφείλει να είναι ενάντια στην ατομική τρομοκρατία, όχι για να υπερασπιστεί την αστική νομιμότητα, αλλά ακριβώς γιατί η ατομική τρομοκρατία είναι αναποτελεσματικό όπλο ενάντια στην αστική νομιμότητα.
«Δεν χρειάζεται να σημειώσουμε το ότι η Σοσιαλδημοκρατία δεν έχει τίποτα το κοινό με την αγοραία αντίληψη των ηθικολόγων, που σχολιάζουν μια τρομοκρατική ενέργεια, με δακρύβρεχτες διακηρύξεις για την “απόλυτη αξία” της ανθρώπινης ζωής. Αυτοί είναι οι ίδιοι άνθρωποι που σε άλλες περιπτώσεις και στο όνομα άλλων – “απόλυτων αξιών” – όπως για παράδειγμα την τιμή του έθνους ή το πρεστίζ της μοναρχίας – είναι έτοιμοι να σπρώξουν εκατομμύρια ανθρώπους στην κόλαση του πολέμου. Σήμερα ο εθνικός τους ήρωας είναι ο υπουργός που δίνει διαταγές να αρχίσει πυρ κατά των άοπλων εργατών – στο όνομα της υπεράσπισης του ιερού δικαιώματος της ατομικής ιδιοκτησίας και αύριο, όταν το απελπισμένο χέρι ενός άνεργου εργάτη θα ακουμπήσει τη σκανδάλη ενός όπλου, θα αρχίσουν να λένε όλων των ειδών τις ανοησίες σχετικά με τον αποτροπιασμό τους για κάθε μορφή βίας απ΄ όπου κι αν προέρχεται. Οτι κι αν λένε οι ευνούχοι και οι φαρισαίοι της ηθικής, το αίσθημα της εκδίκησης έχει το δίκιο του. Κάνει την εργατική τάξη τη μεγαλύτερη ηθική δύναμη που δεν κοιτάει με αδιαφορία αυτά που συμβαίνουν σ΄ αυτόν τον καλύτερο από τους δυνατούς κόσμους. Δεν πρέπει να καταπραΰνουμε το ανικανοποίητο αίσθημα εκδίκησης που έχει το προλεταριάτο, αλλά αντίθετα να το τσιγκλάμε ξανά και ξανά, να το εμβαθαίνουμε και να το κατευθύνουμε ενάντια στις αληθινές πηγές της κοινωνικής αδικίας και του απανθρωπισμού – αυτό είναι το καθήκον της Σοσιαλδημοκρατίας. Ας αντιτασσόμαστε στις τρομοκρατικές ενέργειες, αυτό γίνεται επειδή η ατομική εκδίκηση δεν μας ικανοποιεί. Ο λογαριασμός που έχουμε να ξοφλήσουμε με το καπιταλιστικό σύστημα είναι πολύ μεγάλος για να περιοριστεί σε κάποιον λειτουργό που ονομάζεται υπουργός. Το να μελετάμε και να κοιτάμε όλα τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και όλες τις ύβρεις στις οποίες υποβάλλεται το ανθρώπινο σώμα και το πνεύμα, από τις διεστραμμένες λειτουργίες και εκφράσεις του υπάρχοντος κοινωνικού συστήματος, με σκοπό να κατευθύνουμε όλες μας τις ενέργειες στη συλλογική πάλη ενάντια σ΄ αυτό το σύστημα – αυτός είναι ο σκοπός στον οποίο η φλεγόμενη επιθυμία μας για εκδίκηση μπορεί να βρει τη μεγαλύτερη ηθική ικανοποίηση.» (Λ.Τρότσκι ο.π.π.)
Ποια πρέπει να είναι η στάση όμως της Αριστεράς απέναντι στους διωκόμενους από το αστικό κράτος για ενέργειες ατομικής τρομοκρατίας; Πρέπει να τονίσουμε, όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρα και ανεξαρτήτως αν διαφωνούμε κάθετα με τις μεθόδους δράσης τους, οφείλουμε απόλυτη ηθική αλληλεγγύη προς τους διωκόμενους από τον τον εγκληματικό μηχανισμό του αστικού κράτους. Ακριβώς γιατί η βία του αφέντη δεν είναι το ίδιο με τη βία του δούλου. Η τελευταία είναι δίκαιο προϊόν της αγανάκτησης, ακόμα και αν μεμονωμένη είναι αναποτελεσματική και γι’ αυτό αντιδραστική. Αξίζει να παραθέσουμε ολόκληρο ένα άλλο άρθρο του Τρότσκι πάνω σε αυτό το θέμα:
ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΚΡΥΝΣΠΑΝ
(Ενάντια στα φασιστικά γκανγκστερικά πογκρόμ και τους σταλινικούς παλιανθρώπους)
(Από τις Τροτσκιστικές Εκδόσεις- ηλεκτρονική έκδοση «Πολιτικό Καφενείο»)
Στις 7 Νοεμβρίου του 1938 ο Χέρσελ Γκρύνσπαν, ένας δεκαεπτάχρονος Πολωνοεβραίος, πυροβόλησε και σκότωσε έναν χιτλερικό αξιωματικό μέσα στη γερμανική πρεσβεία του Παρισιού. Αυτό το άρθρο του Τρότσκι δημοσιεύτηκε στις 14 Φεβρουαρίου του 1939, στην εφημερίδα “Socialist Appeal” (“Σοσιαλιστική Έκκληση”), δημοσιογραφικό όργανο του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (SWP), τμήμα της Τετάρτης Διεθνούς, στις ΗΠΑ. Με το άρθρο αυτό ο Τρότσκι εκφράζει την ηθική αλληλεγγύη της Τετάρτης Διεθνούς προς τον Γκρύνσπαν, διαχωρίζοντας, όμως, κατηγορηματικά τη θέση της από την τακτική της ατομικής τρομοκρατίας.
Είναι σαφές για οποιονδήποτε είναι έστω και ελάχιστα εξοικειωμένος με την πολιτική ιστορία ότι η πολιτική των φασιστών γκάνγκστερ προκαλεί άμεσα και μερικές φορές συνειδητά τρομοκρατικές ενέργειες. Αυτό που προξενεί την μεγαλύτερη έκπληξη είναι ότι δεν υπήρξε μέχρι τώρα παρά μόνο ένας Γκρύνσπαν. Αναμφίβολα, ο αριθμός τέτοιων πράξεων θα αυξηθεί. Εμείς, οι μαρξιστές, θεωρούμε την τακτική της ατομικής τρομοκρατίας ασύμφορη για το καθήκον της απελευθερωτικής πάλης του προλεταριάτου και των καταπιεσμένων εθνοτήτων. Ένας μεμονωμένος και απομονωμένος ήρωας δεν μπορεί να αντικαταστήσει τις μάζες. Καταλαβαίνουμε, όμως, πολύ καθαρά, πόσο αναπόφευκτες είναι τέτοιες σπασμωδικές ενέργειες απελπισίας και εκδίκησης. Όλα τα συναισθήματα και η συμπάθειά μας βρίσκονται με τη μεριά των αυτοθυσιαζόμενων εκδικητών, παρά το γεγονός ότι αυτοί δεν κατόρθωσαν να βρουν το σωστό δρόμο. Η συμπάθειά μας γίνεται ακόμη μεγαλύτερη, επειδή ο Γκρύνσπαν δεν είναι ένας πολιτικός αγωνιστής, αλλά ένας άπειρος νέος, σχεδόν ένα αγόρι, που ο μοναδικός του σύμβουλος ήταν ένα αίσθημα αγανάκτησης. Το στοιχειώδες και άμεσο καθήκον της διεθνούς εργατικής τάξης είναι να αποσπάσει τον Γκρύνσπαν από τα χέρια της καπιταλιστικής δικαιοσύνης, που είναι ικανή να του κόψει το κεφάλι, για να συνεχίσει να υπηρετεί την καπιταλιστική διπλωματία!
Ακόμα πιο αηδιαστική ως προς την αστυνομική της βλακεία και την ανείπωτη σφοδρότητά της είναι η εκστρατεία που διεξάγεται εναντίον του Γκρύνσπαν κατ΄ εντολή του Κρεμλίνου, στο διεθνή σταλινικό Τύπο. Προσπαθούν να τον παρουσιάσουν σαν πράκτορα των ναζί ή των τροτσκιστών σε συμμαχία με τους ναζί. Βάζοντας στο ίδιο σακί τον προβοκάτορα και το θύμα του, οι σταλινικοί αποδίδουν στον Γκρύνσπαν την πρόθεση να δημιουργήσει ένα καλό πρόσχημα για την εξαπόλυση ενός πογκρόμ από μεριάς του Χίτλερ. Τι μπορεί άραγε να πει κανείς γι΄ αυτούς τους κίτρινους “δημοσιογράφους” που δεν έχουν πια κανένα ίχνος ντροπής; Από την απαρχή του σοσιαλιστικού κινήματος, η αστική τάξη απέδιδε πάντα όλες τις βίαιες εκδηλώσεις αγανάκτησης, και ειδικά τις τρομοκρατικές ενέργειες, στην εκφυλιστική επίδραση του μαρξισμού. Oι σταλινικοί έχουν κληρονομήσει, σε αυτήν όπως και σε άλλες περιπτώσεις, την αισχρή παράδοση της αντίδρασης. Η Τετάρτη Διεθνής μπορεί, δικαιολογημένα, να είναι περήφανη για το ότι ο αντιδραστικός συρφετός, συμπεριλαμβανομένων και των σταλινικών, συνδέει τώρα αυτόματα με την Τετάρτη Διεθνή κάθε τολμηρή ενέργεια και διαμαρτυρία, κάθε έκρηξη αγανάκτησης και κάθε χτύπημα ενάντια στους δήμιους.
Το ίδιο πράγμα συνέβαινε και με τη Διεθνή του Μαρξ, στην εποχή του. Μας συνδέουν, φυσικά, ανοιχτοί δεσμοί ηθικής αλληλεγγύης με τον Γκρύνσπαν και όχι με τους “δημοκρατικούς” του δεσμοφύλακες ή τους σταλινικούς συκοφάντες, που χρειάζονται το πτώμα του Γκρύνσπαν, για να στηρίξουν, ακόμα και με έμμεσο και μερικό τρόπο, τις ετυμηγορίες της δικαιοσύνης της Μόσχας. Η διπλωματία του Κρεμλίνου, όντας εκφυλισμένη μέχρι το μεδούλι, επιχειρεί, ταυτόχρονα, να εκμεταλλευτεί το “ευτυχές” συμβάν, για να ανανεώσει τις μηχανορραφίες της, με στόχο μια διεθνή συμφωνία μεταξύ διαφόρων κυβερνήσεων, συμπεριλαμβανομένου του Χίτλερ και του Μουσολίνι, για την από κοινού έκδοση των τρομοκρατών. Προσοχή, μάστορες της απάτης! Η εφαρμογή ενός τέτοιου νόμου υπαγορεύει και την άμεση έκδοση του Στάλιν σε μια ντουζίνα ξένες κυβερνήσεις.
Οι σταλινικοί σφυρίζουν στα αυτιά της αστυνομίας ότι ο Γκρύνσπαν παρακολουθούσε “συγκεντρώσεις των τροτσκιστών”. Αυτό, δυστυχώς, δεν είναι αλήθεια. Επειδή, αν είχε μπει στον κύκλο της Τετάρτης Διεθνούς, θα είχε ανακαλύψει μια διαφορετική και πιο αποτελεσματική διέξοδο για τον επαναστατικό του δυναμισμό. Είναι φτηνοί οι άνθρωποι εκείνοι που είναι ικανοί μονάχα να διαμαρτύρονται έντονα κατά της αδικίας και της κτηνωδίας. Εκείνοι, όμως, που, σαν τον Γκρύνσπαν, είναι ικανοί να ενεργούν σύμφωνα με τη σκέψη τους, θυσιάζοντας, αν χρειαστεί, την ίδια τους τη ζωή, αποτελούν την πολύτιμη μαγιά της ανθρωπότητας.
Ο Γκρύνσπαν μπορεί να χρησιμεύσει από ηθικής πλευράς και όχι εξαιτίας του τρόπου δράσης του ως παράδειγμα για κάθε νεαρό επαναστάτη. Η ανοιχτή ηθική αλληλεγγύη μας προς τον Γκρύνσπαν μας δίνει ένα παραπάνω δικαίωμα, για να πούμε σε όλους τους υποψήφιους Γκρύνσπαν, σε όλους εκείνους που είναι ικανοί για αυτοθυσία στον αγώνα ενάντια στο δεσποτισμό και την κτηνωδία: Αναζητήστε έναν άλλο δρόμο! Μόνο ένα μεγάλο επαναστατικό μαζικό κίνημα, και όχι ο μοναχικός εκδικητής, μπορεί να απελευθερώσει τους καταπιεσμένους, ένα κίνημα που δεν θα αφήσει ούτε ίχνος από ολόκληρο το σύστημα της ταξικής εκμετάλλευσης, της εθνικής καταπίεσης και των φυλετικών διώξεων. Τα πρωτοφανή εγκλήματα του φασισμού δημιουργούν έναν απολύτως δικαιολογημένο πόθο για εκδίκηση. Ομως, όσο τερατώδες και αν είναι το φάσμα των εγκλημάτων του, αυτή η λαχτάρα δεν μπορεί να ικανοποιηθεί από τη δολοφονία μεμονωμένων φασιστών γραφειοκρατών. Για να γίνει αυτό, πρέπει να τεθούν σε κίνηση εκατομμύρια καταπιεσμένων, σε ολόκληρο τον κόσμο, και να καθοδηγούν στην έφοδο ενάντια στα προπύργια της παλιάς κοινωνίας. Μόνο η ανατροπή όλων των μορφών δουλείας, μόνο η ολοκληρωτική συντριβή του φασισμού, μόνο η ανελέητη λαϊκή καταδίκη των σύγχρονων ληστών και γκάνγκστερ μπορούν να δώσουν πλήρη ικανοποίηση στην αγανάκτηση του λαού. Αυτό ακριβώς είναι το καθήκον που έχει επωμισθεί η Τετάρτη Διεθνής. Αυτή θα ξεκαθαρίσει το εργατικό κίνημα από την πανούκλα του σταλινισμού. Αυτή θα τραβήξει στις γραμμές της την ηρωική γενιά της νεολαίας. Αυτή θα ανοίξει το δρόμο για ένα πιο αξιέπαινο και πιο ανθρώπινο μέλλον.
Θα μπορούσε όμως κάποιος να αντιτείνει ότι έτσι υπάρχει ο κίνδυνος να δηλώνει η Αριστερά ηθική συμπαράσταση και αλληλεγγύη και σε συνειδητούς προβοκάτορες ακόμα και σε πράκτορες του ίδιου του αστικού κράτους. Πέραν όμως του γεγονότος, ότι το αστικό κράτος ξέρει πολύ καλά να προφυλάσσει τους πράκτορες και σίγουρα δεν έχουν ανάγκη την δική μας αλληλεγγύη σε σχέση με τους αποπροσανατολισμένους αγωνιστές, σε τελική ανάλυση, η προσωπική τύχη ενός πράκτορα πρέπει να μας είναι αδιάφορη, μπροστά στον πολιτικό σκοπό μιας τέτοιας ηθικής συμπαράστασης, που είναι πολλαπλός: να τραβήξουμε την αγανακτισμένη πρωτοπορία μακριά από την ατομική τρομοκρατία στο δρόμο της οργανωμένης επαναστατικής πολιτικής δράσης, να σώσουμε ζωές ή να βελτιώσουμε τους όρους αιχμαλωσίας παραπλανημένων αγωνιστών και το κυριότερο όλων, να καλλιεργήσουμε μέσα από μια τέτοια πολιτική πάλη στην εργατική τάξη και τους καταπιεσμένους ένα άσβεστο ταξικό μίσος απέναντι στο αστικό κράτος και την αστική τάξη.
Όλα αυτά είναι τεράστια οφέλη σε σχέση με την μηδαμινή σημασία της τύχης ενός πράκτορα. Επίσης, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, ότι οι κρατικοί μηχανισμοί συνήθως βρίσκουν τους πράκτορες τους, εκμεταλλευόμενοι την ψυχική κατάσταση ορισμένων ατόμων αλλά και την απελπισία ανθρώπων που συνελήφθησαν για την επαναστατική ή την «τρομοκρατική» τους δράση. Με αυτή την έννοια, μια τέτοια πολιτική στάση από την πλευρά της Αριστεράς, που δεν εγκαταλείπει τους κρατούμενους αγωνιστές στην τύχη τους, απομονωμένους και ηθικά ευάλωτους, δυσκολεύει αντικειμενικά τη δουλειά της αστυνομίας ως προς την ανεύρεση συνεργατών, ενώ η αντίθετη στάση, την διευκολύνει. Παραφράζοντας λοιπόν, τη θέση των φιλελεύθερων θεωρητικών του ποινικού δικαίου, μπορούμε να πούμε «καλύτερα 100 προβοκάτορες ελεύθεροι, παρά ένας πραγματικός κοινωνικός αγωνιστής στο έλεος του κράτους».
Κατά συνέπεια, χρέος της Αριστεράς, απέναντι στο κλίμα της τρομολαγνείας που καλλιεργούν οι κύκλοι της αντίδρασης, είναι να αναδείξει ότι αποκλειστικά ένοχο για την παθογένεια της βίας που ξεσπάει σε συνθήκες σαν τις σημερινές, είναι το δολοφονικό καπιταλιστικό σύστημα που επιβάλλει την βία και την εξαθλίωση σε εκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις. Αποκλειστικός ένοχος είναι η κυβερνητική πολιτική και το εγκληματικό αστικό κράτος που καλλιεργούν τη βία και οδηγούν στην απόγνωση χιλιάδες ανθρώπους.
Καμία υποχώρηση από την Αριστερά στο κλίμα τρομολαγνείας που καλλιεργείται-καμία καταδίκη της βίας- καμία αναζήτηση πιστοποιητικών αστικής νομιμότητας!
Το κράτος και η κυβέρνηση είναι οι μόνοι πραγματικοί τρομοκράτες!
{fcomment}
