Τα αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Μάη αποτελούν μια ξεκάθαρη ένδειξη της αναπτυσσόμενης ριζοσπαστικοποίησης της κοινωνίας, πάνω στο έδαφος του ιστορικού καπιταλιστικού αδιεξόδου και της κίνησής της προς μια ανοιχτά επαναστατική περίοδο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο μεγάλος νικητής των εκλογών και αναδεικνύεται πλέον σε αδιαφιλονίκητο εκφραστή της στροφής των εργαζόμενων μαζών στ’ αριστερά. Το υψηλό του ποσοστό και η δυναμική τροχιά που αποκτά προς την εξουσία, δίνει ξανά αυτοπεποίθηση στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα μετά από δύο χρόνια απανωτών ηττών, τοποθετεί την άρχουσα τάξη «με την πλάτη στον τοίχο» και την βυθίζει σε καθεστώς σύγχυσης και πανικού.
Οι μεγάλοι ηττημένοι από την άλλη πλευρά, είναι η ΝΔ και η αστική ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, που υπέστησαν μια πρωτοφανή εκλογική κατάρευση, ενώ και τα βασικά υποψήφια στηρίγματα μιας αστικής συγκυβέρνησης, το ΛΑΟΣ και η ΔΗΣΥ, επίσης συντρίφθηκαν και μένουν εκτός Βουλής. Το μόνο κόμμα – τμήμα του παραδοσιακού αστικού πολιτικού στρατοπέδου που συγκέντρωσε ικανοποιητικό ποσοστό ήταν το κόμμα του Καμμένου ΑΝΕΛ, στηριγμένο στην αντιμνημονιακή του δημαγωγία. Οι νεοναζί της «Χρυσής Αυγής» επωφελήθηκαν από την αποσύνθεση των παραδοσιακών αστικών κομμάτων και τη σύγχυση πολιτικά καθυστερημένων και τσακισμένων από την κρίση μικροαστικών στρωμάτων και έτσι απέσπασαν ένα υψηλό ποσοστό, που αποτελεί προειδοποίηση για την Αριστερά και το εργατικό κίνημα.
Το ΚΚΕ εμφάνισε εικόνα στασιμότητας, αποτυγχάνοντας να κερδίσει νέους υποστηριχτές από μια ολόκληρη «θάλασσα» ψηφοφόρων που μετακινήθηκαν προς τ’ αριστερά. Τέλος, το κόμμα της ΔΗΜΑΡ δείχνει ότι η προ τριμήνου υψηλή του εκλογική απήχηση «ξεφούσκωσε» απότομα και αδυνατεί να πιάσει γερές ρίζες μέσα στις εργαζόμενες μάζες.
Τα αποτελέσματα όπως όλα δείχνουν, δεν επιτρέπουν το σχηματισμό μιας αστικής συγκυβέρνησης. Οι νέες εκλογές τον Ιούνιο αποτελούν μονόδρομο για τους αστούς, αλλά ταυτόχρονα και μια νέα, ακόμα μεγαλύτερη ιστορική ευκαιρία για την Αριστερά.
«Νέα Πανωλεθρία»
Η ΝΔ απέσπασε μόλις 18,85 % και 1.192.054 ψήφους, ενώ χάρις στον καλπονοθευτικό εκλογικό νόμο κέρδισε 108 έδρες. Έχασε 14,62 ποσοστιαίες μονάδες από το 33,47% του 2009, το οποίο ως τότε, ήταν το ιστορικό χαμηλό του παραδοσιακού κόμματος της αστικής τάξης και επίσης απώλεσε 1.104.000 ψήφους! Το ποσοστό αυτό, συνιστά πανωλεθρία για τη ΝΔ και αντικειμενικά θέτει όχι μόνο θέμα ηγεσίας, αλλά και βιωσιμότητας του κόμματος.
Τα εκλογικά ποσοστά της ΝΔ στις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας είναι τραγικά χαμηλά για τα δεδομένα του κύριου αστικού κόμματος της χώρας. Στην Α’ Αθήνας έχασε 15,95 ποσοστιαίες μονάδες (από 31,75% πήγε στο 17,79%), στη Β’ Αθήνας 14,22 (από 26,62% πήγε στο 12,40), στη Β’ Πειραιά 23,06 (από 23,06% πήγε στο 9,77%), στην Α’ Πειραιά 16,33 (από 32,97% πήγε στο 16,44%), στην Α’ Θεσσαλονίκης 15,55% (από 30,3% πήγε στο 14,80%), στη Β’ Θεσσαλονίκης 17,61% (από 37,62% πήγε στο 20,01%).
Ήδη μια σειρά ηγετικών στελεχών της ΝΔ, παραγόντων και απολογητών της άρχουσας τάξης θέτουν ευθέως ζήτημα ηγεσίας και επανένωσης των διασπασμένων δυνάμεων (ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ, ΑΝΕΛ). Όμως εκτός από το γεγονός ότι ο χρόνος μέχρι τις επόμενες εκλογές είναι πολύ περιορισμένος, η επιστροφή της ΝΔ στα παλιά μεγάλα ποσοστά δεν μπορεί να προκύψει μέσα από την «επανασυγκόλληση» των διασπάσεων της, γιατί στην περίοδο που εισήλθαμε, η κύρια τάση της κοινωνίας είναι αναμφισβήτητα προς τ’ αριστερά.
Παρά τους ανόητους πολιτικούς χειρισμούς του Σαμαρά που διευκόλυναν τη διάσπαση και την απαξίωση της ΝΔ, η εκλογική πανωλεθρία του κόμματος δεν είναι το αποτέλεσμα της κακής ηγετικής διαχείρισης, αλλά σε τελική ανάλυση, εκφράζει την αυξανόμενη πολιτική αδυναμία και το πολιτικό αδιέξοδο της άρχουσας τάξης, καθώς ο ελληνικός καπιταλισμός βαδίζει ολοταχώς προς την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και την έξοδο από το ευρώ.
ΣΥΡΙΖΑ: δυναμική εξουσίας και νέα καθήκοντα
Τα εκλογικά αποτελέσματα έδειξαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπεται, μέρα με τη μέρα, σ’ ένα ισχυρό πολιτικό κίνημα εξουσίας. Η νίκη αυτή οφείλεται πάνω απ’ όλα, στην επίμονη υπεράσπιση του συνθήματος για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, που έδωσε ξανά πολιτική ελπίδα στις απελπισμένες μάζες της εργατικής τάξεις και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Το επίκεντρο της ισχυρής δυναμικής του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι εστίες όπου ιστορικά διαμορφώνονται όλα τα προοδευτικά κοινωνικά ρεύματα και απ’ όπου πάντοτε, αργά ή γρήγορα, εξαπλώνονται και «καταλαμβάνουν» ολόκληρο τον πληθυσμό μιας χώρας : οι παραγωγικές ηλικίες και οι κάτοικοι των μεγάλων αστικών κέντρων. Στις τάξεις αυτών των μεγάλων τμημάτων των μαζών, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το αδιαφιλονίκητα πρώτο κόμμα και αν αθροίσουμε τα ποσοστά του με εκείνα του ΚΚΕ, συνολικά η κομμουνιστική αριστερά εμφανίζεται πανίσχυρη και η κυβέρνηση της Αριστεράς αναδύεται αντικειμενικά σαν το βασικό πολιτικό αίτημα του εργαζόμενου λαού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ απέσπασε πανελλαδικά το εκπληκτικό 16,78 %, κερδίζοντας 12,18 ποσοστιαίες μονάδες συγκριτικά με το 2009 (είχε λάβει μόλις 4,6%) και 1.061.265 ψήφους συνολικά, 745.610 περισσότερες συγκριτικά με το 2009 (τότε είχε λάβει μόλις 315.655). Με βάση αυτό το αποτέλεσμα και εξαιτίας του άθλιου εκλογικού νόμου, ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε μόνο 52 έδρες, την ώρα που η ΝΔ έλαβε 108, παρ’ ότι απέσπασε μόλις 2 ποσοστιαίες μονάδες περισσότερες.
Τα «κάστρα» της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι μαζικές εργατικές – λαϊκές εκλογικές περιφέρειες και οι μεγάλες πόλεις, όπου το συμμαχικό σχήμα κατά κανόνα κέρδισε την πρώτη θέση. Στη Β’ Αθήνας, τη μαζικότερη εκλογική περιφέρεια της χώρας, ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε 14,41 ποσοστιαίες μονάδες, λαμβάνοντας 21,81% από 7,40% που είχε λάβει το 2009 και κατατάσσεται πλέον πρώτη δύναμη. Στην Α΄ Αθήνας κέρδισε 11,11 ποσοστιαίες μονάδες λαμβάνοντας 19,09 % από 7,98%. Στη Β’ Πειραιά κέρδισε 18,6 ποσοστιαίες μονάδες λαμβάνοντας 23,85% από 5,65%. Στην Α’ Θεσσαλονίκης κέρδισε 11,68 ποσοστιαίες μονάδες λαμβάνοντας 17,46 % από 5,77%. Στη Β’ Θεσσαλονίκης κέρδισε 10,35 ποσοστιαίες μονάδες λαμβάνοντας 14,42% από 4,08%. Στο Δήμο Πάτρας κέρδισε 20,13 ποσοστιαίες μονάδες λαμβάνοντας 25,41% από 5,28%.
Ενδεικτικά και εντυπωσιακά είναι και τα αποτελέσματα του ΣΥΡΙΖΑ σε εργατικούς – λαϊκούς δήμους της Αθήνας. Στον Δήμο Περιστερίου ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε 23,39 ποσοστιαίες μονάδες λαμβάνοντας 23,90 % από 6,51 % το 2009. Στο Δήμο Νέας Ιωνίας κέρδισε 17,6 ποσοστιαίες μονάδες λαμβάνοντας 24,62% από 7,36 %. Στο Δήμο Περάματος κέρδισε 17,8 ποσοστιαίες μονάδες λαμβάνοντας 22,03% από 4,23%. Στο Δήμο Κερατσινίου – Δραπετσώνας κέρδισε 18,63 ποσοστιαίες μονάδες λαμβάνοντας 24,41% από 5,78 %.
Αυτό που δείχνουν ξεκάθαρα τα παραπάνω εκπληκτικά ποσοστά, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπεται στον βασικό, μαζικό κομματικό φορέα της εργατικής τάξης. Μετά από 3 και πλέον δεκαετίες κυριαρχίας του ΠΑΣΟΚ, η πολιτική πρωτοκαθεδρία μέσα στην εργατική τάξη περνάει ξανά στο κομμουνιστικό κίνημα. Αυτή είναι μια μεγάλη ιστορική ευκαιρία που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να αφήσει να χαθεί. Έχει χρέος να μείνει μακριά από κάθε είδους συνεργασίες με αστικά κόμματα και με την ισχύ που της δίνει η αυξανόμενη υποστήριξη των μαζών, να βάλει ξανά στο προσκήνιο την υπόθεση του σοσιαλισμού, καλώντας επίμονα το ΚΚΕ σε πολιτική συμμαχία στον αγώνα για την εξουσία.
Παράλληλα, είναι ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, από μια παραλυτική συμμαχία ενός μεγάλου παραδοσιακού κόμματος (ΣΥΝ) με μικρές οργανώσεις και αριστερούς «παράγοντες», να μετατραπεί σε ένα μεγάλο ενιαίο κόμμα με κατοχυρωμένες τάσεις, που θα οργανώσει μαζικά την εργατική τάξη και τη νεολαία.
Είναι ώρα να πάψει ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει σαν πολιτικό σημείο αναφοράς ένα ελλιπές σε αποφασιστικά σημεία, πλαίσιο θέσεων και να αποχτήσει το κατάλληλο πολιτικό πρόγραμμα. Οι μαρξιστές του ΣΥΝ πιστεύουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται ένα αληθινά σοσιαλιστικό πρόγραμμα. Ένα πρόγραμμα δηλαδή, που θα βασίζεται στην εκτίμηση ότι στη σημερινή εποχή της ιστορικής κρίσης και παρακμής του καπιταλισμού, το κύριο καθήκον μιας κυβέρνησης της Αριστεράς είναι να αντικαταστήσει το σάπιο αυτό σύστημα με μια δημοκρατικά σχεδιασμένη οικονομία, με κοινωνικοποιημένους τους βασικούς της τομείς και ταυτόχρονα, να γκρεμίσει το γραφειοκρατικό, αυταρχικό και διεφθαρμένο αστικό κράτος, αντικαθιστώντας το με τους θεσμούς της εργατικής, σοσιαλιστικής δημοκρατίας.
Η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν μπορούν να περιμένουν. Η καπιταλιστική κρίση τους καταδικάζει σε αυξανόμενη εξαθλίωση και η αστική αντίδραση – με πιο μετριοπαθή έκφραση τους Σαμαράδες, τους Χρυσοχοΐδηδες και τους Καμένους και πιο ακραία τους νεοναζί της «Χρυσής Αυγής» – «ακονίζει τα δόντια της». Η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα πανίσχυρη, αλλά η εξουσία δεν θα είναι καθόλου ένας υγιεινός περίπατος. Μετά την αρχική σύγχυση και τον πανικό της, η άρχουσα τάξη από κοινού με την «τρόικα», θα αντεπιτεθούν πολύπλευρα, με πολιτικά και οικονομικά αντίποινα, για να εκμεταλλευτούν κάθε πιθανή ολιγωρία, παλινωδία και αυταπάτη της ηγεσίας για τη δυνατότητα μιας «ομαλής», «ειρηνικής» και «σταδιακής» πορείας προς την εξουσία και την κοινωνική αλλαγή.
Για να διώξουμε την τρόικα, να καταργήσουμε τους νόμους της, να πάρουμε πίσω όλες τις κατακτήσεις και να εφαρμόσουμε το πρόγραμμά μας, πρέπει να ετοιμαστούμε και να παλέψουμε σοβαρά για την εξουσία! Πρέπει να οργανώσουμε τις αγωνιζόμενες μάζες, εξασφαλίζοντας ότι θα βρουν τα αναγκαία μέσα για να αντιπαραθέσουν τη δική τους αυτοάμυνα ενάντια στην επίσημη και ανεπίσημη κρατική βία και τρομοκρατία. Σε κάθε εργατικό χώρο και κάθε γειτονιά, είναι ώρα να δημιουργήσουμε όσο το δυνατό πιο πλατιές επιτροπές υποστήριξης της κυβέρνησης της Αριστεράς, που θα εγγυηθούν τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και την εφαρμογή του προγράμματός του στην εξουσία ενάντια στην τρομοκρατία και το σαμποτάζ της άρχουσας τάξης.
Η παλλαϊκή τιμωρία του ΠΑΣΟΚ
Το ΠΑΣΟΚ ήταν το κόμμα που τιμωρήθηκε περισσότερο από τη λαϊκή ψήφο. Η δεξιά ηγεσία του, πλήρωσε σκληρά το τίμημα της δουλικότητάς της απέναντι στην άρχουσα τάξη και την τρόικα.
Εκατομμύρια εργαζόμενοι παρακολουθούν από χθες το βράδυ με έκδηλη ευχαρίστηση τους δεκάδες αλαζόνες «σοσιαλιστές» καριερίστες και μέχρι χθες κυβερνητικούς απολογητές των τραπεζών, να μένουν εκτός Βουλής, έχοντας καταψηφιστεί μαζικά από τους άλλοτε πιστούς τους ψηφοφόρους.
Τα αποτελέσματα επιβεβαίωσαν την εκτίμησή μας, ότι εξαιτίας της εδραιωμένης δεξιάς αστικής ηγεσίας του, το ΠΑΣΟΚ οδεύει ταχύτατα σε ολοκληρωτική και μόνιμη απαξίωση στις τάξεις των εργαζόμενων και ειδικά των πιο παραγωγικών ηλικιών. Έτσι η εκλογική του δύναμη έπεσε από το 43,92% στο 13,18% μέσα σε δυόμιση χρόνια! Από 3.012.542 ψήφους το 2009 το ΠΑΣΟΚ έπεσε στις 833.529!
Στα μεγάλα αστικά κέντρα και τις μεγάλες πόλεις, στα παραδοσιακά του «προπύργια» δηλαδή, το ΠΑΣΟΚ έφθασε να λαμβάνει μονοψήφια ποσοστά και στις περισσότερες περιπτώσεις βρέθηκε κάτω από την 3η θέση που κατέλαβε πανελλαδικά. Στην Α΄ Αθήνας κατέλαβε την 3η θέση με 9,71%, στη Β’ Αθήνας την 5η με 9,07%, στην Β’ Πειραιά την 6η με 8,16%, στην Ά Θεσσαλονίκης την 4η με 10, 44%, στη Β’ Θεσσαλονίκης την 4η με 11,23%, στον Δήμο Πάτρας την Τρίτη με 10,86%.
Με δεδομένη την ισχυρή δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ και γενικότερα της Αριστεράς, τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει δυνατότητα να ανακάμψουν στις νέες εκλογές του Ιουνίου. Το πιθανότερο είναι πλέον, η ηγεσία του Βενιζέλου να βάλει άμεσα σε εφαρμογή τα σχέδια για την «επανίδρυση» του κόμματος, με την εξάλειψη κάθε συμβόλου και έννοιας που θυμίζει το παλιό αριστερό ΠΑΣΟΚ και την πιθανή του συγχώνευση με πολιτικά σχήματα και πολιτικούς που προέρχονται απευθείας από το παραδοσιακό αστικό στρατόπεδο, στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός κλασσικού, κεντρώου αστικού κόμματος.
Η θέση του Βενιζέλου φαίνεται να μην αμφισβητείται προς το παρόν ανοιχτά. Αλλά μετά από μια νέα απανωτή επερχόμενη ήττα τον Ιούνιο – ελλείψει μιας στοιχειώδους αριστερόστροφης αντιπολιτευτικής φωνής στην ηγεσία – οι συγκρούσεις στην κορυφή ανάμεσα στους διαφορετικούς δεξιούς μνηστήρες της ηγεσίας θα αναζωπυρωθούν, με απρόβλεπτες συνέπειες για την συνοχή του κόμματος.
Ιστορικά η χθεσινή μέρα σηματοδότησε την μετατροπή του ΠΑΣΟΚ από βασικό κόμμα των πλατιών εργατικών μαζών σε κόμμα με μικρή απήχηση, κύρια στα γηραιότερα και κρατικοδίαιτα στρώματα τους.
ΑΝΕΛ: διαδέχεται το ΛΑΟΣ στη θέση της «λαϊκίστικης» Δεξιάς
Το κόμμα του Π. Καμμένου επιβεβαιώνοντας τα γκάλοπ, απέσπασε ποσοστό 10,6%, 670.596 ψήφους και 33 βουλευτές. Έτσι οι ΑΝΕΛ διαδέχτηκαν με ισχυρή δυναμική το καταρρέον ΛΑΟΣ στο χώρο της «λαϊκίστικης» Δεξιάς και επιχειρούν να εκπροσωπήσουν πολιτικά τη μερίδα εκείνη του ελληνικού κεφαλαίου που έχει αποδεχτεί ότι η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και η επιστροφή στη δραχμή είναι αναπόφευκτη και προσπαθεί να περιορίσει με μια εθνικιστική και αντι-μνημονιακή ρητορική την κίνηση των μαζών προς τ’ αριστερά.
Το κόμμα του Καμμένου όπως έχουμε ήδη τονίσει, δεν πρέπει να εντάσσεται ούτε καν έμμεσα, στις «αντιμνημονιακές – προοδευτικές» δυνάμεις. Από αυτή τη σκοπιά, ήταν αναμφισβήτητα λαθεμένη η ήπια τακτική της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ έναντι του κόμματος αυτού, που έφθασε μάλιστα στο σημείο να θέσει στο προσκήνιο το ενδεχόμενο στήριξης μιας κυβέρνησης της Αριστεράς και σε δικές του ψήφους. Μπορεί αυτή η τακτική να μην έβλαψε εκλογικά τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως σίγουρα ευνόησε τον Καμμένο. Ο τελευταίος, αυτοεμφανιζόμενος σαν εν δυνάμει και εν μέρει σύμμαχος ενός εκλογικού σχήματος με μεγάλη δυναμική όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, έδωσε ώθηση και στο δικό του κόμμα.
Το κόμμα του Καμμένου όμως, δεν έχει τίποτα προοδευτικό. Το πρόγραμμά του είναι ένα συνονθύλευμα αντιδραστικών θέσεων που υπερασπίζουν βοναπαρτιστικές μεθόδους διακυβέρνησης. Είναι ένας μεγάλος και επικίνδυνος εχθρός της Αριστεράς, που πρακτικά λειτουργεί σαν προστατευτικό ανάχωμα της άρχουσας τάξης απέναντί της. Κατά συνέπεια, καμία μορφή πολιτικής σχέσης με τους ΑΝΕΛ δεν μπορεί να είναι επιτρεπτή από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ.
ΚΚΕ: η ηγεσία έβαλε φρένο στην απήχηση του κόμματος
Τα εκλογικό αποτελέσματα του ΚΚΕ συνιστά αντικειμενικά μια σοβαρή πολιτική αποτυχία. Το 8,48 % (26 έδρες) αποτελεί μια αύξηση της εκλογικής δύναμης του κόμματος κατά μόλις 0,94%, σε μια αναμέτρηση στην οποία εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι κινήθηκαν προς τ’ αριστερά. Την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε σχεδόν 750.000 ψήφους, το ΚΚΕ κέρδισε μόλις 18.823 ψήφους, λαμβάνοντας συνολικά 536.072 ψήφους.
Η αιτία γι’ αυτό το απογοητευτικό αποτέλεσμα δεν είναι άλλη, από την επίμονη άρνηση της ηγεσίας του κόμματος να προβάλει και να υποστηρίξει μια ορατή για τις μάζες λύση εξουσίας, στο όνομα της «ανωριμότητας των συνθηκών» και της «ανάγκης για μια ισχυρή αντιπολίτευση». Η ηγεσία χρησιμοποίησε ταχυδακτυλουργικά το διαχωρισμό κυβέρνησης και εξουσίας, ταυτίζοντας κάθε αριστερή κυβέρνηση με την εξουσία του κεφαλαίου. Αντί να αποδεχτεί την ενωτική έκκληση του ΣΥΡΙΖΑ και να θέσει στο τραπέζι – σαν η υποτιθέμενη «ορθόδοξη» κομμουνιστική δύναμη – το σωστό, επαναστατικό πρόγραμμα που θα έπρεπε να εφαρμόσει η αριστερή κυβέρνηση, εκείνη αντίθετα αρνήθηκε κάθε συζήτηση, με την επίκληση του αφηρημένου σχήματος μιας μελλοντική «λαϊκής εξουσίας».
Έτσι οι εργατικές μάζες είχαν να επιλέξουν στις εκλογές ανάμεσα σε δύο είδη Αριστεράς: αυτής του ΚΚΕ που εμφάνιζε κάθε πάλη για την εξουσία σαν ανεπίκαιρη και μάταιη και αυτής του ΣΥΡΙΖΑ, που με το σύνθημα για μια κυβέρνηση της Αριστεράς έδινε – έστω θολά, αντιφατικά και χωρίς το κατάλληλο πρόγραμμα – μια προοπτική εξουσίας. Οι μάζες τελικά, αντί για την παθητικότητα και τη μοιρολατρία προτίμησαν την πολιτική ελπίδα. Έτσι η τακτική της ηγεσίας του ΚΚΕ αποδείχθηκε στην πράξη το μεγαλύτερο εμπόδιο για την ανάπτυξη της εκλογικής δύναμης του κόμματος.
Ειδικά η εργατική τάξη ήταν αυτή που καταδίκασε την τακτική της ηγεσίας του ΚΚΕ με έναν διακριτό τρόπο στις μαζικές εργατικές – λαϊκές περιφέρειες και Δήμους της Αθήνας και του Πειραιά. Έτσι, ενώ πανελλαδικά το κόμμα είχε μια μικρή αύξηση, στη Β’ Αθήνας έχασε 1,20%, στη Β’ Πειραιά 0,59% και ενδεικτικά, στο δήμο Ν. Ιωνίας έχασε 1,70%, στο δήμο Περιστερίου 0,50% και στο Δήμο Περάματος 0,80%.
Τα εκλογικά αποτελέσματα έδειξαν ότι αν είχε υπάρξει η εκλογική συμμαχία ΚΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ ο σχηματισμός μιας συγκυβέρνησης της Αριστεράς θα ήταν απόλυτα εφικτός, χωρίς να συνυπολογίζεται η ιδιαίτερη δυναμική που θα δημιουργούσε η συμμαχία, που θα μεγάλωνε ακόμα περισσότερο τα σημερινά αθροιστικά ποσοστά των δύο κομμάτων.
Η ανθενωτική, σεχταριστική στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ έναντι της έκκλησης για μια κυβέρνηση της Αριστεράς έχει συγκεκριμένα, τρεις ολέθριες συνέπειες. Εξαιτίας της χάθηκε η ιστορική ευκαιρία για μια κυβέρνηση που θα ξερίζωνε τον καπιταλισμό. Απογοητεύει τη βάση του ΚΚΕ και εμποδίζει την ανάπτυξη της επιρροής του κόμματος. Δίνει τέλος, αντικειμενικά, το πρόσχημα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για να αναζητεί συμμάχους προς την δεξιά ΔΗΜΑΡ ή ακόμα σε κατευθύνσεις απελπισίας τύπου Καμμένου, αλλοιώνοντας τα επαναστατικά χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει μια αριστερή κυβέρνηση.
Το άσχημο εκλογικό αποτέλεσμα του ΚΚΕ είναι μια ακόμα ισχυρή απόδειξη για την επείγουσα ανάγκη αλλαγής πολιτικής. Οι αγωνιστές της βάσης του κόμματος και της ΚΝΕ πρέπει να παλέψουν για να ξαναβάλουν το κόμμα στο δρόμο του γνήσιου λενινισμού, με βασικά στοιχεία την πολιτική επιδίωξη μιας εργατικής κυβέρνησης, δηλαδή μιας κυβέρνησης της Αριστεράς με σοσιαλιστικό πρόγραμμα και την ενωτική τακτική του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου.
«Χρυσή Αυγή»: η άνοδος των νεοναζί «συναγερμός» για την Αριστερά και το εργατικό κίνημα
Αναμφισβήτητα ένας από τους νικητές των εκλογών, ήταν η νεοναζιστική – παρακρατική οργάνωση «Χρυσή Αυγή». Από την απόλυτη πολιτική αφάνεια του 2009 με 0,29% και 19.624 ψήφους, η ΧΑ εκτοξεύτηκε στο 6,97% και στις 440.894 ψήφους, κατακτώντας 21 έδρες στη Βουλή! Το κλειδί για την κατανόηση των αιτιών αυτού του αποτελέσματος δεν είναι ασφαλώς «η δύναμη» των ναζιστικών ιδεών και μεθόδων της ΧΑ, αλλά οι ίδιες οι καταλυτικές επιδράσεις που έχει η βαθιά κρίση και αποσύνθεση του καπιταλισμού και των θεσμών που τον εκφράζουν, στη συνείδηση ενός συγκεκριμένου τμήματος της κοινωνίας.
Η βίαιη περιθωριοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων πρώην μικροαστών νοικοκυραίων, ο φόβος των λιγότερων εναπομεινάντων ότι θα ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο και η απότομη υποβάθμιση της ποιότητας ζωής από το βίαιο στοίβαγμα χιλιάδων εξαθλιωμένων μεταναστών στα «γκέτο των μεγάλων πόλεων», σε συνδυασμό με την απουσία μιας ορατής λύσης από τα κόμματα της εργατικής τάξης, σπρώχνουν τα πιο καθυστερημένα μικροαστικά στρώματα – ειδικά των νεότερων ηλικιών που δεν έχουν μνήμες από την ναζιστική Κατοχή και την Χούντα των συνταγματαρχών – προς την άκρα δεξιά. Ο οικονομικά τσακισμένος, πολιτικά καθυστερημένος μικροαστός που ψάχνει απελπισμένα για μια ριζική αλλαγή στην άκρα δεξιά, όσο η κρίση βαθαίνει και οι παραδοσιακοί αστοί πολιτικοί αποδεικνύονται όλο και πιο μεγάλοι απατεώνες, στρέφεται προς αυτόν που εμφανίζεται «δυναμικότερος» στην υπόθεση «να μπει τάξη στο χάος» που γεννά ο καπιταλισμός, με συμπτώματα την μαζική μετανάστευση και την εκρηκτική ταξική πάλη. Το ΛΑΟΣ και ο Καρατζαφέρης με τη συμμετοχή του στην συγκυβέρνηση Παπαδήμου έχασε το πλεονέκτημα να εμφανίζεται στα μάτια των χτυπημένων «νοικοκυραίων» σαν «αντισυστημικός». Μοιραία η επόμενη επιλογή ενός τμήματος τους θα ήταν η διαβόητη ΧΑ.
Φυσικά οι νεοναζί δεν έχουν κανένα απολύτως «φάρμακο» για να εξασφαλίσουν τα συμφέροντα των ψηφοφόρων τους και είναι το λιγότερο αφελές να νομίζεται ότι κάτι τέτοιο βρίσκεται μέσα στις προθέσεις τους. Η ιστορία των ηγετικών στελεχών και της πολιτικής διαδρομής της ΧΑ, αποδεικνύει ότι αποτελεί μια παρακρατική εφεδρεία, μια ομάδα που ιδρύθηκε για να κάνει τη «βρώμικη δουλειά» που δεν μπορούν να κάνουν οι επίσημοι μηχανισμοί καταστολής του κράτους, δηλαδή να τρομοκρατεί χωρίς «νόμιμους» περιορισμούς τους αριστερούς αγωνιστές και τους μετανάστες. Το πρόγραμμά τους δεν περιέχει καθόλου λύσεις για τα βάσανα που προκαλεί ο καπιταλισμός. Είναι η απολογητική της άσκησης φυσικής βίας ενάντια σε όσους σηκώνουν το ανάστημά τους εναντίον του.
Για την άνοδο της ΧΑ, σοβαρές είναι όμως και οι ευθύνες των ηγεσιών της Αριστεράς. Δεν διαθέτουν το κατάλληλο πρόγραμμα και μέχρι πρότινος δεν διέθεταν ούτε μια ορατή λύση εξουσίας για να κερδηθεί η μαζική υποστήριξη των κατεστραμμένων μικροαστών. Ειδικά για τους μετανάστες, ποτέ δεν αναλήφθηκε από τις ηγεσίες μια σοβαρή, μαζική πρωτοβουλία για την οργάνωση τους στα κόμματα και τα συνδικάτα, αλλά και για την συνένωσή τους με τις γηγενείς εργαζόμενες μάζες των πόλεων σε κοινές μορφές αγώνα ενάντια στην κοινή υποβάθμιση της ζωής τους από τον καπιταλισμό. Έτσι οι νεοναζί με τις πλάτες του κράτους επιχείρησαν να εκμεταλλευτούν αυτό το κενό, εμφανιζόμενοι σαν οι άνθρωποι που μπορούν να αποκαταστήσουν το «νόμο και την τάξη», ειδικά στο κέντρο της Αθήνας. Αυτό τους έδωσε πανελλαδική φήμη, με αποτέλεσμα να αποσπάσουν μεγάλα ποσοστά σε όλες τις εκλογικές περιφέρειες της χώρας.
Ποιες είναι οι προοπτικές της ΧΑ; Αυτό κατά βάση εξαρτάται από την Αριστερά και ως επί το πλείστον πλέον μετά την εκλογική επιτυχία της 6ης Μάη, από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Επιβάλλεται να ακολουθήσει τη σωστή τακτική ώστε να πάρει «σάρκα και οστά» το συντομότερο η Κυβέρνηση της Αριστεράς, μένοντας μακριά από λογικές συνεργασίας με αστικά κόμματα και πάνω από όλα, να δώσει πολιτική διέξοδο στις κατεστραμμένες και μισο-κατεστραμμένες μικροαστικές μάζες με το κατάλληλο πρόγραμμα.
Αυτό το πρόγραμμα πρέπει να περιλαμβάνει οπωσδήποτε την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος που θα τους απαλλάξει από τα χρέη και θα τους εξασφαλίσει φθηνές πιστώσεις, την εθνικοποίηση του χοντρεμπορίου για να εξαλειφτούν οι «μεσάζοντες», την εθνικοποίηση της συγκεντρωμένης βιομηχανικής παραγωγής και τη διενέργεια ενός προγράμματος δημοσίων έργων για να βρουν δουλειά οι κατεστραμμένοι μικροαστοί και οι μετανάστες, που περιφερόμενοι εξαθλιωμένοι στο κέντρο της πρωτεύουσας γίνονται πρόσφορο άλλοθι για το ρατσιστικό δηλητήριο της ΧΑ. Μόνο αυτός ο δρόμος θα ξεριζώσει την επιρροή της ΧΑ και θα την κάνει ξανά ένα περιθωριακό πολιτικό ρεύμα.
Ταυτόχρονα βέβαια, ένα από τα πρώτα μέτρα μιας κυβέρνησης της Αριστεράς πρέπει να είναι το πέρασμα της ΧΑ εκτός νόμου, μαζί με κάθε άλλη φασιστική συμμορία που προωθεί την τρομοκρατική βία ενάντια στους μετανάστες και στις οργανώσεις της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος.
ΑΝΤΑΡΣΥΑ: ο σεχταρισμός έπνιξε τις «επαναστατικές» προθέσεις
To σχήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μια ομοσπονδία μικρών κομμάτων και οργανώσεων που μιλούν στο όνομα της «επαναστατικής Αριστεράς», έλαβε μόλις 1,19% και 75.439 ψήφους. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπέστη δεινή ήττα, ιδιαίτερα αν κάποιος λάβει υπόψη τις προσδοκίες πολλών ηγετικών της στελεχών, που μιλούσαν για τη βέβαιη είσοδό της στη Βουλή. Για άλλη μια φορά, οι σύντροφοι αυτοί, αρνούνται να βγάλουν συμπεράσματα από έναν διαρκώς επαναλαμβανόμενο ιστορικά νόμο: όταν οι πλατιές εργαζόμενες μάζες ριζοσπαστικοποιούνται, στρέφονται σε μαζικές, παραδοσιακές οργανώσεις.
Tο μόνο που καταφέρνει η μέθοδος της επίμονης διατήρησης μικρών, ανταγωνιστικών προς τα μαζικά εργατικά κόμματα ομάδων και σχημάτων, γύρω από την αυταπάτη ότι είναι δυνατό να εκτοπιστεί με έναν τέτοιο τρόπο η επιρροή αυτών των κομμάτων στις μάζες, είναι να σπρώξει αγνούς αριστερούς αγωνιστές στο πολιτικό περιθώριο, στην απογοήτευση και στον κυνισμό. Η θέση κάθε αληθινού επαναστάτη σήμερα, είναι μέσα στο υπό διαμόρφωση ενιαίο, μαζικό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, σε ένα συντονισμένο αγώνα για τον μαρξιστικό προσανατολισμό της Αριστεράς και για μια επαναστατική, σοσιαλιστική λύση εξουσίας.
Αποχή, μετακινήσεις ψηφοφόρων και «ποιοτικά στοιχεία»
Η αποχή από τις εκλογές αυξήθηκε από 30% που ανερχόταν το 2009 σε 35%. Το μεγαλύτερο τμήμα της αποχής οφείλεται στην οικονομική αδυναμία μετακίνησης προς την επαρχία των ετεροδημοτών ψηφοφόρων που διαβιούν στα μεγάλα αστικά κέντρα. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι στις εκλογικές περιφέρειες των μεγάλων αστικών κέντρων τα επίπεδα συμμετοχής ήταν σχεδόν τα ίδια με εκείνα του 2009.
Η απουσία οργανωμένου δικτύου από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ για τη δωρεάν μεταφορά των ετεροδημοτών στην επαρχία, έπαιξε φέτος καθοριστικό ρόλο. Η εποχή των μισθωμένων πτήσεων, των πλοίων και των δεκάδων πούλμαν που μετακινούνταν στην επαρχία, αποτελεί παρελθόν για τα υπερχρεωμένα πρώην μεγάλα κόμματα.
Μεγάλο ενδιαφέρον έχουν οι μετακινήσεις των ψηφοφόρων από τους μεγάλους χαμένους των εκλογών, το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ, σύμφωνα με το «exit poll» που διενεργήθηκε από πέντε μεγάλες εταιρείες δημοσκοπήσεων την ημέρα των εκλογών.
Το ΠΑΣΟΚ συσπείρωσε μόνο το 34,4% όσων το ψήφισαν το 2009, χάνοντας 2.179.000 ψηφοφόρους! Η μεγάλη πλειοψηφία των πρώην ψηφοφόρων του, ένα 34% στράφηκε προς τον χώρο της παραδοσιακής Αριστεράς. Το 19% κατευθύνθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ, το 10% στη ΔΗΜΑΡ και μόνο το 5% κατευθύνθηκε στο ΚΚΕ, εξαιτίας της σεχταριστικής πολιτικής της ηγεσίας του. Προς τα δεξιά του ΠΑΣΟΚ, το 8% στράφηκε στους «Ανεξάρτητους Έλληνες», το 4,5% στη «Χρυσή Αυγή» και μόνο ένα 4% στράφηκε στη ΝΔ.
Η ΝΔ έχασε 1.104.000 ψηφοφόρους και η συσπείρωσή της έφθασε μόλις το 53% των ψήφων του 2009. Η μεγαλύτερη «αφαίμαξη» της ΝΔ έγινε από τους ΑΝΕΛ με 15% και τη Χρυσή Αυγή με 7,5%. Οι διαρροές προς τη ΔΗΣΥ της Μπακογιάννη ήταν μόλις 4,5%, λιγότερες μάλιστα απ’ ότι προς τον ΣΥΡΙΖΑ, που κέρδισε το 6% των ψηφοφόρων της ΝΔ του 2009.
Ενδεικτικά όμως για τις προοπτικές εξέλιξης των τριών πρώτων κομμάτων των εκλογών είναι και τα ηλικιακά στοιχεία των ψηφοφόρων τους. Το ΠΑΣΟΚ αντανακλώντας ένα δυσοίωνο πολιτικό μέλλον, έλαβε το χαμηλότερο ποσοστό σε ηλικίες 18-34 με 7,5%. Μόλις που ανεβαίνει στο 10% στις ηλικίες 35-54, ενώ μόνο στις ηλικίες άνω των 55 ετών έχει σχετικά υψηλά ποσοστά και φθάνει στο 21%.
Η ΝΔ στις ηλικίες 18-34 ετών συγκεντρώνει μόλις 13,5% και μόλις 17% στις ηλικίες 35-54 ετών. Όπως και το ΠΑΣΟΚ, έτσι και η ΝΔ εμφανίζει υψηλό ποσοστό μόνο στις ηλικίες άνω των 55 ετών, με 29,5%.
Η ηλικιακή σύνθεση των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ φανερώνει τις λαμπρές προοπτικές ανάπτυξης των ποσοστών του, καθώς στις ηλικίες 18-34 φθάνει στο 17,5% και στις ηλικίες 35-54 φθάνει στο 20%, για να πέσει στο 11,5% στις ηλικίες άνω των 55 ετών.
Συγκεντρωτικά, τα κόμματα στους ψηφοφόρους έως 50 ετών έλαβαν : ΣΥΡΙΖΑ 19,7%, «Ανεξάρτητοι Έλληνες» 12,3%, Ν.Δ. 11,7%, Χρυσή Αυγή 9,5%, ΚΚΕ 8,4%, ΠΑΣΟΚ 8,2%, ΔΗΜ.ΑΡ. 5,8%. Στους ψηφοφόρους άνω των 50 ετών τα κόμματα έλαβαν : Ν.Δ. 23,9%, ΠΑΣΟΚ 19,4%, ΣΥΡΙΖΑ 15,2%, ΚΚΕ 9,5%, «Ανεξάρτητοι Έλληνες’ 7,6%, ΔΗΜ.ΑΡ. 5,6%, Χρυσή Αυγή 4,2%.
Εξαιρετική σημασία έχει το γεγονός ότι στην «καρδιά» των παραγωγικών ηλικιών, δηλαδή στην ηλικιακή κατηγορία των 45-54 χρόνων, ο ΣΥΡΙΖΑ που παραδοσιακά είχε χαμηλά ποσοστά, τώρα κατατάσσεται πρώτο κόμμα. Αυτό αποτελεί επιβεβαίωση της πρόβλεψης που είχαμε κάνει στα τέλη του περασμένου χρόνου στο κείμενό μας για τις ελληνικές προοπτικές, όπου εκτιμήσαμε ότι η αυξημένη απήχηση του ΣΥΡΙΖΑ θα τον μεταβάλει σε ένα κλασσικό (και μάλιστα όπως αποδεικνύεται στο κύριο), μαζικό εργατικό κόμμα.
Προς νέες εκλογές – Εμπρός για την Κυβέρνηση της Αριστεράς!
Το αποτέλεσμα των εκλογών χάλασε τα σχέδια της άρχουσας τάξης και της τρόικας για τη συγκρότηση μιας συγκυβέρνησης των αστικών κομμάτων και ηγεσιών και έβαλε τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια τροχιά εξουσίας για το σχηματισμό μιας Κυβέρνησης της Αριστεράς.
Τις τελευταίες μέρες η άρχουσα τάξη, αντιμέτωπη για πρώτη φορά μετά το 1944 με το ενδεχόμενο ανόδου στην κυβέρνηση ενός κόμματος που ανήκει στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, φανερώνοντας τον πανικό της, έχει εξαπολύσει μια εκστρατεία συκοφάντησης και προβοκάτσιας ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι οι ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που ως τώρα υπηρετούν πιστά τα συμφέροντα των τραπεζιτών σε βάρος του λαού, ξαφνικά – υποτίθεται από «δημοκρατική ευαισθησία» – εμφανίσθηκαν να δηλώνουν διατεθειμένες να στηρίξουν στη Βουλή μια κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα «για να διαπραγματευθεί το Μνημόνιο»…
Με το βρώμικο αυτό τέχνασμα, αποπειράθηκαν στην καλύτερη περίπτωση να κρατήσουν πολιτικά όμηρο τον ΣΥΡΙΖΑ, εκθέτοντάς τον ανεπανόρθωτα στα μάτια των εργαζόμενων μαζών και στην χειρότερη, να του αποδώσουν την ευθύνη για την «ακυβερνησία της χώρας» και την «αβεβαιότητα» που προκαλούν στην οικονομία οι νέες εκλογές. Σε αυτή την ύπουλη εκστρατεία, σημαίνοντα ρόλο διαδραμάτισε η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ, που κάλεσε τον ΣΥΡΙΖΑ να συμμετάσχουν από κοινού σε μια κυβέρνηση «ευρείας κοινοβουλευτική πλειοψηφίας», δηλαδή σε μια συγκυβέρνηση με τους αστούς και τις χρεοκοπημένες ηγεσίες τους.
Ευτυχώς, μέχρι την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ – παρά τις επιμέρους παραφωνίες στελεχών όπως οι Δραγασάκης και Παπαδημούλης – τηρεί σε γενικές γραμμές, μια στάση άρνησης της συγκυβέρνησης με τα αστικά κόμματα και τις αστικές ηγεσίες. Κατά την άποψή μας, η σωστότερη στάση για τον σ. πρόεδρο κατά τη διαδικασία των «διερευνητικών εντολών» θα ήταν η άμεση επιστροφή της κυβερνητικής εντολής στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, από τη στιγμή που δεν υπάρχει η δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης με το ΚΚΕ, εξαιτίας τόσο του ανεπαρκούς αριθμού εδρών των δυο κομμάτων, όσο και της επίμονης άρνησης της ηγεσίας του ΚΚΕ. Αντίθετα, η τακτική των επικοινωνιακού τύπου συναντήσεων με τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο από τον φόβο μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ στιγματιστεί σαν δύναμη που προωθεί την «ακυβερνησία», έσπειρε σύγχυση και ανησυχία στους χιλιάδες υποστηρικτές της Αριστεράς για το ενδεχόμενο παγίδευσης σε μια κυβέρνηση με τους αστούς.
Οι μαρξιστές του ΣΥΝ, που εκδίδουμε την εφημερίδα «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» και το περιοδικό «ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΦΩΝΗ» (www.marxismos.com), από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε η βρώμικη απόπειρα να μετατραπεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε όμηρος μιας αστικής κυβέρνησης, υπερασπίσαμε την επιλογή της απαίτησης για νέες εκλογές, ώστε να ζητηθεί από το λαό η καθαρή εντολή για μια Κυβέρνηση της Αριστεράς.
Όπως τονίσαμε στη σχετική μας ανακοίνωση, η καθαρή εντολή πρέπει να ζητηθεί στη βάση ενός προγράμματος διαγραφής του ληστρικού χρέους, κατάργησης όλων των αντεργατικών μέτρων των τελευταίων χρόνων και εγκαθίδρυσης μιας σχεδιασμένης οικονομίας, με κοινωνικοποιημένους τους βασικούς της τομείς. Αυτή η κυβέρνηση θα πρέπει να καλέσει τους εργαζόμενους λαούς της Ευρώπης να παλέψουν για να εξαπλωθεί το πολιτικό της παράδειγμα και να δείξουν έμπρακτη αλληλεγγύη τους εργαζόμενους της Ελλάδας, παλεύοντας ενάντια στα βίαια αντίποινα που ετοιμάζει εναντίον της το διεθνές κεφάλαιο και η τρόικα.
Τονίσαμε ότι μετά το πλήρες ξεσκέπασμα του ρόλου της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ, σαν πρόθυμου εκτελεστή των σχεδίων των αστών ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ, ο μόνος κυβερνητικός σύμμαχος του τελευταίου μπορεί να είναι το ΚΚΕ. Από τη στιγμή όμως που η ηγεσία του ΚΚΕ αρνείται επίμονα αυτή την προοπτική, πρέπει να ζητήσουμε από τους εργαζόμενους να στηρίξουν μαζικά τον ΣΥΡΙΖΑ στον αγώνα για μια αριστερή κυβέρνηση, επιμένοντας στην ανάγκη να εγγυηθούν οι ίδιοι με την οργάνωσή τους σε κάθε γειτονιά και χώρο δουλειάς, την εκλογική του νίκη και την εφαρμογή του προγράμματος του στην εξουσία.
Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να τιμήσουμε την υποστήριξη που μας έδωσε στις 6 Μάη η εργατική τάξη και ο φτωχός λαός και να μετατρέψουμε οριστικά την σημερινή τους ελπίδα σε ενθουσιώδη κινητοποίηση για την ριζική αλλαγή της κοινωνίας.
- ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ – ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΑ ΑΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ!
- ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΜΕ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ Η ΜΟΝΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!
- ΕΝΩΜΕΝΕΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ!
