ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΥΜΒΟΛΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΑ ΣΤΟ 1Ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
Το κείμενο αυτό αποτελεί συμβολή στο διάλογο για τις Θέσεις, τις οποίες και ψηφίσαμε καταρχήν, παρουσιάζοντας παράλληλα τις συνθετικές προτάσεις της ΑΝΑΣΑ
Στο δρόμο για το 1ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ
Το 1ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί τομή όχι μόνο στη δεκάχρονη πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στην ιστορία της ελληνικής Αριστεράς. Η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ από ένα χαλαρό συμμαχικό σχήμα σε ένα ενιαίο πολυτασικό κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, προσδοκούμε να σηματοδοτήσει την αρχή του τέλους μιας περιόδου συνεχών κατακερματισμών που κράτησε δεκαετίες. Από το ναρκισσισμό της μικροδιαφοράς που ανάγεται σε αγεφύρωτο χάσμα, περνάμε στο ανοιχτό πνεύμα της δημοκρατικής σύνθεσης των διαφορετικών απόψεων. Και από την ποινικοποίηση της διαφωνίας, περνάμε σε μια κουλτούρα διαλόγου και ανεκτικότητας, που στοχεύει όμως πάντοτε στη συμπόρευση.
Όπως κάθε καινοτόμα ιδέα, η ιδέα του «ενιαίου πολυτασικού ΣΥΡΙΖΑ των μελών» ήταν αρχικά μια μειοψηφική πρόταση. Δεν τη φοβηθήκαμε όμως. Τον ενιαίο πολυτασικό ΣΥΡΙΖΑ τον υπερασπιστήκαμε, ακόμα και όταν νοιώσαμε μόνοι, γιατί είχαμε συνειδητοποιήσει ότι αυτό ήταν το αίτημα της εποχής, γιατί εκεί οδηγούσε η εμπειρία των κινημάτων από το Φόρουμ και μετά, αλλά και γιατί είχαμε το θάρρος να παραδεχτούμε ότι τα πολιτικά σχέδια που είχαμε ακολουθήσει τις τελευταίες δύο δεκαετίες, αν και απολύτως αναγκαία για τη διατήρηση της Αριστεράς σε συνθήκες προέλασης του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, εντούτοις, δεν μπορούσαν να αποτελέσουν όχημα για ένα νέο πολιτικό άλμα. «Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει μια ιδέα όταν έχει φτάσει η στιγμή της πραγματοποίησης της».
Κι εδώ θέλουμε να θυμίσουμε: Τη δημόσια τοποθέτηση της ΑΚΟΑ, από το 2006 για την ανάγκη μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο πολυτασικό κόμμα. Τις δημόσιες τοποθετήσεις της οργάνωσης ΡΟΖΑ για το ίδιο θέμα. Τις αναφορές του 2ου Κύματος, τις τοποθετήσεις ανένταχτων συντρόφων και συντροφισσών. Την άποψη της ΑΝΑΣΑ από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής της. Τότε, οι απαντήσεις που πήραμε από τις άλλες δυνάμεις που συγκροτούσαν το συμμαχικό σχήμα ΣΥΡΙΖΑ ήταν αρνητικές. Δεν είναι ώριμες οι συνθήκες, μας έλεγαν. Σεβαστήκαμε τους ρυθμούς τους, αλλά ιδεολογικά και πολιτικά επιμείναμε και αρχίσαμε να εφαρμόζουμε στην πράξη τη δική μας αντίληψη.
Αυτή τη στιγμή έχει φτάσει η ώρα για να δούμε να παίρνει σάρκα και οστά ο ενιαίος πολυτασικός ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή είναι η στιγμή της μεγάλης τομής, στιγμή ιστορικής δικαίωσης και ικανοποίησης για όλους, όσες και όσους πίστεψαν στην αναγκαιότητά του. Για όλους και όλες εμάς που ενταγμένοι στα πολύμορφα κοινωνικά κινήματα και μέτωπα δώσαμε μάχες στο Φόρουμ, στον αγώνα για το άρθρο 16 του Συντάγματος, στη νεολαιίστικη εξέγερση του 2008, στην Υπατία, στην Κερατέα, στο «κίνημα των αγανακτισμένων» και στις πλατείες, στη Χαλκιδική, στη Χαλυβουργία, στη Μανωλάδα, στις μεγάλες Γενικές Απεργίες της μνημονιακής τριετίας και τις διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος, στα κινήματα αλληλεγγύης και σε τόσα άλλα. Για όλους και όλες εμάς που εμπνεόμασταν απ’ τις ιδέες του σοσιαλισμού με ελευθερία και δημοκρατία και βλέπαμε με χαρά πως γίνονταν, βήμα βήμα, κτήμα του όλου ΣΥΡΙΖΑ. Και σήμερα διεκδικούμε, μαζί με όλα τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, την άμεση πραγματοποίησή του ενιαίου, πολυτασικού μας κόμματος, γιατί η βαθιά μας επιθυμία έχει αναδειχτεί σε κρίσιμη κοινωνική και πολιτική ανάγκη, στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη.
Σήμερα, μέσα σε συνθήκες έντονης ταξικής – κοινωνικής πόλωσης, με τους εργαζόμενους να συνθλίβονται από τη μνημονιακή λαίλαπα και με την ζωντανή απειλή του φασισμού να ελλοχεύει ανενόχλητη από τους κυβερνώντες και τις συστημικές δυνάμεις, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταφέρει μια πολύ μεγάλη επιτυχία. Κατάφερε να αναγνωριστεί από ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας, ως το αντίπαλο δέος, ως η δύναμη της αντίστασης και της υπεράσπισης των λαϊκών στρωμάτων από την καταστροφή, υπέρμαχος της δημοκρατίας, της αξιοπρέπειας και των δικαιωμάτων όλων των κατοίκων της χώρας, από τη σκοπιά των θυμάτων της εκμετάλλευσης και όχι των εκμεταλλευτών, η δύναμη της ανατροπής που αναφέρεται ρητά και θα μπορούσε ν’ ανοίξει το δρόμο σε μια ριζικά νέα κοινωνία. Αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που ονειρευόμαστε και διεκδικούμε, ο ΣΥΡΙΖΑ που ζητάει σήμερα την εντολή για μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα κόψει το γόρδιο δεσμό με τα αδιέξοδα στα οποία οδήγησαν το λαό οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ της μεταπολιτευτικής περιόδου και οι τροϊκανοί υπηρέτες του σήμερα.
Το 1ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επιβεβαιώσει τη βούληση, τη δυναμική και τη δυνατότητα όλων των μελών του να υπηρετήσουν αυτό το στόχο. Κι εμείς, οι δυνάμεις της ΑΝΑΣΑ, έχουμε δηλώσει από καιρό την ένταξή μας στο μεγάλο αυτό κοινωνικό και πολιτικό σχέδιο, χωρίς επιφυλάξεις άλλες εκτός από την απαρέγκλιτη τήρηση των ουσιαστικών προϋποθέσεων για την επιτυχία του. Γι’ αυτά ακριβώς τα ζητήματα καταθέτουμε στο Συνέδριο τις σκέψεις και τις προτάσεις μας.
Ενότητα και Δημοκρατική Λειτουργία του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ
Έχοντας πλήρη συνείδηση ότι τα οργανωτικά ζητήματα είναι εξόχως πολιτικά, ότι η συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ ως ανοιχτού, μαζικού, εργατικού – λαϊκού κόμματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι κατεξοχήν υπόθεση εμπέδωσης και εμβάθυνσης των ριζοσπαστικών δημοκρατικών, πολιτικών και ταυτοτικών του χαρακτηριστικών, ότι η δημοκρατική λειτουργία του κόμματος αποτελεί υπόδειγμα για τη δημοκρατική κοινωνία που θέλουμε να οικοδομήσουμε:
Θέλουμε ένα συνέδριο ενότητας και σύνθεσης, που θα δώσει ώθηση και έμπνευση, που θα ξεσηκώσει συνειδήσεις, που θα επικοινωνεί με την κοινωνία και όχι συνέδριο εσωκομματικών τακτικών. Ένα συνέδριο με κατοχυρωμένα τα δικαιώματα των μειοψηφιών και των τάσεων, που πρέπει να λειτουργούν ως ανοιχτά ρεύματα ιδεών και όχι ως μηχανισμοί. Από το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βγούμε όλοι κερδισμένοι, κανείς χαμένος.
Τα μέλη των συνιστωσών που συμμετέχουν στην ΑΝΑΣΑ (ΑΚΟΑ, ΡΟΖΑ, ΟΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ, τμήμα του ΚΟΚΚΙΝΟΥ) έχουν από καιρό δηλώσει διακηρυκτικά και τώρα δηλώνουν και πάλι με τον πλέον επίσημο τρόπο, την βούλησή τους για αυτοδιάλυση και πλήρη ένταξη στον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ. Στην πράξη οι συνιστώσες αυτές έχουν ήδη περιορίσει ή και αναστείλει πλήρως τις ιδιαίτερες λειτουργίες τους για να ενισχύσουν τις ενιαίες κομματικές λειτουργίες του ΣΥΡΙΖΑ. Θέλουμε το 1ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ν’ αποτελέσει την έναρξη μιας νέας εποχής για όλους μας, με την ιστορική πορεία των συνιστωσών μας ν’ αποτελεί ένα έντιμο και δικαιωμένο παρελθόν.
Ωστόσο, η δημοκρατική, ενωτική και συνθετική λογική που γέννησε το ΣΥΡΙΖΑ, επιτάσσει να σεβαστούμε τους ρυθμούς και τις ωριμάνσεις όλων των μελών και ειδικά όλων όσων, μέσα από τις συνιστώσες τους έκαναν –και πράγματι έκαναν– με επιμονή κι υπομονή τα βήματα που επέτρεψαν στο ΣΥΡΙΖΑ να υπάρξει, σε δύσκολες εποχές, και επέμειναν με την καταλυτική τους συμβολή στη διατήρηση και στην ενδυνάμωση του πρωτότυπου συμμαχικού σχήματος της ριζοσπαστικής αριστεράς που σήμερα μετεξελίσσεται σε ενιαίο κόμμα. Σήμερα, λοιπόν, κάποιες συνιστώσες δηλώνουν πως δεν είναι έτοιμες να προχωρήσουν στην αυτοδιάλυσή τους. Συμφωνούν, όμως, να μην έχουν ειδικά προνόμια έναντι των μελών του κόμματος. Το ουσιαστικό, λοιπόν, έχει γίνει. Απομένουν μερικά ακόμη και πρέπει να γίνουν με γρήγορους και σταθερούς βηματισμούς σε ένα εύλογο μεταβατικό διάστημα που θα συμφωνήσουμε. Αυτά τα βήματα πρέπει να γίνουν απ’ όλους και να είναι σαφώς στην κατεύθυνση ότι η επόμενη ημέρα θα είναι η ημέρα του όλου ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς επετηρίδες από κανέναν.
Θέλουμε κόμμα μαζικό, ενιαίο, δημοκρατικό, πολυτασικό, κόμμα των δύο φύλων, με ουσιαστικούς χώρους υποδοχής για τους καθημερινούς ανθρώπους.
Κόμμα των ενεργών μελών. Των μελών που συμμετέχουν πρωτοβουλιακά και με συνέπεια στους κοινωνικούς αγώνες, που εμψυχώνουν με την παρουσία τους και την ενεργό τους δράση, κόμμα των μελών της προσωπικής δέσμευσης και όχι της τηλεοπτικής λογικής και της ανάθεσης.
Με κύτταρο τις οργανώσεις βάσης που λειτουργούν αμεσοδημοκρατικά και έχουν οριζόντιο συντονισμό. Με συλλογικά, δημοκρατικά εκλεγμένα όργανα λήψης αποφάσεων και αμφίδρομη επικοινωνία βάσης – κορυφής. Με συλλογική ηγεσία που δεσμεύεται από την πλειοψηφία, αλλά αναγνωρίζει και σέβεται τις μειοψηφούσες απόψεις (ελεύθερη και θεσμικά κατοχυρωμένη λειτουργία τάσεων / ρευμάτων, με δικαίωμα αναλογικής εκπροσώπησης στα όργανα).
Με ισότιμη συμμετοχή και εκπροσώπηση των φύλων. Με ανακλητά όργανα και εκπροσώπους. Με εναλλαγή των στελεχών και προσδιορισμένες θητείες.
Με απολύτως ελεύθερο εσωτερικό διάλογο, επίσημες και θεσμικά κατοχυρωμένες δομές διάχυσης της πληροφορίας (αποφάσεις και επεξεργασίες οργάνων) και εσωκομματικού διαλόγου (φόρα ανταλλαγής απόψεων έντυπα και ηλεκτρονικά). Με ελεγχόμενη δημόσια εκφώνηση. Με δημοκρατική λογοδοσία. Με σαφείς καταστατικούς κανόνες που ρυθμίζουν όλα τα παραπάνω.
Τέλος, έχει τεθεί στη δημόσια συζήτηση η εκλογή του προέδρου από το συνέδριο και όχι από την κεντρική επιτροπή. Η πρόταση αυτή δεν προσιδιάζει στην αντίληψή μας για το δημοκρατικό κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, όπως την περιγράφουμε πιο πάνω. Θεωρούμε πως η ηγεσία του κόμματος πρέπει να είναι συλλογική και πως το μέλος της που τίθεται επικεφαλής (πρόεδρος, γραμματέας, συντονιστής ή όποιος άλλος όρος επιλέγεται για να περιγραφεί η λειτουργία αυτή) δεν είναι ατομικό όργανο, ατομικός θεσμός, αλλά μέρος της συλλογικών οργάνων, της συλλογικής μας δουλειάς. Αυτή η τοποθέτησή μας απορρέει αποκλειστικά και μόνον από την ιδεολογική μας πεποίθηση ότι είναι ώριμο και αναγκαίο να φέρουμε στην πολιτική ζωή ένα συλλογικό αντι-ιεραρχικό υπόδειγμα. Η μακρόχρονη εμπειρία των κινημάτων βάσης και η πιο πρόσφατη των πλατειών, εμπειρίες που κατά κοινή παραδοχή ζωογονούν το εγχείρημά μας, ενισχύουν αυτή την αντίληψη.
ΑΝΑΣΑ: ανοιχτό πολιτικοϊδεολογικό ρεύμα στο πλαίσιο του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ
Τα προηγούμενα χρόνια κρατήσαμε ψηλά τη σημαία ιδιαίτερων πλευρών της φυσιογνωμίας της σύγχρονης Ριζοσπαστικής Αριστεράς, μαζί και με άλλες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ. Επιγραμματικά:
Η κοινωνική και ταξική προσέγγιση των ζητημάτων που αφορούν την κρίση, η υπαγωγή του πολιτικού μας σχεδίου στη σοσιαλιστική διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση, η υπεράσπιση των μεταναστών και μεταναστριών, η αντιεθνικιστική, διεθνιστική και αντιμπεριαλιστική μας οπτική, η ανάδειξη του φεμινισμού και της οικολογίας ως βασικών στοιχείων της ταυτότητάς μας, η αυτονομία των κοινωνικών κινημάτων, η συμμετοχή μας σε εναλλακτικά κινήματα υπεράσπισης δικαιωμάτων, του αντιαπαγορευτικού και του αντιμιλιταριστικού κινήματος, του κινήματος για τα δικαιώματα των κρατουμένων, της σεξουαλικής απελευθέρωσης και της καταπολέμησης της ομοφοβίας, των κοινωνικών και εθνοτικών-εθνικών μειονοτήτων.
Η αντίληψή μας για μια συνολικά εναλλακτική πρόταση οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, στον αντίποδα της καπιταλιστικής ανάπτυξης με «τα κέρδη πάνω απ’ τον άνθρωπο και τη φύση». Μιας οικονομίας στην υπηρεσία των συλλογικών αναγκών της κοινωνίας αλλά και της προσωπικής ανάπτυξης του καθένα και της καθεμίας, μια οικονομία της ελεύθερης και δημιουργικής εργασίας αλλά και του ελεύθερου χρόνου όλων, στη λογική της πάντα επίκαιρης μαρξικής ρήσης «από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του». Μιας ανάπτυξης που σέβεται τη φύση, το κοινό μας σπίτι, και τον πολιτισμό, τον πολύχρωμο πλούτο της ιστορίας.
Τέλος και συνολικότερα, η επιμονή μας στο στρατηγικό προσανατολισμό του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού ως οράματος καθολικής απελευθέρωσης, η αντίθεσή μας τόσο στη σοσιαλδημοκρατία, την κεντροαριστερά και τον κυβερνητισμό, όσο και στο μοντέλο του σταλινισμού και του «υπαρκτού σοσιαλισμού», είναι μερικά από τα στοιχεία που οι δυνάμεις της ΑΝΑΣΑ, μαζί πάντα και με άλλες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, προέβαλλαν όλο το προηγούμενο διάστημα.
Βαδίζοντας προς το 1Ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, θα στηριχτούμε αποφασιστικά σε αυτά τα πολιτικά και ιδεολογικά στοιχεία της ταυτότητάς μας και θα δώσουμε τη μάχη για να γίνουν στοιχεία της συγκρότησής του ως μαζικού κόμματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ταυτόχρονα και μαζί με άλλα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, από άλλα ρεύματα ή και εκτός ρευμάτων, ανοίγουμε δημόσια τη συζήτηση, που θεωρούμε πως πρέπει να βαθύνει και να εμπλουτιστεί, για την επικαιρότητα και το περιεχόμενο του σοσιαλισμού στον 21ο αιώνα και τα βήματα μετάβασης προς αυτή την κατεύθυνση. Η βαθιά, δομική καπιταλιστική κρίση, τα καταστροφικά αποτελέσματα της οποίας βιώνουμε και στη χώρα μας, καθιστά το πολιτικό αίτημα του σοσιαλισμού όχι απλώς επίκαιρο, αλλά «ώριμο τέκνο της ανάγκης», με όρους σχεδόν επιβίωσης του κινήματος και των κοινωνικών τάξεων και ομάδων που προασπίζεται, σε ελληνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.
Η κυβέρνηση της Αριστεράς
Για μας, κυβέρνηση της Αριστεράς σημαίνει:
- Κυβέρνηση που θα έρθει στην εξουσία όχι με τη λογική του «ώριμου φρούτου» αλλά με τον «τρόπο της Αριστεράς»: με μαζικό κίνημα και με πολιτικό αγώνα που θα ανατρέψει τη σημερινή τρικομματική συγκυβέρνηση. Μαζικό κίνημα που μέσα από τις διεκδικήσεις και την καθημερινή δράση των πολιτών και των εργαζομένων, θα στηρίξει αποφασιστικά την κυβέρνηση της Αριστεράς.
- Κυβέρνηση που έχει πλήρη συνείδηση ότι δεν μπορεί να υπάρξει «ουδετερότητα» απέναντι στις δυνάμεις του κεφαλαίου και «συγκερασμός συμφερόντων» ανάμεσα σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους.
- Κυβέρνηση που για να είναι συνεπής σε όλα αυτά, θα πρέπει να επιδιώκει από σήμερα, συστηματικά και με έμφαση, παρά τις μέχρι σήμερα αρνήσεις, την κοινή δράση και το μέτωπο της Αριστεράς, της ριζοσπαστικής οικολογίας και των κοινωνικών κινημάτων. Αλλά και με δυνάμεις, πολιτικές και κοινωνικές, που αποδεσμεύονται πειστικά από παραδοσιακές πολιτικές τοποθετήσεις και εντάξεις και επιθυμούν να ενταχθούν στο πολιτικό σχέδιο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Η απαράδεκτη σεχταριστική στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ δεν ακυρώνει μια τέτοια κατεύθυνση ούτε μπορεί να δικαιολογήσει τη στροφή σε άλλες κατευθύνσεις συμμαχιών (πατριωτική Δεξιά, π.χ. Ανεξάρτητοι Έλληνες ή μνημονιακή «Αριστερά»).
Μόνο μια κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί να βάλει φρένο στην κοινωνική ισοπέδωση, να έρθει σε ρήξη με το σημερινό πολιτικό σύστημα, με τις δυνάμεις του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη.
Γιατί μόνο μια τέτοια κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί, να δώσει άμεσα δείγματα γραφής μιας άλλης, ριζικά διαφορετικής αντίληψης, σε όλα τα επίπεδα, να αποκαταστήσει και διευρύνει τα εργασιακά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα.
Γιατί μόνο μια τέτοια κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί ναι διαμορφώσει μια στέρεη και αμφίδρομη σχέση με τα ριζοσπαστικά κοινωνικά κινήματα, τα πληττόμενα, κυρίως τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα.
Γιατί μόνο μια τέτοια κυβέρνηση της Αριστεράς θα αποφύγει τον πειρασμό μιας δήθεν ρεαλιστικής προσέγγισης των ζητημάτων που έχουν σχέση με το χρέος και την οικονομία συνολικά και θα κινηθεί στη βάση των αναγκών της κοινωνίας και όχι του ευρώ. Επιμένουμε: καμία θυσία για το ευρώ και τους τραπεζίτες – καμία αυταπάτη για τη δραχμή.
Προγραμματικές αιχμές
Η κυβέρνηση της Αριστεράς θα πρέπει να στηριχτεί η ίδια αλλά και να ζητήσει τη στήριξη του κόσμου της Αριστεράς και των κινημάτων για την υλοποίηση ενός προγράμματος ρήξης με το μνημόνιο, την τρόικα και το σύστημα:
- Άμεση ακύρωση των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων, καταγγελία των δανειακών συμβάσεων. Άμεση απεμπλοκή από τον περιβόητο «μηχανισμό στήριξης» της Ε.Ε., της ΕΚΤ και του ΔΝΤ.
- Αναστολή πληρωμών στους τόκους του δημόσιου χρέους, διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του (με την εξαίρεση του χρέους προς τα ασφαλιστικά ταμεία). Συγκρότηση διεθνούς Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για το χρέος της Ελλάδας και των άλλων χωρών του ευρωπαϊκού Νότου.
- Εθνικοποίηση των τραπεζών, χωρίς αποζημίωση των μεγαλομετόχων, υπό εργατικό και κοινωνικό έλεγχο.
- Εθνικοποίηση των μεγάλων, στρατηγικής σημασίας, επιχειρήσεων και των πρώην ΔΕΚΟ που ιδιωτικοποιήθηκαν. Ανάκτηση του δημόσιου πλούτου.
- Την κρίση να πληρώσουν τα κέρδη και οι πλούσιοι. Αναδιανομή του πλούτου υπέρ των εργαζομένων με φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου και της μεγάλης ακίνητης περιουσίας, προοδευτική φορολογική κλίμακα των φυσικών προσώπων και κατάργηση των οικονομικών δραστηριοτήτων ή συναλλαγών μέσω «Off shore» εταιρειών.
- Διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους, κατάργηση των προνομίων και φορολόγηση των εισοδημάτων και της περιουσίας της Εκκλησίας.
- Δραστική μείωση των δαπανών για στρατιωτικούς εξοπλισμούς.
- Αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις-Χτύπημα της ανεργίας. Άμεση επαναφορά των κατώτερων μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα στα προ του μνημονίου επίπεδα, σταδιακή αύξησή τους, επιστροφή του 13ου και 14ου μισθού, 35ωρο – 7ωρο – 5νθήμερο, επίδομα ανεργίας στο 80% του βασικού μισθού, νομοθετική ρύθμιση για αυτοδιαχείριση και εργατικό έλεγχο.
- Υπεράσπιση και διεύρυνση της Δημόσιας και δωρεάν Παιδείας και Έρευνας. Αύξηση των δημόσιων δαπανών. Δίχρονη προσχολική και 12χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση. Δημόσια δωρεάν τριτοβάθμια εκπαίδευση, με ελεύθερη πρόσβαση. Μόνιμη, πλήρης και αποκλειστική απασχόληση των εκπαιδευτικών λειτουργών. Προγράμματα καταπολέμησης των διακρίσεων και της φτώχειας στα σχολεία.
- Δημόσια δωρεάν υγεία για όλους και όλες: εργαζόμενους και άνεργους, έλληνες και μετανάστες. Αύξηση των δημόσιων δαπανών για την υγεία. Σωτηρία και αναβάθμιση του ΕΣΥ. Προσλήψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού στο ΕΣΥ και το ΙΚΑ. Προγράμματα «βοήθεια στο σπίτι», στήριξη των πολιτών με αναπηρίες, δημόσια προγράμματα για το Aids και τους τοξικοεξαρτημένους, δωρεάν υπηρεσίες για τους ψυχικά πάσχοντες.
- Το πρόβλημα δεν είναι οι μετανάστες αλλά ο ρατσισμός. Υπεράσπιση των μεταναστών/τριών από τον κρατικό και κάθε είδους ρατσισμό, καθώς και από τις φασιστικές επιθέσεις. Όχι φράχτες, FRONTEX, σώματα κεφαλοκυνηγών στα σύνορα, μετατροπή του Λιμενικού σε πολεμικό σώμα ενάντια στους μετανάστες. Κανένας μετανάστης που ζει, εργάζεται ή θέλει να παραμείνει στην Ελλάδα δεν πρέπει να είναι «λαθραίος». Νομιμοποίηση, ιθαγένεια στα παιδιά μεταναστών δεύτερης γενιάς, διαδικασίες πολιτογράφησης των μακροχρόνια διαμενόντων. Άσυλο στους πρόσφυγες. Μονομερής καταγγελία της συνθήκης «Δουβλίνο ΙΙ», ταξιδιωτικά έγγραφα για όσους θέλουν να ταξιδέψουν σε άλλες χώρες. Ένταξη των μεταναστών στα συνδικάτα. Κατάργηση των επιχειρήσεων σκούπα και των επαναπροωθήσεων. Εξάρθρωση και δραστική καταπολέμηση των μαφιών, της διαφθοράς στην αστυνομία, του τράφικινγκ και των συγχρόνων μορφών δουλείας.
- Πάλη κατά του φασισμού. Η επανεμφάνιση του φασισμού είναι συνδυασμένη με την έξαρση του ρατσισμού κατά των μεταναστών και αποτελεί οργανικό σύμπτωμα της γενικευμένης πολύπλευρης κρίσης. Η άνοδος της εκλογικής επιρροής της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, με την ανοχή και με την έμμεση υποστήριξη του αστικού συστήματος εξουσίας (θεωρία των «δύο άκρων») άνοιξε το δρόμο για τη μετατροπή της Χ.Α. από ασήμαντη σέκτα σε εθνικής εμβέλειας ναζιστικό κόμμα. Η Χρυσή Αυγή και η φασιστική ιδεολογία πρέπει να αντιμετωπιστεί από τις δυνάμεις της Αριστεράς ως κεντρικό πολιτικό ζήτημα, τόσο με όρους ιδεολογίας όσο και πρακτικής (συλλογική δράση, αντιφασιστικές επιτροπές, επιτροπές περιφρούρησης κ.λπ.).
- Πάλη ενάντια στον αυταρχισμό. Κατάργηση των ειδικών μονάδων (ΜΑΤ, ΕΚΑΜ) και των ειδικών σωμάτων (Ειδικοί φρουροί). Κατάργηση του τρομονόμου, των διατάξεων που επιβάλλουν την κοινωνία της επιτήρησης (κάμερες, παρακολουθήσεις πολιτών κ.λπ.) και των διατάξεων που επιτρέπουν την επιστράτευση των απεργών ή την καταναγκαστική εργασία σε κλάδους εργαζομένων. Ριζική μεταρρύθμιση του σωφρονιστικού συστήματος. Χάρτης δικαιωμάτων των κρατουμένων.
- Αντίσταση στο μιλιταρισμό και τις στρατιωτικές επεμβάσεις, μέτωπο στον εθνικισμό. Η πολιτική μιας κυβέρνησης τη Αριστεράς δεν μπορεί παρά να διέπεται από τις αρχές του διεθνισμού, της πάλης ενάντια στον πόλεμο και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, της προάσπισης της ειρήνης, της φιλίας και αλληλεγγύης ανάμεσα στους λαούς. Καμία ελληνική στρατιωτική δύναμη έξω από τα σύνορα. Αποχώρηση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και ταυτόχρονα αγώνας για τη διάλυσή του. Κλείσιμο των βάσεων της Σούδας και του Άκτιου.Δραστική μείωση των εξοπλισμώνκαι των στρατιωτικών δαπανών. Δίκαιη λύση στο παλαιστινιακό πρόβλημα με τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους. Καμιά στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ.
Κυβέρνηση της Αριστεράς και Ευρωπαϊκές εξελίξεις
Για μια θεμελιακά διαφορετική ευρωπαϊκή ενοποίηση
Η κρίση της Κύπρου απέδειξε ότι η σημερινή νεοφιλελεύθερη Ευρώπη αποτελεί την έμπρακτη άρνηση της ιδέας της ευρωπαϊκής ενοποίησης.Τα θεμέλια του σημερινού οικοδομήματος αποδεικνύονται σαθρά. Η πρωτοφανής για τα μεταπολεμικά δεδομένα καπιταλιστική κρίση και οι σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές δρουν ήδη, ως τεκτονικοί σεισμοί, αποσταθεροποιητικά, και υπονομεύουν, για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση, την ίδια την ύπαρξη του σημερινού οικοδομήματος. Οι κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες δυνάμεις παραβιάζουν με τον πλέον ωμό, κυνικό και βάναυσο τρόπο ακόμα και αυτό το αντιδημοκρατικό θεσμικό πλαίσιο που διέπει τη σημερινή συγκρότηση τόσο της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και της Ευρωζώνης. Στην πραγματικότητα αποβλέπουν στην ολοκληρωτική επικράτηση του κεφαλαίου και στην απελευθέρωση του από όλες τις δεσμεύσεις και τους κανόνες που το ελέγχουν.
Το αστικό σύστημα εξουσίας- παρά τις αναπόφευκτες διαφορές και τους ανταγωνισμούς των εθνικών αστικών τάξεων και τον κυρίαρχο και ηγεμονικό ρόλο του γερμανικού πρωτίστως αλλά και του γαλλικού κεφαλαίου- έχει ως κύριο στόχο, για την έξοδο από την βαθιά, καπιταλιστική κρίση, την ολοκληρωτική επίθεση κατά των εργαζομένων και της κοινωνικών κατακτήσεων. Η προοπτική σήμερα δεν είναι ένας, απρόβλεπτων διαστάσεων, θερμός πόλεμος στην Ευρώπη αλλά ένας κοινωνικός, ταξικός πόλεμος σε κάθε κράτος της Ευρώπης της Γερμανίας συμπεριλαμβανομένης
Η επιστροφή στα εθνικά αστικά καθεστώτα του παρελθόντος, στην ουσία στην Ευρώπη του μεσοπολέμου, αποτελεί – όπως απέδειξε και η ιστορική εμπειρία από τα ολοκαυτώματα των δυο παγκοσμίων πολέμων και του φασισμού- μια εφιαλτική για τους ευρωπαϊκούς λαούς προοπτική. Το μέλλον δεν βρίσκεται στο ζοφερό παρελθόν αλλά στο κοινό μέλλον των ευρωπαϊκών λαών.
Ο ίδιος ο βαθμός διεθνοποίησης του κεφαλαίου και, μέχρις ενός σημείου, και των πολιτικών θεσμών, επιβάλλει, σχεδόν με όρους επιβίωσης, την αντίστοιχη διεθνοποίησητης δράσης του εργατικού κινήματος.
Η πάλη στο εθνικό πεδίο μπορεί και πρέπει ν’ αποτελεί όχι το τέλος, αλλά την αρχή μιας πορείας, που είναι συνδυασμένη με το συντονισμό των εργατικών και κοινωνικών αγώνων, με προοπτική την κοινωνική αλλαγή, σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Η Ευρώπη, στην πραγματικότητα, μπορεί να ενοποιηθεί όχι από τις δυνάμεις του μεγάλου κεφαλαίου- οι οποίες δημιουργούν πλέον μια απεχθή και αποκρουστική στα πλατιά στρώματα των εργαζομένων, Ευρωπαϊκή Ένωση- αλλά από τις δυνάμεις της εργασίας. Η πλήρης και ολοκληρωτική αντίθεση στην ευρωπαϊκή νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική ολοκλήρωση είναι, από την άποψη αυτή, συνδυασμένη με την πρόταση για τη δημιουργία μιας θεμελιακά νέας Ευρώπης, για μια νέα αρχιτεκτονική της ευρωπαϊκής οικοδόμησης.
Η επεξεργασία από τις δυνάμεις της ευρωπαϊκής αριστεράς, ιδιαίτερα από τη ριζοσπαστική της πτέρυγα, ενός Προγράμματος Μετάβασης, που να συνδέει την πάλη για τα άμεσα αιτήματα με τους ιστορικούς στόχους του κινήματος, είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά αναγκαία.
Η ευρωπαϊκή αριστερά οφείλει, στα πλαίσια ενός εντελώς διαφορετικού μοντέλου κοινωνικής ανάπτυξης, να προτείνει τους δικούς της δείκτες ενοποίησης- στον αντίποδα των σημερινών καταστροφικών και απάνθρωπων νεοφιλελεύθερων, που προωθούν οι κυρίαρχες αστικές δυνάμεις- όπως την κατάργηση των περιβόητων Μνημονίων και του λεγόμενου Συμφώνου Σταθερότητας, τη μηδενική ανεργία, τη μείωση των ωρών εργασίας, τις αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, τη δημόσια παιδεία και υγεία, την κοινωνική πρόνοια, τη λαϊκή στέγη, τις δημόσιες συγκοινωνίες, την προστασία του περιβάλλοντος από τα αδηφάγα ιδιωτικά συμφέροντα, την προστασία των πολιτικών, εθνικών και θρησκευτικών δικαιωμάτων, την υποστήριξη και την παροχή δικαιωμάτων στους μετανάστες, την κατάργηση των διακρίσεων για λόγους φύλου και σεξουαλικής επιλογής κλπ.
Κυρίως, όμως, να αγωνιστεί για τη διαμόρφωση νέων ευρωπαϊκών θεσμών. Τα θεμέλια του σημερινού οικοδομήματος αποδεικνύονται σαθρά. Η πρωτοφανής για τα μεταπολεμικά δεδομένα οικονομική κρίση και οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές δρουν ήδη, ως τεκτονικοί σεισμοί, αποσταθεροποιητικά και υπονομεύουν, για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση, την ίδια την ύπαρξη του σημερινού οικοδομήματος.
Η «άλλη Ευρώπη» – από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια- δεν μπορεί παρά να δημιουργηθεί σε αντιπαράθεση και σύγκρουση με τις αντιδημοκρατικές δομές της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης (της Κομισιόν, της υπερτροφικής γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κλπ), με τη δημιουργία δημοκρατικών αντιπροσωπευτικών θεσμών και δομών λαϊκής αυτοοργάνωσης, αυτοδιαχείρισης, συμμετοχής κλπ.
Η συνεργασία και η κοινή δράση των κομμάτων της αριστεράς, των συνδικάτων, των κοινωνικών κινημάτων κλπ στα πλαίσια ενός νέου διεθνισμού, είναι αναγκαίος όρος τόσο για την αντιμετώπιση της γενικευμένης επίθεσης των αστικών δυνάμεων όσο και για ριζικές αλλαγές σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για την επιβίωση αλλά τελικά και για την επίτευξη των ιστορικών στόχων του κινήματος.
Γίνεται όλο και περισσότερο φανερό ότι η πάλη για την κοινωνική αλλαγή στο εθνικό πεδίο- παρά το γεγονός ότι αποτελεί προτεραιότητα για το εθνικό κίνημα- δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιοριστεί αποκλειστικά στα εθνικά σύνορα. Η θεωρία του «σοσιαλισμού σε μία μόνο χώρα» κατέρρευσε μαζί με το τείχος του Βερολίνου και την πτώση των χωρών του «υπαρκτού σοσιαλισμού».Περισσότερο από κάθε άλλη φορά στην ανθρώπινη ιστορία η πάλη από το εθνικό πεδίο πρέπει- σύμφωνα και με την προτροπή του Μαρξ- να «μεταφερθεί» στο ευρωπαϊκό πεδίο. Στα συνθήματα της εθνικής περιχαράκωσης οφείλουμε να αντιτάξουμε τα συνθήματα που προτείνουν ευρωπαϊκές και διεθνείς λύσεις.
Η Κυβέρνηση της Αριστεράς και οι προκλήσεις του σήμερα
Η άνοδος της Αριστεράς στη διακυβέρνηση σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρώπης έχει τη δυνατότητα να αποτελέσει την απαρχή αλλαγών στους πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η κυβέρνηση της Αριστεράς εφαρμόζοντας ένα πρόγραμμα ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων, τομών και ριζικών αλλαγών ασφαλώς και θα εμπνεύσει τους εργαζόμενους, που όχι μόνο θα την υποστηρίξουν μια αριστερή κυβέρνηση αλλά και θα αγωνιστούν και στη δική τους χώρα.
Πρωταρχικός στόχος μιας κυβέρνησης της Αριστεράς – το σχέδιο Α- είναι η εφαρμογή ενός ριζοσπαστικού προγράμματος που θα επηρεάσει άμεσα τις πολιτικές εξελίξεις σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες δημιουργώντας τις προϋποθέσεις να δημιουργήσει ντόμινο ανατροπών των νεοφιλελεύθερων πολιτικών σε ολόκληρη την Ευρώπη και όχι μόνον. Αυτό είναι και το καθήκον του ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας. Η μάχη αυτή πρέπει να δοθεί ακόμα και αν εκτιμάται ότι τόσο η ευρωζώνη όσο και η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση ούτε μεταρρυθμίζονται, ούτε και επαναθεμελιώνονται.
Πως θα αντιμετωπίσουμε, όμως, τις σχεδόν βέβαιες αντιδράσεις των κυρίαρχων δυνάμεων της ΕΕ, ιδιαίτερα τις επιθέσεις από τον ισχυρό γερμανο-γαλλικό άξονα και τους συμμάχους του- που αποτελούν και τον σκληρό πυρήνα των νεοφιλελεύθρων πολιτικών στην Ευρώπη- όταν επιχειρήσουμε, ως κυβέρνηση της Αριστεράς να εφαρμόσουμε το πρόγραμμα μας;
Να είμαστε σαφείς. Πρέπει να δηλώσουμε ότι δεν πρόκειται να υποκύψουμε σε τελεσίγραφα και απειλές. Το πολιτικό μας πρόγραμμα είναι αδιαπραγμάτευτο.
Το επιχείρημα ότι το πρόγραμμα μας έρχεται σε αντίθεση με το σημερινό ευρωπαϊκό πλαίσιο έχει ήδη απαντηθεί από το γεγονός ότι στην κυπριακή κρίση παραβιάστηκε από τις κυρίαρχες δυνάμεις, σχεδόν στο σύνολο του, το ευρωπαϊκό νομικό και θεσμικό πλαίσιο.
Η εφαρμογή του προγράμματος μας ενδέχεται να οδηγήσει τις κυρίαρχες δυνάμεις, με προεξάρχοντες του πολιτικούς εκπροσώπους του γερμανικού και γαλλικού καπιταλισμού και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς- Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κλπ- να μας κηρύξουν, σε συνεργασία με το αστικό σύστημα εξουσίας στο εσωτερικό της χώρας, οικονομικό και πολιτικό πόλεμο. Θα είναι οι κύριο εχθροί μας την στιγμή που οι εργαζόμενοι όλης της Ευρώπης θα είναι οι άμεσοι σύμμαχοι μας.
Πρέπει να ζητήσουμε, από τώρα, από το ευρωπαϊκό κίνημα του Νότου και του Βορρά- πολιτικά κόμματα, συνδικάτα, μαζικά κινήματα, προσωπικότητες, εκπροσώπους του πνεύματος και της τέχνης- να υποστηρίξουν την απόφαση του ελληνικού λαού και να δώσουν στη χώρα τους τον αγώνα για την απαλλαγή από τη σημερινή καταστροφική πολιτική. Το Κόμμα και τα κόμματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, τα κόμματα και οι οργανώσεις του αντικαπιταλιστικού ρεύματος, τα κόμματα της ριζοσπαστικής οικολογίας και τα μαζικά κινήματα έχουν την δυνατότητα να βοηθήσουν αποφασιστικά μια ελληνική κυβέρνηση της Αριστεράς και μαζί με αυτή και τον αγώνα των ευρωπαίων εργαζομένων για ριζικούς μετασχηματισμούς σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Το νόμισμα ασφαλώς και παίζει ένα σημαντικό ρόλο στην οικονομία. Ωστόσο, η σημερινή κρίση είναι δομική κρίση του καπιταλισμού και όχι νομισματική κρίση, κρίση του ευρώ. Η θέση μας «καμιά θυσία για το ευρώ, καμιά αυταπάτη για τη δραχμή» έχει αυτό ακριβώς το νόημα.
Μια βίαιη αποπομπή της χώρας ή η εξώθηση της σε αποχώρηση από την ευρωζώνη, εξαιτίας της εφαρμογής του ριζοσπαστικού προγράμματος, θα είναι το τελικό αποτέλεσμα μιας σκληρής μάχης και ρήξης με το κυρίαρχο σήμερα νεοφιλελεύθερο σύστημα εξουσίας της Ευρώπης.
Το σχέδιο Β, στο οποίο μια κυβέρνηση της αριστεράς πιθανά να υποχρεωθεί να οδηγηθεί, θα είναι αποτέλεσμα οπισθοδρόμησης και όχι νίκης στη μάχη για την αλλαγή των πολιτικών και ταξικών συσχετισμών στην Ευρώπη.
Η αποπομπή ή η αποχώρηση οποιασδήποτε χώρας από την ευρωζώνη θα προκαλέσει κατά πάσα πιθανότητα μια συστημική κρίση που ανοίγοντας τον Ασκό του Αιόλου θα υπονομεύσει την ύπαρξη τόσο της ευρωζώνης όσο και την ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το ενδεχόμενο να διασπαστεί η σημερινή Ευρώπη σε Ευρώπη «δύο ταχυτήτων» ή ακόμα και να επιστρέψει στο σύνολο της στην Ευρώπη των εθνικών καθεστώτων θα είναι άμεσος. Αυτή η πιθανότητα ήδη ελλοχεύει. Συνεπώς δεν μπορεί να αποκλειστεί.
Η κυβέρνηση της Αριστεράς οφείλει σε κάθε περίπτωση να είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει όλα τα πιθανά ενδεχόμενα έχοντας επίγνωση ότι ακόμα και εκτός ευρώ ή και Ε.Ε θα βρεθεί στο στόχαστρο του αστικού συστήματος εξουσίας σε Ελλάδα και Ευρώπη. Ο δρόμος και εντός και εκτός ευρώ θα είναι δύσβατος.
Το ελληνικό «πείραμα» της κυβέρνησης της Αριστεράς έχει τη δυνατότητα να εδραιωθεί και να αποκτήσει προοπτική αν εμπνεύσει και συμβάλει στην πυροδότηση συνολικότερων αλλαγών σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Αν η κυβέρνηση τη ς Αριστεράς αποτελεί το πρώτο βήμα που έχει τη δυνατότητα οδηγήσει σε ριζική κοινωνική αλλαγή, σε μια σοσιαλιστική κυβέρνηση στη χώρα, τότε η πάλη για μια «άλλη Ευρώπη»- για μια νέα αρχιτεκτονική της ευρωπαϊκής ενοποίησης- είναι, μέσα στις σημερινές συνθήκες των τρομακτικών αλλαγών, συνδυασμένη με τον επαναπροσδιορισμό του οράματος, με την επικαιροποίηση του σοσιαλισμού, με τον αγώνα για μια νέα σοσιαλιστική κοινωνία που δεν θα ασφυκτιά στα στενά εθνικά όρια. Ο σοσιαλισμός αποτελεί, πλέον, όχι μόνον έναν εθνικό, αλλά και έναν ευρωπαϊκό στόχο.
Η Ευρώπη ή θα είναι δημοκρατική και σοσιαλιστική ή δεν θα υπάρξει.
{fcomment}
