Το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση
Την τελευταία περίοδο παρακολουθούμε την παρατεταμένη υποχώρηση του κινήματος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Το κίνημα αυτό λειτουργώντας σαν ένα ευαίσθητο κοινωνικό «βαρόμετρο» την προηγούμενη δεκαετία, με τη δυναμική του έλευση στο προσκήνιο αποτελούσε ένδειξη για την άνοδο των ταξικών αγώνων που ήδη συντελούνται και θα συντελεστούν με έναν ακόμα οξύτερο τρόπο παγκόσμια την επόμενη περίοδο.
Η υποχώρηση αυτού του κινήματος αντανακλά το πέρασμα της κοινωνίας σε μια νέα φάση οξύτερου ταξικού αγώνα παγκόσμια, την οποία οι ιδέες, οι μέθοδοι και οι μορφές οργάνωσης που κυριάρχησαν στο κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση δεν είναι επαρκείς να εκφράσουν. Κάτω από το βάρος της καπιταλιστικής κρίσης, η ανάγκη για μια συνολική ιδεολογική και πολιτική απάντηση στα αδιέξοδα του καπιταλισμού τείνει να επαναφέρει στο προσκήνιο – στη Λατινική Αμερική αυτό έχει ήδη συμβεί – τις ιδέες και την προοπτική του σοσιαλισμού, κάνοντας τις αποσπασματικές κοινωνικές και πολιτικές «εναλλακτικές λύσεις» που κυριάρχησαν στο «αντι-παγκοσμιοποιητικό» κίνημα, όπως η δημιουργία παραδειγμάτων μια «δίκαιης» κοινωνικής οργάνωσης στο περιθώριο του καπιταλισμού, να μοιάζουν εντελώς ανεπαρκείς.
Η όξυνση της ταξικής πάλης που αναπόφευκτα τείνει στην αναβίωση των «παραδοσιακών» μεθόδων πάλης του εργατικού κινήματος, όπως οι απεργίες και οι καταλήψεις εργοστασίων, έχουν σαν αποτέλεσμα οι μεταφερόμενες από χώρα σε χώρα διαδηλώσεις «κοινωνικής ανυπακοής» να μοιάζουν εντελώς αναποτελεσματικές. Τέλος, ο θεσμός των «Φόρουμ» – μετά μάλιστα και από την έκκληση που έκανε ο πιο προβεβλημένος ηγέτης της Λατινοαμερικάνικής επανάστασης, ο Ούγκο Τσάβες, για την δημιουργία μια νέα μαζική πολιτικής επαναστατικής Διεθνούς – μοιάζει από τα πράγματα εντελώς ξεπερασμένος.
Το κόμμα μας που σωστά συμμετείχε και αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος των δυνάμεών του στο κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, πρέπει τώρα να αφιερώσει όλες του τις δυνάμεις στο κύριο διεθνιστικό καθήκον της εποχής μας : στον κοινό συντονισμό των μαζικών πολιτικών οργανώσεων της Αριστεράς στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού και τη νίκη του σοσιαλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο.
Οι αγώνες της νεολαίας και ο «Δεκέμβρης»
Τα τελευταία χρόνια είχαμε τους μεγαλύτερους σε μαζικότητα, ένταση και διάρκεια, αγώνες της νεολαίας της τελευταίας 20ετίας. Οι πιο σημαντικοί σταθμοί ήταν το φοιτητικό κίνημα του 2006-07 ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και η νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, με αφορμή τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από την αστυνομία. Σε αυτούς τους αγώνες, επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά, ότι η νεολαία, σαν ευαίσθητο βαρόμετρο της κοινωνίας, αντανακλά πιο άμεσα και γρήγορα την τάση ριζοσπαστικοποίησης που διαμορφώνεται στην εργατική τάξη και ολόκληρη την κοινωνία.
Το Δεκέμβρη του 2008 είχαμε μια εξέγερση ενάντια στον αντιδραστικό πυρήνα του αστικού κράτους, τους μηχανισμούς καταστολής. Η εξέγερση παρ’ ότι άφησε ξεκάθαρο το στίγμα της σε μια ολόκληρη νέα γενιά που πολιτικοποιήθηκε μέσα από αυτή, ηττήθηκε κάτω από την έλλειψη αποτελεσματικών μορφών οργάνωσης και πρώτα και κύρια κάτω από το βάρος της προδοσίας της συνδικαλιστικής ηγεσίας, της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και αυτής του ΚΚΕ.
Δεν ήταν η ένταση της καταστολής, αυτή που έκαμψε το κίνημα, αλλά η απογοήτευση που προκλήθηκε από το κενό πολιτικής προοπτικής. Η συνδικαλιστική ηγεσία γύρισε την πλάτη στους εξεγερμένους νέους, την ίδια στιγμή που η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ εγκαλούσε τη ΝΔ για την ανεπάρκεια της καταστολής και η ηγεσία του ΚΚΕ στήριζε έμμεσα την κυβέρνηση, αρνούμενη να χαρακτηρίσει το κίνημα εξέγερση και να υιοθετήσει το αίτημα του, αυτό της πτώσης της κυβέρνησης. Κινητοποίησε τις δυνάμεις του κόμματος και της ΚΝΕ, στην πλέον καταστροφική και διασπαστική τακτική και έβαλε στο στόχαστρο, όχι την κυβέρνηση αλλά τις άλλες δυνάμεις του κινήματος.
Το κόμμα μας και ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πρώτη στιγμή βρέθηκαν στο πλευρό των εξεγερμένων νέων, υποστηρίζοντας ξεκάθαρα το κίνημα και συμμετέχοντας στη δράση του. Παρά τις επιμέρους αντιφάσεις (πχ δημόσιες τοποθετήσεις που καταδίκαζαν τη βία «απ’ όπου και αν προέρχεται») στάθηκε με συνέπεια στην υποστήριξη του κινήματος. Ωστόσο, η ηγεσία μας δεν ανταποκρίθηκε με επάρκεια στα αυξημένα καθήκοντα που έθεσε η ίδια η εξέγερση. Χρειαζόταν να διατυπώσει και να δουλέψει για ένα συγκεκριμένο σχέδιο κλιμάκωσης και συντονισμού της αγωνιζόμενης νεολαίας με το οργανωμένο εργατικό κίνημα, που είναι το μόνο που θα μπορούσε να ρίξει την κυβέρνηση, αλλά και κατάλληλες μορφές οργάνωσης που να εξυπηρετούν αυτό το στόχο. Παράλληλα, για να είναι αυτό το σχέδιο πειστικό, θα έπρεπε να το συνδέσει με μια συγκεκριμένη εναλλακτική προοπτική εξουσίας από την πλευρά της Αριστεράς, κάτι που δεν έγινε.
Η έλλειψη σύνδεσης και συντονισμού με το οργανωμένο εργατικό κίνημα, οδήγησε στην απομόνωση και την ήττα της εξέγερσης κάτω από το βάρος της καταστολής. Το κενό της ηγεσίας από την πλευρά της Αριστεράς, έδωσε σημαντικό χώρο στις πρακτικές και της μεθόδους των αναρχικών και αριστερίστικων ομάδων, πρακτικών καθαρά εκτονωτικών, που βοήθησαν την απομόνωση και την αποκλιμάκωση του κινήματος.
