ΚΑΤΩ ΤΑ ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΑ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ – ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ!
Έκκληση για «επίδειξη σοβαρότητας προς τους πιστωτές» έκανε ο άνθρωπός τους, σε διαδοχικές συναντήσεις με τους πολιτικούς αρχηγούς, ζητώντας συναίνεση στη βάση του νέου «μεσοπρόθεσμου προγράμματος» μέτρων έως το 2015, το οποίο περιλαμβάνει περικοπές, απολύσεις, ιδιωτικοποιήσεις, φόρους και σηματοδοτεί την πρωτοφανή κλιμάκωση της μεγαλύτερης μεταπολεμικής επίθεσης ενάντια σε εργαζόμενους, άνεργους και συνταξιούχους. Ένα χρόνο μετά την έναρξη της επίθεσης αυτής και ενώ το δημόσιο χρέος αντί να μειωθεί, αυξήθηκε κατά 20% και τα spreads δανεισμού αντί να πέσουν, τριπλασιάστηκαν, η κυβέρνηση επιβάλει σε εργαζόμενους και συνταξιούχους νέες «αιματηρές» θυσίες για να «ξεχειλίσουν» τα φουσκωμένα πορτοφόλια των δανειστών.
Το θράσος και η ξετσιπωσιά της κυβέρνησης και των «προθύμων» συναινούντων της Ν.Δ, του ΛΑΟΣ και της «Δημοκρατικής Συμμαχίας», που όλοι μαζί επισείουν δημαγωγικά τον κίνδυνο της «πτώχευσης», έχει προκαλέσει ένα νέο κύμα οργής στους εργαζόμενους σε όλη τη χώρα. Το κύμα αυτό, σε συνδυασμό με την έμπνευση που παρέχει στους εργαζόμενους και τη νεολαία το αυθόρμητο μαζικό κίνημα που συνταράσσει την Ισπανία, δημιουργούν την εκρηκτική ύλη που είναι έτοιμη να οδηγήσει ανά πάσα στιγμή στο ξέσπασμα μαζικών ταξικών αγώνων.
Η άμεση αυτή προοπτική, αλλά και η αδυναμία να αποφευχθούν «διαρροές» κατά την επερχόμενη κατάθεση του «μεσοπρόθεσμου προγράμματος» μέτρων στην Βουλή από βουλευτές που δέχονται την ασφυκτική πίεση της λαϊκής δυσαρέσκειας, προβληματίζουν σοβαρά την αστική τάξη. Έτσι, όπως φαίνεται ξεκάθαρα από τα αστικά ΜΜΕ, οι αστοί εντείνουν τις πιέσεις τους στην κυβέρνηση, είτε για έναν σαρωτικό ανασχηματισμό με τη συμμετοχή ή στήριξη των αστικών κομμάτων και «τεχνοκρατών» (δηλαδή άμεσων υποχειρίων – υπαλλήλων του κεφαλαίου), είτε για εκλογές που θα παράγουν μια ακόμα πιο δεξιά, «οικουμενική κυβέρνηση» με την ισχυρή συμμετοχή Ν.Δ-ΛΑΟΣ και «Δημοκρατικής Συμμαχίας».
Μπροστά σε αυτόν τον καταιγισμό επίθεσης στον εργαζόμενο λαό για τα συμφέροντα των μεγάλων τραπεζών, οι ηγεσίες της Αριστεράς συνεχίζουν τα σοβαρά λάθη. Η ηγεσία του ΚΚΕ καλεί για άλλη μια φορά τους εργαζόμενους να «στηρίξουν το κόμμα», δείχνοντας στην ουσία ότι ενδιαφέρεται κύρια για την εκλογική της ενίσχυση, αφού ταυτόχρονα μιλά για «αγώνες» εντελώς αφηρημένα, χωρίς να προτείνει κανένα συγκεκριμένο σχέδιο για την απάντηση της εργατικής τάξης. Η ηγεσία του ΣΥΝ, παρ’ ότι αρνήθηκε την οποιαδήποτε συναίνεση με την κυβέρνηση, εντελώς ακατανόητα συμμετείχε στη συνάντηση με τον Παπανδρέου, στέλνοντας ένα μήνυμα αμηχανίας και σύγχυσης.
Οι ηγεσίες της Αριστεράς έχουν χρέος να λάβουν τώρα συγκεκριμένες πολιτικές πρωτοβουλίες που θα κερδίσουν την εμπιστοσύνη των εργαζόμενων και θα τους δίνουν ορατή προοπτική εξόδου από το «τούνελ» της επίθεσης του κεφαλαίου. Οι αφηρημένες κραυγές για «να βγουν όλοι στους δρόμους» δεν αρκούν, καθώς ευρύτατα τμήματα των εργαζόμενων έχουν αποδείξει, τόσο με τις δυναμικές κινητοποιήσεις κατά χώρους όσο και με τη μαζική συμμετοχή σε 3 από τις 9 γενικές απεργίες που είχαμε από την έναρξη της επίθεσης της κυβέρνησης, ότι συνειδητοποιούν την ανάγκη για αγώνα. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΥΓΕΣ ΚΑΙ ΑΦΗΡΗΜΕΝΕΣ ΕΚΚΛΗΣΕΙΣ ΑΦ’ ΥΨΗΛΟΥ ΑΛΛΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΜΙΑ ΛΥΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟ.
Συνεπώς σήμερα, το κύριο πολιτικό καθήκον που πρέπει να υπηρετήσουν οι ηγεσίες της Αριστεράς δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από το ακόλουθο: να ενωθεί στη δράση όλη η Αριστερά, με επίκεντρο το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, για να κινητοποιηθεί η εργατική τάξη και η νεολαία στις γειτονιές και τους εργατικούς χώρους, με σκοπό να ματαιωθεί η νέα ταξική επίθεση, να πέσει άμεσα η κυβέρνηση των ανδρεικέλων των μεγάλων τραπεζών και να εκλεγεί μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα εφαρμόσει ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα. Γιατί μόνο με όπλο την ενότητα στον αγώνα για τη διεκδίκηση μιας λύσης εξουσίας που θα πραγματοποιήσει την διαγραφή του χρέους προς τους τοκογλύφους και ταυτόχρονα την υπαγωγή των τραπεζών, της βιομηχανίας και του κράτους στο δημοκρατικό έλεγχο των εργαζόμενων, μπορεί ο θυμωμένος και αγανακτισμένος εργαζόμενος λαός να ξαναβρεί την ελπίδα.
Μαρξιστική Φωνή
