Ταυτότητα

Θεμελιώδεις Ιδέες

Συχνές Ερωτήσεις

Επικοινωνία

ΑρχικήΕπικαιρότηταΔιεθνήΚαταλονία: Η ανεξαρτησία μπορεί να κερδηθεί μόνο με επαναστατικά μέσα

Αγωνίσου μαζί μας!

Η Επαναστατική Κομμουνιστική Οργάνωση, το ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης (IMT), χρειάζεται τη δική σου ενεργή στήριξη στον αγώνα της υπεράσπισης και διάδοσης των επαναστατικών σοσιαλιστικών ιδεών.

Ενίσχυσε οικονομικά τον αγώνα μας!

Καταλονία: Η ανεξαρτησία μπορεί να κερδηθεί μόνο με επαναστατικά μέσα

Διαβάστε μία ανάλυση για τις τελευταίες εξελίξεις στην Καταλονία από τον ισπανό μαρξιστή Χορχέ Μάρτιν.

Χόρχε Μάρτιν

30 Οκτώβρη

Μετάφραση: Ιωσήφ Σπάρταλης

Έπειτα από μια εβδομάδα με «κολοτούμπες», αναποφασιστικότητα και με προσπάθειες της τελευταίας στιγμής να βρεθεί μια διέξοδος μέσω διαπραγμάτευσης, η Καταλανική Δημοκρατία ανακηρύχθηκε τη περασμένη Παρασκευή στις 27 Οκτώβρη.  Δεκάδες χιλιάδες πανηγύρισαν το γεγονός στους δρόμους της Βαρκελώνης καθώς και σε άλλα χωριά και πόλεις.

Όπως αναμενόταν, το Ισπανικό κράτος αντέδρασε καθαιρώντας τη κυβέρνηση της Καταλονίας, διαλύοντας την Καταλανική Βουλή και κηρύσσοντας εκλογές στην Καταλονία στις 21 Δεκεμβρίου. Το σκηνικό είχε στηθεί για μια σοβαρή σύγκρουση αλλά οι αστοί και μικροαστοί εθνικιστές στην Καταλανική κυβέρνηση αποχώρησαν από τη σκηνή. Μέχρι τη Δευτέρα, το ισπανικό κράτος είναι αποφασισμένο να πάρει τον πλήρη έλεγχο χωρίς να σπάσει ούτε ένα παράθυρο.

Στην αρχή της προηγούμενης εβδομάδας, όλα έδειχναν ότι ο Πουτζδεμόντ δεν θα είχε άλλη επιλογή από το να ανακηρύξει την ανεξαρτησία. Η Ισπανική Κυβέρνηση είχε ανακοινώσει μια σειρά από μέτρα ενάντια στην Καταλανική αυτονομία σύμφωνα με το άρθρο 155 του Συντάγματος και επρόκειτο να τα επικυρώσει μέσω της Ισπανικής Γερουσίας στις 27 Οκτωβρίου, με την πλήρη υποστήριξη του Κόμματος των Πολιτών (Ciudadanos, Cs) και του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSOE). Ο Πουτζδεμόντ επιχείρησε αρκετές φορές να ανοίξει διάλογο με τον Ραχόι και να αναζητήσει τη διαμεσολάβηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όμως κάθε του προσπάθεια απορρίφτηκε χωρίς περιστροφές.

Την Τετάρτη,  η συνεδρίαση του συνασπισμού Μαζί για το Ναι (Junts pel Si, JxSi) στην Καταλανική Βουλή (αποτελούμενη από το Δημοκρατικο Ευρωπαϊκό Καταλανικό Κόμμα – PDCAT του Πουτζδεμόντ, τη Ρεμπουπλικανική Αριστερά –  ERC του Ζουνκέρας και μερικούς ακόμα ανεξάρτητους) είχε δώσει την πλήρη υποστήριξή του στον καταλανό Πρόεδρο για την κήρυξη της ανεξαρτησίας. Το απόγευμα της ίδιας μέρας υπήρξαν εσωτερικές συσκέψεις των ΕRC, PDCAT και της Καταλανικής Εθνοσυνέλευσης (ANC) ώστε να εξηγήσουν στα μέλη και τους υποστηριχτές τους ότι το σχέδιο ήταν να έχει κηρυχθεί η Καταλανική Δημοκρατία μέχρι την Παρασκευή.

Embed from Getty Images

Το ίδιο εκείνο απόγευμα, υπήρξαν διαδηλώσεις οργανωμένες από τις επιτροπές υπεράσπισης του δημοψηφίσματος της Καταλονίας ώστε να πιέσουν για την κήρυξη της ανεξαρτησίας. Η συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε στην πλατεία Plaça Sant Jaume αλλά η Καταλανική κυβέρνηση είχε αποφασίσει να κλείσει το πάρκο Σιουταντέλα, όπου βρίσκεται το κτίριο του Καταλανικού Κοινοβουλίου. Όπως και στις 10 Οκτωβρίου, οι Καταλανική κυβέρνηση ήθελε να εξασφαλίσει ότι η βουλή δεν θα συνεδρίαζε υπό την άμεση πίεση των μαζών.

Έπειτα, υπήρξε ένα κόμπιασμα. Μια συνάντηση του γενικού επιτελείου του κινήματος υπέρ της ανεξαρτησίας είχε οριστεί για το πρωινό της Πέμπτης, όμως απ’ ότι φαινόταν εξακολουθούσε να αποτελεί η κήρυξης της ανεξαρτησίας την μοναδική επιλογή. Ωστόσο,  εκείνη η νύχτα ήταν γεμάτη με πυρετώδη τηλεφωνήματα και συζητήσεις μεταξύ του Βάσκου προέδρου Ουρκούγιου και του κόμματος του PNV (Βασκικό Εθνικιστικό Κόμμα). Ο Ουρκούγιου βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Έχει κάνει μια συμφωνία με τον Ραχόι με την οποία το Βασκικό Εθνικιστικό Κόμμα παρέχει στο PP (Λαϊκό Κόμμα) τις απαραίτητες ψήφους στην Ισπανική Βουλή ώστε να περάσει τον προϋπολογισμό με αντάλλαγμα οικονομικές παραχωρήσεις στην Βασκική διοίκηση. Ωστόσο, η σύγκρουση με την Καταλονία έχει κλονίσει αυτή την συμφωνία. Το PNV έχει έρθει στη δύσκολη θέση, να στηρίζει την Ισπανική Κυβέρνηση που καταστέλλει τα δημοκρατικά δικαιώματα της Καταλονίας.  Επομένως, είναι προς το συμφέρον των Βάσκων καπιταλιστών και προς το πολιτικό συμφέρον του PNV να επιτευχθεί μια συμφωνία στη Καταλονία.

Η βάση του προτεινόμενου συμβιβασμού ήταν ο Πουτζδεμόντ να καλέσει πρόωρες εκλογές για το Kαταλανικό Kοινοβούλιο αντί να κηρύξει την ανεξαρτησία. Ως αντάλλαγμα φέρεται να ζητούσε ασυλία από κάθε δίωξη και την απελευθέρωση των «δυο Jordis» (των αρχηγών της Καταλανικής Εθνοσυνέλευσης ANC και του Òmnium αντίστοιχα, οι οποίοι κρατούνται, χωρίς δυνατότητα καταβολής εγγύησης, κατηγορούμενοι για πρόκληση αναταραχών). Την Πέμπτη το πρωί στις 26 Οκτωβρίου, όλα έδειχναν ότι μια τέτοια συμφωνία ήταν στα σκαριά. Ο Πουτζδεμόντ ανακοίνωσε ότι θα προχωρούσε σε μια δήλωση το απόγευμα. Το ισπανικό χρηματιστήριο ανέκαμψε.

Ωστόσο, υπήρξαν ορισμένοι παράγοντες που οδήγησαν τη συμφωνία σε ναυάγιο. Πρώτος απ’ όλους ήταν η αντιδραστική φύση της ισπανικής άρχουσας τάξης, για την οποία η ενότητα της Ισπανίας αποτελεί απαραβίαστη αρχή και αποτελεί έναν από τους πυλώνες του καθεστώτος του 1978. Από τη δική τους σκοπιά, κάθε παραχώρηση πάνω σε αυτό το ζήτημα θα απειλήσει ολόκληρο το εποικοδόμημα. Η παραχώρηση στον Πουτζδεμόντ μιας διεξόδου θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως δείγμα αδυναμίας.  Ο Ραχόι βρίσκεται υπό την πίεση από τη δεξιά πτέρυγα του κόμματος του και από τους Ciudadanos (Κόμμα των Πολιτών,  Cs), όπου και οι δυο βλέπουν τον ισπανικό εθνικισμό ως μέσο ψηφοθηρίας.  Τελικά, η υπόσχεση για μια συμφωνία διαπραγματευόμενη από τον Ουρκούγιου με την Ισπανική Κυβέρνηση δεν υλοποιήθηκε.

Παράλληλα, καθώς τα νέα διαδίδονταν ότι ο Πουτζδεμόντ είχε αποφασίσει να ανακοινώσει εκλογές αντί την κήρυξη της ανεξαρτησίας, ξεκίνησε να συσσωρεύεται πίεση στο εσωτερικό του στρατοπέδου του.  Δυο μέλη του PDECAT Καταλανικού Κοινοβουλίου ανακοίνωσαν ότι παραιτούνται από τις θέσεις τους και έσκισαν τις κάρτες μέλους τους. Ο σύμμαχος του PDECAT στο συνασπισμό JxSi, το ERC ήδη έκανε λόγο περί προδοσίας. Ο Πουτζδεμόντ ήταν σαν το Δούκα του Γιορκ. Έχοντας παρατάξει τους στρατιώτες του στη κορυφή του λόφου, ήταν δύσκολο να τους πείσει ξανά να κατέβουν. Επιπλέον, δεκάδες χιλιάδες μαθητές βρίσκονταν στους δρόμους απαιτώντας την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας. Η κινητοποίηση των μαθητών είχε προγραμματιστεί εκ των προτέρων και οι διαδηλωτές πληροφορήθηκαν για την υποχώρηση του Πουτζδεμόντ καθώς η πορεία ήταν έτοιμη να ξεκινήσει από την πλατεία Plaça Universitat.  Η αγανάκτηση κυρίευσε την πορεία. Υπήρξαν συνθήματα ενάντια στον Πουτζδεμόντ («το νου σου PDECAT, η υπομονή μας εξαντλήθηκε»). Η πορεία κατευθύνθηκε προς την πλατεία Plaça Sant Jaume, έξω από το κτίριο της Generalitat (της κυβέρνησης της Καταλονίας) και οι μαθητές ορκίστηκαν ότι δεν θα αποχωρήσουν εάν δεν κηρυχθεί η ανεξαρτησία.

Στην αρχή, ο Πουτζδεμόντ καθυστέρησε τη δήλωση του για μια ώρα. Στη συνέχεια, είπε ότι δεν θα προχωρήσει σε δήλωση. Μετά, μεταφέρθηκε από το Μέγαρο της Κυβέρνησης στη Βουλή στις 5 το απόγευμα, λίγο πριν ξεκινήσει η συνεδρίαση του κοινοβουλίου. Μέχρις ότου να μιλήσει, η συμφωνία είχε ανακαλεστεί. Ωστόσο, αντί να ανακοινώσει με τόλμη ότι αποφάσισε να προχωρήσει και να κηρύξει την ανεξαρτησία, πασάλειψε πάλι το ζήτημα ανακοινώνοντας ότι είχε σκεφτεί να καλέσει σε εκλογές αλλά δεν κατάφερε να φτάσει σε συμφωνία και πλέον θέτει το ζήτημα στο Κοινοβούλιο ώστε αυτό να αποφασίσει, χωρίς όμως να κάνει καμία συγκεκριμένη πρόταση. Αυτό ήταν άλλο ένα σημάδι για το τι θα ακολουθούσε μετά.

Τελικά, την Παρασκευή στις 27 Οκτωβρίου, το Καταλανικό Κοινοβούλιο ανακήρυξε την ανεξαρτησία με 70 ψήφους υπέρ, δυο λευκά και 10 κατά, αφότου το PP (Λαϊκό Κόμμα), Cs και PSOE αποχώρησαν από την συνεδρίαση ως ένδειξη διαμαρτυρίας. Δεκάδες χιλιάδες άτομα που βρίσκονταν απ’ έξω, περιμένοντας την απόφαση της ψηφοφορίας με καθηλωμένο ενδιαφέρον, ξέσπασαν σε πανηγυρισμούς. Η πανηγυρική πορεία κατέληξε στην πλατεία Plaça Sant Jaume. Αυτό που τους αφορούσε ήταν ότι η Καταλανική Δημοκρατία είχε γεννηθεί και ήταν έτοιμοι να την υπερασπιστούν.

Σχεδόν ταυτόχρονα, η Ισπανική Γερουσία ενέκρινε τα μέτρα του άρθρου 155 που απαίτησε η κυβέρνηση. Ο Ραχόι προχώρησε στην ανακοίνωση των συγκεκριμένων μέτρων: απομάκρυνση της Καταλανικής Κυβέρνησης, του προέδρου και του αντιπροέδρου της και όλους τους υπουργούς της, την απομάκρυνση του επικεφαλή της Καταλανικής αστυνομίας, την διάλυση του Καταλανικού Κοινοβουλίου και κήρυξη πρόωρων εκλογών στις 21 Δεκεμβρίου. Η διακυβέρνηση της Καταλονίας θα γίνεται απ’ ευθείας από την Μαδρίτη με τους διάφορους υπουργούς της Ισπανικής Κυβέρνησης να αναλαμβάνουν τα αντίστοιχα τμήματα στην Καταλονία.

Αυτή η κίνηση ισοδυναμεί με πραξικόπημα, όμως ο Ραχόι έκανε κάποιες αλλαγές στο αρχικό του σχέδιο. Αντί για άμεση εμπλοκή η οποία θα διαρκούσε έξι μήνες, αυτή του η κίνηση αποτελούσε την συντομότερη χρονική περίοδο που απαιτούνταν για την κήρυξη πρόωρων εκλογών στην Καταλονία. Ξεκάθαρα, η ισπανική άρχουσα τάξη φοβόταν την έκρηξη ενός μαζικού κινήματος και ήθελε να νομιμοποιήσει τα μέτρα το γρηγορότερο δυνατό.

Η αντίδραση από την «διεθνή κοινότητα»  ήταν επίσης γρήγορη. Η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, ο ΟΟΣΑ, η Γαλλία, η Γερμανία, η Βρετανία, οι ΗΠΑ, όλοι έτρεξαν να δηλώσουν την πλήρη υποστήριξή τους στην «Ισπανική νομιμότητα», την ενότητα της Ισπανίας και την απόρριψη της ανεξαρτησίας της Καταλονίας. Οι ελπίδες της Καταναλικής Μπουρζουαζίας και των μικροαστών εθνικιστών ηγετών να λάβουν διεθνή αναγνώριση κάποιου είδους διαλύθηκαν, όπως ήταν προβλέψιμο.

Στο τέλος της Παρασκευής, υπήρχε η κατάσταση όπου δυο διαφορετικοί κρατικοί φορείς, οι Καταλανική Δημοκρατία και η Ισπανική Μοναρχία συνυπήρχαν ταυτόχρονα. Μια τέτοια κατάσταση δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ. Ένας από τους δυο θα πρέπει να επικρατήσει. Το Ισπανικό κράτος ξεκίνησε να λαμβάνει μέτρα, το ένα μετά το άλλο, ώστε να εξασφαλίσει την ισπανική νομιμότητα. Όμως τι έκαναν οι ηγέτες της Καταλανικής Δημοκρατίας; Βασικά, τίποτα, εκτός από θολές δηλώσεις μιλώντας για «δημοκρατική αντίσταση».

Embed from Getty Images

Ξεκινώντας το βράδυ της Παρασκευής, η σύσκεψη της Καταλανικής Κυβέρνησης η οποία υποτίθεται θα λάμβανε μια σειρά από μέτρα ώστε να υλοποιήσει την απόφαση της κήρυξης της ανεξαρτησίας, δεν πήρε καμία απολύτως απόφαση. Το Σάββατο το πρωί, το Ισπανικό κράτος απομάκρυνε τον αρχηγό της καταλανικής αστυνομίας, Pere Soler και τον ταγματάρχη Trapero. Το πρώτο πράγμα που κάνεις σε ένα πραξικόπημα είναι να διασφαλίσεις τον έλεγχο των ένοπλων σωμάτων. Τόσο ο ένας όσο κι ο άλλος συμμορφώθηκαν με την εντολή και σε γραπτή τους δήλωση συμβούλευαν τους καταλανούς αστυνομικούς να ακολουθούν τις εντολές. Τι έκανε η Καταλανική Κυβέρνηση σχετικά με αυτό; Τίποτα.

Οι αντιπρόσωποι του PDECAT και του ERC που είναι μέλη του Ισπανικού Κογκρέσου και της Γερουσίας δεν αποκήρυξαν τις θέσεις τους σε κάτι που γι’ αυτούς στην πράξη αποτελεί ξένη βουλή.

Ολόκληρο το σαββατοκύριακο η Καταλανική Κυβέρνηση, η οποία υποτίθεται ήταν απασχολημένη οικοδομώντας την Καταλανική Δημοκρατία, δεν έκανε τίποτα. Βέβαια, ο πρόεδρος Πουτζδεμόντ εξέδωσε μια βιντεοσκοπημένη δήλωση στην οποία καλεί για «δημοκρατική αντίσταση» στα μέτρα του άρθρου 155. Αυτό ήταν μόνο. Ούτε έκκληση για αντίσταση, ούτε καθορισμένο σχέδιο για το πώς θα γίνει η αντίσταση, κανένα μέτρο δεν πάρθηκε από την κυβέρνηση και η ισπανική σημαία εξακολουθούσε να κυματίζει στο Μέγαρο Genaralitat.

Ο καταλανός Αντιπρόεδρος Ζουνκέρας (από το ERC) έγραψε ένα άρθρο προειδοποιώντας ότι «στις επόμενες λίγες μέρες θα πρέπει να πάρουμε αποφάσεις που δεν θα είναι πάντα εύκολο να κατανοηθούν». Προετοιμάζει ξεκάθαρα τις γραμμές του κόμματός του για υποχώρηση η οποία ήδη έχει αποφασιστεί.

Εντωμεταξύ, εκατοντάδες χιλιάδες (300.000 σύμφωνα με την τοπική αστυνομία) παρέλασαν  σε μια καθόλα αντιδραστική διαδήλωση στην Βαρκελώνη προς υπεράσπιση της ισπανικής ενότητας. Τη πορεία την κάλεσε η SCC ( ένας σκιώδες οργανισμός που οι ιδρυτές του έχουν δεσμούς με την ακροδεξιά ) έχοντας την πλήρη υποστήριξη του PP, των Ciudadanos καθώς και του καταλανικού τμήματος του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Η πορεία υποστηρίχθηκε και από μισή δωδεκάδα ανοιχτά ακροδεξιών, φασιστικών, νεοναζιστικών και ρατσιστικών οργανώσεων που στη συνέχεια επιτέθηκαν στη Generalitat και προχώρησαν σε ρατσιστικές και φασιστικές επιθέσεις. Η διαδήλωση ήταν μεγάλη αλλά σχετικά μικρότερη από την προηγούμενη πορεία για την ισπανική ενότητα της 8ης Οκτωβρίου.

Προφανώς, δεν ήταν μια φασιστική διαδήλωση. Οι φασιστικές γκρούπες βρίσκονται στο περιθώριο, παρότι στις προηγούμενες λίγες εβδομάδες έχουν ξαμοληθεί  με την ανοχή και την συμμετοχή του ισπανικού κράτους και χρειάζεται να καταπολεμηθούν. Ο κύριος όγκος της διαδήλωσης αποτελείτο από ψηφοφόρους ακροδεξιών κομμάτων από πρωτοκλασάτες γειτονιές της Βαρκελώνης, τα κακομαθημένα παλιόπαιδα από τις Pedralbes, Sarrià-Sant Gervasi, καθώς και καθυστερημένα στρώματα από εργατικές συνοικίες και χωριά στη Βαρκελώνη. Σκανδαλοδώς, ο πρώην γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος, Francisco Frutos, ήταν ένας από τους βασικούς ομιλητές και μιλώντας ενάντια στο «ρατσισμό ταυτοτήτων» μέσα σε μια θάλασσα από ισπανικές σημαίες και ψηφοφόρους αντιδραστικών εθνικιστικών κομμάτων.

Τη Δευτέρα πρωί, ο νέος αρχηγός της καταλανικής αστυνομίας, υπό τις οδηγίες του Ισπανού υπουργού, ανακοίνωσε ότι επιτρεπόταν στους καθαιρεμένους υπουργούς να πάνε στα γραφεία τους, μόνο όμως για να μαζέψουν τα προσωπικά τους αντικείμενα. Εάν αρνιόντουσαν να πάνε, η αστυνομία θα έγραφε μια αναφορά και θα την έστελνε στον εισαγγελέα.

Ο πρόεδρος της Καταλανικής Βουλής Carme Forcadell, ο οποίος είχε ανακοινώσει ότι θα πραγματοποιηθεί κανονική συνεδρίαση την Τρίτη,  τελικά την ακύρωσε και παραδέχτηκε ότι η Βουλή έχει διαλυθεί.

Μια διάσκεψη του ηγετικού σώματος του ERC αποφάσισε ότι «θα πρέπει να είναι παρόντες στις 21 Δεκεμβρίου», την ημέρα που ο Ραχόι κάλεσε υπό το άρθρο 155 πρόωρες εκλογές. Λίγο αργότερα, το PDECAT ανακοίνωσε με βεβαιότητα ότι θα συμμετάσχει στις εκλογές αυτές. Αυτές οι αποφάσεις και οι επόμενες που θα ακολουθήσουν τις επόμενες μέρες, αντιπροσωπεύουν την απόλυτη αποδοχή του πραξικοπήματος τους Ισπανικού κράτους ενάντια στην καταλανική δημοκρατία και την άρνηση τους να υπερασπίσουν την κήρυξη της ανεξαρτησίας που ψήφισαν την Παρασκευή.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ανακοινώθηκε ότι ο καταλανός πρόεδρος Πουτζδεμόντ βρίσκεται στις Βρυξέλλες μαζί με ορισμένα μέλη της κυβέρνησής του. Αυτό δεν αλλάζει κάτι ουσιαστικά. Εντωμεταξύ, ο ισπανός εισαγγελέας έχει ασκήσει δίωξη ενάντια στο καταλανό πρόεδρο, αντιπρόεδρο και σε όλους τους υπουργούς της καταλανικής κυβέρνησης, καθώς και στον πρόεδρο και τους ομιλητές του Καταλανικού Κοινοβουλίου, για ανταρσία, εξέγερση, κατάχρηση δημόσιου χρήματος και άλλες σχετικές κατηγορίες. Αυτό αποτελεί σοβαρή προειδοποίηση καθώς η κατηγορία της ανταρσίας τιμωρείται με 30 χρόνια φυλάκισης. Συμπωματικά, αυτά τα εγκλήματα (ανταρσία και εξέγερση) είναι καταχωρημένα στον ισπανικό ποινικό κώδικα ο οποίος έχει κληρονομηθεί ολόκληρος, χωρίς τροποποιήσεις, από το καθεστώς του Φράγκο. Αυτό μας λέει κάτι σχετικά με τον πραγματικό χαρακτήρα της αποκαλούμενης ισπανικής «μετάβασης» στη δημοκρατία η οποία άφησε άθικτό τον κρατικό μηχανισμό της δικτατορίας. Επιπρόσθετα, ακόμα και με αυτόν τον αντιδραστικό ποινικό κώδικα δεν υπάρχει βάση για τις κατηγορίες τη ανταρσίας, καθώς αυτό το έγκλημα συνεπάγεται «βίαιο ξεσηκωμό», κάτι που ξεκάθαρα δεν συνέβη.

Η καταλανική αστική τάξη και οι μικροαστοί πολιτικοί το παρατράβηξαν με την ανυπακοή τους στο ισπανικό κράτος, το έκαναν όμως με διστακτικό τρόπο καθώς τους εξωθούσε η συνδυασμένη πίεση από την άρνηση του ισπανικού κράτους να κάνει οποιαδήποτε παραχώρηση και την εκρηκτική είσοδο των μαζών στο προσκήνιο (στις 20 Σεπτεμβρίου και στις 1 και 3 Οκτωβρίου).

Το γεγονός αυτό είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένο με τον χαρακτήρα των αστών και μικροαστών πολιτικών, όπως έχουμε επανειλημμένα προειδοποιήσει. Η άσκηση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης στις συγκεκριμένες συνθήκες της Ισπανίας αποτελεί ένα επαναστατικό καθήκον, το οποίο μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με επαναστατικά μέσα (ή ως παράγωγο του επαναστατικού κινήματος). Αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θα επιθυμούσαν οι ηγέτες του PDECAT και οι ηγέτες του ERC έδρασαν σαν παράρτημα του PDECAT (παρόλο που στην πραγματικότητα είναι πιο ισχυροί εκλογικά σε αναλογία 3 προς 1)

Η συμπεριφορά αυτών των αστών και μικροαστών εθνικιστών περιγράφεται με τρομερή ακρίβεια από τα λόγια του Μαρξ στην «18η Μπρυμαίρ»:

« Αν απόβλεπε στην πραγματική μάχη ήταν πρωτάκουστο να παρατήσει τα όπλα πού μ’ αυτά έπρεπε να δώσει τη μάχη. Μα οι επαναστατικές απειλές των μικροαστών και των δημοκρατικών αντιπροσώπων τους είναι άπλες απόπειρες για εκφοβισμό του αντιπάλου. Και όταν χώθηκαν μέσα σε ένα αδιέξοδο, όταν είχαν πια εκτεθεί τόσο πού να είναι αναγκασμένοι να πραγματοποιήσουν τις απειλές τους, τότε αυτό γίνεται με ένα αμφίβολο τρόπο, πού δεν αποφεύγει τίποτα άλλο τόσο πολύ όσο τα μέσα για την εκπλήρωση του σκοπού και προσπαθεί να βρει προσχήματα για να ηττηθεί. Η ηχηρή ουβερτούρα πού προάγγελε τη μάχη, καταντάει σιγανό μουρμούρισμα σαν έρθει ή στιγμή πού πρέπει να αρχίσει ή μάχη. Οι ηθοποιοί παύουν να παίρνουν τον εαυτό τους au sérieux (στά σοβαρά) και ή δράση του έργου ατονεί ολότελα, όπως ένα φουσκωμένο μπαλόνι, πού το τρυπούν με μια βελόνα.»

Θα πρέπει να ειπωθεί ότι στην αριστερά του JxSi κανείς δεν ανέλαβε το καθήκον να οργανώσει την υπεράσπιση της Καταλανικής Δημοκρατίας στους δρόμους μέσω μαζικών κινητοποιήσεων, ανυπακοής και ενίσχυσης των Επιτροπών Υπεράσπισης του Δημοψηφίσματος. Οι εργαζόμενοι στα κρατικά καταλανικά ΜΜΕ είχαν ήδη προειδοποιήσει ότι δεν θα δεχτούν κανέναν διευθυντή που θα τους επιβληθεί. Το βασικό συνδικάτο των δασκάλων της δημόσιας εκπαίδευσης της Καταλονίας,  USTEC-STE είχε επίσης ορκιστεί να αντισταθεί σε κάθε παρέμβαση στο εκπαιδευτικό σύστημα. Το βασικό συνδικάτο των δημοσίων υπαλλήλων της Καταλονίας (CATAC) επίσης είχε απορρίψει το άρθρο 155 αλλά σταμάτησε να καλεί σε ανυπακοή. Η δυνατότητα να γίνει αγώνας για την υπεράσπιση της Ανεξαρτησίας υπήρχε χωρίς αμφιβολία. Εάν η Καταλανική Κυβέρνηση ξεκινούσε να δρα με έναν αποφασιστικό και τολμηρό τρόπο και έκανε έκκληση στις μάζες για την υπεράσπισή της, τότε θα γινόταν σοβαρός αγώνας και δεν θα ήταν ξεκάθαρο που θα κατέληγε. Αυτές είναι οι προοπτικές  των ισπανών μαρξιστών της εφημερίδας Lucha de Clases και των καταλανών μαρξιστών της Revolució που προωθήθηκαν όλο το σαββατοκύριακο.

Δυστυχώς, ακόμη και το CUP,το πιο συνεπές και αριστερό από τα κόμματα υπέρ της ανεξαρτησίας, παρέμεινε σχεδόν σιωπηλό και δεν παρείχε καμία κατεύθυνση ή καθοδήγηση στο κίνημα. Απ’ ότι φάνηκε, ακόμα και κατά τη διάρκεια της εβδομάδας που οδήγησε στην κήρυξη της ανεξαρτησίας, είχαν εμπλακεί στις συζητήσεις με το JxSi σχετικά με τις τακτικές και όχι με το να κάνουν ανοιχτή έκκληση στο μαζικό κίνημα προσπερνόντας την κυβέρνηση…Τα συνθήματα που προωθούσαν ήταν σωστά: «Ψωμί, στέγαση και δουλειά – Ανεξαρτησία Τώρα», και έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ώθηση του σχηματισμού των CDRs (Επιτροπών Υπεράσπισης του Δημοψηφίσματος) και στον πανεθνικό συντονισμό τους. Έδειξαν όμως ότι τους έλειπε μια ξεκάθαρη ανεξάρτητη στρατηγική με την οποία θα αγωνίζονταν να πάρουν την ηγεσία του κινήματος και κατέληξαν στο να αντιδρούν απλά στις αποφάσεις της Καταλανικής Κυβέρνησης.

Απ’ αυτή την εμπειρία πρέπει να αντλήσουμε ξεκάθαρα μαθήματα. Η πάλη για το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και της Καταλανικής Δημοκρατίας μπορεί μόνο να διεξαχθεί επαναστατικά μέσα, μέσω μαζικών κινητοποιήσεων. Επομένως, δεν μπορεί να είναι νικηφόρα μόνο υπό την ηγεσία μικροαστών πολιτικών αλλά μόνο υπό την ηγεσία της εργατικής τάξης. Για να γίνει αυτό εφικτό δεν θα πρέπει να περιοριστεί ο αγώνας στα δημοκρατικά και εθνικά δικαιώματα αλλά θα πρέπει να συνδεθούν με κοινωνικά αιτήματα που μπορεί να λυθούν μόνο με την απαλλοτρίωση των καπιταλιστών. Καθώς ο αγώνας για την Καταλανική Δημοκρατία απειλεί όλο το οικοδόμημα του καθεστώτος του 1978, θα πρέπει να αναζητήσει τη συμμαχία της ισπανικής εργατικής τάξης. Αυτές οι ιδέες μπορούν να συνοψιστούν στο σύνθημα που προωθούμε: Για μια Σοσιαλιστική Καταλανική Δημοκρατία ως σπίθα για την Ιβηρική Επανάσταση.

Πρόσφατα Άρθρα

Σχετικά άρθρα