Διαβάστε την ομιλία του σ. Σταμάτη Καραγιαννόπουλου, εκπροσώπου της Κομμουνιστικής Τάσης στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, που εκφωνήθηκε κατά τη συνεδρίαση του οργάνου το περασμένο Σαββατοκύριακό. Καμία ανοχή στο σοσιαλδημοκρατικό κατήφορο του (αν)έντιμου συμβιβασμού! Η ηγεσία της Αριστερής Πλατφόρμας ας διαλέξει: πραγματική πάλη ενάντια στο νέο Μνημόνιο μαζί με τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ και την εργατική τάξη ή παθητική ανοχή με κριτική πίσω από κρατικά αξιώματα και υπουργικούς θώκους!
«Σύντροφοι και συντρόφισσες,
η αληθινή λαϊκή εντολή της 25ης Γενάρη ήταν να καταργηθούν τα Μνημόνια και να διαγραφεί το μεγαλύτερο μέρος του χρέους.
Το εφεύρημα του «έντιμου συμβιβασμού» συνιστά ωμή διαστρέβλωση της λαϊκής εντολής και εκφράζει την προσπάθεια της ηγετικής ομάδας να καλύψει την αποτυχία της στρατηγικής της, αλλά και τις άτακτες υποχωρήσεις της.
Η διαπραγμάτευση αποδείχθηκε μια ατελείωτη σειρά εκβιασμών από τους δανειστές και υποχωρήσεων της κυβέρνησης από τις προεκλογικές δεσμεύσεις.
Ο φόβος για ριζοσπαστικά μέτρα όπως η διαγραφή του χρέους και οι κοινωνικοποιήσεις, οδήγησε στην αντικατάσταση των θέσεων του ιδρυτικού συνεδρίου και του προεκλογικού προγράμματος από τις θολές «κόκκινες γραμμές», στην κήρυξη μερικής εσωτερικής στάσης πληρωμών για να πληρωθούν οι εκβιαστές, στην ατολμία να εφαρμοστεί χωρίς την έγκριση των δανειστών ακόμα και η επαναφορά του κατωτάτου μισθού και των συλλογικών συμβάσεων.
Έτσι 4 μήνες μετά τις εκλογές, αυτό που βλέπει στην εξουσία ο εργαζόμενος λαός δεν είναι μια αριστερή, ριζοσπαστική κυβέρνηση, αλλά μια κυβέρνηση διαχείρισης της εξαθλίωσης και της φτώχειας του.
Η ηγετική ομάδα έχοντας – όπως κάθε σοσιαλδημοκρατική ηγεσία – επιλέξει τη διαχείριση του καπιταλισμού, είναι καταδικασμένη να γίνει φορέας της κρίσης του και να ασκήσει και τις δεξιές, αντιλαϊκές πολιτικές που απαιτούνται γι’ αυτή τη διαχείριση.
Γιατί ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που θα γίνουν αποδέκτες από τους δανειστές οι ελάχιστες «κόκκινες γραμμές», η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να πάρει πίσω με φόρους από το λαό αυτά που υποτίθεται ότι διασφαλίζουν οι «κόκκινες γραμμές».
Το κεντρικό πρόβλημα για τους συντρόφους της ηγετικής ομάδας είναι ότι ενώ πιστεύουν πως ακόμα και οι άτακτες υποχωρήσεις τους θα φτάσουν μέχρι ένα όριο, οι δανειστές, η άρχουσα τάξη, η ίδια η κρίση του καπιταλισμού, θα απαιτεί διαρκώς από εκείνους σαν διαχειριστές όλο και νέες υποχωρήσεις, νέα μέτρα, νέα επίθεση στο βιοτικό επίπεδο του λαού.
Αυτός ο δρόμος είναι που αντιπροσωπεύει «τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α του 4%». Γιατί αν δεν ανακοπεί τώρα, θα κάνει τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α ένα νέο ΠΑ.ΣΟΚ, θα τον αποξενώσει από την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα και θα τον καταστρέψει.
Ας μιλήσουμε ξεκάθαρα. Μόνο η αριστερή πτέρυγα του κόμματος, της οποίας και εμείς σαν Κομμουνιστική Τάση είμαστε ένα οργανικό τμήμα, μπορεί να ανακόψει αυτόν τον δρόμο. Η αριστερή πτέρυγα όμως, δεν μπορεί να υπερασπίζει τη ρήξη και ταυτόχρονα να συμμετέχει σε μια κυβέρνηση που έχει τη στρατηγική του συμβιβασμού. Παίρνοντας υπουργικά και άλλα κρατικά αξιώματα, παίρνει και τις αντίστοιχες ευθύνες γι’ αυτή τη στρατηγική. Η κυβέρνηση δεν είναι Κεντρική Επιτροπή κόμματος που αντιπροσωπεύονται όλες οι τάσεις. Εφαρμόζει μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική, που σήμερα δεν είναι αυτή της ρήξης. Η υπεράσπιση της ρήξης, δεν συμβιβάζεται επίσης με την ανοχή στην πολιτική συμμαχία μ’ ένα εθνικιστικό αστικό κόμμα όπως οι ΑΝΕΛ, ούτε με την υπερψήφιση ενός δεξιού αστού για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Συνεπής υπεράσπιση της ρήξης από τη αριστερή πτέρυγα σημαίνει:
1) Καθαρός πολιτικός διαχωρισμός από την κυβέρνηση.
2) Πάνω από όλα, επεξεργασία και υπεράσπιση, όχι απλά γενικόλογων συνθημάτων, αλλά του κατάλληλου εναλλακτικού σχεδίου για τη ρήξη, όχι μόνο με τους δανειστές, αλλά και με τους συμμάχους τους, τους Έλληνες καπιταλιστές.
Η ρήξη πρέπει να είναι αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική, αλλιώς δεν θα είναι ούτε αριστερή, ούτε ριζοσπαστική, ούτε θα δώσει διέξοδο στο λαό.
Η Κομμουνιστική Τάση υποστηρίζει ότι μόνο ένας δρόμος μπροστά υπάρχει για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α: αντί για κενά και ένοχα καλέσματα στο λαό να βγει στο δρόμο χωρίς ριζοσπαστικά αιτήματα ή να ψηφίσει σ’ ένα δημοψήφισμα για να γίνει συνένοχος σε νέα Μνημόνια, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α πρέπει τώρα να αλλάξει πολιτική και πρόγραμμα μέσα από ένα δημοκρατικό έκτακτο συνέδριο, στο οποίο η αριστερή πτέρυγα ενωμένη θα υπερασπίσει τη σοσιαλιστική ρήξη.
Μόνο τότε θα εμπνευστεί και θα κινητοποιηθεί ο εργαζόμενος λαός στην Ελλάδα και την Ευρώπη, που σήμερα αρχίζει να απογοητεύεται από τους συμβιβασμούς και τις υποχωρήσεις της κυβέρνησης.»
