Οι Ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου πραγματοποιούνται σε συνθήκες επιδείνωσης της ιστορικής κρίσης του καπιταλισμού. Ακόμα και οι αναπτυγμένες βιομηχανικά οικονομίες της δυτικής και βόρειας Ευρώπης έχουν εισέλθει σε μια περίοδο στασιμοπληθωρισμού, με αποτέλεσμα την αποσταθεροποίηση όλων των χωρών και την όξυνση της ταξικής πάλης σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οι πόλεμοι σε Ουκρανία και Παλαιστίνη εντείνουν ακόμα περισσότερο την αποσταθεροποίηση της ΕΕ και των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.
Το εργατικό κίνημα και το ζήτημα της εργατικής εξουσίας
Στο Κάλεσμα της ΚΕ του ΚΚΕ για τις ευρωεκλογές καλούνται οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα να ψηφίσουν το κόμμα για να καταδικαστεί η πολιτική της ΕΕ, η κυβέρνηση της ΝΔ, καθώς και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Ενώ γίνεται αναφορά στις σημαντικές κινητοποιήσεις του εργατικού και αγροτικού κινήματος και της νεολαίας από το 2019 μέχρι σήμερα, δεν δίνεται καμία εξήγηση γιατί καμία από αυτές δεν πέτυχε κάποιου είδους νίκη.
Η ηγεσία του ΚΚΕ αρκείται στο να επαναλαμβάνει την ανάγκη για πιο μαζικούς αγώνες «αντεπίθεσης του εργατικού κινήματος», χωρίς όμως να εξηγεί τον τρόπο που αυτοί θα μπορούσαν να είναι νικηφόροι. Ο ολέθριος ρόλος των ηγεσιών του εργατικού κινήματος, οι οποίες το έχουν οδηγήσει σε ήττες και αδιέξοδο, δεν αναφέρεται ούτε μια φορά. Ούτε γίνεται κάποια αναφορά στη στάση του κόμματος στις κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος και τους λόγους για τους οποίους δεν κλιμακώθηκαν. Αφήνεται έτσι να εννοηθεί ότι την αποκλειστική ευθύνη την έχουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και η ανωριμότητά τους.
Στις συνθήκες της βαθιάς οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης του καπιταλισμού, με την αστάθεια να επικρατεί σε όλα τα κράτη της ΕΕ και τη ριζοσπαστικοποίηση να συντελείται στα εργατικά και φτωχά λαϊκά στρώματα της Ευρώπης και του πλανήτη, η ΚΕ του ΚΚΕ καλεί την εργατική τάξη να ψηφίσει το κόμμα για την «πραγματική λαϊκή αντιπολίτευση ενάντια στην κυβέρνηση της ΝΔ, τα σχέδια του κεφαλαίου και την πολιτική της ΕΕ». Όμως σ’ αυτές τις συνθήκες το κόμμα θα έπρεπε να προβάλλει ένα επαναστατικό πρόγραμμα για την εργατική εξουσία ως τη μοναδική λύση διεξόδου από τον καπιταλιστικό εφιάλτη. Για την υλοποίησή του θα έπρεπε να προτείνει σε όλους τους χώρους δουλειάς και Εκπαίδευσης ένα μαχητικό πρόγραμμα για κινητοποιήσεις και καλά προετοιμασμένες γενικές απεργίες με το πολιτικό αίτημα της πτώσης της κυβέρνησης και ανάδειξης μιας εργατικής κυβέρνησης.
Τα «κυριαρχικά δικαιώματα» της Ελλάδας και η Τουρκία
Στο Κάλεσμα, επίσης, αναφέρεται ότι οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ ενθαρρύνουν «τις τουρκικές διεκδικήσεις σε βάρος της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, στρώνοντας μαζί με την αστική τάξη της Ελλάδας το τραπέζι της συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου και της ΝΑ Μεσογείου, τη «διχοτομική» λύση του Κυπριακού με ευρωΝΑΤΟϊκή σφραγίδα σε βάρος των συμφερόντων του κυπριακού λαού».
Ποια είναι όμως η πραγματικότητα; Το τουρκικό αστικό κράτος έχει στρατηγική σημασία στη Μέση Ανατολή για τις ΗΠΑ. Έτσι, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός πιέζει την ελληνική αστική τάξη να μετριάσει τις αξιώσεις της και να «συνεκμεταλλευτεί» το Αιγαίο με τους Τούρκους αστούς.
Επιπρόσθετα, η κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα της καπιταλιστικής Ελλάδας δεν συμπεριλαμβάνουν την ελληνική εργατική τάξη όπως αντίστοιχα αυτά της Τουρκίας δεν συμπεριλαμβάνουν την τουρκική εργατική τάξη. Σήμερα κυριαρχικά δικαιώματα στη χώρα έχουν μόνο οι Έλληνες καπιταλιστές. Η ελληνική άρχουσα τάξη σχεδιάζει η εκμετάλλευση των πόρων του Αιγαίου να γίνει από ελληνικές και συμμαχικές σε αυτή μεγάλες επιχειρήσεις (γαλλικές κ.λπ.). Από αυτή την εκμετάλλευση δε θα βγουν ωφελημένοι οι Έλληνες εργαζόμενοι ούτε κατ’ ελάχιστο.
Εξάλλου, η αρπακτική φύση του ελληνικού καπιταλισμού έχει φανεί και με την τεράστια αισχροκέρδεια στον τομέα της ενέργειας. Η εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων από ελληνικές εταιρείες δε θα μειώσει τις τιμές στα καύσιμα και την ενέργεια για τα λαϊκά νοικοκυριά της χώρας. Συνεπώς, δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα με την τουρκική εργατική τάξη. Αντιθέτως, έχουμε τελείως διαφορετικά και αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα με την ελληνική αστική τάξη.
Το αναγκαίο σύνθημα των «Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης»
Τέλος, πολύ σωστά, τονίζεται ότι η ΕΕ δεν είναι ένας ουδέτερος οργανισμός και «μια μεγάλη οικογένεια» ισότιμων εταίρων, αλλά «είναι συμμαχία των μονοπωλίων, διακρατική ιμπεριαλιστική ένωση, αντίπαλος των λαών και δεν μπορεί να αλλάξει προς όφελός τους». Επίσης, αποτελεί θετικό στοιχείο η υιοθέτηση του συνθήματος «Για την Ελλάδα και την Ευρώπη του Σοσιαλισμού, την Ευρώπη των εργατών, των αγροτών, των λαών!». Το ΚΚΕ θα πρέπει να υιοθετήσει το σύνθημα που υπεράσπιζε η Τρίτη (Κομμουνιστική) Διεθνής, το σύνθημα των «Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης», το οποίο εγκαταλείφθηκε λίγα χρόνια αργότερα όταν κυριάρχησε ο σταλινισμός σε ΕΣΣΔ και Γ’ Διεθνή.
Σύμφωνα με τη λεγόμενη «θεωρία του σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα» του Στάλιν, ο σοσιαλισμός μπορούσε να οικοδομηθεί πλήρως σε μια μόνο χώρα και συγκεκριμένα στην καθυστερημένη Ρωσία. Αυτή η «θεωρία» απέρριπτε την αντίληψη των κλασικών του μαρξισμού για το χτίσιμο του σοσιαλισμού στις ανεπτυγμένες βιομηχανικά χώρες και σε διεθνές επίπεδο. Το ΚΚΕ είναι ανάγκη να εγκαταλείψει ρητά την αντιδραστική αυτή σταλινική «θεωρία» και να επιστρέψει στον πραγματικό μαρξισμό και λενινισμό αξιοποιώντας τη θέση της Γ’ Διεθνούς για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης, δίνοντας διεθνιστική προοπτική στους αγώνες της ελληνικής και ευρωπαϊκής εργατικής τάξης στη σημερινή εποχή.
Κωνσταντίνος Αυγέρος
