Αυτό που αναδύεται από τις ιταλικές εκλογές της 24ης και 25ης Φεβρουαρίου είναι μία κρίση του συστήματος. Η Wall Street Journal αποκαλύπτει την ανησυχία της διεθνούς αστικής τάξης όταν λέει ότι, «Όσον αφορά την αγορά, οι ιταλικές εκλογές έδωσαν το χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα». Εξίσου θορυβημένοι είναι επίσης και οι Financial Times που δημοσίευσαν ένα κύριο άρθρο στις 26 Φεβρουαρίου με τον τίτλο, « Η Ιταλία κάνει ένα βήμα προς το άγνωστο».
Οι ευρωπαϊκές εθνικές κυβερνήσεις, η ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, μαζί με τα διεθνή ΜΜΕ ζητούν από κοινού μία «σταθερή κυβέρνηση». Το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί μια τέτοια κυβέρνηση: η αστική τάξη δεν έχει πλέον ένα κόμμα που μπορεί να εγγυηθεί μία τέτοια σταθερή κυβέρνηση. Το εκλογικό αποτέλεσμα έχει εμφυσήσει πραγματικό τρόμο στις κυβερνήσεις, από τις Βρυξέλλες μέχρι το Λονδίνο, από το Βερολίνο μέχρι την Ουάσιγκτον.
Το Δημοκρατικό Κόμμα, το οποίο μόλις λίγες βδομάδες πριν φαίνονταν τόσο σίγουρο για τη νίκη, έχασε τρεισήμισι εκατομμύρια ψήφους συγκριτικά με το 2008 και κέρδισε στην Κάτω Βουλή μόνο για ένα πολύ μικρό ποσοστό. Ο μεγαλύτερος χαμένος ήταν, ωστόσο, ο Μόντι και η «πολιτική» του «λίστα». Ο «καθηγητής», όταν παραιτήθηκε και άνοιξε τον δρόμο για τις πρόωρες εκλογές, πίστευε ότι το όνειρο της άρχουσας τάξης στη χώρα του τα τελευταία εξήντα χρόνια- της δημιουργίας δηλαδή μιας άμεσης πολιτικής έκφρασης της αστικής τάξης που θα μπορούσε να είναι πιστό όργανο εφαρμογής των πολιτικών της- θα γίνονταν επιτέλους αληθινό.
Δεδομένης της τεράστιας διαφημιστικής καμπάνιας από τα ΜΜΕ και της υποστήριξης από υψηλόβαθμα στελέχη της αστικής τάξης, το εκλογικό αποτέλεσμα για τον Μόντι ( 10,56% στη Κάτω Βουλή) ήταν ιδιαίτερα απογοητευτικό. Αυτό που αξίζει περισσότερο να τονιστεί είναι ότι από τις ψήφους που έλαβε στην Κάτω Βουλή (1.924.281), πάνω από το 40% (812.136) ήταν συγκεντρωμένο στα Βορειοδυτικά και μόνο ένα πολύ μικρό κομμάτι στα Νότια. Σταδιακά ο Μόντι απορρόφησε όλες τις ψήφους από παραδοσιακά κόμματα όπως το UDC του Κασίνι, το οποίο παρουσίασε πτώση κατά 2%. (το UDC, η Ένωση Xριστιανοδημοκρατών, είναι ένα από τα θραύσματα που αναδύθηκαν από την κατάρρευση της παλιάς Χριστιανοδημοκρατίας). Το «κόμμα των κοστουμιών» του Μόντι, δηλαδή των επαγγελματιών της μεσαίας τάξης, το μόνο που κατάφερε ήταν να δημιουργήσει μία σχέση σχεδόν αποκλειστικά με τη μεσαία τάξη και τα ανώτερα στρώματα της αστικής τάξης στην πλουσιότερη περιοχή της Ιταλίας, αλλά απέτυχε παταγωδώς να αποκτήσει οποιαδήποτε επιρροή ανάμεσα στα εκατομμύρια ανθρώπων που δυσκολεύονται πολύ να βγάλουν τα προς το ζην.
Υπάρχει τώρα μία ευρεία εκστρατεία χρησιμοποίησης του αποτελέσματος στην προσπάθεια να αποδειχθεί η άγνοια του ιταλικού λαού, ο οποίος τάχα ψήφισε τη δεξιά (Μπερλουσκόνι) και «αντι- πολιτικά» (Γκρίλο), δηλαδή ενός πειθήνιου πληθυσμού που δεν καταλαβαίνει τίποτα και δεν είναι αντάξιος του εκλεπτυσμένου πολιτισμού των ρεφορμιστών και των φιλελεύθερων προοδευτικών που ονειρεύονται να μεταναστεύσουν σε άλλες περισσότερο πολιτισμένες χώρες.
Η αλήθεια, ωστόσο, είναι πολύ διαφορετική, όπως δείχνουν τα στοιχεία. Ο Λαός της Ελευθερίας (το κόμμα του Μπερλουσκόνι) έχασε μισό εκατομμύρια ψήφους σε διάστημα πέντε χρόνων. Η Λίγκα του Βορρά έχασε 1.600.00 ψήφους. Και τα δύο αυτά κόμματα είδαν τον αριθμό των ψήφων τους να μειώνονται κατά το ήμισυ. Το ίδιο ισχύει και για την ακροδεξιά (συμπεριλαμβανόμενου και του κόμματος του Στοράτσε, με το όνομα «La Desta», που σημαίνει Η Δεξιά), το οποίο βλέπει τις ψήφους του να μειώνονται από ένα εκατομμύριο σε περίπου 400.000.
Δεν υπήρξε επομένως καμία «ανάκαμψη της δεξιάς», μάλλον αυτό που παρατηρούμε είναι ότι ο Μπερλουσκόνι απλά κατάφερε να σταματήσει την πτώση του, η οποία μέχρι λίγους μήνες πριν φαίνονταν ασταμάτητη. Είναι η κεντροαριστερά αυτή που έχασε στις εκλογές της 24ης και 25ης Φλεβάρη.
Αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα είναι η συνέπεια μιας δεκαπεντάμηνης υπηρεσιακής κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» που είδε όλα τα κύρια κόμματα του κοινοβουλίου να ψηφίζουν από κοινού υπέρ σοβαρών επιθέσεων στα δικαιώματα και τις εργασιακές συνθήκες της εργατικής τάξης, στην υγεία, την παιδεία και την ευημερία γενικότερα. Είναι μια αντανάκλαση του γεγονότος ότι υπάρχουν οκτώ εκατομμύρια άνθρωποι που είναι άποροι, δύο εκατομμύρια παιδιά που ζουν μέσα στη φτώχεια, ο δείκτης της ανεργίας βρίσκεται τώρα στο 12%, και του γεγονότος ότι τέσσερα εκατομμύρια εργαζόμενοι έχουν προσωρινές θέσεις εργασίας με μισθό μόλις 800 ευρώ το μήνα (κατά μέσο όρο).
Ψήφος ενάντια στη λιτότητα
Η αλήθεια είναι ότι στις 24 και 25 Φλεβάρη εκατομμύρια εργαζόμενων και νεολαίων ψήφισαν ενάντια στις πολιτικές λιτότητας, ενάντια στην Ευρώπη των θυσιών, ενάντια στη Τρόικα.
Είναι αδιαμφισβήτητο ότι ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι κατάφερε να κερδίσει πίσω και να εδραιώσει το εκλογικό του σώμα, καθώς μπόρεσε να αντιληφθεί ότι αυτό το αίσθημα εμφανίζονταν έντονα μεταξύ του ευρύτερου πληθυσμού. Αποστασιοποιήθηκε από τον Μόντι, αφήνοντάς τον με τον Μπερσάνι να υπερασπιστεί τις πολιτικές της απερχόμενης κυβέρνησης, και την ίδια στιγμή ανέπτυξε μια εκστρατεία ενάντια στο ευρώ και στο IMU. (Το IMU είναι ένα νέο υψηλό δημοτικό τέλος που εισήχθηκε από τον Μόντι, και είναι μισητό από την πλειοψηφία του λαού). Αυτή η πολιτική έφερε πίσω στις αγκάλες του PDL τμήματα της μεσαίας τάξης.
Το Δημοκρατικό κόμμα ανέλαβε το ρόλο του εγγυητή των πολιτικών λιτότητας του χθες, του σήμερα και του αύριο. Το κόμμα αυτό επιλέχθηκε από τις αγορές και από την πλειοψηφία της διεθνούς αστικής τάξης για το σκοπό αυτό, και ο Μπερσάνι τώρα πλήρωσε γι’ αυτό. Ο Μπερσάνι επικέντρωσε ολόκληρη την εκλογική του εκστρατεία στο φάντασμα του Μπερλουσκόνι. Ισχυρίστηκε ότι θα «αφαιρούσε τις βούλες από τη λεοπάρδαλη». Όπως όμως δείχνουν τα αποτελέσματα, οι ιταλικές μάζες έχουν πολύ πιο επείγοντα προβλήματα να ασχοληθούν.
Θα έπρεπε να λυπούμαστε για το γεγονός ότι το παραδοσιακό αριστερό εκλογικό σώμα εγκατέλειψε τα πιο παραδοσιακά «δημοκρατικά» κόμματα; Καθόλου! Είναι ένα απαραίτητο βήμα και το γεγονός ότι τόσοι πολλοί εγκατέλειψαν την μακρόχρονη λογική της «χρήσιμης ψήφου» είναι η αρχή για την κίνηση προς μία μεγαλύτερη και περισσότερο ανεπτυγμένη συνείδηση. [Σημείωση: η λεγόμενη «χρήσιμη ψήφος» σημαίνει ψηφοφορία των κομμάτων αυτών που πιστεύει κάποιος ότι έχουν πιθανότητες νίκης και όχι αυτών που πραγματικά συμφωνεί μαζί τους, τα οποία όμως δείχνουν τόσο περιθωριακά που δεν έχουν καμία πιθανότητα νίκης.]
Το Δημοκρατικό κόμμα θα συνεχίζει να παρουσιάζεται ως το κόμμα της αυστηρότητας και σαν ένα κόμμα αξιόπιστο όσον αφορά τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Ο Μπερσάνι έχει δηλώσει ρητά ότι, «Δεν θα αποφύγουμε τα καθήκοντά μας». Δεδομένου ότι η εξάπλωση των Ιταλικών ομολόγων συνεχίζει να αυξάνεται και καθώς νιώθουν την πίεση της αγοράς, θα προσπαθήσουν να σχηματίσουν κυβέρνηση. Χθες ο Μπερσάνι πρότεινε μια κυβέρνηση με ψήφο ανοχής από το κόμμα ‘Κίνημα Πέντε Αστέρια’ του Γκρίλο (Μ5S). Αυτό σημαίνει μία κυβέρνηση στην οποία το ‘Κίνημα Πέντε Αστέρια’ δεν θα ψηφίσει κατά. Άλλα μέλη του Δημοκρατικού Κόμματος , όπως ο Ντ’ Αλέμα και ο Βελτρόνι πιέζουν για μία «governissimo» ευρέως συνασπισμού, με το PDL του Μπερλουσκόνι και με τον Μόντι.
Καμία από αυτές τις επιλογές δεν είναι εύκολα εφικτές. Η κρίση θα παραταθεί, και η κυβέρνηση που τελικά θα σχηματιστεί θα είναι αδύναμη. Και , σε κάθε περίπτωση, το πρόγραμμα μιας τέτοιας κυβέρνησης θα έχει ήδη σχεδιαστεί από τη διεθνή αστική τάξη.
Είναι εξαιρετικά απίθανο ότι ο Βέντολα, επικεφαλής του κόμματος Αριστερά Οικολογία Ελευθερία SEL (και πρώην επικεφαλής της δεξιάς πτέρυγας της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης), ο οποίο κατάφερε να επιστρέψει στο Κοινοβούλιο, θα καταφέρει να στρέψει το Δημοκρατικό Κόμμα προς τα αριστερά, ιδιαίτερα από την στιγμή που το κόμμα του κατάφερε να συγκεντρώσει μόλις 3,1% στις εκλογές. Αυτό το χαμηλό εκλογικό αποτέλεσμα σημαίνει πως το κόμμα του εξαρτάται από το Δημοκρατικό Κόμμα για να παραμείνει στο Κοινοβούλιο.
Στο πλαίσιο αυτό, η ιδέα της «κριτικής ψήφου» στην κεντροαριστερά, που οι επικεφαλής της CGIL (Γενική Συνομοσπονδία Ιταλών Εργατών) και της FIOM (το συνδικάτο των Μεταλλεργατών) προέβαλαν, έχει επίσης αποδειχθεί λαθεμένη. Στους επόμενους μήνες δεν υπάρχει καμία απολύτως πιθανότητα ακόμη και το πιο δειλό αίτημα του «Εργασιακού Πλάνου» της CGIL, που δημιουργήθηκε από τη γενική γραμματέα της Σουζάνα Καμούσσο, να ενσωματωθεί στο πρόγραμμα της κυβέρνησης. Στην πραγματικότητα, το Δημοκρατικό Κόμμα θα απαιτήσει από την ηγεσία του CGIL να συμπεριφερθεί υπεύθυνα, ειδικότερα τώρα που ο γραμματέας του Δημοκρατικού Κόμματος θα γίνει πρωθυπουργός της χώρας.
Η επιτυχία του κινήματος των Πέντε Αστέρων
Το αποτέλεσμα των εκλογών είναι μια μαζική ψήφος ενάντια στη λιτότητα, και είναι απολύτως αληθινό ότι ο Γκρίλο και το Κίνημά του των Πέντε Αστέρων ήταν ικανοί να γεμίσουν το τεράστιο κενό που είχε δημιουργηθεί στα αριστερά. Τώρα είναι το μεγαλύτερο κόμμα στην Κάτω Βουλή, με κοντά στους 8.700.000 ψήφους, 25,5% του συνόλου.
Η επιτυχία του Κ5Α αποδεικνύει ότι τα μέσα ενημέρωσης δεν είναι παντοδύναμα, ότι η συνείδηση μπορεί να μεγαλώσει και να αλλάξει ξαφνικά. Αυτό είναι σίγουρα ένα χαστούκι στο πρόσωπο όλων αυτών των πεσιμιστών μέσα στο εργατικό κίνημα, οι οποίοι συνεχώς γκρινιάζουν για το γεγονός ότι «Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.»
Για να δούμε τι πραγματικά συμβαίνει αξίζει να κοιτάξουμε μια ενδιαφέρουσα δημοσκόπηση (δημοσιεύτηκε στην Il Manifesto στις 26 Φεβρουαρίου) που διενεργήθηκε για το κέντρο έρευνας Censis ανάμεσα σε αυτούς που συμμετείχαν στην τελευταία δημόσια προεκλογική συγκέντρωση του Γκρίλο στην Piazza San Giovanni στη Ρώμη:
“Το 48% των εκλογέων [του Γκρίλο] λένε ότι αισθάνονται αποξενωμένοι από τα παραδοσιακά κόμματα, ενώ το 32,7% θεωρούν τους εαυτούς τους αριστερούς, το 7,9% κεντροαριστερούς, και το 10% κεντροδεξιούς ή δεξιούς. (…) Ο μεγαλύτερος αριθμός προέρχεται από αυτούς που την τελευταία φορά απείχαν (27,5%), ακολουθούμενοι από πρώην ψηφοφόρους του Δημοκρατικού Κόμματος (25,3%), επίσης υπάρχουν και κάποιοι που ψήφιζαν την IDV [το κόμμα με αρχηγό το διάσημο δικαστή Di Pietro που οδήγησε την έρευνα ”καθαρά χέρια» κατά της διαφθοράς τη δεκαετία του 90’] (14,5%) και πρώην ψηφοφόροι του PDL (Berlusconi) (10,5%), και ένα μικρότερο ποσοστό, της τάξης του 5%, είναι πρώην ψηφοφόροι της Αριστεράς Ουράνιο Τόξο (μια αριστερή συμμαχία, η οποία περιελάμβανε την Κομμουνιστική Επανίδρυση]”
Το συμπέρασμα που πρέπει να βγάλει κανείς είναι ξεκάθαρο, η μάζα των ανθρώπων που συγκεντρώθηκαν στην πλατεία στη Ρώμη για να ακούσουν τον Γκρίλο, και σε όλες τις άλλες τις οποίες γέμισε σε ολόκληρη την Ιταλία κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, θα μπορούσε να είχε κερδηθεί από την αριστερά και πρέπει να κερδηθεί πάλι από την αριστερά.
Ο τρόπος που ο Γκρίλο κέρδισε αυτές τις ψήφους είναι ήταν πολύ απλός. Υπάρχει στην Ιταλία, όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη, τεράστια οργή και δυσαρέσκεια ανάμεσα στη μάζα των ανθρώπων ενάντια στα υφιστάμενα πολιτικά κόμματα, και περισσότερο γενικώς ενάντια στο σύστημα ως σύνολο.
Πολλοί νέοι άνθρωποι και εργαζόμενοι νομίζουν πως η δεξιά, το κέντρο και η αριστερά είναι ουσιαστικά το ίδιο πράγμα. Και πρέπει να δηλώσουμε καθαρά ότι όσον αφορά τους ηγέτες αυτών των κομμάτων έχουν δίκιο. Εφαρμόζουν τις ίδιες πολιτικές, παίρνουν μέρος στις ίδιες διασκέψεις, και συμμετέχουν στα ίδια chat shows στην τηλεόραση. Ο Γκρίλο έθεσε ένα πολύ καθαρό σύνθημα, το οποίο αντανακλά τι πολλοί άνθρωποι πιστεύουν, «Όλοι τους πρέπει να φύγουν.» Έκανε αυτό το σύνθημα κεντρικό σύνθημα της εκστρατείας του και γέμισε τους τοίχους κάθε πόλης με αφίσες με αυτό το σύνθημα. Τα συνθήματα της «ριζοσπαστικής» αριστεράς από την άλλη μεριά ήταν «Κουράγιο» και «Αλλαγή» γραμμένα πάνω από τη φωτογραφία ενός δημόσιου λειτουργού που είχε μόλις φτάσει στην Ιταλία από την Κεντρική Αμερική στο τελευταίο λεπτό. [Σημείωση: Αυτό αναφέρεται στον Ινγκρόια, έναν δημόσιο λειτουργό που πήρε μέρος στο παρελθόν σε έρευνες ενάντια στη Μαφία και πρόσφατα συμμετείχε σε μια έρευνα των Ηνωμένων Εθνών ενάντια στα ναρκωτικά στη Γουατεμάλα. Στα τέλη του Δεκεμβρίου του προηγούμενου χρόνου αποφάσισε να μπει επικεφαλής της συμμαχίας Rivoluzione Civile στις εκλογές.]
Το Κίνημα των Πέντε Αστέρων έκανε δικά του μερικά συνθήματα-κλειδιά των κοινωνικών κινημάτων των λίγων περασμένων ετών, όπως για παράδειγμα αυτό του «No Tav» στη Valsusa (στην οποία ο Γκρίλο πήρε σχεδόν 40%). [Το «No Tav» είναι το κίνημα ενάντια στο κτίριο μιας σιδηροδρομικής γραμμής υψηλής ταχύτητας διαμέσου της Valsusa, στα γαλλικά σύνορα, στα πλαίσια του οποίου οργανώθηκαν τεράστιες κινητοποιήσεις για μια μεγάλη χρονική περίοδο, με βίαιες συγκρούσεις με την αστυνομία, και στις οποίες ο όγκος του τοπικού πληθυσμού πήρε μέρος]. Επίσης έκανε δικά του τα συνθήματα του «No-Muos» κινήματος στη Σικελία [ένα μαζικό κίνημα ενάντια στο σχέδιο χτισίματος μιας νέας αμερικάνικης στρατιωτικής βάσης ραντάρ στη Niscemi, Σικελία] και αυτά του κινήματος ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού. Στην Σικελία, στην πραγματικότητα διπλασίασε τις ψήφους του σε σύγκριση με τις περιφερειακές εκλογές του Οκτωβρίου του προηγούμενου έτους, κερδίζοντας 30%. Και ανάμειξε όλα αυτά μαζί με μία γενική γραμμή ενάντια στην «κάστα» [όλοι οι βασικοί πολιτικοί που έχουν κυριαρχήσει την Ιταλική πολιτική για χρόνια] και με ένα κάλεσμα για την προστασία των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων. Ο Γκρίλο λέει ότι η διαφθορά είναι αυτή που εμποδίζει τους «ειλικρινείς» καπιταλιστές.
Με δεδομένη τη λαϊκίστικη και μικροαστική φύση του, είναι εύκολο να δούμε γιατί το Κ5Α αυτοπροσδιορίζεται σαν να είναι «ούτε στη δεξιά ούτε στην αριστερά», γιατί επιτίθεται στα συνδικάτα και γιατί δε βλέπει την αντιφασιστική πάλη ως μια από τις προτεραιότητές του. Είναι χαρακτηριστικό όλων των σχηματισμών τέτοιου είδους, οι οποίες ελέγχονται από ένα άτομο. Συγκεντρώνει όλες τις εξουσίες πάνω του, ο ηγέτης, δημιουργεί μια ενσυναίσθηση με τις μάζες, και χτίζει τη στήριξή του δίνοντας μια έκφραση στις προκαταλήψεις που είναι παρούσες ανάμεσα στο κοινό που τον ακούει, μεγαλοποιώντας τες.
Είναι ένα κίνημα γεμάτο αντιθέσεις. Δε θα μπορέσει να βρει μια μακρόπνοη σταθερότητα και θα μπει σε δοκιμασία πολύ γρήγορα. Η είσοδος 162 ακτιβιστών του στο κοινοβούλιο είναι απολύτως ένα σημείο στροφής. Αλλά πρέπει επίσης να θυμόμαστε ότι ο Γκρίλο δεν έχει μια αντιπολίτευση με αρχές για μη συμμετοχή σε κυβέρνηση. Το κόμμα του συμμετέχει σε κυβέρνηση στην πόλη της Πάρμα, όπου ο δήμαρχος της πόλης ανήκει στο Κ5Α, και όπου εδώ και μερικές βδομάδες εφαρμόζει ένα πρόγραμμα περικοπών στις κοινωνικές υπηρεσίες για να «ξεκαθαρίσει» τα οικονομικά του τοπικού συμβουλίου. Στη Σικελία το κόμμα παρέχει εξωτερική στήριξη στον τοπικό κυβερνήτη Rosario Crocetta του Δημοκρατικού Κόμματος.
Το κίνημα θα στραφεί αριστερά και δεξιά με έναν απότομο και βίαιο τρόπο, και δε μπορούμε να προβλέψουμε ακριβώς πότε όλες οι εσωτερικές του αντιθέσεις θα βγουν στην επιφάνεια, αλλά μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι θα βγουν στην επιφάνεια σε κάποιο σημείο. Οι κριτικές μας για το πρόγραμμα του Κ5Α πρέπει να είναι αμείλικτες, αλλά θα πρέπει να εστιάζουν στα ταξικά ζητήματα, τα οποία απουσιάζουν τελείως από το πρόγραμμά του.
Τα μελλοντικά γεγονότα θα είναι αποφασιστικά για το Κ5Α και η αληθινή «λύδια λίθος» θα είναι η έκρηξη της ταξικής πάλης. Η ψήφος διαμαρτυρίας συγκεντρώθηκε στο κίνημα του Γκρίλο επίσης επειδή δεν υπήρξε ένα γενικευμένο μαζικό κίνημα, όπως αυτό των indignados στην Ισπανία ή αυτό της Πλατείας Συντάγματος στην Ελλάδα, τα οποία συνδέθηκαν με ένα κύμα αγώνων της εργατικής τάξης. Μια κινητοποίηση που φέρνει την ταξική σύγκρουση στο κέντρο το σκηνικό της πολιτικής στην Ιταλία αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε μια βαθιά κρίση μέσα στο Κ5Α.
Δεν υπάρχει πια η αριστερά;
Το γεγονός ότι στην Ελλάδα ο εκλογικός σεισμός ήρθε μετά τον κοινωνικό σεισμό, ενώ στην Ιταλία συνέβη το αντίθετο, δεν απαλλάσσει τους ηγέτες της αριστεράς και το εργατικό κίνημα από τις μεγάλες τους ευθύνες.
Από την ιστορική ήττα του 2008 της Αριστεράς του Ουράνιου Τόξου και μέχρι σήμερα έχουν παραμείνει στο περιθώριο, χωρίς να προετοιμάζονται είτε για τις μελλοντικές ταξικές μάχες είτε για τις εκλογές. Κάποιοι αποφάσισαν να προσδέσουν τους εαυτούς τους άμεσα στην εκλογική συμμαχία του Δημοκρατικού Κόμματος, όπως η SEL του Βέντολα. Άλλοι κατά καιρούς βρέθηκαν τυχαία (και απρόθυμα) στο ρόλο της εναλλακτικής επιλογής στην Κεντρο-Αριστερά, αλλά ακόμη και τότε έβλεπαν σε αυτό μόνο ένα μέσο «διαπραγμάτευσης» με το Δημοκρατικό Κόμμα σε ένα επόμενο στάδιο.
Σε αυτό το πλαίσιο, η εκστρατεία του Ινγκρόια άγγιξε τα όρια της γελοιότητας. Κατά καιρούς έψαχναν μανιωδώς μια συμμαχία με τον Μπερσάνι, ενώ άλλες φορές έριχναν το φταίξιμο στην αδυναμία της Κεντρο-Αριστεράς για το γεγονός ότι δεν είχε δεχθεί μια συμμαχία με τη λίστα του Ινγκρόια Rivoluzione Civile!
Το αποτέλεσμα της λίστας Rivoluzione Civile (μια συμμαχία των PRC, PDCI, την Ιταλία των Αξιών του Di Pietro, και των Πράσινων) εκπροσωπεί το χαμηλότερο σημείο στην ιστορία της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης. Κερδίζοντας μόνο 765.000 ψήφους (2,2%) αυτό είναι ακόμα χειρότερο από το αποτέλεσμα της Αριστεράς του Ουράνιου Τόξου του 2008 (1.120.000 ψήφοι, 3,1%).
Αυτό που ήταν περισσότερο ανησυχητικό ήταν η πλατφόρμα της λίστας, η οποία δεν περιείχε καμία αναφορά είτε στην αριστερά, είτε στο εργατικό κίνημα. Ο υποψήφιος της για πρωθυπουργός ήταν ένας δημόσιος λειτουργός, ο Αντώνιο Ινγκρόια και το πρόγραμμα κατέληξε σε μια λίστα «αντι-νεοφιλελεύθερων» κλισέ και νομικίστικης ορολογίας, το οποίο έχει γίνει πολύ δημοφιλές μέσα στο αντι-Μπερλουσκονικό στρατόπεδο τα τελευταία χρόνια.
Η Rivoluzione Civile συνεπώς συγκροτήθηκε με το προφίλ του κόμματος των δικαστών, ή το πολύ του «ειλικρινούς κόμματος της αριστεράς». Ο Ινγκρόια προσπάθησε επίσης να κάνει μια συμφωνία με τον Μπερσάνι, ο οποίος την απέρριψε. Στην πραγματικότητα, παρόλα όσα είπε ο Ινγκρόια, δεν είχε αντιτεθεί στην ιδέα να αποτελέσει κομμάτι μιας μελλοντικής κυβέρνησης της Κεντρο-Αριστεράς.
Για να το πούμε νέτα-σκέτα, αυτό ήταν μια πραγματική καταστροφή για το PRC, το οποίο έχασε όποια απομεινάρια στήριξης είχε μέσα στην εργατική τάξη. Η ψήφος για τη λίστα του Ινγκρόια Rivoluzione Civile ήταν συνεπώς μεταξύ του 2 και 2,5% σε ολόκληρη τη χώρα, μειώνοντάς τη σε ασήμαντη δύναμη της Ιταλικής πολιτικής.
Η σημερινή ηγεσία του PRC με αυτό τον τρόπο θυσίασε σχεδόν ολοκληρωτικά τη μικρή αξιοπιστία που εξακολουθούσε να έχει, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να ανέβει στην πλάτη ενός ασήμαντου δημόσιου λειτουργού, οδηγώντας σε ένα απολύτως καταστροφικό αποτέλεσμα.
Από την άλλη, η ηγεσία της FIOM (το μαχητικό συνδικάτο των εργατών μετάλλου) – η οποία μετά τη μεγάλη πορεία της 16ης Οκτωβρίου του 2010, είχε γίνει ένα σημείο αναφοράς για όλα τα προχωρημένα στρώματα και ακόμα για ένα τμήμα των πλατύτερων μαζών – επέλεξε να οπισθοχωρήσει από την πρώτη γραμμή, περιορίζοντας τη δράση της, για να πετύχει την τοποθέτηση ενός μικρού αριθμού μελών της στις λίστες της Κεντρο-Αριστεράς.
Το αποτέλεσμα αυτής της αποτυχίας είναι φανερό για όλους. Η πολιτική μας τάση [FalceMartello] υπήρξε πρακτικά η μόνη τα τελευταία χρόνια, η οποία υπερασπίστηκε με έναν οργανωμένο τρόπο την ανάγκη για μια αριστερή ταξική εναλλακτική και ως προς την Κεντρο-Αριστερά και την Κεντρο-Δεξιά, και επίσης το Κ5Α, για να πραγματοποιήσει ένα αντικαπιταλιστικό και επαναστατικό πρόγραμμα.
Τώρα υπάρχουν αυτοί που μιλούν για μια καταστροφή και για την ‘τελευταία ήττα της αριστεράς’. Εμείς αντικρούουμε ισχυρά αυτόν τον τύπο ανάλυσης. Το εργατικό κίνημα και η αριστερά δεν είναι τελειωμένα και θα συνεχίσουν να υπάρχουν όσο υπάρχει ταξική σύγκρουση στην κοινωνία.
Σε παγκόσμια κλίμακα ο άνεμος της επανάστασης φυσάει δυνατότερος από ποτέ. Στην Τυνησία, η Ισλαμική κυβέρνηση αναγκάστηκε να παραιτηθεί μετά από μια μαζική γενική απεργία, η οποία σηματοδότησε την αρχή της δεύτερης επανάστασης. Η Ευρώπη ταρακουνιέται από μαζικά κινήματα, από τη Γαλλία μέχρι την Ισπανία, από την Πορτογαλία στη Βουλγαρία, όπου ένα μαζικό κίνημα ενάντια στην αύξηση των τιμών ηλεκτρισμού και άλλα μέτρα λιτότητας έχουν ρίξει την κυβέρνηση.
Στην Ιταλία η κατάσταση σήμερα χαρακτηρίζεται από ένα βαθύ διαχωρισμό στην κορυφή της άρχουσας τάξης. Ο Λένιν (που καταλάβαινε κάτι γι’ αυτά τα θέματα) εξήγησε πως οι διασπάσεις μέσα στην αστική τάξη είναι συνήθως ο πρόδρομος της επαναστατικής κρίσης.
Είναι πιθανό ότι η διαδικασία της αυξανόμενης συνειδητοποίησης και η ανάπτυξη των γενικευμένων κινητοποιήσεων μπορεί να καθυστερήσει προσωρινά από το αδιέξοδο που προκλήθηκε από την παρούσα κρίση του πολιτικού συστήματος. Παρόλα αυτά, αυτό δεν πρέπει να μας τρομάζει ή να μας κάνει ανυπόμονους. Μια καθυστέρηση θα μπορούσε ακόμα να επιτρέψει μια μεγαλύτερη κατανόηση από την πλευρά της εργατικής τάξης για την απόλυτη χρεοκοπία όλων των επιλογών που έχουν τεθεί σε εφαρμογή από την αστική τάξη και έτσι θα μπορούσε να οδηγήσει σε ακόμη ισχυρότερη έκρηξη της ταξικής σύγκρουσης.
Σήμερα η αστική τάξη ψάχνει απεγνωσμένα να βρει ένα δρόμο έξω από την κρίση διακυβέρνησης. Αλλά αυτό δεν είναι τίποτα σε σχέση με τον πανικό που θα κυριεύσει τους αστούς όταν μείνουν ακυβέρνητα τα εργοστάσια και οι δρόμοι αυτής της χώρας, όταν οι μάζες εισέλθουν στο πολιτικό προσκήνιο. Είναι ακριβώς για αυτή την προοπτική που πρέπει να προετοιμαστούμε. Και ακριβώς από εκεί θα αναδυθεί ένα αριστερό κίνημα της εργατικής τάξης.
Μετάφραση: Αλεξάνδρα Πολυχρόνη, Κωνσταντίνος Αυγέρος
{fcomment}
