Η αγωνιστική διάθεση της εργατικής τάξης στην Ευρώπη εμφανίζεται δυναμικά και στην Ιταλία. Την Τρίτη 6 Σεπτέμβρη, εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες και νεολαίοι, ακολουθώντας το ίδιο μονοπάτι με τους εργάτες στην υπόλοιπη Ευρώπη, πλημμύρισαν τους δρόμους σε πάνω από 100 ιταλικές πόλεις, ανταποκρινόμενοι στην κήρυξη οκτάωρης απεργίας από τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ιταλίας (CGIL), τη βασική ομοσπονδία εργαζομένων της χώρας.
Η αστάθεια του ιταλικού χρηματιστηρίου και το υψηλό δημόσιο χρέος οδήγησαν σε μια άνευ προηγουμένου επίθεση στα δικαιώματα και το επίπεδο διαβίωσης των εργατικών οικογενειών στη χώρα. Ως επιστέγασμα, το ιταλικό κοινοβούλιο υπερψήφισε ένα σχέδιο προϋπολογισμού που περιλαμβάνει μεγάλες περικοπές στην πρόνοια, μείωση συντάξεων, αύξηση του ΦΠΑ, καθώς και μια γενική επίθεση στα εργατικά δικαιώματα. Οι συλλογικές διαπραγματεύσεις καταργούνται διά νόμου ενώ αντίθετα, οι απολύσεις διευκολύνονται.
Η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι, στην ουσία, κρέμεται από μια κλωστή. Ο προϋπολογισμός που ψηφίστηκε, είναι ο τέταρτος κατά σειρά που προτείνεται από την κυβέρνηση μέσα σε διάστημα 30 ημερών, κάτι που δείχνει και την αδυναμία της. Οι εργοδότες και η τρόικα κάνουν ό,τι μπορούν για να την διατηρήσουν στην εξουσία, ώστε να αποφύγουν περαιτέρω αστάθεια, αλλά η μόνη εναλλακτική τους θα ήταν μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Όμως, αν και η επιλογή αυτή είναι εφικτή, θα χρειαζόταν πρώτα να αποχωρήσει ο ίδιος ο Μπερλουσκόνι, μια χρονοβόρα διαδικασία, την οποία η αστική τάξη δεν αντέχει να περιμένει.
Προς διευκόλυνση των αστών, η αντιπολίτευση συμφωνεί με τα μέτρα και μάλιστα ζητά «μεγαλύτερη αποφασιστικότητα» από την κυβέρνηση. Αν και ο ηγέτης του Δημοκρατικού Κόμματος έχει βγάλει πύρινους λόγους κατά του Μπερλουσκόνι, σε τελική ανάλυση, η πολιτική του κόμματός του δε διαφέρει από εκείνη της κυβέρνησης. Υποστηρίζει την αποπληρωμή του χρέους, τη μείωση των κρατικών δαπανών και την ιδιωτικοποίηση της κρατικής περιουσίας.
Δυστυχώς, και τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης αδυνατούν να προβάλλουν μια εναλλακτική πρόταση και περιορίζονται σε μια προσπάθεια να πείσουν τους αστούς για την αξία τους. Ακόμα και τώρα, η ηγεσία της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης προβάλλει περιορισμένα αιτήματα: απέναντι στη δικτατορία των τραπεζών, προτείνει τη «δημοκρατικοποίηση» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Απέναντι στα υπερκέρδη των αστών, προτείνει υψηλότερο φόρο. Δεν κάνει λόγο για εθνικοποίηση των τραπεζών, απορρίπτοντας ένα τέτοιο αίτημα ως μη «ρεαλιστικό» και μη «κατανοητό από τις μάζες».
Την ίδια στάση κρατά στο συνδικαλιστικό τομέα και η ηγεσία της CGIL. Περιορίζεται σε μια προσπάθεια να καταστεί ισότιμος συνομιλητής με την κυβέρνηση, η οποία στο παρελθόν είχε προτιμήσει τις άλλες δύο εργατικές ομοσπονδίες, λόγω της πιο μετριοπαθούς στάσης τους. Έτσι, ήρθε σε συνεννόηση με τους εργοδότες, καταλήγοντας στην υπογραφή μιας συμφωνίας μεταξύ τους, που περιλαμβάνει την υποστήριξη του «Συμφώνου Σταθερότητας» και την προώθηση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων.
Ωστόσο, δυστυχώς για τη δεξιά ηγεσία του συνδικάτου, όλες τους οι προσπάθειες να οικοδομήσουν έναν «κοινωνικό συμβιβασμό» έρχονται σε αντίθεση με τα αποτελέσματα που έχει η οικονομική κρίση στη ζωή των εργαζομένων. Η ριζοσπαστικοποίηση και η πίεση από τα κάτω εντάθηκαν και οδήγησαν τελικά στην κήρυξη της απεργίας της 6ης Σεπτέμβρη. Η ίδια η επιτυχία της απεργίας απέδειξε την αγωνιστική διάθεση των μαζών.
Η κίνηση των μαζών προς τ’ αριστερά εμφανίζεται καταρχήν σε εκλογικό επίπεδο. Μετά την ήττα του Μπερλουσκόνι στις τοπικές εκλογές του Μαΐου, ακολούθησε το δημοψήφισμα του Ιουνίου. Το 57% του λαού κατέβηκε στις κάλπες και ψήφισε σε τρομερό ποσοστό (95 με 97%) ενάντια στα κυβερνητικά σχέδια ιδιωτικοποίησης του νερού και άλλων υπηρεσιών, καθώς και ενάντια στην πυρηνική ενέργεια.
Η ριζοσπαστικοποίηση εκφράζεται όμως και με τους τοπικούς αγώνες που ήδη αναπτύσσονται. Στην πόλη Βαλσουσα, οι κάτοικοι αντέδρασαν μαζικά στο χτίσιμο μιας νέας σιδηροδρομικής γραμμής μεταξύ Τορίνο και Γαλλίας, αξίας 20 δις ευρώ, την ίδια ώρα που το εγχώριο σιδηροδρομικό δίκτυο είναι απαρχαιωμένο. Παρά τον κατακλυσμό της περιοχής από χιλιάδες αστυνομικούς, λόγω της αγωνιστικότητας του λαού, τα έργα δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα.
Δυστυχώς, η ριζοσπαστικοποίηση στην κοινωνία δεν έχει εκφραστεί ακόμα μέσα στα συνδικάτα και τα κόμματα. Ενώ η ηγεσία της CGIL υποστηρίζει ακόμα τις συμφιλιωτικές τις τακτικές και αποφεύγει την οργάνωση νέων απεργιών, η Κομμουνιστική Επανίδρυση ετοιμάζεται να διεξάγει το Συνέδριό της. Η πλειοψηφία της ηγεσίας του κόμματος προκρίνει μια «δημοκρατική συμμαχία» με τους Δημοκράτες, ουσιαστικά δηλαδή, μια υποστήριξή σε μια μελλοντική κυβέρνηση τους.
Όμως, η εποχή που η άρχουσα τάξη μπορούσε να προχωρήσει σε υποχωρήσεις και συμβιβασμούς – έστω και μετά από σκληρούς αγώνες – πέρασε. Η περίοδος που ζούμε, χαρακτηρίζεται από μια ολομέτωπη επίθεση των αστών ενάντια σε εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών. Και αντίστοιχη θα πρέπει να είναι η απάντηση της ιταλικής εργατικής τάξης.
Χρειάζεται μια πολιτική που θα βασίζεται στην ανεξαρτησία της εργατικής τάξης. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να χτίσουν την πολιτική τους έκφραση, το δικό τους μαζικό εργατικό κόμμα, και μέσω αυτού, να διεκδικήσουν τη χειραφέτησή τους.
Έχοντας περάσει μια περίοδο απογοήτευσης και ηττών στο εκλογικό και το εργασιακό μέτωπο, η ιταλική εργατική τάξη προετοιμάζεται να ξανακερδίσει την παραδοσιακά πρωτοπόρα θέση της στη ταξική πάλη της Ευρώπης, δίπλα στα αδέρφια της σε Ελλάδα, Ισπανία, Αίγυπτο και Τυνησία.
Θωμάς Γεωργίου
Πηγή ενημέρωσης : εφημερίδα «FALCE MARTELO» («Το Σφυροδρέπανο», εφημερίδα της Μαρξιστικής Τάσης της «Κομμουνιστικής Επανίδρυσης»)
