Ο Σταλινισμός δεν περιορίζεται στα χρόνια της εξουσίας του Στάλιν, αλλά περιλαμβάνει όλη την κληρονομιά της ρεφορμιστικής και εθνικιστικής διαστροφής του Μαρξισμού, η οποία δεν περιορίζεται στα Σταλινικά κόμματα, αλλά επεκτείνεται σε πολλά «αντισταλινικά» Μαρξιστικά κόμματα.
Ο Σταλινισμός λοιπόν δεν περιορίζεται μόνο στα της εξουσίας του Στάλιν χρόνια με τις προδοτικές συμφωνίες της Σοβιετικής Ένωσης με τα καπιταλιστικά κράτη («δημοκρατικά» και φασιστικά), τα βασανιστήρια και τις δολοφονίες χιλιάδων επί χιλιάδων Μαρξιστών, την πρωτοφανή εγκατάλειψη του προλεταριακού διεθνισμού, την πολιτική της ταξικής συνεργασίας, την συμμαχία με την εθνική αστική τάξη στα πλαίσια της «επανάστασης σε δύο στάδια», την ολοκληρωτική εξάλειψη της εσωκομματικής δημοκρατίας και της Μαρξιστικής επαναστατικής σκέψης και φιλοσοφίας, την εξαφάνιση από την ιστορία των μεγαλυτέρων Μαρξιστών διανοητών κι επαναστατών, αλλά επεκτείνεται στα μετά τον Στάλιν χρόνια με την «ειρηνική συνύπαρξη» της Σοβιετικής Ένωσης με τα καπιταλιστικά κράτη, την «δυνατότητα» μιας σοσιαλιστικής επανάστασης αποκλειστικά μέσω των εκλογών και του κοινοβουλίου, την τήρηση ίσων αποστάσεων ανάμεσα στους επαναστάτες που αγωνίζονται ενάντια στα αστικά καθεστώτα και τους καπιταλιστές και τους λακέδες τους από τα «Μαρξιστικά» κόμματα, Σταλινικά και αντισταλινικά, πολιτικές συνοδευόμενες πάντα από το απόλυτο αλάθητο της εκάστοτε «Μαρξιστικής» ηγεσίας και από την καταδίκη, σε στυλ ιεράς εξέτασης, όλων των άλλων Μαρξιστικών κομμάτων ως οπορτουνιστικών στην καλύτερη περίπτωση και ως προβοκατόρικων στην χειρότερη.
Πρόκειται για μια πολιτική συνεχών ηττών που οδηγεί πάντοτε στην άλλη όψη του νομίσματος, στην μοιρολατρία και στον ακραίο σεχταρισμό από τα κόμματα αυτά. Αυτό που παραμένει σταθερό και ταυτόχρονα απίστευτα γελοίο είναι οι ακούραστες, ατέλειωτες λιτανείες και οι χιλιάδες όρκοι στην επανάσταση, στον σοσιαλισμό και τον Λενινισμό.
Εκατομμύρια επαναστάτες βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν σε «σοσιαλιστικές» και καπιταλιστικές χώρες εξαιτίας των άμεσων και έμμεσων συνεπειών των Σταλινικών αντιλήψεων και πρακτικών. Ήταν ένα από τα πιο ασυγχώρητα εγκλήματα του Σταλινισμού.
Σχεδόν 100 χρόνια μετά την Οχτωβριανή επανάσταση ο σοσιαλισμός δεν υφίσταται πουθενά στον κόσμο, ενώ τα Μαρξιστικά κόμματα και οι Μαρξιστές όλων των αποχρώσεων και σε όλες τις χώρες βρίσκονται σε πλήρη ιδεολογική σύγχυση και υποχώρηση.
Όλ’ αυτά ενώ βρισκόμαστε μπροστά στην πιο τρομακτική οικονομική και κοινωνική κρίση του καπιταλισμού, η οποία γίνεται ακόμα πιο εκρηκτική εξαιτίας της τρομερής και ανεξέλεγκτης πια οικολογικής καταστροφής του πλανήτη. Το δίλημμα της Ρόζα Λούξεμπουργκ «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» έχει μετατραπεί σήμερα στο δίλημμα «σοσιαλισμός ή θάνατος». Και φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε μέσα σε όλη αυτή την κρίση και καταστροφή, τις εντατικές προετοιμασίες του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του ΝΑΤΟ για την εξαπόλυση πυρηνικού πολέμου ενάντια στους μικρο-ιμπεριαλιστές ανταγωνιστές του και τις χώρες που δεν υποτάσσονται ακόμη εξολοκλήρου στην απόλυτη κυριαρχία του, μέσω της συνεχούς κατασκευής εγκαταστάσεων αντιπυραυλικής ασπίδας σε διάφορες χώρες της Ευρώπης και της Ασίας.
Ο σοσιαλισμός εγκαθιδρύθηκε στην Σοβιετική Ένωση μετά τη νίκη της Οχτωβριανής Επανάστασης. Σύμφωνα με τον Τρότσκυ, η Οχτωβριανή Επανάσταση διείσδυσε βαθύτερα απ’ όλους τους προκατόχους της στα Άγια των Αγίων της κοινωνίας – στις σχέσεις ιδιοκτησίας. Ο σοσιαλισμός βασιζόταν στην κρατική ιδιοκτησία της γης και της βιομηχανίας. Πάντα σύμφωνα με τον Τρότσκυ, η κρατική ιδιοκτησία της γης και της βιομηχανίας ήταν μια από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις της ανθρωπότητας. Ήταν όπως αποδείχτηκε από την ιστορία η μεγαλύτερη κατάκτηση της ανθρωπότητας, παρά την προσωρινή ήττα του σοσιαλισμού.
Ο Σταλινισμός εμφανίστηκε το 1924 ως αποτέλεσμα της ήττας των επαναστάσεων στην Ευρώπη, κυρίως στην Γερμανία, και της επακόλουθης απομόνωσης της επανάστασης στην Σοβιετική Ένωση. Η Σοβιετική εργατική τάξη, κουρασμένη και εξαντλημένη από την καταστροφή που άφησε ο εμφύλιος πόλεμος και από την απομόνωση της Σοβιετικής Ένωσης, επιβληθείσες και οι δύο από τις ιμπεριαλιστικές χώρες, παρέδωσε την διοίκηση του κράτους στην ανερχόμενη σε μέγεθος και δύναμη κρατική και κομματική γραφειοκρατία παραμένοντας ωστόσο η άρχουσα τάξη της Σοβιετικής Ένωσης καθώς συνέχιζε να έχει υπό την κατοχή της την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Η γραφειοκρατία που δημιουργήθηκε μ’ αυτό τον τρόπο έδρασε ως νεκροθάφτης της επανάστασης.
Ο Λέον Τρότσκυ πρώτος απ’ όλους πρόβλεψε χάρη στην φιλοσοφία του Διαλεκτικού Υλισμού αυτή την τραγική πορεία. Πράγματι, το 1926-1927 χιλιάδες Κομμουνιστές στην Σαγκάη και την Κίνα κατακρεουργήθηκαν από τις ορδές του Τσανγκ-Και-Σεκ, ο οποίος είχε επιβληθεί στο Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας από την γραφειοκρατικοποιημένη Κομμουνιστική Διεθνή ως αξιόπιστος σύμμαχος στα πλαίσια της θεωρίας της επανάστασης σε δύο στάδια.
Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο
Το 1933 εκατοντάδες χιλιάδες μέλη του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος βασανίστηκαν κι εκτελέστηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των φασιστών εξαιτίας της ακραίας σεχταριστικής πολιτικής του κόμματος αυτού, ως συνέπεια της επιβληθείσας από την Κομμουνιστική Διεθνή θεωρίας του σοσιαλφασισμού και της άρνησης της ανάγκης οικοδόμησης ενός ενιαίου εργατικού μετώπου με το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα για την απόκρουση του φασισμού.
Η Κομμουνιστική Διεθνής επέβαλε στην συνέχεια στα Κομμουνιστικά Κόμματα την πολιτική του Λαϊκού Μετώπου, δηλαδή τη στρατηγική συμμαχία με την σοσιαλδημοκρατία και την «προοδευτική» αστική τάξη, υποτίθεται για την απόκρουση του φασισμού. Μια πολιτική η οποία όπου εφαρμόστηκε είχε ως συνέπεια ακριβώς την επιβολή του φασισμού.
Τι χάος χωρίζει την στρατηγική συμμαχία με την σοσιαλδημοκρατία από το ενιαίο εργατικό μέτωπο της Κομμουνιστικής Διεθνούς των Λένιν και Τρότσκυ, όταν τα Κομμουνιστικά κόμματα καθοδηγούνταν να παλέψουν για να οικοδομήσουν ένα ενιαίο μέτωπο με τα ρεφορμιστικά εργατικά κόμματα, επιτυγχάνοντας έτσι κοινή δράση μαζί τους και επομένως με τις μάζες που τα ακολουθούσαν για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των οικονομικών συμφερόντων των εργατών, απορρίπτοντας όμως απόλυτα κάθε θυσία της πολιτικής ανεξαρτησίας τους, των αρχών και του προγράμματός τους, έχοντας πάντα κεντρικό τους στόχο την πραγματοποίηση της σοσιαλιστικής επανάστασης, καθώς και απορρίπτοντας απόλυτα κάθε θυσία της ελευθερίας κριτικής των ρεφορμιστικών εργατικών κομμάτων για την προδοσία τους σε βάρος της υπόθεσης της εργατικής τάξης…
Είναι κατανοητό ότι το ενιαίο εργατικό μέτωπο επεκτείνονταν και στις ηγεσίες των ρεφορμιστικών εργατικών κομμάτων, καθώς είναι σαφές ότι αν τα Μαρξιστικά κόμματα μπορούσαν να ενώσουν τις μάζες που ακολουθούσαν τους σοσιαλδημοκράτες άμεσα κάτω από τις σημαίες τους παρακάμπτοντας τα ρεφορμιστικά εργατικά κόμματα, το ζήτημα του ενιαίου εργατικού μετώπου δεν θα τίθετο καθόλου. Η πάλη με όλες τους τις δυνάμεις για την επίτευξη του – με αυτούς τους όρους – ενιαίου εργατικού μετώπου είναι αυστηρότατη προϋπόθεση για τα Μαρξιστικά κόμματα να γίνουν μαζικά και για να μην μεταβληθούν σε ασήμαντες, «επαναστατικότατες» κατά τα άλλα, σέχτες.
Πατριωτική υστερία – ταξική συνεργασία
Τα Κομμουνιστικά Κόμματα συναγωνίστηκαν τις αστικές τους τάξεις σε πατριωτική και σοβινιστική υστερία, πάντα για την «απόκρουση» του φασισμού, καθιστάμενα απολύτως συνυπεύθυνα για το μακελειό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Όχι τυχαία, ο Λέον Τρότσκυ έγραφε ότι το κόμμα της εργατικής τάξης που λέει στην αστική του τάξη ότι θα την υποστηρίξει σε περίπτωση πολέμου, παύει αυτόματα να είναι επαναστατικό κόμμα.
Τι τεράστιο χάος χωρίζει τις Σταλινικές ιδέες από τις ιδέες του Λένιν υπέρ της επαναστατικής δράσης του κόμματος της εργατικής τάξης ενάντια στην αστική της κυβέρνηση ακόμα και στην περίοδο ιμπεριαλιστικού πολέμου και υπέρ της μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο για την ανατροπή της αστικής κυβέρνησης και του καπιταλισμού.Tι τεράστιο χάος χωρίζει τις Σταλινικές ιδέες από τις ιδέες του Έλληνα Μαρξιστή Παντελή Πουλιόπουλου, που υποστήριξε ότι οι Μαρξιστές όφειλαν να επωφεληθούν από τα διάφορα περιστατικά του ιμπεριαλιστικού πολέμου για να μπουν επικεφαλής των εργατών με σκοπό την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών, όποια κυβερνητική μορφή και αν είχε, «δημοκρατική» ή δικτατορική, για τον σχηματισμό επαναστατικής εργατικής εξουσίας.
Η επαναστατική κυβέρνηση θα πρότεινε αμέσως ειρήνη στους άλλους εμπόλεμους λαούς και θα τους καλούσε να κάνουν κι αυτοί το ίδιο για να τερματιζόταν ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος με την μετατροπή του σε σοσιαλιστική επανάσταση, αλλιώς η επαναστατική κυβέρνηση θα συνέχιζε τον πόλεμο, πόλεμο επαναστατικό τότε πια, εναντίον του καπιταλιστικού εχθρού ως την τελική απομάκρυνσή του. Τι τεράστιο χάος χωρίζει τις Σταλινικές ιδέες από την απόφαση της ιδρυτικής συνδιάσκεψης της 4ης Διεθνούς το 1938 ενάντια στον ιμπεριαλιστικό Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η απόφαση ανάμεσα στα άλλα τόνιζε: «Ο κύριος εχθρός της εργατικής τάξης βρίσκεται μέσα στην ίδια της την χώρα. Η εργατική τάξη δεν έχει πατρίδα να υπερασπίσει εκτός από αυτήν που έχει κατακτήσει και κυβερνά. Καμία υποστήριξη στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Συνέχιση της ταξικής πάλης κάτω απ’ όλες τις περιστάσεις και χρησιμοποίηση της πολεμικής κρίσης για την ανατροπή του καπιταλισμού.»
Στην Γαλλία, το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα συμμετέχοντας στην κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου, επέβαλε την σοβινιστική προπαγάνδα της αστικής τάξης στους Γάλλους εργάτες και συμμετείχε ενεργά στον επανεξοπλισμό του αστικού στρατού της χώρας αυτής. Όταν η αστική τάξη δεν το είχε πια ανάγκη, έχοντας το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα εκτελέσει πιστά όλες τις διαταγές της, το έδιωξε από την κυβέρνηση με τις κλωτσιές.
Στην Ισπανία, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας συμμετέχοντας στην κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου πρωτοστάτησε με ενθουσιασμό στην καταστολή της επανάστασης, καθιστάμενο λαμπρός συνεργάτης της GPU στους βασανισμούς και τις δολοφονίες πολλών επαναστατών Μαρξιστών. Μεταξύ άλλων, ο Αντρέ Νιν, γραμματέας του Εργατικού Κόμματος Μαρξιστικής Ενοποίησης (POUM) βασανίστηκε κι εκτελέστηκε από την GPU και τους Κομμουνιστές. Η προδοσία γίνεται ακόμα περισσότερο εξοργιστική από το γεγονός ότι 30.000 περίπου Μαρξιστές κι επαναστάτες από 53 χώρες και απ’ όλες τις ηπείρους έφτασαν με όλα τα μέσα στην Ισπανία και πολέμησαν ενάντια στον φασισμό για την σοσιαλιστική επανάσταση και όχι φυσικά για την αστική δημοκρατία, μόνο για να προδοθούν με τον πιο αισχρό τρόπο από την GPU και τους Κομμουνιστές.
Τι χάος χωρίζει την πολιτική των κυβερνήσεων ταξικής συνεργασίας των εκφυλισμένων Κομμουνιστικών κομμάτων από τις ιδέες του Λένιν ότι τα Κομμουνιστικά κόμματα πρέπει να ασκούν την πιο αδιάλλακτη αντιπολίτευση σε όλες τις κυβερνήσεις της αστικής τάξης και τις κυβερνήσεις ταξικής συνεργασίας, έχοντας ως μοναδικό τους στόχο πάντα την πραγματοποίηση της σοσιαλιστικής επανάστασης. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ έγραφε ότι τα Μαρξιστικά κόμματα δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση να συμμετάσχουν σε κυβερνήσεις μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού. Πρέπει να κυβερνούν μόνο πάνω στα ερείπια της αστικής κοινωνίας και μόνο αφού η αστική τάξη έχει συντριβεί.
Δολοφονικά πογκρόμ
Το αποκορύφωμα της Σταλινικής παράνοιας ήταν οι δολοφονίες εκατοντάδων χιλιάδων Μπολσεβίκων στην Σοβιετική Ένωση είτε γιατί διαφώνησαν κατά καιρούς με την Σταλινική ηγεσία είτε χωρίς λόγο, και το κλείσιμο εκατοντάδων χιλιάδων επαναστατών Μαρξιστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όχι τυχαία, ο Λέον Τρότσκυ, ηγέτης του Κόκκινου Στρατού και της νίκης επί των Λευκών και 14 ξένων στρατών απ’ όλες τις πιο ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες στον Ρωσικό εμφύλιο πόλεμο, δήλωσε ότι τον Σταλινισμό από τον Μπολσεβικισμό τους χωρίζουν ποτάμια αίματος.
Το 1940 ο Τρότσκυ έπεφτε στο Μεξικό από το δολοφονικό χτύπημα του πράκτορα της GPU Ραμόν Μερκαντέρ. Ο δολοφόνος 20 χρόνια ύστερα από την έκτιση της ποινής του στις Μεξικάνικες φυλακές έφτανε στην Κούβα, καλοσωριζόμενος θερμά από τον Φιντέλ Κάστρο. Στην Ρωσία του απονεμήθηκε το παράσημο του ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης κάτω από την ηγεσία του «αντισταλινικού» Χρουστσόφ.
Ο Πολωνός Ίγκνας Ράϊς, ανώτερο στέλεχος των Σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών που ξέκοψε από αυτές και προσχώρησε στην 4η Διεθνή, δολοφονήθηκε στην Ελβετία από τους πρώην «συντρόφους» του, ενώ ο Γερμανός Ρούντολφ Κλέμεντ, γραμματέας της 4ηςΔιεθνούς, απήχθηκε στο Παρίσι από ένα απόσπασμα θανάτου της GPU. Τα καθάρματα των Σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών τον αποκεφάλισαν.
Η Σταλινική αντεπαναστατική μανία δεν περιορίστηκε στα καλύτερα μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης και στους επαναστάτες της 4ης Διεθνούς, αλλά επεκτάθηκε σε χιλιάδες μέλη των Κομμουνιστικών Κομμάτων που είχαν τεθεί σε παρανομία στις χώρες τους και είχαν καταφύγει στην Σοβιετική Ένωση.
Χιλιάδες επίσης αξιωματικοί του Κόκκινου Στρατού εκτελέστηκαν με γελοίες κατηγορίες, αφήνοντας την Σοβιετική Ένωση ανυπεράσπιστη στην Γερμανική ιμπεριαλιστική επίθεση. Εκτελέστηκε ακόμα και ο ανώτερος αξιωματικός του Κόκκινου Στρατού Μιχαήλ Τουχατσέφσκυ, ο ηγέτης της νίκης επί των Λευκών και των ιμπεριαλιστών εισβολέων στην Σιβηρία και την Κριμαία κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου.
Οι γραφειοκράτες, ανίκανοι και τυφλωμένοι από την εξουσία, δεν μπόρεσαν να ακούσουν τις προειδοποιήσεις του Σοβιετικού κατάσκοπου Ρίχαρντ Ζόργκε για επικείμενη επίθεση της Γερμανίας στην Σοβιετική Ένωση. Περίπου 20 εκατομμύρια Σοβιετικοί πολίτες έχασαν την ζωή τους υπερασπιζόμενοι την σχεδιοποιημένη οικονομία, στηριγμένη στην κρατική ιδιοκτησία της γης και της βιομηχανίας, κληρονομιά της Οχτωβριανής επανάστασης, εξαιτίας των εγκλημάτων της Σταλινικής μαφίας.
Η ίδια τύχη περίμενε εκατοντάδες επαναστάτες της 4ης Διεθνούς, αλλά και μέλη των Κομμουνιστικών Κομμάτων που είχαν διαφωνήσει με αποφάσεις των ηγεσιών τους στις χώρες που είχαν καταληφθεί από τους ιμπεριαλιστές του Άξονα και τα Κομμουνιστικά κόμματα είχαν δημιουργήσει αντάρτικους στρατούς.
Στην Ελλάδα κατά την διάρκεια της Γερμανικής και αργότερα Αγγλικής κατοχής, οι Κομμουνιστές δολοφόνησαν, συχνά ύστερα από βασανιστήρια, πολλές εκατοντάδες Τροτσκιστές, ιδιαίτερα κατά την διάρκεια της εξέγερσης του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου τον Δεκέμβριο του 1944 ενάντια στην αστική κυβέρνηση και τους Βρετανούς ιμπεριαλιστές προστάτες της.
Τον Δεκέμβριο του 1944, αντί να πολεμήσουν με όλες τους τις δυνάμεις τα υπολείμματα του αστικού καθεστώτος και τους Βρετανούς, οι Κομμουνιστές είχαν ένα πολύ πιο επείγον καθήκον: να εξοντώσουν τους αγωνιστές της 4ης Διεθνούς και τα μέλη του ΚΚΕ που διαφωνούσαν με την προδοτική ηγεσία τους και να έρθουν σε συμβιβασμό με τον Βρετανικό ιμπεριαλισμό. Αποτέλεσμα; Η επιβολή του φασισμού.
Πολλές χιλιάδες επαναστάτες βασανίστηκαν κι εκτελέστηκαν από τους νέους, Έλληνες πια, φασίστες. Ο Άρης Βελουχιώτης, ηγέτης του αντιφασιστικού αντάρτικου στρατού και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας διαγράφτηκε από το κόμμα από την ηγεσία του με τις αισχρές κατηγορίες ότι ήταν προδότης και προβοκάτορας, στην πραγματικότητα γιατί ήθελε να φέρει το Κομμουνιστικό Κόμμα στον φυσιολογικό του τελικό προορισμό: την κατάκτηση της εξουσίας. Ύστερα από την συμφωνία της Βάρκιζας δημιούργησε νέο αντάρτικο στρατό, αλλά λίγο αργότερα, κυνηγημένος από τους φασίστες, περικυκλώθηκε από αυτούς και αυτοκτόνησε.
Εκατοντάδες επαναστάτες της 4ης Διεθνούς εκτελέστηκαν από τους Κομμουνιστές στο Βιετνάμ κατά την διάρκεια της Ιαπωνικής και Γαλλικής κατοχής.
Τότε δολοφονήθηκε και ο Τα-Θου-Θάου, ηγέτης της 4ης Διεθνούς στο Βιετνάμ.
Οπουδήποτε τα Κομμουνιστικά κόμματα κατέκτησαν την εξουσία στην Ανατολική Ευρώπη, στην Ασία, την Αφρική και την Κούβα, δημιούργησαν μονοκομματικές δικτατορίες βασισμένες σε μια γραφειοκρατικά σχεδιοποιημένη οικονομία, στηριγμένη στην κρατική ιδιοκτησία της γης και της βιομηχανίας. Επρόκειτο για μια περισσότερο ή λιγότερο πιστή αντιγραφή του «σοσιαλισμού» όπως αυτός είχε οικοδομηθεί στην Σοβιετική Ένωση. Ένας τύπος σοσιαλισμού διεστραμμένος, παραμορφωμένος και εκτροχιασμένος – παρ’ ολ’ αυτά τρομαχτικός για τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους – κάτω από την συνεχή οικονομική και στρατιωτική πίεση των καπιταλιστικών χωρών.
Η αντίφαση των σταλινικών κρατών
Oι πρώην «σοσιαλιστικές» χώρες χαρακτηρίζονταν λοιπόν από μια τεράστια διαλεκτική αντίφαση. Από τη μια μεριά οι χώρες αυτές κατέκτησαν τόσο απίστευτα επιτεύγματα, τα οποία οι εργαζόμενοι στις καπιταλιστικές χώρες δεν μπορούν καν να διανοηθούν. Τα πιο σημαντικά από αυτά ήταν: η εξάλειψη της ανεργίας, της φτώχιας και της βαριάς εγκληματικότητας. Η μαζικότατη ανάπτυξη του αθλητισμού, ιδιαίτερα του υποχρεωτικού μαζικού αθλητισμού στα σχολεία. Η ύπαρξη τεράστιων δασών και πάρκων καθώς και η αποτελεσματική προστασία τους. H πλήρης κυριαρχία των δημόσιων μεταφορών έναντι των ιδιωτικών.
Ο Τρότσκυ αποδείχτηκε απόλυτα αληθινός όταν έλεγε ότι η κρατική ιδιοκτησία της γης και της βιομηχανίας αποτελούσε μια από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του ανθρώπινου είδους. Στην πραγματικότητα αποτέλεσε την μεγαλύτερη κατάκτηση του ανθρώπινου είδους.
Δικτατορίες
Από την άλλη όμως μεριά οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες χαρακτηρίζονταν από μια καταθλιπτική μονοκομματική δικτατορία, η οποία εφάρμοσε την αστυνομική συντριβή της ελεύθερης Μαρξιστικής σκέψης και κατά συνέπεια την ολοσχερή καταστροφή της Μαρξιστικής φιλοσοφίας. Στις πρώην «σοσιαλιστικές» χώρες οποιαδήποτε μέλη των Κομμουνιστικών κομμάτων είχαν διαφορετικές απόψεις από τις ηγεσίες τους υπέστησαν διώξεις και φυλακίσεις, ενώ στην Βουλγαρία, την Ουγγαρία και την Τσεχοσλοβακία ανώτερα κομματικά στελέχη εκτελέστηκαν στα χρόνια της εξουσίας του Στάλιν με τις γελοίες κατηγορίες του Τιτοϊσμού και του Τροτσκισμού.
Τι χάσμα χωρίζει τις Σταλινικές εσωκομματικές πρακτικές από την πρακτική εφαρμογή από τον Λένιν της θεωρίας του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού… Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός προϋποθέτει την πιο πλατιά, την πιο δημοκρατική και πιο εξαντλητική συζήτηση μέσα στο Μαρξιστικό κόμμα πριν από την λήψη των αποφάσεων από τα μέλη του κόμματος. Μέλη του Μαρξιστικού κόμματος θεωρούνται μόνο αυτά τα οποία πληρώνουν τακτικά τις συνδρομές τους στο κόμμα. Έτσι, ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός συνεπάγεται την πιο πλατιά και την πιο απόλυτη δημοκρατία μέσα στο Μαρξιστικό κόμμα.
Το κόμμα των Μπολσεβίκων ήταν το πιο δημοκρατικό μαζικό Μαρξιστικό κόμμα στην ιστορία. Ήταν ο φάρος της πιο ακραίας, πλήρους και απόλυτης εσωκομματικής δημοκρατίας, καθώς στα πλαίσια του κόμματος η συνεχής ύπαρξη διαφορετικών θέσεων από την ηγεσία του κόμματος στα κομματικά μέλη και η πιο πλατιά προπαγάνδα των θέσεών τους μέσα στο κόμμα θεωρούνταν απόλυτα φυσιολογική, όπως θεωρούνταν απόλυτα φυσιολογική και η συνεχής ύπαρξη και δράση φραξιών με διαφορετικές θέσεις από την ηγεσία του κόμματος και η πιο πλατιά προπαγάνδα των θέσεών τους μέσα στο κόμμα μέχρι το 1921, οπότε οι φράξιες απαγορεύτηκαν μόνο προσωρινά κάτω από την πίεση του εμφυλίου πολέμου και του αποκλεισμού που επιβλήθηκε στην Σοβιετική Ρωσία από τις «δημοκρατικές» ιμπεριαλιστικές χώρες.
Η συντριπτική πλειοψηφία των τωρινών Μαρξιστικών κομμάτων θα αισθάνονταν τουλάχιστον αμηχανία μπροστά στο μεγαλείο του κόμματος των Μπολσεβίκων και της τόσο εκπληκτικής εσωκομματικής δημοκρατίας του. Ο Λένιν έγραφε ότι η νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης είναι αδύνατη χωρίς την πιο πλατιά και την πιο απόλυτη εσωκομματική δημοκρατία, ενώ η οικοδόμηση και στερέωση του σοσιαλισμού είναι αδύνατη χωρίς την πιο πλατιά και την πιο απόλυτη δημοκρατία στα πλαίσια της υπό κατασκευή σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Το 1948 οι ηγεσίες της Σοβιετικής Ένωσης και της Γιουγκοσλαβίας συγκρούστηκαν, με τους Σοβιετικούς να καταλήγουν να χαρακτηρίσουν γελοιωδώς την Γιουγκοσλαβία φασιστικό κράτος. Το συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Γιουγκοσλαβίας τον ίδιο χρόνο απέρριψε τις ηλίθιες κατηγορίες της Σοβιετικής Ένωσης δηλώνοντας ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα παρέμενε πιστό στον Μαρξισμό και τον διεθνισμό. Οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες αργότερα όμως έκλεισαν τα σύνορα της Γιουγκοσλαβίας στους αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, δίνοντάς τους νέα και αυτή την φορά τελειωτική πισώπλατη μαχαιριά ύστερα από τις απανωτές μαχαιριές που είχαν δεχτεί από τις ηγεσίες του κόμματός τους και της Σοβιετικής Ένωσης.
Η μεταπολεμική περίοδος
Αμέσως μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Δυτική Ευρώπη, ιδιαίτερα στην Ιταλία και την Γαλλία, οι ηγεσίες των Κομμουνιστικών κομμάτων πρόθυμα συμμετείχαν στις αστικές κυβερνήσεις των χωρών τους αντί να χρησιμοποιήσουν την μεγάλη δύναμη που είχαν αποκτήσει κατά την διάρκεια του πολέμου για το βάθεμα της ταξικής πάλης. Όταν οι καπιταλιστές δεν τους είχαν πια ανάγκη τους πέταξαν με τις κλωτσιές από τις κυβερνήσεις τους.
Το 1956 ο Σοβιετικός στρατός συνέτριψε την ένοπλη εξέγερση των εργατών στην Ουγγαρία ενάντια στην γραφειοκρατία του κόμματος και του κράτους. Κατά την διάρκεια της επανάστασης δεν τέθηκε από τους εργάτες ζήτημα κατάργησης ή περιορισμού της κρατικής ιδιοκτησίας της γης και της βιομηχανίας. Η μεγάλη πλειοψηφία των μελών του Κομμουνιστικού κόμματος συμμετείχε στην επανάσταση. Κατά την διάρκεια της εξέγερσης φασίστες βασάνισαν και δολοφόνησαν φιλοσοβιετικά μέλη του Κομμουνιστικού κόμματος και έκαψαν Μαρξιστικά βιβλία. Στις 7 Νοεμβρίου του 1956 κατά την διάρκεια των μαχών στην Βουδαπέστη οι εργάτες ύψωσαν κόκκινες σημαίες στα κτίρια που ακόμη δεν είχαν καταληφθεί από τους Σοβιετικούς προς τιμή της επετείου της Οχτωβριανής επανάστασης.
Οι Σοβιετικοί συνέλαβαν τον Ίμρε Νάγκυ, πρωθυπουργό της επανάστασης και τον Παλ Μάλετερ, στρατιωτικό ηγέτη της επανάστασης. Και οι δύο ήταν ανώτερα στελέχη του Κομμουνιστικού κόμματος. Λίγο αργότερα εκτελέστηκαν από τα ανδρείκελα του νέου φιλοσοβιετικού καθεστώτος.
Το 1965 ήταν η σειρά της καταστροφής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ινδονησίας. Η ηγεσία του κόμματος αυτού δεχόμενη ηλιθιωδώς τις «πολύτιμες» συμβουλές της ηγεσίας του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας παρέμεινε πιστή στην θεωρία της επανάστασης σε δυο στάδια και επιπλέον χαρακτήρισε τον αστικό στρατό της χώρας αυτής κατά το ήμισυ αστικό και κατά το άλλο ήμισυ εργατικό. Αποτέλεσμα; Ο μη εξοπλισμός των εργατών, το στρατιωτικό πραξικόπημα του Σουχάρτο και η σφαγή περίπου ενός εκατομμυρίου Κομμουνιστών από τον στρατό και τους ισλαμιστές παραστρατιωτικούς.
Το 1968 ήταν η χρονιά που η ηγεσία του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος έθαψε την Γαλλική επανάσταση. Όταν σχεδόν όλοι οι εργάτες της Γαλλίας είχαν εξεγερθεί με απεργίες και καταλήψεις εργοστασίων και υπουργείων, οι γραφειοκράτες ηγέτες του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος καθοδήγησαν τα συνδικάτα που έλεγχαν σε συμβιβασμό με τους καπιταλιστές και το αστικό κράτος, ενώ ταυτόχρονα έκαναν τα πάντα για να μην πραγματοποιηθεί το ενιαίο εργατικό μέτωπο με τα επαναστατικά Μαρξιστικά κόμματα που συμμετείχαν ενεργά στην εξέγερση, χαρακτηρίζοντας τους ηγέτες τους προβοκάτορες και κρατώντας τους Κομμουνιστές εργάτες σε «αποστείρωση» και στην απομόνωση. Αποτέλεσμα; Το νεκρανάστεμα των αστικών βρικολάκων.
Επίσης το 1968 η Σοβιετική στρατιωτική εισβολή και κατοχή της Τσεχοσλοβακίας σταμάτησε το μεταρρυθμιστικό πείραμα της ηγεσίας του Κομμουνιστικού κόμματος, το οποίο υποστήριζε η συντριπτική πλειοψηφία των μελών του κόμματος και των εργατών, καθώς είχε οδηγήσει σε ένα δημοκρατικό άνοιγμα χωρίς να τίθεται θέμα κατάργησης ή περιορισμού της κρατικής ιδιοκτησίας της γης και της βιομηχανίας.
Το παράνομο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Τσεχοσλοβακίας την ίδια χρονιά που συνήλθε σε ένα εργοστάσιο της Πράγας καταδίκασε την Σοβιετική εισβολή και κατοχή, χαρακτηρίζοντας την αντίθετη με τον Μαρξισμό και τον διεθνισμό. Η ανίκανη γραφειοκρατική ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τσεχοσλοβακίας δεν έφερε καμία απολύτως ένοπλη αντίσταση στην εισβολή και κατοχή. Η διαγραφή ύστερα από το Κομμουνιστικό κόμμα τουλάχιστον 500.000 μελών οδήγησε το κόμμα αυτό 20 χρόνια αργότερα στην καταστροφή.
Την ίδια περίοδο έγινε φανερή η εγκατάλειψη του Μαρξιστή διεθνιστή Τσε Γκεβάρα από τις γραφειοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης και των δορυφόρων της, καθώς τον κατηγορούσαν για Τροτσκιστικές τάσεις. Ο Τσε δημιούργησε έναν μικρό αντάρτικο στρατό στην Βολιβία προσπαθώντας έτσι να διεθνοποιήσει την σοσιαλιστική επανάσταση της Κούβας και να σώσει έτσι και την ίδια την Κουβανική επανάσταση από τον αναπόφευκτο στραγγαλισμό της, αλλά πιάστηκε από τον στρατό και εκτελέστηκε.
Η εμπειρία της Χιλής το 1970-1973 ήταν πολύ οδυνηρή. Η ταξική συνεργασία και ο σχηματισμός κυβέρνησης στυλ λαϊκού μετώπου από το Σοσιαλιστικό και το Κομμουνιστικό κόμμα, οδήγησαν τις επαναστατημένες εργατικές μάζες της Χιλής κατευθείαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της χούντας του Πινοσέτ. Οι γραφειοκράτες ανίκανοι, τυφλωμένοι και εκστασιασμένοι από την ταξική συνεργασία, ακόμα και την ύστατη στιγμή όταν ένα εκατομμύριο εργάτες διαδήλωναν μπροστά από το προεδρικό μέγαρο ζητώντας τους επίμονα όπλα, νιώθοντας στην ανάσα τους το επικείμενο πραξικόπημα το οποίο μόνο οι ηγέτες τους δεν μπορούσαν να δουν, αρνήθηκαν να τους οπλίσουν, οδηγώντας τους σε μια απίστευτη σφαγή από τις φασιστικές ορδές του Πινοσέτ. Δεκάδες χιλιάδες Μαρξιστές βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν από την στρατιωτική χούντα.
Το 1974 ύστερα από την επανάσταση των «γαρυφάλλων» στην Πορτογαλία, το Κομμουνιστικό κόμμα της χώρας αυτής έλαβε μέρος σε μια κυβέρνηση στυλ Λαϊκού Μετώπου, με τους Σοσιαλιστές καταγγέλλοντας ταυτόχρονα τα Μαρξιστικά κόμματα που συμμετείχαν στην επανάσταση ως προβοκατόρικα, αποκλείοντας έτσι την δυνατότητα σχηματισμού ενός ενιαίου εργατικού μετώπου, συμβάλλοντας τελικά με όλες του τις δυνάμεις στην κατάπνιξη της δυνατότητας της μετατροπής της επανάστασης σε σοσιαλιστική.
Το 1979 το Ιρανικό Κομμουνιστικό Κόμμα συμμάχησε και ακόμα παραχώρησε την ηγεσία του επαναστατικού κινήματος στους ισλαμιστές κατά την διάρκεια της επανάστασης στο Ιράν, οδηγώντας στην καταστροφή της επανάστασης και τελικά στη φρίκη της ισλαμικής δικτατορίας και τον αποδεκατισμό όλων των Μαρξιστικών κομμάτων και του εργατικού κινήματος.
Η κατάρρευση του σταλινισμού
Η τεράστια οικονομική και κοινωνική κρίση των γραφειοκρατικών σοσιαλιστικών χωρών ξέσπασε το 1989, όταν τα εκφυλισμένα εργατικά κράτη κατέρρεαν το ένα μετά το άλλο, σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Η διαφθορά και ο εκφυλισμός των ανώτερων και πιο προνομιούχων γραφειοκρατικών στρωμάτων, οι γελοίες αυταπάτες της συντριπτικής πλειοψηφίας της εργατικής τάξης για τον καπιταλισμό, καθώς και η για πολλές δεκαετίες κατάπνιξη της επαναστατικής Μαρξιστικής φιλοσοφίας και κατά συνέπεια η ανυπαρξία επαναστατικών Μαρξιστικών κομμάτων, οδήγησε στην παράδοση από τη γραφειοκρατία της ιδιοκτησίας της γης και της βιομηχανίας στους νεοεμφανιζόμενους καπιταλιστές, ένα μεγάλο μέρος των οποίων αποτελούσε τμήμα της ίδιας της πρώην κρατικής και κομματικής γραφειοκρατίας, χωρίς η ίδια η εργατική τάξη να δώσει ούτε μία μάχη, αντίθετα με ότι ο Τρότσκυ είχε προβλέψει.
Η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» οδήγησε στην παλινόρθωση του καπιταλισμού, δεδομένου και ότι δεν υπήρχαν εξαιτίας της μονοκομματικής δικτατορίας επαναστατικά Μαρξιστικά κόμματα τα οποία να στρέψουν την αποτυχία των εργατικών μαζών προς έναν δημοκρατικό, αντι-γραφειοκρατικό σοσιαλισμό.
Το 1989 στην Ανατολική Γερμανία ξέσπασε αντιγραφειοκρατική εξέγερση που δεν είχε αρχικά στόχο την επιστροφή στον καπιταλισμό. Δεκάδες χιλιάδες μέλη του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας συμμετείχαν στην εξέγερση πολιορκώντας τα κεντρικά γραφεία του κόμματος ζητώντας τον εκδημοκρατισμό του και έκτακτο συνέδριο, απαιτώντας ταυτόχρονα οργισμένα την παραίτηση της κεντρικής επιτροπής. Δυστυχώς η εξέγερση εκφυλίστηκε γρήγορα προς την προσάρτηση της Ανατολικής Γερμανίας από την Δυτική και την καταστροφή της σχεδιοποιημένης οικονομίας σοσιαλιστικού τύπου.
Επίσης το 1989 στην Κίνα, η εξέγερση των φοιτητών στην πλατεία Τιεν-Αν-Μεν είχε πολύ καθαρά χαρακτηριστικά αντιγραφειοκρατικής σοσιαλιστικής επανάστασης. Τα αιτήματα των φοιτητών ήταν δημοκρατία και σοσιαλισμός, ενώ τα τραγούδια τους ήταν ο ύμνος της σοσιαλιστικής Κίνας και η Διεθνής.
Οι εργάτες γρήγορα πήραν μέρος στην εξέγερση με απεργίες και διαδηλώσεις. Οι εγκληματίες που βρίσκονταν στην ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας συνέτριψαν την εξέγερση με τον στρατό. Πολλές χιλιάδες βασανίστηκαν κι εκτελέστηκαν. Τη φρίκη της καταστολής ακολούθησε γρήγορα η επιβολή μιας ανατριχιαστικής καπιταλιστικής δικτατορίας από το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας, στην όποια επανήλθε ακόμα και η ξεχασμένη από αιώνες δουλεία των εργατών. Στην Κίνα της απίστευτης οικολογικής καταστροφής, των εκατομμυρίων πεινασμένων και δυστυχισμένων, ευημερούν λίγοι εκατομμυριούχοι καπιταλιστές και γραφειοκράτες του κόμματος. Η ίδια μοίρα της οικονομικής και οικολογικής καταστροφής περίμενε και όλες τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.
Αξίζει να αναφέρουμε εδώ, ότι ο Μαρξ και ο Ένγκελς ήταν οι πρώτοι που έγραψαν για την οικολογία. Ο Μαρξ έγραφε ότι ο καπιταλισμός καταστρέφει τις δύο μόνιμες πηγές πλούτου, την γη και τους ανθρώπους. Ο Ένγκελς έγραφε στην Διαλεκτική της Φύσης τα εξής: «Ας μην ικανοποιούμαστε ωστόσο και πολύ με τις νίκες μας πάνω στην φύση. Για κάθε τέτοια νίκη η φύση μας εκδικείται. Κάθε μία από αυτές έχει σε πρώτη φάση πραγματικά τα αποτελέσματα που περιμέναμε, αλλά στην δεύτερη και τρίτη φάση έχει πολύ διαφορετικές και απρόβλεπτες συνέπειες οι οποίες πολύ συχνά ακυρώνουν τις πρώτες» και ύστερα: «Έτσι, σε κάθε βήμα, τα πράγματα μας υπενθυμίζουν ότι σε καμιά περίπτωση δεν κυριαρχούμε πάνω στη φύση όπως ένας κατακτητής κυριαρχεί πάνω σε έναν ξένο λαό, σαν να στεκόμασταν έξω από την φύση, αλλά ότι εμείς, με την σάρκα μας, το αίμα και τον εγκέφαλό μας ανήκουμε σε αυτήν και είμαστε μέσα σ’ αυτήν και ότι όλη μας η κυριαρχία πάνω της συνίσταται στο ότι έχουμε σε σύγκριση με όλα τα άλλα δημιουργήματα της φύσης το πλεονέκτημα ότι μπορούμε να διακρίνουμε και να εφαρμόσουμε σωστά τους νόμους της.»
Τα Κομμουνιστικά κόμματα ακλούθησαν μια ξέφρενη πορεία σοσιαλδημοκρατικοποίησης και ταξικής συνεργασίας, άλλα κρατώντας τυπικά τα κομμουνιστικά σύμβολα, ενώ άλλα σοσιαλδημοκρατικοποιήθηκαν ακόμα και τυπικά, αλλάζοντας όνομα και ιδεολογία. Τα πιο σημαντικά από τα Κομμουνιστικά κόμματα που δεν άλλαξαν όνομα, αυτά της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Ρωσίας, της Νότιας Αφρικής και της Ινδίας χάραξαν και συνεχίζουν μια πολιτική ταξικής συνεργασίας με την σοσιαλδημοκρατία, η οποία έχει καταλήξει στον ακραίο εκφυλισμό τους και ακόμα και στην συμμετοχή τους σε αστικές κυβερνήσεις οι οποίες διακρίθηκαν για τις εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις των οικονομιών τους, καθώς και για την διεξαγωγή και υποστήριξη ιμπεριαλιστικών πολέμων.
Μικροαστικός «αντι-σταλινισμός»
Η πλειοψηφία των «αντισταλινικών» Μαρξιστικών κομμάτων και οργανώσεων τήρησαν γελοιωδώς ίσες αποστάσεις από τον Γέλτσιν και από το Ανώτατο Σοβιέτ στην αντιδικτατορική εξέγερση υπέρ του Ανωτάτου Σοβιέτ στην Ρωσία και στον μετέπειτα βομβαρδισμό του από τον στρατό τον Οκτώβριο του 1993, στην πράξη υποστηρίζοντας τους δικτάτορες του Κρεμλίνου, μαριονέτες της νεοδημιουργημένης αστικής τάξης.
Τήρησαν επίσης γελοιωδώς ίσες αποστάσεις από την Σερβία και το ΝΑΤΟ κατά την διάρκεια της ΝΑΤΟικής επιδρομής στην Σερβία το 1999, στην πράξη υποστηρίζοντας το εγκληματικό όργιο των Νατοϊκών φασιστών. Το απίστευτο αίσχος της πολιτικής των ίσων αποστάσεων των «Μαρξιστικών» αυτών κομμάτων φανερώνει τον ολοκληρωτικό ιδεολογικό εκφυλισμό τους, καθώς και το γεγονός ότι οι σέχτες αυτές βρίσκονται έτη φωτός μακριά από τις ιδέες του Μαρξισμού.
Κι ολ’ αυτά, όταν ο Τρότσκυ έγραφε στο «Μεταβατικό Πρόγραμμα της 4ης Διεθνούς» ότι οι Mαρξιστές υποστηρίζουν πάντοτε χωρίς όρους ακόμα και τα πιο μέτρια δημοκρατικά ή οικονομικά αιτήματα των εξεγειρόμενων εργατών αγωνιζόμενοι μαζί τους με όλες τους τις δυνάμεις για τη νίκη, διατηρώντας πάντα το ανεξάρτητο επαναστατικό τους πρόγραμμα, χωρίς σε καμιά περίπτωση να υποστηρίζουν τις ρεφορμιστικές ηγεσίες των συνδικάτων και των εργατικών κομμάτων που καθοδηγούν τους συγκεκριμένους εργατικούς αγώνες, αντίθετα κάνοντάς τους κριτική για την προδοσία από μέρους τους της υπόθεσης της εργατικής τάξης, προσπαθώντας πάντα να οδηγήσουν τους συγκεκριμένους δημοκρατικούς ή οικονομικούς αγώνες στη νίκη και τελικά στην σοσιαλιστική επανάσταση.
Στο ίδιο πρόγραμμα ο Τρότσκυ έγραφε ότι οι Μαρξιστές υποστηρίζουν πάντα χωρίς όρους τις εξεγέρσεις ενάντια στον ιμπεριαλισμό αγωνιζόμενοι μαζί με τις εξεγειρόμενες αντι-ιμπεριαλιστικές μάζες με όλες τους τις δυνάμεις για τη νίκη, διατηρώντας πάντα το ανεξάρτητο επαναστατικό τους πρόγραμμα, χωρίς σε καμιά περίπτωση να υποστηρίζουν τις «αντι-ιμπεριαλιστικές» ηγεσίες των αστικών κομμάτων ή τις γραφειοκρατικές ηγεσίες των εργατικών κομμάτων που καθοδηγούν τους συγκεκριμένους αντι-ιμπεριαλιστικούς αγώνες, αντίθετα κάνοντάς τους κριτική για την προδοσία από μέρους τους της αντι-ιμπεριαλιστικής υπόθεσης, προσπαθώντας πάντα να οδηγήσουν τους συγκεκριμένους αντι-ιμπεριαλιστικούς αγώνες στη νίκη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τελικά στην σοσιαλιστική επανάσταση.
Λίγα χρόνια πριν, η Γαλλική «Τροτσκιστική» Επαναστατική Κομμουνιστική Ένωση (LCR) αυτοδιαλύθηκε σε ένα άμορφο και θλιβερό «αντικαπιταλιστικό» κόμμα (NPA) χωρίς ταυτότητα, χωρίς ιδεολογία και χωρίς ζωντάνια, το οποίο στην καλύτερη περίπτωση θα αποτελέσει μια «αριστερή» σοσιαλδημοκρατία και σίγουρα σε καμιά περίπτωση αντικαπιταλιστική.
Σήμερα ο καπιταλισμός έχει φέρει το ανθρώπινο είδος, αλλά και κάθε μορφή ζωής στη γη στο χείλος της απόλυτης καταστροφής. Η οικονομική, κοινωνική και ιδιαίτερα η οικολογική κρίση είναι τόσο τρομακτική, που θέτει στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα του γνήσιου σοσιαλισμού, στον οποίο θα διοικούν οι εργάτες ως απάντηση στο υπαρξιακό πια ερώτημα «σοσιαλισμός ή θάνατος». Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα σήμερα θα καθορίσει την μελλοντική ύπαρξη ή όχι του ανθρώπινου είδους και των άλλων ειδών ζωής στη γη.
Τελειώνοντας θα ήταν χρήσιμο να θυμηθούμε μερικά από τα όμορφα λόγια της διαθήκης του Λέον Τρότσκυ: «Η πίστη μου στο κομμουνιστικό μέλλον της ανθρωπότητας είναι ακλόνητη και μάλιστα σήμερα είναι ακόμα πιο σταθερή απ’ ότι ήταν στα χρόνια της νεότητάς μου. Η ζωή είναι όμορφη. Οι επόμενες γενιές ας την απαλλάξουν από κάθε καταπίεση, κακό και βία».
Διονύσης Βούρτσης
