Την ίδια στιγμή που η ισπανική κυβέρνηση, ανακοίνωνε ένα πακέτο λιτότητας 65 δις ευρώ, εγκεκριμένο από το Κοινοβούλιο, εκατομμύρια άνθρωποι κατέβαιναν στους δρόμους στις 19 Ιουλίου, με πρωτοφανείς διαδηλώσεις ενάντια στις περικοπές. Την επόμενη μέρα, καθώς η περιφερειακή κυβέρνηση της Βαλένθιας ζήτησε εγγύηση από την κεντρική κυβέρνηση (3.5 δις ευρώ), τα ασφάλιστρα κινδύνου στα ισπανικά ομόλογα σημείωσαν νέο ρεκόρ, ενώ τα ομόλογα 10 χρόνων έφτασαν στο 7,3%. Η ισπανική οικονομία πλέον βρέθηκε στο χείλος της πλήρους χρεοκοπίας.
Το κίνημα, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα κίνημα των «αγανακτισμένων» της εργατικής τάξης πλέον, ξέσπασε την ημέρα που η κυβέρνηση ανακοίνωσε τις περικοπές, γεγονός που συνέπεσε με την άφιξη της πορείας των ανθρακωρύχων στη Μαδρίτη. H τεράστια διαδήλωση που υποδέχτηκε τους αγωνιζόμενους ανθρακωρύχους στη Μαδρίτη στις 10 Ιουλίου αντικατόπτρισε τη μαζική συσσωρευμένη οργή ως αποτέλεσμα των σκληρών μέτρων λιτότητας και αποτέλεσε καθαρή ένδειξη υποστήριξης στον αγώνα τους. Εκατομμύρια εργαζόμενοι συνειδητοποίησαν, ότι η πλειοψηφία αντιτίθεται στα μέτρα λιτότητας και ότι ο μόνος τρόπος ανατροπής είναι ο διαρκής και συντονισμένος αγώνας.
Δεν είναι τυχαίο ότι πρώτοι στους δρόμους βγήκαν οι δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ αξιοσημείωτος είναι και ο ρόλος των πυροσβεστών στο κίνημα, οι οποίοι πρωτοστάτησαν σε πολλές διαδηλώσεις και αποτέλεσαν βασική δύναμη περιφρούρησης της πορείας των ανθρακωρύχων στη Μαδρίτη. Ακόμα, πιο σημαντικός υπήρξε ο ρόλος των αστυνομικών, οι οποίοι με καθημερινές διαδηλώσεις έδειχναν την αντίθεση τους στα μέτρα λιτότητας αλλά και στις ίδιες τις αρχές.
Σύμφωνα με στοιχεία του συνδικάτου, 800.000 διαδήλωσαν στη Μαδρίτη και 400.000 στη Βαρκελώνη, ενώ εκατομμύρια διαδήλωσαν συνολικά σε περισσότερες από 80 πόλεις σε όλη τη χώρα, με διαδηλώσεις, στις περισσότερες περιπτώσεις μεγαλύτερες από εκείνες της γενικής απεργίας στις 25 Μαρτίου. Επομένως, έγινε πλήρως κατανοητό από την πλειοψηφία των εργαζομένων ότι μόνο ένας συνεχής και μαχητικός αγώνας θα αναγκάσει την κυβέρνηση να υποχωρήσει.
Η πίεση που δημιουργήθηκε ήταν τέτοια, που τα συνδικάτα αναγκάστηκαν να καλέσουν μια πανεθνική μέρα διαδηλώσεων η οποία διεξήχθη ήδη με τεράστια μαζικότητα το περασμένο Σάββατο.
Η κρίση ξεδιπλώνεται
Όπως συνέβη προηγουμένως στην Πορτογαλία και στην Ελλάδα, οποιαδήποτε ανακοίνωση για «μέτρα που καθησυχάζουν τις αγορές» οδηγεί σε περαιτέρω «πανικό». Παρόλο που υπάρχει μεγάλη κερδοσκοπία και παραλογισμός στη συμπεριφορά των «αγορών» (εξωραϊστικός οικονομικός όρος για τους ίδιους τους καπιταλιστές), αυτό αντανακλά ίσως με ένα διαστρεβλωμένο τρόπο, μία σκληρή οικονομική πραγματικότητα.
Μέτρα όπως περικοπές μισθών, αυξήσεις φόρων (μέσω της αύξησης του ΦΠΑ), περικοπές των επιδομάτων των ανέργων κ.τ.λ. θα έχουν ως αναπόφευκτες συνέπειες τη βαθύτερη ύφεση, αφού θα συρρικνωθεί η κατανάλωση, ενώ το έλλειμμα και το χρέος θα αυξάνεται, με αποτέλεσμα οι «επενδυτές» να αμφιβάλλουν αν η Ισπανία είναι ικανή να ξεπληρώσει το χρέος της, ζητώντας έτσι υψηλότερα επιτόκια για να πάρουν το ρίσκο. Απ’ την άλλη, αν η κυβέρνηση δεν πάρει τα μέτρα τότε οι «επενδυτές» και πάλι θα ζητήσουν υψηλότερα επιτόκια, πάνω από 7%, για να δανείσουν λεφτά στην Ισπανία. Με άλλα λόγια, μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού ό,τι και να κάνουν θα είναι λάθος και το μόνο που τελικά καταφέρνουν είναι να χειροτερεύουν την κατάσταση.
Η ισπανική κυβέρνηση, προτείνει στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να αγοράσει ισπανικά ομόλογα, όπως έκανε πέρσι, ώστε να μειωθεί η τιμή τους. Αυτό, όμως, σημαίνει τη μεταφορά του ισπανικού χρέους στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στη Γερμανία, που είναι ο στυλοβάτης του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Ωστόσο, όπως έχει φανεί τα τελευταία χρόνια είναι πολύ δύσκολο οι διαφορετικές ευρωπαϊκές αστικές τάξεις, και ειδικότερα η γερμανική να συμφωνήσει με αυτές τις προτάσεις. Οι εθνικοί ανταγωνισμοί μεταξύ διαφορετικών ευρωπαϊκών χωρών, που είχαν εξομαλυνθεί τα προηγούμενα χρόνια λόγω της οικονομικής ανάπτυξης, εν μέσω κρίσης γίνονται πιο οξείς από ποτέ.
Ακόμα και αν η ΕΚΤ παρέμβει στην ισπανική οικονομία, η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να ζητήσει ούτως η αλλιώς βοήθεια από την ΕΕ και αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα νέα μέτρα λιτότητας για την εργατική τάξη της Ισπανίας.
Πολιτικές εξελίξεις
Η κυβέρνηση Ραχόι δείχνει πλέον αδύναμη, αντικατοπτρίζοντας έτσι τον αντιδραστικό και οπισθοδρομικό χαρακτήρα της άρχουσας τάξης της Ισπανίας και πάνω απ’ όλα τη βαθιά κρίση του καπιταλισμού. Οι μέρες της κυβέρνησης είναι μετρημένες, γιατί αφενός θα αντιμετωπίσει ένα νέο μαζικό κίνημα εξαιτίας των περικοπών που εφαρμόζει και αφετέρου οι σκέψεις των ισπανών και ευρωπαίων αστών πλέον προσανατολίζονται στην αντικατάσταση της από μια κυβέρνηση τεχνοκρατών, όπως έγινε στην Ελλάδα και στην Ιταλία.
Οι καπιταλιστές θέλουν τους εργάτες να πληρώσουν για την κρίση τους, με περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, νέους φόρους και μείωση μισθών για να είναι πιο ανταγωνιστικά τα προϊόντα τους στην ευρωπαϊκή αγορά. Αυτό όμως έχει δημιουργήσει μεγάλη δυσαρέσκεια για το σύστημα και την αστική δημοκρατία. Όλοι οι θεσμοί έχουν πια απαξιωθεί στα μάτια των μαζών.
Η αντιπολίτευση του Σοσιαλιστικού Κόμματος και των εθνικιστών της Καταλονίας, αρχικά άφηνε υπαινιγμούς ότι θα ψηφίσει το Μνημόνιο που συνοδεύει την ενίσχυση των τραπεζών. Τελικά αμφότεροι το καταψήφισαν μετά την πίεση που δέχτηκαν από τη διαδήλωση των ανθρακωρύχων. Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι είναι ενάντια στα μέτρα λιτότητας.
Ανά πάσα ώρα και στιγμή είναι έτοιμοι να προδώσουν την εργατική τάξη διαμορφώνοντας ίσως μελλοντικά μια ασταθή κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», ώστε να περάσουν τα μέτρα λιτότητας που προβλέπονται. Υπό αυτές τις συνθήκες, μπορεί να κερδίσει έδαφος η Ενωμένη Αριστερά, η οποία αντιτίθεται στα μέτρα λιτότητας στο κοινοβούλιο καλώντας παράλληλα τις μάζες για κινητοποιήσεις. Όμως δυστυχώς, όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα με τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα η Ενωμένη Αριστερά (ΕΑ) δεν έχει ένα πειστικό εναλλακτικό πρόγραμμα για την αντιμετώπιση της κρίσης του καπιταλισμού. Για το σκοπό της άμεσης αντιμετώπισης αυτής της πολιτικής αδυναμίας, αγωνίζονται οι σύντροφοι της ΕΑ που εκδίδουν το μαρξιστικό περιοδικό «Η πάλη των τάξεων».
{fcomment}
