Το θέαμα των εορτασμών για τα εγκαίνια της νέας αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ, τη Δευτέρα 14 Μαΐου, βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με την αιματοχυσία στη Γάζα, όπου, την ίδια ημέρα, 59 Παλαιστίνιοι διαδηλωτές σκοτώθηκαν και πάνω από 2.700 τραυματίστηκαν από Ισραηλινούς ελεύθερους σκοπευτές. Όπως δηλώσαμε σε προηγούμενο άρθρο, το μαζικό κίνημα αντίστασης των Παλαιστινίων στη Γάζα για το δικαίωμα επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων του 1948 και κατά του 12ετούς αποκλεισμού από το Ισραήλ, αυξάνεται παρά τη βάναυση καταστολή του ισραηλινού στρατού.
Η απόφαση του Τραμπ να μεταφέρει την αμερικανική πρεσβεία και να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ έχει ριζοσπαστικοποιήσει περαιτέρω το κίνημα. Ήταν μια συνειδητή πρόκληση ενάντια στις βασικές διεκδικήσεις του παλαιστινιακού εθνικού αγώνα. Η ημερομηνία είχε επίσης σκόπιμα επιλεγεί, για να συμπέσει με τον εορτασμό της 70ης επετείου από τη ανακήρυξη του κράτους του Ισραήλ το 1948, η οποία οδήγησε την εκδίωξη 700.000 Παλαιστινίων από τα σπίτια τους – μια ημερομηνία που είναι γνωστή στους Παλαιστινίους ως «Νάκμπα» (καταστροφή).
Ο Τζάρεντ Κούσνερ και η Ιβάνκα Τραμπ απεικονίζονταν χαμογελαστοί μαζί με τον Νετανιάχου και την αφρόκρεμα της ισραηλινής άρχουσας τάξης, καθιστώντας τη θέση της κυβέρνησης των ΗΠΑ απολύτως σαφή. Η παρατήρηση του Τζάρεντ Κούσνερ ότι «αυτοί που προκαλούν τη βία είναι μέρος του προβλήματος και όχι μέρος της λύσης», τη στιγμή που δεκάδες ειρηνικοί διαδηλωτές δολοφονούνταν στη Γάζα, είναι απλά μια ακόμη επίδειξη της βρωμερής υποκρισίας που έχει γίνει σήμα κατατεθέν της διπλωματίας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
Το εύρος των δολοφονιών και των ακρωτηριασμών γκρεμίζει την εικόνα που παρουσιάζει η ισραηλινή κυβέρνηση και που απηχούν οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ, της Βρετανίας και των διεθνών ΜΜΕ. Δηλαδή, ότι αυτοί οι θάνατοι ήταν αποτέλεσμα της επιθετικότητας των παλαιστινίων και της απόπειρας παραβίασης των συνόρων, ενεργειών κατευθυνόμενων από τη Χαμάς: της απειλητικής δύναμης που συγκαλύπτει κυνικά ένα στρατό τρομοκρατών με το προκάλυμμα μιας ειρηνικής συγκέντρωσης διαδηλωτών.
Η χρήση πραγματικών πυρών από τους Ισραηλινούς σκοπευτές, σύμφωνα με την ισραηλινή κυβερνητική προπαγάνδα, ήταν μια «μετρημένη απάντηση» σε μια θεμελιώδη απειλή για την ίδια την ύπαρξη του Ισραήλ. Η πραγματική δέσμευση της ισραηλινής κυβέρνησης για τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα αποκαλύφθηκε από το διαβόητο σχόλιο του υπουργού Άμυνας Αβίγκντορ Λίμπερμαν, ο οποίος ανέφερε ότι δεν υπάρχουν «αθώοι» άνθρωποι στη Γάζα.
Ωστόσο, η πιο αιματηρή ημέρα από την ισραηλινή επίθεση του 2014 στη Γάζα μας λέει μια άλλη ιστορία.
Ο σχετικά ειρηνικός χαρακτήρας των διαμαρτυριών, αντιμέτωπων με μία αιματηρή καταστολή, είναι μια απόδειξη της ανανεωμένης βούλησης των Παλαιστινίων για μαζική αντίσταση, ως ο μόνος τρόπος για να υπονομευτεί αποτελεσματικά η ισραηλινή κατοχή της Γάζας και της Δυτικής Όχθης.
Δεν υπήρξε καμία σοβαρή απειλή που να υποδηλώνει ότι οι διαδηλωτές θα ήταν σε θέση να παραβιάσουν τα σύνορα κατά τη διάρκεια των διαμαρτυριών του προηγούμενου μήνα, ούτε θα μπορούσε να υπάρξει. Τα σύνορα της Γάζας έχουν κατασκευαστεί με τις πιο προηγμένες τεχνολογίες και παρακολουθούνται συνεχώς και προστατεύονται από ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις. Οι εικόνες και τα πλάνα βίντεο έδειξαν ειρηνικές διαμαρτυρίες οικογενειών που έκαναν μπάρμπεκιου και πικ-νικ κατά μήκος των συνόρων, που μετατράπηκε σε μακελειό από μια βροχή φωτιάς και δακρυγόνων. Αυτό που μπορεί να δει κανείς είναι ότι η παλαιστινιακή νεολαία αψηφά τα πιο προηγμένα όπλα, στα χέρια εκπαιδευμένων ελεύθερων σκοπευτών, πετώντας χαρταετούς σε φράχτες με συρματοπλέγματα, προσπαθώντας να χτυπήσει με ρακέτες του τένις τα κάνιστρα των δακρυγόνων, ή απλά δείχνοντας ότι δε θα πτοηθεί από τις σφαίρες, ακόμα και ρισκάροντας την ίδια της τη ζωή.
Αυτό που γίνεται φανερό, σε όσους δεν έχουν συμφέρον να διαδώσουν την προπαγάνδα του ισραηλινού κράτους, είναι μία αυξανόμενη ηρωική περιφρόνηση από την παλαιστινιακή νεολαία ενάντια στις απαράδεκτες συνθήκες που της έχουν επιβληθεί. Μέρα με τη μέρα, οι διαμαρτυρίες κατά μήκος των συνόρων τον περασμένο μήνα ήταν ειρηνικές, παρά τη θανατηφόρα δράση του ισραηλινού στρατού. Δεν υπάρχουν θύματα μεταξύ Ισραηλινών πολιτών ή στρατιωτών, ενώ ο αριθμός των νεκρών μεταξύ του λαού της Γάζας από τις 30 Μαρτίου έχει τώρα ξεπεράσει τους 100 (και αυξάνεται) και πάνω από 12.000 άνθρωποι έχουν τραυματιστεί σοβαρά από τα πραγματικά πυρά ή τα δακρυγόνα, που ρίχνονται μαζικά σε ειρηνικούς διαδηλωτές.
Η στοχοποίηση των δημοσιογράφων ή των φωτογράφων που τεκμηριώνουν τη σφαγή και καταγγέλλουν τη συστηματική χρήση των εκρηκτικών σφαιρών – που στοχεύουν στη μεγιστοποίηση των πληγών που προκλήθηκαν – για να μην αναφέρουμε τον πυροβολισμό των γιατρών και του προσωπικού των ασθενοφόρων που προσπαθούν να βοηθήσουν τους τραυματίες, μιλούν από μόνα τους.
Η κρίση της παλαιστινιακής ηγεσίας και η «λύση των δύο κρατών»
Εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι, μετά από δεκαετίες διαπραγματεύσεων και ψεύτικων υποσχέσεων από τις διάφορες φατρίες της παλαιστινιακής ηγεσίας, συμπεραίνουν ότι μόνο ένα μαζικό κίνημα αντίστασης μπορεί να δικαιώσει τα αιτήματα τους. Αυτή η διάθεση είναι ιδιαίτερα ισχυρή ανάμεσα στη νεολαία, της οποίας το μέλλον είναι ιδιαίτερα αβέβαιο στις υπάρχουσες συνθήκες καταπίεσης.
Η παλαιστινιακή αρχή, υπό την ηγεσία του Αμπάς και της Φατάχ, έχει αποδείξει τις τελευταίες δύο δεκαετίες – πέραν πάσης αμφιβολίας – ότι το πρόσχημα της οικοδόμησης ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, υπό την ιμπεριαλιστική αιγίδα των συμφώνων του Όσλο και της Μαδρίτης (τα οποία άφησαν στα χέρια της ισραηλινής άρχουσας τάξης όλα τα νήματα του στρατηγικού ελέγχου της οικονομίας), ήταν απλώς μια αντιδραστική ουτοπία.
Η δέσμευση της παλαιστινιακής ελίτ για συνεργασία με το ισραηλινό κράτος για την αστυνόμευση του παλαιστινιακού λαού (τη συμφωνία ασφαλείας με το Ισραήλ, την οποία ο Αμπάς έχει ονομάσει «ιερή»), μαζί με τον αργό οικονομικό στραγγαλισμό και την αδιάκοπη υποστήριξη του Ισραήλ για τις αρπαγές γης και τους παράνομους εβραϊκούς εποικισμούς στη δυτική όχθη, έχουν δυσφημίσει πλήρως τις πολιτικές της Φατάχ, μαζί με την ηθική και πολιτική εξουσία της ηγεσίας της.
Από την άλλη πλευρά, είναι σαφές ότι η Χαμάς παίζει ένα παιχνίδι με στόχο να αναστήσει φθίνουσα υποστήριξή της, προβάλλοντας μια φαινομενικά προκλητική στάση κατά του Ισραήλ – μια τακτική που έχει εφαρμοστεί πολλές φορές στο παρελθόν. Ωστόσο, οι συνεχιζόμενες μαζικές διαμαρτυρίες στα σύνορα της Γάζας αντικατοπτρίζουν μια διαφορετική κατάσταση, η οποία δε βρίσκεται καθόλου υπό τον έλεγχο της Χαμάς. Υπάρχει μια αυξανόμενη κατανόηση ότι η τακτική, που χρησιμοποιείται από την ηγεσία της Χαμάς να συμμετάσχει σε μια ασύμμετρη στρατιωτική μάχη κατά των συντριπτικών ισραηλινών δυνάμεων, έχει κάνει τα πράγματα χειρότερα και μόνο η μαζική αντίσταση μπορεί να σπάσει το 12ετή αποκλεισμό της Γάζας.
Τόσο η Φατάχ όσο και η Χαμάς έχουν οδηγήσει τον παλαιστινιακό απελευθερωτικό αγώνα σε αδιέξοδο. Η μαζική αντίσταση των δεκάδων χιλιάδων Παλαιστινίων ανδρών, γυναικών και νέων εκθέτει τη βαρβαρότητα της καταπίεσης που υφίστανται από το ισραηλινό κράτος. Ανοίγει επίσης μια νέα προοπτική για τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού απέναντι σε τεράστια εμπόδια και αξίζει την πλήρη και αμέριστη αλληλεγγύη του διεθνούς εργατικού κινήματος.
Μετάφραση: Ηλίας Κυρούσης
