Πώς ένας ηλικιωμένος Ουαλός τροτσκιστής συνέβαλε στην έμπνευση της επανάστασης του Ούγκο Τσάβες
Τριάντα χρόνια μετά την ακμή της GLC, της Τάσης Militant και της «Λαϊκής Αντιπυρηνικής Δημοκρατίας» του Lambeth, δεν υπάρχουν πολλά μέρη που να κυριαρχεί η βρετανική άκρα Αριστερά. Έξω από τα περισσότερα δημοτικά συμβούλια από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και έχοντας εκδιωχθεί από το Εργατικό Κόμμα από τον Neil Kinnock, οι ηγέτες της είτε έχουν περάσει στην αφάνεια, είτε επαναπροσδιόρισαν τους εαυτούς τους ως μετριοπαθείς.
Πάρτε, για παράδειγμα, τον Derek Hatton, ο οποίος υπήρξε αναπληρωτής επικεφαλής του συμβουλίου του Λίβερπουλ επί των ημερών του Militant. Μετά την οριστική αποχώρησή του από την πολιτική, έγινε παρουσιαστής μιας ραδιοφωνικής εκπομπής και μεσίτης και τώρα προσφέρει τις υπηρεσίες του ως περιφερόμενος ομιλητής.
Υπήρχε, ακόμα, ο «κόκκινος» Ted Knight, ο οποίος κάποτε πήγε στην Νικαράγουα για να εκφράσει την αλληλεγγύη ανάμεσα στους Σαντινίστας και στο «λαό του Lambeth». Τελευταία ακούστηκε ότι λειτουργεί ένα φροντιστήριο γλωσσών που ονομάζεται South Chelsea College (στην πραγματικότητα βρίσκεται αρκετά νότια από το Chelsea, στο Brixton).
Πράγματι, ο πρώην σύμμαχος του Knight, Ken Livingstone, είχε χρηματίσει δήμαρχος στο Λονδίνο, αλλά ελάχιστοι θα έλεγαν ότι απέκλινε ιδιαίτερα στα Αριστερά σε σχέση με τις συνήθεις πολιτικές των Εργατικών κατά τη διάρκεια της θητείας του. Όπως και να ‘χει, υποψιάζομαι πως ο Wolfie Smith και το «Λαϊκό Μέτωπο του Tooting» (δημοφιλής κωμική σειρά του BBC στα τέλη της δεκαετίας του ’70) δε θα εντυπωσιαζόταν ιδιαίτερα.
Ωστόσο, υπάρχει ένας ηλικιωμένος τροτσκιστής, που είχε αναμφισβήτητα πολύ μεγαλύτερη επιρροή από τους υπόλοιπους συντρόφους του, παρότι παρέμεινε σταθερά πιστός στις αρχές του και ήταν τελείως άγνωστος στο ευρύ κοινό.
Σηκώστε μια σφιχτή γροθιά για τον Alan Woods, παρακαλώ – ένα πρώην μέλος του Militant από το Swansea, 68 ετών – του οποίου ο αμετανόητος τύπος μαρξισμού που υποστηρίζει είχε τεράστια επίδραση στον ηγέτη της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες που πέθανε την περασμένη βδομάδα.
Όπως ανέφερε για πρώτη φορά ο «Sunday Telegraph» το 2010, ο κύριος Woods, που τώρα διευθύνει την ιστοσελίδα www.marxist.com, κέρδισε την προσοχή του Τσάβες, μετά τη συγγραφή ενός βιβλίου που ονομάζεται «Επανάσταση ή Μεταρρύθμιση» – ένα «βαρύ» βιβλίο 456 σελίδων υπεράσπισης της μαρξιστικής ορθοδοξίας.
Αν και δεν κατάφερε να ενταχθεί στη λίστα των μπεστ σέλερ στην Βρετανία, στην Βενεζουέλα κέρδισε την απόλυτη διάκριση – μια προσωπική παρέμβαση στην εβδομαδιαία τηλεοπτική εκπομπή του προέδρου, όπου ο El Comandante συνήθιζε να τραγουδά τραγούδια, να παίρνει συνεντεύξεις από τους καλεσμένους και γενικά να προβάλλεται για ώρες.
«Το διαβάζω λεπτομερώς, γράφω σημειώσεις γι’ αυτό το βιβλίο», δήλωσε ο Τσάβες, κατά τη διάρκεια μιας εκπομπής πριν από μερικά χρόνια, στην οποία κατηγόρησε τους δικούς του απαράτσικ για την αποτυχία τους να αντιμετωπίσουν τη διαφθορά της κυβέρνησης.
Κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας του κυρίου Τσάβες, ο κύριος Woods έκανε προσωπικές επισκέψεις στο προεδρικό μέγαρο και επίσης μια εθνική περιοδεία προώθησης του βιβλίου του στην Βενεζουέλα, η οποία προσέλκυσε εκατοντάδες θεατές. Κι έτσι, τα γραπτά ενός αφανούς, ακρο-αριστερού σοσιαλιστή από την Ουαλία συνέβαλαν στη διαμόρφωση μιας πραγματικής revolución (επανάστασης), αρκετές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα του.
Βέβαια, ο κύριος Woods, ο οποίος τώρα ζει στο Λονδίνο, δεν ήταν ένας ακτιβιστής της πολυθρόνας. Γεννημένος από μια εργατική οικογένεια στο Swansea, εντάχθηκε στους Νέους Σοσιαλιστές στα 16 του, σπούδασε Ρωσικά στη Μόσχα και πριν τα 30 του μετακόμισε με τη σύζυγό του και τις δύο μικρές κόρες του στην Ισπανία, για να ενισχύσει τον αγώνα ενάντια στο φασιστικό καθεστώς του Φράνκο. Μεταξύ των θαυμαστών του και ο ίδιος ο εγγονός του Λέων Τρότσκι, Vsievolod Volkov, ο οποίος λέει πως ο Woods είναι ο πιο κοντινός στον παππού του εν ζωή πολιτικός θεωρητικός.
Ως σήμερα, ήταν πάντα αρκετά συγκρατημένος σχετικά με το μέγεθος της επιρροής του στον Τσάβες – αν μη τι άλλο επειδή η αντιπολίτευση της Βενεζουέλας συνήθιζε να τον παρουσιάζει σαν μια φαύλη ξένη επιρροή και «τον κύριο ιδεολογικό του μέντορα, μετά το Φιντέλ Κάστρο».
Όμως, σε μια συνέντευξη την περασμένη Τετάρτη στην ουαλική Western Mail, στην οποία ο κύριος Woods υμνούσε τον κύριο Τσάβες, επιβεβαίωσε ότι οι δυο τους «είχαν πολύ στενή πολιτική σχέση».
«Σε μια περίπτωση, του έδωσα συγχαρητήρια για μια αρκετά ριζοσπαστική ομιλία και μου έπιασε το χέρι, με κοίταξε κατευθείαν στο πρόσωπο και είπε, ‘μόνο μερικές σκέψεις και ιδέες που έχω μάθει από σένα’», αφηγήθηκε ο κύριος Woods.
Μια από αυτές τις ιδέες πιστεύεται ότι ήταν η εθνικοποίηση από τον κ. Τσάβες μεγάλου αριθμού ιδιωτικών επιχειρήσεων, πολλές εκ των οποίων ήταν ιδιοκτησία «παρασιτικών ολιγαρχών», όπως τους περιγράφει ο κύριος Woods.
Ένα επιφανές θύμα αυτής της πολιτικής ήταν η Vestley Group, η βρετανική πολυεθνική που έλεγχε τεράστια αγροκτήματα βοοειδών στην Βενεζουέλα. Ο πρόεδρός της, ο λόρδος Vestley, είναι σχεδόν μια καρικατούρα των εχθρών του Κατεστημένου της εποχής του Citizen Smith (της τηλεοπτικής σειράς που αναφέρθηκε παραπάνω). Εκπαιδευμένος στο Eton, φίλος του πρίγκιπα Καρόλου και ένας από τους πλουσιότερους Βρετανούς, τίποτα δεν θα τον καθιστούσε φίλο των τσαβιστών. Όπως το έθεσε ο κύριος Woods σε ένα άρθρο του, το 2010, θέτοντας το ζήτημα της εθνικοποίησης: «Η πολιτική αυτή είναι…ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος υπεράσπισης της Επανάστασης απέναντι στο συστηματικό σαμποτάζ των τραπεζιτών και των καπιταλιστών, οι οποίοι είναι αποφασισμένοι να την ανατρέψουν με κάθε μέσον που διαθέτουν».
Αυτή, παρεμπιπτόντως, είναι μια από τις πιο μετριοπαθείς εκφορές του. Μεταξύ των άλλων κειμένων υπάρχουν διαμάντια που θα μπορούσαν να προέρχονται κατευθείαν από την πένα του Dave Spart, του φανταστικού αγωνιστή που εμφανίζεται στο σατιρικό περιοδικό Private Eye.
Αλλού, στο «Πού Βαδίζει η Επανάσταση της Βενεζουέλας» για παράδειγμα, λέει: «Η ανωτερότητα μιας εθνικά σχεδιασμένης οικονομίας αποδεικνύεται από τα κολοσσιαία επιτεύγματα της ΕΣΣΔ στο παρελθόν».
Το αν ο κύριος Woods συνεχίσει να είναι μια επιρροή στην τσαβική επανάσταση, απομένει να φανεί.
Ενώ ο αείμνηστος ηγέτης της Βενεζουέλας απολάμβανε δημοτικότητα για τα κοινωνικά του προγράμματα, οι δαπάνες του επικρίθηκαν για τη δημιουργία ανεξέλεγκτου πληθωρισμού που αναίρεσε πολλά από τα οφέλη. Το πρόγραμμα εθνικοποίησης επικρίθηκε επίσης για την απώθηση των πολυπόθητων ξένων επενδύσεων. Ή, αν προτιμάτε την εκδοχή του κυρίου Woods για τα γεγονότα, «οι ηγέτες της αντεπαναστατικής αντιπολίτευσης φυσικά αντέδρασαν υστερικά».
Μεταξύ των επικριτών του κυρίου Woods είναι επίσης ένας αριθμός ανθρώπων, οι οποίοι υπήρξαν ιδεολογικοί συνοδοιπόροι, όπως ο Teodoro Petkoff, που ξεκίνησε ως κομμουνιστής, αλλά τώρα είναι προεξέχων επικριτής του Τσάβες.
Ενώ ο κύριος Petkoff δεν συμμερίζεται πλέον τις πολιτικές πεποιθήσεις του κυρίου Woods, ακόμα διακατέχεται από το πολύχρωμο, πικρόχολο στυλ ρητορικής του George Galloway, όπως φαίνεται από ένα άρθρο του στην TalCual, μια εξέχουσα εφημερίδα της αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας.
«Ο Woods είναι μέρος αυτής της χούφτας ναυαγών που ξέφυγαν από το ναυάγιο της ΕΣΣΔ», γράφει ο Petkoff. «Μοναχικές ψυχές που αναζητούν για χορηγό, προκειμένου να συνεχίσουν να κηρύσσουν τον «Μαρξισμό-Λενινισμό» και την «επανάσταση» από τους σκονισμένους και αραχνιασμένους άμβωνές τους».
Όπως λένε στη Βενεζουέλα (και στo Lambeth, στο Λίβερπουλ και το Swansea) – Ζήτω η Επανάσταση (Viva la Revolución).
Colin Freeman (The Telegraph)
Ημερομηνία: 11/03/2013
{fcomment}
