Η σύντομη ομιλία που εκφώνησε κατά τη δεύτερη μέρα της ιδρυτικής συνδιάσκεψης της ΛΑΕ το μέλος της Κομμουνιστικής Τάσης σ. Σταμάτης Καραγιαννόπουλος.
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
η ιδρυτική συνδιάσκεψη, μας δίνει τη δυνατότητα να απαντήσουμε ειλικρινά στο ερώτημα γιατί ο πολιτικός μας φορέας δεν εμφανίζει σήμερα δυναμική ανάπτυξης.
Η απάντηση που δίνει η Κομμουνιστική Τάση στο εναλλακτικό της κείμενο είναι ότι η αιτία βρίσκεται στην απροθυμία του ηγετικού πυρήνα να αναγνωρίσει το λάθος της συμμετοχής του στην πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, αλλά και στην υπεράσπιση από αυτόν ενός προγράμματος που δεν πείθει και δεν ενθουσιάζει ιδιαίτερα την πρωτοπόρα νεολαία.
Η λαθεμένη επιλογή της συμμετοχής στην κυβέρνηση έσπρωξε την ηγεσία της ΑΠ στις γνωστές, διαδοχικές, απαράδεκτες υποχωρήσεις : συναίνεσε στη συμμαχία με τους αστούς ΑΝΕΛ, δέχτηκε την επιλογή του Παυλόπουλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας, ανέχθηκε το «πάγωμα» των προεκλογικών δεσμεύσεων και τη μνημονιακή συμφωνία της 20ης Φλεβάρη, αποδέχθηκε τη δέσμευση των αποθεματικών των κρατικών οργανισμών για να πληρωθεί κανονικά το χρέος.
Αντίθετα η ηγεσία της ΑΠ θα έπρεπε να έχει μείνει έξω από την κυβέρνηση και αμέσως μετά τη υπογραφή του προ-μνημονίου της 20ης Φλεβάρη 2015 – όπως είχε προτείνει η Κομμουνιστική Τάση – να ξεκινήσει μια σοβαρή εσωκομματική εκστρατεία για την – απόλυτα εφικτή καταστατικά – σύγκληση εκτάκτου συνεδρίου, που θα μπορούσε να προκαλέσει μια σοβαρή κυβερνητική κρίση και να αποτρέψει τη μνημονιακή προδοσία.
Όμως αντί γι’ αυτό, οι ηγέτες της ΑΠ – χωρίς να ρωτήσουν την αριστερή βάση του ΣΥΡΙΖΑ – παρέμειναν παθητικά στην κυβέρνηση μέχρι την προδοσία, απλά καταψηφίζοντας στη Βουλή το 3ο Μνημόνιο. Αλλά το καθήκον μιας αριστερής πτέρυγας δεν είναι απλά να σώσει την τιμή της καταψηφίζοντας την προδοσία, αλλά να εξαντλήσει κάθε διαθέσιμο όπλο για να εμποδίσει την προδοσία.
Το πρόγραμμα επίσης, πάνω στο οποίο έχει ήδη θεμελιώσει τη ΛΑΕ ο ηγετικός της πυρήνας εδώ και ένα χρόνο – πάλι χωρίς να ρωτηθεί η βάση – είναι μια λίγο πιο αριστερή εκδοχή του παλιού ρεφορμιστικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι ένα πρόγραμμα ουτοπικό, που προσπαθεί να πείσει το λαό ότι είναι εφικτός ένας πατριωτικός, δημοκρατικός, αντιμνημονιακός και προοδευτικός καπιταλισμός. Να τον πείσει για την ιδέα ότι στην εποχή της πιο βαθιάς του κρίσης, ο καπιταλισμός μπορεί να ανεχθεί “κοινωνικές” και “εθνικά ανεξάρτητες” πολιτικές.
Η ζωντανή εμπειρία από την 7μηνη υπουργική θητεία των ίδιων των συντρόφων του ηγετικού πυρήνα, θα έπρεπε να τους έχει διδάξει, ότι ακόμα και η διακήρυξη της πρόθεσης για μια υποτυπώδη βελτίωση του επιπέδου ζωής των εργατικών και φτωχών λαϊκών μαζών, θέτει σήμερα το καθήκον για επαναστατική σύγκρουση με την ελληνική αστική τάξη και το συνασπισμένο δυτικό ιμπεριαλισμό. Το σημαντικότερο δίδαγμα της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι ότι το καθήκον της κατάργησης της λιτότητας και των Μνημονίων είναι ταυτισμένο με το καθήκον της αφαίρεσης της εξουσίας από το κεφάλαιο για την έναρξη του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας, γιατί πολύ – πολύ απλά, για τους αστούς η κατάργηση της λιτότητας στην εποχή των γιγάντιων χρεών και της διαρκούς οικονομικής στασιμότητας, είναι αιτία πολέμου.
Κι έτσι αναδεικνύεται η ανάγκη για ένα μεταβατικό πρόγραμμα. Όμως το μεταβατικό πρόγραμμα – ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΛΕΕΙ ΚΑΙ Η ΛΕΞΗ – είναι πρόγραμμα μετάβασης σε άλλη κοινωνία και άλλη εξουσία, είναι πρόγραμμα μετάβασης στην εξουσία του εργαζόμενου λαού και στην έναρξη του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού.
Η μόνη τάση που υπερασπίζει στη σημερινή ΛΑΕ ένα αληθινά μεταβατικό πρόγραμμα είναι η Κομμουνιστική Τάση με το κείμενό της Κομμουνιστική Διεθνιστική Πλατφόρμα, γιατί είναι η μόνη που υπερασπίζει τον εργατικό έλεγχο, τις κοινωνικοποιήσεις και τον δημοκρατικό κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, τη μετάβαση σε μια άλλη εξουσία του εργαζόμενου λαού.
Αντί για τη μετάβαση στο σοσιαλισμό, ο ηγετικός πυρήνας της ΛΑΕ με το κείμενο Θέσεων του ΠΣ, επικεντρώνει στη μετάβαση στον καπιταλισμό με εθνικό νόμισμα. Όμως όσα δημοκρατικά αντιμνημονιακά “μπιχλιμπίδια” και αν βάλουμε στον καπιταλισμό του εθνικού νομίσματος, θα είναι πάντοτε αντιδραστικός.
Αυτή η επίμονη υπεράσπιση του καπιταλισμού της δραχμής έναντι του εξίσου αντιδραστικού καπιταλισμού του ευρώ, δεν είναι απλά μια λαθεμένη προγραμματική θέση. Μακροπρόθεσμα θα έχει τραγικές συνέπειες για τη ΛΑΕ.
Γιατί αργά ή γρήγορα, μέσα από την αποτυχία των απανωτών Μνημονιακών προγραμμάτων, ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής αστικής τάξης θα ταχθεί υπέρ του εθνικού νομίσματος και τότε η ΛΑΕ – ανεξάρτητα από τις όποιες αγνές προθέσεις του ηγετικού πυρήνα που δεν θέλουμε να αμφισβητήσουμε – θα ταυτιστεί στα μάτια της εργατικής τάξης με το τμήμα του κεφαλαίου, που με όχημα το εθνικό νόμισμα θα ενδυθεί την προβιά του πατριωτισμού για να αποπροσανατολίσει το λαό.
Ας συναισθανθούμε λοιπόν σύντροφοι αντιπρόσωποι τις πολιτικές μας ευθύνες και ας μην αφήσουμε τη ΛΑΕ να μετατραπεί οριστικά σε κόμμα – απολογητή του καπιταλισμού της δραχμής, αλλά και κανενός άλλου είδους καπιταλισμού. Σαν πολιτικός φορέας που δημιουργήθηκε σε αντιπαράθεση με τη σοσιαλδημοκρατική προδοσία της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, η ΛΑΕ πρέπει να επαναθεμελιωθεί πάνω στις γνήσιες κομμουνιστικές ιδέες. Ο μόνος σίγουρος δρόμος για να συμβεί αυτό με αφετηρία τη συνδιάσκεψη, είναι να υπερψηφιστεί το εναλλακτικό κείμενο που προτείνει η Κομμουνιστική Τάση, με τίτλο Κομμουνιστική Διεθνιστική Πλατφόρμα, αλλά και η δική της λίστα για το νέο Πολιτικό Συμβούλιο.
