Ένα άρθρο ενάντια στην κριτική που ασκείται από ρεφορμιστική, σοσιαλπατριωτική σκοπιά στη νέα πολιτική γραμμή του ΚΚΕ. Οι “κατηγορίες” για “τροτσκισμό” που εκτοξεύουν οι σταλινικοί απολογητές της πολιτικής της συνεργασίας των τάξεων και της θεωρίας των σταδίων αποτελούν την καλύτερη απόδειξη για την ορθότητα βασικών στοιχείων της νέας γραμμής του κόμματος.
Το τελευταίο διάστημα οι σταλινικοί ρεφορμιστές του «Εργατικού Αγώνα», της «Νέας Σποράς» και του «συλλόγου Γιάννης Κορδάτος» έχουν «ξεσαλώσει» και γράφουν πολύ συχνά κατηγορώντας την ηγεσία του ΚΚΕ για «νεοτροτσκισμό». Η ιστοσελίδα ISKRA, η οποία αντανακλά τις ιδέες του Αριστερού Ρεύματος του ΣΥΡΙΖΑ, φιλοξενεί πάντοτε πολύ πρόθυμα τα άρθρα των «κομμουνιστών» αυτών, συμφωνώντας προφανώς με τις χρεωκοπημένες ιδέες τους. Όλοι αυτοί είναι εμφανές ότι πειράχτηκαν πολύ από την θεωρητική τουλάχιστον εγκατάλειψη από το ΚΚΕ της άθλιας ιδέας ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα υποτελής στις ιμπεριαλιστικές χώρες και επομένως μη ιμπεριαλιστική και της αντίληψης για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού μέσω «σταδίων», δηλαδή της ταξικής συνεργασίας, του σοσιαλπατριωτισμού, της σοσιαλπροδοσίας.
Ποιες είναι όμως πιο συγκεκριμένα οι «σοβαρές» αυτές «κατηγορίες» περί «νεοτροτσκιστικής» στροφής που προσάπτουν οι σοσιαλπατριώτες αυτοί στην ηγεσία του ΚΚΕ; Αναφέρουν ιδιαίτερα την τότε στάση του ΚΚΕ στον ελληνοϊταλικό πόλεμο και την απόλυτα σωστή θέση της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ ότι επρόκειτο περί ιμπεριαλιστικού πολέμου και από τις δύο πλευρές. Οι ρεφορμιστές αυτοί χρησιμοποιούν κατά τη γνώμη τους τα πιο δυνατά χαρτιά τους, αυτά του σοσιαλπατριωτισμού. Στην πραγματικότητα πρόκειται ακριβώς για τα πιο αδύνατα χαρτιά τους, τα χαρτιά της πιο ανοικτής σοσιαλπροδοσίας.
Ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος και ο επαναστατικός πατριωτισμός
Καταρχάς πρέπει να πληροφορήσουμε τους σοσιαλπατριώτες τι σημαίνει ιμπεριαλισμός και ιμπεριαλιστικό κράτος, γιατί προφανώς παρά το ότι αυτοαποκαλούνται Λενινιστές, δεν έχουν διαβάσει ούτε μία ολόκληρη φράση από το έργο του Λένιν «Ιμπεριαλισμός, Ανώτερο Στάδιο του Καπιταλισμού». Ο Λένιν έγραφε λοιπόν στο συγκεκριμένο βιβλίο του, ότι ιμπεριαλιστική χώρα είναι αυτή της οποίας η αστική τάξη εξάγει ή έχει την δυνατότητα να εξάγει κεφάλαια – τα οποία έχει αποκτήσει από τη ληστρική εκμετάλλευση της γης και των ανθρώπων της «πατρίδας» της – μέσω των επιχειρήσεων της και των τραπεζών της σε άλλες χώρες προκειμένου να βγάλει καινούργια κέρδη από τη ληστρική εκμετάλλευση της γης και των ανθρώπων των χωρών αυτών.
Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι συνέπεια της λυσσασμένης πάλης των αστικών τάξεων των ιμπεριαλιστικών κρατών για την υπεράσπιση και την επέκταση των επιχειρήσεων τους και των τραπεζών τους. Όπως καταλαβαίνει λοιπόν και ο πιο ανίδεος από οικονομία, η Ελλάδα ήταν ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα μια καπιταλιστική χώρα με ισχυρή ελαφρά βιομηχανία. Διεξήγαγε ή συμμετείχε σε πλήθος ιμπεριαλιστικών πολέμων – βαλκανικοί πόλεμοι στις αρχές του 20ου αιώνα, ιμπεριαλιστική εκστρατεία στην Σοβιετική Ρωσία το 1918, ιμπεριαλιστική εκστρατεία στην Τουρκία το 1920, ιμπεριαλιστικός πόλεμος με την Ιταλία το 1940, ιμπεριαλιστική εκστρατεία στην Κορέα το 1950. Η Ελλάδα παραμένει φυσικά μέχρι σήμερα μια ιμπεριαλιστική χώρα. Οι «αναξιοπαθούντες» εφοπλιστές της κατασκευάζουν καράβια στη Νότια Κορέα και στην Κίνα, οι τράπεζες της και οι κατασκευαστικές της εταιρείες αλωνίζουν στα Βαλκάνια, η λίστα είναι ατελείωτη.
Επειδή οι ρεφορμιστές εγκαλούν τους κομμουνιστές για το τί θα έκαναν στον ελληνοϊταλικό πόλεμο και το αν θα αρνούνταν να συμμετάσχουν όπως κάνουν οι αναρχικοί, τους απαντάμε με τον Παντελή Πουλιόπουλο, όπως ο ίδιος έγραφε στο έργο του «Ο Πόλεμος που Έρχεται και τα Καθήκοντα των Κομμουνιστών στην Ελλάδα», χρονολογίας 1939: « Κάτω από τις συνθήκες αυτές ο νέος πόλεμος στην Βαλκανική, στον οποίο θα κληθούνε να δώσουν το αίμα τους τα γυναικόπαιδα, οι εργάτες και οι χωρικοί των χωρών της, θα είναι κι εδώ όχι «εθνικός» ή «αμυντικός» για οποιαδήποτε από τις χώρες αυτές, αλλά πόλεμος Ιμπεριαλιστικός, για την λύση των διαφορών των μεγάλων ιμπεριαλιστών γύρω από τις σφαίρες επιρροής στην χερσόνησο, στην Ανατολική Μεσόγειο, στην Μέση Ανατολή και για την ληστρική ανακατανομή της πολύπαθης Βαλκανικής ανάμεσα στις κυρίαρχες κεφαλαιοκρατίες και αιματοβαμμένες αυλικές κλίκες τους. Τα σταλινοσοσιαλιστικά συνθήματα της «ακεραιότητας των συνόρων» και της «εθνικής άμυνας» υποβοηθούνε μονάχα την δουλιά των Αγγλογάλλων και Γερμανοϊταλών ιμπεριαλιστών και της κάθε μιας βαλκανικής μπουρζουαζίας για να τραβήξουνε τις μάζες στον πόλεμο και να σκεπάσουνε τον ληστρικό χαραχτήρα του. Οι κομμουνιστές – διεθνιστές οφείλουν από τώρα να διαφωτίσουνε δραστήρια τις μάζες αυτές για την αληθινή φύση του πολέμου που έρχεται και που μόνο περισσότερες καταστροφές, εξαθλίωση και σκλαβιά θα φέρει στους εργαζομένους και, όταν ο πόλεμος ξεσπάσει, να επωφεληθούνε από τα διάφορα περιστατικά του για να μπουν επικεφαλής του προλεταριάτου και των άλλων εργαζομένων με σκοπό την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών, όποια κι αν έχει κυβερνητική μορφή, «δημοκρατική» ή δικτατορική, και για τον σχηματισμό επαναστατικής εργατο-αγροτικής εξουσίας. Αυτή θα προτείνει αμέσως ειρήνη στους άλλους βαλκανικούς κι ευρωπαϊκούς λαούς, θα τους καλέσει να κάνουνε κι αυτοί το ίδιο για να τερματιστεί ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος με την μετατροπή του σε κοινωνική επανάσταση, αλλιώς θα συνεχίσει η επαναστατική κυβέρνηση των εργατών και χωρικών τον πόλεμο, πόλεμο επαναστατικό τώρα πια, εναντίον του καπιταλιστικού εχθρού ως την τελική απομάκρυνση του. Κοινός σκοπός της επαναστατικής πάλης του βαλκανικού προλεταριάτου η εγκαθίδρυση της Βαλκανικής Ομοσπονδίας των Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, που μόνο αυτή μπορεί να κάνει πραγματικότητα την αδελφική συνεργασία των λαών, αισχρό ψέμα σήμερα στα χείλη των αστών διπλωματών.»
Οι σοσιαλπατριώτες κουνάνε απειλητικά το δάχτυλο στους κομμουνιστές, καλώντας τους να ομολογήσουν αν θα πολεμούσαν σε έναν – ιμπεριαλιστικό – πόλεμο Ελλάδας – Τουρκίας. Ας τους δώσουμε εμείς την απάντηση. Οι αστικές τάξεις της Ελλάδας και της Τουρκίας έχουν οπλίσει μέχρι τα δόντια τους στρατούς τους, καθώς είναι λυσσαλέος ο ανταγωνισμός μεταξύ τους για την ληστρική εκμετάλλευση κυρίως της θάλασσας του Αιγαίου, αλλά και της γης και των ανθρώπων της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής. Ο πόλεμος μεταξύ τους μέσα στα πλαίσια της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού θα καταστεί αναπόφευκτος αν οι εργαζόμενες μάζες των δύο χωρών δεν προχωρήσουν στην σοσιαλιστική επανάσταση.
Την καλύτερη απάντηση δίνει ο Λέον Τρότσκι, στο έργο του «Ο Πόλεμος και η Τετάρτη Διεθνής», χρονολογίας 1934: «Αν το προλεταριάτο δεν καταφέρει να αποτρέψει τον πόλεμο μέσω της επανάστασης – και αυτό είναι το μοναδικό μέσο για την πρόληψη του πολέμου – οι εργαζόμενοι, μαζί με ολόκληρο τον λαό, θα αναγκαστούν να συμμετάσχουν στον στρατό και τον πόλεμο. Ατομιστικά και αναρχικά συνθήματα άρνησης της στρατιωτικής υπηρεσίας, παθητική αντίσταση, λιποταξία, σαμποτάζ βρίσκονται σε θεμελιώδη αντίθεση με τις μεθόδους της προλεταριακής επανάστασης. Αλλά ακριβώς όπως στο εργοστάσιο οι προχωρημένοι εργαζόμενοι αισθάνονται δούλοι του κεφαλαίου, προετοιμαζόμενοι για την απελευθέρωση τους, έτσι και στον καπιταλιστικό στρατό αισθάνονται δούλοι του ιμπεριαλισμού. Αναγκασμένοι σήμερα να δίνουν τους μυς τους και τις ζωές τους ακόμη, δεν παραδίδουν την επαναστατική τους συνείδηση. Παραμένουν μαχητές, μαθαίνουν πώς να χρησιμοποιούν τα όπλα, εξηγούν ακόμη και στα χαρακώματα την ταξική έννοια του πολέμου, οργανώνουν γύρω τους, τους δυσαρεστημένους, τους συνδέουν σε πυρήνες, τους μεταφέρουν τις ιδέες και τα συνθήματα του κόμματος, παρακολουθούν στενά τις αλλαγές στην διάθεση των μαζών, την υποχώρηση του πατριωτικού κύματος, την ανάπτυξη της αγανάκτησης και καλούν τους στρατιώτες στην υποστήριξη των εργαζομένων στην κρίσιμη στιγμή.»
Η απόφαση της ιδρυτικής συνδιάσκεψης της 4ης Διεθνούς το 1938 ενάντια στον ιμπεριαλιστικό Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ανάμεσα στα άλλα τόνιζε: «Ο κύριος εχθρός της εργατικής τάξης βρίσκεται μέσα στην ίδια της την χώρα. Η εργατική τάξη δεν έχει πατρίδα να υπερασπίσει εκτός από αυτήν που έχει κατακτήσει και κυβερνά. Καμία υποστήριξη στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Συνέχιση της ταξικής πάλης κάτω από όλες τις περιστάσεις και χρησιμοποίηση της πολεμικής κρίσης για την ανατροπή του καπιταλισμού.»
O Λέον Τρότσκι έγραφε στο έργο του «Η Τρίτη Διεθνής Μετά τον Λένιν», χρονολογίας 1928: «Ο επαναστατικός πατριωτισμός μπορεί να έχει μονάχα ταξικό χαρακτήρα. Αρχίζει ως πατριωτισμός για την κομματική οργάνωση, το συνδικάτο, και ανυψώνεται σε κρατικό πατριωτισμό όταν το προλεταριάτο καταλάβει την εξουσία. Οποτεδήποτε η εξουσία βρίσκεται στα χέρια των εργατών, ο πατριωτισμός είναι επαναστατικό καθήκον. Αλλά αυτός ο πατριωτισμός οφείλει να είναι αναπόσπαστο καθήκον του επαναστατικού διεθνισμού.»
Τους Μαρξιστές δεν τους ενδιαφέρουν τα αιματοβαμμένα σύνορα των καπιταλιστικών χωρών, συμπεριλαμβανομένης και της δικής τους «πατρίδας», τα οποία δημιουργήθηκαν από αιματηρούς ιμπεριαλιστικούς πολέμους και το αίμα πολλών χιλιάδων. Τα σύνορα των καπιταλιστικών χωρών μπορούν να ενδιαφέρουν μόνο τους σοσιαλπροδότες. Οι σοσιαλιστικές χώρες θα καθορίσουν τα σύνορα τους με βάση την αμοιβαία θέληση των πληθυσμών τους μέσα στα πλαίσια μιας παγκόσμιας σοσιαλιστικής ομοσπονδίας.
Ο Λένιν έγραφε στο έργο του «Το Αποτέλεσμα της Συζήτησης για την Αυτοδιάθεση», χρονολογίας 1916: «Ο Γερμανός σωβινιστής Λενς στα άρθρα που αναφέραμε στην 5η θέση, παράθεσε μια ενδιαφέρουσα περικοπή από το έργο του Ένγκελς «Ο Πάδος και ο Ρήνος». Ο Ένγκελς λέει εκεί ανάμεσα στα άλλα ότι τα σύνορα «των μεγάλων και βιώσιμων εθνών της Ευρώπης» στην πορεία της ιστορικής εξέλιξης, που καταβρόχθισε μια σειρά μικρά και μη βιώσιμα έθνη, καθορίζονταν όλο και περισσότερο «από την γλώσσα και τις συμπάθειες» του πληθυσμού. Τα σύνορα αυτά ο Ένγκελς τα ονομάζει «φυσικά». Έτσι είχαν τα πράγματα στην Ευρώπη στην εποχή του προοδευτικού καπιταλισμού, περίπου στην περίοδο 1848-1871. Τώρα ο αντιδραστικός, ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός όλο και πιο συχνά σπάει αυτά τα σύνορα, τα καθορισμένα με δημοκρατικό τρόπο. Όλα τα σημάδια δείχνουν ότι ο ιμπεριαλισμός θα αφήσει κληρονομιά στον σοσιαλισμό, που έρχεται να τον αντικαταστήσει, σύνορα λιγότερο δημοκρατικά, μια σειρά προσαρτήσεις στην Ευρώπη και σε άλλα μέρη του κόσμου. Και τι πρόκειται να γίνει; Μήπως ο νικητής σοσιαλισμός αποκαθιστώντας και εφαρμόζοντας ως το τέλος την πλήρη δημοκρατία σε όλη την γραμμή, θα παραιτηθεί από τον δημοκρατικό καθορισμό των συνόρων του κράτους; Δεν θα θελήσει να πάρει υπόψη του τις «συμπάθειες» του πληθυσμού; Φτάνει να βάλουμε αυτά τα ερωτήματα για να δούμε πεντακάθαρα πώς οι Πολωνοί συνάδελφοι μας κατρακυλάνε από τον Μαρξισμό στον «ιμπεριαλιστικό οικονομισμό». Οι παλιοί «οικονομιστές», μετατρέποντας τον Μαρξισμό σε γελοιογραφία, δίδασκαν στους εργάτες ότι για τους Μαρξιστές έχει σημασία «μόνο» το «οικονομικό». Μήπως οι καινούργιοι «οικονομιστές» νομίζουν ότι το δημοκρατικό κράτος του νικηφόρου σοσιαλισμού θα υπάρχει χωρίς σύνορα (κάτι σαν το «σύμπλεγμα των αισθημάτων» χωρίς ύλη), ή μήπως ότι τα σύνορα θα καθορίζονται «μόνο» σύμφωνα με τις ανάγκες της παραγωγής; Στην πραγματικότητα τα σύνορα αυτά θα καθορίζονται δημοκρατικά, δηλαδή σύμφωνα με την θέληση και τις «συμπάθειες» του πληθυσμού. Ο καπιταλισμός εκβιάζει αυτές τις συμπάθειες κι έτσι προσθέτει νέες δυσκολίες στο έργο της προσέγγισης των εθνών. Ο σοσιαλισμός, οργανώνοντας την παραγωγή χωρίς ταξική καταπίεση, εξασφαλίζοντας την ευημερία όλων των μελών του κράτους, επιτρέπει να εκδηλωθούν απολύτως ελεύθερα οι «συμπάθειες» του πληθυσμού και γι’ αυτό τον λόγο ακριβώς διευκολύνει και επιταχύνει σε τεράστιο βαθμό την προσέγγιση και την συγχώνευση των εθνών.»
Μαρξισμός και Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος
Οι σοσιαλπατριώτες επικριτές της νέας γραμμής του ΚΚΕ φτάνουν στο σημείο να υποστηρίξουν ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν αντιφασιστικός όχι μόνο από την πλευρά της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και από την πλευρά της Μεγάλης Βρετανίας και των ΗΠΑ… Η Μεγάλη Βρετανία και οι ΗΠΑ δηλαδή διεξήγαγαν αντιφασιστικό πόλεμο ενάντια στην Γερμανία, έστω και εξ ανάγκης (ευχαριστούμε πολύ για την παραχώρηση…). Σύμφωνα με τους κυρίους αυτούς, η Μεγάλη Βρετανία και οι ΗΠΑ, των οποίων οι τράπεζες και οι μεγάλες επιχειρήσεις χρηματοδότησαν και εξόπλισαν τον στρατό της φασιστικής Γερμανίας, ήταν (και προφανώς συνεχίζουν να είναι) αντιφασιστικές!
Πληροφορούμε τους ρεφορμιστές μας ότι η Μεγάλη Βρετανία και οι ΗΠΑ μπήκαν πραγματικά στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν αυτός είχε ήδη κριθεί με τη νίκη του Κόκκινου Στρατού στο Κουρσκ και στο Στάλινγκραντ. Η απόβαση τους στην Σικελία το 1943 (πολλούς μήνες ύστερα από τη νίκη του Κόκκινου Στρατού στο Στάλινγκραντ) και στη Νορμανδία το 1944 έγινε με μοναδικό σκοπό να ανακόψουν όσο γίνεται περισσότερο ανατολικά την προέλαση του Κόκκινου Στρατού και για να αποτρέψουν την σοσιαλιστική επανάσταση στις Ευρωπαϊκές χώρες. Τόσο σημαντικό αντιφασιστικό πόλεμο διεξήγαγαν η Μεγάλη Βρετανία και οι ΗΠΑ….
Οι σοσιαλπατριώτες αναρωτιούνται : αφού οι κομμουνιστές δεν θεωρούν «εθνικό» ή «αμυντικό» έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο με την Τουρκία, τότε τι θα έκαναν στην Παλαιστίνη και στην Σερβία; Εδώ μπέρδεψαν τον φάντη με το ρετσινόλαδο. Η Παλαιστίνη δεν υπάρχει καν ως κρατική οντότητα (έστω και αστική), κατά συνέπεια η θέση των κομμουνιστών βρίσκεται στην ένοπλη αντίσταση στον Ισραηλινό στρατό, για την σοσιαλιστική επανάσταση στην Παλαιστίνη και στο Ισραήλ, ενώ κατά την διάρκεια της ένοπλης επιδρομής του ΝΑΤΟ ενάντια στην Σερβία το 1999, η γραφειοκρατία της Σερβίας παρά το ότι είχε επιλέξει τον δρόμο της καπιταλιστικοποίησης της οικονομίας, δεν είχε ιδιωτικοποιήσει μέχρι τότε παρά το 30% της βιομηχανίας, κατά συνέπεια η θέση των κομμουνιστών βρίσκονταν στην ένοπλη αντίσταση στο ΝΑΤΟϊκό στρατό, για την σοσιαλιστική επανάσταση στην Σερβία και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Λαϊκά μέτωπα, Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο και μαρξισμός
Οι σοσιαλπατριώτες διεκδικούν την κληρονομιά της χρεωκοπημένης πολιτικής του «Λαϊκών Μετώπων» του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς, την οποία επέβαλε στα Κομμουνιστικά Κόμματα, δηλαδή την στρατηγική συμμαχία με την σοσιαλδημοκρατία και την «προοδευτική» αστική τάξη, υποτίθεται για την απόκρουση του φασισμού. Μια πολιτική η οποία όπου εφαρμόστηκε με μεγαλύτερη συνέπεια (Ισπανία, Γαλλία) είχε ως συνέπεια τη νίκη της αστικής αντίδρασης.
Η Κομμουνιστική Τάση την ίδια στιγμή που συμφωνεί με την παρούσα στροφή της ηγεσίας του ΚΚΕ μακριά από την υπεράσπιση της ταξικής συνεργασίας και της θεωρίας των σταδίων που εκφράζουν τα Λαϊκά Μέτωπα, ασκεί κριτική στην ηγεσία του ΚΚΕ για την απόρριψη της πολιτικής του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου της Κομμουνιστικής Διεθνούς, του οποίου τις πολιτικές βάσεις έθεσαν οι Λένιν και Τρότσκι.
Σύμφωνα με το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο τα Κομμουνιστικά Κόμματα καθοδηγούνταν να παλέψουν για να οικοδομήσουν ένα ενιαίο μέτωπο με τα ρεφορμιστικά εργατικά κόμματα, επιτυγχάνοντας έτσι κοινή δράση μαζί τους και επομένως με τις μάζες που τα ακολουθούσαν για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των οικονομικών συμφερόντων των εργατών, απορρίπτοντας όμως απόλυτα κάθε θυσία της πολιτικής ανεξαρτησίας τους, των αρχών και του προγράμματός τους, έχοντας πάντα κεντρικό τους στόχο την πραγματοποίηση της σοσιαλιστικής επανάστασης, καθώς και απορρίπτοντας απόλυτα κάθε θυσία της ελευθερίας κριτικής των ρεφορμιστικών εργατικών κομμάτων για την προδοσία τους σε βάρος της υπόθεσης της εργατικής τάξης, έχοντας πάντα ως στόχο την πραγματοποίηση της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Είναι κατανοητό ότι το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο επεκτεινόταν και στις ηγεσίες των ρεφορμιστικών εργατικών κομμάτων, καθώς είναι σαφές ότι αν τα Μαρξιστικά κόμματα μπορούσαν να ενώσουν τις μάζες που ακολουθούσαν τους ρεφορμιστές άμεσα κάτω από τις σημαίες τους παρακάμπτοντας τα ρεφορμιστικά εργατικά κόμματα, το ζήτημα του ενιαίου εργατικού μετώπου δεν θα ετίθετο καθόλου. Η φυσική συνέπεια του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου θα έπρεπε να είναι ο σχηματισμός μιας εργατικής κυβέρνησης από όλα τα κόμματα του εργατικού μετώπου. Είναι όμως αυτονόητο ότι η εργατική κυβέρνηση θα έπρεπε να είναι μόνο η έναρξη για την έκρηξη της ταξικής πάλης και τελικά την σοσιαλιστική επανάσταση. Το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο και η εργατική κυβέρνηση πρέπει να είναι απόλυτη προτεραιότητα για τα Μαρξιστικά κόμματα. Το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο στις σημερινές συνθήκες οφείλει να επεκταθεί στα αριστερά Πράσινα κόμματα και στα αριστερά κόμματα των εθνικών μειονοτήτων. Η πάλη με όλες τους τις δυνάμεις για την επίτευξη του με αυτούς τους όρους Ενιαίου Εργατικού Μετώπου είναι αυστηρότατη προϋπόθεση για τα Μαρξιστικά κόμματα ώστε να γίνουν μαζικά και για να μην μεταβληθούν σε ασήμαντες, «επαναστατικότατες» κατά τα άλλα, σέχτες.
Η μονή χρήσιμη για την εργατική τάξη και την υπόθεση του σοσιαλισμού κριτική που πρέπει να γίνεται στην πολιτική γραμμή του ΚΚΕ είναι η κριτική από μια συνεπή μαρξιστική, λενινιστική σκοπιά. Προϋπόθεση αποτελεί η τολμηρή και απερίφραστη επικρότηση της στροφής προς μια διεθνιστική, επαναστατική, προλεταριακή κατεύθυνση που συντελείται τα τελευταία χρόνια στην πολιτική του κόμματος, περιλαμβάνοντας την εγκατάλειψη της «θεωρίας των σταδίων» και την κριτική επανεξέταση της ιστορίας του ελληνικού και διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Αντίθετα, η κριτική στη νέα γραμμή του ΚΚΕ από τη σοσιαλπατριωτική σκοπιά που επιχειρούν οι ορθόδοξοι «Λαϊκόμετωπικοί» σταλινικοί του «Εργατικού Αγώνα» και της «Νέας Σποράς» και οι «κατηγορίες» τους για «τροτσκισμό» (βλέπε γνήσιο επαναστατικό μαρξισμό) είναι η καλύτερη απόδειξη για την ορθή κατεύθυνση βασικών στοιχείων αυτής της νέα γραμμής.
