Τον περασμένο Μάιο οι καθηγητές δείχνοντας αξιοθαύμαστη αγωνιστικότητα, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση χρησιμοποίησε εναντίον τους το χουντικής έμπνευσης μέτρο της «προληπτικής» επιστράτευσης, ψήφισαν με ποσοστό 92% στις κατά τόπους ΕΛΜΕ υπέρ μιας απεργίας διαρκείας.
Όπως είχαμε εξηγήσει τότε, με δεδομένη την τεράστια διάθεση για αγώνα των καθηγητών και την γρήγορα αναπτυσσόμενη συμπάθεια από την πλειοψηφία των εργαζόμενων των υπόλοιπων κλάδων, εκείνη η απεργία διαρκείας αν πραγματοποιούταν, θα είχε μεγάλες πιθανότητες να είναι νικηφόρα και θα μπορούσε να θέσει το ζήτημα της άμεσης ανατροπής της κυβέρνησης.
Αυτό όμως δεν συνέβη τελικά, αφού όλες οι πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες της εργατικής τάξης έπαιξαν – η κάθε μία με τον δικό της τρόπο – έναν αντικειμενικά απεργοσπαστικό ρόλο.
ΟΛΜΕ: συνέδριο – σταθμός
Παρά τη δικαιολογημένη απογοήτευση που επικράτησε στις τάξεις των καθηγητών μετά το «άδειασμα» που τους επιφύλαξαν οι ηγεσίες τους τον Μάη, η μαχητική τους διάθεση κάθε άλλο παρά υποχώρησε. Αντίθετα αποτυπώθηκε στις αποφάσεις που έλαβε το 16ο συνέδριο της ΟΛΜΕ τον περασμένο Ιούλιο, τόσο για το πρόγραμμα δράσης, όσο και για τους συσχετισμούς στο νέο Δ.Σ.
Το συνέδριο, στο οποίο συμμετείχαν 437 σύνεδροι εκπροσωπώντας 87 ΕΛΜΕ από ολόκληρη τη χώρα, αποφάσισε την έναρξη απεργίας διαρκείας τον Σεπτέμβρη «ανεξάρτητα από το εάν ισχύει ή όχι το καθεστώς της πολιτικής επιστράτευσης» και τη «δημιουργία συντονιστικού πρωτοβάθμιων και ομοσπονδιών με πρωτοβουλία της ΟΛΜΕ».
Εξίσου σημαντική ήταν και η αποφασιστική αλλαγή συσχετισμών προς τ’ αριστερά που προέκυψε από τις εκλογές για το νέο Δ.Σ. Οι Συνεργαζόμενες Εκπαιδευτικές Κινήσεις (πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ) συγκέντρωσαν 3 έδρες (2 έδρες στο προηγούμενο ΔΣ), η ΔΑΚΕ 3 έδρες (3 έδρες στο προηγούμενο ΔΣ), το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών 2 έδρες (2 έδρες στο προηγούμενο ΔΣ), οι Παρεμβάσεις – Συσπειρώσεις Εκπαιδευτικών (πρόσκειται στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά) 2 έδρες (μία έδρα στο προηγούμενο ΔΣ) και η ΠΑΣΚ 1 έδρα (3 έδρες στο προηγούμενο ΔΣ).
Η απεργία διαρκείας να γίνει έναυσμα για μια γενική πολιτική απεργία
Η ΟΛΜΕ έχει ξεκινήσει να εφαρμόζει τις σημαντικές αποφάσεις που έλαβε το συνέδριό της. Έτσι στις 28 Αυγούστου κάλεσε μια συνάντηση συντονισμού 15 μαζικών ομοσπονδιών, η οποία κατέληξε σε απόφαση για την ανάγκη συντονισμένου απεργιακού αγώνα διαρκείας. Και λίγο πριν το ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς – σε μια δευτεροβάθμια εκπαίδευση από την οποία λείπουν 16.000 καθηγητές με συνέπεια μεγάλα κενά – η μια μετά την άλλη οι ΕΛΜΕ όλης της χώρας, αποφασίζουν πλέον απεργία διαρκείας.
Ενδεικτική του κλίματος που επικρατεί ανάμεσα στους καθηγητές, είναι η απόφαση της Ά ΕΛΜΕ Αχαΐας, η οποία καλεί «όλες τις υπόλοιπες ΕΛΜΕ αλλά και το ΔΣ της ΟΛΜΕ να πάρουν ανάλογες αποφάσεις και να καλέσουν από κοινού τις Ομοσπονδίες και τα πρωτοβάθμια σωματεία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα σε όλη τη χώρα να προετοιμάσουν μια γενική πολιτική απεργία διαρκείας».
Η Κομμουνιστική Τάση του ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται εδώ και μήνες τη θέση αυτή, θεωρώντας ότι αποτελεί τη μόνη διέξοδο για το εργατικό κίνημα στις σημερινές συνθήκες. Για τον ίδιο λόγο, η προοπτική της υιοθέτησής της έχει τρομοκρατήσει την αστική τάξη και την κυβέρνηση, η οποία ήδη «διαρρέει» ότι εξετάζει ξανά το ενδεχόμενο της επιστράτευσης των καθηγητών δήθεν, «για να μείνουν ανοικτά τα σχολεία», στην πραγματικότητα για να προλάβει την φωτιά που απειλεί να εξαπλωθεί και να την κάψει. Αν τελικά πάρει ξανά το ίδιο μέτρο ενάντια στους καθηγητές, το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να εξοργίσει ακόμα περισσότερο το εργατικό κίνημα και να διευρύνει το απεργιακό μέτωπο εναντίον της.
Η απεργιακή μάχη των καθηγητών μπορεί και πρέπει να γίνει το έναυσμα για την αναγκαία γενική πολιτική απεργία διαρκείας που θα ανατρέψει την κυβέρνηση. Οι ευθύνες που πέφτουν στους ώμους των ηγεσιών του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ είναι πιο μεγάλες από ποτέ.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει επιτέλους να μιλήσει συγκεκριμένα. Οι γενικολογίες περί «ανένδοτου» και οι αποστάσεις στο όνομα «της αυτονομίας των συνδικάτων», δεν «χωράνε» πια στην ταξική πάλη, που στην παρούσα φάση γίνεται υπόθεση ζωής ή θανάτου για εκατομμύρια εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν ανάγκη να ακούν από την ηγεσία ότι «η κυβέρνηση πρέπει να φύγει», αλλά να ακούσουν το πώς ακριβώς θα την ανατρέψουμε. Κάτω από αυτό το πρίσμα, η απόφαση που έλαβε η τελευταία συνεδρίαση της ΚΕ πάνω στο ζήτημα των αγώνων και του ρόλου του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτούς, είναι κατώτερη των περιστάσεων.
Από την πλευρά της, η ηγεσία του ΚΚΕ θα πρέπει να αναθεωρήσει άμεσα την άτολμη στάση που υιοθέτησε στο όνομα «της ανάγκης να φανεί αν το κίνημα έχει διάθεση για αγώνα» και η οποία την οδήγησε στην υποστήριξη μιας πρότασης για 48ωρη απεργία. Η πρόταση αυτή ήδη καταδικάστηκε και η μεγάλη διάθεση για αγώνα διαρκείας φάνηκε ξανά στις συνελεύσεις και στις σχετικές ψηφοφορίες.
Οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ πρέπει άμεσα να σχηματίσουν ένα ενιαίο μέτωπο που θα απευθυνθεί στους καθηγητές, στους εργαζόμενους στην Υγεία και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, καθώς και σε όλους τους υπόλοιπους κλάδους και θα τους προτείνει να προετοιμάσουν από κοινού μια γενική πολιτική απεργία διαρκείας, με σαφή σκοπό την πτώση της κυβέρνησης και την εκλογή μιας αριστερής κυβέρνησης με βασικούς πυλώνες τα δύο αυτά εργατικά κόμματα και πρόγραμμα επαναστατικό και σοσιαλιστικό.
{fcomment}
