Η βάρβαρη επίθεση του ισραηλινού κράτους στη λωρίδα της Γάζας άφησε πίσω της έναν αποκρουστικό απολογισμό: πάνω από 2.000 νεκροί, ανάμεσα στους οποίους 540 παιδιά, πάνω από 10000 τραυματίες και δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες.
Ο απολογισμός δεν τελειώνει εκεί. Παρά τις εικόνες «χαράς» που προβλήθηκαν από τα δυτικά ΜΜΕ για την εκεχειρία, οι πραγματικές δυσκολίες τώρα αρχίζουν για όσους επιβίωσαν από το μακελειό. Η μισητή Ισραηλινή άρχουσα τάξη, παρά τις υποκριτικές διαβεβαιώσεις ότι θα στόχευε μόνο «υποδομές τρομοκρατών», βομβάρδισε με σύστημα και επιμονή όλες τις βασικές υποδομές στη λωρίδα της Γάζας, μετατρέποντας ολόκληρες περιοχές σε μεγάλους σωρούς από ερείπια. Ο πληθυσμός τώρα πρέπει να ζήσει με ένα κατεστραμμένο σύστημα υδροδότησης, με προβλήματα ηλεκτροδότησης, με ένα κατεστραμμένο αποχετευτικό σύστημα που απειλεί με επιδημίες την πυκνοκατοικημένη Γάζα.
Επιπρόσθετα το ισραηλινό κράτος φρόντισε να καταστρέψει με επιμέλεια την οικονομική ραχοκοκαλιά της περιοχής. Τουλάχιστον 175 σημαντικές βιομηχανίες καταστράφηκαν ανάμεσα στις οποίες 21 βιομηχανίες τροφίμων και 10 βιομηχανίες ρουχισμού. Χιλιάδες εργαζόμενοι έχασαν την δουλειά τους σε μία περιοχή που πριν ακόμα την εισβολή μαστίζονταν από την ανεργία με ποσοστά που ξεπερνούσαν το 40%.
Ο Νετανιάχου δήλωσε υποκριτικά ότι ο στόχος αυτής της σφαγής ήταν η καταστροφή των υπόγειων τούνελ που κατασκεύαζε η Χαμάς προς το Ισραήλ. Η εισβολή έγινε τάχα για την αποκατάσταση της «ηρεμίας και τις ασφάλειας στους ισραηλινούς, ενώ παράλληλα θα πλήττονταν οι υποδομές της Χαμάς καθώς και άλλων τρομοκρατικών οργανώσεων στη Λωρίδα της Γάζας». Στην πραγματικότητα η σφαγή που πραγματοποιήθηκε από τον ισραηλινό στρατό, θα έχει το αντίθετο αποτέλεσμα, θα τροφοδοτήσει με μίσος μια ολόκληρη γενιά Παλαιστινίων που θα είναι έτοιμοι να πολεμήσουν με κάθε τρόπο το τέρας που γκρέμισε τα σπίτια τους και δολοφόνησε τις οικογένειες τους. Η νέα αυτή γενιά μπορεί να είναι η μαγιά για μία νέα «Ιντιφάντα», αλλά μπορεί να πέσει εξίσου εύκολα στην παγίδα του ισλαμικού φονταμενταλισμού που ελλείψει ενός επαναστατικού παράγοντα καρπώνεται τη ριζοσπαστικοποίηση της νέας γενιάς.
Τα πραγματικά αίτια της εισβολής
Όλη αυτή η δολοφονική επιχείρηση ξεκίνησε μετά την απαγωγή και την δολοφονία τριών ισραηλινών νέων. Αμέσως τα ισραηλινά ΜΜΕ ξεκίνησαν μία υστερική εκστρατεία για να δημιουργήσουν το απαραίτητο «κλίμα» για την εισβολή. Τα πραγματικό αίτιο της εισβολής όμως δεν βρίσκεται εκεί. Το ισραηλινό κράτος χρησιμοποίησε αυτό το τραγικό συμβάν σαν αφορμή για να εδραιώσει τα συμφέροντα του στην περιοχή.
Η ισραηλινή άρχουσα τάξη βλέπει με ανησυχία τις εξελίξεις στις γειτονικές χώρες. Ολόκληρη η Μέση Ανατολή είναι ένα καζάνι που βράζει, τόσο από την αραβική επανάσταση (που βρίσκεται προσωρινά σε ύφεση), όσο και από τις επεμβάσεις του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που έχουν αποσταθεροποιήσει ολόκληρη την περιοχή. Ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία, η δημιουργία του ισλαμικού κράτους (ISIS), έχουν αναγκάσει τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό να στραφεί για βοήθεια σε χθεσινούς εχθρούς. Η προσέγγιση ΗΠΑ και Ιράν έχει ενοχλήσει το ισραηλινό κράτος, καθώς το Ιράν αποτελεί έναν από τους κύριους εχθρούς του στην περιοχή. Με την επέμβαση της στη Γάζα, ενάντια στις συμβουλές των ΗΠΑ, η ισραηλινή άρχουσα τάξη θέλησε να στείλει ένα μήνυμα στο Λευκό Οίκο, ότι είναι ένας από τους λίγους σταθερούς συμμάχους του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην Μέση Ανατολή και θα πρέπει να δείχνουν μεγαλύτερη «ευαισθησία» στα ιδιαίτερα συμφέροντα του σιωνιστικού κράτους.
Ένας άλλος βασικός στόχος του Νετανιάχου ήταν να διακόψει τις συνομιλίες που ξεκίνησαν ανάμεσα σε Χαμάς και Φατάχ. Το τελευταίο διάστημα η Χαμάς και η Φατάχ προσπαθούσαν να έρθουν σε κάποιου είδους συμφωνία για την κοινή διακυβέρνηση πάνω στα παλαιστινιακά εδάφη. Για την Ισραηλινή άρχουσα τάξη αυτή θα ήταν μία επικίνδυνη εξέλιξη, καθώς μέχρι τώρα μπορούσαν να υποστηρίζουν ότι εφόσον οι Παλαιστίνιοι δεν είναι ενωμένοι δεν υπάρχει κάποιος με τον οποίο μπορούν να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις.
Η κύρια αιτία για την εισβολή βέβαια βρίσκεται μέσα στο Ισραήλ. Τα τελευταία χρόνια, όπως συμβαίνει σε όλες τις άλλες καπιταλιστικές χώρες, η κυβέρνηση Νετανιάχου προχώρησε σε ένα πρόγραμμα σκληρής λιτότητας που οδήγησε στην ενίσχυση της αντιπολίτευσης και στην όξυνση της δυσαρέσκειας στην ισραηλινή κοινωνία. Αυτό εκφράστηκε μέσα από τις μεγάλες διαδηλώσεις το 2011. Η ισραηλινή άρχουσα τάξη χρειάζεται την σωβινιστική υστερία για να εκτρέψει την προσοχή των ισραηλινών εργαζόμενων από τα εσωτερικά προβλήματα στον «εξωτερικό εχθρό».
Αντίστοιχη βέβαια είναι η εικόνα στην «αντίπερα όχθη». Η αντιδραστική Χαμάς όταν πήρε υπό τον έλεγχο της τη Λωρίδα της Γάζας υποσχέθηκε ότι θα έβαζε ένα τέλος στην διεφθαρμένη ηγεσία της Φατάχ. Τώρα όμως ο λαός της Γάζας βλέπει ότι είναι το ίδιο διεφθαρμένοι.
Οι ηγέτες της Χαμάς, έχοντας χάσει την εμπιστοσύνη του πληθυσμού, έχουν την ίδια ανάγκη για τον «εξωτερικό» εχθρό με την ισραηλινή άρχουσα τάξη. Αυτό εξηγεί την παρανοϊκή πολιτική της εκτόξευσης ρουκετών στον άμαχο πληθυσμό του Ισραήλ που δεν έχει κανένα άλλο αποτέλεσμα από τα να συσπειρώνει τους Ισραηλινούς εργαζόμενους στη αντιδραστική τους κυβέρνηση.
Η μόνη διέξοδος
Ο Παλαιστινιακός λαός έχει κάθε δικαίωμα σε μία πατρίδα και όσο αυτό δεν γίνεται πραγματικότητα οι συγκρούσεις και η αιματοχυσία αναπόφευκτα θα συνεχιστούν. Η σιωνιστική άρχουσα τάξη όμως δεν θα πραγματοποιήσει ποτέ αυτό τον πόθο του Παλαιστινιακού λαού. Για να γίνει πραγματικότητα αυτός ο πόθος, η Ισραηλινή άρχουσα τάξη πρέπει να ανατραπεί. Ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι η Ισραηλινή εργατική τάξη να «σπάσει» από την επιρροή του σιωνιστικού κράτους που είναι υπεύθυνο τόσο για την καταπίεση των Ισραηλινών εργατών όσο και των Παλαιστίνιων αδερφών τους και να παλέψει για το δικαίωμα των Παλαιστινίων σε μία πατρίδα.
Στο πλαίσιο του καπιταλισμού όμως, είναι αδύνατο να υπάρξει ένα βιώσιμο παλαιστινιακό κράτος σε αυτό το ψηφιδωτό παλαιστίνιων και ισραηλινών πληθυσμών. Ο μόνος τρόπος για να γίνει κάτι τέτοιο – στο έδαφος του υπάρχοντος συστήματος – είναι μέσα από την γενοκτονία του ενός ή του άλλου πληθυσμού, κάτι που ονειρεύονται οι αντιδραστικοί και των δύο πλευρών.
Η ανάπτυξη της ταξικής πάλης και στις δύο πλευρές είναι η μόνη βιώσιμη λύση για τους λαούς του Ισραήλ και της Παλαιστίνης. Οι Ισραηλινοί εργάτες πρέπει να υπερασπιστούν τα αδέρφια τους στην Παλαιστίνη, αντιμετωπίζοντας τον πραγματικό εχθρό τους, την ισραηλινή άρχουσα τάξη. Οι Παλαιστίνιοι εργάτες πρέπει πρώτα να διεξάγουν ένα συστηματικό αγώνα ενάντια στην αντιδραστική Χαμάς και τη Φατάχ και να παλέψουν να συνδεθούν με τον αγώνα των ισραηλινών εργατών. Η διέξοδος για τους Ισραηλινούς εργάτες είναι αξεδιάλυτα δεμένη με την απελευθέρωση των Παλαιστίνιων εργατών και αντίστροφα. Μόνο μέσα σε μία σοσιαλιστική ομοσπονδία, χωρίς άρχουσες αστικές ελίτ μπορεί να γίνει πραγματικότητα το όνειρο των παλαιστινίων εργατών και νεολαίων για μια δική τους πατρίδα.
