Το κίνημα των κίτρινων γιλέκων εισήλθε στην «τέταρτη πράξη» του αυτό το Σαββατοκύριακο, με άλλον ένα γύρο ριζοσπαστικών κινητοποιήσεων, με πολύ περισσότερο κόσμο από την επίσημη εκτίμηση των 130.000 (ενδεχομένως 500.000). Αυτή τη φορά, η κρατική καταστολή ήταν ακόμη πιο βάναυση, με 89.000 αστυνομικούς σε όλη τη Γαλλία που εμπόδισαν τα κίτρινα γιλέκα από το να διαδηλώσουν – ειρηνικά ή όχι – και προχωρησαν σε 2000 συλλήψεις.
Η νεολαία, τόσο στα πανεπιστήμια όσο και στα σχολεία, έχει επίσης εισέλθει πλέον με αποφασιστικό τρόπο στο προσκήνιο και αντιμετώπισε την βάρβαρη κρατική καταστολή. Εν τω μεταξύ, παρά την αποφασιστική συμμετοχή από τους εργαζόμενους στη βάση των συνδικάτων, οι ηγέτες των κύριων συνδικαλιστικών ομοσπονδιών παίζουν έναν επαίσχυντο ρόλο προσπαθώντας «να ηρεμήσουν» το κίνημα και «να διαπραγματευτούν» με την κυβέρνηση. Επιπλέον, μια διεθνής υστερική εκστρατεία παραπληροφόρησης και συκοφαντιών από τα ΜΜΕ έχει επιδιώξει να ταυτίσει το κίνημα με την ακροδεξιά και τον εθνικισμό και φυσικά, με τις νεφελώδεις μηχανορραφίες της Ρωσίας.
Οι παραχωρήσεις που ανακοίνωσε ο Μακρόν δεν φαίνεται να έχουν πετύχει τίποτα. Αντίθετα έχουν ενθαρρύνει τις γαλλικές μάζες, οι οποίες έχουν μάθει τώρα ότι ο μόνος τρόπος για να νικήσουν είναι να αγωνιστούν! Τα αιτήματά τους έχουν διευρυνθεί πέρα από την ακύρωση του φόρου των καυσίμων σε μια ολόκληρη σειρά ζητημάτων που συνδέονται με το κόστος ζωής και την απόρριψη του μισητού πολιτικού κατεστημένου. Δημοφιλή αιτήματα περιλαμβάνουν την αποκατάσταση του ISF (του φόρου στον πλούτο), την αύξηση των συντάξεων, την ουσιαστική αύξηση του κατώτατου μισθού, την περικοπή των μισθών για τους πολιτικούς και – πιο σημαντικό από όλα – την παραίτηση του Μακρόν, καθώς και τη διάλυση της Εθνοσυνέλευσης.
Μια επαναστατική κατάσταση αναπτύσσεται στη Γαλλία: το μόνο που λείπει τώρα είναι η επαναστατική ηγεσία και ένα σαφές πρόγραμμα δράσης, ριζωμένο στην εργατική τάξη, το οποίο θα περιλαμβάνει μια εκστρατεία για γενική απεργία που θα δώσει και τη «χαριστική βολή» στον Μακρόν.
Κρατική καταστολή
Το Σάββατο, ο Μακρόν εφάρμοσε μία νέα τακτική, πρακτικά απαγορεύοντας το δικαίωμα της διαδήλωσης. Μόνο στο Παρίσι, 1.000 άνθρωποι συνελήφθησαν, περαστικοί υποβλήθηκαν σε εξονυχιστικούς ελέγχους, όσοι βρέθηκαν με κίτρινα γιλέκα αυτά κατασχέθηκαν και ομάδες που προσπαθούσαν να φτάσουν στη διαδήλωση μπλοκαρίστηκαν από την αστυνομία σε πολλά μέρη της πρωτεύουσας. Ο Αρί Αλιμί, ένας δικηγόρος στο Παρίσι και μέλος της Ένωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, δήλωσε : «Είδαμε ανθρώπους να συλλαμβάνονται μόνο και μόνο γιατί ήθελαν να διαμαρτυρηθούν (…) [η αστυνομία] συνέλαβε ανθρώπους που δεν είχαν κάνει τίποτα, απλά ήταν ύποπτοι επικίνδυνων προθέσεων». Στην πραγματικότητα, αυτό που κάνει το γαλλικό κράτος είναι να συλλαμβάνει ανθρώπους «προληπτικά», προτού να έχουν διαπράξει οποιοδήποτε αδίκημα, εγκαταλείποντας έτσι όλες τις αρχές του αστικού δικαίου και υιοθετώντας ένα όλο και πιο αυταρχικό πρόσωπο.
Η αστυνομική καταστολή στο Παρίσι ήταν ανελέητη. Δακρυγόνα, πλαστικές σφαίρες, αύρες νερού, ακόμη και θωρακισμένα αυτοκίνητα αναπτύχθηκαν για να διασκορπίσουν τους διαδηλωτές που είχαν δηλώσει την πρόθεσή τους να κάνουν πορεία προς το Προεδρικό Μέγαρο των Ηλυσίων. Οι εικόνες ανθρώπων που χτυπήθηκαν από τις αύρες, τις πλαστικές σφαίρες και τραυματίστηκαν σοβαρά κυκλοφόρησαν ευρύτατα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (και όμως 99 % της κάλυψης των μέσων ενημέρωσης επικεντρώνεται στη βία των διαδηλωτών). Συνολικά, 700 άνθρωποι έχουν τραυματιστεί κατά τη διάρκεια του κινήματος μέχρι στιγμής. Τελικά, αρκετοί άνθρωποι κατάφεραν να βρουν το δρόμο τους στη διαδήλωση μέσα από διάφορα μέρη του κέντρου του Παρισιού, μερικοί από τους οποίους φώναζαν επαναστατικά τραγούδια, όπως το «Μπέλα Τσάο».
Έξω από το Παρίσι, σε ορισμένες πόλεις, επιτράπηκε στους διαδηλωτές να κατέβουν στο δρόμο και το έκαναν σε μεγάλους αριθμούς.
Για παράδειγμα, 2.000 διαδηλωτές κατέβηκαν στη βορειοδυτική ακτή της Μπρέστ: μιας πόλης με πληθυσμό μόνο 140.000. Τελικά, ακόμη και οι διαδηλώσεις στις επαρχίες γνώρισαν επίσης την αστυνομική καταστολή.
Στην Τουλούζη, διάφορες ομάδες διαδηλωτών έσπασαν τον αστυνομικό κλοιό που τους εμπόδιζε να ενωθούν, ενώ στο Μπορντό, οι διαδηλωτές φώναζαν αντικαπιταλιστικά συνθήματα. Η άγρια αστυνομική καταστολή τελικά λειτουργεί μαστίγιο της αντεπανάστασης, σπρώχνοντας τις μάζες προς την κλιμάκωση της δράσης τους. Ήδη, μια 80χρονη γυναίκα έχει σκοτωθεί, αφότου χτυπήθηκε από ένα μεταλλικό εξάρτημα δακρυγόνου, ενώ βρισκόταν στο μπαλκόνι της. Δεκάδες άοπλοι διαδηλωτές έχουν απομονωθεί και ξυλοκοπηθεί από αστυνομικούς. Ένα βίντεο που δείχνει ένα άτομο σε αναπηρικό καροτσάκι να πετιέται από έναν αστυνομικό κάτω, έχει γίνει σύμβολο της βαρβαρότητας της αστυνομίας. Αυτές οι ενέργειες ρίχνουν μόνο λάδι στη φωτιά του κινήματος όπως φάνηκε από ένα σχόλιο κάτω από το συγκεκριμένου βίντεο : «Κάθαρμα! Ελπίζω [οι αστυνομικοί] να καταλήξουν σύντομα σε αναπηρικά καροτσάκια!»
Είναι ενδιαφέρον ότι το κίνημα των κίτρινων γιλέκων αρχίζει να αποκτά έναν πιο οργανωμένο χαρακτήρα, με τη σύγκληση γενικών συνελεύσεων σε διάφορες πόλεις. Έτσι, στην Τουλούζη, περίπου 500 ακτιβιστές του κινήματος της περιοχής διοργάνωσαν Γενική Συνέλευση για να συζητήσουν τους στόχους του κινήματος και να ενισχύσουν την οργάνωσή τους. Αυτά είναι σημαντικά βήματα προς τα εμπρός. Αυτές οι συνελεύσεις θα πρέπει να συνδεθούν μέσω ενός δικτύου αιρετών και ανακλητών αντιπροσώπων, το οποίο με τη σειρά του θα πρέπει να συνεδριάζει μαζί με εκπροσώπους φοιτητών και εργαζομένων και να οργανώσει τον αγώνα σε τοπικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο.
Οι μαθητές «ξαναχτυπούν»
Η νεολαία στα σχολεία και τα πανεπιστήμια έχει μπει αποφασιστικά στο κίνημα. Πολλά εκπαιδευτικά ιδρύματα (τόσο σχολεία, όσο και πανεπιστήμια) τελούν πλέον υπό κατάληψη (συμπεριλαμβανομένων των σχολών της Ναντέρ και Τομπλιάκ) και έχουν υπάρξει μαζικές γενικές συνελεύσεις σε όλη τη χώρα για να συζητήσουν τη θέση των μαθητών και των φοιτητών για τα κίτρινα γιλέκα, μεταξύ άλλων ζητημάτων (συμπεριλαμβανομένης της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης).
Ένα ψήφισμα που γράφτηκε από τους συντρόφους της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης (IMT), εκφράζοντας την υποστήριξη στα κίτρινα γιλέκα και καλώντας για συντονισμένη απεργιακή δράση για να πέσει η κυβέρνηση, έχει ήδη περάσει με συντριπτική πλειοψηφία στο πανεπιστήμιο Paul-Valéry-Montpellier και της Τουλούζης. Στη Ναντέρ μία συνέλευση 2.000 φοιτητών και εργαζομένων διακήρυξε την αλληλεγγύη της με τα κίτρινα γιλέκα και την αντίθεση της με την κρατική καταστολή και δεσμεύθηκε ότι το πανεπιστήμιο θα κλείσει μέχρι τα αιτήματα του κινήματος (συμπεριλαμβανομένης της ακύρωσης της εκπαίδευσης Counter-μεταρρυθμίσεις) να πραγματοποιηθούν. Το ψήφισμα ζητεί επίσης την παραίτηση του Μακρόν. Επιπλέον, τα φοιτητικά μπλοκ ήταν ιδιαίτερα μεγάλα στις διαδηλώσεις στο Παρίσι και οι φοιτητές φώναζαν συνθήματα ενάντια στην οικονομική πολιτική και την καταστολή του Μακρόν.
Οι μαθητές έχουν επίσης κινητοποιηθεί σε εθνικό επίπεδο μετά από πρόσκληση της Εθνικής Ένωσης Μαθητών (UNL). Την Πέμπτη, την περασμένη εβδομάδα, πάνω από 700 σχολεία καταλήφθηκαν ή συμμετείχαν στις διαδηλώσεις και ο αριθμός αυξήθηκε την Παρασκευή.
Η αστυνομία έχει αντιμετωπίσει τους μαθητές με ιδιαίτερη βαρβαρότητα. Για παράδειγμα, την Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου, πάνω από 150 μαθητές στην περιοχή Ile-de-France στη Βόρεια-κεντρική Γαλλία, οι οποίοι διαμαρτύρονταν για τις μεταρρυθμίσεις στο εξεταστικό σύστημα, αναγκάστηκαν από την αστυνομία να γονατίσουν με τα χέρια τους πίσω από τα κεφάλια τους. Σε απάντηση σε αυτό το σκάνδαλο (πλάνα από τα οποία διαδόθηκαν μαζικά στα social media), δεκάδες φοιτητές και καθηγητές σε όλη τη Γαλλία γονάτισαν με τα χέρια πίσω από τα κεφάλια τους σε ένδειξη αλληλεγγύης, συμπεριλαμβανομένης μιας μεγάλης ομάδας στην πλατεία Δημοκρατίας στο Παρίσι την Παρασκευή. Σε κάποια μέρη, όπως στη Μασσαλία, οι συνδικαλιστές της CGT έχουν βγει για να υπερασπιστούν τους μαθητές από τη βαρβαρότητα της αστυνομίας.
Μακριά από το να πτοηθούν από την καταστολή, τέτοιες προκλήσεις θα οδηγήσουν τους μαθητές σε πιο ριζοσπαστικά συμπεράσματα και θα τους φέρουν πιο κοντά στην κινητοποίηση των εργαζομένων στους δρόμους. Αυτό έχει ήδη αρχίσει να συμβαίνει, όπως αποδεικνύεται από τη συντριπτική υποστήριξη για την πρόταση των συντρόφων μας στο Μονπελιέ και την Τουλούζη. Οι φοιτητές κινούνται επίσης προς τις κατάλληλες οργανωτικές δομές. Το ψήφισμα στο Νατντέρ ζήτησε από τα πανεπιστήμια της περιοχής του Παρισιού να εκλέξουν αντιπροσωπείες για μια μαζική Συνέλευση στο Ile-de-France, που θα γίνει στις 13 Δεκεμβρίου. Επιπλέον, έχει γίνει μία έκκληση για μια γενική απεργία στην εκπαίδευση (επί του παρόντος συζητιέται από τις συνελεύσεις των φοιτητών). Τέλος, στην Τουλούζη, ακτιβιστές των κίτρινων γιλέκων συμμετέχουν στις γενικές συνελεύσεις των φοιτητών και αντιστρόφως. Αυτά είναι πολύ σημαντικά και θετικά βήματα προς τα εμπρός και δείχνουν την επίδραση που έχουν τα κίτρινα γιλέκα στη συνείδηση της νεολαίας. Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ήταν ο συντονισμός των φοιτητών σε αλληλεγγύη με την εργατική τάξη που έφερε το Ντε Γκώλ στον Μάιη του 1968.
Συνδικάτα: επανάσταση στη βάση, ρεφορμισμός στις κορυφές
Από την αρχή, η ηγεσία των κύριων συνδικαλιστικών ομοσπονδιών είχε υιοθετήσει μία απαράδεκτη στάση απέναντι στα κίτρινα γιλέκα: αρνήθηκε να τους στηρίξει φτάνοντας ακόμη και να τους καταγγείλει, πριν συρθεί τελικά στο κίνημα, κάτω από την κατακραυγή της βάσης. Έχουμε δει όλο και περισσότερα στρώματα της εργατικής τάξης να εισέρχονται στον αγώνα και να στηρίζουν το κίνημα των κίτρινων γιλέκων, συμπεριλαμβανομένων των πυροσβεστών και των εργαζομένων στα ασθενοφόρα.
Ακόμη και οι εργαζόμενοι από παραδοσιακά απαθή, «μεσαίας τάξης» επαγγέλματα αρχίζουν να κινούνται. Για παράδειγμα, 160 δικηγόροι του Δικηγορικού Συλλόγου της Μπεζιέρ ξεκίνησαν απεργία την περασμένη Τρίτη (4 Δεκεμβρίου). Η απεργοί δικηγόροι δήλωσαν την αλληλεγγύη τους στα κίτρινα γιλέκα και διαμαρτυρήθηκαν μαζί έξω από το δικαστήριο της Μπεζιέρ την περασμένη εβδομάδα. Η δράση αυτή, είναι ιδιαίτερα σημαντική και υπενθυμίζει τα γεγονότα του 1968, όπου η επαναστατική γενική απεργία περιελάμβανε επίσης εξαιρετικά ευρεία στρώματα της κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένων των υπαλλήλων, των διοικητικών υπαλλήλων, των δημοσίων λειτουργών κ.ο.κ.
Σε αντίθεση με αυτή τη ριζοσπαστικοποίηση στη βάση, οι ηγέτες των έξι κύριων συνδικαλιστικών οργανώσεων (συμπεριλαμβανομένης της CGT, αλλά εξαιρουμένου του SUD) έφθασαν «στον πάτο» την Πέμπτη, υπογράφοντας μια κοινή δήλωση και απορρίπτοντας «όλες τις μορφές βίας για την διεκδίκηση αιτημάτων», ζητώντας διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση και μη λέγοντας τίποτα για τις κινητοποιήσεις της επόμενης μέρας. Αυτή η σκανδαλώδης δήλωση ταυτίζεται με την πρόταση του Μακρόν για «συνομιλίες» αντί για συνέχιση των «βίαιων» διαμαρτυριών ή ακόμα χειρότερα, την προετοιμασία απεργιών.
Όπως αναμενόταν, αυτή η δόλια ενέργεια εξόργισε τη βάση των συνδικάτων που συμμετείχε εξαρχής στο κίνημα των κίτρινων γιλέκων. Η κοινή δήλωση καταδικάστηκε άμεσα και έντονα από τοπικές οργανώσεις των συνδικαλιστικών ομοσπονδιών. Η Νομαρχιακή Ένωση 13 (Τουλούζη) έχει εκδώσει μια έντονα διατυπωμένη δήλωση, που καταγγέλλει την κοινή δήλωση των ηγεσιών και λέει: «θα συνεχίσουμε να καταγγέλλουμε και να καταπολεμάμε την πραγματική βία που είναι αυτή της άρχουσας τάξης ενάντια στους εργαζόμενους».
Από τη Μασσαλία (το συνδικάτο που προστάτευε τους μαθητές από την αστυνομική καταστολή την ίδια εβδομάδα) είπε ότι η κοινή δήλωση «στέλνει ένα καταστροφικό μήνυμα», και έχει ζητήσει μια έκτακτη συνεδρίαση της CGT καλώντας τους ηγέτες να λογοδοτήσουν.
Η Εθνική Ομοσπονδία Χημικών Βιομηχανιών απέρριψε επίσης την κοινή δήλωση, λέγοντας ότι είναι «ανάξια της CGT» και καταδικάζοντας «τη βία των αφεντικών, της αστυνομίας και την καταστολή των συνδικάτων» η ανακοίνωση συνεχίζει: «αν υπάρχει βία, η αιτία για αυτό βρίσκεται στην πλευρά των καταπιεστών όχι των καταπιεζόμενων… ο ρόλος της CGT είναι να είναι πλάι-πλάι με τους εργάτες και όχι βοηθός των αφεντικών και της κυβέρνησης». Ο κλάδος του ενεργειακού τομέα του Παρισιού καταδίκασε την κοινή δήλωση και θα προχωρήσει μαζί με τους εργαζομένους των μεταφορών που συνδέονται με τη CGT σε 48 ωρη απεργία την Πέμπτη. Η CGT UD 59 (Λιλ) είναι το συνδικάτο που εντάχθηκε πιο πρόσφατΑ στη χορωδία της διαμαρτυρίας ενάντια στην κοινή δήλωση και έχει εκδώσει επίσης ένα ανακοινωθέν, απαιτώντας μια έκτακτη συνεδρίαση της εθνικής ηγεσίας της CGT.
Η έντονη αντίθεση μεταξύ της ριζοσπαστικής βάσης και του ρεφορμισμού στην κορυφή γίνεται όλο και πιο σαφής μέρα τη μέρα. Ενώ οι απλοί εργάτες και οι συνδικαλιστές κινούνται πιο κοντά στα κίτρινα γιλέκα και βγάζουν τολμηρά, ακόμη και επαναστατικά συμπεράσματα εναντίον του μισητού καθεστώτος του Μακρόν, η ηγεσία φοβάται αυτή τη ριζοσπαστικοποίηση στη βάση που πηγαίνει πολύ μακριά και έχει προσπαθήσει να παίξει το ρόλο του πυροσβέστη στα γεγονότα. Είναι πιθανό ότι αυτός ο θυμός και η απογοήτευση θα οδηγήσει σε μια εξέγερση ενάντια στον Φιλίπ Μαρτίνεζ και την παρούσα ηγεσία της CGT στο 52ο ετήσιο Συνέδριο της, τον Μάιο του 2019.
Εν τω μεταξύ, με μια ημέρα δράσης να έχει προγραμματιστεί για τις 14 Δεκεμβρίου, είναι επιτακτικό οι αγωνιστές συνδικαλιστές να συνεχίσουν να παρεμβαίνουν στον αγώνα και να εμβαθύνουν τους δεσμούς τους με την οργανωμένη εργατική τάξη, αν είναι δυνατόν, ανοίγοντας την προοπτική ενός γενικευμένου απεργιακού κινήματος και την εκλογή μιας πανεθνικής δημοκρατικής ηγεσίας που θα πάει το κίνημα μπροστά. Αυτή τη στιγμή, υπάρχει ο κίνδυνος οι ηγέτες των συνδικαλιστικών οργανώσεων με τη στάση τους να ριζώσουν την αντίληψη ότι τα συνδικάτα είναι μέρος του ίδιου «πολιτικού κατεστημένου» ενάντια στο οποίο αγωνίζονται τα κίτρινα γιλέκα , κάτι που θα μπορούσε να τα απομονώσει από το κίνημα.
Η άρχουσα τάξη, συνειδητοποιεί ότι πρέπει να χρησιμοποιήσει το κύρος των συνδικαλιστών ηγετών για να προσπαθήσει να περιορίσει το κίνημα. Αυτό ήταν το νόημα της κοινής δήλωσης της 6ης Δεκεμβρίου «κατά της βίας» και της σημερινής συνάντησης μεταξύ Μακρόν (μαζί με τα μέλη της κυβέρνησής του), των αρχηγών της Ένωσης Δημάρχων, του Προέδρου της Γερουσίας, των ηγετών του μεγαλύτερων συνδικάτων (συμπεριλαμβανομένης της CGT ) και των αντιπροσώπων των τριών κύριων οργανώσεων των αφεντικών. Ο Μακρόν θέλει να θεωρηθεί ότι βρίσκεται σε «διαβούλευση» με την «κοινωνία στο σύνολό της», που αντιμετωπίζει τάχα μια «απειλή για το δημοκρατικό καθεστώς». Ωστόσο, με τη συμμετοχή αυτών των οργανώσεων στους ελιγμούς του, ο Μακρόν κινδυνεύει να τις δυσφημίσει ακόμη περισσότερο, καθιστώντας τες λιγότερο χρήσιμες ως μέσα για να περιορίσουν τα κίτρινα γιλέκα.
Επιπλέον, την Παρασκευή, ο υπουργός Εργασίας ζήτησε από τους εργοδότες να αυξήσουν τους μισθούς των εργαζομένων. Όπως το 1968, όταν απειλείται να χάσει τα πάντα, η άρχουσα τάξη είναι έτοιμη να κάνει παραχωρήσεις. Υπάρχουν, ωστόσο, ορισμένες διαφορές με το 1968. Πρώτα απ ‘ όλα, αυτά τα επαναστατικά γεγονότα έλαβαν χώρα στο αποκορύφωμα της μεταπολεμικής ανάπτυξης και τα αφεντικά είχαν περισσότερο χώρο για ελιγμούς όσον αφορά τα συσσωρευμένα κέρδη τους. Αυτή τη στιγμή, η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική, καθώς η γαλλική οικονομία έχει μόλις αναρρώσει από την κρίση του 2008.
Επιπλέον, το 1968 ήταν το Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο είχε τεράστιο κύρος στους προχωρημένους εργάτες και στα συνδικάτα, αυτό που διασφάλισε ότι οι παραχωρήσεις θα γινόταν αποδεκτές από τις συνελεύσεις των εργαζομένων και το κίνημα θα ξεφούσκωνε. Σήμερα, δεν υπάρχει καμία δύναμη στο εργατικό κίνημα και ακόμη λιγότερο, στο κίνημα των κίτρινων γιλέκων, η οποία θα μπορούσε να επιβάλλει μια τέτοια συμφωνία. Η αντίδραση των εργαζομένων στις παραχωρήσεις από τον Υπουργό Εργασίας ήταν να πει: «Μας είπατε ότι δεν υπήρχαν χρήματα για οποιαδήποτε παραχώρηση, αλλά τώρα που τα κίτρινα γιλέκα είναι στους δρόμους και αγωνίζονται, ξαφνικά βρέθηκαν χρήματα. Το συμπέρασμα είναι σαφές: όλοι στους δρόμους!».
«Είναι οι Ρώσοι, πάλι!»
Οι αστοί, οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ είναι τρομοκρατημένοι από το κίνημα των κίτρινων γιλέκων, το οποίο έχει ήδη αρχίσει να διαδίδεται πέρα από τα γαλλικά σύνορα, με διαδηλωτές σε γιλέκα να κινητοποιούνται στο Βέλγιο και την Ολλανδία και θέτοντας αντίστοιχα αιτήματα με τους συναδέλφους τους στη Γαλλία. Η Ευρωπαϊκή αστική τάξη αναγνωρίζει ότι το κίνημα αυτό θέτει σε κίνδυνο ολόκληρο το καθεστώς του γαλλικού καπιταλισμού, με ανησυχητικές συνέπειες για ολόκληρη την Ευρώπη.
Ως εκ τούτου, έχουν κάνει τα πάντα για να αμαυρώσουν και να δυσφημίσουν τα κίτρινα γιλέκα ως βίαιους κακοποιούς που οδηγούνται από ακροδεξιούς και ακροαριστερούς εξτρεμιστές. Εν όψει των διαμαρτυριών αυτού του Σαββατοκύριακου, η κυβέρνηση προειδοποίησε τους τουρίστες και τους πολίτες να παραμείνουν στο εσωτερικό, λέγοντας ότι «ακροδεξιοί και ακροαριστεροί εξτρεμιστές έρχονταν να καταστρέψουν και να σκοτώσουν».
Ο Διεθνής τύπος έχει υποβαθμίσει συστηματικά το μέγεθος των διαμαρτυριών αυτό το Σαββατοκύριακο, για να δώσει την εντύπωση ότι το κίνημα αποδυναμώνεται. Ο Guardian, για παράδειγμα, ισχυρίστηκε ότι μόνο 30.000 έλαβαν μέρος σε διαδηλώσεις το Σαββατοκύριακο, παρά την ύπαρξης πλήθους βίντεο και φωτογραφιών που αποδεικνύουν το αντίθετο. Ένα τεράστιο ποσό της έμφασης έχει επίσης δοθεί σε πράξεις βίας διαφόρων χούλιγκαν, με εικόνες από τα φλεγόμενα αυτοκίνητα και ταραχές να φιγουράρουν στις εφημερίδες και τις οθόνες σε όλο τον κόσμο. Εν τω μεταξύ, στις πράξεις βίας από το κράτος έχει δοθεί πενιχρή κάλυψη, όπως και στις κυρίως ειρηνικές πορείες που έχουν πραγματοποιηθεί σε όλη τη χώρα, όπου η αστυνομία τους έχει επιτρέψει να πραγματοποιηθούν.
Προσπάθειες έχουν επίσης γίνει για να παρουσιαστεί το κίνημα ως ένα βίαιο, χαοτικό, ακροδεξιό φαινόμενο ενάντια στον «προοδευτικό » και «πράσινο» φόρο στα καύσιμα. Η εφημερίδα Observer έγραφε για τα κίτρινα γιλέκα: «Το κίνημα δεν έχει ηγέτες με τους οποίους να διαπραγματευτεί, ζει και οργανώνεται, ως επί το πλείστον, σε πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης· και, όπως είναι προφανές από τις βίαιες συγκρούσεις στο Παρίσι, έχει πολύ εύκολα πατροναριστεί – μεταξύ άλλων και από ακροδεξιές ομάδες αποφασισμένες να ανατρέψουν την εκλεγμένη κυβέρνηση».
Δεξιοί στη Γαλλία και διεθνώς έχουν προσπαθήσει να επωφεληθούν ή να καπελώσουν τα κίτρινα γιλέκα, αλλά μέχρι στιγμής έχουν αποτύχει. Σε ένα θεαματικό παράδειγμα πλαστών ειδήσεων, ο Ντόναλντ Τραμπ κατάφερε να πείσει τον εαυτό του ότι οι διαδηλωτές στο Παρίσι φωνάζανε «θέλουμε τον Τραμπ» και η Λεπέν έχει δηλώσει επανειλημμένα την υποστήριξή της για το κίνημα κατά του φόρου καυσίμων, προκειμένου να το κατευθύνει σε μία αντιδραστική, εθνικιστική κατεύθυνση και δημαγωγικά να ενισχύσει το δικό της προφίλ. Αλλά μέχρι στιγμής, ο μόνος πολιτικός που επωφελήθηκε από το κίνημα ήταν η ο αριστερός Μελανσόν, ο οποίος έχει υποστηρίξει με συνέπεια τα κίτρινα γιλέκα και του οποίου τα ποσοστά έχουν ανέβει 8 ποσοστιαίες μονάδες, στο 29% και έχει γίνει ο πιο δημοφιλής ηγέτης κόμματος στην Γαλλία. Εν τω μεταξύ, η δημοτικότητα της Λεπέν έχει αυξηθεί μόλις μία μονάδα, στο 20%.
Δημοτικότητα αρχηγών
Mélenchon (FI-αριστερά): 29% (+ 8)
Hamon (G. s-S & D): 23% (+ 1)
Bayrou (MoDem-ALDE): 22% (+ 4)
Macron (ΙΡΈΜ-ALDE): 21% (-5)
Le Pen (RN-ENF): 20% (+ 1)
Έρευνα : 29/11/18 – 3/12/18
Επιπρόσθετα, ενώ μια πλειάδα εντύπων, από την Telegraph μέχρι το New Scientist, καταδικάζουν τα κίτρινα γιλέκα για «αντιπεριβαλλοντισμό» λόγω της εναντίωσης στο φόρο στα καύσιμα, μία πορεία για την υπεράσπιση του περιβάλλοντος πραγματοποιήθηκε το Σάββατο και πολλοί φοράγανε κίτρινα γιλέκα. Όπως ήταν σαφές από την αρχή, τα κίτρινα γιλέκα δεν αντιτίθενται σε περιβαλλοντικές πολιτικές ως τέτοιες, μόνο στην ιδέα ότι οι απλοί εργαζόμενοι θα πρέπει να σηκώσουν το βάρος της μείωσης των εκπομπών και όχι οι μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις που είναι βασικοί υπεύθυνοι για τις εκπομπές άνθρακα. Σε πολλές πόλεις, τα κίτρινα γιλέκα και ακτιβιστές ενάντια στην αλλαγή του κλίματος, διαδήλωσαν μαζί.
Σε μια ιδιαίτερα απελπισμένη κίνηση, ο αστικός τύπος δοκίμασε το παλιό κόλπο της περιγραφής των κίτρινων γιλέκων ως συνωμοσία ενορχηστρωμένη από το Κρεμλίνο. Ένα ρεπορτάζ από την Times δήλωσε ότι «εκατοντάδες λογαριασμοί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης συνδέονται με τη Ρωσία και έχουν προσπαθήσει να ενισχύσουν τις διαμαρτυρίες». Οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες φαίνεται ότι ερευνούν τον ισχυρισμό ότι οι διαδηλώσεις έχουν υποκινηθεί από «ρωσικό δάκτυλο». Το τι συμφέρον έχει ο Πούτιν από την αύξηση των φόρων στα καύσιμα στη Γαλλία μένει να ανακαλυφθεί, αλλά σε κάθε περίπτωση, το να αποδώσει κανείς αυτό το χείμαρρο οργής σε ρωσική ανάμειξη είναι απλά κάτι το γελοίο.
Παρά τη συκοφαντία (και τα μικρά, αλλά πραγματικά στοιχεία χουλιγκανισμού), η υποστήριξη για το κίνημα και τις διεκδικήσεις του από την κοινή γνώμη βρίσκεται σταθερά στο 60 και 70 %. Επιπλέον, υπάρχουν στοιχεία για τη διεθνή αλληλεγγύη στα κίτρινα γιλέκα. Εκτός από τις κινητοποιήσεις στο Βέλγιο και τις Κάτω Χώρες, τα βίντεο από τις κινητοποιήσεις των κίτρινων γιλέκων κυκλοφορούν σε απευθείας σύνδεση στο βρετανικό φόρουμ του Εργατικού Κόμματος, για παράδειγμα, λαμβάνοντας εκατοντάδες σχόλια για το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι στο Ηνωμένο Βασίλειο πρέπει να «παλέψουν όπως οι Γάλλοι!».
Το Βατερλό του Μακρόν
Το κύρος και η διεθνής εικόνα του Μακρόν καταστράφηκαν ολοσχερώς από αυτό το κίνημα και με τις Ευρωεκλογές που έρχονται (οι οποίες θα θεωρηθούν ως δημοψήφισμα για την Προεδρία του) η θέση του είναι εξαιρετικά αδύναμη. Η ταχύτητα αυτής της κατάρρευσης είναι εντυπωσιακή: μέσα σε λίγους μήνες, έχει μετατραπεί από την ελπίδα της «κοινής λογικής, της μετριοπάθειας, της ελεύθερης αγοράς και της Δημοκρατίας» σε έναν φυλακισμένο μίας κρίσης, της οποίας έχει χάσει τον έλεγχο. Πρόκειται να κάνει μία δήλωση απόψε, αλλά φαίνεται απίθανο να μπορέσει να πετύχει τίποτα σε αυτό το σημείο.
Όπως προβλέψαμε κατά τη διάρκεια των τελευταίων εθνικών εκλογών, η ατζέντα «υπέρ της ΕΕ, υπέρ των επιχειρήσεων» του Μακρόν έχει αποδειχθεί ανίκανη να επιλύσει οποιαδήποτε από τις αντιφάσεις του γαλλικού καπιταλισμού. Τα κίτρινα γιλέκα είναι απόδειξη αυτού του γεγονότος
Η διεθνής αστική τάξη είναι ανήσυχη και απογοητευμένη από ταπεινωτική υποχώρηση του Μακρόν από τον φόρο στα καύσιμα και την κατάρρευση της δημοτικότητας του και είναι δύσπιστη για την ικανότητά του να επιλύσει την κρίση, σημειώνοντας με αγανάκτηση ότι το υπεροπτικό, αλαζονικό, «εκτός πραγματικότητας» στυλ του και η άγρια αστυνομική καταστολή έχουν μόνο επιδεινώσει την κατάσταση. Αλλά η αλαζονεία του Μακρόν ήταν χτισμένη στην άμμο. Η κρίση του καθεστώτος είναι βαθύτερη από την προσωπική του ανικανότητα (όσο κραυγαλέα και αν είναι αυτή). Αντανακλά το αδιέξοδο του γαλλικού καπιταλισμού, ο οποίος έχει σταθερά μείνει πίσω από την υπόλοιπη Ευρώπη και δεν έχει συνέλθει από την κρίση του 2008. Η διαρκής λιτότητα και επίθεση στην εργατική τάξη έχει εντελώς δυσφημίσει ολόκληρη τη γαλλική πολιτική ελίτ και προηγουμένως σφράγισε την τύχη του προκατόχου του Μακρόν, του Φρανσουά Ολάντ, μαζί με τα δύο κύρια κόμματα του κατεστημένου (των Σοσιαλιστών και των Ρεπουμπλικάνων).
Όπως έγραψαν οι Financial Times σήμερα το απόγευμα, η αστική τάξη αρχίζει η πίστη τους στον Μακρόν ήταν λανθασμένη: «Εάν ο κ. Μακρόν ήταν σε θέση να σπάσει αυτόν τον θλιβερό κύκλο των Γάλλων Προέδρων που χάνουν γρήγορα τη δημοτικότητα τους, η διεθνής αξιοπιστία του θα είχε εκτοξευθεί. Θα μπορούσε να έχει αναδειχθεί ως ο παγκόσμιος πρωταθλητής των φιλελεύθερων αξιών-ένας τέτοιος πρωταθλητής είναι απολύτως απαραίτητος. Τώρα, ωστόσο, φαίνεται εξαιρετικά απίθανο ο κ. Μακρόν να μπορεί να σώσει τον κόσμο. Θα είναι τυχερός αν μπορέσει να σώσει την Προεδρία του».
Η κρίση έχει επίσης εκδηλωθεί με τη μορφή μίας διάσπασης στην κορυφή. Οι βουλευτές και οι υπουργοί έχουν διαιρεθεί μεταξύ «σκληροπυρηνικών» που θέλουν να συνεχίσουν με την αστυνομική καταστολή και να μην προχωρήσουν περαιτέρω, ενώ άλλοι ζητούν «νέα μέτρα» και εξετάζουν περαιτέρω παραχωρήσεις προτείνοντας μια ασαφή «αλλαγή πορείας». Αλλά οι μικρο- μεταρρυθμίσεις (εάν, δεδομένης της οικονομικής κρίσης, είναι ακόμη δυνατές) είναι απίθανο να ικανοποιήσουν ένα κίνημα που περιλαμβάνει τώρα ένα πλήθος διαφορετικών αιτημάτων, και φαίνεται όλο και περισσότερο προσηλωμένο στην πτώση του καθεστώτος του Μακρόν. Όπως δήλωσε ένας εκπρόσωπος του κινήματος ως απάντηση στην ακύρωση της αύξησης του φόρου καυσίμων: «Δεν θέλουμε ψίχουλα, θέλουμε όλο το καρβέλι!».
Οι διασπάσεις στην κορυφή είναι ένα σύμπτωμα μιας επαναστατικής διαδικασίας που λαμβάνει χώρα. Οι Γάλλοι σύντροφοί μας ανέφεραν σε άρθρο τους ότι όλα τα συστατικά υπάρχουν σήμερα στη Γαλλία για μια επαναστατική κατάσταση. Αυτό που απουσιάζει αυτή τη στιγμή είναι η απαραίτητη ηγεσία της εργατικής τάξης για να μεταφράσει την ορμή στους δρόμους σε ένα μαζικό απεργιακό κίνημα που θα παραλύσει την οικονομία και τέλος, στην ανατροπή της κυβέρνησης του Μακρόν. Η ανάπτυξη των κατάλληλων, δημοκρατικών δομών θα διατηρήσει επίσης τη συνοχή του κινήματος και θα αποτρέψει την υποχώρηση του κατά τη διάρκεια των γιορτών ή τον εκφυλισμό του σε χουλιγκανισμούς χωρίς κατεύθυνση. Αυτά είναι τα αντικειμενικά καθήκοντα του κινήματος των κίτρινων γιλέκων. Εμπρός για την 4η Πράξη!
Σημείωση
Λίγη ώρα μετά τη συγγραφή του άρθρου ο Μακρόν ανακοίνωσε σειρά παραχωρήσεων. Η άρχουσα τάξη της Γαλλίας, μπροστά στην εξάπλωση της μαζικής εξέγερσης και στην ανάπτυξη μιας ανοικτά επαναστατικής κατάστασης στη χώρα, δείχνει τρομοκρατημένη και προβαίνει σε παραχωρήσεις για να γλιτώσει την εξουσία της. Έτσι, ο Μακρόν, ανακοίνωσε μια σειρά μέτρων, ως μέρος μιας «κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης έκτακτης ανάγκης»:
– Αύξηση 100 ευρώ στον κατώτατο μισθό (την οποία οι εργοδότες δεν πρόκειται να καταβάλουν)
– Εξαίρεση από την αύξηση στις εισφορές κοινωνικής ασφάλισης για συντάξεις κάτω από 2.000 ευρώ το μήνα.
– Μη φορολόγηση των υπερωριών.
– Ζήτησε από τους εργοδότες να δώσουν στους εργάτες «μπόνους» στο τέλος του χρόνου.
– Υποσχέθηκε φοροελαφρύνσεις και φοροαπαλλαγές για τους χαμηλόμισθους και για όσους κερδίζουν κάτω από 20.000 ευρώ τον χρόνο.
Αυτή είναι μια κλασική περίπτωση παραχωρήσεων του είδους «πολύ λίγο και πολύ αργά». Σε κάθε περίπτωση κανένα από αυτά τα μέτρα δεν αγγίζει το τεράστιο όγκο των κερδών των καπιταλιστών και τα εισοδήματα των πολύ πλουσίων Γάλλων (ο Μακρόν επιμένει ότι δεν θα αποσύρει την κατάργηση του λεγόμενου ISF, του φόρου στον πλούτο).
Ωστόσο, τα εξαγγελθέντα μέτρα, συνιστούν για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη, παραχωρήσεις που επιβάλλονται άμεσα από ένα μαζικό κίνημα. Αυτό το γεγονός δίνει ακόμα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στο μαζικό κίνημα στη Γαλλία και επίσης, δημιουργεί πανευρωπαϊκά και παγκόσμια στην εργατική τάξη την πεποίθηση ότι οι νικηφόροι μαζικοί αγώνες είναι εφικτοί, ότι ο καπιταλισμός και οι άρχουσες τάξεις κάθε άλλο παρά ανίκητοι είναι μπροστά στην μαζική δράση του εργαζόμενου λαού. Με αυτή την έννοια, οι πρώτες μικρές νίκες της εξέγερσης στη Γαλλία αποτελούν κομβική, ιστορική στιγμή που επηρεάζει τον ταξικό συσχετισμό δύναμης διεθνώς.
Οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που μετέχουν ενεργά στη Γαλλική εξέγερση και τα εκατομμύρια που την υποστηρίζουν δεν δείχνουν, ευτυχώς, ότι είναι διατεθειμένοι να εφησυχάσουν από τις πρώτες επιμέρους, τακτικές παραχωρήσεις της γαλλικής άρχουσας τάξης. Η κατάσταση στη Γαλλία εξελίσσεται ταχύτατα προς μια ανοικτή σύγκρουση ανάμεσα στο μαζικό κίνημα (με την CGT επισήμως να έχει καλέσει για απεργιακή δράση στις 14 Δεκέμβρη, τα «κίτρινα γιλέκα» να καλούν σε μαζικές διαμαρτυρίες την Κυριακή και τους φοιτητές και μαθητές να συμμετέχουν πλέον μαζικά στο κίνημα) και την πιο αδύναμη αστική κυβέρνηση στη σύγχρονη ιστορία της Γαλλίας. (Ο Μελανσόν, αντανακλώντας την μεγάλη πίεση από τις αγωνιζόμενες μάζες, σωστά απέρριψε τα μέτρα και κάλεσε για μαζική δράση).
Τζο Ατάρντ και Χορχέ Μαρτίν
Μετάφραση www.marxist.com: Ηλίας Κυρούσης, Σταμάτης Καραγιαννόπουλος
