Η κρίση του καπιταλισμού δεν ήταν δυνατόν να αφήσει ανέγγιχτες τις τράπεζες. Οι ελληνικές τράπεζες έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους τα «μολυσμένα» ομόλογα του κράτους, πολλές επισφαλείς απαιτήσεις λόγω των υπέρογκων δανείων και του επισφαλούς τρόπου χρηματοδότησης, ενώ επίσης αντιμετωπίζουν έλλειψη ρευστότητας επειδή όπως είναι γνωστό αποσύρονται οι καταθέσεις.
Η ΕΚΤ ενίσχυσε τις ελληνικές τράπεζες με δάνεια με επιτόκιο 1%-1,5% και ενέχυρο ομόλογα του ελληνικού κράτους. Με τα δάνεια αυτά, δάνειζαν το ελληνικό δημόσιο με 5% επιτόκιο!! Επιπλέον το ελληνικό κράτος με κάθε «πακέτο διάσωσης» τις ενισχύει συνεχώς με δις ευρώ με τη μορφή των εγγυήσεων, αλλά και με μετρητά. Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, συνεχίστηκε ο δανεισμός τους μέσω του Μηχανισμού Έκτακτης Ρευστότητας (ELA). Επιπλέον, η ΕΚΤ δανείζει το σύνολο σχεδόν των ευρωπαϊκών τραπεζών που αντιμετωπίζουν προβλήματα (και των ελληνικών μεταξύ αυτών) με τριετή (!) δάνεια συνολικού ποσού 489 δις ευρώ, με 1% επιτόκιο!
Όλα αυτά τα υπέρογκα ποσά που παρέχονται στις τράπεζες για τη διάσωσή τους, χωρίς να πληρώσουν ούτε ένα ευρώ οι μεγαλομέτοχοί τους από τα υπερκέρδη που συσσώρευσαν μέχρι σήμερα, προκύπτουν από την καταλήστευση των εργαζομένων και των μικροεπαγγελματιών, μέσω της πολιτικής των Μνημονίων. Την ίδια ώρα, οι τράπεζες έχουν παγώσει τη δανειοδότηση στις επιχειρήσεις, ενώ αλλάζουν τις ρυθμίσεις σε δάνεια επιχειρήσεων και νοικοκυριών, βεβαίως προς όφελός τους, οδηγώντας τους δανειολήπτες σε ασφυξία και εξόντωση.
Βλέπουμε λοιπόν ότι οι τράπεζες απορροφούν τεράστια ποσά από ΕΚΤ, ΤτΕ κτλ εις βάρος των εργαζομένων φορολογουμένων οι οποίοι και χρεώνονται αυτά τα ποσά χωρίς οι τραπεζίτες να βάλουν το χέρι στην τσέπη, ενώ περιορίζοντας τη δανειοδότηση αφυδατώνουν την αγορά, οδηγώντας στον αφανισμό όχι μόνο τις επιχειρήσεις, αλλά και τα νοικοκυριά!
Τι περιμένει λοιπόν η κυβέρνηση βλέποντας αυτήν τη ζοφερή κατάσταση να επιδεινώνεται; Δεν μπορεί να υπάρξει έξοδος από την κρίση και αποτίναξη του ζυγού των διεθνών τοκογλύφων χωρίς κοινωνικοποίηση των τραπεζών!
Πως αλλιώς μπορείς να αντιμετωπίσεις το πρόβλημα του μη βιώσιμου χρέους το οποίο προήλθε και από την ασύδοτη και ληστρική δραστηριότητα των ιδιωτικών τραπεζών;
Η επείγουσα κοινωνικοποίηση των τραπεζών δεν απαιτείται μόνο για να ρυθμιστεί το ήδη μη βιώσιμο χρέος, αλλά και για τη δημιουργία μιας νέας χρηματοπιστωτικής πολιτικής που θα βάλει τη χώρα σε παραγωγική φάση βγάζοντάς την από την άβυσσο που βρίσκεται σήμερα.
Είναι απαραίτητο στις δύσκολες στιγμές να μην ξεχνούμε τη γνώση και την εμπειρία των μεγάλων μαρξιστών επαναστατών. Ο Λένιν στην μπροσούρα του «Η καταστροφή που μας απειλεί» (Σεπτέμβριος 1917) τονίζει την τεράστια σημασία της εθνικοποίησης των τραπεζών για την αποφυγή κινδύνων και καταστροφών που επισύρει ο καπιταλισμός αφενός, αλλά και για τον σωστό σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της οικονομίας και της κοινωνίας.
Αναφέρει: «Το να μιλάς για “ρύθμιση της οικονομικής ζωής” και να παρακάμπτεις το ζήτημα της εθνικοποίησης των τραπεζών σημαίνει είτε ότι δείχνεις τη μεγαλύτερη αμάθεια είτε ότι πας να ξεγελάσεις το “λαουτζίκο” με παχιά λόγια και μεγαλόστομες υποσχέσεις, με την προμελετημένη απόφαση να μην εκπληρώσεις αυτές τις υποσχέσεις. Το να ελέγχεις και να ρυθμίζεις την προμήθεια των σιτηρών ή γενικά την παραγωγή και την κατανομή των προϊόντων, χωρίς να ελέγχεις, χωρίς να ρυθμίζεις τις πράξεις των τραπεζών, είναι παραλογισμός. Οι σύγχρονες τράπεζες έχουν συνυφανθεί τόσο στενά και αδιάρρηκτα με το εμπόριο και με τη βιομηχανία, που, αν δεν “βάλεις χέρι” σ’ αυτές, δεν μπορεί να γίνει απολύτως τίποτα το σοβαρό, τίποτα το “επαναστατικό-δημοκρατικό”…
…Αν την εθνικοποίηση των τραπεζών τη συγχέουν τόσο συχνά με τη δήμευση των ιδιωτικών περιουσιών, για τη διάδοση της σύγχυσης αυτής φταίει ο αστικός Τύπος, που το συμφέρον του είναι να εξαπατά το κοινό. Η ιδιοκτησία στα κεφάλαια που διαχειρίζονται οι τράπεζες και που συγκεντρώνονται στις τράπεζες πιστοποιείται με έντυπα και χειρόγραφα αποδεικτικά έγγραφα, που λέγονται μετοχές, ομολογίες, γραμμάτια, αποδείξεις κ.λπ. Κανένα απ’ αυτά τα αποδεικτικά έγγραφα δεν χάνεται ούτε και αλλάζει με την εθνικοποίηση των τραπεζών, δηλαδή με τη συγχώνευση όλων των τραπεζών σε μια κρατική τράπεζα…
…Μόνο με την εθνικοποίηση των τραπεζών μπορούμε να πετύχουμε, ώστε να ξέρει το κράτος πού και πώς, από πού και πότε διοχετεύονται τα εκατομμύρια και τα δισεκατομμύρια. Και μόνο ο έλεγχος πάνω στις τράπεζες, σ’ αυτό το κέντρο, τον κύριο άξονα και βασικό μηχανισμό του καπιταλιστικού κύκλου εργασιών, θα επέτρεπε να οργανωθεί, στην πράξη κι όχι στα λόγια, ο έλεγχος όλης της οικονομικής ζωής, της παραγωγής και της κατανομής των σπουδαιότερων προϊόντων, να οργανωθεί η “ρύθμιση της οικονομικής ζωής”, που διαφορετικά είναι καταδικασμένη αναπότρεπτα να παραμείνει μια υπουργική φράση για την εξαπάτηση του λαουτζίκου. Μόνο ο έλεγχος των πράξεων των τραπεζών, με τον όρο ότι θα έχουν ενωθεί σε μια κρατική τράπεζα, επιτρέπει να οργανωθεί, με τη βοήθεια άλλων ευκολοεφάρμοστων μέτρων, μια πραγματική είσπραξη του φόρου εισοδήματος, χωρίς να μπορούν να κρύβουν την περιουσία και τα εισοδήματα, ενώ σήμερα αυτός ο φόρος εισοδήματος εξακολουθεί να είναι σε τεράστιο βαθμό πλασματικός…
…Τα οφέλη από την εθνικοποίηση των τραπεζών θα ήταν τεράστια για όλο το λαό, και όχι ειδικά για τους εργάτες (γιατί οι εργάτες δεν έχουν πολλές δοσοληψίες με τις τράπεζες), αλλά για τη μάζα των αγροτών και των μικροεπιχειρηματιών…
…Κανένας απολύτως άλλος λόγος, έκτος από την αρτηριοσκλήρωση, τη ρουτίνα και την απληστία μιας χούφτας ανθρώπων που κατέχουν προσοδοφόρες θεσούλες, δεν εμποδίζει αυτή τη μεταρρύθμιση, που συνάμα θα ανέβαζε και την “αμυντική ικανότητα” της χώρας, εξοικονομώντας τη λαϊκή εργασία, ξανοίγοντας πολλές σοβαρότατες δυνατότητες για τη “ρύθμιση της οικονομικής ζωής” στην πράξη κι όχι στα λόγια.»
Μιχάλης Δημητρουλάκης
