Το τελευταίο διάστημα οι εργαζόμενοι στη δημόσια Υγεία έχουν πραγματοποιήσει μια σειρά απεργιών και κινητοποιήσεων (βλ. για παράδειγμα εδώ και εδώ) που συμπεριέλαβαν και την πρόσφατη 48ωρη πανυγειονομική απεργία. Σε όλες τους τις κινητοποιήσεις διαμαρτύρονται για το ότι η υποστελέχωση των δημόσιων δομών υγείας έχει φτάσει σε σημείο να απειλεί την ίδια τη λειτουργία τους, οδηγώντας σε «κλείσιμο» ακόμα και δεκάδες ΜΕΘ, επιφέρει εξάντληση των εργαζομένων, που αδυνατούν να πάρουν ρεπό και άδειες, και «αντιμετωπίζεται» από την κυβέρνηση και το Υπουργείο με «μπαλώματα», όπως λιγοστές προσλήψεις ορισμένου χρόνου και ελαστικών εργασιακών σχέσεων, και με επικίνδυνες «ντιρεκτίβες», όπως για αυθημερόν μετακινήσεις γιατρών μεταξύ νοσοκομείων διαφορετικών πόλεων.
Για τους ίδιους λόγους έχει υπάρξει και ένα «μπαράζ» παραιτήσεων διευθυντών νοσοκομείων και κλινικών. Ο παραιτηθείς Διευθυντής Χειρουργικής στο Νοσοκομείο Χανίων Ν. Τσιμινικάκης δήλωσε χαρακτηριστικά ότι βασική αιτία για την αποχώρησή του είναι «οι εξοντωτικές συνθήκες εργασίας όπως έχουν πλέον διαμορφωθεί λόγω υποστελέχωσης που οφείλεται στις εμμονικές ιδέες των κρατούντων για ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ». Ο Διευθυντής Ιατρικής Υπηρεσίας του Βενιζέλειου Νοσοκομείου στο Ηράκλειο Κρήτης Χ. Λυδάκης, παραιτούμενος από τη θέση του αυτή καθώς και από τη θέση του εκτελούντα χρέη διοικητή (μετά από μόλις 9 ημέρες σε αυτό το πόστο) δήλωσε ότι «οι συνεχιζόμενες μετακινήσεις ιατρών Παθολόγων (…) δημιουργούν επιπλέον αποσταθεροποιητικές εστίες στην ήδη επιβαρυμένη συγκυριακή κρισιμότητα που βρίσκεται το Νοσοκομείο μας». Στο Νοσοκομείο Σητείας, η Αναπληρώτρια Διοικήτρια Μ. Δαρατσιανού και ο Διευθυντής Ιατρικής Υπηρεσίας Κωνσταντίνος Βάρδας παραιτήθηκαν αμφότεροι, έπειτα από την απόφαση να μη στελεχωθεί χειρουργείο στο νοσοκομείο. Αυτές είναι μόνο λίγες από τις εκατοντάδες παραιτήσεις νοσοκομειακών γιατρών τους τελευταίους μήνες.
Όσο και αν η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι στηρίζει την Υγεία και ότι οι κινητοποιήσεις των υγειονομικών έχουν ιδιοτελείς σκοπούς ή, στην καλύτερη περίπτωση, διεκδικούν «ανέφικτες ουτοπίες», αυτήν την κατάσταση κυριολεκτικής διάλυσης του ΕΣΥ τη βιώνει άμεσα κάθε άνθρωπος που αποζητά υγειονομική φροντίδα ή περίθαλψη σε κάποια δημόσια δομή: αναγκαίες επεμβάσεις και θεραπείες έχουν πολύμηνες λίστες αναμονής, επείγοντα περιστατικά αντιμετωπίζονται από λιγοστούς και εξαντλημένους γιατρούς και νοσηλευτές, οικογένειες ασθενών καλούνται να συμβάλουν προμηθεύοντας φάρμακα και γάζες.
Θλιβερές πρωτιές σε θανάτους από COVID
Την ίδια στιγμή, παρά τα κυβερνητικά παραμύθια για «επιτυχημένη αντιμετώπιση της πανδημίας», η Ελλάδα καταγράφει πολλούς θανάτους από COVID ανά πληθυσμό, ως αποτέλεσμα τόσο της ελλιπούς πρόληψης όσο και της αδυναμίας αντιμετώπισης λόγω των τραγικών ελλείψεων στη δημόσια Υγεία. Μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών με πληθυσμό άνω του ενός εκατομμυρίου, η Ελλάδα βρίσκεται στη στη 12η χειρότερη θέση σε θανάτους ανά πληθυσμό από την αρχή της πανδημίας. Σε εβδομαδιαίους θανάτους ανά πληθυσμό, βρίσκεται κάθε εβδομάδα από την αρχή του 2023 στην πρώτη 11άδα, έχοντας μάλιστα σε πολλές εβδομάδες την «πρωτιά», και είναι στις θέσεις 2 έως 5 κάθε εβδομάδα από την 1η Αυγούστου μέχρι σήμερα.
Όπως εξηγεί ο καθηγητής Β. Κοτζαμάνης, αυτή η θλιβερή «επίδοση» δεν μπορεί να αναιρεθεί λόγω των διαφορών στις μεθόδους καταγραφής των θανάτων ή στην ηλικιακή σύνθεση κάθε χώρας, αφού αποτυπώνεται με εντελώς ανάλογο τρόπο και στην πτώση του προσδόκιμου ζωής. Μεταξύ 2019 (τελευταίο έτος πριν την πανδημία) και 2021 (δεύτερο έτος της πανδημίας), το προσδόκιμο ζωής στην Ελλάδα μειώθηκε κατά 1,5 έτος (από τα 81,7 στα 80,2 έτη), κατατάσσοντας την Ελλάδα στην 11η χειρότερη θέση μεταξύ των 27 χωρών της ΕΕ. Αυτή η κατάταξη της Ελλάδας, σύμφωνα με τον καθηγητή, οφείλεται «αφενός μεν στη μικρότερη ικανότητα ανάσχεσης της διάδοσης του ιού, αφ’ ετέρου δε στις αδυναμίες του δημοσίου συστήματος υγείας της».
Έτσι, γίνεται σαφές ότι η πολιτική διάλυσης και ιδιωτικοποίησης της Υγείας που εφαρμόζει η κυβέρνηση, όχι μόνο «βλάπτει σοβαρά την υγεία» γενικά, αλλά και συγκεκριμένα οδηγεί ευθέως σε περισσότερους θανάτους και πτώση του προσδόκιμου ζωής. Φυσικά, αυτό δεν είναι αποτέλεσμα «ανικανότητας», αλλά πολιτικής επιλογής της κυβέρνησης να θυσιάσει τις ζωές και την υγεία της πλειοψηφίας της κοινωνίας για να υπερασπιστεί τα ταξικά συμφέροντα των τραπεζιτών και των μεγαλοκαπιταλιστών, στους οποίους χαρίζονται αφειδώς τα χρήματα που τάχα δεν υπάρχουν για την ενίσχυση της Δημόσιας Υγείας. Είναι, επομένως, κυριολεκτικά «ζήτημα ζωής και θανάτου» να οργανωθούν, να συντονιστούν και να γενικευθούν οι αγώνες των υγειονομικών εργαζομένων, αλλά και του συνόλου της εργατικής τάξης και της νεολαίας, με σκοπό να ανατραπεί το συντομότερο δυνατό αυτή η εγκληματική κυβέρνηση και να αναδειχθεί μια εργατική κυβέρνηση που θα συγκρουστεί με τον καπιταλισμό και θα προχωρήσει στον επαναστατικό, σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Πάτροκλος Ψάλτης
