Κάτω από την πίεση της 48ωρης γενικής απεργίας και της γενικευμένης λαϊκής οργής για τη μεθοδευόμενη εξαθλίωση των εργαζόμενων μαζών, το μαύρο κυβερνητικό μέτωπο τρόικας και ελληνικής άρχουσας τάξης εμφανίζει τις τελευταίες ώρες εικόνα πανικού και διάσπασης.
Η χρεοκοπημένη δεξιά ηγεσία του ΠΑΣΟΚ αδυνατεί να επιβάλει πειθαρχία στους βουλευτές της. Έως την ώρα που γράφεται αυτό το άρθρο, 15 από αυτούς δηλώνουν ανοιχτά ότι θα καταψηφίσουν το νέο Μνημόνιο, ενώ ήδη δύο υπουργοί της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ (Ξενογιαννακοπούλου, Κουτσούκος) παραιτήθηκαν από τις θέσεις τους, δηλώνοντας «αδυναμία να εφαρμόσουν τα νέα μέτρα».
Στη ΝΔ ο Σαμαράς εμφανίζεται επίσης πλήρως αδύναμος να πείσει τους βουλευτές του να ψηφίσουν τα μέτρα, καθώς πολλοί από αυτούς δεν θέλουν να θυσιάσουν τις πολιτικές τους καριέρες με μια τόσο βίαιη μανούβρα που αντιφάσκει με την έως σήμερα «αντιμνημονιακή» δημαγωγική τους ρητορική.
Αλλά η πιο σημαντική εξέλιξη των τελευταίων ωρών είναι αναμφισβήτητα η δήλωση Καρατζαφέρη ότι το ΛΑΟΣ δεν θα ψηφίσει τα μέτρα και η απόσυρση των 4 ακροδεξιών υπουργών από την κυβέρνηση. Αυτή η εξέλιξη αντιπροσωπεύει μια ανοιχτή διάσπαση ανάμεσα στους εταίρους της συγκυβέρνησης και στην πραγματικότητα, θέτει σε σοβαρή αμφισβήτηση τα σχέδια που προωθούσε η τρόικα για τη μακροημέρευση της στην εξουσία.
Ορισμένοι αναλυτές έχουν σπεύσει να χαρακτηρίσουν την στάση του Καρατζαφέρη σαν μια έξυπνη κίνηση τακτικής. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια σπασμωδική κίνηση που αποτελεί προϊόν πανικού και σύγχυσης. Η καλύτερη απόδειξη γι’ αυτό, είναι το γεγονός ότι ακόμα και στον υπουργικό, ηγετικό πυρήνα του ΛΑΟΣ προέκυψε ανοικτή διάσπαση, με τους Γεωργιάδη και Βορίδη να φέρονται αποφασισμένοι να υπερψηφίσουν τα μέτρα και τον Ροντούλη να κινείται στη γραμμή του «αρχηγού».
Η στάση του Καρατζαφέρη πέρα από τη γενική αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης Παπαδήμου, δημιουργεί τεράστια πίεση και στη ΝΔ. Έτσι στο στρατόπεδο της αστικής δεξιάς αντιστρέφονται πλέον οι όροι, καθώς το «πάνω χέρι» στη δημαγωγία – μετά από δύο χρόνια «σύνεσης» και «υπευθυνότητας» – επιχειρεί να ξαναπάρει το ΛΑΟΣ και ο Καρατζαφέρης, επιχειρώντας να επωφεληθεί εκλογικά σε βάρος της ΝΔ. Την ίδια ώρα όμως, το ΛΑΟΣ εμφανίζει τεράστιο πρόβλημα συνοχής και η βιωσιμότητα του κόμματος τίθεται σε αμφισβήτηση, αφού οι διαφωνούντες με τον «αρχηγό» δεν είναι στελέχη της σειράς, αλλά ο «νούμερο 2» και «νούμερο 3» σε προβολή και αναγνωρισιμότητα.
Την ώρα που το αστικό κυβερνητικό μέτωπο διασπάται και φυλλοροεί, ένα κοινός φόβος και μια άλυτη αντίφαση ενώνει τους αστούς Έλληνες πολιτικούς ηγέτες, αλλά και τους εκφραστές της τρόικας. Από τη μία πλευρά είναι αποφασισμένοι να υιοθετήσουν τα σκληρότερα δυνατά μέτρα ενάντια στους εργαζόμενους για να προασπίσουν τα καπιταλιστικά κέρδη και από την άλλη, απεγνωσμένα προσπαθούν να διασώσουν την απήχησή του αστικού πολιτικού στρατοπέδου στις εκλογές, οι οποίες αναπόφευκτα ζυγώνουν σαν αποτέλεσμα της λαϊκής οργής και των μεγάλων ταξικών μαχών που προκαλούν αυτά τα μέτρα. Έτσι ο καθοριστικός παράγοντας στις εξελίξεις πλέον, είναι η γενικευμένη οργή και η μαχητική δράση των μαζών, που αντανακλώνται σε μια δραματική αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών υπέρ των κομμάτων της Αριστεράς, τα οποία στα πιο πρόσφατα γκάλοπ (να σημειωθεί ότι αυτά διεξήχθησαν πριν ανακοινωθούν τα νέα μέτρα) εμφανίζουν ποσοστά που αγγίζουν αθροιστικά το 45%!
Ενδεικτική για την ανησυχία που έχει καταλάβει τους κύκλους της ελληνικής άρχουσας τάξης για αυτά τα ποσοστά είναι η σημερινή δήλωση του Καρατζαφέρη, κατά την εξήγηση της παραίτησης του ΛΑΟΣ από την κυβέρνηση: «Δεν θέλω να ρίξω την Ελλάδα στα χέρια των κομμουνιστών»! Ιδιαίτερα αξιοσημείωτη είναι η επέκταση αυτής της ανησυχίας στους κυρίαρχους κύκλους της ΕΕ όπως εκφράστηκε με την ανεπίσημη απαίτηση του Ολλανδού και του Γερμανού υπουργού Οικονομικών να δεσμευθούν και τα κόμματα της Αριστεράς ότι θα εφαρμόσουν το νέο Μνημόνιο! Έτσι πλάι στην πλήρη απώλεια εμπιστοσύνης στις δυνατότητες ανάκαμψης του ελληνικού καπιταλισμού, ένας ακόμα παράγοντας κάνει την Ελλάδα «καμένο χαρτί» για την Ευρωζώνη: η ριζοσπαστικοποίηση των μαζών και η θεαματική στροφή τους στ’ αριστερά.
Είναι ξεκάθαρο πια ότι η κρίση μεταφέρεται στο αστικό στρατόπεδο και ο ταξικός και πολιτικός συσχετισμός δύναμης, στη βάση της αποδεδειγμένης θέλησης των εργαζόμενων για αγώνα, μπορεί να μεταβληθεί άμεσα και αποφασιστικά σε βάρος της τρόικας και της άρχουσας τάξης. Προϋπόθεση γι’ αυτό όμως, είναι ένα ξεκάθαρο πρόγραμμα αγώνα διαρκείας για την ανατροπή της κυβέρνησης και μια πολιτική λύση εξουσίας από την Αριστερά.
Η απουσία αυτών των στοιχείων συνετέλεσε στην ανάπτυξη ενός κλίματος απελπισίας και σκεπτικισμού στις τάξεις των εργαζόμενων κατά την πρώτη σημερινή μέρα της 48ωρης απεργίας. Η συμμετοχή στην απεργία υπολειπόταν αρκετά συγκριτικά με την 48ωρη του περασμένου Οκτωβρίου, ενώ οι απεργιακές συγκεντρώσεις ήταν αναιμικές μπροστά σε εκείνες που είχαμε πριν από 3,5 μήνες. Αυτό το γεγονός μάλιστα, έδωσε την ευκαιρία στην ηγεσία του ΠΑΜΕ, κλιμακώνοντας τη σεχταριστική της τακτική, αυτή τη φορά να επιβάλει μια ξεχωριστή διαδρομή στη δική της διαδήλωση, ώστε να μη συναντηθεί με το συλλαλητήριο της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ…
Όσοι από τους εργαζόμενους συμμετείχαν στις σημερινές συγκεντρώσεις έμοιαζαν να ψάχνουν απεγνωσμένα μια σαφή και τεκμηριωμένη πρόταση για τη συνέχεια του αγώνα και μια άμεση εναλλακτική πολιτική λύση στο υπάρχον καπιταλιστικό αδιέξοδο. Είναι χαρακτηριστικό, ότι σήμερα στη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, η γραφειοκρατία – φοβούμενη ίσως τις αντιδράσεις από τη βάση των συνδικάτων – δεν τόλμησε να απευθύνει στους απεργούς ούτε μια ομιλία, με τα μεγάφωνα απλά να παίζουν ηχογραφημένα συνθήματα και τραγούδια. Σε αυτούς τους εργαζόμενους το σύνθημα μας για μια πολιτική συμμαχία ΚΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ γύρω από ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα, βρήκε ενθουσιώδη ανταπόκριση.
Κι αν ένα σύνθημα που εκφωνούταν από μερικές δεκάδες συντρόφων που διακινούσαν σήμερα την εφημερίδα «Επανάσταση» και το περιοδικό «Μαρξιστική Φωνή» συνάντησε μια τέτοια ανταπόκριση, ο καθένας μπορεί να συνειδητοποιήσει την έκταση του ενθουσιασμού και της αυτοπεποίθησης που είναι δυνατό να δημιουργήσει στις τάξεις των μαζών η αναγγελία της πρόθεσης των ηγεσιών της Αριστεράς να το πραγματοποιήσουν.
Το σύνθημα αυτό, γίνεται ακόμα πιο επίκαιρο στις σημερινές κρίσιμες ώρες που το πολιτικό αδιέξοδο έχει εγκατασταθεί για τα καλά στο αστικό στρατόπεδο. Τώρα που οι έλληνες αστοί και οι ξένοι πιστωτές είναι σε σύγχυση και πανικό, το κυβερνητικό τους μέτωπο, αλλά και τα κόμματα που το συγκροτούν διασπώνται και φυλλοροούν, είναι ώρα να τους δώσουμε τη χαριστική βολή!
- Φτάνουν πια οι αποσπασματικές και ασύνδετες 24ωρες και 48ωρες γενικές απεργίες για «την τιμή των όπλων».
- Φτάνουν πια οι κούφιες εκκλήσεις από τις ηγεσίες για «ξεσηκωμό» και «εξέγερση» – Χρειαζόμαστε ένα συγκεκριμένο και μακρόπνοο πρόγραμμα πάλης!
- Γενική απεργία διαρκείας μέχρι να φύγει η δοτή κυβέρνηση – καταλήψεις στα κυβερνητικά κτίρια και τους χώρους δουλειάς – απεργιακές επιτροπές σε κάθε εργατικό χώρο – οργανωμένη περιφρούρηση των απεργιών και των συγκεντρώσεων.
-
Εδώ και τώρα πολιτική συμμαχία ΚΚΕ –ΣΥΡΙΖΑ για την εξουσία και το σοσιαλισμό!
