Η συντριβή των συνδικάτων είναι το επόμενο βήμα στην επίθεση του κεφαλαίου. Οι αντιμνημονιακές – αντικαπιταλιστικές αριστερές πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν ιστορικές ευθύνες στην οργάνωση των μαχών που έρχονται.
Και η επίθεση ενάντια στις κατακτήσεις των εργαζομένων από το ντόπιο και το ευρωπαϊκό κεφάλαιο συνεχίζεται, ήρθε η ώρα για την κατεδάφιση των συνδικάτων, των εργασιακών σχέσεων. Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σκοπεύει μέχρι τον Σεπτέμβρη να φέρει νόμο – προαπαιτούμενο για την είσπραξη της δόσης των 2,8 δις ευρώ – με τον οποίο θα καταργήσουν το νόμο 1264, ασφαλώς προς το χειρότερο.
Γι αυτό το λόγο συνεδρίασε τη Δευτέρα 30 του Μάη για 2η φορά η 8μελής επιτροπή εμπειρογνωμόνων, η οποία όπως καταγγέλλει ο σ. Στρατούλης στην πλειοψηφία της-οι 7 από τους 8- αποτελείται από ξένους, μια και οι Έλληνες εργατολόγοι δεν θέλησαν να συμβάλουν στην κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων.
Οι προτάσεις των εκπροσώπων του ευρωπαϊκού και ντόπιου κεφαλαίου πάνω στις οποίες καλείται να γνωμοδοτήσει η ακριβοπληρωμένη επιτροπή, είναι στον πυρήνα τους οι ακόλουθες:
-
Χορήγηση του δικαιώματος αντιαπεργίας (lock out) στις επιχειρήσεις
-
Αλλαγή του τρόπου λήψης αποφάσεων για την πραγματοποίηση απεργιών. Αναμένεται να αυξηθεί ο βαθμός δυσκολίας για την δυνατότητα κήρυξης απεργιών.
-
Αύξηση του χρόνου προειδοποίησης για απεργία στον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
-
Μείωση των ημερών συνδικαλιστικής άδειας, περιορισμό των αμειβομένων αδειών στις απολύτως απαραίτητες, καθώς και των προσώπων που δικαιούνται άδειες.
-
Δραστική μείωση των ημερών αδικαιολόγητης απουσίας συνδικαλιστή και ευθυγράμμιση με τα ισχύοντα για κάθε εργαζόμενο.
-
Δυνατότητα απόλυσης συνδικαλιστών για σπουδαίο λόγο. Πάντα υπάρχουν σπουδαίοι λόγοι!
-
Περιορισμό των συνδικαλιστών που απολαμβάνουν προστασία, κατάργηση της δυνατότητας παροχής προστασίας μέσω του καταστατικού των συνδικαλιστικών οργανώσεων και μείωση του αριθμού των προστατευομένων ιδρυτικών μελών μιας συνδικαλιστικής οργάνωσης.
-
Περιορισμό της χρηματοδότησης των συνδικάτων.
-
Απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, πράγμα που δεν το θεωρούν και πρωτεύον. Το σημαντικό γι αυτούς είναι οι σοβαρές αλλαγές που προαναφέραμε στο συνδικαλιστικό νόμο.
Καιρός ήταν να συμβεί και αυτό! Αφού οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και οι συμβιβασμένες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα και γιατί όχι και οι λεγόμενες «ταξικές» δυνάμεις -ΠAΜΕ- οδήγησαν σε απανωτές ήττες το κίνημα με αποκορύφωμα την πλήρως αποτυχημένη 3ήμερη πανελλαδική και επέτρεψαν στις κυβερνήσεις του κεφαλαίου την εφαρμογή των μνημονίων, πέτυχαν να αποδυναμώσουν την ισχύ του συνδικαλιστικού κινήματος και να νοιώσει το κεφάλαιο δυνατό για να προχωρήσει σε απ’ ευθείας επίθεση στα συνδικάτα.
Το κεφάλαιο αισθάνεται ότι μπορεί να ελέγξει πλέον το εργατικό κίνημα χωρίς την βοήθεια της σάπιας ρεφορμιστικής, γραφειοκρατικής συνδικαλιστικής ηγεσίας. Και το πιο σημαντικό στη βαθειά κρίση που περνάει δεν μπορεί να ανεχτεί ούτε τις στοιχειώδεις συνδικαλιστικές ελευθερίες και αυτό δεν ισχύει για το ελληνικό κεφάλαιο, ισχύει όπως δείχνουν τα γεγονότα στη Γαλλία γενικότερα για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο
Όσο και αν αυτή την στιγμή δεν φαίνεται το κεφάλαιο νοιώθει ότι δεν είναι μακρυά η στιγμή που το εργατικό κίνημα θα μπορέσει να παραμερίσει την σάπια ρεφορμιστική ηγεσία του και γι αυτό θέλει να προετοιμαστεί θωρακίζοντας νομικά το οπλοστάσιο του, για να εμποδίσει την επαναστατική δράση του κινήματος. Οι εξελίξεις που πραγματοποιούνται- είναι αλήθεια αργά και βασανιστικά- στα σωματεία και τις ομοσπονδίες, όπου συρρικνώνεται η επιρροή των συστημικών παρατάξεων ΠΑΣΚΕ- ΔΑΚΕ- ΣΥΡΙΖΑ παρά την αντιενωτική στάση του ΠΑΜΕ, ολοένα και περισσότερο, επιβεβαιώνει του λόγου το ασφαλές. Και θεωρεί ότι μετά το φιάσκο της 3ήμερης πανελλαδικής και την αποδυνάμωση των συνδικάτων, έχει την καλύτερη περίοδο για να το πετύχει.
Βασικός στόχος της κατεδάφισης των εργασιακών σχέσεων είναι κατά κύριο λόγω τα συνδικάτα των πρώην ΔΕΚΟ, των τραπεζών, του Δημοσίου και βέβαια το ό,τι κινείται ακόμη στον ιδιωτικό τομέα.
Και για να βλέπουμε τα πράγματα με αισιοδοξία να πούμε ότι: όπου υπάρχει αντίδραση υπάρχει και δράση προς ριζοσπαστική κατεύθυνση, πράγμα που σημαίνει ότι μέσα από τη στέρηση των συνδικαλιστικών ελευθεριών και τα εμπόδια του επερχόμενου αντισυνδικαλιστικού νόμου θα παραμεριστούν οι σάπιοι ρεφορμιστές συνδικαλιστές και προοπτικά θα υπάρχει η τάση να μπουν επικεφαλής των συνδικάτων μαχητές συνδικαλιστές.
Η πιο αισιόδοξη όμως άποψη είναι ότι μπορεί το εργατικό κίνημα αν προετοιμαστεί σωστά να εμποδίσει την κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων, για να γίνει αυτό είναι προϋπόθεση ΚΚΕ-ΛΑΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ να ενώσουν σε κοινή δράση τις δυνάμεις τους για να πάρουν την πρωτοβουλία των κινήσεων και των αγώνων από τις συμβιβασμένες ηγεσίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Με δοσμένη δυστυχώς, τη στάση της ηγεσίας των ΚΚΕ-ΠΑΜΕ η ευθύνη για μια ενωτική καμπάνια στο συνδικαλιστικό-εργατικό κίνημα πέφτει στη ΛΑΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ και πρέπει αυτό να ξεκινήσει από τώρα.
Θεόδωρος Μαράκης
