Η ανοικτή σύγκρουση ΗΠΑ-Γερμανίας στις τελευταίες διασκέψεις των G7 και του ΝΑΤΟ, αλλά και οι σύνθετες συγκρούσεις που αναπτύσσονται στον Αραβικό κόσμο, δείχνουν ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο εντυπωσιακών αλλαγών και μεγάλης ρευστότητας στις σχέσεις ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και στις διακρατικές σχέσεις γενικότερα.
Παράλληλα, η εφιαλτική έξαρση της τζιχαντιστικής τρομοκρατίας αποτελεί έκφραση της ακραία αντιδραστικής φύσης του ιμπεριαλισμού που την δημιούργησε και την εξέθρεψε κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Επιπλέον, υπογραμμίζει την πλήρη απροθυμία του να την αντιμετωπίσει.
Η υλική βάση όλων αυτών των βίαιων φαινομένων είναι η καπιταλιστική κρίση, που αποτυπώνεται στην παγκόσμια οικονομία με μια κατάσταση ύφεσης ή επιβράδυνσης και η οποία, οξύνει τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό για μια «πίτα» αγορών που μικραίνει διαρκώς. Ταυτόχρονα με το ξεδίπλωμα της κρίσης όμως, μια σειρά συμπτώματα στο πολιτικό εποικοδόμημα δείχνουν ξεκάθαρα ότι προετοιμάζεται διεθνώς ένας νέος κύκλος επαναστατικής εισόδου των εργατικών μαζών στο προσκήνιο.
Αυτός μάλιστα, φαίνεται ότι θα έχει ως επίκεντρο την καρδιά της αναπτυγμένης καπιταλιστικής Δύσης και όχι (μόνο) τον πρώην αποικιακό κόσμο, ο οποίος βρέθηκε στο επίκεντρο της πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης κατά την προηγούμενη δεκαετία (Λατινική Αμερική, Αραβικές χώρες κ.λ.π).
Το μεγάλο περσινό απεργιακό κίνημα στη Γαλλία και η πολιτική του αντανάκλαση πριν από δύο μήνες στη θεαματική άνοδο του Μελανσόν στις προεδρικές εκλογές, το κίνημα ενάντια στον Τραμπ στις ΗΠΑ κατά τα τέλη του 2016 (που διαδέχθηκε τη μαζική και ενεργή υποστήριξη της ριζοσπαστικής νεολαίας στον αριστερό σοσιαλδημοκράτη Σάντερς στις προκριματικές εκλογές του Δημοκρατικού Κόμματος) και μόλις πριν λίγες μέρες, η μεγάλη εκλογική επιτυχία του Εργατικού Κόμματος στη Βρετανία υπό τη νέα, αριστερή ηγεσία του Κόρμπιν, που κινητοποίησε μάλιστα δεκάδες χιλιάδες νέους σε πρωτοφανείς για τη σύγχρονη Ιστορία της χώρας πολιτικές συγκεντρώσεις, είναι φαινόμενα που συνδέονται με ένα κοινό νήμα. Το νήμα των διεργασιών της παγκόσμιας επανάστασης.
Το ότι ο αριστερός ρεφορμισμός τύπου Σάντερς, Μελανσόν και Κόρμπιν τείνει να γίνει ο αρχικός εκφραστής αυτών των διεργασιών, είναι απόλυτα φυσιολογικό, λόγω της παρούσας απομόνωσης του γνήσιου, επαναστατικού κομμουνισμού από τις μάζες. Παρά τη ρεφορμιστική φύση της πολιτικής του Κόρμπιν, η επανάληψη της προδοσίας Τσίπρα στην πολύ πιθανή μελλοντική περίπτωση της εκλογής μιας αριστερής κυβέρνησης των Εργατικών στη Βρετανία, δεν είναι καθόλου προδιαγεγραμμένη. Το τι θα συμβεί θα καθοριστεί από τη διαπάλη των πολιτικών τάσεων μέσα στο εργατικό κίνημα. Τα μέλη της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης στη Βρετανία θα έχουν τα επόμενα χρόνια τη δυνατότητα να επαναλάβουν, σε ένα ανώτερο επίπεδο και σε μια ανώτερη κλίμακα, τις ιστορικές επιτυχίες που σημείωσε η Μαρξιστική Τάση του “Millitant” κατά τη δεκαετία του 1980.
Στο εγχώριο πεδίο τώρα, ο ελληνικός καπιταλισμός συνεχίζει να στροβιλίζεται σε μια πορεία που τον οδηγεί αναπόφευκτα στην αδυναμία εξυπηρέτησης του κρατικού χρέους και στην έξοδο από την Ευρωζώνη. Μαζί του στροβιλίζεται και η κυβέρνηση Τσίπρα, βαδίζοντας από προδοσία σε προδοσία, από διάψευση σε διάψευση και από εξευτελισμό σε εξευτελισμό. To λογαριασμό για τα χαστούκια που τρώει αδιαμαρτύρητα από τους δανειστές, τον παρουσιάζει διαρκώς στον εξαπατημένο και αποκαμωμένο από την κρίση εργαζόμενο λαό, με έναν «ορυμαγδό» μέτρων. Αυτός, όχι μόνο δεν πρόκειται να σταματήσει τους επόμενους μήνες, αλλά θα ενταθεί, όσο θα ζυγώνουμε στην περίοδο που το ελληνικό κράτος θα μείνει «ακάλυπτο» από δανειακό πρόγραμμα (Φθινόπωρο 2018) και θα πρέπει να επιτύχει ένα «σερί» πολλών χρόνων με πανύψηλα πρωτογενή πλεονάσματα.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς κανένα πολιτικό κύρος πλέον στις εργατικές μάζες, μετρά αντίστροφα για την ολοκλήρωση του άθλιου κυβερνητικού της βίου, ενώ η Ν.Δ του Μητσοτάκη συγκεντρώνει μια πολύ εύθραυστη εκλογική υποστήριξη, από ένα μειοψηφικό τμήμα της κοινωνίας. Το σκηνικό έχει ήδη στηθεί για νέες μεγάλες πολιτικές κρίσεις του αστικού καθεστώτος στη χώρα, με αφορμή τις οποίες ο εργαζόμενος λαός θα τείνει να ξαναμπεί στο προσκήνιο με μαζικά κινήματα. Σύντομα θα αποδειχθεί έτσι, ότι η Ιστορία δεν τελείωσε στην προδοσία του Ιουλίου του 2015, αλλά συνεχίζει να εξελίσσεται προς την εμφάνιση μιας ανοικτά επαναστατικής κατάστασης.
Οι δυνάμεις του κομμουνισμού στη χώρα, προεξάρχοντος του ιστορικού ΚΚΕ, θα πρέπει να προετοιμαστούν από τώρα γι’ αυτά τα γεγονότα, ώστε να τα αξιοποιήσουν με μια επαναστατική πολιτική, για να πραγματοποιηθεί η μόνη αληθινή λύση στα προβλήματα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, η λύση της εργατικής – σοσιαλιστικής εξουσίας.
Η Σύνταξη
