Ένα μαζικό επαναστατικό κίνημα έχει ξεσπάσει από τα μέσα Δεκέμβρη του προηγούμενου χρόνου στο Σουδάν. Αφορμή για το ξέσπασμα του κινήματος ήταν μια σειρά μέτρων λιτότητας, που υπαγορεύτηκαν από το ΔΝΤ, με κυριότερα απ’ αυτά τις περικοπές στα επιδόματα καυσίμων και ψωμιού. Το αποτέλεσμα του κινήματος αυτού ήταν η απομάκρυνση του επί σχεδόν τρεις δεκαετίες δικτάτορα της χώρας Μπασίρ, το καθεστώς του οποίου ήταν γνωστό για τη βιαιότητα και τη διαφθορά του.
Το κίνημα αυτό διαπέρασε όλη τη χώρα, με μαζικές κινητοποιήσεις στα 15 από τα 18 κρατίδια, που απαρτίζουν τη χώρα, ενώ συμμετείχαν σ’ αυτές μεγάλες μάζες των φτωχών στρωμάτων τόσο του αστικού όσο και του αγροτικού πληθυσμού της χώρας. Αξιοσημείωτη επίσης ήταν και η πολύ μεγάλη συμμετοχή των γυναικών. Η άγρια καταστολή που αντιμετώπισε από το καθεστώς Μπασίρ, με αρκετές δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες, δεν κατάφερε να πτοήσει το κίνημα παρ’ όλα αυτά.
Την κατάσταση αυτή προσπάθησαν να «εξομαλύνουν» οι κορυφές του στρατού, που προχώρησαν σε πραξικόπημα και προσπαθούσαν να ρίξουν στάχτη στα μάτια των μαζών ότι βρίσκονται στο πλευρό της επανάστασης. Σχηματίστηκε ένα Προσωρινό Στρατιωτικό Συμβούλιο, του οποίου υποτιθέμενος σκοπός είναι να διατηρήσει τον έλεγχο για τα επόμενα δύο χρόνια και μετά να προκηρυχθούν εκλογές. Στο μεταξύ, στη χώρα έχει κηρυχθεί κατάσταση έκτακτης ανάγκης, το σύνταγμα έχει τεθεί σε αναστολή, ενώ έχει απαγορευθεί το δικαίωμα των συναθροίσεων από τις 10 το βράδυ ως και τα ξημερώματα.
Όμως, οι φτωχές λαϊκές μάζες του Σουδάν δεν μπορούν πλέον να εξαπατηθούν τόσο εύκολα από τις μανούβρες της στρατιωτικής ηγεσίας, της εγχώριας άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστών-πατρόνων τους, που θέλουν ένα ελεγχόμενο καθεστώς στη χώρα. Παρότι το Κομμουνιστικό Κόμμα και τα συνδικάτα δε στέκονται στο ύψος των περιστάσεων και παρότι το κίνημα στερείται ηγεσίας, οργάνωσης, ξεκάθαρων αιτημάτων και, πολύ περισσότερο, προγράμματος, οι μάζες μαθαίνουν με εκπληκτική ταχύτητα από την εμπειρία τους, ενώ φαίνεται ταυτόχρονα να έχουν αφομοιώσει μεγάλο μέρος από τα μαθήματα της Αραβικής Άνοιξης. Μέσα σε διάστημα 24 ωρών, το μαζικό κίνημα κατάφερε να «εκθρονίσει» και τον Ιμπν Αούφ, που διαδέχθηκε τον Μπασίρ, βλέποντάς τον απόλυτα δίκαια σαν εκπρόσωπο του παλιού καθεστώτος. Μάλιστα, το στρατιωτικό καθεστώς φαίνεται να μην έχει κανένα υπολογίσιμο κοινωνικό έρεισμα και δεν έχει καν τον έλεγχο του ίδιου του στρατού, καθώς τα κατώτερα τμήματά του τάσσονται υπέρ του επαναστατικού κινήματος.
Η εξουσία στο Σουδάν, ουσιαστικά βρίσκεται στους δρόμους. Το στρατιωτικό καθεστώς είναι εξαιρετικά αδύναμο, ωστόσο, αν η εργατική τάξη δεν κινηθεί σε εύλογο χρονικό διάστημα να πάρει την εξουσία, η άρχουσα τάξη θα καταφέρει, αργά ή γρήγορα, να «εξομαλύνει» την κατάσταση και να περάσει στην αντεπίθεση. Οι συντονιστικές επιτροπές των απεργιών πρέπει να αποτελέσουν τα έμβρυα μιας νέας επαναστατικής, εργατικής εξουσίας και να συμπληρωθούν από επαναστατικές επιτροπές σε κάθε χώρο δουλειάς, στρατόπεδο, γειτονιά και εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας. Μόνο μια τέτοια εξουσία θα μπορέσει να λύσει τα τρομακτικά προβλήματα της δημοκρατίας, της ανεργίας, της φτώχειας, της πείνας και του αναλφαβητισμού στη χώρα, να ξεκινήσει τη σοσιαλιστική αναδιοργάνωση της κοινωνίας στο Σουδάν και να γίνει το επαναστατικό παράδειγμα, που θα ακολουθήσει και η υπόλοιπη αφρικανική ήπειρος!
Ηλίας Κυρούσης – Νίκος Σέντης
