Οι ρυθμίσεις που προβλέπονται στο νομοσχέδιο Γεωργιάδη συνιστούν πραγματικό «ξήλωμα» πολλών από τις πιο θεμελιώδεις εναπομείνασες προστατευτικές διατάξεις για τους εργαζόμενους απέναντι στην εργοδοσία. Όπως είπε ο ίδιος ο υπουργός, «στόχος μας είναι να γίνουν οι εργασιακές μας σχέσεις πιο ειλικρινείς μεταξύ μας», εξηγώντας πως πολλά απ’ όσα προβλέπει το νομοσχέδιο ήδη γίνονται, άτυπα. Έτσι, από τα πλέον επίσημα χείλη δηλώνεται ρητά ότι η ουσία αυτού του αντεργατικού εκτρώματος είναι ακριβώς να νομιμοποιήσει ό,τι ως τώρα ήταν «μαύρο» και παράνομο.
Μεταξύ άλλων, το νομοσχέδιο θίγει ευθέως το ιστορικό κεκτημένο της 8ωρης εργάσιμης ημέρας, δίνοντας τη «δυνατότητα» σε εργαζόμενους να δουλεύουν έως και 13 ώρες τη μέρα, μέσω σύναψης σύμβασης σε δύο (ή περισσότερους) εργοδότες, χωρίς να πληρώνονται υπερωρίες. Επίσης, εισάγεται η «δοκιμαστική περίοδος» 6 μηνών μετά την πρόσληψη ενός εργαζομένου, η οποία, αφενός δεν «αγγίζει» τη μη υποχρέωση του εργοδότη για καταβολή αποζημίωσης απόλυσης σε νεοπροσληφθέντα εργαζόμενο αν απολυθεί πριν τη συμπλήρωση 12 μηνών και αφετέρου δίνει το άλλοθι στους καπιταλιστές να εισάγουν κάθε είδους δυσμενείς όρους εις βάρος των νεοπροσλαμβανόμενων εργαζομένων.
Ακόμα, γίνεται χειρότερη η αντεργατική ρύθμιση του «νόμου Χατζηδάκη» για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας (π.χ. 10ωρο χωρίς πληρωμή υπερωριών για ένα εξάμηνο με «αντάλλαγμα» 6ωρο για το άλλο εξάμηνο). Με τη νέα ρύθμιση, αυτό μπορεί να γίνεται «μετά από έγγραφη συμφωνία του εργοδότη με τον εργαζόμενο», δηλαδή την πρωτοβουλία μπορεί να έχει και τυπικά πλέον ο εργοδότης. Επιπλέον, το νομοσχέδιο διευρύνει το σύστημα της 6ήμερης εργάσιμης εβδομάδας σε περισσότερες επιχειρήσεις, ελαχιστοποιώντας τις τυπικές προϋποθέσεις για την απασχόληση εργαζομένου από τον εργοδότη του για έκτη μέρα μέσα στη βδομάδα, ενώ κατ’ απαίτηση των καπιταλιστών αυξάνονται και οι κλάδοι για τους οποίους οι Κυριακές και οι αργίες θεωρούνται εργάσιμες.
Τέλος, αφού διαδοχικοί προηγούμενοι νόμοι έχουν καταστήσει όλο και πιο δύσκολη την ίδια την κήρυξη απεργιών και ενώ αυτές μπορεί στη συνέχεια να κριθούν «παράνομες και καταχρηστικές» από την αστική «δικαιοσύνη», το νέο νομοσχέδιο μετατρέπει και την περιφρούρηση των απεργιών – συμπεριλαμβανομένης της «άσκησης ψυχολογικής βίας» και της κατάληψης εργασιακού χώρου – σε ποινικό αδίκημα, με πολύμηνη φυλάκιση ως ποινή.
Δυστυχώς, η «απάντηση» των ηγεσιών των εργατικών οργανώσεων απέναντι σε αυτήν την «επιχείρηση – οδοστρωτήρα» της κυβέρνησης είναι επιεικώς ανεπαρκής. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ, δρώντας ως ανοιχτός πράκτορας της εργοδοσίας και της κυβέρνησης, αρνήθηκε να προκηρύξει απεργία και αντ’ αυτού απέστειλε στην κυβέρνηση και στη Βουλή «κείμενο προτάσεων και παρατηρήσεων»… Παρόμοια είναι και η στάση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ η οποία, ενώ αυτοπροβάλλεται ως «ορκισμένος εχθρός» της κυβέρνησης Μητσοτάκη, δεν κινητοποίησε για την επιτυχία της απεργίας ούτε ένα μικρό κλάσμα του τεράστιου μηχανισμού που έφερε 150 χιλιάδες ψηφοφόρους στις εσωκομματικές εκλογές.
Από την άλλη πλευρά, οι ηγεσίες της ΑΔΕΔΥ και Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών, κάλεσαν σε 24ωρη απεργία χωρίς να την εντάσσουν σε ένα συνολικό σχέδιο αγώνα, υποσκάπτοντας έτσι εκ των προτέρων τη μαζικότητα της συμμετοχής σ’ αυτήν. Η προκήρυξη της απεργίας αυτής, με τη χαρακτηριστική της αργοπορία και την προκλητική απουσία προετοιμασίας και γνωστοποίησης, καταδεικνύει ότι αντιμετωπίζεται ως ένα ακόμα κάλεσμα προς την εργατική τάξη να δώσει μια μάχη «για την τιμή των όπλων». Δυστυχώς, η ηγεσία του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, παρά την πιο μαχητική στάση αυτών των δυνάμεων στα Σωματεία και τις Ομοσπονδίες, δεν προέβαλαν μια θεμελιωδώς διαφορετική πρόταση αγώνα, με ένα σαφές σχέδιο και προοπτική κλιμάκωσης.
Αυτή η τακτική βέβαιης ήττας μπορεί και πρέπει να αλλάξει άμεσα. Η εργατική τάξη γνωρίζει από την εμπειρία των τελευταίων πολλών ετών ότι οι σύγχρονες αστικές κυβερνήσεις δεν κάνουν πίσω από τις αντιλαϊκές τους επιδιώξεις ακόμα και μπροστά στην πιο επιτυχημένη και μαζική 24ωρη – ή και 48ωρη – γενική απεργία. Οι συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες των εργαζομένων πρέπει να δημιουργήσουν ένα Ενιαίο Μέτωπο και να επεξεργαστούν ένα σχέδιο αγώνα, στο οποίο κάθε κινητοποίηση και δράση θα ακολουθείται από επόμενα βήματα κλιμάκωσης αν η κυβέρνηση δεν υποχωρήσει, φτάνοντας μέχρι την πρόβλεψη για γενική απεργία διαρκείας με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης.
Οι κομμουνιστές υποστηρίζουμε ότι αυτό θα πρέπει να οδηγήσει στη μόνη πραγματική διέξοδο για τον εργαζόμενο λαό: την ανάδειξη μιας εργατικής κυβέρνησης που θα υλοποιήσει ένα πρόγραμμα επαναστατικών σοσιαλιστικών μέτρων – το μόνο πρόγραμμα που μπορεί να βάλει τέλος στον καπιταλιστικό εφιάλτη που απειλεί την ανθρωπότητα.
- Να μην περάσει το αντεργατικό νομοσχέδιο Γεωργιάδη! Κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη και όλων των αντεργατικών νόμων της μνημονιακής και μετα-μνημονιακής περιόδου!
- Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή σε μισθούς και συντάξεις με βάση την εξέλιξη των τιμών των βασικών αγαθών! Εργατικός και λαϊκός έλεγχος η μόνη λύση ενάντια στην αισχροκέρδεια των καπιταλιστών! Απαλλοτρίωση των μεγάλων επιχειρήσεων που αποκαλύπτεται ότι κερδοσκοπούν!
- Ενιαίο Μέτωπο Αγώνα όλων των μαζικών οργανώσεων του εργατικού κινήματος, της νεολαίας και των κομμάτων της Αριστεράς και άμεση προετοιμασία της κλιμάκωσης του αγώνα!
- Αν η κυβέρνηση επιμείνει στην ψήφιση του νομοσχεδίου, να προετοιμαστεί ένας αγώνας διαρκείας για την ανατροπή της κυβέρνησης!
- Για την εκλογή μιας εργατικής κυβέρνησης που θα κοινωνικοποιήσει τους βασικούς μοχλούς της οικονομίας και θα εγκαθιδρύσει τον κεντρικό δημοκρατικό σχεδιασμό της, προς όφελος της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας!
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΣΗ
ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης (IMT)
εφημερίδα ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
(www.marxismos.com)
