Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, μικροεπαγγελματίες και νέοι προσπάθησαν να συγκεντρωθούν στο Σύνταγμα και στις μεγάλες πλατείες δεκάδων άλλων μεγάλων πόλεων την Κυριακή 12/2 για να διαδηλώσουν ενάντια την κυβέρνηση και την τρόικα. Η μαζικότητα αυτής της κινητοποίησης ήταν χωρίς προηγούμενο και αντανακλούσε τόσο την γενικευμένη οργή από τη μείωση του ετήσιου εργατικού εισοδήματος κατά 3 μισθούς, τη μείωση του κατώτατου μισθού στα 410 ευρώ «καθαρά» (στα 320 για τους νέους έως 24 ετών) και τις νέες μειώσεις στις συντάξεις, όσο και την αισιοδοξία που δημιούργησε στους εργαζόμενους η αίσθηση αδυναμίας της κυβέρνησης μετά την αποχώρηση του ΛΑΟΣ και τη διάσπαση των κοινοβουλευτικών ομάδων όλων των κομμάτων της συγκυβέρνησης.
Πάρα το βροχερό καιρό, από νωρίς το μεσημέρι, οι διαδηλωτές γέμιζαν ασφυκτικά τα τρένα και τα λεωφορεία που κινούνταν προς το κέντρο της Αθήνας. Η πόλη έδινε την εικόνα ενός ατέλειωτου ποταμιού ανθρώπων που κυλούσε ορμητικά προς τη Βουλή. Οργανωμένα μπλοκ από εργαζόμενους του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, λαϊκές συνελεύσεις και επιτροπές κατοίκων, ακόμα και σύλλογοι οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων, μαζί με τη μεγάλη μάζα των ανθρώπων που κατέβηκαν αυθόρμητα να διαδηλώσουν με τους συναδέλφους τους, τους γείτονές τους ή τους συγγενείς τους, φώναζαν αντι-κυβερνητικά συνθήματα συναισθανόμενοι τη δύναμή τους, τη δύναμη του λαού που είναι αποφασισμένος να πει ένα μεγάλο «όχι» στους δυνάστες του.
Οι εκτιμήσεις δεκάδων έμπειρων αγωνιστών του εργατικού κινήματος έκαναν λόγο για τη μεγαλύτερη λαϊκή διαδήλωση όλων των εποχών στη χώρα. Κι αυτή ήταν μόνο η εικόνα είκοσι λεπτά πριν από την επίσημη ώρα έναρξης της συγκέντρωσης! Αν όλη αυτή η μάζα των ανθρώπων κατάφερνε να συγκεντρωθεί στο Σύνταγμα και να ενωθεί με αυτούς που θα συνέχιζαν να συρρέουν εκεί μέχρι αργά το βράδυ, θα είχαμε ίσως πολύ πάνω από 1 εκατομμύριο διαδηλωτές, οι οποίοι με τις φωνές και τη μαχητικότητά τους θα πολλαπλασίαζαν την πίεση στα – πλειοψηφικά πρόθυμα να ψηφίσουν τα μέτρα του νέου Μνημονίου – μέλη του κοινοβουλίου.
Αυτή η προοπτική, απλά δεν μπορούσε να γίνει ανεκτή από την κυβέρνηση και τους μηχανισμούς κρατικής βίας. Η συνταγή για να διαλυθεί μια συγκέντρωση είναι δοκιμασμένη εδώ και πολλά χρόνια και πάντα αποδεικνύεται επιτυχημένη. Γι’ αυτό δεν υπήρχε λόγος η αστυνομία να μην την εφαρμόσει ξανά. Ομάδες προβοκατόρων της ασφάλειας παρασέρνουν εκατοντάδες οργισμένους νεολαίους στην εκτόξευση μολότοφ και άλλων αυτοσχέδιων «πολεμικών» υλικών για να δοθεί το άλλοθι της ρήψης δακρυγόνων και ασφυξιογόνων στη μεγάλη μάζα των διαδηλωτών, με σκοπό την τρομοκράτηση και την αποχώρησή τους από το χώρο της συγκέντρωσης. Η διαφορά ήταν ότι αυτή τη φορά, ήταν τόσο σπασμωδική και αδέξια η επιχείρηση της αστυνομίας, που από τον πανικό της να αποτρέψει τη συγκέντρωση των μαζών στο Σύνταγμα δεν κράτησε ούτε τα προσχήματα και εκτόξευε δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου και λάμψης στους απλούς διαδηλωτές, πριν ακόμα προλάβουν οι προβοκάτορες να εκσφενδονίσουν τα «δώρα τους» (στην κυριολεξία) προς τους αστυνομικούς.
Όμως για να διαλυθεί ολοκληρωτικά η συγκέντρωση, δεν αρκούσε η αστυνομική βία να επικεντρωθεί στο Σύνταγμα. Ήταν τόσο μεγάλο το πείσμα των διαδηλωτών να συγκεντρωθούν και να διαδηλώσουν έξω από τη Βουλή, που παρά την ασφυκτική ατμόσφαιρα που διαμόρφωσε η βροχή των δακρυγόνων, εκείνοι παρέμεναν υπομονετικά στους γύρω δρόμους, ενώ όλο και καινούριοι διαδηλωτές έτειναν να προστεθούν στις τάξεις τους από τα προάστια της πόλης,. Έτσι για την αστυνομία έγινε επιβεβλημένη η μετατροπή ολόκληρου του κέντρου της Αθήνας σε «κόλαση», με εμπρησμούς καταστημάτων και κτιρίων, ώστε να αποθαρρυνθούν οριστικά οι διαδηλωτές και να γυρίσουν στο σπίτι τους. Γύρω στα 150 καταστήματα και κτίρια πυρπολήθηκαν με την πρωτοβουλία προβοκατόρων, ενώ λούμπεν στοιχεία ενθαρρύνθηκαν για να προβούν σε πλιάτσικο και να δυσφημίσουν την μαζική κινητοποίηση. Ταυτόχρονα, αντιδρώντας και αμυνόμενοι στη γενικευμένη αστυνομική βία χιλιάδες νέοι διεξήγαγαν για ώρες οδομαχίες με τα ΜΑΤ και εκτόνωσαν την οργή τους σπάζοντας τις προσόψεις τραπεζών και καταστημάτων πολυεθνικών.
Ήταν τόσα τα δακρυγόνα που χρησιμοποιήθηκαν ενάντια στους διαδηλωτές, που στις 8.00 μμ οι αστυνομικές δυνάμεις άρχισαν να απευθύνουν εκκλήσεις για νέο εφοδιασμό. Ήταν τόσες οι πυρκαγιές σε κτίρια και μαγαζιά που η Αθήνα έδινε από ψηλά την όψη βομβαρδισμένης πόλης. Η μεγάλη μάζα των διαδηλωτών, έχοντας εμποδιστεί να διαδηλώσουν ελεύθερα και έχοντας δει δεκάδες άτομα να διακομίζονται στα γύρω νοσοκομεία, καθώς η νύχτα προχωρούσε εγκατέλειπαν το κέντρο της Αθήνας και αποκαμωμένοι γύριζαν στα σπίτια τους. Την ίδια ώρα, τα τηλεοπτικά κανάλια έδειχναν τις φωτιές στα κτίρια σαν φόντο σε ομιλίες βουλευτών που υποστήριζαν το Μνημόνιο, στέλνοντας στην κοινωνία ένα έμμεσο, αλλά σαφές μήνυμα : ή την καπιταλιστική εξαθλίωση ή το «χάος» των διαδηλώσεων….
Χρεοκοπία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας – σημαντικές οι ευθύνες της ηγεσίας του ΠΑΜΕ
Το γεγονός της τεράστιας μαζικότητας της συγκέντρωσης από μόνο του, αποτέλεσε μια ζωντανή αποδοκιμασία της τακτικής των αποσπασματικών γενικών απεργιών που ακολουθεί η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Η τεράστια αυτή συμμετοχή δεν συγκρινόταν σε τίποτα με την ανεμική συμμετοχή στις απεργιακές συγκεντρώσεις της 48ωρης απεργίας της Παρασκευής 10/2 και του Σαββάτου 11/2. Όπως επανειλημμένα έχουμε τονίσει, οι εργαζόμενοι δεν βρίσκουν κανένα νόημα να συμμετάσχουν σε απεργίες που διενεργούνται για την «τιμή των όπλων», χωρίς μακρόπνοο πρόγραμμα, αποφασιστικότητα από την ηγεσία και σαφή στόχο.
Ορισμένοι σεχταριστές ειρωνεύονται τη στάση αυτή, κατηγορώντας τις εργατικές μάζες για την «απροθυμία τους να κάνουν θυσίες». Πρόκειται για μια σαθρή ανοησία, που αρνείται να δει την ίδια την πραγματικότητα. Πως είναι δυνατό, μετά από 18 ημέρες γενικής απεργίας και εκατοντάδες άλλες ημέρες απεργιών αθροιστικά κατά χώρους, μέσα σε συνθήκες μαζικών απολύσεων και εργοδοτικής τρομοκρατίας, οι εργαζόμενοι να συνεχίσουν να ανταποκρίνονται σε εκ των προτέρων χρεοκοπημένα και αναποτελεσματικά καλέσματα δράσης, που γίνονται απλά για να δικαιολογεί η συνδικαλιστική γραφειοκρατία τη θέση της; Όσοι κατηγορούν τις εργατικές μάζες για αυτού του είδους την «απροθυμία», είναι οι ίδιοι οργανικά απρόθυμοι να καταλάβουν το πώς σκέφτονται οι μάζες, με αποτέλεσμα να παρέχουν άλλοθι και δικαίωση στην καταστροφική τακτική της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η επαναλαμβανόμενη απροθυμία της συνδικαλιστικής ηγεσίας να προχωρήσει σε μια καλά οργανωμένη γενική απεργία διαρκείας μέχρι την τελική νίκη, έχει κάνει τις πλατιές μάζες της εργατικής τάξης να μην θέλουν να συμμετάσχουν πλέον σε 24ωρες και τις 48ωρες γενικές απεργίες – χάδια στην κυβέρνηση. Είναι ενδεικτικό για το απόλυτα εχθρικό κλίμα που αναπτύσσεται στους εργαζόμενους εναντίον της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, το γεγονός ότι στις τελευταίες κινητοποιήσεις οι συνδικαλιστές ηγέτες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δεν τόλμησαν να απευθύνουν ομιλίες στους συγκεντρωμένους, δημιουργώντας μια νέα, πρωτοφανή παράδοση «βουβών» συγκεντρώσεων στο ελληνικό εργατικό κίνημα.
Η πρόωρη και εύκολη διάλυση της συγκέντρωσης από την αστυνομία θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί. Όχι φυσικά από μέτρα περιφρούρησης με την πρωτοβουλία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας – που μόλις και μετά βίας τολμά να εμφανίζεται στις συγκεντρώσεις – αλλά από το ΠΑΜΕ, το οποίο έδειξε στην 48ωρη γενική απεργία του περασμένου Οκτώβρη ότι μπορεί να περιφρουρήσει τις μαζικές συγκεντρώσεις, να δώσει ένα μάθημα στους προβοκάτορες, αλλά και να κρατήσει τις αστυνομικές δυνάμεις σε απόσταση ασφαλείας.
Όμως αυτή τη φορά, η ηγεσία του ΠΑΜΕ επέλεξε να διοργανώσει πλήρως ξεχωριστή συγκέντρωση στην Ομόνοια και να αφήσει τις πλατιές και άπειρες μάζες που κατέβηκαν στην πλατεία Συντάγματος χωρίς στοιχειώδη περιφρούρηση και οργανωτική καθοδήγηση. Αν είχε αναλάβει το ΠΑΜΕ την περιφρούρηση της συγκέντρωσης σε αγαστή συνεργασία με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και τα εργατικά σωματεία, είναι βέβαιο ότι θα είχε αποφευχθεί η πρόωρη διάλυση της συγκέντρωσης. Η άκοπη διάλυση μέσα στα χημικά και τις φωτιές μιας τόσο μεγαλειώδους συγκέντρωσης από την αστυνομία, είναι μια ακόμα οδυνηρή έκφραση του αδιέξοδου της σεχταριστική τακτικής των «χωριστών», «καθαρών» συγκεντρώσεων, που με συνέπεια ακολουθεί η ηγεσία του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ την τελευταία 15ετία στο εργατικό κίνημα.
